Τα τελευταία δύο χρόνια, έχω τρέξει 670 χλμ σε Αρκτική, έρημο και ζούγκλα και συνολικά τα τελευταία χρόνια περίπου 25.000 χλμ. σε βουνά, δάση και δρόμους.
Δεν θα πω πως κάνω πρωταθλητισμό ούτε ότι είχα την επιλογή να βρεθώ σε αυτό το επίπεδο.
Για μένα ήταν θέμα επιβίωσης να ζω πλέον σε αυτή την πλευρά του ποταμού από το να συνεχίζω τις καταχρήσεις και ένα μοτίβο ζωής αυτοκαταστροφικό.
Για μένα η διάρκεια της κατάθλιψης και των κρίσεων πανικού, μετά τις καταχρήσεις που κράτησαν περίπου δυόμισι χρόνια, ήταν η πρώτη μου επαφή με αυτό που ονομάζω εγώ «υπερμαραθώνιος».
Ένας εσωτερικός αγώνας δηλαδή, με πολλούς δαίμονες, αντιξοότητα, ψυχικό πόνο αλλά και στόχο.
Δύσκολή εποχή, κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους για μέρες χωρίς να βγω από το δωμάτιο.
Είχα την οικογένεια μου εκεί και τον φίλο μου τον Γιώργο που μου έκανε αμέτρητες ώρες παρέα.
Η διέξοδός μου εκείνη την περίοδο ήταν η ζωγραφική, η συγγραφή ποιημάτων και ιδεών, καθώς και η σύνθεση μουσικής και στίχων.
Ήταν η διέξοδός μου σε μια πολύ δύσκολη καθημερινότητα που μόνο όποιος το έχει περάσει μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει πραγματικός «αγώνας επιβίωσης» .
Βγαίνοντας από αυτό, σταδιακά άρχιζα να αλλάζω σιγά σιγά πράγματα του εαυτού μου. Μικρές ρωγμές αδυναμίας που έπρεπε να κλείσουν. Να επουλωθούν.
Και όπως λέει πολύ σωστά ένα ρητό «ο άνθρωπος γίνεται πιο δυνατός στα σημεία όπου έχει σπάσει».
Είδα την αλλαγή μου σαν ένα εσωτερικό πρότζεκτ και μια διαδικασία που έπρεπε απλώς να γίνει. Να γίνω πιο σκληρός, κρατώντας ακόμη την παιδικότητά μου.
Με βοήθησε πολύ -ακούγεται οξύμωρο- και η περιπέτεια υγείας ενός φίλου μου.
Με ξύπνησε απότομα. Ήταν το κίνητρό μου και η έμπνευσή μου αυτό για να μην εγκαταλείψω την προσπάθεια .
Η προσπάθεια αυτή με οδήγησε στο να καθιερώσω το τρέξιμο σαν μια συνήθεια ζωής και στην συνέχεια να δοκιμάσω τον εαυτό μου σε κάποιους από τους πιο δύσκολούς αγώνες υπεραποστάσεων στον κόσμο, όπως ο αγώνας 150 χλμ. της Αρκτικής, ο αγώνας 270 χλμ. στην έρημο ή ο αγώνας 250 χλμ. στην ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής.
Μέσα σε αυτούς τους αγώνες, όταν ήθελα να εγκαταλείψω, πάντα σκεφτόμουν: «έχεις περάσει και πιο δύσκολα από αυτό, σήκω και προχώρα».
Μέσα από αυτές τις προσπάθειες, είδα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, πάντα υπάρχει εξάλλου κάτι καινούργιο να μάθεις για σένα, τις δυνατότητές σου και τις αδυναμίες σου.
Οι μεγάλες αποστάσεις από μόνες τους δεν μου λένε τίποτα, δεν τις θεωρώ καν σημαντικές για τους ανθρώπους, είναι όμως ο δικός μου τρόπος να δείξω και να αποδείξω -σε μένα και σε άτομα που βρίσκονται στην κατάσταση που βρισκόμουν- ότι μπορούμε να καταφέρουμε το επόμενο βήμα παρά τον κόντρα άνεμο.
Η ζωή είναι όμορφη, πολλές φορές δύσκολη, άλλοτε άδικη, αλλά είναι όμορφη.
Σήμερα, για παράδειγμα, δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε (μόνο) τον COVID-19 αλλά την αντίδρασή μας απέναντι σε ένα πρόβλημα.
Το πώς, δηλαδή, πρέπει να διαχειριστούμε ένα πρόβλημα που προέκυψε, να κυριαρχήσουμε σε σκέψεις και συναισθήματα και να δημιουργήσουμε μία λειτουργική καθημερινότητα και πάλι.
Προσωπικά, έβγαλα και πάλι τα πινέλα, κούρδισα και την κιθάρα και το χαίρομαι.
Στον αγώνα της ζωής, όποιος και αν είναι ο στόχος μας, να κρατάμε πάντα τα μάτια μας στο λουκουμά και όχι στην τρύπα.
Θα έρθουν δύσκολες στιγμές, βροχές και καταιγίδες που δεν περιμέναμε ποτέ.
Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι οι πραγματικοί αγώνες. Γεμάτοι δυσκολίες.
Αξίζει να υπομένουμε πάντα για το ουράνιο τόξο που θα βγει μετά.
Ο Μάριος Γιαννάκου είναι ομιλητής παρακίνησης και αθλητής υπεραποστάσεων.