Μέρες κεραυνού

Δεν μπορώ να πω ότι είχα εκ φύσεως κλίση προς τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, άλλωστε δεν είναι και το πιο σύνηθες για ένα μικρό παιδί που βγαίνει σε μια πλατεία για παιχνίδι να οδηγήσει ένα αυτοκίνητο.

Στις βόλτες μου λοιπόν στα παιδικά μου χρόνια έπαιζα λίγο μπάλα, λίγο μπάσκετ. Τα συνηθισμένα, όπως όλα τα παιδιά.

Το χόμπι του πατέρα μου ήταν ο μηχανοκίνητος αθλητισμός. Όταν ήμουν 5-6 ετών, με ρώτησε «θες να πάμε μαζί να δοκιμάσεις; Θες να οδηγήσεις;». Δεν είπα «όχι» και κάπως έτσι τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά.

Ήταν μια βόλτα που τη θυμάμαι ακόμη και σήμερα, αυτήν την πρώτη επαφή. Το ευχαριστήθηκα πολύ και… κόλλησα. Όταν βρέθηκα πίσω από το τιμόνι, ένιωσα διαφορετικά σε σχέση με ό,τι είχα ασχοληθεί ως τότε. Έγινε αυτό το “κλικ”.

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, πολύ χαλαρά, ως χόμπι. Μια δραστηριότητα για τα Σαββατοκύριακα.

Είναι και στο DNA μου να είμαι ανταγωνιστικός με ό,τι ασχολούμαι. Προπόνηση με την προπόνηση, παθιαζόμουν όλο και περισσότερο κι έτσι ο πατέρας μου έψαξε να βρει ομάδες που κατέβαιναν σε αγώνες καρτ, ώστε να δει πώς θα μπορούσα κι εγώ να συμμετάσχω και φυσικά αν επιτρεπόταν από τόσο μικρή ηλικία.

Στον κόσμο των αγώνων

Δεν είχαμε πολλές επαφές, δεν ξέραμε πώς ξεκινάει κάποιος, πώς μπαίνει στον χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, πώς γίνεται μέλος μιας ομάδας. Έπρεπε να δούμε τι επιλογές είχαμε.

Πράγματι, βρήκαμε την άκρη και άρχισα να πηγαίνω στους πρώτους μου αγώνες. Εκπληκτική εμπειρία.

Άλλο η βόλτα, άλλο ο αγώνας.

Όλη η διαδικασία με συνάρπαζε. Η ιεροτελεστία της προετοιμασίας, η αναμονή, τα πάντα ήταν μοναδικά για μένα. Από τον πρώτο κιόλας αγώνα, είπαμε με τον πατέρα μου «εδώ είμαστε. Έτσι θα γεμίζουμε τα Σαββατοκύριακα μας».

Εκείνα τα χρόνια ήταν πιο προσιτό οικονομικά το καρτ για μια οικογένεια όπως η δική μας, η οποία δεν ήταν πλούσια αλλά ούτε και κάτω από τον μέσο όρο.

Αρχικά αγοράσαμε ένα μεταχειρισμένο καρτ και ξεκινήσαμε με έναν μηχανικό να μας φροντίζει τα τεχνικά θέματα.

Το επόμενο βήμα μου ήταν η ένταξή μου σε μια ομάδα που συμμετείχε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα καρτ. Αν θέλεις να είσαι πιο ανταγωνιστικός, πρέπει να πας σε καλή ομάδα από πλευράς επιδόσεων και τεχνολογίας, η οποία μπορεί να σε προμηθεύσει με καλύτερα και πιο καινούργια μοτέρ και σασί αλλά και να σου παρέχει καλύτερη υποστήριξη.

Όλες τις χρονιές που έτρεξα μέχρι να φύγω στο εξωτερικό, ο ανταγωνισμός εντός συνόρων ήταν μεγάλος. Υπήρχαν πολλές συμμετοχές.

Ήταν καλά χρόνια εκείνα για το ελληνικό καρτ, καθώς αρκετοί ήταν αυτοί που, παράλληλα με τους εγχώριους αγώνες, συμμετείχαν και σε αντίστοιχους στο εξωτερικό, αποκτώντας εμπειρίες σε πιο ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Ήμουν ακόμη μικρός τότε και άκουγα με ενδιαφέρον τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά αλλά και τους ενήλικες να μας περιγράφουν πώς είναι οι αγώνες στο εξωτερικό. Οι συμμετοχές εκεί ήταν πολλές, ίσως και πάνω από 100 σε κάθε event.

Ξεκινούσες να τρέχεις από την Τετάρτη με την χρονομέτρηση ανά γκρουπ κι έκανες έτσι πολλούς αγώνες, σαν να είσαι σε ένα μίνι Πρωτάθλημα.

Ανοίγοντας τα φτερά μου

Έχοντας βάλει κάποια χρήματα στην άκρη και με τη βοήθεια κάποιων ανθρώπων του οικογενειακού περιβάλλοντός μας, πήγαμε στο εξωτερικό στον πρώτο μου αγώνα. Πάθαμε πλάκα με το τι ζήσαμε εκεί. Ήταν απίστευτο.

Έτσι ο πατέρας μου είπε ότι, αν είναι να κάνουμε κάτι στον χώρο, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να αγωνίζομαι μόνο στο εξωτερικό.

Και πράγματι, αυτό έγινε. Από το 2012, από τα 11 μου χρόνια δηλαδή, και μέχρι το 2015 δεν ξαναέτρεξα στην Ελλάδα.

Συμμετείχα σε Παγκόσμια και Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, στο Γερμανικό Πρωτάθλημα και κύπελλο, στο Ιταλικό Πρωτάθλημα… Ό,τι μπορούσα να κάνω, το έκανα.

Ξεκινήσαμε λίγους αγώνες την πρώτη χρονιά. Στην αρχή ήθελα να αποκτήσω την εμπειρία.

Ήμουν τυχερός, γιατί εκείνα τα χρόνια, με ένα μπάτζετ περίπου 20.000 τον χρόνο, μπορούσες να κάνεις τέσσερεις-πέντε αγώνες στην Ευρώπη, κάτι που δεν είναι πλέον εφικτό, όταν σήμερα για έναν αγώνα μόνο χρειάζεσαι πλέον να διαθέσεις περίπου 10.000 ευρώ.

Οι συνθήκες πια οικονομικά έχουν γίνει πολύ δύσκολες για κάποιον που θέλει να ξεκινήσει και, αν επιθυμεί να μπει δυνατά στον χώρο και να φέρει καλά αποτελέσματα, χρειάζεται ένα μπάτζετ πάνω από 100.000. Και μιλάμε μόνο για αγώνες καρτ.

Τα πράγματα είναι πολύ πιο ανταγωνιστικά, με αποτέλεσμα να έχει εκτοξευθεί το κόστος.

Η γοητεία των ενιαίων

Τις επόμενες χρονιές κάνω όλο και περισσότερους αγώνες. Εγκαταλείπω το καρτ το 2015, στα 14 μου χρόνια, μετά από ένα μεγάλο τρακάρισμα που είχα.

Τούμπαρα σε έναν αγώνα του Γερμανικού Πρωταθλήματος και κάπου εκεί… επενέβη η μητέρα μου και έθεσε βέτο. Ή πάμε στα αυτοκίνητα που είναι πιο ασφαλή από τα καρτ ή το κόβω και γυρίζω στην Ελλάδα.

Το ατύχημα ήταν μια κακή στιγμή. Έγινε σε μια ευθεία που είχα σκύψει για να μειώσω την αντίσταση του αέρα. Είναι μια κίνηση που συνηθίζεται από όλους τους οδηγούς, όμως ταυτόχρονα μειώνεται και η ορατότητά σου.

Εκείνη την στιγμή λοιπόν έσπασε το μοτέρ του μπροστινού μου, κόπηκε ακαριαία η κίνηση στους τροχούς του, με αποτέλεσμα να επιβραδύνει απότομα. Δεν τον είδα και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο έπεσα επάνω του και βρέθηκα ανάποδα στον αέρα. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα.

Στα τρακαρίσματα γίνονται όλα τόσο στιγμιαία που δεν το περιμένεις. Δεν προλαβαίνεις ούτε να σκεφτείς ούτε να επεξεργαστείς τις καταστάσεις. Τη μια στιγμή οδηγείς, την άλλη είσαι εκτός.

Πέρα από αυτό όμως και τα όσα έλεγε η μητέρα μου, η αλήθεια είναι πως είχα ψηλώσει κιόλας, οπότε δεν ήταν εύκολο να συνεχίσω στα καρτ.

Αρχίσαμε λοιπόν πάλι από την αρχή να ψάχνουμε, πώς μπορώ να ενταχθώ σε ένα Πρωτάθλημα αυτοκινήτων, ώστε να αρχίσω να βάζω σιγά-σιγά πόντους στην αγωνιστική μου άδεια (licence) και να έχω μια ανοδική πορεία.

Η αγωνιστική άδεια είναι κομβική για την εξέλιξη και πρόοδο κάθε οδηγού, γιατί ανάλογα με τις συμμετοχές και τα αποτελέσματά σου αναβαθμίζεσαι και ανοίγουν πόρτες σε κάποια Πρωταθλήματα και κάποιους αγώνες.

Είναι ταυτόχρονα και η στιγμή που έστω και για λίγο μπαίνει το δίλημμα αυτοκίνητο ή μονοθέσιο. Για οικονομικούς λόγους, επιλέγουμε το αυτοκίνητο. Το κόστος για να ξεκινήσεις από τη Formula 4 και να ανέβεις σιγά-σιγά μέχρι τη Formula 1 ήταν απλησίαστο.

Επιλέξαμε λοιπόν το Junior Saloon Car Championship στην Αγγλία, ένα Πρωτάθλημα ενιαίο με αυτοκίνητα Citroen Saxo. Εκεί μπορούσα να βάλω εύκολα πόντους και ταυτόχρονα ήταν ένα από τα δύο Πρωταθλήματα σε όλη την Ευρώπη που επέτρεπαν τη συμμετοχή σε παιδιά 15 ετών, όπως ήμουν εγώ.

Σε αυτό έκατσα δύο χρονιές, κάνοντας αγώνες και αποκτώντας εμπειρία. Η αγωνιστική οδήγηση σε πίστα με αυτοκίνητο είναι τελείως διαφορετική από το καρτ.

Αυτά τα δύο χρόνια έμενα στην Αθήνα, στο πατρικό μου σπίτι στους Αμπελοκήπους, και ταξίδευα στην Αγγλία μόνο για τους αγώνες.

Πήγαινα σχολείο κανονικά, έκανα προπονήσεις τα Σαββατοκύριακα στην πίστα των Μεγάρων με αυτοκίνητα Saxo που ήταν εύκολο να βρεις και κρατούσα τις απουσίες για τους αγώνες. Όποτε είχα, έφευγα την Τετάρτη ή την Πέμπτη και γυρνούσα τη Δευτέρα.

Βοηθούσε πολύ και το γεγονός ότι κάποιοι αγώνες ήταν το καλοκαίρι, οπότε δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Με έναν σωστό προγραμματισμό, ήταν βατό.

Εκεί, στην πίστα των Μεγάρων, γνώρισα και τους πρώτους προπονητές μου, τον Χάρη Μπουροθανασόπουλο και τον Σταμάτη Κατσίμη. Ήταν οι άνθρωποι που με έβαλαν στο κομμάτι της αγωνιστικής οδήγησης.

Το 2018 συνεχίζω στην Ιταλία, στο Works Challenge, ένα ακόμα ενιαίο Πρωτάθλημα, με την “αγωνιστική” έκδοση του Mini Cooper που φορούσε κινητήρα BMW με δύο τούρμπο.

Είχε πολλά κοινά με το Saxo ως σκαρί, ήταν εξίσου μικρό, με μπροστινή κίνηση και αυτό, πολύ πιο δυνατό όμως. Από τα 120 άλογα πήγα κοντά στα 300. Επιπλέον, εδώ οι οδηγοί ήταν μεγαλύτερης ηλικίας και εμπειρότεροι.

Πολύ πιο ανταγωνιστικό Πρωτάθλημα αυτό, θεωρώ πως ήταν το ιδανικό ενδιάμεσο βήμα για μένα, εφόσον είχα βάλει από την αρχή υψηλούς στόχους και ήθελα να φτάσω σε πιο δύσκολες και απαιτητικές κατηγορίες.

Από την αρχή της καριέρας μου οι κινήσεις που κάναμε, το κάθε βήμα, είχε τη δική του λογική. Αποφασίζαμε πολύ προσεκτικά μετά από πολύ σκέψη και μελέτη των καταστάσεων, βάζοντας κάτω τα κριτήρια και τις επιλογές μας.

Ειδικά για το Mini Cooper Works, μας βοήθησε πολύ ο Στέλιος Φάκαλης, ο οποίος είχε ασχοληθεί με τους αγώνες κλασικών αυτοκινήτων στην Ιταλία και είχε αποκτήσει γνωριμίες και προσβάσεις. «Υπάρχει μια ομάδα που ψάχνει οδηγό. Έλα να τρέξεις εκεί, θα σου ανοίξουν πόρτες», μας είπε κι έτσι πήγαμε.

Το NASCAR και ο Ζακ Βιλνέβ στον δρόμο μου

Εκείνη την χρονιά στην Ιταλία λοιπόν, σε μια ανταγωνιστική με τη δική μου ομάδα υπήρχε κάποιος ιδιοκτήτης από το ευρωπαϊκό NASCAR, ο οποίος παράλληλα είχε και αυτοκίνητο στο ενιαίο των Mini Cooper, ως “αναπτυξιακό”. Έβλεπε και δοκίμαζε οδηγούς, τέσταρε τις ικανότητές τους και με αυτόν τον τρόπο στελέχωνε την πρώτη ομάδα του.

Παρόλο λοιπόν που δεν ήμασταν “ομόσταυλοι”, μας έκανε την πρόταση να δοκιμάσουμε να μπούμε στο Πανευρωπαϊκό NASCAR.

Φυσικά, δεν είναι τόσο εύκολο. Πρέπει πρώτα να περάσεις τεστ αξιολόγησης, το λεγόμενο «recruitment test», για να σε πάρουν. Βλέπουν τις επιδόσεις σου και, αν είναι ικανοποιητικοί οι χρόνοι σου, δέχεσαι προτάσεις από ομάδες.

Εγώ πήγα με την ψυχολογία «πάμε να δοκιμάσουμε με ένα διαφορετικό αυτοκίνητο, να γελάσουμε και να το ευχαριστηθούμε». Έτσι, χωρίς άγχος, οδήγησα πάρα πολύ καλά εκείνο το διήμερο και ήρθε η πρόταση.

Κι έτσι, μετά από μόλις έναν χρόνο, μεταπήδησα στο NASCAR, στο οποίο συμμετέχω από το 2019.

Τα δύο πρώτα χρόνια (2019 και 2021) σε επιλεγμένους αγώνες λόγω μπάτζετ και τα τέσσερα επόμενα, από το 2022 μέχρι και μετά, κανονικά σε όλο το Πρωτάθλημα. Εξαίρεση το 2020, καθώς δεν αγωνίστηκα λόγω της πανδημίας.

Πρόκειται για ένα από τα δύο κορυφαία Πρωταθλήματα στην Ευρώπη. Το NASCAR έχει γίνει ευρέως γνωστό στον κόσμο για τις οβάλ πίστες που βλέπαμε για χρόνια, κυρίως στην Αμερική.

Γίνονται όμως αγώνες εδώ και πολλά χρόνια και σε κανονικές πίστες, καθώς ο κόσμος θέλει να βλέπει περισσότερους από αυτούς. Αγώνες διεξάγονται ακόμα και σε πίστες με προδιαγραφές για Formula 1.

Η μεταπήδησή μου λοιπόν στο NASCAR συνέπεσε με την πανδημία.

Αυτό ωστόσο λειτούργησε σε έναν βαθμό “σωτήρια” για μένα, καθώς τότε δεν είχα χορηγούς και συμβόλαιο. Οπότε σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο καταφέραμε να μαζέψουμε χρήματα, ώστε να μπορέσω να ξανατρέξω.

Οι αγώνες NASCAR στην Ευρώπη έχουν δύο κατηγορίες, Open και Pro.

Το δεύτερο είναι “κλειστό” Πρωτάθλημα για οδηγούς που έχουν ήδη αγωνιστεί στο Open κι έχουν εμπειρία, ουσιαστικά δηλαδή το πρώτο λειτουργεί ως προθάλαμος του δεύτερου.

Στο Open μπορούν να συμμετάσχει ο οποιοσδήποτε. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ένα είναι ευκολότερο ή δυσκολότερο από το άλλο, ίσα-ίσα έρχονται πολλοί και καλοί οδηγοί από όλο το φάσμα του μηχανοκίνητου αθλητισμού και δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους.

Στο τεστ αξιολόγησης που είχα κάνει για να μπω στο NASCAR συναντήθηκα για πρώτη φορά με τον Ζακ Βιλνέβ, ο οποίος ήταν εκεί με μια άλλη ομάδα, όχι φυσικά για να δοκιμαστεί.

Τι μπορώ να πω εγώ για έναν τέτοιο θρύλο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, έναν Πρωταθλητή της Formula 1; Εγώ τότε ήμουν 18 χρόνων και αυτός ένας από τους κορυφαίους στον κόσμο, με μια τεράστια καριέρα πίσω του. Τον είδα μπροστά μου και έπαθα πλάκα!

Ακόμα μεγαλύτερες ήταν η έκπληξή μου αλλά και η χαρά μου, όταν μετά την πανδημία και την επιστροφή στην δράση έμαθα ότι θα είμαστε “ομόσταυλοι”, στην ίδια ομάδα!

Ήμασταν μαζί έναν χρόνο. Εγώ έτρεχα στην Open κι εκείνος στην Pro. Λιγομίλητος και κάπως απόμακρος για να πιάσεις κουβέντα μαζί του στην αρχή, αλλά με την πάροδο του χρόνου και μετά από κάποιους καλούς αγώνες που έκανα, επειδή με παρακολουθούσε, αρχίσαμε να μιλάμε. Τον ρωτούσα κάποια πράγματα και εκείνος μου έδινε με δύο-τρεις κουβέντες τις συμβουλές του.

Θυμάμαι μια ιστορία σε έναν αγώνα, με πλησιάζει με πολύ σοβαρό ύφος και μου λέει «θα σου δώσω να φας την τροφή των Πρωταθλητών. Την τρώμε στον Καναδά και πάμε γρήγορα».

Και βγάζει από την τσάντα του και μου δίνει γλυκόριζα. Εγώ δεν είχα φάει ποτέ, δοκίμασα και δεν μου άρεσε καθόλου! Αλλά του είπα «αν είναι να πάω πιο γρήγορα, θα τη φάω όλη». Αυτός έτρωγε συνέχεια γλυκόριζα, είχε πάντα μαζί του.

Το κρίσιμο σταυροδρόμι

Παρόλη την εξέλιξη και την πρόοδό μου, δεν είμαι ακόμη επαγγελματίας οδηγός. Επαγγελματίας θεωρώ πως είσαι, όταν αυτό με το οποίο ασχολείσαι σε πληρώνει ικανοποιητικά και ζεις από αυτό.

Εγώ, παρότι ασχολούμαι όλα αυτά τα χρόνια ψυχή και σώμα με την αγωνιστική οδήγηση, μέχρι το 2023 δεν ήμουν επαγγελματίας. Δεν είχα ένα καλό συμβόλαιο, ούτε με ομάδα ούτε με χορηγούς.

Ήταν μια δύσκολη περίοδος εκείνη για μένα.

Η οικογένειά μου κι εγώ έχουμε καταλάβει ακριβώς τι χρειάζεται και βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε.

Παράλληλα, έχω πάει στην Ολλανδία για να σπουδάσω κι έχω αφεθεί κάπως στο κομμάτι της φυσικής κατάστασης.

Έχω στεναχωρηθεί, καθώς δεν ξέρω αν θα εγκαταλείψω την οδήγηση, αν θα εγκαταλείψω το όνειρό μου. Πρέπει όμως να εστιάσω στο να πάρω ένα πτυχίο, γιατί, αν τελικά εγκαταλείψω αυτό που αγαπώ, θα πρέπει να αρχίσω να δουλεύω, συνεπώς το πτυχίο χρειάζεται.

Αν σταματήσω, νιώθω ότι θα κόψω ένα κομμάτι από τη ζωή μου, από τον εαυτό μου.

Στα μισά εκείνης της χρονιάς είναι που φεύγω από την Academy Motorsport και υπογράφω συμβόλαιο με μια άλλη ομάδα, τη Marko Stipp Motorsport.

Εκεί ξεκαθαρίζουν όλα τα πράγματα για μένα. Μου φεύγει το άγχος, αρχίζω να δουλεύω και πάλι εντατικά και επαγγελματικά. Χάνω 15 κιλά, γυμνάζομαι και αφοσιώνομαι στο σπορ μου. Μόλις καθάρισε το μυαλό μου, όλα έγιναν πολύ εύκολα. Νιώθω ευλογημένος και τυχερός.

Παράλληλα, βρίσκω και χορηγό, την Costamare, ενώ αργότερα, από το 2024, έρχεται και η Δωδώνη.

Η Marco Stipp Mortosport είναι μια γερμανική ομάδα με την οποία φέρνω πολύ καλά αποτελέσματα και στην Open κατηγορία και στην Pro. Πετυχαίνω πολλά καλά πλασαρίσματα στην πρώτη δεκάδα αλλά και ψηλότερα, με αποτέλεσμα να προσελκύσω και κάποιους ακόμα χορηγούς με απώτερο και τελικό στόχο το NASCAR των ΗΠΑ.

Εκεί είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Έχω ήδη κάνει αγώνες πειραματικά και σε οβάλ και σε άλλες πίστες στην Αμερική, αλλά δεν έχω ακόμη τρέξει στη μεγάλη κατηγορία.

Έχω όμως πάρει εμπειρίες από κάποιες υποκατηγορίες, στις οποίες το επίπεδο είναι εξίσου πολύ υψηλό. Στην Αμερική αυτό που ουσιαστικά διαχωρίζει τις κατηγορίες είναι το είδος του αυτοκινήτου και το είδος της πίστας. Ο ανταγωνισμός είναι παντού το ίδιο μεγάλος.

Αν λοιπόν θέλω κάποια στιγμή στο μέλλον να καθιερωθώ και εκεί, θα πρέπει να έχω ήδη κάποια εμπειρία, οπότε αυτό έκανα.

Ανοίγοντας την πόρτα μιας κορυφαίας ομάδας

Το 2024, έχοντας ήδη μια πολύ καλή σεζόν πίσω μου, μου άνοιξε η πόρτα σε μια από τις τρεις κορυφαίες ομάδες του ευρωπαϊκού NASCAR, αν όχι την κορυφαία, με τίτλους, επιτυχίες και Πρωταθλήματα στο παλμαρέ της. Την βελγική PK Carsport.

Όσο καλός οδηγός και αν είσαι, η ομάδα και το αυτοκίνητο παίζουν πάντα πολύ σημαντικό ρόλο. Ενώ κι εγώ δεν αρκούμαι στη συμμετοχή. Θέλω να μπορώ να διεκδικήσω κάποιον τίτλο.

Είναι κάτι παρόμοιο με την Formula 1, παίζουν και εδώ ρόλο ο κατασκευαστής και η ομάδα. Στη Formula 1, για παράδειγμα, με τα σημερινά δεδομένα η Williams δεν μπορεί να ελπίζει σε τίτλο κατασκευαστών ή οδηγών. Όμως είναι επιτυχία να πλασάρεται στην πρώτη πεντάδα.

Έτσι και στο NASCAR. Με την προηγούμενη ομάδα μου μπορούσα να είμαι στη δέκατη θέση και το πολύ μέχρι την πέμπτη. Αυτό ήταν επιτυχία.

Τώρα είμαι σε ομάδα που το αυτοκίνητό της, ένα Chevrolet Camaro, μπορεί να φέρει νίκες. Συνεπώς, οι στόχοι έχουν αλλάξει! Είναι πλέον οι νίκες και το Πρωτάθλημα.

Η σεζόν αρχίζει με τους καλύτερους οιωνούς. Ο πρώτος αγώνας έγινε στη Βαλένθια. Όλοι ξέρουν ότι θέλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί και ότι ο στόχος είναι ο τίτλος.

Όταν πηγαίνεις σε μια κορυφαία ομάδα, υπάρχει πολλή πίεση από πίσω.

Ο αγώνας αυτός για μένα είχε και επιπλέον συναισθηματική φόρτιση, γιατί έχω βρεθεί εκεί στο παρελθόν με τον θείο μου, έναν άνθρωπο που είχε το ίδιο όνομα με μένα, Θωμάς Κρασώνης, με βοήθησε πολύ σε όλη μου την πορεία και δυστυχώς δεν είναι πλέον στη ζωή, δεν είναι πλέον μαζί μου.

Όλα αυτά έκαναν τον αγώνα πολύ δύσκολο.

Αλλά, όταν πας προετοιμασμένος και χωρίς αγωνιστικό άγχος, πιστεύεις στον εαυτό σου και έχεις τους κορυφαίους πίσω σου να σε στηρίζουν, δεν έχεις παρά να καθαρίσεις το κεφάλι σου και να οδηγήσεις.

Την πρώτη νίκη την περίμενα υπομονετικά όλα αυτά τα χρόνια. Έφυγε ένα μεγάλο βάρος. Απόλαυσα κάθε στιγμή του αγώνα και της απονομής και αυτό συνεχίζω να κάνω. Να απολαμβάνω τις στιγμές και να πηγαίνω βήμα-βήμα, όπως όταν ξεκίνησα.

Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον

Όταν μπήκα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, το μόνο που ήξερα για το NASCAR ήταν ο Κεραυνός Μακουίν από την ταινία κινουμένων σχεδίων. Και τώρα έχω βρεθεί να πρωταγωνιστώ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα!

Τότε χαιρόμουν και μόνο που οδηγούσα ένα καρτ! Δεν είχα τόσο μεγάλες βλέψεις και όνειρα, απλώς απολάμβανα τις στιγμές.

Πιο μετά, στην εφηβεία, έκανα όνειρα για τη Formula 1, αλλά φυσικά ήταν κάτι ανέφικτο οικονομικά.

Η Formula 1 βγήκε πολύ γρήγορα από το μυαλό, άλλωστε μιλάμε για δύο πολύ διαφορετικά αθλήματα, δύο διαφορετικά μονοπάτια, όσο κι αν πρόκειται και στις δύο περιπτώσεις για μηχανοκίνητα σπορ.

Είναι όπως το τένις και το μπαντμιντόν. Και τα δύο παίζονται με ρακέτα, αλλά είναι διαφορετικά παιχνίδια! Στα μονοθέσια ο δρόμος είναι ξεκάθαρος, από τη Formula 4 ανεβαίνεις ως τη Formula 1. Στα αυτοκίνητα είναι άπειρες οι επιλογές, οι κατηγορίες και τα Πρωταθλήματα.

Έτσι, όταν αποφάσισα ότι θέλω να είμαι επαγγελματίας οδηγός αγώνων, γνώρισα κι άλλα Πρωταθλήματα, συνειδητοποίησα ότι σε όλον τον κόσμο υπάρχουν πολλοί αγώνες εξίσου ανταγωνιστικοί και ενδιαφέροντες, με διάφορα είδη αυτοκινήτων.

Η μοίρα το έφερε έτσι να καταλήξω στο NASCAR, θα μπορούσα να είμαι στο GT ή και κάπου αλλού. Μετά το καρτ είπαμε «πάμε βήμα-βήμα κι όπου βγει». Και βγήκε αυτό.

Επίσης, είμαι τυχερός που από το 2023 έχω προπονητή τον Άλον Ντέι, έναν θρύλο του αθλήματος που τρέχει και στην Αμερική.

Έχει αλλάξει ο τρόπος που οδηγώ σε σχέση με πριν, είναι η μέρα με τη νύχτα. Μου έμαθε τα πάντα, πώς να προσεγγίζω έναν αγώνα, την στρατηγική, πώς να διαχειρίζομαι καταστάσεις, πώς να προσπερνάω, πότε πρέπει να παίρνω ρίσκο.

Αν ο άλλος δεν έχει τρέξει και δεν έχει την εμπειρία, δεν μπορεί να στα μεταδώσει όλα αυτά. Ο Άλον έχει περάσει από όλα αυτά τα στάδια ως οδηγός και τα αποτελέσματά μου είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για την επιρροή που έχει πάνω μου.

Το ευρωπαϊκό NASCAR είναι ένα από τα κορυφαία και πιο δημοφιλή Πρωταθλήματα μηχανοκίνητου αθλητισμού στη «Γηραιά Ήπειρο». Έχει προβολή, κόσμο που το ακολουθεί, τηλεοπτική κάλυψη, χορηγούς.

Είναι πάρα πολύ ανταγωνιστικό, έχει αρκετές επαφές, είναι πιο “άγριο” και διαφορετικό.

Αυτό που μου έχει απομείνει πλέον είναι να πάω στην Αμερική. Όχι απλώς για την εμπειρία αυτή τη φορά αλλά για την καθιέρωση.

Σίγουρα θα τρέξω έναν ακόμα χρόνο στην Ευρώπη, ανεξάρτητα με το τι θα γίνει το 2025-2026.

Στη συνέχεια όμως, το όνειρο το δικό μου και της ομάδας μου, των ανθρώπων που είναι μαζί μου, είναι ένα, να γίνω ο πρώτος Έλληνας που θα τρέξει στη μεγαλύτερη κατηγορία του NASCAR των Ηνωμένων Πολιτειών.

Να κάνω την αρχή με το Χfinity, τη δεύτερη κατηγορία, και να ακολουθήσει το Εθνικό Πρωτάθλημα των ΗΠΑ, το οποίο αποτελεί την ανώτατη κατηγορία.

Αλλά, όπως λέω συνέχεια, βήμα-βήμα.

Ο Θωμάς Κρασώνης είναι επαγγελματίας οδηγός αγώνων και Πρεσβευτής του NASCAR Euro Series στην Ελλάδα.

*«Μέρες κεραυνού» («Days of Thunder») είναι ο τίτλος της ταινίας του 1990 με πρωταγωνιστή τον Τομ Κρουζ και θέμα τους αγώνες NASCAR στις ΗΠΑ.

Επιμέλεια κειμένου: Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος