Τις τελευταίες ημέρες βρίσκομαι στο σπίτι μου και παρακολουθώ, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Παρακολουθώ και σκέφτομαι…
Σκέφτομαι τι να πω…
Να μιλήσεις, λέω, για τον αθλητισμό…
Να μιλήσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες…
Να μιλήσεις, για την προετοιμασία, τις προπονήσεις, την αγωνία μην τραυματιστείς.
Την αγωνία να προκριθείς…
Μπορείς, όμως;
Μπορείς να μιλήσεις για τα αθλητικά κέντρα που έχουν κλείσει και τα πρωταθλήματα που σταμάτησαν, τη στιγμή που έχουν χαθεί εκατοντάδες ζωές;
Μπορείς να μιλήσεις για την πίεση που νιώθουν οι αθλητές, όταν σε συγκλονίζουν οι μαρτυρίες των ανθρώπων που ζουν στην Ιταλία, κυρίως των γιατρών που δίνουν μάχη για να κρατήσουν ζωντανές τις ανθρώπινες ψυχές;
Μπορείς να μιλήσεις για την σκληρή προπόνηση, όταν ακούς πως οι γιατροί αναγκάζονται κάποιες φορές να «επιλέξουν» ποιους θα βοηθήσουν πρώτους;
Ποιοι θεωρούν ότι έχουν προτεραιότητα;
Ποιοι χρίζουν μεγαλύτερης βοήθειας;
Εύη Μωραϊτίδου / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Μπορείς να μιλήσεις για τα προβλήματα της καθημερινότητας, όταν ο αριθμός των ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους ολοένα κι αυξάνεται;
Όχι! Δεν μπορείς!
Δεν είναι εύκολο να βρεις τα λόγια…
Κι ας ξέρω!
Ξέρω πώς είναι να περιμένεις μια ολόκληρη ζωή να ζήσεις το όνειρο της συμμετοχής στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός.
Ξέρω τους κόπους, τις θυσίες που πρέπει να κάνεις…
Ξέρω πώς μπορεί να αισθάνεται ένας αθλητής όταν την στιγμή που συμβαίνει ένα θλιβερό γεγονός πρέπει παράλληλα να σκέφτεται και το μέλλον του.
Αν θα είναι υγιής, αν θα είναι ασφαλής, πού θα προπονηθεί…
Αργυρή Ολυμπιονίκης το 2004, στην Αθήνα / Photo by: Προσωπικό αρχείο Εύης Μωραϊτίδου.
Ούτε τα συναισθήματα που μου «βγήκαν» όταν είδα από την τηλεόραση την τελετή παράδοσης της Φλόγας σε ένα άδειο στάδιο, είναι εύκολο να περιγράψω.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι απλά και μόνο η κορυφαία διεθνής αθλητική διοργάνωση. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την ιδέα της φιλίας, της ειρήνης και της συναδέλφωσης των λαών.
Είναι μια γιορτή των λαών. Όλων των λαών!
Και στην παρούσα πολύ δύσκολη στιγμή που περνάει ο πλανήτης, δεν ξέρω πώς θα μπορούσαν να γιορτάσουν όλοι οι λαοί.
Δεν μπορούσα να φανταστώ τους αγώνες χωρίς θεατές, χωρίς τη συμμετοχή χωρών, όπως η γειτονική μας Ιταλία που «μαστίζεται» από τον ιό. Πώς θα μπορούσε να αποκλειστεί το γεγονός της μετάδοσης του ιού μεταξύ των αθλητών;
Τα αθλητικά γεγονότα ακυρώνονταν το ένα μετά το άλλο.
Τα προ-ολυμπιακά τουρνουά είχαν αναβληθεί και η πραγματοποίησή τους ήταν αβέβαιη.
Ακόμα, όμως, και να βρισκόταν τρόπος να διασφαλιστεί μια δίκαιη διαδικασία πρόκρισης για κάποια αθλήματα, μάλλον θα ήταν δύσκολο να συμβεί για όλα.
Άραγε, οι αθλητές θα μπορούσαν να προετοιμαστούν όπως επιθυμούσαν για το μεγάλο γεγονός;
Πολλοί είχαν εκφράσει τις ανησυχίες τους. Αρχικά για την υγεία τους και στη συνέχεια για την αγωνιστική τους κατάσταση.
Αυτή τη στιγμή την περίμεναν τέσσερα ολόκληρα χρόνια και σήμερα δεν ήξεραν πώς θα κάνουν προπόνηση.
Οι αθλητές του υγρού στίβου, αν μείνουν έστω και μια μέρα έξω από το νερό, είναι δύσκολο να επανέλθουν.
Τους κατανοώ!
Η Εύη Μωραϊτίδου, σε αγώνα εναντίον της Ιταλίας, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, τον Αύγουστο του 2004 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Η υγεία, όμως, είναι πάνω απ’ όλα! Κι αυτό που προέχει σήμερα, είναι να ξεπεράσουμε την πανδημία, δείχνοντας υπεύθυνη στάση.
Να ακούμε τους ειδικούς! Να τηρούμε τους κανόνες που θεσπίζει η πολιτεία.
Να μείνουμε στο σπίτι. Να προστατεύσουμε το σύνολο της κοινωνίας!
Τελικά, οι εξελίξεις οδήγησαν στην κοινή απόφαση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και της Οργανωτικής Επιτροπής «ΤΟΚΥΟ 2020 για αναβολή των Αγώνων.
Κατά την άποψή μου, έπραξαν ορθά, καθώς, με αυτόν τον τρόπο έδωσαν προτεραιότητα στην υγεία των αθλητών, των θεατών και όλων των εμπλεκομένων σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση.
Ελπίζω, όταν θα διεξαχθούν, να είναι μια γιορτή της ανθρωπότητας κατά του κορονοϊού.
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή
Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου