Ποδόσφαιρο σε καιρό πολέμου

Το ποδοσφαιρικό εκτόπισμα του πατέρα μου αποτέλεσε για εμένα μια κληρονομιά, ένα όνομα που, είτε θέλεις είτε δεν θέλεις, σε βαραίνει.

Ειδικά από τη στιγμή που αποφάσισα να ακολουθήσω κάτι το οποίο σχετιζόταν με το ποδόσφαιρο, ειδικά όταν ξεκίνησα να παίζω.

Βέβαια, δεν έφτασα στο επίπεδο που έφτασε ο μπαμπάς, αλλά ούτως ή άλλως ήταν δύσκολο γενικά να υπάρχει αυτή η σύγκριση, αν και για εμένα ο άνθρωπος αυτός ποτέ δεν ήταν «ο Αλεξανδρής» αλλά ο μπαμπάς μου. Εγώ δηλαδή δεν το είδα ποτέ συγκριτικά ή κάπως αλλιώς.

Το κεφάλαιο της ΑΕΚ δεν το έζησα, ήμουν έξι μηνών, όταν έφυγε από εκεί, αλλά το κομμάτι του Ολυμπιακού είναι χαραγμένο στη μνήμη μου, όλο αυτό που ζούσε ο πατέρας μου ως προσωπικότητα, ως ποδοσφαιριστής αλλά και ως αρχηγός της ομάδας από ένα σημείο και μετά.

Απ’ ό,τι έβλεπα γύρω μου και μπορούσα να καταλάβω, αντιλαμβανόμουν ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο, δεν νομίζω ότι υπήρχε κάτι πιο πάνω από τον ίδιον στην Ελλάδα εκείνο το διάστημα. Και το καταλαβαίνω πιο πολύ με το πέρασμα των ετών, μεγαλώνοντας, καθώς μπορώ να συγκρίνω ποδοσφαιριστές του σήμερα με του τότε. Συνειδητοποιώ λοιπόν πόση απήχηση είχε ο ίδιος, πόσο μεγάλο ήταν όλο αυτό που ζούσε.

Τον παρακολουθούσα και τηλεοπτικά και από το γήπεδο, στο οποίο βρισκόμουν συνέχεια, είτε στην προπόνηση είτε στους αγώνες, εκτός από τις περιπτώσεις που είχε κακό καιρό, γιατί δεν με άφηνε η μητέρα μου να πάω.

Πέρα από τον πατέρα μου όμως, ακόμα και αν δεν ήταν αυτός που είναι, λόγω της αγάπης που είχα για το ποδόσφαιρο θα ασχολούμουν με αυτό, σίγουρα θα είχα πάρει αυτόν τον δρόμο.

Για παράδειγμα, τα υπόλοιπα αδέρφια μου δεν ασχολήθηκαν επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο, ο καθένας κάνει κάτι διαφορετικό, κανένας δεν επηρεάστηκε δηλαδή. Άρα το είχα από μέσα μου, μου άρεσε και το ακολούθησα.

Το deadline και η νέα αρχή

Ήταν η χρονιά που ήμουν στη Β’ Εθνική και την Καβάλα. Είχα έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό, έπαθα χιαστούς στην πρώτη μου προπόνηση, ουσιαστικά μόλις πήγα στην ομάδα. Το πρώτο απόγευμα που πάτησα το πόδι μου, έπαθα χιαστούς!

Αν και δεν θα έλεγα ότι αυτός ήταν ο λόγος που δεν προχώρησα και δεν έπαιξα ποδόσφαιρο σε πιο υψηλό επίπεδο. Νομίζω ότι απλώς ήταν θέμα νοοτροπίας. Θεωρούσα ότι, επειδή μπορεί να είχα ένα ταλέντο ή να κάνω κάτι καλά στο γήπεδο, απλώς θα συμβεί, θα τύχει να έρθει μια χρονιά που θα βάλω τριάντα γκολ και την επόμενη σεζόν θα παίξω στην Α’ κατηγορία!

Αλλά είχα βάλει ένα deadline στη ζωή μου, στον εαυτό μου, στην καριέρα μου ότι, εάν μέχρι τα 23 δεν έχω φτάσει μέχρι εκεί που θέλω, στο επίπεδο που θέλω, δεν θα το κάνω, απλά και μόνο γιατί μου αρέσει να παίζω. Μπορώ να παίζω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου, εάν θέλω.

Έπρεπε να βρω να κάνω κάτι για την οικογένειά μου, για την καριέρα μου, για τη ζωή μου γενικότερα και το πλήρωμα του χρόνου είχε έρθει. Στα 23 μου δεν ήμουν αυτό που ήθελα και αποφάσισα να μπω στη διαδικασία σπουδών, και πάλι με αντικείμενο το ποδόσφαιρο, ώστε να ξεκινήσω τη μετέπειτα πορεία μου.

Πάλι λόγω του πατέρα μου, ήμουν μέσα σε όλη τη διαδικασία και της προπονητικής. Φυσικά, ήμουν μικρός, δεν καταλάβαινα τι έβλεπα, παρακολουθώντας τον μπαμπά μου ως προπονητή, αλλά δεν το είχα και στο μυαλό μου ως επαγγελματικό προσανατολισμό, ως ποδοσφαιρικό μέλλον. Τελείως τυχαία ξεκίνησα το κομμάτι της προπονητικής και αρκετά συνειδητά μετά από αυτό εξελίχθηκε στον τομέα που είμαι τώρα, το διοικητικό.

Ξεκίνησα λοιπόν στη Βέροια, στην σχολή της ΑΕΚ που είχε τότε στην Ημαθία, ως προπονητής σε μικρότερες ηλικίες, μέχρι Κ10. Έτυχε ένας φίλος μου να είναι προπονητής εκεί, έψαχναν για έναν τεχνικό σε μικρότερες ηλικίες, είπα «ναι, γιατί όχι, να το δοκιμάσω», έξι μήνες είχα μείνει στη σεζόν.

Σπούδαζα τότε παράλληλα Sports Management, εξ αποστάσεως στο Πανεπιστήμιο Derby στο Νότιγχαμ. Ήταν κάποια μαθήματα διά ζώσης στη Θεσσαλονίκη, κάποια στο Derby, οπότε είχα χρόνο για να μπορώ να το κάνω. Κι έτσι, ξεκίνησα το κεφάλαιο της προπονητικής, το οποίο εν τέλει μου άρεσε.

Μετά βρέθηκα στη σχολή του Άγιαξ στην Ημαθία, ανέλαβα εκεί ένα κομμάτι πιο διοικητικό, θέλαμε να φτιάξουμε τον τομέα της ακαδημίας, να φτιάξουμε λίγο μεγαλύτερα τμήματα ηλικιακά. Και στη συνέχεια ήρθε η δουλειά στην Αθήνα και τον Ολυμπιακό.

Στις ακαδημίες του Ολυμπιακού έμεινα τέσσερα χρόνια, μεγάλο “σχολείο” ο Ολυμπιακός, και με τα καλά και με τα άσχημα φυσικά, διότι, όταν είσαι σε μια τόσο μεγάλη ομάδα, υπάρχουν πίεση και απαιτήσεις, ενώ έμαθα και να μπαίνω σε μια διαδικασία πιο μεγάλης ταχύτητας στη δουλειά. Σκληραίνεις λίγο γενικά με αυτά που βλέπεις, με αυτά που γίνονται, όσοι έχουν περάσει από τον Ολυμπιακό καταλαβαίνουν σε τι αναφέρομαι.

Αυτό ήταν τεράστια εμπειρία ποδοσφαιρικά, ώστε κάποια στιγμή μετά από τέσσερα χρόνια είπα «τώρα ήρθε η ώρα να πάω στο εξωτερικό». Ήθελα να πάω 100%, δεν σκεφτόμουν οτιδήποτε στην Ελλάδα.

Ήταν οι χρονιές που προπονητής ήταν ο Πέδρο Μαρτίνς, με τις επιτυχίες στον Ολυμπιακό, παιχνίδια στην Ευρώπη, Champions League, γενικά ένα ωραίο διάστημα στην ομάδα, γιατί ήταν Πρωταθλήτρια, φυσικά ήταν και είναι πάντα πρωταγωνιστής ο σύλλογος, αλλά εκείνη την περίοδο ήταν και τα πρώτα καλά χρόνια του Μαρτίνς.

Όταν είσαι μέσα στον Ολυμπιακό, όποιος και να είναι προπονητής, όποιος και να είναι ποδοσφαιριστής στην πρώτη ομάδα, είναι κάτι αξιοθαύμαστο, λες «είναι ο προπονητής του Ολυμπιακού», κάτι έχεις να πάρεις, κάτι έχεις να δεις, ό,τι και να είναι αυτό.

Εγώ είχα πιο καλή σχέση με τον Κριστιάν Καρεμπέ και τον Χρήστο Μουρίκη, πάντα είχαμε αυτήν την επαφή και την επικοινωνία. Ο Χρήστος, ειδικά στο ξεκίνημα της προπονητικής μου καριέρας, πάντα με βοηθούσε, μου έλεγε και μου έδειχνε πράγματα. Και ο Κριστιάν το ίδιο στιλ στο δικό του κομμάτι. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν πάντα κοντά μου, με μια συμβουλή ή οτιδήποτε άλλο, και ήταν σημαντικό.

Στο εξωτερικό με φιλοδοξίες

Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει ταβάνι στις ακαδημίες των ελληνικών συλλόγων, το ταβάνι του καθενός είναι προσωπικό. Το θέμα είναι ως άνθρωπος τι θέλεις να γίνει στο μέλλον σου και τι φιλοδοξίες έχεις.

Θα μπορούσα να μείνω 10-15 χρόνια στην ακαδημία του Ολυμπιακού, ναι, θα μπορούσε ίσως να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορούσα να πω «εγώ θα γίνω ο προπονητής ή Τεχνικός Διευθυντής του Ολυμπιακού». Κάπου αλλού όμως ίσως να μπορούσα να το κάνω αυτό το πράγμα ίσως να υπήρχε αυτή η προοπτική στο εξωτερικό.

Θεώρησα ότι ο κύκλος μου τη δεδομένη στιγμή, εκείνο το καλοκαίρι, είχε κλείσει προπονητικά στον Ολυμπιακό, δεν είχα να δώσω κάτι παραπάνω, οπότε είχα λοκάρει στο να πάω στο εξωτερικό, να δω και να ζήσω το ποδόσφαιρο εκεί. Αυτή ήταν η δική μου φιλοδοξία.

Δεν σταμάτησα ποτέ ωστόσο να σκέφτομαι την ομάδα ή τον Ρέντη και να έχω φίλους από εκεί. Ο κύκλος των τεσσάρων ετών έκλεισε πάρα πολύ όμορφα, με ωραίες εικόνες και αναμνήσεις και για τις δύο πλευρές.

Και έφυγα από την ομάδα, χωρίς να έχω κάτι άλλο στα χέρια μου, ήξερα ότι μπορεί να έμενα χωρίς δουλειά, θα χτυπούσα πόρτες, όπως και έγινε Η δουλειά που ξεκίνησα στην Πιουνίκ Ερεβάν της Αρμενίας ήταν τον Νοέμβριο, οπότε όλο αυτό το διάστημα έψαχνα. Ήταν δύσκολο.

Σε ένα μίτινγκ της European Clubs Association έγινε η πρώτη επαφή, γνώριζα ήδη τον υπεύθυνο του προγράμματος, είχα μια πρόσκληση να πάω στη Σεβίλλη, όπου σε επίπεδο ακαδημιών γινόταν μια συνάντηση για να παρακολουθήσουμε πώς δουλεύει εκείνη της Σεβίλλης.

Στο μίτινγκ αυτό ήταν αρκετοί άνθρωποι από ακαδημίες, Διευθυντές, CEO ομάδων, εγώ δεν εκπροσωπούσα κάποια ομάδα και έτυχε να βλέπω την προπόνηση με τον CEO της Πιούνικ τότε. Πιάσαμε την κουβέντα για αυτό που βλέπαμε, του άρεσαν αυτά που είπα, μου συστήθηκε και με ρώτησα εάν θα ήθελα να πάω μια εβδομάδα στην Αρμενία να δω πώς δουλεύουν.

Είπα «γιατί όχι», πήγα εκεί, είδα τι είναι η ομάδα, πώς λειτουργεί και, φεύγοντας, είχα το task να κάνω μια παρουσίαση για το πώς θα μπορούσαν να βελτιώσουν αυτά που ήδη έκαναν. Τους άρεσε αυτό που τους παρουσίασα και μέσα σε 20 μέρες υπέγραψα στην ομάδα.

Δεν προοριζόταν για να γίνει κάτι τέτοιο, δεν πίστευα ότι θα πάω στη Σεβίλλη και από εκεί θα βρω δουλειά! 

Η Αρμενία ποδοσφαιρικά δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα, ούτε σε επίπεδο εγκαταστάσεων, ούτε σε επίπεδο υποδομών, ούτε σε νοοτροπία, θα έλεγα. Πρόκειται βέβαια για μια πανέμορφη χώρα, μια πανέμορφη πόλη, το Γερεβάν, αλλά ποδοσφαιρικά αρκετά πίσω από εμάς. Το λέω βάσει όσων είδα, όσο έμεινα εκεί.

Ξεκίνησα λοιπόν να δουλεύω, η ακαδημία περιελάμβανε παιδιά από τη Β’ ομάδα έως και πέντε χρόνων, ακολουθήσαμε το πλάνο, όλο το πρότζεκτ που είχαμε, έγιναν αρκετές διαφοροποιήσεις, προσπαθήσαμε να αλλάξουμε γενικά τα πράγματα στην ομάδα προς μία καλύτερη κατεύθυνση.

Εμπόλεμη ζώνη με ποδοσφαιρικές υποδομές

Είχα συμβόλαιο περισσότερο από χρόνο, αλλά έφυγα από την ομάδα, καθώς μου έγινε πρόταση από την Ουκρανία. Εάν δεν είχα την πρόταση αυτή από την Κρίβμπας, παρότι θα ήθελα να αλλάξω σελίδα μετά την Αρμενία, δεν θα έφευγα.

Η πρόταση ήρθε από το πουθενά, ήταν ένα τηλεφώνημα ένα απόγευμα «σε ενδιαφέρει να πας στην Ουκρανία;», λέω «όχι», δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορούσα να πάω στον πόλεμο, αλλά ήθελα να ακούσω τι ήταν αυτό που μπορούσε να προσφέρει μια τέτοια χώρα και μια τέτοια ομάδα σε μια τέτοια συνθήκη.

Η εικόνα που είχα ήταν από τις ειδήσεις και από τα νέα που βλέπαμε και ακούγαμε. Μπήκα στη διαδικασία να μάθω το πλάνο, τις συνθήκες και, για να πω την αλήθεια, ενθουσιάστηκα πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο έχω ενθουσιαστεί στη ζωή μου, ακόμα και αν μιλάμε για μια ομάδα που βρίσκεται σε μια εμπόλεμη χώρα.

Είναι αυτές οι στιγμές που νιώθεις ότι με τον συνομιλητή σου, με τον άνθρωπο που θα συνεργαστείς, έχεις χημεία. Ο καθένας μας στη δουλειά του το έχει αισθανθεί κάποια στιγμή. Νιώθεις ότι σε εμπιστεύονται σε ένα πρότζεκτ που θα το κάνεις όπως θες εσύ, σου δίνουν εν λευκώ κάτι και σου λένε «δούλεψε».

Ήταν αυτό που πάντα ονειρευόμουν να έχω στη ζωή μου, να κρίνομαι γι’ αυτό που κάνω, όχι γι’ αυτό που κάνει κάποιος άλλος ή για κάτι στο οποίο εμπλέκονται πολλοί μέσα στα πόδια σου. Το βρήκα μέσα σε δέκα λεπτά, σε ένα τηλεφώνημα κατάλαβα ότι εδώ είμαι, αυτό είναι. Μετά από μια ολόκληρη χρονιά, το επιβεβαίωσα. Δεν περίμενα να έχω τόσο καλό εργασιακό περιβάλλον, με τις όποιες δυσκολίες βέβαια.

Είναι πολύ φυσιολογικό ο οποιοσδήποτε ακούσει για πρώτη φορά ότι θα πάει να δουλέψει σε μια εμπόλεμη χώρα να ανησυχήσει. Εγώ είχα το συμβόλαιο στα χέρια μου και σκεφτόμουν εάν θα το υπογράψω ή όχι. Κάναμε ένα ταξίδι με τη γυναίκα μου στην Αυστρία για να γνωριστούμε με τον Πρόεδρο της Κρίβμπας και τον CEO, να μας μιλήσουν για τις συνθήκες και τις διαδικασίες στη χώρα, σε αυτό το μίτινγκ μάς λύθηκαν όλες οι απορίες, πήραμε και τις βεβαιώσεις ασφαλείας που θέλαμε και είπαμε «ok, προχωράμε, όσο δύσκολο και τρελό κι αν ακούγεται».

Καθ’ όλο το διάστημα της θητείας μου, δεν σταμάτησε ποτέ η λειτουργία των ακαδημιών, ακόμα και σε πολύ δύσκολες περιόδους του πολέμου, με επιθέσεις και βομβαρδισμούς, με ρουκέτες να πέφτουν. Πλέον όλα λειτουργούν κανονικά στη χώρα, δεν υπάρχει κάτι που να μη λειτουργεί σήμερα σε επίπεδο καθημερινότητας.

Στο μυαλό μου έρχεται ένα περιστατικό που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Είμαστε στο τουρνουά Elite Neon Cup στην Αθήνα για να πάρουμε μέρος με την ομάδα μας, η διοργάνωση του οποίου, και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα, οφείλεται στον γιο του Τάκη Λεμονή. Είχαν έρθει πολλές ομάδες από το εξωτερικό, για πρώτη φορά συμμετείχαμε κι εμείς με την ακαδημία μας. Πολλά παιδιά δεν είχαν ταξιδέψει ποτέ στη ζωή τους, δεν είχαν μπει καν σε αεροπλάνο, παίζαμε σε ηλικιακή κατηγορία Κ16, αλλά είχαμε και παιδιά από Κ14 μέσα και εν τέλει τερματίσαμε τέταρτοι στις 64 ομάδες! Ήταν γενικά πολύ μεγάλη επιτυχία αυτό που καταφέραμε!

Στον γύρο των «16» λοιπόν παίζουμε με την Λάτσιο. Πρώτη φορά η ακαδημία μας πρωταγωνιστεί σε ένα τόσο μεγάλο παιχνίδι! Ήμασταν στο πρωινό στο ξενοδοχείο και στη συνέχεια πήγαμε να περπατήσουμε με τα παιδιά. Τους έβλεπα όλους σοβαρούς, «καλό αυτό», λέω, «καλά θα είμαστε σήμερα». Οπότε πήγα κοντά με τον μεταφραστή μου και λέω στα παιδιά «να μην αγχώνεστε, να το απολαύσετε, είναι πάρα πολύ όμορφο και σημαντικό παιχνίδι, αλλά δεν έχει σημασία είτε χάσουμε είτε κερδίσουμε, σημασία έχει ότι είμαστε εδώ».

Ένα παιδί 15 ετών μου λέει «μπορώ να πω κάτι;» και του απαντάω «ναι, φυσικά». «Στη χώρα μας πέφτουν κάθε μέρα ρουκέτες, λέτε να φοβόμαστε να παίξουμε με τη Λάτσιο; Θα τους κερδίσουμε και θα περάσουμε στην επόμενη φάση».

Αυτό για εμένα ήταν σημείο καμπής στο μυαλό μου, δεν θα ξεχάσω ποτέ, σε όλη μου τη ζωή, τα λόγια αυτού του παιδιού. Εγώ του έλεγα «μην φοβάσαι τη Λάτσιο, μια φοβερή ομάδα από την Ιταλία» και αυτός μου έλεγε «πέφτουν ρουκέτες στη χώρα μου, δεν φοβάμαι καμία Λάτσιο».

Για την ιστορία, τα παιδιά δεν φοβήθηκαν και τελικά προκριθήκαμε!

Προπονούνται λοιπόν και παίζουν κανονικά, δεν έχει σημασία εάν πέφτουν ρουκέτες και drones ή αν ακούγονται οι σειρήνες. Κάποιες φορές υπάρχει απευθείας κίνδυνος για την πόλη -ενημέρωση από τα κανάλια, στο telegram έρχονται ειδοποιήσεις ότι κάτι πλησιάζει στην πόλη- ή γενικά υπάρχει ένα alert στην περιοχή. Μόνο τότε, σε ειδοποίηση ότι θα έρθει ρουκέτα, πάμε στα καταφύγια μαζί με τα παιδιά, ειδάλλως η προπόνηση γίνεται κανονικά.

Να σκεφτεί κανείς ότι οι γονείς υπέγραψαν χαρτιά ότι θέλουν τα παιδιά τους να κάνουν κανονικά προπόνηση, όταν η περιοχή είναι “κόκκινη”, το οποίο σημαίνει ότι μπορεί κάτι να συμβεί. Χάναμε στις αρχές της χρονιάς αρκετές προπονήσεις, επειδή είχαμε alert και φεύγαμε, αλλά μετά οι γονείς ζήτησαν να μην γίνεται άλλο αυτό, «αφήστε τα παιδιά να παίξουν», και μόνο σε συνθήκη απευθείας κινδύνου βγαίνουμε από το γήπεδο.

Το πρώτο διάστημα που είχα έρθει, τα παιδιά ήταν εκείνα που μου μιλούσαν καθησυχαστικά, «μη φοβάστε, κύριε, μην έχετε αγωνία!», κάτι που συνήθως λένε οι μεγάλοι στα παιδιά. Όταν ένας ξένος έρχεται στη χώρα, τον θεωρούν τρελό, «τρελός είναι αυτός; Τι κάνει; Γιατί ήρθε εδώ; Όλοι φεύγουν και αυτός έρχεται;». Οπότε νομίζω ότι αυτό από μόνο του τους κέρδισε. Σου λέει, αφού ήρθε αυτός εδώ για να βοηθήσει και να κάνουμε κάτι, θα τον ακολουθήσουμε, αυτό εισέπραξα.

Είναι σκληρά παιδιά, έχουν μεγαλώσει πριν την ηλικία τους και σε σκληρές συνθήκες, από το 2020 έχουν ζήσει κόβιντ και πόλεμο μαζί, ποιο παιδί θα ήθελε να βιώσει διαδοχικά εγκλεισμό στο σπίτι λόγω του κορωνοϊού και μετά πόλεμο;

Όσον αφορά στην γλώσσα και την επικοινωνία, στη χώρα μιλάνε ουκρανικά και ρωσικά, όλοι ξέρουν και τις δύο γλώσσες, ενώ εγώ τους μιλάω στα αγγλικά και ο μεταφραστής μεταφράζει. Αλλά και οι άλλοι συνεργάτες που έχω μαζί μου από την Ελλάδα κρατούν την ίδια διαδικασία. Είναι Έλληνες, γιατί θέλησα να βοηθήσω ανθρώπους από τη χώρα μας, θεωρώντας ότι γενικά στο ποδόσφαιρο δεν έχουμε να ζηλέψουμε κάτι από άλλες χώρες. 

Όπως συμβαίνει με τα παιδιά που παίζουν και φαίνονται παραέξω, το ίδιο πρέπει να γίνει και με τους ανθρώπους που είναι staff, διοικητικό, προπονητές. Είναι κάτι που συμβαίνει πλέον, αλλά δεν έχει την προβολή που πρέπει στην Ελλάδα. Υπάρχουν πάρα πολλοί Έλληνες σε ομάδες του εξωτερικού και κανένας δεν το ξέρει, κανείς δεν γνωρίζει πόσοι Έλληνες είναι στη Σαουδική Αραβία, την Ισπανία, τη Νορβηγία. Ένας μόνο συνεργάτης μου, ο Στάθης Λευτάκης, ήταν στην Ελλάδα, ο Γιώργος Παντελίδης δούλευε στη Νορβηγία και ο Δημήτρης Τζουβάρας στην Κίνα.

Αλλά και για το ίδιο το κλαμπ δεν είχε σημασία εάν προηγουμένως δούλευες στη Ρεάλ Μαδρίτης, εάν είχες το τοπ δίπλωμα ή αν ήσουν κάτι σπουδαίο. Μεγαλώνουμε ένα πρότζεκτ που φτιάχνουμε μαζί και θέλαμε παιδιά με δίψα και όρεξη για δουλειά.

Σε επίπεδο ποδοσφαιρικών υποδομών η Ουκρανία είναι πολλά χρόνια μπροστά από εμάς στην Ελλάδα. Αν πχ θεωρήσουμε ότι οι εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού είναι τοπ, τότε μπορώ να πω ότι στην ίδια κλίμακα είναι και αυτές των ουκρανικών ομάδων από τη δέκατη θέση και κάτω στο Πρωτάθλημα!

Στο δικό μας κλαμπ έχουμε δύο προπονητικά, δύο ξενοδοχεία (το ένα φιλοξενεί την Α’ ομάδα και την Κ19, το άλλο φιλοξενεί την ομάδα γυναικών και όλην την ακαδημία, ενώ φιλοξενούμε στην ακαδημία μας και 90 παιδιά από άλλες πόλεις), δύο κλειστά, πολλά γήπεδα, ενώ χτίζουμε και καινούργια. Το κλαμπ είναι φιλόδοξο και προσπαθεί να φτιάχνει συνεχώς κι άλλα.

Αλλά είναι πάρα πολλές ομάδες στην Ουκρανία έτσι, όλες οι ομάδες έχουν πολλά γήπεδα προπόνησης, κλειστά γήπεδα, γυμναστήρια, ξενοδοχεία για τις ακαδημίες για τα παιδιά, ταξίδευα στα εκτός έδρας και δεν το πίστευα. Εδώ να αναφέρω βέβαια ότι στην Ουκρανία οι αποστάσεις είναι τεράστιες, εμείς είμαστε στην Κρίβοριχ, τη γενέτειρα του Ζελένσκι, μια μεγάλη πόλη 700.000 κατοίκων, και έχουμε παιχνίδια που είναι 18 ώρες με το λεωφορείο, με τους δρόμους να μην είναι και οι καλύτεροι, οπότε δεν είναι καθόλου εύκολο.

Εμείς συνεργαζόμαστε με σχολεία για τα παιδιά που φέρνουμε από άλλες ομάδες και μένουν πολύ μακριά από τις πόλεις τους. Έχουμε και παιδιά των οποίων τα σπίτια δεν υπάρχουν πια, διότι είναι στις πόλεις που έχει ήδη καταλάβει η Ρωσία, παιδιά που, εάν φύγουν από εμάς, θα πρέπει να βρουν κάπου να πάνε να ζήσουν. Μένουν λοιπόν στο ξενοδοχείο της ομάδας κι εμείς τους καλύπτουμε τα πάντα.

Ανέκαθεν αγαπούσα τα παιδιά κι εκείνα εμένα, μέχρι που έκανα το δικό μου και ολοκληρώθηκα ως άνθρωπος, όσοι έχουν παιδιά καταλαβαίνουν. Και αυτά τα παιδιά στις ακαδημίες είναι πλέον και ένας λόγος παραπάνω να θες να παλέψεις για αυτά, να προσπαθήσεις να τους δείξεις έναν δρόμο που για εκείνα αποτελεί τη μόνη διέξοδο.

Τα κάνουμε σε ηλικία 15 ετών επαγγελματίες, σε κοιτάνε στα μάτια και σου λένε «σε ευχαριστώ, μπορώ να γίνω επαγγελματίας και να βοηθήσω τη μητέρα μου και την οικογένειά μου, να φύγω στο εξωτερικό και να πάρω μαζί μου τους δικούς μου».

Θυμάμαι, σε μίτινγκ επίσης της European Clubs Association στη Μαδρίτη είχαμε μια όμορφη μικρή κουβέντα με τον Αρσέν Βενγκέρ για το ποδόσφαιρο στην Ουκρανία. Μου είπε ότι είχε δει γενικά το πόσο ταλέντο είχαν τα παιδιά στη χώρα και μου τόνισε: «εσείς, οι άνθρωποι που είστε σε τέτοιες θέσεις και κάνετε αυτό το πράγμα σε αυτές τις χώρες για τα παιδιά εν μέσω πολέμου, μη σταματάτε, να συνεχίζετε να βοηθάτε, όσο το λέει η καρδιά σας και η ψυχή σας».

Απολογισμός

Στην Ουκρανία μπορεί να έμενα και 15 χρόνια, εάν δεν υπήρχε ο πόλεμος, καθώς ποδοσφαιρικά είμαι καλυμμένος, μου αρέσει αυτό που βλέπω και δεν έχω κανέναν λόγο να σκέφτομαι να φύγω, έχω έναν Πρόεδρο και έναν CEO που με εμπιστεύονται, υπάρχουν αμοιβαία αγάπη και αμοιβαίος σεβασμός γι’ αυτό που κάνουμε.

Ο μόνος λόγος για τον οποίον θα μπορούσα να πω «φεύγω» αφορά αποκλειστικά στην οικογένειά μου, τη γυναίκα και το παιδί μου, θα ήθελα να έρθουν δηλαδή στην Ουκρανία, μετά το πέρας του πολέμου. Μου έχει λείψει βέβαια και… ο φρέντο εσπρέσο!

Εργασιακά, δεν έχω επιθυμήσει απολύτως τίποτα από την Ελλάδα, ίσως κάποιες φορές μού λείπει που φορούσα τη φανέλα του Ολυμπιακού, έβγαινα στο γήπεδο κι έκανα προπόνηση, που πήγαινα στο Καραϊσκάκης, από ενός έτους το έκανα και θα ήθελα να το ξανακάνω κάποια στιγμή στη ζωή μου.

Η μαμά δεν μου λέει πόσο πολύ αγχώνεται που είμαι στην Ουκρανία, όπως κι εγώ δεν της λέω κάθε φορά πράγματα για να μην αγχωθεί ακόμα περισσότερο. Αλλά σέβεται την απόφασή μου και με στηρίζει από μακριά, όπως θα έκανε κάθε καλή μητέρα.

Ο μπαμπάς, επειδή είναι πιο… ποδοσφαιρικός, καταλαβαίνει πού είμαι, τη δουλειά και τις δυσκολίες, είναι πιο κοντά στη νοοτροπία τη δική μου, «πήγα, δουλεύω, είναι για καλό, θα έρθει ένα καλύτερο βήμα μετά», οπότε και εκείνος με στηρίζει.

Εάν κάποιος μου έλεγε στα 23 μου, όταν σταματούσα το ποδόσφαιρο, ότι σε επτά χρόνια θα ήμουν Διευθυντής σε ομάδα της ουκρανικής Premier League που βγαίνει στην πεντάδα, θα του έλεγα ότι είναι τρελός!

Ε, τώρα αν μου πει κάποιος ότι θα είμαι πχ στη Ρεάλ Μαδρίτης μετά από 15 χρόνια, θα τον πω και πάλι τρελό. Προσωπικά βέβαια, εάν έπρεπε να δουλέψω σε μια χώρα είτε σε επίπεδο ακαδημιών είτε ως Αθλητικός Διευθυντής, θα ήθελα η χώρα αυτή να είναι η Αγγλία.

Όσον αφορά στην Ελλάδα, δεν ξέρω εάν θα μπορούσε να υπάρξει ένα τόσο ωραίο πρότζεκτ, το οποίο θα με έφερνε πίσω, μετά από μια θεωρητική καριέρα στο εξωτερικό. Όπως έχω στο μυαλό μου πάντως το μέλλον μου, δεν νομίζω ότι θα γυρνούσα.

Και εν πάση περιπτώσει, είναι και δύσκολο, γιατί ποια ομάδα θα μπορούσε να το κάνει αυτό; Είναι και θέμα του ονόματός μου, θα μπορούσε ποτέ να με ζητήσει η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ; Εγώ αναμφισβήτητα δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά το όνομα «Αλεξανδρής», όπως και να το κάνουμε, αποτελεί φραγμό και δεν νομίζω ότι είμαστε τόσο open minded ακόμη για να το δεχτούμε. Στο μέλλον δεν ξέρω πώς θα είναι τα πράγματα…

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, θεωρώ ότι δεν υπάρχει ταβάνι σε αυτή τη δουλειά. Όσο δουλεύεις και προχωράς, ανοίγουν πόρτες.

Ο Γιώργος-Μάριος Αλεξανδρής είναι προπονητής ποδοσφαίρου.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Παναγιώτης Τσίκνας: Έχεις όρεξη για ποδόσφαιρο;

Παναγιώτης Βούλγαρης: Γυμναστής Τριών Ηπείρων