Στα μέρη του το ποδόσφαιρο δεν είναι ακριβώς «θρησκεία», αλλά μάλλον ευκαιρία. Ο μικρός Κρίστιαν, όμως, το «ασπάστηκε» όταν το γνώρισε σε ένα μακρινό μέρος.
Το 2005, όταν ήταν επτά ετών, επισκέφθηκε πολλούς από τους «καθεδρικούς» του αγγλικού ποδοσφαίρου. Στις βόλτες στο «Άνφιλντ», το «Ολντ Τράφορντ», το «Ουάιτ Χαρτ Λέιν» και το «Στάμφορντ Μπριτζ» δεν φανταζόταν τον εαυτό του ως πρωταγωνιστή σε εκείνες τις «σκηνές».
Περιοριζόταν ο ίδιος στο χειροκρότημα, με γουρλωμένα μάτια, στο πλάι του πατέρα του. Δεν είχε σκεφτεί τότε ότι ο τελευταίος «ναός», στο Λονδίνο, θα γινόταν μία μέρα ο τόπος που θα χειροκροτούσαν εκείνον.
Για τον Κρίστιαν Πούλισιτς, οι διαφορετικές λέξεις της ίδιας αγάπης δεν είχαν σημασία. Το «football» που άκουσε στην Αγγλία, ήταν στο μυαλό και τα όνειρά του το ίδιο με το «soccer» που επιμένουν να λένε στην πατρίδα του.
Όταν έναν χρόνο αργότερα από τη σύντομη παραμονή του στο Τάκλεϊ, ένα χωριό λίγο έξω από την Οξφόρδη στο οποίο η μητέρα του, Κέλι, εργάστηκε για μία σχολική χρονιά σε πρόγραμμα ανταλλαγής καθηγητών, ο πιτσιρικάς επέστρεψε στις Η.Π.Α. με βλέμμα γεμάτο προσμονή να κλωτσήσει την ασπρόμαυρη μπάλα.
Τα γονίδια από την παράδοση της οικογένειάς του δεν έφταναν. Χρειαζόταν να το λατρέψει από μόνος του. Το ένστικτό του ήταν το πρώτο «αποτύπωμα» όχι στις ικανότητες και το ταλέντο του, αλλά στον χαρακτήρα του.
Ο Κρίστιαν Πούλισιτς με τη φανέλα της Εθνικής Η.Π.Α. / Photo by: as.com.
Ο 22χρονος Αμερικανός μεσο-επιθετικός της Τσέλσι δεν έβγαλε ποτέ την Αγγλία από το μυαλό του.
Τον Νοέμβριο του 2017, σε ένα κείμενό του στην ιστοσελίδα The Players Tribune, ως παίκτης της Μπορούσια Ντόρτμουντ, έγραψε ότι «το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής σε άλλες χώρες. Είναι μέρους του εαυτού τους.
»Υπάρχει σ’ αυτό η αίσθηση της ταυτότητας, που αγγίζει τους πάντες και τους συνδέει… Η επιτυχία της ομάδας ή της Εθνικής τούς δίνει εκείνη την καταπληκτική αίσθηση προσωπικής περηφάνιας». Αυτό που δεν αποτύπωσε στο πληκτρολόγιο και την οθόνη του υπολογιστή του ήταν ότι είχε μπολιαστεί και ο ίδιος με αυτό το πάθος.
Αυτό το συναίσθημα τον καθοδήγησε από έφηβο. Στα 17 του, είχε ήδη ένα μεγάλο «βάρος» στις πλάτες του. Ήταν η ελπίδα ενός σχεδόν «απελπισμένου» για έναν ποδοσφαιρικό «ήρωα» έθνους. Μονάχα που είχε τη δυνατότητα να είναι σχετικά μακριά από αυτή την πίεση.
Από το 2015 ήταν μέλος των τμημάτων υποδομής της Ντόρτμουντ, έχοντας αρνηθεί ακόμη και την ελκυστική προοπτική της περίφημης «La Masia» της Μπαρτσελόνα.
Το ταξίδι του ως το Λονδίνο περιλάμβανε έμπνευση, αρνήσεις και, κυρίως, τη συμβουλή να απολαμβάνει ό,τι κάνει. Μονάχα έτσι θα «πετούσε» το βάρος από πάνω του. Μόνο έτσι μπορούσε να εκπληρώσει τις προσδοκίες.
Photo by: Chelsea F.C. / Twitter.
Ο Κρίστιαν Πούλισιτς γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1998 στο Χέρσεϊ της Πενσιλβάνια. Το ποδόσφαιρο «κυλούσε» ήδη στο αίμα του. Οι γονείς του, Μαρκ και Κέλι, γνωρίστηκαν παίζοντας «soccer» στο πανεπιστήμιο Τζορτζ Μέισον.
Ο Μαρκ έγινε στην πορεία παίκτης και μετέπειτα προπονητής κυρίως στο ποδόσφαιρο σάλας.
Το ζευγάρι δεν πίεσε ποτέ τον Κρίστιαν να ακολουθήσει τα -έστω όχι απολύτως επαγγελματικά- βήματά του.
Η πρώτη επαφή του μικρού με το άθλημα, άλλωστε, ήρθε στο ακαδημαϊκό έτος που η μητέρα του δίδαξε στην Αγγλία. Στο Τάκλεϊ, ο επτά ετών τότε Πούλισιτς φόρεσε τη φανέλα των ακαδημιών της Μπράκλεϊ Τάουν.
Το πρώτο άγγιγμα της μπάλας και η ατμόσφαιρα στην Αγγλία «τίναξαν» το κορμί του. Στην πτήση της επιστροφής στην Αμερική δεν μιλούσε για τίποτε άλλο.
Ανάμεσα στους γονείς του, Μαρκ και Κέλι / Photo by: Mark Pulisic – Twitter.
Ο Μαρκ Πούλισιτς και η φαμίλια του μετακόμισαν στο Ντιτρόιτ όταν ο γιος του ήταν οκτώ ετών, ώστε να αναλάβει την τεχνική ηγεσία των τοπικών Ignition, που αγωνίζονταν στο Major Indoor Soccer League.
Πολλοί από τους παίκτες του Μαρκ ήταν Βραζιλιάνοι και άρχισαν να μαθαίνουν τρικ στον μικρό. Ο Κρίστιαν έπαιζε τακτικά μαζί τους και στον περιορισμένο χώρο του ποδοσφαίρου σάλας, όπου οι δεξιότητες είναι πιο απαραίτητες και συχνότερα αποτυπωμένες, έδειξε και το δικό του ταλέντο.
Κάθε φορά που επέστρεφε με τον μπαμπά του στο σπίτι, τρύπωνε στην πίσω αυλή και πάνω στο γρασίδι της επαναλάμβανε όσα του είχαν μάθει.
Photo by: Christian Pulisic – Instagram.
Το χορτάρι σε αυτές τις αυλές είναι κάτι σαν το ειδυλλιακό μέρος στην ποδοσφαιρική Αμερική. Όπως είναι μία μπασκέτα στην «πιο μπασκετική αμερικανική πολιτεία» της Ιντιανάπολις και μία παγωμένη λίμνη για τους φιλόδοξους παίκτες του χόκεϊ στη Μινεσότα, το Μίσιγκαν ή τον Καναδά.
Για τον Κρίστιαν, έγινε η πρώτη «σκηνή» του. Εκεί έδινε τις πρώτες παραστάσεις του, μακριά από αθέατα βλέμματα, ακόμη κι εκείνα του πατέρα του.
Στις «πρόβες» πανηγυρισμών που «έστηνε» έπειτα από κάποιο σουτ στο κάγκελο της αυλής, δεν ύψωνε τα χέρια από αφέλεια ή ένα είδος αρχικής περηφάνιας, αλλά για να θυμηθεί την αποθέωση του κοινού που είχε ζήσει για λίγο στην Αγγλία.
Πέρασε ένα διάστημα στα τμήματα υποδομής των Μίσιγκαν Ρας και εντάχθηκε στην ακαδημία PA Classics, όπου αγωνίστηκε για περίπου επτά χρόνια, πριν τον εντοπίσει η Ντόρτμουντ.
Η θητεία στην PA Classics τον έφερε σε όλες τις «μικρές» εθνικές των Η.Π.Α.. Στα 13 του ήταν βασικός στην U15 και σε δύο χρόνια σκόραρε 21 φορές σε 28 ματς!
Ο κόουτς της U20 και τεχνικός διευθυντής της ομοσπονδίας, Ταμπ Ράμος, αφηγήθηκε στο Sports Illustrated πως «την πρώτη φορά που τον είδα έμοιαζε απλώς με τον μικρό αδερφό κάποιου παίκτη! Περίμενα πως κάποιος θα τον πάρει από το χορτάρι, ωστόσο όταν άρχισε ο αγώνας όλα και όλοι κινούνταν στον ρυθμό του».
Ο Κρίστιαν Πούλισιτς σε παιδική ηλικία, με τη φανέλα της PA Classic.
Στον πατέρα του δεν έφτανε να θεωρείται κορυφαίο ταλέντο στη χώρα τους. Ο Μαρκ Πούλισιτς αναζήτησε άμεσα τρόπους να εξελίξει ο 14χρονος κανακάρης του το παιχνίδι του στην Ευρώπη.
Ήρθε σε επαφή με τον Ρομπ Μουρ, Νοτιοαφρικάνο ιδρυτή της συμβουλευτικής εταιρίας On Target που εδρεύει στο Λονδίνο.
Η προοπτική της Μπαρτσελόνα ήταν μία «φανταχτερή» λύση, όμως ο Μουρ ήταν αντίθετος… Η «La Masia» είχε καιρό να βγάλει ένα πρωτοκλασάτο ταλέντο στην πρώτη ομάδα των «μπλαουγκράνα» (όπως συνέβαινε στη θητεία του Πεπ Γκουαρδιόλα στον πάγκο τους) και ο Μουρ πρότεινε ανεπιφύλακτα τη Ντόρτμουντ.
Εκτός από την προσήλωση που δείχνει ο γερμανικός σύλλογος στις ακαδημίες του, η Μπορούσια υποσχέθηκε στη φαμίλια των Πούλισιτς ότι θα βοηθήσει τον μικρό να βγάλει ευρωπαϊκό διαβατήριο, χάρη στις κροατικές ρίζες του παππού του, Μάτε. Ο Κρίστιαν βρέθηκε στα 15 του στη Γερμανία και χρειάστηκε μόλις 15 ματς, με δέκα γκολ και οκτώ ασίστ, στην U17, για να λάβει σε ηλικία 17 ετών την πρόσκληση στην πρώτη ομάδα!
Είχε ήδη προπονηθεί στο χειμερινό μπρέικ του 2015 υπό τις οδηγίες του Γιούργκεν Κλοπ, όμως οι ικανότητές του ξετρέλαναν και τον «διάδοχό» του -τον Ιούλιο του 2015- Τόμας Τούχελ.
Τον Ιανουάριο του 2016 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του, έγινε ο νεαρότερος Αμερικανός που αγωνίστηκε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, ο νεαρότερος παίκτης στην ιστορία της Ντόρτμουντ στο Τσάμπιονς Λιγκ και το 2017 κατέκτησε και το Κύπελλο Γερμανίας, κόντρα στην Άιντραχτ Φρανκφούρτης!
Υπέγραψε επέκταση συμβολαίου ως το 2020, όμως έμοιαζε βέβαιο πως η Μπορούσια δύσκολα θα εξακολουθούσε να τον «κρύβει» από τα μεγάλα κλαμπ…
Ο Πούλισιτς (δεξιά), αγκαλιά με τον άλλοτε συμπαίκτη του στη Ντόρτμουντ, Μάριο Γκέτσε / Photo by: Eurokinissi.
Η πρώτη, λόγω Κλοπ, που έκανε γνωστό το ενδιαφέρον της, ήταν η Λίβερπουλ. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ακολούθησε, όπως φυσικά και η πάντα «αχόρταγη» για νέο ταλέντο Ρεάλ Μαδρίτης.
Ο Κρίστιαν Πούλισιτς αισθανόταν ευλογημένος για την επιλογή και την ευκαιρία της Ντόρτμουντ, όμως είχε ήδη σκεφτεί την επιστροφή στο παρελθόν του.
Όταν η Τσέλσι εμφανίστηκε στο προσκήνιο, είχε πάρει την απόφασή του. Απέμενε η συγκατάθεση της Ντόρτμουντ, η οποία στις 2 Ιανουαρίου 2019 αποδέχθηκε την πρόταση των Λονδρέζων, αντί 67 εκατομμυρίων ευρώ, για τη δεύτερη πιο ακριβή παραχώρησή της, πίσω από τον Ουσμάν Ντεμπελέ.
Μάλιστα, οι «μπλε» δέχθηκαν να τον αφήσουν στη Γερμανία ως το τέλος της σεζόν. Το καλοκαίρι του 2019 που έφτασε στην Αγγλία, ο επονομαζόμενος και «Captain America» στην πατρίδα του, είδε την «ταμπέλα» του «νέου Αζάρ» να «κολλάει» πάνω του.
Ο Βέλγος μόλις είχε φύγει για τη Ρεάλ και ο Κρίστιαν Πούλισιτς ξεκαθάρισε πως «είμαι ο εαυτός μου και κανένας άλλος».
Πέτυχε 11 γκολ και μοίρασε δέκα ασίστ, σκόραρε στον χαμένο τελικό Κυπέλλου Αγγλίας με την Άρσεναλ και πριν από το ξεκίνημα της σεζόν 2020-2021, πήρε και το Νο10 (του Αζάρ) από τον Ουίλιαν.
Στις 27 Απριλίου 2021, στον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Ρεάλ -του Αζάρ- στο «Αλφρέδο Ντι Στέφανο» της Μαδρίτης, ο Κρίστιαν Πούλισιτς σκόραρε το 1-0 με μία κίνηση βγαλμένη από τις αναμνήσεις των οπαδών της Τσέλσι από τον Βέλγο πρώην σταρ τους.
Οι Μαδριλένοι ισοφάρισαν για το τελικό 1-1, όμως στη ρεβάνς του Λονδίνου, αν και αγωνίστηκε ως αλλαγή, ο Αμερικανός πάσαρε στον Μέισον Μάουντ για το 2-0 που «κλείδωσε» την πρόκριση της Τσέλσι στον τελικό με τη Μάντσεστερ Σίτι!
Ο Πούλισιτς βρήκε τα πατήματά του όταν ο άλλοτε προπονητής του στη Ντόρτμουντ, Τόμας Τούχελ, αντικατέστησε μέσα στη σεζόν τον Φρανκ Λάμπαρντ.
Οι αρχικές εκτιμήσεις έκαναν λόγο για πρόσληψη του Γερμανού κόουτς ώστε να συνεργαστεί καλύτερα με τους συμπατριώτες του, Κάι Χάβερτζ και Τίμο Βέρνερ.
Η συνεννόησή του με τον Τούχελ έδειξε ότι σε αυτό το κομμάτι είχε προβλήματα με τον Λάμπαρντ. Ο Κρίστιαν απελευθερώθηκε και πλέον δεν τον ενοχλούν -για την ακρίβεια δεν τον απασχολούν- οι συγκρίσεις με τον Εντέν Αζάρ.
Ο Βέλγος οδήγησε την Τσέλσι στην κατάκτηση του Γιουρόπα Λιγκ το 2013 και το 2019, όμως δεν κατόρθωσε να την βοηθήσει να επαναλάβει τον θρίαμβο του 2012 στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Ο Πούλισιτς παραδέχεται πως «έχω ακόμη πολύ δρόμο για να φτάσω όσα πέτυχε ο Εντέν εδώ», όμως δεν αποκλείεται να φέρει στους «μπλε» το μεγάλο «τρόπαιο με τα αυτιά» το οποίο δεν σήκωσε ο Αζάρ.
https://www.youtube.com/watch?v=xaSNgti_1Ug
Στις Η.Π.Α. έχουν το βλέμμα και στο Μουντιάλ του 2026, που θα συνδιοργανώσουν με Καναδά και Μεξικό. Ο Πούλισιτς είναι η μεγάλη ελπίδα τους, μαζί με τον Ουέστον ΜακΚένι της Γιουβέντους.
Ως τότε, είναι εκείνος που μπορεί να αρνηθεί τη δεδομένη σκέψη πολλών ότι το αμερικανικό soccer είναι κατώτερο. Το μεθεπόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο θα είναι η ευκαιρία του να αφήσει το «αποτύπωμά» του και στην πατρίδα του.
Για την ώρα, ακολουθεί πάντα τη συμβουλή του προπονητή U17 της Ντόρτμουντ, Χάνες Βολφ, ο οποίος όταν κάλεσαν τον Πούλισιτς για προπονήσεις στην πρώτη ομάδα, του είπε να «μην πας εκεί ως οπαδός… Να πας σαν ένας παίκτης, ένας ξεχωριστός χαρακτήρας. Να είσαι ο εαυτός σου. Να πας να διεκδικήσεις ό,τι σου αξίζει».
Αυτή η σκέψη σε κάθε νέο βήμα, αλλά κυρίως οι παιδικές αναμνήσεις από την Αγγλία και από «ναούς» του ποδοσφαίρου που στην πορεία επισκέφθηκε όχι ως οπαδός, τον διαμόρφωσαν.
Δεν υπάρχουν πολλοί νεαροί από τους οποίους ζητούν να ηγηθούν από νωρίς, Αλλά δεν υπάρχουν και πολλοί πιτσιρικάδες σαν τον Κρίστιαν Πούλισιτς, ο οποίος (δεν) «κουβαλά» το «βάρος» της προσδοκίας στην Αμερική και αφήνει το «αγγλικό» αποτύπωμά του.
Το αποτύπωμα που του άφησε σε παιδική ηλικία η πρώτη επαφή με αυτό που ο ίδιος είχε μάθει να αποκαλεί «soccer».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Το «American dream» του Ουέστον ΜακΚένι δεν έχει πατρίδα
Ο Εντουάρντ Μεντί (παι)ζει για το «μηδέν», από το οποίο ξεκίνησε…
Η ανεξάντλητη ωριμότητα της πρόωρης ενηλικίωσης του Τζουντ Μπέλινγκαμ
Ο Έρλινγκ Χάαλαντ είναι το πρώτο έμβιο glitch / Γιουσουφά Μουκοκό, χρυσός 24 καρατίων
Οι αποφάσεις του Γιούνους Μούσα «κυλούν» όπως η μπάλα στο χορτάρι
Ο Ανσού Φατί (δεν) είναι συνηθισμένος έφηβος…
Για τον Φιλ Φόντεν, το ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ αρκετό…
Το δίλημμα «Τσέλσι ή Μπάγερν» δεν ήταν το μοναδικό για τον Τζαμάλ Μουσιάλα
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ / ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΠΟΥΝΤΕΣΛΙΓΚΑ