Η απονομή είχε ολοκληρωθεί, οι αναμνηστικές -ομαδικές- φωτογραφίες είχαν “βγει” και ο κάθε “τρικολόρ” άρπαζε το πιο βαρύτιμο τρόπαιο που υπάρχει εκεί έξω -και αφορά το ποδόσφαιρο, σε εθνικό επίπεδο- για να το νιώσει στα ακροδάχτυλά του, στο δέρμα του, την ύπαρξή του.
Ήταν σαν με αυτήν την κίνηση να βεβαιώνονταν όλοι πως αυτό που ζούσαν δεν ήταν όνειρο, δεν ήταν το πιο όμορφο ψέμα. Το έπιαναν, το φιλούσαν, το αγκάλιαζαν, το σήκωναν ψηλά, σαν να ήταν το νεογέννητο παιδί τους. Ένας, ένας, με τη σειρά, ζούσε τη στιγμή. Πλην ενός.
Ο N’Golo Kanté καθόταν σαν μικρό παιδί στην άκρη. Περίμενε να τελειώσουν όλοι οι άλλοι πριν κάνει την κίνηση του. Έβλεπε τη χαρά των φίλων του και την ένιωθε σαν δική του χαρά. Δεν ήθελε να τους διακόψει. Δεν ήθελε να “κλέψει” δέκατο δευτερολέπτου από την ευτυχία τους.
Δεύτερος από αριστερά, περιμένοντας, υπομονετικά, τη σειρά του.
Ήθελε, όμως, να τη νιώσει κι εκείνος. Φαινόταν στα μάτια του. Στον τρόπο που στεκόταν (είχε γείρει το σώμα του προς το τρόπαιο). Όλα αυτά υπέπεσαν στην αντίληψη του Steven N’Zonzi, ο οποίος τράβηξε τον 27χρονο και του έδωσε την κούπα. Τον άκουσε να του λέει “ντρέπομαι”. Του είπε “μην είσαι τρελός”.
Here you can see the scenario play-out quite clearly. pic.twitter.com/AWegSYJ1q6
— Get French Football News (@GFFN) July 16, 2018
Ο Kanté είχε, μεν, μεγάλη προσφορά στην πορεία της Γαλλίας προς την κορυφή του κόσμου, όμως, στον τελικό του Luzhniki Stadium τον “έπνιξαν” οι μέσοι της Κροατίας. Δεν τον άφηναν να κάνει δουλειά οι επιθετικοί. Είδε μετά και την κίτρινη κάρτα και ο Didier Deschamps τον “τράβηξε” στον πάγκο, στο 55ο λεπτό.
Παρένθεση: ο Deschamps είναι ο προπονητής που τον πίστεψε, που τον κάλεσε για πρώτη φορά στην εθνική, τον Μάρτιο του 2016 -για φιλικά με την Ολλανδία και τη Ρωσία. Μια στάση εδώ: οκτώ μέρες μετά, αντικατέστησε τον Lassana Diara (τον έχει προσδιορίσει ως ίνδαλμα του), στην Amsterdam Arena. Ανήμερα των 25ων γενεθλίων του (29/3), μπήκε για πρώτη φορά, ως βασικός, και άνοιξε το σκορ, στο 4-2 επί της Ρωσίας, στο Stade de France. Η συνέχεια είχε Euro (2016, δεν χρησιμοποιήθηκε στον τελικό) και FIFA World Cup.
Όταν τα φώτα έπεσαν στο Luzhniki Stadium και είχε έλθει η ώρα να φύγουν από το γήπεδο οι πρωταθλητές, εκείνος μάζεψε αργά τα πράγματά του και κατευθύνθηκε προς το λεωφορείο της ομάδας. Μόλις μπήκε, άκουσε όλους τους συμπαίκτες του να τραγουδούν το όνομά του. Μόλις τον είδαν, σηκώθηκαν και χόρευαν, λέγοντας “ο N’Golo Kanté είναι κοντός, είναι όμορφος, είναι αυτός που σταμάτησε τον Lionel Messi”. Επανέλαβαν αυτήν τη φράση. Πολλάκις. Ενώπιον και του πρώτου κοινού που τους αποθέωσε, σε κλειστό χώρο.
Nnnnnnnnn’Golo Kanté !!! 📢📢📢
Les coulisses de la victoire sur Snapchat !! ➡️ equipedefrance pic.twitter.com/Obj8iNGBVz
— Equipe de France ⭐⭐ (@equipedefrance) July 15, 2018
Ο, γνωστός για την ταπεινότητα του, Kanté ένιωσε να πετά. Δεν μπορούσε να “χωνέψει” όσα εξελίσσονταν μπροστά στα μάτια του. Μηδέ εκείνα που είχαν προηγηθεί. Μια στιγμή, να σου δείξω τι συνέβη μόνο την τελευταία εξαετία.
Σε διάστημα έξι ετών: από την 3η κατηγορία, παγκόσμιος πρωταθλητής.
Μέχρι το 2010, έπαιζε στην 9η κατηγορία του γαλλικού ποδοσφαίρου. H JS Sursnes, με έδρα στα δυτικά προάστια του Παρισιού, κοντά στο Parc des Princes, ήταν η ομάδα του για μια δεκαετία. Μια ωραία πρωία του 1999, οι υπεύθυνοι της ακαδημίας είδαν μπροστά τους ένα μικρό παιδί (με το μισό ύψος από τους συνομήλικούς του) να τους λέει πως ήθελε να γίνει παίκτης τους. Του είπαν ότι θα ήταν χρήσιμο να έχει τη γονική συναίνεση. Την πήρε και την πήγε. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ουδείς εκ των μελών του συλλόγου θυμάται να είδε ποτέ τους γονείς του. Οι λόγοι μπορεί να είναι δύο: ή δεν ενόχλησαν ποτέ ή δεν πήγαν ποτέ στο γήπεδο.
Οι γονείς του μετανάστευσαν από το Mali, το 1980. Εγκαταστάθηκαν σε ένα μικρό διαμέρισμα, στα 12.6 χιλιόμετρα δυτικά από το κέντρο του Παρισιού, στο Rueil-Malmaison, ένα από τα πιο πλούσια προάστια της “πόλης του φωτός”. Από το 10ο διαμέρισμα του Παρισιού (των 20 διαμερισμάτων) περνούν οι δυο κύριοι σιδηροδρομικοί σταθμοί του Παρισιού και ένα μεγάλο μέρος του καναλιού που συνδέει τις βορειανατολικές περιοχές με τον Σηκουάνα. Θέλω να πω ότι δεν θα την έλεγες επικίνδυνη γειτονιά.
Σε συνέντευξη που είχε δώσει στην “L’ Equipe”, όταν πια ήταν διεθνής, αποκάλυψε πως πήρε το όνομα του (Ν’Golo) “από τον πρώην βασιλιά του Mali, ο οποίος ξεκίνησε από το μηδέν και δημιούργησε ολόκληρο βασίλειο”. Όπως κι εκείνος ξεκίνησε από το μηδέν και έφτασε στην κορυφή του κόσμου.
Είχε πάει δυο φορές στη ζωή του, στη γενέτειρα των γονιών του. “Έχω ακόμα συγγενείς εκεί”, είχε ενημερώσει. Αυτό που δεν είπε -εκείνη την ημέρα- ήταν πως είχε δεχθεί δυο φορές πρόταση για να εκπροσωπήσει αυτήν τη χώρα. Τις απέρριψε, για τις ελάχιστες δυνατότητες που είχε τότε, να γίνει τρικολόρ.
Πίσω στην πρώτη του ομάδα, ο Pierre Ville, βοηθός κόουτς στη JS Sursnes (όπου, χρόνια μετά, έπαιξε… μπάλα και η αδελφή του) διευκρίνισε πως “ο αλτρουιστικός τρόπος του παιχνιδιού του -δεν έπαιζε για εκείνον, αλλά για την ομάδα- και το γεγονός ότι ήταν μικρόσωμος (1.68μ. και λιπόσαρκος) τον κράτησαν για όλην αυτήν την περίοδο, μακριά από τα ραντάρ των μεγάλων ομάδων”. Η Paris St-Germain είχε τις εγκαταστάσεις της δίπλα. Τον “έχασε”. Όπως και άλλοι.
Δεν “φώναζε” με το στιλ του, ωστόσο όπως διαβεβαίωσε ο πρώτος του προπονητής, Piotr Wojtyna “μιλούσε με την αθλητικότητά του και την ικανότητα που είχε στο να αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο και να μαθαίνει. Ήταν πολύ δεκτικός σε τακτικές πληροφορίες ή άλλες που αφορούσαν το πού έπρεπε να τοποθετείται στο γήπεδο. Άκουγε όσα του λέγαμε, με μεγάλη προσοχή, και οι αποφάσεις που έπαιρνε, την ώρα των ματς, ήταν πολύ έξυπνες. Τον έβαζα πάντα με τα πιο αδύναμα παιδιά, γιατί ήξερα πως θα παίξει και για αυτά”, δήλωσε πέρυσι ο Πολωνός στο BBC.
Με ενέργειες του προέδρου της Sursnes, πήγε το 2010 στη β’ ομάδα της Boulogne (257 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του).
Συνήθιζε να διασχίζει τη διαδρομή από το σπίτι του στο γήπεδο και πίσω, με monopatino. Ναι, δεν είχε χρήματα για αυτοκίνητο. Οι συμπαίκτες του χρειάστηκε να τον παρακαλέσουν, μέχρι να δεχθεί να τον εξυπηρετήσουν -να τον παίρνουν μαζί τους, ώστε να μην ταλαιπωρείται.
Ένας από τους συμπαίκτες του, την πρώτη χρονιά, ήταν ο Maxime Colin -νυν παίκτης της Birmingham City F.C. Μια από τις αναμνήσεις που ‘χει από τον Kanté είναι η εξής: “Μια μέρα κάναμε τεστ στο τρέξιμο. Έπρεπε να ξεπεράσουμε το 100% για να τον φτάσουμε. Συνέχιζε να τρέχει, ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι είχαμε σταματήσει”. Θυμάται και το monopatino, όπως “και μια μικρή σακούλα που κουβαλούσε, όταν πήγαινε στο super market. Όσες φορές και αν του έλεγες “πάμε μαζί”, σου απαντούσε “όχι, θα πάω μόνος μου”.
Έκανε επίσημη πρεμιέρα στη Ligue 2, στις 18/5 του 2012. Μπήκε ως αλλαγή, για τα 11 τελευταία λεπτά σε ματς που έχασε η ομάδα του, από την ήδη υποβιβασμένη Monaco. Την αγωνιστική περίοδο 2012-13, έχασε μόνο ένα ματς και στις 10/8 έβαλε το πρώτο του γκολ (σε νίκη επί της Luzenac).
“Η Boulogne με έκανε να πιστέψω πως μπορώ να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής” έχει δηλώσει. Συνέχισε να «χτίζει» αυτήν την πίστη και όταν πήγε, το 2013, στην Caen. Εκεί, έδωσε 38 ματς και οδήγησε την παρέα του στην πρόκριση στην πρώτη κατηγορία. Ήταν και ο ηγέτης της σεζόν που έμεινε η παρέα του στη Ligue 1. Εκείνη τη χρονιά, είχε τα περισσότερα κλεψίματα από κάθε άλλον παίκτη της Ευρώπης.
Το καλοκαίρι του 2015, όταν ο πρωταγωνιστής μας ήταν 24 χρόνων, ο γενικός διευθυντής της Leicester City, Steve Walsh αποφάσισε πως είχε δει αρκετά και τον κάλεσε Αγγλία. Όχι… για δοκιμή, αλλά για 6.4 εκατ. ευρώ. Εκείνος μιλούσε με τη Marseille, αλλά τελικά άλλαξε χώρα.
Ο Claudio Ranieri είχε τα θέματά του. Δεν ήταν τόσο σίγουρος πως το μέγεθος του Kanté θα του επέτρεπε να κάνει δουλειά στην Premier League. “Για μήνες, κάθε φορά που περνούσα από δίπλα του, έλεγα “Kanté, Kanté, Kanté”, ώσπου πείστηκε”, εξήγησε ο Walsh όταν πια είχε γίνει η μετακίνηση. Προφανώς και η πλύση εγκεφάλου ήταν μια καλή αρχή. Όχι, όμως, τα πάντα. Ο 27χρονος ανέλαβε τη συνέχεια. Άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά (εξ ου και τον αποκάλεσαν πολύ σύντομα “μηχανή” και “ποντικάκι”, ενώ τον περιέγραψαν ως “το χειρότερο εφιάλτη που μπορεί να συναντήσει επιθετικός”).
Σύντομα, ο Ranieri θα έκανε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες δηλώσεις, για τον παίκτη του: “Όλοι ξέρουν πως μπορεί να τρέξει για έντεκα. Είναι σαν να ‘χει κρυμμένες μπαταρίες στο σορτς του. Δεν σταματά ποτέ.
“Μια μέρα του είπα “είσαι ικανός να κάνεις πάσα και… να πάρεις την μπάλα για να σκοράρεις με κεφαλιά”.
Με τον Ranieri, σε προπόνηση της Leicester.
Έκανε ντεμπούτο πέντε ημέρες μετά την υπογραφή. Ως αντικαταστάτης του Vardy, στα οκτώ τελευταία λεπτά του 4-2 επί της Sunderland. Στις 7/11, σκόραρε το πρώτο γκολ επί αγγλικού εδάφους, στο 2-1 επί της Wattford. Από το Δεκέμβρη έως το τέλος της σεζόν που έγινε το πιο όμορφο παραμύθι του ποδοσφαίρου -τις τελευταίες δεκαετίες, αναφερόταν ως εκ των βασικών λόγων που ο σύλλογος κατάφερε το, φαινομενικά, ακατόρθωτο: να πάρει την Premier League. Είχε 175 τάκλιν (31 περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο παίκτη) και 157 ανακτήσεις (15 περισσότερες, από όποιον άλλον).
Έγινε το μόνο μέλος των πρωταθλητών που μετακινήθηκε το καλοκαίρι του 2016. Πήγε στην Chelsea. Για 36.2 εκατ. ευρώ. Κατά τον Phil Neville, έγινε “αυτός που “έδενε” την ομάδα. Πίστευα πως είναι 6αρι, όπως ο Claude Makélélé. Αποδείχθηκε πως είναι 6αρι, 8αρι και 10αρι. Μπορείς να τον βάλεις σε οποιαδήποτε από αυτές τις θέσεις και να είναι αποτελεσματικός. Νιώθω πως είναι ο πιο ολοκληρωμένος μέσος της Premier League, αυτήν τη στιγμή”. Με αυτήν την άποψη συμφώνησε και ο Sir Alex Ferguson. Ο Neville είπε και κάτι άλλο, που, αν με ρωτάς, είναι πιο σημαντικό.
“Σύντομα, όλες οι ομάδες θα θέλουν παίκτες σαν αυτόν. Αθλητικούς, έξυπνους, ικανούς να παίξουν σε όλες τις θέσεις του κέντρου. Θα αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη θέση”.
Ο Joey Barton, της Burnley είπε πως είναι “φαινομενικός καταστροφέας”. Είπε και ότι “δεν είναι δημιουργός και για να συμφωνήσω στο ότι είναι ο καλύτερος μέσος στην Αγγλία, θα πρέπει πρώτα να τον δω στο Champions League”. Προφανώς… του κάνει και το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Όπου και αν έχει παίξει, είπαν πως η ικανότητα του να καλύπτει έδαφος, η αίσθηση της θέσης, η ταπεινότητα, η εργατικότητα, η διάθεση που έχει να βελτιωθεί και η αποφασιστικότητα που έχει είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του.
Πολλοί ομολόγησαν πως “όταν τον πρωτοείδαμε, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πώς κάνει ό,τι κάνει, ενώ δεν είναι τέρας, από άποψη φυσικής κατάστασης. Είναι απίστευτα ήσυχος, διαβάζει εξαιρετικά το παιχνίδι και κάθε φορά νιώθαμε σαν να μας αιφνιδίαζε με αυτά που έκανε”.
Εκείνο που δεν τους αιφνιδίασε ποτέ ήταν ο τρόπος που αντιμετώπιζε την πραγματικότητα. Ήταν, είναι (και, από ό,τι φαίνεται, θα είναι) σαν να μην έχει γίνει και τίποτα. Ακόμα και σήμερα, οδηγεί ένα αυτοκίνητο πόλης (μετά το πρωτάθλημα με τη Leicester City, ο ιδιοκτήτης του club δώρισε BMW στους παίκτες. Εκείνος διάλεξε Mini) και δεν υπάρχει έστω μια ένδειξη ότι τον ενδιαφέρει η φήμη ή το σταριλίκι.
Η αλήθεια είναι πως δεν τον ενδιαφέρει και το socializing. Τι τον ενδιαφέρει; Έλα, τώρα! Η δουλειά του.