Φύλλο Πορείας

Η ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο σε ηλικία μόλις επτά ετών ήταν κάπως αναπόφευκτη.

Ο πατέρας μου ήταν παράγοντας στον Κολοκοτρώνη Συκεών, την ομάδα της περιοχής μου, με προπονητή τον Κώστα Δράμπη, ο οποίος διατηρούσε και την ακαδημία «Χελιδόνια». Ήμουν κάτι σαν… ουρά και, για να μην με έχουν στα πόδια τους, μου έδιναν μια μπάλα να απασχολούμαι. Εκεί με είδε ο Δράμπης και είπε στον πατέρα μου να με πάει μια μέρα να κάνω προπόνηση με την ακαδημία.

Ο ΠΑΟΚ με είδε στα 11 μου, όταν είχα προεπιλεγεί στα κλιμάκια της ΕΠΣΜ, και με πήρε στα τμήματα υποδομής του. Πέρασα από όλες τις ηλικιακές βαθμίδες. Έκανα μόλις στα 16 μου το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο, με εισήγηση τού τότε προπονητή, Ντούσαν Μπάγεβιτς, με τον οποίον έκανα και την πρώτη μου επαγγελματική συμμετοχή, σε έναν αγώνα Κυπέλλου με την Χαλκηδόνα.

Το φοβερό ήταν ότι στο Πρωτάθλημα έκανα ντεμπούτο σε ντέρμπι με τον Άρη στα Τρίκαλα, την αποφράδα ημέρα του δυστυχήματος των Τεμπών. Εγώ πραγματοποιούσα ένα όνειρό μου και η ελληνική κοινωνία θρηνούσε την απώλεια 21 ατόμων.

Από μικρός βίωσα πολύ δύσκολες στιγμές, αλλά κατάφερα και κρατήθηκα σε ένα επίπεδο λόγω του χαρακτήρα μου. Σε εκείνη την ευαίσθητη ηλικία των 16 ετών, περίοδος που ακόμη διαμορφώνεις την προσωπικότητά σου, είχα μια πρόταση από την Γιουβέντους, την Πρωταθλήτρια Ευρώπης εκείνη τη χρονιά.

Οι Ιταλοί ήθελαν να κάνουν μια συνεργασία με ομάδες στην Ευρώπη που φορούσαν τα ίδια χρώματα, οπότε είχαν στείλει στην Ελλάδα και τον ΠΑΟΚ τον Λορέντζο Ντελισάντι και τον Σέρτζιο Βάτα. Ένα μέρος της συμφωνίας ήταν να πραγματοποιηθούν και φιλικοί αγώνες μεταξύ των τμημάτων υποδομής. Έτσι, πήγαμε στις εγκαταστάσεις της «Γιούβε» στο Τορίνο και δώσαμε δυο φιλικούς αγώνες. Είχαν έρθει και κάποιοι δανεικοί στον ΠΑΟΚ τότε και αντίστοιχα κάποιοι από εμάς θα πήγαιναν στη Γιουβέντους. Μεταξύ αυτών που είχαν επιλέξει ήμουν και εγώ. Όλα αυτά συνέβησαν επί Μπάγεβιτς. Μόλις το καλοκαίρι έφυγε, σταμάτησαν όλα.

Πάνω λοιπόν στο ξεκίνημα της καριέρας μου, αντιμετώπισα την πιο δύσκολη στιγμή. Αντί να βρεθώ στη Γιουβέντους, κατέληξα δανεικός στους Λύκους της Γ’ Εθνικής. Κι εκεί, για τον προπονητή ήμουν το απόλυτο μηδέν. Τη μια στιγμή δηλαδή αποτελώ επιλογή της Γιουβέντους, την επόμενη είμαι εκτός αποστολής στους Λύκους. Δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ και μονίμως αναρωτιόμουν «γιατί;», ενώ παράλληλα έμεινα και με την απορία τι εκπαίδευση θα λάμβανα στη Γιουβέντους και πώς θα δούλευα σε άρτιες εγκαταστάσεις, συνθήκες που είναι… η μέρα με τη νύχτα σε σύγκριση με ό,τι βίωσα στους Λύκους.

Φυσικά, δεν έχω παράπονο από την καριέρα μου. Αν όμως συνέχιζε να υπήρχε αυτό το «αν» μέσα μου, δεν θα τα κατάφερνα, θα απογοητευόμουν. Οπότε σε εμένα έπρεπε να λειτουργήσει και τελικά λειτούργησε διαφορετικά. Έπρεπε συνεχώς να πείθω τον απέναντι ότι αξίζω σε αυτό που κάνω.

Μην ξεχνάμε ότι πολλά παιδιά στην ηλικία μου θα τα παρατούσαν. Μεγάλωσα και σε ένα δύσκολο περιβάλλον, σε μια δύσκολη γειτονιά, με αρκετά παιδιά από το σχολείο να παραστρατούν. Εγώ όμως ήμουν αφοσιωμένος στο ποδόσφαιρο και για αυτό έπαιξα σε αυτό το επίπεδο.

Στον ΠΑΟΚ λοιπόν ένιωθα ότι δεν με εκτιμούσαν και αποφάσισα να πάω στον Αστέρα Τρίπολης, αρνούμενος την ανανέωση του συμβολαίου μου. Για έναν περίεργο λόγο, στον ΠΑΟΚ οι ξένοι προπονητές με υπολόγιζαν, το πρόβλημα ήταν με τους Έλληνες. Άλλο ένα ερώτημα “αναπάντητο”. Στον Αστέρα εισέπραξα εκτίμηση, μου έδωσαν όλον τον χώρο και τον χρόνο να εξελιχθώ ποδοσφαιρικά και, αν για κάτι μετανιώνω, μετανιώνω που μετά από τρία χρόνια επέλεξα να φύγω από την Τρίπολη.

Και αυτό το λέω ανεξάρτητα από την πορεία που θα είχε ο Αστέρας, βγαίνοντας στην Ευρώπη, παίζοντας Τελικό Κυπέλλου, με αρκετούς παίκτες να παίρνουν μεταγραφή σε μεγάλες ομάδες και άλλοι να φτάνουν μέχρι και την Εθνική. Ίσως να φταίει που εκείνα τα χρόνια δεν είχα τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα μου που θα με βοηθούσαν να διαχειριστώ την καριέρα μου.

Κι ενώ είχα τα πάντα στον Αστέρα, ανθρώπους να με εκτιμούν, όπως οι κύριοι Μπάκος και Καϋμενάκης, έφυγα, γιατί ήθελα να κυνηγήσω το όνειρό μου. Τον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου μου στον Αστέρα, σε ηλικία 22 ετών, έχω πρόταση να επιστρέψω στον ΠΑΟΚ, με θέλει η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς, ο οποίος με ήξερε φυσικά, ενώ και ο Αστέρας επιθυμεί να με κρατήσει.

Το καθυστερούσα όσο μπορούσα, γιατί η επιλογή μου ήταν ξεκάθαρα να πάω στην ΑΕΚ. Εγώ θα πήγαινα να κάνω δίδυμο με τον ήδη αφιχθέντα Νίκο Καράμπελα, αν έφευγε ο Χουανφράν, ο οποίος είχε μεγάλο συμβόλαιο. Ήταν τότε που είχαν αρχίσει τα οικονομικά προβλήματα στην ΑΕΚ.

Ο Χουνφράν δεν… έσπασε τελικά το συμβόλαιό του, εγώ έχασα την ανανέωση του Αστέρα και τελικά πήγα στον ΠΑΣ, ο οποίος μόλις είχε ανέβει. Η επιλογή δεν μου βγήκε και, παρότι είχα καλό συμβόλαιο, επέλεξα να φύγω, γιατί, ακόμα και αν έμενα, δεν θα είχα διάρκεια.

Πήγα για έναν χρόνο στον Ηρακλή, το πρώτο εξάμηνο ήταν εξαιρετικό και τον Γενάρη ήδη μου είχαν κάνει πρόταση να ανανεώσω για άλλα τρία χρόνια. Δυστυχώς, πάνω που είχα βρει την ηρεμία μου και είχα γυρίσει στην πόλη μου, άρχισαν τα προβλήματα στον Ηρακλή. Κανείς δεν ήξερε αν θα μείνει ή θα πέσει κατηγορία. Αντί να το δω στυγνά επαγγελματικά, άφησα το φιλότιμο να κυριαρχήσει και παράλληλα να χαθεί πολύτιμος χρόνος, περιμένοντας τον Ηρακλή, ο οποίος εν τέλει υποβιβάστηκε.

Ένιωθα σαν τους στρατιωτικούς, έπρεπε και πάλι να αλλάξω ομάδα, έπρεπε και πάλι να αλλάξω πόλη.

Πήγα κάπως “αναγκαστικά” στη Δράμα, ίσα-ίσα για να συνεχίσω να παίζω στη μεγάλη κατηγορία.

Ακολούθησε ένας -ευτυχώς- φανταστικός χρόνος, τόσο ποδοσφαιρικά όσο και προσωπικά, στον Πλατανιά, γνωρίζοντας εκεί ανθρώπους με τους οποίους μας έδεσε στενή φιλία.

Στη συνέχεια όμως και τον Απόλλωνα Σμύρνης είχα τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό μου, στην προετοιμασία έπαθα κάταγμα στο μετατάρσιο, με αποτέλεσμα να περάσω ένα δύσκολο τετράμηνο. Στην ομάδα ήταν τότε ένας εξαιρετικός επιχειρηματίας και άνθρωπος, ο κύριος Βελλής, τον οποίον όμως “έδιωξαν” από το ελληνικό ποδόσφαιρο, με συνέπεια να κατρακυλήσει και η ομάδα.

Είχα ήδη αρχίσει να σκέφτομαι ότι δεν θέλω να ξαναπαίξω στην Ελλάδα. Για να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ, έπρεπε να αισθάνομαι καλά. Στις ομάδες που ήμουν δεν συνέβαινε αυτό, οπότε, για να ξαναβρώ την ευτυχία μου, έπρεπε να φύγω, και ας ήμουν 30 πλέον.

Πήγα στο MLS και τη Φιλαδέλφια Γιούνιον, δεν κατάφερα να υπογράψω λόγω αριθμού ξένων και, επειδή θα είχα αποχή μισό χρόνο, επέλεξα να πάω στην Ίντερ Τούρκου, περνώντας τα τρία ίσως καλύτερα χρόνια της καριέρας μου.

Η απόφασή μου να πάω στον Άρη τον Γενάρη του 2018 ήταν ένα παράδειγμα που μου θύμισε ότι η πορεία της καριέρας σου εξαρτάται από μια επιλογή, η οποία είτε θα είναι λανθασμένη και θα σε βάλει σε μια διαδικασία ταλαιπωρίας είτε θα είναι σωστή και θα σε εκτοξεύσει. Όσον αφορά στη δική μου καριέρα, θεωρώ ότι θα μπορούσα και καλύτερα, έκανα αρκετές λανθασμένες επιλογές.

Η άφιξή μου λοιπόν στον Άρη δημιούργησε μια αναταραχή λόγω του παρελθόντος μου στον ΠΑΟΚ. Έζησα κάτι πρωτόγνωρο, γιατί ποτέ δεν είχα δώσει δικαιώματα κακού χαρακτήρα. Ο καθένας μπορεί να φαντάζεται ό,τι θέλει, εγώ όμως με τη συμπεριφορά μου απέδειξα ότι τους σεβάστηκα, ήταν τίμια η παρουσία μου εκεί, πάντα με το χαμόγελο και χωρίς να δημιουργήσω το παραμικρό πρόβλημα. Η συνεργασία μας παρόλ’ αυτά έληξε άδοξα, μόλις ένα εξάμηνο κράτησε, γιατί στο ποδόσφαιρο πολλοί δεν έχουν μάθει να τιμούν τον λόγο τους.

Κι έτσι, πήγα στον Ηρακλή, ο οποίος αποτέλεσε τον τελευταίο μου σταθμό, καθώς εκεί είχα τον δεύτερο σοβαρό τραυματισμό μου, στον αχίλλειο τένοντα, οπότε αποφάσισα να σταματήσω.

Δεν έμεινα στον χώρο του ποδοσφαίρου, γιατί ο τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα δεν ταιριάζει στα πιστεύω μου. Θα το έκανα, μόνο αν εμφανιζόταν ένας άνθρωπος με τον οποίον θα ταυτιζόμουν και θα υπήρχε σύμπνοια απόψεων. Αυτοί που ασχολούνται δεν έχουν επαφή με το άθλημα, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, εξ ου και, ενώ υπάρχει ταλέντο και η αξία του Έλληνα ποδοσφαιριστή έχει ανέβει στο ευρωπαϊκό χρηματιστήριο, το επίπεδο είναι χαμηλό.

Όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο όμως, ήρθα και αντιμέτωπος με τις πραγματικές συνθήκες στην ελληνική κοινωνία και δυσκολεύτηκα. Πιστεύω ότι ο ποδοσφαιριστής ζει σε μια φούσκα που δεν έχει σχέση με τον πραγματικό κόσμο. Σταματώντας δηλαδή, χάνεις την ασφάλεια, τα εγγυημένα χρήματα, οπότε πρέπει να παλέψεις. Στη δική μου περίπτωση λοιπόν, ευτυχώς με βοήθησε η κοπέλα μου και βρήκα τον δρόμο μου μέσω της εστίασης.

Ο Πέτρος Κανακούδης είναι πρώην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

Επιμέλεια κειμένου: Αλέξης Σαββόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πέτρος Κανακούδης: Εδώ (δεν) είναι Βαλκάνια!