Αυτό το ένα πράγμα

Ο πατέρας μου ήταν σφυροβόλος και, απ’ όταν ήμουν ακόμη μικρή, αρχές Δημοτικού, με έπαιρνε αρκετές φορές μαζί του στο γήπεδο.

Εκείνον τον καιρό πηγαίναμε στο Καυτανζόγλειο, εξ ου και η αγάπη μου για τον Ηρακλή αλλά και το ποδόσφαιρο γενικότερα. Με έπαιρνε μαζί του αφενός για να απασχοληθώ, αφετέρου επειδή μου άρεσε και εμένα να βρίσκομαι εκεί. Και κάπως έτσι ξεκίνησα αρχικά στίβο, μέσα σε μια ομάδα. Τον πρώτο καιρό έκανα λίγο απ’ όλα και στη συνέχεια, όταν πήγα Γυμνάσιο, αφιερώθηκα τη σφαιροβολία και έμεινα σε αυτό. Ίσως και να έτυχε, ίσως και να “το είχα”, να ήμουν από μόνη μου καλή στη σφαίρα.

Με βολεύει και με ευχαριστεί πολύ που ο μπαμπάς μου είναι και προπονητής μου. Είναι κάτι πολύ θετικό, έχουμε καλή συνεννόηση, έχουμε το δικό μας πρόγραμμα ουσιαστικά, σκέφτομαι ότι, εάν είχα κάποιον άλλον προπονητή, θα ‘πρεπε να είμαι μια πολύ συγκεκριμένη ώρα στο γήπεδο, με πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα, ίσως και να μην υπήρχε τόσο καλή συνεννόηση, συνεπώς με βοηθάει πάρα πολύ η συνεργασία μου με τον πατέρα μου.

Το μόνο που θέλει ο μπαμπάς μου από εμένα είναι να μου αρέσει αυτό που κάνω, να ευχαριστιέμαι τον κάθε αγώνα, δεν ζητάει τίποτα άλλο από εμένα. Δεν τον ενδιαφέρει η διάκριση και δεν θέλει να με απασχολεί κάτι τέτοιο.

Παλιότερα ίσως και να με ενδιέφεραν αρκετά οι διακρίσεις, αλλά πλέον το έχω φιλοσοφήσει, έχω βρει την αξία του πρωταθλητισμού και θέλω απλώς να είμαι ευχαριστημένη και να εξελίσσομαι προσωπικά.

Αναμφισβήτητα ωστόσο έχω φιλοδοξίες, περιμένω πολλά πράγματα από τον εαυτό μου, ενώ το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι να πάρω μέρος σε Ολυμπιακούς, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, στόχοι που πηγάζουν απ’ την αγάπη μου για το αντικείμενό μου. Πιστεύω ότι έχω μεγάλες δυνατότητες εξέλιξης και στη γυναικεία κατηγορία, διευρύνονται τα περιθώριά μου με την αλλαγή τεχνικής.

Μεγάλη η εμπειρία που έζησα στο Παμπελοποννησιακό, στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κ18, στο οποίο κατέρριψα τέσσερα Πανελλήνια ρεκόρ! Ο πατέρας μου το περίμενε, εγώ όχι, δεν περίμενα ότι θα καταφέρω να φτάσω τα 18μ. Ήμουν αρκετά κοντά, αλλά ειδικά τα 18.70, τα οποία αποτέλεσαν και την καλύτερη επίδοσή μου, δεν πίστευα ότι μπορούσα να τα φτάσω. Οπότε ήταν πολύ μεγάλο σοκ για εμένα.

Το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο, κάτι που οφείλεται στην πολύ καλή προετοιμασία και την υποστήριξη. Όλα-όλα μαζί έπαιξαν ρόλο. Ήμουν ασταμάτητη και μάλιστα μου ζήτησαν να κάνω κι άλλη μια βολή, γιατί πίστευαν ότι θα μπορέσω να κάνω κι άλλο ρεκόρ! Φυσικά αρνήθηκα, είναι τελείως αντίθετο στους κανόνες.

Πολλές οι αναμνήσεις που έχω και από το Ευρωπαϊκό, όσον αφορά και στον αγώνα αλλά και στην παρέα με όλους τους συναθλητές και όλες τις συναθλήτριες που ήμασταν μαζί. Όσον αφορά στον αγώνα, είχα κάνει πολύ καλές βολές, και οι έξι ήταν για Χρυσό μετάλλιο, τρομερό συναίσθημα! Όλη η χρονιά ήταν πιεστική και ήξερα ότι όλο αυτό έπρεπε να βγει σε εκείνον τον αγώνα. Τις δύο προηγούμενες χρονιές είχα μεγάλη επιθυμία να φτάσω σε αυτό το σημείο, οπότε έδωσα τα πάντα μέσα σε εκείνες τις προσπάθειες. Αλλά και στους Βαλκανικούς στη Σόφια βρέθηκα στην κορυφή.

Όταν ανεβαίνω λοιπόν στο βάθρο, ακούω τον ελληνικό ύμνο, βλέπω την ελληνική σημαία, νιώθω περήφανη για εμένα, σκέφτομαι τους κόπους που έγιναν κατά τη διάρκεια της χρονιάς, αυτές είναι κυρίως οι σκέψεις μου. Απ’ την άλλη, όταν ένας αγώνας έχει άγχος, με εξαντλεί πολύ, θεωρώ μάλιστα ότι η εξάντληση έρχεται από την ψυχολογία και όχι από το σώμα.

Η σφαίρα είναι φίλη μου, είναι το τρίτο μου μάτι, θα μπορούσα να πω. Όταν τη βάζω στο χέρι, πριν κάνω τις ρίψεις μου, το μυαλό μου αδειάζει τελείως. Πριν μπω στη βαλβίδα, σκέφτομαι τα πάντα και, όταν μπω μέσα, δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα! Ενώ, όταν κάνω την προσπάθειά μου, βγάζω κραυγή, αρκετά δυνατή μάλιστα, καθώς έτσι νιώθω ότι βάζω έξτρα δύναμη!

Η σφαιροβολία είναι δύσκολο αγώνισμα, ξεκάθαρα τεχνικό, στο οποίο μετράει βέβαια η δύναμη. Εν προκειμένω, το μεγαλύτερό μου μειονέκτημα είναι η τεχνική, και λόγω της αλλαγής στην κατηγορία, ενώ η δύναμη νομίζω ότι αποτελεί το μεγάλο μου πλεονέκτημα.

Δύσκολο αγώνισμα όμως είναι και ως προς το κομμάτι των στερήσεων. Αυτά που έχω καταφέρει απαιτούσαν αρκετές θυσίες και μεγάλη κούραση.

Μετά την προπόνηση δεν έχεις τη δύναμη να πας μια βόλτα, οπότε κάθεσαι σπίτι. Ποτέ δεν έχω πάει πενθήμερη ή άλλη μεγάλη εκδρομή με το σχολείο, είτε λόγω προπονήσεων είτε λόγω αγωνιστικών υποχρεώσεων. Εννοείται ούτε ξενύχτια ούτε αλκοόλ. Το καλό βέβαια είναι ότι δεν αισθάνομαι και ότι κάνω θυσίες για όλα αυτά, διότι δεν μου κάνουν και “κλικ” όλα αυτά, δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής, οπότε δεν νιώθω ότι κάτι μου λείπει, ότι κάτι στερούμαι. Αντ’ αυτού, ακούω μουσική, βλέπω ταινίες, διαβάζω βιβλία. Μου άρεσαν πολύ οι «Avengers endgame», ο «Bloody Hawk» η σειρά βιβλίων «Twisted Series».

Είναι επίσης πολύ σημαντικό και κάτι που με ενδιαφέρει το να βρίσκομαι κοντά σε μεγάλες αθλήτριες, να κάνω προετοιμασία πχ στον Καναδά μαζί με την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, Σάρα Μίτον. Ο μπαμπάς μου κάποια στιγμή γνώρισε τον δικό της προπονητή και ξεκίνησε μια επικοινωνία ώστε να προπονούμαστε μαζί.

Και μιλώντας για μεγάλους αθλητές, να πω πως θαυμάζω πολύ τον Μίλτο Τεντόγλου, νομίζω ότι είναι το πρότυπο του αθλητή αλλά και ένας από τους καλύτερους χαρακτήρες που έχω δει. Νιώθω ότι είναι ένα άτομο που δεν τον ενδιαφέρουν τα “εξωτερικά”, βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, γιατί το θέλει, όχι γιατί πρέπει. Ελπίζω ότι θα μπορέσω να του μοιάσω, κατά κάποιον τρόπο.

Όσον αφορά στο μέλλον, θα φύγω για σπουδές στο εξωτερικό, στο Κάνσας, καθώς με έκαναν δεκτή στο Πανεπιστήμιο εκεί. Το επέλεξα, γιατί οι οι συνθήκες προπόνησης είναι πολύ ευνοϊκές εκεί και πιστεύω ότι θα βοηθηθώ αρκετά.

Στη Θεσσαλονίκη, αντίθετα, είναι αρκετά δύσκολα τα πράγματα, η προπόνηση είναι δύσκολη, δεν έχουμε έναν χώρο να κάνουμε ρίψεις, όταν βρέχει, κάτι που σημαίνει ότι και με την βροχή προπονούμαι έξω, τα βάρη που χρησιμοποιούμε είναι επίσης σε κακή κατάσταση, οπότε μιλάμε για μια κατάσταση γενικά προβληματική.

Επέλεξα την Αμερική, γιατί επίσης εκεί παρέχουν φουλ υποτροφίες, στο Κάνσας πχ μου δίνουν πλήρεις δυνατότητες, καθώς η οικογένειά μου δεν βρίσκεται σε οικονομική κατάσταση που να μπορεί να πληρώνει κάποιο ποσό για να σπουδάζω και να προπονούμαι. Είναι ήδη αρκετά ζόρικο για τους δικούς μου, γιατί πχ κάποιες φορές στα ταξίδια και τους αγώνες δεν είναι όλα πληρωμένα, οπότε τα πληρώνουν οι γονείς μου.

Πολλές φορές μάς έχουν πει αρμόδιοι ότι θα μας βοηθήσουν σε πολλά πράγματα, ότι θα μας φέρουν σφαίρες ή άλλα υλικοτεχνικά σχετικά με την προπόνηση, ότι θα συμβάλουν οικονομικά, αλλά δεν το έκανε ποτέ κανείς. Ούτε έχω κάποιον χορηγό, παρά μόνο για τις πρωτεΐνες και τις κρεατίνες.

Βασικός χορηγός μου είναι οι γονείς μου. Και από εκεί και πέρα, ό,τι χρειαζόμασταν μας το προσέφερε η ομάδα μας, η Πυγμή Ευόσμου, η οποία είναι εκείνη που, πέρα από τους δικούς μου, όλα αυτά τα χρόνια με στηρίζει, όχι μόνο οικονομικά αλλά και γενικότερα.

Πάντως, είναι πάρα πολύ δύσκολο να (θέλεις να) γίνεις Πρωταθλητής, όσο μένεις στην Ελλάδα, διότι δεν σου προσφέρεται η κατάλληλη βοήθεια. Πραγματικά μπράβο σε όλους όσοι το κατάφεραν.

Ίσως να μπορούσα να τα καταφέρω κι εγώ, απλώς προσπαθώ να το κάνω λίγο πιο απλό για εμένα, γιατί πραγματικά δεν είναι καθόλου.

Σίγουρα δεν είναι κάτι εύκολο το εξωτερικό, το να αφήνεις την οικογένειά σου, τους γονείς σου, την αδερφή σου, τους φίλους σου, τη ζωή που έχεις.

Πρέπει όμως κάποια στιγμή να δεις τι σε ενδιαφέρει περισσότερο και τι είναι το πιο σημαντικό για εσένα.

Πολλές φορές, για παράδειγμα, αισθανόμαστε ότι δεν κάνουμε τίποτα ουσιαστικό, ότι αυτό που κάνουμε δεν έχει νόημα.

Γι’ αυτό και το μότο μου είναι «να μπορέσεις να βρεις αυτό το ένα πράγμα»! Αυτό που θα σε κάνει να ξυπνάς γεμάτος! Αυτό που θα σε κάνει να θέλεις να συνεχίζεις!

Η Μαρία Ραφαηλίδου είναι Πρωταθλήτρια σφαιροβολίας.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Χρήστος Φραντζεσκάκης: Σε θέση βολής

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Τασούλα Κελεσίδου: Ήρεμη Δύναμη

Ελίνα Τζένγκο: Ιδρώτας και κόπος!

Μιρέλα Μανιάνι: Καινούργια Εγώ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΙΒΟ