Η πυγμαχία μού έσωσε τη ζωή

Γιώργος Παππάς 27 Μαΐου, 2025

Ποτέ δεν με ενδιέφεραν η μπάλα, το μπάσκετ, δεν υποστήριζα κάποια ομάδα, δεν παρακολουθούσα τα δημοφιλή σπορ, γιατί δεν με γέμιζαν.

Κάποια στιγμή, πριν τα 12 μου, έρχεται ένα φιλαράκι και μου λέει «γράφτηκα στην πυγμαχία, στον σύλλογο “Περσέα”», ο οποίος ήταν μάλιστα κοντά στο σπίτι μου, στο Γαλάτσι, όπου μένω από μικρό παιδάκι. Και πώς τυχαίνει, πηγαίνει κι άλλος ένας φίλος μου και μου λέει «είναι ωραία εκεί». Σκέφτηκα να πάω κι εγώ, έτσι για τον χαβαλέ, τότε ήμασταν πιτσιρίκια και το μόνο που θέλαμε ήταν να είμαστε παρέα και να “κάνουμε την πλάκα μας”, οπότε έτσι άρχισαν όλα. Σε όποιους μιλούσα μάλιστα έλεγα ότι κάνω πυγμαχία κι ήρθαν κι άλλοι φίλοι μου.

Οι γονείς μου, όταν έμαθαν την απόφασή μου, φοβήθηκαν, δεν τους άρεσε, ειδικά η μητέρα μου φοβάται πολύ, κλασική μαμά, «να βλέπω το παιδί μου να χτυπιέται;», λογικό είναι, αλλά με στηρίζει, παρότι δεν έρχεται στους αγώνες μου.

Ο πρωταθλητισμός αποτέλεσε και μια διέξοδο από την καθημερινότητα -και από τα υπόλοιπα που μπορεί να συμβούν στη ζωή- και ό,τι είμαι σήμερα, πχ ωριμότερος από την ηλικία μου, το οφείλω σ’ αυτόν.

Ήμασταν παιδιά της πλατείας και μέσω της πυγμαχίας έβρισκα μέσα στο γυμναστήριο ένα σπίτι ουσιαστικά. Πέρναγα τις περισσότερες ώρες μου εκεί μαζί με τον δάσκαλό μου, τον Μανώλη Λαβδάκη, μεγάλωσα μαζί του μέσα στις προπονήσεις και τον έχω σαν πατέρα μου γενικά στη ζωή αλλά και πρότυπο.

Αγαπάω άπειρα αυτό που κάνω, η πυγμαχία για εμένα είναι τα πάντα, με ανεβάζει ψυχολογικά, με ωθεί προς έναν καλύτερο δρόμο, μου γεμίζει τη ζωή, από τότε που ήμουν μικρός.

Συναισθηματικά, υπάρχουν εναλλαγές, έχει και χαρές, έχει και λύπες, αλλά αυτή είναι η ζωή μου, χωρίς την πυγμαχία δεν περνάω καλά, είναι σαν να μου λείπει κάτι, μου σώζει τη ζωή, παθαίνω κατάθλιψη κατά κάποιον τρόπο, αν δεν το κάνω αυτό.

Γιώργος Παππάς και Μανώλης Λαβδάκης.

Δεν ξέρω εάν έχω ταλέντο, αλλά σίγουρα έχω κάποια καλά πατήματα, η άμυνά μου είναι καλή και κάτι που σχετικά βοηθάει είναι ότι είμαι αριστερόχειρας, γιατί πολλούς τους μπερδεύει. Αυτό που με κάνει να ξεχωρίζω πάντως είναι ότι δεν φοβήθηκα ποτέ.

Ευτυχώς, είμαι και τυχερός, γιατί δύσκολους τραυματισμούς δεν έχω περάσει, πέρα από κάποια σκισίματα, ράμματα κλπ. Νομίζω ότι πιο επικίνδυνα είναι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, στα οποία λίγο ως πολύ όλοι κάτι παθαίνουν, σπας ένα πόδι, παθαίνεις χιαστούς, κάθεσαι έξι μήνες έξω.

Το μποξ που παίζει η σχολή του Μανώλη Λαβδάκη είναι 100% επαγγελματικό, για κάποιον που γνωρίζει από πυγμαχία! Ο προπονητής μου με συμβουλεύει αναλόγως τον αγώνα, αλλά κυρίως θέλει να παίζω και να το ευχαριστιέμαι, να χαμογελάω, να μου αρέσει αυτό που κάνω και να με θαυμάζουν οι φίλοι μου, το κοινό^. γενικά στους αγώνες μου δίνω πολύ θέαμα, έχει μάχη και μέσα και έξω.

Πάνω στο ρινγκ προσπαθώ να πηγαίνω βάσει πλάνου και να ελέγχω τα συναισθήματά μου, αλλά είναι πολύ δύσκολο, γιατί πολλές φορές χάνεσαι μέσα σε αυτά. Εκεί όμως είναι και η μαγεία, να το βρεις και να ξεπεράσεις τον εαυτό σου.

Βέβαια, ο αντίπαλος είναι αυτός που ουσιαστικά θα μου δείξει το εάν έχω δουλέψει σωστά, το εάν έκανα αυτά που έπρεπε να κάνω, διότι ο αγώνας θα βγει με βάση το πώς έχεις προπονηθεί.

Όλοι οι αθλητές στην Ελλάδα δυσκολευόμαστε να τα βγάλουμε πέρα με την καθημερινότητά μας. Έχω υποχρεώσεις, ενοίκιο, έξοδα, προσπαθώ να έχω και τη ζωή μου, οπότε πρέπει να δουλεύω και παράλληλα να κάνω και πρωταθλητισμό. Εργάζομαι μέσα στο γυμναστήριο, ενώ είμαι και διανομέας, κάνω delivery. Πρέπει να το κάνω, για να κάνω αυτό που γουστάρω. Αυτό όμως είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα, εκεί που θέλεις να κυνηγήσεις κάτι, αντιμετωπίζεις πολλά προβλήματα και πρέπει να αντεπεξέλθεις σε όλα μαζί. Έτσι, πάντα κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις.

Πιο μικρός έλεγα ότι θα γούσταρα να κατέβω σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά πλέον υπηρετώ το επαγγελματικό κομμάτι και αυτό που επιδιώκω είναι να φτιάξω το όνομά μου, το όνομα της σχολής μου, του δασκάλου μου, θέλω να κάνω περήφανους τους δικούς μου στη γειτονιά μου.

Με αφετηρία το Medusa Boxing Series λοιπόν, αποφασίσαμε με τον προπονητή μου να περάσω στην επαγγελματική πυγμαχία, διότι δεν πήγαινε άλλο με την ερασιτεχνική, ήταν λίγοι οι αγώνες μες στον χρόνο, ενώ αντίθετα είχε πολύ τρέξιμο και ήταν δύσκολο να είμαι τόσο απών από το σπίτι μου ή να παίρνω συνεχώς άδειες από τη δουλειά μου! Κι όλα αυτά χωρίς κανένα οικονομικό όφελος.

Οι επιπλέον δυσκολίες της επαγγελματικής πυγμαχίας είναι ότι κάθε ήττα μετράει πολύ και κουβαλάς και το όνομά σου. Είναι πιο απαιτητική, ενώ στην ερασιτεχνική δεν υπάρχουν μεγάλες επιπτώσεις σε περίπτωση ήττας.

Βέβαια, ο αγώνας είναι αγώνας. Όσο πιο πολύ ανεβαίνεις και όσο πιο αναγνωρίσιμος γίνεσαι, το όφελος είναι μεγαλύτερο. Μπορείς να “πουλήσεις” τον εαυτό σου και να πάρεις κάποια χρήματα, να έρθουν οι δικοί σου να σε στηρίξουν με το εισιτήριό τους, να έχεις το κοινό σου, παίζεις πλέον με το όνομά σου.

Το Medusa Boxing Series ήταν μια πολύ καλή διοργάνωση, είχαμε πολύ καλό κοινό, τα παιδιά από την περιοχή μου ήρθαν και με στήριξαν, τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Ο αγώνας δεν πήγε όπως θέλαμε, είχα μια ατυχία στον έκτο γύρο, κουτουλήσαμε με τον αντίπαλο κατά λάθος, σκίστηκα στο φρύδι μου και ζαλίστηκα εκείνη την ώρα. Έχασα εκείνον τον αγώνα για έναν πόντο ουσιαστικά και στενοχωρήθηκα πολύ, γιατί θα μπορούσε να τελειώσει αλλιώς, αλλά δεν τα βάφουμε και μαύρα!

Πιστεύω τα επόμενα χρόνια να μπορέσω να στηρίξω οικονομικά τη ζωή μου πάνω στην επαγγελματική πυγμαχία. Εάν όλα εξελιχθούν καλά, έχουμε στήριξη και ανεβάσουμε το επίπεδο της πυγμαχίας στην Ελλάδα, θα μπορέσουμε πλέον να ζούμε από αυτό.

Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να φτάσω σε ένα επίπεδο όπως αυτό της Χριστίνας Λιναρδάτου, η οποία αποτελεί κι ένα από τα είδωλά μου.

Για όλους εμάς η Χριστίνα είναι πρότυπο, μπορεί εδώ στην Ελλάδα πολύς κόσμος να μην το καταλαβαίνει, γιατί μπορεί να μην γνωρίζει από πυγμαχία, αλλά αυτά που έχει καταφέρει η Χριστίνα είναι ηρωικά για τους ανθρώπους του χώρου. Μεγάλη μου τιμή που την γνωρίζω, την αγαπάω άπειρα και ό,τι έχει κάνει είναι αξιοθαύμαστο, ίσως και αξεπέραστο.