Σε μία κοινωνία όπου οι δυνατές και μεγάλες γάτες έκαναν ό,τι ήθελαν και τρομοκρατούσαν τα ποντίκια, εκείνα είχαν ανάγκη για έναν σούπερ προστάτη που θα τολμούσε να τα βάλει μαζί τους.
Κάπως έτσι γεννήθηκε η ανάγκη για έναν ήρωα με κάπα. Ο Mighty Mouse μπορεί να ήταν μικροκαμωμένος, αλλά είχε μία παράξενη αυτοπεποίθηση, έβγαζε δυναμισμό και δεν φοβόταν να τα βάλει με τα ισχυρά αιλουροειδή.
Κάπως έτσι φαντάστηκαν τα πράγματα και τα αγόρια του Volksparkstadion που λίγα χρόνια νωρίτερα είχαν σχηματίσει τους Rothosen. Οι πιο παλιοί Ultras του Αμβούργου (από το 1972) δεν είχαν δει ποτέ ξανά ένα τέτοιο υπερόπλο στην ομάδα τους.
Εκείνος ο επιθετικός μπορεί να ήταν κοντούλης και οι αντίπαλοι αμυντικοί στη Γερμανία τόσο γεροδεμένοι, αλλά δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Όταν ξεκινούσε τις επελάσεις του από πίσω, μπορούσε να τους πάρει όλους παραμάζωμα. Ήταν ένας ασταμάτητος τυφώνας.
Και κάπως έτσι από τη μεριά τους σκαρφίστηκαν με ποιον τρόπο θα τον αποθέωναν στα στιχάκια τους. Για εκείνους ο Κέβιν Κίγκαν θα ήταν πλέον ο δικός τους σούπερ ήρωας, ο οποίος θα τους οδηγούσε στη μαγική κορυφή. Τα πάντα βέβαια είχαν ξεκινήσει στους δρόμους, πιο ταπεινά…
Ο Κέβιν Κίγκαν με τη φανέλα του Αμβούργου.
Το βανάκι και το δανεικό κοστούμι
Ο Μπομπ Νέλις είχε ξεχυθεί στις γειτονιές και τα χωράφια του Δυτικού Γιόρκσαϊρ. Τα δικά του φιλόδοξα όνειρα για να σκοράρει το νικητήριο γκολ σε έναν Τελικό στο Wembley είχαν σβήσει από καιρό και έβγαζε τα προς το ζην, πουλώντας έπιπλα. Ωστόσο, τα Σαββατοκύριακα έπαιρνε το βανάκι της δουλειάς και αναζητούσε ταλέντα για τα club της περιοχής του Ντονκάστερ.
Τα λαγωνικά του στις pub τον είχαν ενημερώσει για έναν πιτσιρικά που έκανε πλάκα στα αγόρια της ηλικίας του. Ο 15χρονος Τζόζεφ είχε ήδη φάει άκυρο στις δοκιμές που είχε κάνει με την Κόβεντρι, αλλά το μάτι του Νέλις δεν λάθευε. Αυτός ο κοντούλης που έπαιζε στα δεξιά του κέντρου είχε κάτι. Αμέσως μετά το παιχνίδι με τους μικρούς της γειτονιάς, τον πήρε μαζί του και τον πήγε στο πάρκινγκ έξω από το γήπεδο της Σκάνθορπ. Ο προπονητής της ομάδας τού πέταξε δέκα φορές την μπάλα. ‘Ολα τα κοντρόλ του μικρού ήταν τέλεια. Αυτό ήταν. Χάρισαν τις μπάλες στην ομάδα της γειτονιάς και τον απέκτησαν. Ήταν Αύγουστος του 1966 και το μαγικό ταξίδι του Τζόζεφ Κέβιν Κίγκαν μόλις ξεκινούσε.
Όλα έμοιαζαν δύσκολα και όλα όμως ήταν φανταστικά. Όταν έκανε ντεμπούτο με τους μεγάλους, στα 17 του, η Σκάνθορπ είχε πέσει στη Δ’ κατηγορία. Δεν τον απασχολούσε. Ήταν ευτυχισμένος που έπαιζε μπάλα. Που ήταν εκεί. Μέσα στην εβδομάδα έβγαζε το μεροκάματο στον σταθμό του τρένου και τις Κυριακές ξετρέλαινε κόσμο.
«Αυτό το παιδί είναι απίθανο. Δεν έχω ξαναδεί κάτι αντίστοιχο. Είναι λες και η αγάπη του δεν είναι το ποδόσφαιρο αλλά το τρέξιμο. Δεν σταματάει ποτέ. Και μετά τις προπονήσεις συνεχίζει μόνος του με σπριντ», θα πει σε τηλεοπτική συνέντευξη ο προπονητής του.
Είναι 19 ετών και έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον του τοπικού «BBC». Όταν μάλιστα θα τον ρωτήσουν για τα όνειρά του, με μία παράταιρη ταπεινότητα θα δείξει ότι δεν… ψήνεται για μεγαλεία: «Παίζω μπάλα και είμαι πολύ καλός σε αυτό. Είμαι χαρούμενος εδώ. Άλλωστε, δεν είμαι σίγουρος ότι θα τα κατάφερνα στην μεγάλη κατηγορία»! Έναν μόλις χρόνο αργότερα η συστολή του θα διαψευστεί.
«Βρες ένα δανεικό κοστούμι. Εκεί που πάμε θα χρειαστεί να δείχνεις λίγο πιο έξυπνος», θα τον πειράξει ο Πρόεδρος της Σκάνθορπ. Μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, δεν του έχει αποκαλύψει το παραμικρό. Εκεί τον περιμένει ο Μπιλ Σάνκλι αυτοπροσώπως. Εκείνος είναι που έχει εισηγηθεί την απόκτησή του το καλοκαίρι του 1971.
«Δεν είχαμε ακούσει καν το όνομά του», θα αποκαλύψει ο μέχρι τώρα recordman συμμετοχών του club, Ίαν Κάλαχαν: «Φύγαμε για προετοιμασία και είχαμε μαζί μας έναν κοντούλη με το όνομα Κέβιν». Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν εντυπωσιάστηκε. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που η Λίβερπουλ ήθελε να επιστρέψει στους τίτλους έπειτα από έξι χρόνια, ενώ από το 1969 αναζητούσε τον αντικαταστάτη του φοβερού σκόρερ της, Ρότζερ Χαντ.
Ο Κέβιν Κίγκαν σε ηλικία 18 ετών στην Σκάνθορπ.
King Kevin
Στην πρώτη αγωνιστική του 1971-1972 θα αντιμετωπίσει τη Νότιγχαμ Φόρεστ. Ο Κίγκαν θα κληθεί στην αποστολή. Το απίστευτο είναι ότι θα καθυστερήσει 40 λεπτά. Ο Σάνκλι δεν θα τον μαλώσει. Του έχει ήδη αδυναμία και δεν θέλει να του ρίξει την ψυχολογία, μιας και έχει αποφασίσει να του δώσει φανέλα βασικού δίπλα στον Ουαλό γίγαντα, Τζον Τόσακ.
Ο νεαρός θα χρειαστεί μόλις 12 λεπτά για να σκοράρει το πρώτο από τα συνολικά 100 γκολ σε 323 συμμετοχές με την κόκκινη φανέλα. Στο τέλος του αγώνα τον περιμένει μία έκπληξη. Ο αρχηγός του KOP τρέχει κοντά του. Του δίνει ένα φιλί στο μάγουλο, φιλάει το χορτάρι και τον παρουσιάζει στο κοινό που τραγουδάει το όνομά του.
«Αυτό το αγόρι έχει τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στον κόσμο. Για να δούμε πώς θα τον σταματήσουν», θα πει την ίδια στιγμή προφητικά ο Σάνκλι. Κανείς απ’ όλους όμως δεν έχει καν φανταστεί πόσο ψηλά θα φτάσουν μαζί.
Η πρώτη σεζόν θα κλείσει χωρίς τίτλο και με εκείνον στα εννέα τέρματα ενεργητικό. Την αμέσως επόμενη όμως η συνεργασία τους με τον Τόσακ θα αγγίξει τα όρια της τηλεπάθειας. Μαζί θα βάλουν από 13 και θα χαρίσουν στη Λίβερπουλ στο πρώτο Πρωτάθλημα μετά το 1966. Μόνο που ο Κίγκαν δεν θα μείνει εκεί. Θα σκοράρει δύο φορές στον διπλό Τελικό του Κυπέλλου UEFA και με συνολικό σκορ 3-2 θα την οδηγήσει στον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο της, κόντρα μάλιστα σε μία σπουδαία Γκλάντμπαχ.
Στο Anfield θα παραμείνει συνολικά έξι χρόνια και θα συμβάλει τα μέγιστα στη δημιουργία μία θρυλικής εποχής για τον σύλλογο. Η αλήθεια είναι ότι, σε αντίθεση απ’ ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι απ’ όσους δεν τον έχουν δει να παίζει, δεν υπήρξε ποτέ του ο σούπερ σκόρερ. Όλες τις σεζόν του θα πιάσει οριακά διπλάσιο αριθμό γκολ στο Πρωτάθλημα, αλλά η συμβολή του στο παιχνίδι της ομάδας θα είναι υπέροχα πολυδιάστατο.
Παρά τα 173 εκατοστά του σχεδόν δεν χάνει ποτέ του κεφαλιά. Το επιτόπιο άλμα του είναι απίστευτο, όπως και όλη η σωματοδομή και η ταχυδύναμή του. Όταν παίρνει την μπάλα αρκετά μέτρα έξω από την περιοχή, δημιουργεί τρόμο με τις επελάσεις του, ενώ εξαπολύει βολίδες και με τα δύο πόδια.
Εκείνα όμως που κάνουν προπονητές, συμπαίκτες και οπαδούς να τον λατρέψουν είναι ο επιθετικός αλτρουισμός σε συνδυασμό με την αμυντική προσήλωση, δεδομένο σπάνιο για τους σκόρερ της κάθε εποχής.
Πεισματάρης, ένα ξωτικό θαύμα της φύσης και της σωματικής μηχανικής. Κάθε κερδισμένη ή χαμένη μπαλιά γίνεται για εκείνον ζήτημα ζωής και θανάτου. Στις προπονήσεις εκνευρίζει πάντα τους συμπαίκτες του: «Κέβιν, είναι απλώς ένα ζέσταμα, όχι οι γαμ@νοι Ολυμπιακοί Αγώνες», του φωνάζουν. Αυτή η υπερβολή όμως είναι που τον κάνει μοναδικό.
Κέβιν Κίγκαν και Θωμάς Μαύρος / Photo by: Eurokinissi (Αρχείο Α. Καλογερόπουλου).
Η δεκαετία του ’70 θα καταστεί αποκλειστικά δική του. Τα ΜΜΕ τον αποθεώνουν και τον κυνηγούν παντού. Είναι ο επόμενος μεγάλος σταρ μετά τον Τζορτζ Μπεστ. Ο ίδιος το απολαμβάνει και χειρίζεται τέλεια την εικόνα του. Γίνεται πρωτοπόρος. Ένας Μπέκαμ πριν τον Μπέκαμ.
Φωτογραφίζεται για όλα τα μεγάλα περιοδικά, γυρίζει τηλεοπτικές διαφημίσεις, βγάζει μουσικά σιγκλάκια που σκαρφαλώνουν στα charts, ενώ η δημοφιλία του οριακά ξεπερνάει ακόμα και εκείνη των Beatles. Συμμετέχει σε χιουμοριστικά events, δεν διστάζει να τσαλακώσει έξυπνα τον εαυτό του, είναι πάντα χαμογελαστός, αλλά τίποτα από τα παραπάνω δεν του αποσπά την προσοχή από το παιχνίδι.
Είναι μία μηχανή παραγωγής θεάματος, ένα εργαλείο πίστης στον στόχο και τη νίκη. Κάπως έτσι θα πρωτοστατήσει στα πιο σπουδαία που θα ακολουθήσουν. Το 1976 η Λίβερπουλ θα κατακτήσει ταυτόχρονα Πρωτάθλημα και το δεύτερο Κύπελλο UEFA, με τον Κίγκαν να επιβεβαιώνει ότι είναι ο άνθρωπος των μεγάλων ραντεβού, καθώς θα σκοράρει και στους δύο Τελικούς με την Μπριζ (συνολικό σκορ 4-3).
Η επόμενη σεζόν θα είναι η κορυφαία στην ιστορία του συλλόγου. Ο Μπομπ Πέισλι, ο οποίος από το 1974 έχει διαδεχθεί τον Σάνκλι στο θρυλικό Boot Room της Λίβερπουλ, θα αναδείξει ακόμα περισσότερο τις αρετές του “King Kevin”. Θα έρθει και πάλι το Πρωτάθλημα, μόνο που μαζί του έχει φτάσει η ώρα για την κορυφή της Ευρώπης. Στη Ρώμη ο Κίγκαν θα κάνει και πάλι ό,τι θέλει απέναντι σε έναν από τους κορυφαίους man marker που έχουν περάσει από το παιχνίδι. Όπως το 1973, έτσι και τώρα, το γερμανικό μαστίφ, Μπέρτι Φογκτς, δεν θα μπορέσει να τον σταματήσει.
Ο σούπερ σταρ των «Reds» θα αναστατώσει την άμυνα της Γκλάντμπαχ (3-1), θα δημιουργήσει και θα οδηγήσει στην πρώτη κούπα του Πρωταθλητριών, μετρώντας ο ίδιος τέσσερα γκολ στη διοργάνωση.
Πλέον έχει φτάσει στο απόγειό του. Και τότε είναι που κάνει την πιο τρελή ανατροπή. Κάτι που δεν περίμενε κανείς. Δηλώνει στην ομάδα ότι δεν θα μείνει. Πως έχει ανάγκη μία αλλαγή. Είναι 26 ετών και τον θέλουν όλοι. Ρεάλ Μαδρίτης, Μίλαν, Γιουβέντους, Μπάγερν αφήνουν στα πόδια του πακτωλούς χρημάτων. Η απόφασή του όμως θα τραντάξει την Ευρώπη.
Photo by: INTIME.
Mighty Mouse
«Μάθαμε τα νέα και δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε», θα πει ο σπουδαίος Γερμανός αμυντικός, Μάνφρεντ Καλτς. Το Αμβούργο, το οποίο έχει τερματίσει στην έκτη θέση της Bundesliga, θα είναι η νέα ομάδα του Άγγλου επιθετικού. Το μισό εκατ. λίρες θα αποτελέσει μεταγραφικό ρεκόρ στον κόσμο.
Μόνο που οι συμπαίκτες του θα θορυβηθούν από τα χρήματα που θα λάβει εκείνος και θα αντιδράσουν. Θα στείλουν επιστολή στον προπονητή: «Δεν χρειαζόμαστε στην ομάδα αυτόν τον μικροσκοπικό Άγγλο και δεν θέλουμε να παίζουμε μαζί του». Στα παιχνίδια δεν θα του δίνουν την μπάλα, ενώ ο ίδιος, ο οποίος δεν μιλάει τη γλώσσα, περνάει άσχημα στον γερμανικό Βορρά.
Σε ένα φιλικό τα Χριστούγεννα του 1977 θα ξεσπάσει και θα ρίξει μερικές μπουνιές στον αντίπαλο αμυντικό, για να τιμωρηθεί με αποκλεισμό οκτώ εβδομάδων. Τότε θα λάβει το πιο απρόσμενο τηλεφώνημα: «Πες μου, γιε μου. Ήταν αριστερό ή δεξί; Τον ξάπλωσες και μετρούσες μέχρι το 10»; Στην άλλη άκρη του σύρματος είναι ο Μπιλ Σάνκλι, ο οποίος τον λατρεύει, για να συνεχίσει: «Υποσχέσου μου ότι θα δείξεις σε αυτούς τους Γερμαναράδες τι πάει να πει καλό ποδόσφαιρο»! Και τους έδειξε. Και σε εκείνους και σε όλον τον κόσμο.
Δεν είναι ότι σκοράρει ασταμάτητα. Στις τρεις χρονιές του εκεί θα μετρήσει συνολικά 40 γκολ. Είναι συνολικά το υβριδικό αγωνιστικό μοντέλο που βρίσκεται μπροστά από την εποχή του και ξετρελαίνει άπαντες.
Οι συμπαίκτες όχι μόνο θα τον αποδεχτούν αλλά θα τον ακολουθήσουν σαν ηγέτη, ενώ οι οπαδοί θα απλώσουν πανό με τον ίδιο και τον Mighty Mouse.
Τον Δεκέμβριο του 1978 θα ψηφιστεί κορυφαίος στην Ευρώπη. Η Χρυσή Μπάλα είναι κάτι τρελό, αφήνοντας πίσω του τον Αυστριακό Χανς Κρανκλ (Μπαρτελόνα) και τον Ολλανδό Ρομπ Ρέζεμπρινκ (Άντερλεχτ).
Στο τέλος της σεζόν το Αμβούργο θα δικαιωθεί για την τρέλα να ξοδέψει τόσα για να τον αποκτήσει. Το πρώτο Πρωτάθλημα από το 1960 και στο φινάλε της επόμενης σεζόν ο Τελικός του Πρωταθλητριών. Μόνο που εκεί η τρελή Νότιγχαμ Φόρεστ του Μπράιν Κλαφ θα τους σταματήσει.
Ενδιάμεσα, έχει ακολουθήσει και η δεύτερη διαδοχική Χρυσή Μπάλα, αυτή τη φορά με τεράστια διαφορά από τον Γερμανό killer της Μπάγερν, Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε, και τον Ολλανδό υπέροχο αμυντικό του Άγιαξ, Ρούουντ Κρολ. Ο Τελικός με τη Φόρεστ θα είναι και το αντίο του από το Αμβούργο. Και πάλι χρειάζεται την αλλαγή. Και πάλι θα σοκάρει τους πάντες με την επιλογή του.
Κέβιν Κίγκαν και Χορστ Χρούμπες με τη φανέλα του Αμβούργου.
Τρελές επιλογές
Η Λίβερπουλ προβάλει αρχικά ως η πρώτη option. Ωστόσο, ο ίδιος ο Πέισλι θα ανακοινώσει ότι ο Κίγκαν δεν ψήθηκε καθόλου με την επιστροφή του: «Εάν εκείνος ήθελε, θα βρίσκαμε τον τρόπο».
Φαίνεται πως το πρόβλημα είναι πως, όταν ο “King Kevin” έφυγε, στην θέση του αναδύθηκε ένας ακόμα πιο σημαντικός βασιλιάς για το club. Ο “King Kenny” τον είχε αντικαταστήσει. Ο Κένι Νταλγκλίς υπήρξε σημαντικότερο μέγεθος για την ιστορία της Λίβερπουλ.
Ενδεικτικό είναι ότι στη μεγάλη ψηφοφορία (150.000 ψήφοι) των οπαδών με όνομα «The 100 Players who shook the Kop» αναδείχτηκε δεύτερος, αμέσως μετά τον Στίβεν Τζέραρντ. Αντίστοιχα, ο Κίγκαν βρέθηκε μόλις στην 19η θέση και έχοντας από πάνω του παίκτες όπως ο Σάμι Χίπια και ο Ντιρκ Κάιτ. Στην πραγματικότητα, ποτέ του δεν ένιωσε αυτή τη σύνδεση με το KOP, ούτε πούλησε οπαδιλίκι. «Την αγάπησα την ομάδα, αλλά δεν είμαι Scouser και δεν υποδύθηκα ποτέ»!
Και πάλι, θα μπορούσε να πάει οπουδήποτε. Κι όμως, ο καλύτερος παίκτης της χρονιάς διάλεξε τη Σαουθάμπτον. Ήταν 29 ετών, όταν την οδήγησε διαδοχικά στις δύο καλύτερες θέσεις της ιστορίας της (έκτη, έβδομη), πριν κάνει το ακόμα πιο τρελό.
Τουλάχιστον το να παίξει για τη Νιούκαστλ, στα 31 του, ήταν κάτι σαν οικογενειακό απωθημένο. Από τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν η οικογένεια μετανάστευσε από την Ιρλανδία στο Νιούκαστλ, ο παππούς έγινε ήρωας, καθώς έσωσε δεκάδες ανθρακωρύχους σε μία κατάρρευση, ενώ και ο πατέρας του Κέβιν πέρασε τη ζωή του κάτω από το έδαφος. Και οι δύο όμως του έμαθαν να αγαπάει τις «Καρακάξες». Εκεί λοιπόν θα βρει το λιμάνι του. Εκεί που θα ήθελε να έπαιζε για πάντα.
Όταν φθάνει στο St James’ Park, η ομάδα παίζει στη Β’ κατηγορία. Δεν τον πειράζει. Θα σκοράρει 21 και 27 φορές σε μία διετία και θα την επαναφέρει στα “σαλόνια”. Οι οπαδοί παθαίνουν παραλήρημα, αλλά εκείνος δεν θα συνεχίσει.
Είναι 33 ετών και θέλει να ξεκουραστεί. Θα σταματήσει. Στο αποχαιρετιστήριο Νιούκαστλ-Λίβερπουλ όλοι είναι δακρυσμένοι. Εκείνος θα παίξει και θα φύγει από το γήπεδο με ελικόπτερο.
Νιώθει γεμάτος. Τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο. Το μόνο που δεν θα απολαύσει σε αυτό το ταξίδι είναι η Εθνική. Στην εποχή που πρωταγωνιστεί, παραδόξως, πάντα κάτι στραβώνει και η Αγγλία δεν προκρίνεται σε καμία μεγάλη διοργάνωση. Θα βρεθεί τελικά στο Μουντιάλ του 1982, αλλά ένας τραυματισμός θα του επιτρέψει να παίξει μόλις 27 λεπτά. Μόνο τόσα. Σε μία διεθνή πορεία με 21 γκολ σε 63 αγώνες. Όχι κάτι σπουδαίο. Όπως οι οπαδοί της Λίβερπουλ, έτσι κι εκείνοι των «Λιονταριών» δεν θα τον γουστάρουν ποτέ καθολικά.
Είπαμε όμως, δεν τον ενοχλεί. Δεν θα πουλήσει ποτέ ψεύτικες υποσχέσεις. Είναι γνήσιος, αυθεντικός και το ίδιο θα προσπαθήσει να κάνει από τους πάγκους. Προπονητική και Κίγκαν, μία ακόμα πιο περίεργη ιστορία.
Φεβρουάριος 2000: Ο Κέβιν Κίγκαν στην τεχνική ηγεσία της Εθνικής Αγγλίας / Photo by: Eurokinissi (AP).
Η μεγάλη χίμαιρα
Το 1993 θα ανεβάσει τη Νιούκαστλ στην Premier League, το 1999 τη Φούλαμ και το 2002 τη Μάντσεστερ Σίτι. Και στις τρεις περιπτώσεις ως Πρωταθλητής στην πρώτη του σεζόν. Θα χάσει όμως τη μεγάλη του στιγμή. Μία τεράστια ευκαιρία που είχε στα χέρια του και του γλίστρησε.
Η Νιούκαστλ θα αποτελέσει την πρώτη φορά του στους πάγκους. Θα καθίσει σερί μέχρι το 1997. Από την επιστροφή στη μεγάλη κατηγορία θα έχει το club σε διαρκείς υψηλές πτήσεις και σε ευρωπαϊκές περιπέτειες. Το 1994 θα τερματίσει στην τρίτη θέση, το 1995 στην έκτη και το 1996 θα χάσει την ευκαιρία για τον τίτλο.
Σε ένα ρόστερ με πρώτο βιολί τον Νταβίντ Ζινολά και τους Φαουστίνο Ασπρίγια, Πίτερ Μπρίρτσλι, Λες Φέρντιναντ, Ντέιβιντ Μπάτι και Κιθ Γκιλέσπι να κάνουν σπουδαία πράγματα, θα βρεθούν τον Δεκέμβριο με προβάδισμα 12 βαθμών από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τον Μάρτιο η Γιουνάιτεντ θα τους νικήσει στο Νιούκαστλ και θα τους φτάσει στο -1. Το φινάλε θα βρει την ομάδα του Άλεξ Φέργκιουσον Πρωταθλήτρια. Παρά το ότι η δεύτερη θέση ήταν η καλύτερη από το 1927, άφησε σε όλους μία τεράστια απογοήτευση.
Την επόμενη χρονιά θα αποκτήσει τον Άλαν Σίρερ, αλλά και πάλι θα τερματίσει πίσω από τους «Κόκκινους Διάβολους», κάτι που θα οδηγήσει τον Κίγκαν σε μία περιπετειώδη παραίτηση. Στη συνέχεια, δεν θα καταφέρει κάτι αντίστοιχα σημαντικό, ενώ θα βρεθεί με την Αγγλία στο Euro 2000, χωρίς όμως επιτυχία. Το 2008 θα κλείσει και ο τελευταίος κύκλος του στη Νιούκαστλ και μαζί κάθε ενασχόλησή του με το αγωνιστικό κομμάτι. Είναι μόλις 57 ετών και έχει βαρεθεί. Όπως έκανε και ως παίκτης. Όταν δεν γούσταρε άλλο, έφευγε.
‘Εκτοτε παρέμεινε ανενεργός. Παρέμεινε και κάπως αμφιλεγόμενος. Στη Λίβερπουλ τον ερωτεύτηκαν, αλλά δεν τον αγάπησαν ποτέ. Στο Αμβούργο τον αμφισβήτησαν, αλλά εκεί ήταν που πήρε τις Χρυσές Μπάλες. Στη Σαουθάμπτον δεν μπορούσαν καν να πιστέψουν ότι τον είχαν και κάπως κι εκείνος σπαταλήθηκε εκεί. Και στη Νιούκαστλ αισθάνθηκε μία βαθιά αμοιβαία αγάπη στο φινάλε.
Παράξενη πορεία για κάποιον που χρίστηκε βασιλιάς. Για κάποιον που έπειτα από ποντίκι έγινε υπερήρωας. Ένα ποντίκι που ήξερε να βρυχάται. Για κάποιον που ξεκίνησε το ταξίδι σε ένα βανάκι και με ένα δανεικό κοστούμι και αποχώρησε δακρυσμένος με ένα ελικόπτερο…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: