Κάποια ημέρα σε κάποιον μήνα του 1945.
Η αυλαία στο Broadway της Νέας Υόρκης πέφτει. Το χειροκρότημα νικάει την αρχική στεναχώρια. Στη δεύτερη πράξη του μιούζικαλ «Carousel» εμφανίζεται η ξαδέρφη της πρωταγωνίστριας. Η Νέτι Φλάουερ προσπαθεί να ανακουφίσει την Τζούλι Τζόρνταν, η οποία μόλις έχει δει τον άντρα της να πεθαίνει. Το τραγούδι ακούγεται γλυκά και μελωδικά, ενώ θα ακουστεί ακόμα μία φορά στην τελευταία σκηνή. Εκεί που ο πρώιμα χαμένος σύζυγος κατεβαίνει από τον ουρανό για να συναντήσει και πάλι την αγαπημένη του. Μόνο για μία στιγμή, μία μέρα, και τότε η κόρη του ζευγαριού, Λουίζ, ξεκινάει να σιγοτραγουδάει μαζί τους το «You’ll Never Walk Alone».
Είναι οι στίχοι που χρόνια αργότερα θα εξελιχθούν στο άσμα των ασμάτων του ποδοσφαίρου. Είναι αυτό που οι οπαδοί της Λίβερπουλ ποτέ τους δεν τραγούδησαν πιο δυνατά, από εκείνες τις φορές που μπροστά τους είχαν τον “βασιλιά” τους.
Μπορεί λοιπόν το 2006 οι «Reds» να ψήφισαν τον Στίβεν Τζέραρντ ως το Νο.1 στην επιλογή του «100 Players Who Shook The Kop», αλλά, όσο σπουδαίος και αν υπήρξε ο «Stevie G», οι παλαιότεροι γνωρίζουν πως κανείς δεν ξεπέρασε ποτέ όσα θαυμαστά… ποίησε με τα κόκκινα ο «King Kenny».
Και, εάν ο θρυλικός κόουτς, Μπιλ Σάνκλι, θεωρείται πατέρας όσων υπέροχων συνέβησαν στη Λίβερπουλ, τότε αναμφίβολα ο Κένεθ Μάθιεσον Νταλγκλίς έμοιαζε πάντα να είναι εκείνος ο αγαπημένος θείος που έφερνε τα δώρα…
Ο Κένι Νταλγκλίς με τη φανέλα της Λίβερπουλ.
Η πεταλούδα στον ώμο
Σύμφωνα με τον φιλόσοφο, φυσιοδίφη, συγγραφέα, ποιητή και ποιος ξέρει τι άλλο, Χένρι Ντέιβιντ Θορό, η ευτυχία είναι κάτι που έρχεται ακούσια. Ο σπουδαίος Αμερικανός στα μέσα του 19ου αιώνα είχε διατυπώσει τη θεωρία ότι «η ευτυχία είναι σαν μία πεταλούδα. Όσο την κυνηγάς, σου ξεφεύγει. Αλλά, εάν στρέψεις την προσοχή σου αλλού, θα έλθει και θ’ ακουμπήσει απαλά στον ώμο σου». Κάπως έτσι ήταν και το ποδοσφαιρικό ξεκίνημα του μικρού Κένι, ο οποίος είδε όλα τα φανταστικά να συμβαίνουν, μόλις έπαψε να τα κυνηγά και απλώς αφοσιώθηκε στο να απολαύσει το παιχνίδι.
Η πρώτη επιθυμία του δεν πραγματοποιήθηκε. Προφανώς -και εκ των υστέρων- του βγήκε σε καλό. Πολύ μικρός βρέθηκε σε ένα ολοκαίνουργιο διαμέρισμα. Τις περισσότερες ώρες τις ημέρες ο πιτσιρικάς κοιτούσε από το μεγάλο παράθυρο. Εκείνο που είχε μετωπική θέα προς το Ibrox. Οι Ρέιντζερς, η ομάδα που αγαπούσαν άπαντες στην οικογένεια, έγιναν το πρώτο μεγάλο όνειρό του.
Δεν θα μπορούσε όμως να το πλησιάσει. Άλλωστε, ακόμη δεν είχε ωριμάσει καν το αγωνιστικό προφίλ του. Στο σχολείο είχε ξεκινήσει ως τερματοφύλακας και σταδιακά άρχισε να προωθείται ολοένα και πιο μπροστά. Εκεί ήταν που ξεχώρισε και στα 15 του, αφού έπαιξε με τη μεικτή σχολική ομάδα της Σκωτίας, βρέθηκε με ένα εισιτήριο στο χέρι. Προορισμός θα ήταν αρχικά το Λίβερπουλ και μετά το Λονδίνο.
Μόνο που η πρώτη επαφή με τους «Reds» και μετέπειτα εκείνη με τη Γουέστ Χαμ σήμαναν την απόρριψη. Είχε φτάσει 16 ετών και έπρεπε να παρθεί μία δύσκολη απόφαση. Ο πατέρας, όσο και αν αγαπούσε τον γιο του και την μπάλα, τον πίεζε να γίνει ξυλουργός και τον έριξε στη δουλειά. Ο Κένι ωστόσο συνέχιζε μετά το μεροκάματο να παίζει, έστω για τον εαυτό του.
Κάπως έτσι λοιπόν, όταν πια δεν το περίμενε και επιβεβαιώνοντας το θεώρημα του Θορό, εμφανίστηκε η Σέλτικ, ακριβώς λίγες ημέρες αφότου είχε γίνει η πρώτη βρετανική ομάδα που κατακτούσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (1967).
Για κάποιον λόγο δεν μπορούσε όμως και πάλι να κάνει το ξεπέταγμά του. Χρειάστηκε να περιμένει έως τα 19 του για να παίξει δύο αγώνες Πρωταθλήματος και μέχρι τα 21 του για να πιστέψουν όλοι σε εκείνον. Ήταν λες και ξαφνικά, απλώς μία μέρα της σεζόν 1971-1972, να εμφανίστηκε ουρανοκατέβατος ένας διαφορετικός παίκτης. Από το απόλυτο μηδέν το κοντέρ εκτινάχτηκε στα 17 γκολ Πρωταθλήματος και στα 29 συνολικά.
Ο Κένι Νταλγκλίς με τη φανέλα της Σέλτικ.
Τραγωδία και όνειρο
Μέχρι τον Ιούνιο του 1977 η παρουσία του στην καθολική πλευρά της πρωτεύουσας θα ολοκληρωνόταν με 173 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις. Πριν φύγει, πανηγύρισε μαζί της το τέταρτο Πρωτάθλημα και συνολικά εννέα τρόπαια.
Θα κουβαλούσε ωστόσο μαζί του μία τραγική ανάμνηση, την πρώτη από τις τρεις που χρειάστηκε να ξεπεράσει με τεράστια ψυχική δύναμη στην καριέρα και τη ζωή του γενικότερα, ως οπαδός, ως παίκτης και ως προπονητής. Ήταν η δεύτερη ημέρα του Γενάρη του 1971, όταν ο 20χρονος Κένι βρέθηκε εκτός αποστολής για το «Old Firm», αλλά επέλεξε να βρεθεί στις εξέδρες του γηπέδου των Ρέιντζερς.
Αυτό που ακολούθησε το τέλος του ντέρμπι ήταν το μέχρι εκείνη την εποχή τραγικότερο ποδοσφαιρικό δυστύχημα στα βρετανικά γήπεδα, καθώς 66 άτομα έχασαν τη ζωή τους και 200 τραυματίστηκαν.
Με εκείνη τη λυπηρή ανάμνηση αλλά και με πολλές ακόμα υπέροχες στο γήπεδο, ο Κένι Νταλγκλίς έλαβε την υπέροχη πρόσκληση της Λίβερπουλ. Ο Μπιλ Σάνκλι μπορεί να τον είχε απορρίψει ως έφηβο, αλλά στα 27 του είχε κλέψει την καρδιά του Μπομπ Πέισλι σε τέτοιον βαθμό ώστε να τον θεωρήσει τον κατάλληλο για να καλύψει ένα τεράστιο κενό.
Ο καταπληκτικός Κέβιν Κίγκαν μετακόμισε στο Αμβούργο, ως η ακριβότερη μεταγραφή του κόσμου (500.000 λίρες), και, για να συναινέσει η Σέλτικ, τα ζήτησε σχεδόν όλα (440.000 λίρες), καθιστώντας τον Νταλγκλίς την ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του Νησιού.
Το διακύβευμα αλλά και το βάρος στις πλάτες του ήταν ξαφνικά τεράστια. Ωστόσο, χρειάστηκε μόλις επτά λεπτά για το πρώτο γκολ του στο Πρωτάθλημα με τα κόκκινα τον Αύγουστο και αυτό που ακολούθησε έφερε παροξυσμό για χάρη του. Στον διπλό Τελικό του Ευρωπαϊκού Super Cup, η Πρωταθλήτρια Ευρώπης Λίβερπουλ αντιμετώπισε το Αμβούργο του Κίγκαν, κάτοχο του Κυπελλούχων. Μετά το 1-1 της Γερμανίας, στο Anfield στήθηκε ένα τρελό πάρτι, με τον Νταλγκλίς να βάζει το κερασάκι στο τρομερό 6-0.
Αυτό ήταν ήδη αρκετό. Το KOP καταλάβαινε πως ο παλιός βασιλιάς είχε πεθάνει και πως πλέον ο βασιλιάς θα ήταν από τον Βορρά.
Ο Κένι Νταλγκλίς με τη φανέλα της Λίβερπουλ το 1977.
Η ευλογία της διάνοιας
Αυτό που τους έδειξε ο Σκωτσέζος δεν το είχαν ξαναβιώσει. Δεν ήταν ο πιο ταλαντούχος, ο πιο γρήγορος, δεν είχε δυνατό άλμα και ήταν σχετικά αδύνατος. Εμφανιζόταν όμως υπέροχα απλός και ταυτόχρονα συναρπαστικός. Για τους περισσότερους παίκτες, το ποδόσφαιρο μοιάζει με γρίφο που μπορεί να λυθεί, όταν βρουν χρόνο για να σταματήσουν, να σκεφτούν και μετά να εκτελέσουν. Μία αρκετά άκαμπτη διαδικασία δηλαδή. Στον αγωνιστικό χώρο, το να ξέρεις πότε πρέπει να κινηθείς και πότε να παραμείνεις θέλει εξάσκηση. Το να γνωρίζεις πού να κινηθείς αποτελεί μία δεξιότητα που εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου.
Και ο Κένι αποτέλεσε την απόδειξη ότι το ποδόσφαιρο ανταμείβει τον εγκέφαλο αλλά και τη σκληρή δουλειά, μιας και εκείνος δούλευε και ήταν έξυπνος. Ήταν βέβαια και από εκείνο το σπάνιο είδος που γνωρίζει με ποιον τρόπο θα αντικαταστήσει με πρωτοβουλίες, ηγετικό τρόπο και πράξεις την ελπίδα της επιτυχίας.
Σε κάθε του ενέργεια μπορούσες να εντοπίσεις ότι η ταχύτητα σκέψης ξεπερνούσε πάντα την ταχύτητα κίνησης.
Λίγοι επιθετικοί στην ιστορία κατάφεραν με τόσο λειτουργικό τρόπο να συνδυάσουν το πνεύμα με την ισορροπία. Μία βαθιά επίγνωση της θέσης του που δεν ήταν τόσο ξεκάθαρη. Δεν ήταν σέντερ φορ, δεν ήταν εξτρέμ, δεν ήταν “10άρι”. Περισσότερο ένας ελεύθερος “δολοφόνος” που δεν μπορούσε να χωρέσει σε καλούπι με τους γνωστούς ποδοσφαιρικούς όρους. Επελάσεις από τη μεσαία γραμμή, από τα πλάγια, εκπληκτικά, αριστοτεχνικά ψηλοκρεμαστά τελειώματα και με τα δύο πόδια. Σε κίνηση ή στατικά, δεν είχε καμία διαφορά ή σημασία. Ο Νταλγκλίς ευλόγησε το ποδόσφαιρο με ένα είδος διάνοιας που δεν συναντάται σε κάθε γενιά.
Ωστόσο, όλο αυτό το αριστοκρατικό σετ δεξιοτήτων που παρουσίασε δεν συγκρίνεται με τη φιλοσοφία της ανιδιοτέλειας και της νοοτροπίας «πρώτα η ομάδα», η οποία έκανε προπονητές, συμπαίκτες και οπαδούς να τον λατρέψουν .
Ο Κένι Νταλγκλίς με τη φανέλα της Λίβερπουλ πανηγυρίζει γκολ επί της Τσέλσι.
Στα… κόκκινα
Μαζί του οι «Reds» απογείωσαν τον μύθο τους και έζησαν τα κορυφαία χρόνια της ιστορίας τους. Οκτώ Πρωταθλήματα (τα τρία ως παίκτης-προπονητής), αμέτρητοι τίτλοι, γκολ, συναισθήματα, κυρίως οι τέσσερεις Τελικοί του Πρωταθλητριών.
Στην πρώτη μάλιστα χρονιά του στο “λιμάνι”, την πιο παραγωγική όλης της καριέρας του (31 γκολ), οδήγησε την ομάδα στο Wembley, όπου απέναντι στην Μπριζ σκόραρε το μοναδικό γκολ του Τελικού. Καλύτερο ξεκίνημα σε αυτή την ιστορία αληθινής ποδοσφαιρικής αγάπης δεν θα μπορούσε να έχει υπάρξει.
Το 1981 στο Parc des Princes υποτάχθηκε η Ρεάλ Μαδρίτης (1-0), το 1984 η Ρόμα στο Olimpico (1-1, 4-2 πέναλτι), αλλά το 1985 ήταν η στιγμή που θα βίωνε τη δεύτερη μεγάλη τραγωδία.
Στο Heysel, ο Μισέλ Πλατινί με αμφισβητούμενο πέναλτι θα χάριζε στη Γιουβέντους το μεγάλο ασημικό, αλλά το όνομα του γηπέδου των Βρυξελλών θα συνδεόταν για πάντα με τους 39 νεκρούς Ιταλούς οπαδούς (600 τραυματίες) και θα γινόταν συνώνυμο του χουλιγκανισμού.
Οι συνέπειες για το άθλημα στην Αγγλία αλλά και στους «Κόκκινους» θα ήταν άμεσες, με τον αποκλεισμό από τις διεθνείς διοργανώσεις. Την αμέσως επόμενη ημέρα ο Τζο Φάγκαν παραιτήθηκε από τον πάγκο και το πρώτο όνομα που έπεσε στο τραπέζι ήταν εκείνο του Άλεξ Φέργκιουσον, ο οποίος έκανε φοβερά πράγματα με την Αμπερντίν. Τελικά επικράτησε η προτροπή των Ρόνι Μοράν, Ρόι Έβανς, οι οποίοι ήταν οι μόνιμοι βοηθοί στο πιο σημαντικό και μικρό δωμάτιο στην ιστορία του club, ίσως και όλου του αθλήματος γενικά.
Ο Κένι Νταλγκλίς χορεύει στο χαλί του Wembley.
Μέσα στο «Boot Room»
«Ένα παλιό ξύλινο τραπέζι, μερικές πλαστικές καρέκλες, ένα κομμένο χαλί, ένα ημερολόγιο στον τοίχο. Δίπλα του αποκόμματα εφημερίδων, σκισμένες φωτογραφίες γυναικείων μοντέλων. Και όλα αυτά σε ένα δωματιάκι 3Χ3». Τίποτα από τη λιτή περιγραφή του Μπομπ Πέισλι δεν μαρτυρούσε ότι o χώρος στον οποίον αναφερόταν υπήρξε ίσως το πιο διάσημο μέρος ποδοσφαιρικής κουβέντας. Πως μιλούσε για το περίφημο «Boot Room» της Λίβερπουλ. Εκείνο που για σχεδόν 30 χρόνια φρόντισε για την εκπληκτική -και διαρκώς ανοδική- διαδοχή από τον Μπιλ Σάνκλι στον Μπομπ Πέισλι, τον Τζο Φάγκαν έως και το φινάλε με τον Κένι Νταλγκλίς.
Ήταν κάπου στα ’60s, όταν ο πρώτος, ο Σάνκλι, πήρε το δωματιάκι που βρισκόταν δίπλα από τα αποδυτήρια των γηπεδούχων στο Anfield και έβαλε τις βάσεις για την μετέπειτα αγγλική και ευρωπαϊκή κυριαρχία των «Κόκκινων» (1964-1990), με 13 Πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, 4 League Cup, 13 Super Cup, 4 Πρωταθλητριών, 2 Κύπελλα UEFA και 1 Super Cup Ευρώπης.
Εκεί λοιπόν μαζεύονταν πολύ συχνά οι Σάνκλι, Πέισλι, Φάγκαν αλλά και οι Τομ Σόντερς, Ρούμπεν Μπένετ, Ρόνι Μοράν, Ρόι Έβανς και συζητούσαν για τακτικές, αναλύσεις αντιπάλων. Πάνω απ’ όλα όμως μοιράζονταν το ίδιο όραμα για τις αξίες που διέπουν τη Λίβερπουλ, δημιουργώντας ουσιαστικά τον διαχρονικό μύθο της.
Τον Σάνκλι αντικατέστησε το 1974 ο Πέισλι, ο οποίος με τη σειρά του παρέδωσε τα ηνία στον Φάγκαν το 1983 και με τον Νταλγκλίς να αναλαμβάνει μετά το Heysel. Ο Σκωτσέζος μπορεί να μην είχε μαθητεύσει εξ ολοκλήρου στο δωματιάκι, αλλά τόσο ο Πέισλι όσο και ο Φάγκαν είχαν αρχίσει, από τότε που ήταν ακόμη παίκτης της ομάδας, να τον καλούν σταδιακά, μιας και είχε φανεί από τότε ότι θα ήταν ο επόμενος μάνατζερ των «Reds». Ο Νταλγκλίς τα πήγε εξαιρετικά, δικαιώνοντας τους προκατόχους του. Το μυστικό ήταν πως δεν άλλαξε τίποτα και συνέχισε τη φιλοσοφία με την οποία είχε διαποτιστεί το μπαλαδόρικο DNA του.
Ο Κένι Νταλγκλίς κατέκτησε τα πάντα με τη Λίβερπουλ.
Βαθιά θλίψη
Ο προπονητής Νταλγκλίς συνέχισε να διδάσκει το παιχνίδι, όπως το έκανε και μέσα στο χορτάρι. Ούτως ή άλλως, στο πρώτο Πρωτάθλημα που πήρε ως παίκτης-προπονητής, βρήκε δίχτυα τρεις φορές και επτά συνολικά στη σεζόν, ενώ μοίρασε πολλές ασίστ. Αυτός ήταν ο ρόλος του άλλωστε από το 1983, να φτιάχνει περισσότερο το παιχνίδι. Εάν καταμετρούσαν τις ασίστ στην εποχή του, ίσως να ήταν ο recordman στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Τρία Πρωταθλήματα με την μπαγκέτα από τον πάγκο, για να κλείσει το 1990 με μία τελευταία συμμετοχή, σε εκείνη που για 30 χρόνια έμελλε να είναι και η τελευταία πρωτιά της Λίβερπουλ.
Η αλήθεια είναι όμως ότι ο Κένι είχε πάψει από καιρό να είναι χαρούμενος στα γήπεδα. Η τρίτη τραγωδία τον σημάδεψε περισσότερο από τις προηγούμενες. Οι 96 φίλοι της ομάδας του που έχασαν τη ζωή τους στο Hillsborough τον Απρίλιο του 1989 θα του στοίχειωναν όλες τις σκέψεις του.
Ταυτόχρονα όμως ήταν εκεί που έδειξε πόσο βαθιά σύνδεση είχε με όλον τον οργανισμό της Λίβερπουλ και του Λίβερπουλ. Είναι χαρακτηριστική η κίνησή του να πάρει την ομάδα και να επιστρέψουν μαζί στο σημείο της τραγωδίας, να επισκεφθούν τραυματίες στα νοσοκομεία και να πάνε σε αμέτρητες κηδείες.
«Μετά το Hillsborough κατέρρευσε, ήταν αδύνατο και για μένα να μείνω μαζί του», θα αποκαλύψει η σύζυγός του, Μαρίνα, στο ντοκιμαντέρ «Kenny». Ο Νταλγκλίς είχε κατάθλιψη, έπαιρνε χάπια για να κοιμηθεί έστω και λίγες ώρες, με αποτέλεσμα να μην αντέχει όλη αυτή την ψυχολογική πίεση. Τον Φεβρουάριο του 1991 ανακοίνωσε την παραίτησή του, έχοντας την ομάδα στην κορυφή της βαθμολογίας.
Ο Κένι Νταλγκλίς βρέθηκε στην τεχνική ηγεσία της Λίβερπουλ από το 1985 έως το 1991.
Το αδιανόητο με τα «Ρόδα»
Βέβαια, δεν άντεξε πολύ μακριά από το παιχνίδι. Τον Οκτώβριο του ίδιους έτους η Μπλάκμπερν τού έκανε την πρόταση και εκείνος την οδήγησε σε κάτι αδιανόητο. Το τέλος της σεζόν βρήκε τα «Ρόδα» με το εισιτήριο για τη μεγάλη κατηγορία. Εκεί όπου δεν είχαν ξαναβρεθεί από το 1966.
Εκείνο το καλοκαίρι έτρεξε πρώτος να αναγνωρίσει το ταλέντο του Άλαν Σίρερ και να τον αποκτήσει. Το έκανε με μεταγραφικό ρεκόρ στο Νησί (3.5 εκατ. λίρες), το οποίο έσπασε ο ίδιος δύο χρόνια αργότερα για τον Κρις Σάτον (5.5 εκατ. λίρες).
Με εκείνο το τρελό επιθετικό δίδυμο που δημιούργησε, νίκησε τους πάντες και έδωσε στην Μπλάκμπερν τον τίτλο της Premier League.
Το φοβερό είναι ότι έπειτα από αυτή την επιτυχία άφησε τη δουλειά, για να αναλάβει Τεχνικός Διευθυντής. Στους πάγκους ακολούθησε ένα αμφιλεγόμενο πέρασμα από τη Νιούκαστλ και το 2011 ανέλαβε, αρχικά προσωρινά και έπειτα μόνιμα, την αγαπημένη του Λίβερπουλ. Ήταν μία επιστροφή που η αρχή της έφερε τον πρώτο τίτλο έπειτα από έξι χρόνια (League Cup), αλλά το φινάλε της την άφησε στην 8η θέση, τη χειρότερή της από το 1994.
Είχε φτάσει η στιγμή να τα παρατήσει και να αφοσιωθεί στο φιλανθρωπικό έργο και τη μάχη κατά του καρκίνου!
Ο Κένι Νταλγκλίς “υπέγραψε” το θαύμα στη Μπλάκμπερν τη σεζόν 1994-1995.
They never walk alone…
Στο τελευταίο χειροκρότημα που έλαβε ως προπονητής, το Anfield βρέθηκε σε συναισθηματικό παροξυσμό. Άπαντες γνώριζαν πως δεν θα υπήρχε επόμενη φορά και πως έκλεινε και τυπικά ο πιο θρυλικός κύκλος του συλλόγου. Ο Κένι Νταλγκλίς δεν ήταν για εκείνους ούτε ένας υπέροχος ποδοσφαιριστής ούτε ένας εξαιρετικός προπονητής. Ήταν κάτι που δεν ορίζεται απλώς στις γραφές. Ήταν γεγονότα, στιγμές, αναμνήσεις, προσδοκίες και χαμένες ονειρώξεις. Ο τελευταίος ήρωας πριν τα 30 χρόνια χωρίς Πρωτάθλημα, μία αγάπη που πολλαπλασιαζόταν ακόμα και από μακριά. Η επίκληση στο συναίσθημα, στους αδικοχαμένους οπαδούς, σε ήρωες που εμφανίστηκαν, πάλεψαν, μα δεν τα κατάφεραν, στους στίχους ενός τραγουδιού. Πάνω απ’ όλα όμως στην πίστη, το σιχτίρισμα, την επιμονή, την ελπίδα, η οποία κάθε φορά νικούσε την εκάστοτε απογοήτευση.
Για κάθε φορά που η ομάδα έφτασε κοντά. Για το γλίστρημα του Τζέραρντ, του ισότιμα -με τον Κένι- αγαπημένου παιδιού. Για το μισό εκατοστό που η μπάλα δεν πέρασε τη γραμμή. Για τη δεύτερη θέση έπειτα από τόσα ρεκόρ. Για την καζούρα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Για τα χρόνια που η Λίβερπουλ έμοιαζε με εκείνο το… τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν.
Οι οπαδοί της όμως δεν θα αλλαξοπιστούσαν, ακόμα και εάν τα χρόνια πολλαπλασιάζονταν και εάν οι γενιές προσπερνούσαν ξανά και ξανά χωρίς χαρά. Επειδή είχαν μέσα τους κάπου να πιαστούν. Ήταν η ψυχή αυτής της ομάδας, η οποία έμαθε να ζει με πάθος. Που έμαθε πως υπήρχε κάτι να αναπολεί από το παρελθόν με περηφάνια και κάτι να προσδοκά για το μέλλον με ελπίδα.
Ήταν η βεβαιότητα ότι ο Κένι Νταλγκλίς και η Λίβερπουλ θα… βαδίζουν μαζί στην αιωνιότητα!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Κέβιν Κίγκαν: Το ποντίκι που βρυχήθηκε