(«Η θάλασσα, από τη στιγμή που ρίχνει για πρώτη φορά τα “ξόρκια” της, κρατά το ένα στο δίχτυ του θαύματός της, για πάντα», Ζακ Ιβ Κουστό)…
Δεν αναρωτήθηκα ποτέ «τι είναι το κάρμα;».
Δεν σκέφτηκα ποτέ να απορήσω ή να βάλω τον εαυτό μου στη διαδικασία ν’ απαντήσει σ’ αυτή την ερώτηση.
Δεν θα την θεωρούσα καν ρητορική.
Ωστόσο, ίσως αποκρίθηκα σ’ αυτό ασυναίσθητα, μέσα από την ελευθερία που μου προσφέρει η θάλασσα. Μέσα από τα δεδομένα και τις συγκυρίες που δημιούργησε στη ζωή μου.
Λένε ότι οι κολυμβητές αισθάνονται «σαν το ψάρι έξω από το νερό», εκτός πισίνας ή θάλασσας…
Δεν ένιωσα ποτέ έτσι.
Το άθλημά μου το έχω συνδυάσει με την ελευθερία, τη διασκέδαση και την ευχαρίστηση του αγώνα.
Περνώ πολλές ώρες στη θάλασσα και τον χειμώνα και το καλοκαίρι και το νερό είναι σαν το φυσικό μου περιβάλλον.
Δεν μου κάνει κάποια διαφορά το να είμαι εντός ή εκτός του νερού.
Όταν ήμουν τεσσάρων ετών, στην Ίο, οι γονείς μου με πήγαν στο κολυμβητήριο.
Εκεί άρχισαν όλα.
Σ’ εκείνη την ηλικία, βεβαίως, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στην πορεία.
Η έμπνευσή μου να συνεχίζω, όμως, αυτό που με ώθησε, ήταν πως το κολύμπι ήταν μία διέξοδος από την καθημερινότητα ενός εφήβου.
Μου άρεσε ο διαφορετικός τρόπος ζωής και το γεγονός ότι ταξίδευα μέσω του αθλητισμού. Βρισκόμουν με την Εθνική σε μέρη που ουδέποτε είχα φανταστεί ότι θα φτάσω. Θυμάμαι ότι το έλεγα στους συμμαθητές μου στο σχολείο, όταν επέστρεφα, και έβλεπα τον ενθουσιασμό στα μάτια τους!
Όπως θα ενθουσιαζόταν κάθε παιδί.
Ήταν κίνητρο και δέλεαρ το ότι ταξίδεψα και γνώρισα σχεδόν όλες τις κουλτούρες του κόσμου. Απέκτησα μία πιο σφαιρική άποψη για το τι συμβαίνει στον πλανήτη.
Είμαι ανήσυχο πνεύμα, λάτρευα που γνώριζα συνεχώς καινούριους ανθρώπους και προσπαθούσα να προσλαμβάνω ερεθίσματα απ’ όλα όσα συνέβαιναν γύρω μου.
Γι’ αυτό διασκεδάζω με τον πρωταθλητισμό. Διότι πάντα θεωρούσα εύκολη την προπόνηση.
Δεν είναι ποτέ αγγαρεία.
Μου αρέσει να βρίσκομαι σ’ έναν χώρο και να προπονούμαι. Ποτέ δεν το εξέλαβα ως κάτι κοπιαστικό για σώμα ή μυαλό.
Εκείνη την πρώτη βουτιά στην Ίο ομολογώ ότι την θυμάμαι αμυδρά.
Άλλωστε, η αλήθεια είναι πως έχω πολύ κακή μνήμη, Σχεδόν δεν θυμάμαι τι έγινε πριν από δέκα χρόνια, ακόμη και σε μία αλλαγή προπονητή μου.
Συνήθως ανακαλώ στο μυαλό μου συγκεκριμένα πράγματα. Αυτό που λέμε «on the point». Ξεχνάω όλα τα υπόλοιπα, τα «περιφερειακά».
Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι ότι εγώ έβλεπα την κολύμβηση από την πρώτη στιγμή ως διασκέδαση. Ήμουν μαζί με τον αδερφό μου. Εκείνος το θεωρούσε… τιμωρία. Η μητέρα μου του έλεγε «Αντώνη, αν δεν διαβάσεις τα μαθήματά σου, θα πάμε στην πισίνα!».
Ωστόσο, σε μένα η ατάκα ήταν τελείως αντίθετη: «Κέλλυ, αν δεν διαβάσεις, δεν θα πάμε στο κολυμβητήριο!».
Photo Credits: Αθανασία Μπουρνά.
Η μοναχικότητα ενός ατομικού σπορ μού ταιριάζει.
«Κουμπώνει» εξαιρετικά στον χαρακτήρα μου. Νομίζω ότι γι’ αυτό συνέχισα και επαγγελματικά. Αν δεν ταίριαζε, πιθανότατα θα είχα σταματήσει χρόνια πριν.
Έχω προσαρμόσει πλέον τη ζωή μου γύρω απ’ αυτό, γιατί γενικά είμαι μοναχικός άνθρωπος. Έχω μικρό κύκλο στενών φίλων, ούσα βεβαίως πολύ δεμένη μαζί τους.
Είμαι πολύ κοντά στην οικογένειά μου. Έχω συγκεκριμένες σχέσεις, οι οποίες όμως είναι εκείνες που με βοηθούν να πηγαίνω παρακάτω. Μου δίνουν επιπλέον δύναμη να πορεύομαι. Γιατί το «συστατικό» του μοναχικού αθλήματος είναι ωραίο, αλλά θέλεις να βρίσκεις συνεχώς και νέα κίνητρα.
Για μένα, αυτό είναι συχνά και οι ανθρώπινες σχέσεις που αναπτύσσεις.
Ένα μοναχικό άθλημα σαν το δικό μου ταιριάζει στους Έλληνες. Έχει πολλά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον Έλληνα. Όπως το ότι είμαστε πολύ πεισματάρηδες, αρκετά εγωκεντρικοί και θεωρούμε ότι μόνο εμείς κάνουμε τα πάντα σωστά.
Όλα αυτά περιλαμβάνουν μία τρόπον τινά εγωπάθεια.
Είναι στοιχεία ενός ατομικού αγωνίσματος και συχνά πρέπει να το έχεις και μέσα το να λες στον εαυτό σου ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους. Ώστε να το κάνεις συνέχεια και καλύτερα.
Σε αγώνα, δεν έχω αισθανθεί ποτέ φόβο. Όμως και ποτέ δεν υπερεκτίμησα τις δυνάμεις μου.
Σ’ έναν αγώνα τα πλαίσια είναι συγκεκριμένα.
Ο καιρός είναι συγκεκριμένος. Δεν κολυμπάμε όταν πνέουν άνεμοι άνω των έξι μποφόρ. Υπάρχει ένα στάνταρ πλαίσιο στο οποίο κινούμαστε.
Στη θάλασσα, δεν προσπαθώ να επιβληθώ.
Το να είμαι καλή κολυμβήτρια δεν σημαίνει ότι μπορώ να ξεφύγω από τα όρια της προπόνησής μου. Είναι όλα ελεγχόμενα και πάντα κρατώ χαμηλά τη «μπάλα», γιατί η θάλασσα είναι επικίνδυνη. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι έχουμε σαν χώρα τους περισσότερους θανάτους από πνιγμό στην Ευρώπη…
Το περασμένο καλοκαίρι, πάντως, είναι η πρώτη φορά που τρομοκρατήθηκα στις διακοπές μου. Θυμάμαι πως ήμουν στην Ιθάκη και κολυμπούσαμε με φίλους σε ακτή δίπλα σε απόκρημνα βράχια.
Ήταν η πρώτη φορά που φοβήθηκα στο νερό!
Έβλεπα δίπλα μου τα κοφτά βράχια.
Μπορεί σαν εικόνα, από μακριά, να είναι μαγικό, όμως όταν κολυμπάς σ’ ένα τέτοιο σημείο, δίπλα σε γκρεμό και δίχως να ξέρεις το βάθος, είναι επικίνδυνο.
Αυτό είναι το λάθος που συχνά κάνουν πολλοί ερασιτέχνες κολυμβητές και σε μία τέτοια κατάσταση εύλογα φοβάσαι, γιατί έχει να κάνει με το στοιχείο της επιβίωσης.
Όταν κάνω διακοπές ή κολυμπάω εκτός αγώνων, συχνά εντοπίζω τα βλέμματα απορίας.
Πέφτουμε στο νερό με τον στενό φίλο και συναθλητή μου, Γιώργο Αρνιακό.
Όπως και να το κάνεις, δεν είναι φυσιολογική η εικόνα να δεις δύο ανθρώπους να φορούν τα γυαλάκια τους, να πέφτουν στο νερό και να επιστρέφουν έπειτα από μία ώρα και να χασκογελάνε, σαν να μην συμβαίνει τίποτα!
Photo Credits: Αθανασία Μπουρνά.
Έχω περάσει από -πόσο κλισέ- «σαράντα κύματα» και από πολλές διακυμάνσεις μέσα σ’ αυτό που λέγεται αθλητισμός και ειλικρινά δεν αισθάνομαι πλέον καμία πίεση.
Υπήρξαν μεν φορές που αγχώθηκα και πιέστηκα πολύ. Υπήρξαν άλλες που ήμουν υπερβολικά χαλαρή και αυτό μου βγήκε σε κακό, γιατί δεν απέδιδα. Διότι, από την άλλη, πολλές φορές χρειάζεται κι ένα «δημιουργικό άγχος».
Όμως έχω καταλήξει ότι δεν χρειάζεται ποτέ να αισθάνεσαι πίεση.
Όταν καταλάβεις ότι δεν έχεις ν’ αποδείξεις τίποτα σε κανέναν και ότι επί της ουσίας είναι ατομική η προσπάθειά σου -και θεωρητικά οι μόνοι στους οποίους οφείλεις πράγματα είναι οι δικοί σου άνθρωποι, ο προπονητής σου και οι χορηγοί σου, που σε στηρίζουν-, αφήνεις πίσω σου την πίεση.
Παρόλα αυτά, εκείνη την έκφραση «να κολυμπήσεις στα βαθιά» εμείς τη βιώνουμε περισσότερο στην προπόνηση. Εκεί είναι τελείως διαφορετική η κατάσταση.
Νιώθεις πίεση για το αν θα «βγάλεις» τα 100-110 χιλιόμετρα την εβδομάδα.
Η δική μου χρονιά δεν άρχισε καλά, γιατί ξεκίνησε μ’ έναν τραυματισμό τον Σεπτέμβριο, ο οποίος με ταλαιπώρησε μέχρι και πριν από λίγες εβδομάδες.
Αυτό μου δημιούργησε ένα άγχος για το αν θα προλάβω να είμαι έτοιμη για τους επίσημους αγώνες του καλοκαιριού. Κυρίως γιατί ήταν ο πρώτος τραυματισμός στην καριέρα μου και μου έφερε λίγη πίεση, αφού ήταν η πρώτη φορά που προπονήθηκα και δεν ήμουν αρχικά ο εαυτός μου.
Και μου κακοφάνηκε.
Στον αγώνα, όμως, έχω συνειδητοποιήσει πώς ό,τι έχω κάνει ως εκείνο το σημείο, είναι αυτό που θα δείξω.
Αν έχω κάνει λίγα, θα δείξω λίγα. Αν έχω κάνει πολλά, θα πετύχω.
Δεν μπαίνω ποτέ σ’ έναν αγώνα με το άγχος του «τι θα γινόταν αν;».
Σίγουρα, υπάρχουν άτυχες ή τυχερές στιγμές. Όμως μπορεί ο κόσμος και ο Τύπος να βλέπουν έπειτα από έναν αγώνα μία καλή ή κακή εικόνα, αλλά, για εμάς, η φωτογραφία μ’ ένα μετάλλιο δεν είναι το «κάδρο» μας.
Η δική μας μεγάλη εικόνα είναι όλα όσα έχουν προηγηθεί στην προπόνηση. Όσα δύσκολα περάσαμε για να πετύχουμε έναν καλό χρόνο ή ν’ ανεβούμε στο βάθρο.
Με τον Σπύρο Γιαννιώτη και τον Αντώνη Φωκαΐδη.
Πιστεύω πολύ και στο κάρμα. Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν πράγματα τα οποία πρέπει να αφήνεις έξω απ’ τη μεγάλη εικόνα.
Μπορεί να μην σου «βγει» μία χρονιά ένα καλό αποτέλεσμα, για διάφορους λόγους. Όμως μπορεί να «βγει» την επόμενη ακόμη κι ας έχεις κάνει λιγότερη προπόνηση. Γι’ αυτό κι εγώ δεν σταματώ να κάνω προπόνηση, είτε στον προηγούμενο αγώνα έχω τερματίσει 30η είτε πρώτη.
Οι μεγάλες αποστάσεις και η ανοιχτή θάλασσα είναι, πράγματι, το κάρμα μου.
Επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι συνεχίζω ακόμη και είμαι η μοναδική γυναίκα στην Ελλάδα που ασχολείται επαγγελματικά με το open water.
Αυτό συχνά το λέω για κακό και όχι για καλό…
Υπάρχουν ακόμη πολλές κολυμβήτριες σε ερασιτεχνικό επίπεδο, καθώς δεν κολυμπούν περισσότερα από τρία ή πέντε χιλιόμετρα και δεν συμμετέχουν στα πανελλήνια πρωταθλήματα, κάθε καλοκαίρι.
Συμμετέχουν σε ερασιτεχνικούς αγώνες, όπως διοργανώσεις αθλητικού τουρισμού σαν το «Santorini Experience» ή το «Navarino Challenge», κάθε φθινόπωρο.
Το επίπεδο open water είναι ακόμη χαμηλό στην Ελλάδα, κυρίως στις γυναίκες και αυτό θα πρέπει ν’ αλλάξει. Θα βοηθούσε κι εμένα και θα με «έσπρωχνε».
Διότι όταν ξέρεις ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός στην Ελλάδα, διαπιστώνεις ότι υστερείς προπονητικά.
Εγώ αναγκάζομαι να κάνω προπόνηση αποκλειστικά με άνδρες.
Κάτι που είναι πιο δύσκολο από το να είχα να αντιμετωπίσω μία γρήγορη γυναίκα.
Η βοήθεια από την πολιτεία είναι ανύπαρκτη…
Πάντα υπάρχουν απαιτήσεις. Αν και η ανοιχτή θάλασσα είναι ένα άθλημα που ακόμη και οι προπονητές δεν έχουν σε εκτίμηση.
Αν οι Έλληνες προπονητές δεν βάλουν τα παιδιά τους να κολυμπήσουν μεγάλες αποστάσεις, δεν υπάρχει κάποιος νέος ή νέα αθλήτρια που θα πει από μόνος/η του/της ότι «εγώ σήμερα θα κάνω δέκα χιλιόμετρα προπόνηση».
Δυστυχώς, υπάρχουν ακόμη και σήμερα στη χώρα μας προπονητές που πιστεύουν ότι το open water είναι κατώτερης ποιότητας από τις παραδοσιακές αποστάσεις κολύμβησης, στην πισίνα. Αυτό είναι κάτι που μας πηγαίνει πολύ πίσω και γι’ αυτό και δεν αναπτύσσεται το άθλημα.
Στο δικό μου τιμ συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε σε όσο το δυνατόν πιο επαγγελματικό επίπεδο. Μόνο έτσι, χωρίς την βοήθεια της πολιτείας, ο ένας βοηθά τον άλλον στο να μείνουμε συγκεντρωμένοι στην προπόνηση και τον στόχο μας.
Έχω μάθει να κάνω προπόνηση με άνδρες και έχω μία ξεχωριστή θέση στην Εθνική ομάδα open water, ως η μοναδική γυναίκα. Βιώνω μεγάλο σεβασμό, ο οποίος είναι αμοιβαίος.
Βεβαίως, όπως έκανα παλαιότερα προπόνηση με τον Σπύρο Γιαννιώτη και ήθελα να ακούσω και να μάθω, έτσι τώρα υπάρχουν νεότερα παιδιά που θέλουν ν’ ακούσουν εμάς.
Είναι μεγάλη η εμπειρία της προπόνησης με τον Γιαννιώτη.
Όμως εκείνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η συμβουλή του προπονητή μου, Νίκου Γέμελου, ο οποίος με αφορμή τον πρόσφατο τραυματισμό μού είπε ότι «πάντα πρέπει να ξέρεις πού βρίσκεσαι».
Με τον Σπύρο Γιαννιώτη και τον Νίκο Γέμελο.
Κατάλαβα ακριβώς ότι πρέπει να ξέρω πού βρίσκομαι, γιατί είχα αγχωθεί πολύ με τον τραυματισμό και με το επερχόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Η ουσία της συμβουλής είναι ότι αν ξέρεις πως είσαι στο μηδέν, μπορείς να παλέψεις να φτάσεις στο 5% των δυνατοτήτων σου. Μ’ αυτό τον τρόπο, μπορώ να φτάσω στο 10%, στη συνέχεια στο 15% και να βρεθώ την κατάλληλη στιγμή στο 100%.
Ενώ, αν μέσα μου πιστεύω απλώς ότι πηγαίνω να διεκδικήσω κάτι ως παγκόσμια πρωταθλήτρια, το έχω χάσει πριν καν πέσω στο νερό…
Πρέπει να είσαι απόλυτα συνειδητοποιημένος, γιατί είναι ένα άθλημα που μετριέσαι σώμα με σώμα, κάθε στιγμή.
Η ανοιχτή θάλασσα είναι σκληρό σπορ. Υπάρχει σωματική επαφή, συχνά μέσα σε θολά νερά και αυτό μπορεί να μπερδέψει και τους κριτές.
Παλαιότερα αποκλείστηκα από αγώνα λόγω κακής συμπεριφοράς. Η αντίδρασή μου είναι ανταποδοτική, όμως ο κριτής είδε μόνο τη δική του πλευρά και τιμώρησε εμένα.
Αυτό με έκανε να αποφασίσω να μην συμμετέχω πια σε παρόμοιες καταστάσεις στο νερό. Γιατί ένα μικρό λάθος μπορεί να πετάξει στα σκουπίδια την πολλή και καλή προπόνηση που έχεις κάνει.
Η διαδικασία της συγκέντρωσης σε ένα ατομικό αγώνισμα και συχνά σε ολόκληρους μήνες προετοιμασίας για μία και μόνο κούρσα, σε φθείρει πνευματικά.
Υπήρξαν φορές που σκέφτηκα να τα παρατήσω…
Το 2011, έχασα την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο. Αυτή ήταν μία δύσκολη εμπειρία ως προς την διαχείριση και ένας «κόμβος» στην καριέρα μου.
Ή θα σταματούσα του αγώνες, σε ηλικία μόλις 20 ετών ή θα συνέχιζα για πολλά χρόνια.
Είχα μάθει να είμαι πρώτη στην πισίνα, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αποφάσισα να μεταπηδήσω σε αγώνες ανοιχτής θάλασσας και αμέσως μπήκα σε ευρωπαϊκά μετάλλια.
Ίσως να αισθάνθηκα ότι όλα δεν θα είναι τόσο δύσκολα.
Λάθος…
Ένιωσα ότι δεν ζορίστηκα για τις πρώτες επιτυχίες στο open water και ξαφνικά, το 2011 τερμάτισα 16η και έχασα την πρόκριση για το Λονδίνο.
Ήταν απλώς ένας κακός αγώνας.
Αλλά κι ένα πλήγμα, γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς του 2012.
Εκεί μάλλον δούλεψε το κάρμα…
Έκανα λίγη προπόνηση, διότι ψυχολογικά δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω.
Κι όμως, πήγα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και κατέκτησα δύο μετάλλια!
Κάποιος, προφανώς, ήθελε να συνεχίσω το κολύμπι.
Οι σκέψεις αποχώρησης επανήλθαν ασυναίσθητα το 2016.
Σε μία ακόμη μελαγχολική εμπειρία.
Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο.
Μία διοργάνωση που πάντα ονειρευόμουν. Σκεφτόμουν πριν από το ταξίδι ότι θα το απολαύσω, ό,τι κι αν πετύχω.
Τερμάτισα 11η, αλλά η αλήθεια είναι πως πάλι ζορίστηκα. Πάντα δυσκολεύομαι ψυχολογικά όταν μένω προς τα πίσω.
Αν δεν είμαι στην οκτάδα, επαναπροσδιορίζω γιατί και αν θέλω να κολυμπάω.
Θέλω να είμαι μπροστά. Ευτυχώς ή δυστυχώς η προσωπικότητά μου έχει τόσο έντονο χαρακτήρα που παίρνω κάποια πράγματα τοις μετρητοίς.
Ειδικά όταν αφιερώνω τόσο χρόνο στην προπόνηση.
Και στις δύο περιπτώσεις, τα πιο τρανταχτά παραδείγματα που μ’ έκαναν να σκεφτώ αν θα σταματήσω το κολύμπι, έκανα απλώς το αυτονόητο.
Την επόμενη ημέρα έπεσα κανονικά στο νερό…
Πήγα και κολύμπησα πάλι, σαν κάθε μέρα.
Photo by: www.kellyaraouzou.com
Μία γυναίκα δεν θυσιάζει πολλά πράγματα κάνοντας πρωταθλητισμό.
Ίσα – ίσα…
Θεωρώ ότι κερδίζει περισσότερα, αν τα βάλεις στη ζυγαριά. Και αυτό γιατί τονώνει την προσωπικότητά σου, κυρίως στα ατομικά αθλήματα.
Ο πρωταθλητισμός σε κάνει πιο αυτόνομο. Σε κάνει να θέλεις να λειτουργήσεις σαν ολόκληρος και ολοκληρωμένος άνθρωπος.
Κάτι που ακόμη και το 2019 έρχεται σε αντίθεση με πολλές γυναίκες οι οποίες χρειάζονται κάποιον δίπλα τους είτε για να ζήσουν είτε για να αισθανθούν μεγαλύτερη ασφάλεια.
Στοιχεία που δυστυχώς τα συναντάμε ακόμη και στις μέρες στην ελληνική κοινωνία, παρά την αντίθετη «βιτρίνα» των social media.
Πάντα με ενέπνεαν οι γυναίκες που προβάλλουν τον δυναμισμό τους.
Εκείνες που είναι αφιερωμένες στον στόχο τους και δεν αφήνουν τη ζωή να κυλά.
Εκείνες που περπατούν τον δικό τους δρόμο με προσήλωση και διαμορφώνουν τα δικά τους δεδομένα.
Δεν έχω αναλύσει ιδιαιτέρως αν θα ήμουν διαφορετική αν δεν είχα ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Αλλά σίγουρα όποια στοιχεία του χαρακτήρα μου που υπήρχαν από μικρή ηλικία, καλλιεργήθηκαν περισσότερο μέσα από τις θυσίες, την κούραση και την πνευματική αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Ο γυναικείος πρωταθλητισμός στην Ελλάδα είναι δύσκολος. Και λόγω κοινωνικών συνθηκών και λόγω προθυμίας ή μη να ανεβάσεις το επίπεδό σου στα σπορ.
Ειδικά στο δικό μου άθλημα δεν είναι εύκολο ένα κοριτσάκι να ξεκινήσει επαγγελματικά το open water, ακόμη και στη Θεσσαλονίκη.
Αν ζει, δηλαδή, εκτός Αθήνας, όπου υπάρχουν οι προπονητές που μπορούν και θέλουν να τα στηρίξουν.
Όπως είναι οι σύγχρονες συνθήκες στην Ελλάδα, μοιάζει με «βουνό» ν’ ασχοληθεί ένα παιδί επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Αν θέλει να συνδυάσει σχολείο, σπουδές, τις αυξημένες απαιτήσεις και τις διαδρομές μετακίνησης, θα χρειάζεται μία οικογένεια που να μπορεί να στηρίξει και ψυχολογικά και υλικά έναν νέο.
Πολλά ατομικά αθλήματα, όπως το δικό μου, είναι ακριβά και ο εξοπλισμός ή η προετοιμασία δεν είναι κάτι που μπορεί να «σηκώσει» εύκολα μία μέση οικογένεια.
Πάντα, όμως, υπάρχουν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Στη σημερινή Ελλάδα των τόσων οικονομικών και κοινωνικών δυσκολιών, υπάρχει ένας Λευτέρης Πετρούνιας που δεν χάνει από κανέναν στον κόσμο!
Σαφώς και υπάρχουν από πίσω σπόνσορες, όμως συχνά κάπως τα φέρνει ο θεός και όσοι αξίζουν μένουν στον χώρο τους.
Με το έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Όπως πολλοί πιστεύουν σε μένα, έτσι θα πιστέψουν και σε κάποιον άλλον. Αν και στην Ελλάδα αυτό που κυρίως απουσιάζει δεν είναι το ταλέντο ή η διάθεση, αλλά ο επαγγελματισμός. Και περισσότερο ο επαγγελματισμός των αρμόδιων φορέων…
Photo Credits: Αθανασία Μπουρνά.
Από την πλευρά του, ο αθλητής για ν’ αντέξει πρέπει να είναι αφοσιωμένος όχι μόνο τις ώρες που είναι στην πισίνα. Δεν είναι δα και κανένα μυστικό επιτυχίας αυτό.
Δεν είμαι αθλήτρια μόνο τις έξι ώρες που είμαι καθημερινά στο νερό.
Είμαι αθλήτρια ακόμη και στον ύπνο μου.
Η καθημερινότητά μου είναι σχετικά απλή, με συγκεκριμένο προγραμματισμό.
Το πρωί υπάρχει προπόνηση από τις 8 ως τις 10. Λίγη ξεκούραση και φαγητό, γιατί στις 2 το μεσημέρι πρέπει να είμαι πάλι στην πισίνα. Από τις 3 ως τις 5:30 πέφτω ξανά στο νερό, ακολουθεί γυμναστήριο και στις 8 το βράδυ επιστρέφω σπίτι, για φαγητό και συνήθως μόνο ύπνο.
Υπάρχουν 11 προπονήσεις κάθε εβδομάδα, αλλά ο όγκος των χιλιομέτρων αλλάζει από περίοδο σε περίοδο και αναλόγως με την χρονική απόσταση του επίσημου αγώνα που ακολουθεί.
Μετά τον Μάιο ανεβάζουμε ταχύτητα, ως τον Ιούλιο που συνήθως διεξάγονται οι περισσότεροι αγώνες.
O Ολυμπιονίκης Ίαν Θορπ είχε συμβουλεύσει κάποτε «να θυμάστε να κάνετε τακτικά πράγματα που απολαμβάνετε, μακριά από το κολύμπι».
Το ησυχαστήριό μου είναι το σπίτι μου.
Και χωρίς τα σπορ δεν θα ήμουν πολύ της εξόδου. Είτε έχει προηγηθεί προπόνηση είτε όχι, πάντα μου άρεσε να επιστρέψω σπίτι για να ξεκουραστώ και να χαλαρώσω.
Ο καθένας, βεβαίως, έχει το δικό του mindset στην καριέρα του.
Η μεγαλύτερη επιτυχία για μένα δεν είναι τα μετάλλια, η φήμη και ό,τι άλλο ακολουθεί κάτι τέτοιο.
Η μεγαλύτερη επιτυχία είναι να είμαι χαρούμενη μέσα από αυτό που κάνω.
Να νιώθω ότι έχω δώσει και έχω πάρει το 100%, όταν σταματήσω κάποια μέρα την κολύμβηση.
Θα ήθελα, όχι αλαζονικά, να λέω στον εαυτό μου ότι έχω βάλει κι εγώ το λιθαράκι μου σε αυτό που λέγεται ανοιχτή θάλασσα στην Ελλάδα. Χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι θα είμαι αναγνωρίσιμη ή διάσημη.
Η μεγαλύτερη αποτυχία μου δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, διότι ακόμη και οι δύο στιγμές που σκέφτηκα να τα παρατήσω δεν ήταν στο μυαλό μου αποτυχίες, αλλά κακές στιγμές.
Απ’ όλα όσα ζεις, κερδίζεις. Και από το 2011 και τον αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, κάτι κέρδισα.
Σαν μεγαλύτερο όνειρο δεν μου αρέσει να μιλάω για μετάλλια ή διακρίσεις. Τα πράγματα στο άθλημά μου έχουν αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια και αυτό δεν το αναφέρω διότι προσπαθώ να υπεκφεύγω από κουβέντες για στόχους.
Ούτε επιλέγω να κρατώ χαμηλά τον πήχη των προσδοκιών, για ενδεχόμενη αποτυχία.
Μία πεντάδα στους Ολυμπιακούς του Τόκιο το 2020, πάντως, είναι κάτι που σκέφτομαι και έχω συχνά στο μυαλό μου.
Αλλά δεν θα στεναχωρηθώ με οποιαδήποτε θέση, γιατί ασχολούμαι πολλά χρόνια και αυτά είναι για μένα λίγο μικρά.
Photo by: www.kellyaraouzou.com
Όσο μεγαλώνεις είναι λογικό να σκέφτεσαι λίγο παρακάτω. Το επόμενο βήμα… Έχω τελειώσει μία σχολή προπονητικής από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και φέτος μπήκα σε διαδικασία σκέψης.
Ίσως και να το ακολουθήσω.
Ωστόσο, επειδή είμαι τελειομανής και λάτρης της πειθαρχίας, θα επέλεγα ν’ ασχοληθώ μόνο σε μία σοβαρή προσπάθεια. Με ένα σοβαρό γκρουπ αθλητών που να θέλουν να γίνουν σωστοί αθλητές.
Ενώ είμαι υπέρ του μαζικού αθλητισμού, δεν θα μπορούσα ποτέ σαν ιδιοσυγκρασία να ταιριάξω στη λογική «και να χάσουμε δεν έγινε τίποτα».
Κι εγώ το σκέφτομαι πολλές φορές αυτό, όμως το προσαρμόζω στη λογική «δέχεσαι το αποτέλεσμα όταν έχεις κάνει τα πάντα στην προπόνηση και τον αγώνα». Αυτός είναι ο στόχος.
Η πραγματικότητα, την οποία δεν μπορεί να αναιρέσει κανένας είναι ότι υπάρχουν πολλοί και καλοί νέοι κολυμβητές. Το «νέο αίμα» μάς ανησυχεί, όμως. Δεν ξέρω αν θα κατορθώσουν να συνεχίσουν στη σημερινή Ελλάδα. Δεν υπάρχουν χορηγοί. Αυτά τα παιδιά πώς θα ζήσουν;
Το 2009, όταν άρχισε η οικονομική κρίση, στα 18 μου, ήμουν σε έναν καλό σύλλογο μ’ ένα καλό συμβόλαιο, κατάφερνα να κερδίζω κάποια χρήματα για να συντηρώ την προετοιμασία μου, αλλά και να μπορώ να ζήσω μόνη μου.
Αυτή τη στιγμή πληρώνομαι με λιγότερα χρήματα από όσα πριν από δέκα χρόνια…
Θα ήθελα, πάντως, να ασχοληθώ με το κομμάτι της προπονητικής και θα μου άρεσε σαν μελλοντικό σχέδιο και στόχος.
Ίσως ν’ αποτελέσει ευκαιρία να ζήσω νέα πράγματα στην κολύμβηση. Έχω περάσει τόσα πολλά που με έκαναν δυνατή και δεν σταματάω σε τίποτα και πουθενά. Ακόμη και σε θέματα υγείας.
Αυτά με απασχολούν περισσότερο και όχι άλλα μικροπράγματα. Και σε κάτι τέτοιο προσπαθώ να δω την θετική πλευρά και να βρω τη λύση που θα με πάει παρακάτω.
Δεν πέφτω εύκολα. Δεν μιζεριάζω.
Δεν γκρινιάζω, παρά τα πάνω μου και τα κάτω μου και επιχειρώ να είμαι πάντα αισιόδοξη.
Και σ’ αυτό βοήθησε και ο αθλητισμός,
Μην με ρωτήσετε ποια είναι η κοπέλα Κέλλυ και ποια η κολυμβήτρια Αραούζου.
Δεν θα ξέρω -ή δεν θα θέλω- ν’ απαντήσω, γιατί δεν υπάρχει διαχωρισμός.
Τουλάχιστον, στο δικό μου μυαλό.
Το κάρμα και η επιθυμία σου μπορούν να σ’ οδηγήσουν όπου θέλεις.
Η Κέλλυ Αραούζου είναι δευτεραθλήτρια κόσμου στην κολύμβηση ανοιχτής θαλάσσης.
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
(Σημείωση: Ο τίτλος του κειμένου της Κέλλυς Αραούζου προέρχεται από την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, «Mar Adentro»).