Παρκ Τζι-Σουνγκ: Καταρρίπτοντας εαυτόν

Στις γραφές του Βουδισμού αναφέρεται ως «Anatta».

Απαραίτητη προϋπόθεση του διαλογισμού, κεφάλαιο ολόκληρο στην καρδιά της κουλτούρας της Ανατολής. Η «κατάρρευση του εαυτού». Αυτό σημαίνει. Όχι το να διαλύεις το “εγώ” σου ντε και σώνει για να το κάνεις, αλλά απλώς να αντιλαμβάνεσαι πως στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα παρά ένα σημείο του δρόμου. Να συμφιλιώνεσαι με την ιδέα πως, όπως τα πάντα, έτσι και ο εαυτός είναι απόλυτα ρευστός, ευμετάβλητος, ποτέ μόνιμος, ποτέ αέναος.

Δεν είσαι τίποτα με βεβαιότητα κι έτσι, αν καταρρίψεις τον εαυτό σου, αν συμφιλιωθείς με την ανυπαρξία του, μπορείς να είσαι τα πάντα.

Πότε καχεκτικό παιδάκι και πότε δυνατός σαν κτήνος. Πότε ηγέτης και πρωταγωνιστής και πότε πιστός, αόρατος στρατιώτης του περιθωρίου. Πότε εξτρέμ, πότε μεσοεπιθετικός, πότε αμυντικό χαφ. Πότε δαντελένιος ντριμπλαδόρος και πότε τρομακτικός καταστροφέας. Πότε σύμβολο και πρότυπο για εκατομμύρια ανθρώπους και πότε προσωποποίηση της ταπεινότητας, της αφάνειας σχεδόν. Πότε ακούραστος κι ασταμάτητος και πότε εύθραυστος σαν γυαλί. Πότε ήρωας και πότε ένας απλός κανένας.

Ο Παρκ Τζι-Σουνγκ έμαθε από νωρίς πως το “εγώ” του δεν είναι στιβαρό, έμαθε να το θυσιάζει πρόθυμα, να καταρρίπτει τον εαυτό του και να τον πλάθει ξανά, δίνοντάς του ακριβώς τη μορφή που η κάθε συνθήκη απαιτούσε. «Δεν ξέρει τι σημαίνει ο εαυτός του, δεν παίζει ποτέ για αυτόν. Πάντα για την ομάδα», είπε για τον Παρκ κάποτε ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Και είναι αλήθεια, πάντα έπαιζε ποδόσφαιρο σαν το όνομά του να μη σημαίνει τίποτα. Κι έτσι κατάφερε να το κάνει να σημαίνει τόσα πολλά!

Θαύμα

Βατράχια και αίμα ελαφιού. Στη Νότια Κορέα είναι κάτι σαν θρύλος, μια ιστορία με λεπτά όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και την υπερβολή. Βέβαια, ο ίδιος ο Παρκ έχει φροντίσει να επιβεβαιώσει όσα απίθανα ακούγονταν για τον ανήκουστο τρόπο με τον οποίον ξεπέρασε το μεγαλύτερο πρόβλημα της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας.

Κοντός, μικροκαμωμένος, κοκαλιάρης. Ανέκαθεν είχε ταλέντο με την μπάλα, αλλά ταυτόχρονα από πάντα το κορμί του αδυνατούσε να συγχρονιστεί με την ηλικία του. Η ανάπτυξή του ήταν αργή, σχεδόν ανύπαρκτη, και ο Παρκ πέρασε ένα τεράστιο μέρος της εφηβείας του όντας σχεδόν καχεκτικός, σαν φτερό στον άνεμο.

Ο ίδιος άνεμος παρέσυρε -τουλάχιστον για αρχή- και το όνειρό του. Οι σύλλογοι στην πατρίδα του γεμίζουν τις φαρέτρες τους με ταλαντούχους νέους μέσω μιας διαδικασίας που θυμίζει draft στο NBA. Ο Παρκ έφτασε μέχρι εκεί, μα την ύστατη στιγμή έμεινε τελευταίος και μόνος. Κανείς δεν επέλεξε το κοκαλιάρικο παιδί, κανείς δεν πείστηκε πως μπορεί να αντέξει σε ένα γήπεδο με παίκτες έτοιμους να το καταβροχθίσουν.

Του είπαν πως είναι καλός αλλά πολύ κοντός, πολύ αδύναμος.

Ήταν ήδη 18 χρόνων, ένιωθε καταδικασμένος να μείνει για πάντα στο ίδιο κορμί που έβαζε φρένο στα όνειρά του, να συνεχίσει να παίζει απλώς στην ομάδα του πανεπιστημίου του. Όμως ο μπαμπάς του δεν θα το έβαζε κάτω εύκολα. Παράτησε τη δουλειά του και άνοιξε ένα χασάπικο μόνο για χάρη του, μόνο για να μπορεί να προμηθεύεται όσα εκείνος χρειαζόταν. Του δημιούργησε μια δίαιτα αποκλειστικά βασισμένη σε διαφορετικά κρέατα, αποφασισμένος να σπρώξει τον οργανισμό του προς την ανάπτυξη.

Συχνά ήταν αηδιαστική, περιελάμβανε απίστευτα πράγματα, αλλά ο Παρκ την ακολουθούσε πιστά. «Μύριζαν σαν εντόσθια, σαν θάνατος. Ξέρω ότι έτρωγα βατράχια, έτρωγα ελάφια και έπινα αίμα ελαφιών. Αν ήταν καλό για το σώμα μου, απλώς έτρωγα ό,τι μου έδινε. Μερικές φορές έκανα εμετό αμέσως μετά, αλλά συνέχιζα, γιατί η επιθυμία μου να παίξω ποδόσφαιρο ήταν πολύ μεγαλύτερη από την απέχθειά μου για αυτά τα φαγητά», έχει πει ο ίδιος ο Τζι-Σουνγκ.

Ό,τι κι αν έκανε ο μπαμπάς του, μάλλον πέτυχε, γιατί ο Παρκ υποστηρίζει πως μέσα σε λίγο καιρό πήρε επτά εκατοστά σε ύψος. Και ίσως το σύμπαν να του τα γύρισε, να θέλησε να τον ανταμείψει για όλες τις θυσίες του. Η ομάδα του πανεπιστημίου του κανόνισε ένα φιλικό με την Εθνική ομάδα Νέων της Νότιας Κόρεας, η οποία τότε ετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αυτό ήταν. Ο Χου Τζουνγκ-Μου, προπονητής στους Νέους και τους Άνδρες της Εθνικής, μέσα σε ένα 90λεπτο είδε στον Παρκ όσα χρειαζόταν για να τον κάνει άμεσα μέλος των ομάδων του.

Μπόλικα φρύδια σηκώθηκαν με αυτή την επιλογή, οι κακές γλώσσες μέχρι που υποστήριζαν πως ο Χου είχε χάσει ένα στοίχημα και το πλήρωνε επιλέγοντας έναν τυχαίο τύπο στην Εθνική ομάδα. Πού να ήξεραν…

Ο Παρκ έκανε το ντεμπούτο του στα προκριματικά του Ασιατικού Κυπέλλου και λίγο μετά έπαιξε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν είχε καν σύλλογο τότε και πριν λίγο καιρό είχε απορριφθεί από κάθε ομάδα στην πατρίδα του, μα τώρα φαινόταν πως ήταν αρκετά καλός για να την εκπροσωπεί. Ή μάλλον κάτι παραπάνω από αυτό. Άλλωστε, ακόμα και όταν ο Χου, ο άνθρωπος που τον ξεχώρισε μέσα στη λάσπη και του έδωσε την ευκαιρία, απολύθηκε, ο Γκους Χίντινκ τον έκανε σημείο αναφοράς στις «Τίγρεις».

Τρεις επαφές, ένα πανέμορφο γκολ που δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ. Η μπάλα ταξιδεύει στον αέρα και παγώνει στο στήθος του Παρκ, ο οποίος, πριν καν αυτή προλάβει να ακουμπήσει στο έδαφος, τη χαϊδεύει γλυκά με το δεξί για να βγάλει νοκ άουτ τον Κονσεϊσάο και κλάσματα μετά τη χτυπά δυνατά με το αριστερό για να τη στείλει κάτω από τα πόδια του Βίτορ Μπάια μέσα στη γλυκιά αγκαλιά των δίχτυών.

Η Νότια Κορέα σοκάρει τους πάντες και για πρώτη φορά στην ιστορία της προκρίνεται στους “16” του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Χάρη στο γκολ του Παρκ, ο οποίος υπογράφει τη σπουδαία νίκη απέναντι στην Πορτογαλία.

«Πάντα αναρωτιόμουν πώς μπορεί να είναι να σκοράρει κανείς στο Μουντιάλ. Τελικά ήταν πολύ πιο συναρπαστικό από ό,τι είχα φανταστεί».

Όπως και η πατρίδα του, ο Τζι-Σουνγκ μπαίνει στο Μουντιάλ σαν άγνωστος στον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Παιδάκι, 21 ετών, που αγωνίζεται στη δεύτερη κατηγορία της Ιαπωνίας με την Κιότο Περπλ Σάνγκα. Κι όμως, παίρνει τη Νότια Κορέα από το χέρι και ηγείται της συγκλονιστικής πορείας της. Και αν η τελευταία μέχρι σήμερα αδυνατεί να σβήσει τις σκιές των υπέρ της διαιτητικών αποφάσεων στο Παγκόσμιο Κύπελλο που φιλοξένησε, στα όσα ο Παρκ έκανε στο γήπεδο δεν υπήρχε η παραμικρή σκιά. Κάτι σαν πρόγευμα όσων γαλαντόμα θα προσέφερε τα επόμενα χρόνια.

Ασταμάτητο τρέξιμο, ανεξάντλητη ενέργεια και ένταση σε συνδυασμό με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση. Οι Νοτιοκορεάτες, οι οποιοι ως τότε δεν είχαν καν νίκη σε Μουντιάλ, φτάνουν περήφανα μέχρι την τετράδα, νικώντας στον δρόμο τους την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία, ξέροντας πως τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς το δικό τους παιδί-θαύμα.

Θαύμα. Πώς αλλιώς να το πει κανείς; Μέσα σε τρία χρόνια το καχεκτικό παιδί είχε μετατραπεί σε υπόσχεση εθνικού θησαυρού, μαζεύοντας πάνω του όλη την ελπίδα και την προσδοκία που καμία ομάδα δεν μπορούσε να δει σε εκείνο μόλις λίγο καιρό πριν.

Βρίσκοντας τα φτερά

Ο Χίντινκ πάντως ήξερε πολύ καλά τι έβλεπε από την πρώτη στιγμή και αυτό που έβλεπε δεν το ήθελε μόνο στη Νότια Κορέα. Ο Ολλανδός θα αποχωρήσει λίγο μετά το Μουντιάλ, για να αναλάβει την Αϊντχόφεν, και λίγους μήνες μετά, την αυγή του 2003, θα αρπάξει από την αφάνεια της Ιαπωνίας το δικό του παιδί και θα το προσγειώσει στην Ευρώπη για πρώτη φορά.

Πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσει όμως πού βρίσκεται, ο Παρκ θα δει τον μηνίσκο του να τον απογοητεύει και θα χρειαστεί να περάσει την πόρτα του χειρουργείου. Θα αργήσει να επιστρέψει. Όχι ως παρουσία αλλά ως παίκτης που είναι πραγματικά. Δεν ήταν έτοιμος, όταν πάτησε ξανά στο χορτάρι, δεν ήταν έτοιμος από άποψη φυσικής κατάστασης, δεν ήταν έτοιμος να πολεμήσει τον σκεπτικισμό των οπαδών της PSV γύρω από το όνομά του και τον φόβο για το γόνατό του σε κάθε μονομαχία.

Τα πράγματα ήταν άσχημα. Κανείς στην Ολλανδία δεν παρακολουθούσε την Κιότο Περπλ Σάνγκα, κανείς δεν ήξερε τι παίκτης ήταν πραγματικά ο Παρκ. Όλοι πίστευαν πως επρόκειτο για ένα ακόμα μουντιαλικό πυροτέχνημα ή για κάποιο βύσμα του Χίντινκ.

Και δίχως ίχνος υπομονής ή ανοχής, γρήγορα άρχισαν να ξεσπούν απέναντί του. «Ο Τζι-Σουνγκ δεν τα πήγαινε καλά στην αρχή και ο κόσμος τού πετούσε πράγματα, τον έβριζε. Ήταν πολύ μπερδεμένος, γιατί δεν του είχε συμβεί ποτέ τίποτα αντίστοιχο», έχει πει ο πατέρας του.

Μα δεν ήταν μόνο ο κόσμος. Μέχρι και ο Φαν Μπόμελ, αρχηγός της ομάδας, επέκρινε δημόσια τη μεταγραφή του, αμφισβητώντας την ικανότητά του να βοηθήσει την Αϊντχόφεν. Μέχρι και ο Παρκ έπιασε τον εαυτό του να αμφιβάλει, σκέφτηκε μέχρι και να τα παρατήσει, να επιστρέψει στην ασφάλεια και τη σιγουριά της Ασίας.

Πέρασε καιρό, μιάμιση σεζόν σχεδόν, προσπαθώντας να βρει τα πατήματά του, ανταγωνιζόμενος παίκτες που τότε πετούσαν, όπως ο Ρόμπεν και ο Κέζμαν. Μα ίσως βαθιά μέσα του ήξερε πως αυτός ο εαυτός του δεν θα μπορούσε να είναι μόνιμος. Σαν αμάξι που δυσκολεύεται να πάρει μπρος, μα έπειτα παίρνει και γκαζώνει στην κατηφόρα, ο Παρκ την τρίτη του σεζόν στο Αϊντχόφεν θα αναπληρώσει για όλον τον χαμένο χρόνο. Θα βρει χώρο στα φτερά μετά την αποχώρηση του Ρόμπεν και θα ανοίξει τα δικά του φτερά για να πετάξει επιβλητικά σε νέα ύψη.

Βασικός, αναντικατάστατος, πολύτιμος, πυλώνας σε εκείνη την PSV που κόντεψε να τρελάνει την Ευρώπη. Τη βοήθησε να φτάσει στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος κόντρα στα προγνωστικά και μέχρι τα ημιτελικά του Champions League κόντρα στις πιο αισιόδοξες φιλοδοξίες των οπαδών της.

Είχαν πια ξεχάσει μια για πάντα το δύσκολο ξεκίνημά του, πλέον τον λάτρευαν. Μέχρι και ο Φαν Μπόμελ δεν είχε άλλη επιλογή από το να βγει ξανά δημόσια και να απολογηθεί για όσα λίγο καιρό πριν είχε πει.

Ποιος να το περίμενε όμως; Αυτή την τόσο απρόσμενη επιστροφή. Σχεδόν ξαφνικά ο Παρκ βρήκε τον εαυτό του στην ίδια λίστα με τον Ροναλντίνιο, τον Σεφτσένκο, τον Αντριάνο και τον Ετό. Αυτοί ήταν οι υποψήφιοι για το βραβείο της UEFA στον καλύτερο επιθετικό για εκείνη τη σεζόν. Και ο Νοτιοκορεάτης δεν ήταν καν επιθετικός. Ναι, έπαιζε ως εξτρέμ, ναι, σκόραρε, αλλά όχι τρελά, ναι, ντρίμπλαρε, πάσαρε, ήταν μια πνοή στην επίθεση της PSV.

Αλλά κυρίως ήταν μια πληθωρική και ταυτόχρονα αθόρυβη παρουσία. Τα έκανε όλα, αλλά όχι με στόμφο. Πρωταγωνιστούσε διακριτικά, με έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Αλλά άπαξ και παγίδευε το μάτι, δεν το άφηνε να φύγει. Ο Φέργκιουσον, όπως ο ίδιος έχει γράψει, το ένιωσε στο πετσί του αυτό, ένα κρύο βράδυ στη Γαλλία: «Είχα πάει στο γήπεδο της Λιόν για να δω τον Μίκαελ Εσιέν κόντρα στην Αϊντχόφεν στα προημιτελικά του Champions League. Μα μου ήταν αδύνατον να συγκεντρωθώ σε αυτόν, γιατί δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από εκείνη την αδιάκοπη δέσμη ενέργειας που σάρωνε το γήπεδο σαν σκυλί. Ήταν ο Παρκ».

Δεν χρειαζόταν να δει κάτι άλλο. Και ο Παρκ δεν χρειαζόταν να ακούσει κάτι άλλο, πέρα από τη φωνή του Σερ Άλεξ στην άλλη άκρη της γραμμής, ο οποίος λίγους μήνες μετά τον προέτρεπε να πάει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Χίντινκ, ο ποδοσφαιρικός του πατέρας, του ζήτησε να μείνει για ακόμα έναν χρόνο μαζί του και έπειτα να πάνε μαζί στην Αγγλία και την Τσέλσι. Όμως ο Παρκ είχε κλείσει τα αφτιά του. Αυτή ήταν μια ευκαιρία ζωής και δεν σχεδίαζε να την αφήσει να πετάξει.

Η προσωποποίηση της αυτοθυσίας, μα όχι μόνο

Κατακόκκινο και φλογερό, σαν τον Τζι-Σουνγκ με την εμφάνιση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το Gochujang λατρεύεται στην Κορέα. Είναι μια ζυμωμένη καυτερή πάστα τσίλι που χρησιμοποιείται σχεδόν παντού μεν, πάντα με φειδώ δε, σε κάθε σημαντικό πιάτο, σε όποιο φαγητό ζητά αυτό το κάτι παραπάνω.

Κάπως παρόμοιος ήταν και ο ρόλος του Παρκ στο κεφάλι του Φέργκιουσον. Ήταν ο δικός του big game player, ο άνθρωπος των δύσκολων, ειδικών αποστολών. Τον λάτρευε, αλλά τον χρησιμοποιούσε προσεκτικά και ήξερε πως, όταν του δώσει την ευκαιρία, θα κάνει τα πάντα γύρω του καλύτερα. Ό,τι κι αν έπρεπε να κάνει.

Το απέδειξε, πιθανότατα πιο περίτρανα από ποτέ, στην πιο μνημειώδη βραδιά του με τη φανέλα των «Κόκκινων Διαβόλων». Δεν σκόραρε, δεν έβγαλε ασίστ, δεν πρωταγωνίστησε, αλλά έδειξε σε όλους πια και με τον καλύτερο τρόπο τι μπορούσε να είναι. «Η δουλειά σου είναι ο Πίρλο. Τίποτα άλλο. Μόνο ο Πίρλο», του είπε στα αποδυτήρια ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Η Γιουνάιτεντ αντιμετώπιζε τη Μίλαν στο San Siro για τα νοκ άουτ του Champions League και ο Σκωτσέζος ήξερε πως αφενός πρέπει να εξουδετερώσει τον απόλυτο εγκέφαλο των «Rossoneri» για να τους νικήσει και αφετέρου πως μόνο ο Παρκ μπορούσε να τα καταφέρει.

«Κολλούσε πάνω μου, έβαζε τα χέρια του στην πλάτη μου, προσπαθώντας να με τρομάξει. Δεν τον ένοιαζε καν η μπάλα, τον είχαν πρoγραμματίσει να με σταματήσει. Έγινε η σκιά μου και η αφοσίωσή του στον ρόλο του ήταν σχεδόν συγκινητική. Ήταν ένας μεγάλος παίκτης, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να τον χρησιμοποιήσουν σαν σκύλο-φύλακά μου», έγραψε για εκείνον στην αυτοβιογραφία του ο ίδιος ο Πίρλο, ο οποίος δεν ξεπέρασε ποτέ το μαρκάρισμά του. Τον είχε σβήσει στα αλήθεια ο Παρκ, ακόμα κι αν η δουλειά του πέρασε στα ψιλά γράμματα της σπουδαίας νίκης-μισής πρόκρισης της Γιουνάιτεντ.

Πάντα κάπως έτσι ήταν για εκείνον στην Αγγλία. Μεγάλες εμφανίσεις σε σπουδαίες βραδιές, αλλά ποτέ με την ανάλογη αναγνώριση. Εντάξει, οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ τον φώναζαν «Three-Lung Park», αστειευόμενοι πως έχει και τρίτο πνευμόνιο, αφού αδυνατούσαν να πιστέψουν πως όντως μπορούσε να τρέχει τόσο πολύ.

Αλλά ο Τζι-Σουνγκ δεν ήταν μόνο αυτό, δεν ήταν κάποιος που απλώς έτρεχε. Ήταν αυτός που θα ήθελε δίπλα του κάθε προπονητής, κάθε συμπαίκτης. Αυτός που μπορούσε να κάνει τα πάντα, να υπηρετήσει κάθε ρόλο, από αυτόν του σκύλου-φύλακα, σε αυτόν του χαφ, του box-to-box, του εξτρέμ, του δεύτερου επιθετικού. Όπου κι αν έπαιζε, το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα δώσει τα πάντα. Με πλήρη αυταπάρνηση, αυτοθυσία, στα αλήθεια συγκινητική, όπως είπε κι ο Πίρλο, αφοσίωση. Το έδειχνε σε κάθε μεγάλο ματς, σε κάθε ντέρμπι, όπου κατέθετε την ψυχή του.

Το 2008 ήταν πιθανότατα ο πιο σημαντικός ποδοσφαιριστής της Γιουνάιτεντ στα προημιτελικά και τα ημιτελικά του Champions League κόντρα σε Άρσεναλ και Μπαρτσελόνα. Στον Τελικό της Μόσχας ο Φέργκιουσον, χωρίς να καταλάβει κανείς γιατί, τον άφησε εκτός αποστολής. «Το μετάνιωσα την ίδια σχεδόν στιγμή. Είχε κάνει τόσα πολλά για να φτάσουμε εκεί και έπρεπε να είναι μαζί μας», έγραψε στη βιογραφία του.

Ακόμα κι εκεί ο Παρκ έδειξε να έχει ξεχάσει τον όποιο εγωισμό του: «Είμαι απλώς χαρούμενος που η ομάδα νίκησε και πήραμε το Champions League. Εγώ θα έχω την ευκαιρία να παίξω ξανά σε έναν Τελικό». Όντως θα έπαιζε σε δύο. Θα τους έχανε και τους δύο, ακόμα κι αν ο Σερ Άλεξ μέχρι σήμερα είναι πεπεισμένος πως θα μπορούσε ο Παρκ να του κερδίσει τον δεύτερο Τελικό κόντρα στην Μπαρτσελόνα, στο Λονδίνο το 2011:

«Στο ημίχρονο έπρεπε να έχω βάλει τον Παρκ να μαρκάρει μόνο τον Μέσι. Ήταν λάθος μου, αλλά το κατάλαβα αργά. Υπερτίμησα την κατάσταση και είμαι σίγουρος πως, αν είχα κάνει αυτή την αλλαγή, θα είχαμε νικήσει. Αλήθεια, είμαι σίγουρος. Ο Μέσι είναι σπουδαίος, μας έβαλε ένα γκολ τότε κι έφτιαξε ακόμα ένα. Ο μόνος που μπορούσε να τον σταματήσει ήταν ο Παρκ”».

Ίσως και να ήταν, ίσως ο «Φέργκι» να έπρεπε για ακόμα μια φορά να επενδύσει πάνω στην αυταπάρνηση και την αυτοθυσία του πιο πιστού του στρατιώτη. Πάντα απέδιδαν αυτές, αλλά ήταν οι ίδιες που με κάποιον τρόπο τον κατέστησαν υποτιμημένο.

Ακριβώς επειδή ο Παρκ δεν ήταν απλώς ένας φιλότιμος παίκτης και μέχρι εκεί. Παρά τα ταλαιπωρημένα του γόνατα και τους μπόλικους τραυματισμούς που σαν φράγματα περιόρισαν την καριέρα του και έριξαν νωρίς τους τίτλους του τέλους της, ήταν στα αλήθεια ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστης. Ευέλικτος και πολύπλευρος, μπροστά από την εποχή του σε ταχύτητα και ένταση, μπαλάτος, άνετος στην ντρίμπλα. Κάποιος που θριάμβευσε κόντρα στις πιθανότητες, που έφτασε στο Old Trafford με τον τίτλο της “μεταγραφής για το μάρκετινγκ στην Ασία” και έφυγε ως cult hero.

Κάποιος που κατέκτησε Πρωταθλήματα, Κύπελλα και Champions, που άνοιξε τον δρόμο για τους Ασιάτες ποδοσφαιριστές στην Ευρώπη και την Premier League, που ηγήθηκε της χώρας του σε τρία διαδοχικά Παγκόσμια Κύπελλα. Και ταυτόχρονα -έχει πραγματική σημασία το ταυτόχρονο- η ποδοσφαιρική προσωποποίηση της αυτοθυσίας. Η εικόνα δηλαδή που έμεινε για εκείνον. Μαζί με το λαμπερό του χαμόγελο.

«Πολλοί νέοι σήμερα μπορεί να μην ξέρουν καν ποιος είναι ο Παρκ. Αλλά όλοι όσοι ήμασταν εκεί ξέρουμε πως ήταν το ίδιο απαραίτητος για την επιτυχία μας με τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ήταν ζωτικός για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ξέραμε ότι ο Παρκ ήταν τόσο καλός στο να θυσιάζεται για την ομάδα που συχνά ο κόσμος αγνοούσε την ποιότητά του», έχει πει για αυτόν ο Γουέιν Ρούνεϊ.

Κι όμως η αυτοθυσία για τον Παρκ Τζι-Σουνγκ δεν ήταν ποτέ πρόκληση. Για κάποιον άλλον τόσο καλό, ίσως να ήταν δύσκολο να μειώνει τόσο συχνά το “εγώ” του, να βάζει τόσο χαμηλά τον εγωισμό του. Μα εκείνος από νωρίς έμαθε να καταρρίπτει τον εαυτό του, να τον αγνοεί, όντας πλήρως συμφιλιωμένος με την ιδέα πως στην πραγματικότητα τίποτα δεν μπορεί να τον ορίσει στιβαρά και μόνιμα. Ίσως για αυτό ο Παρκ Τζι-Σουνγκ να κατέληξε να είναι τόσα πολλά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Μπουμ Κουν Τσα: Έπειτα από το μεγάλο μπουμ

Το νόημα της ύπαρξης του Χιντετόσι Νακάτα

Τανάκα – Μιτόμα: Το άνιμε που ζωντάνεψε, το γκολ που σόκαρε