Κάρλος Ντελφίνο: Καλοτάξιδο σκαρί

Επιδρομές από τους ιθαγενείς. Επιδημίες από τις ακρίδες. Και πλημμύρες. Συνεχείς πλημμύρες.

Οι τρεις λόγοι που η αργεντινική πόλη Σάντα Φε… μετακινήθηκε τον 17ο αιώνα. Είχε ιδρυθεί ως Σάντα Φε Ντε Λα Βέρα Κρους και λειτουργούσε ως λιμάνι για την υποστήριξη πλοίων που έφταναν μέσω της ποτάμιας οδού μέχρι την Ασουνσιόν της Παραγουάης.

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, εκεί όπου είχε μεταφερθεί πια από αιώνες η Σάντα Φε, γεννήθηκε ο Κάρλος Ντελφίνο. Ο μπασκετμπολίστας που από ένα παιχνίδισμα της τύχης απέκτησε το παρατσούκλι «Lancha». «Σκάφος», «βάρκα».

Το δικό του σκαρί δεν ήταν το πιο γερό. Ήταν όμως καλοτάξιδο. Είναι, βασικά. Παρά τους σοβαρούς τραυματισμούς και τα σχεδόν διψήφια χειρουργεία, έστω με πολυετή διαλείμματα στη σπουδαία καριέρα του, ο τύπος εξακολουθεί να παίζει. Διανύοντας, στα μισά της, την πέμπτη δεκαετία της ζωής του!

Εξέχον μέλος της «Generation dorada». Της χρυσής γενιάς του αργεντινικού μπάσκετ. Ο σουτέρ της συγκεκριμένης παρέας μα και ο “υπεύθυνος” για θεαματικά καρφώματα, για βραδιές που έκανε τη διαφορά με τα ριμπάουντ, τα κλεψίματα, την άμυνά του. Ένας μικρός Τζινόμπιλι, δίπλα στον (όχι πολύ μεγαλύτερο ηλικιακά) Τζινόμπιλι.

Διαφορετικού τύπου γκαρντ-φόργουορντ, αλλά στα χνάρια της καριέρας του Μάνου σε διασυλλογικό επίπεδο. Αυτόν κλήθηκε να αντικαταστήσει στη Ρέτζο Καλάμπρια, αυτόν κλήθηκε να μαρκάρει ουκ ολίγες φορές στο ΝΒΑ. Και μαζί, φυσικά, πανηγύρισαν μετάλλια με τη φανέλα των «Gauchos». Ακόμα και Χρυσά, ακόμα και στις μεγαλύτερες διοργανώσεις.

Υπεύθυνος, δίχως εισαγωγικά εδώ, και για ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά τραύματα στη σύγχρονη εποχή. Ούτε ο συνοδοιπόρος του από τις μικρές Εθνικές, Λουίς Σκόλα, ούτε ο Τζινόμπιλι, ούτε κάποιος από τους ΝΒΑer ψηλούς και τους εγκεφαλικούς “άσους”. Ο Ντελφίνο ήταν που με το “έτσι θέλω” πέταξε την Εθνική μας εκτός τετράδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η Ελλάδα, σε εκείνους της Κίνας, έμεινε να παλεύει με τα κύματα. Αυτός, αρματωμένος από καταγωγή και… προσωνύμιο σχετικά, καβάλησε τα κύματα και έφτασε στα πέρατα του κόσμου. Κάνοντας μέχρι τα μπασκετικά γεράματα αυτό που του αρέσει, αυτό που τον γεμίζει.

Ο Μποντίρογκα και ο ΛεΜπρον

Ο Κάρλος Φρανσίσκο Ντελφίνο έρχεται στον κόσμο στις 29 Αυγούστου 1982. Απαραίτητη η παράθεση του πλήρους ονοματεπωνύμου, διότι αισίως, με τον γιο του, έχουμε φτάσει τις πέντε γενιές με Κάρλους (sic) στη φαμίλια.

Ο παππούς του, Κάρλος Φελίπε, ήταν οικοδόμος. Και εκείνος που έστησε μία μπασκέτα στην πίσω αυλή του σπιτιού, όπου ο εγγονός αγάπησε το μπάσκετ. Ο μπαμπάς του, ο Κάρλος Γκουστάβο, ήταν ο πρώτος του δάσκαλος στα σχετικά βήματα. Μπασκετμπολίστας άλλωστε και ο ίδιος κάθε πιθανής και απίθανης ομάδας σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων από τη Σάντα Φε. Δικό του παρατσούκλι «El toro». «O ταύρος».

Ο Κάρλος Φρανσίσκο δεν περιμένει να γίνει έξι ετών και να καρφώσει την προαναφερθείσα μπασκέτα έξω ο παππούς του για να ξεκινήσει. Περιμένει από πιο πριν, να κοιμηθούν οι γονείς του, ώστε και μέσα στη βαθιά νύχτα να αρχίσει να σουτάρει στην παιδική πλαστική στο δωμάτιό του.

Αναδεικνύεται στην Ουνιόν Σάντα Φε, μετά από ένα ενδιάμεσο πέρασμα από τη Λιμπερτάδ Ντε Σουντσάλες.

Έχει φτάσει τα 198 εκατοστά, από τα 15 του είναι και διεθνής στα μικρά κλιμάκια. Έχει ψιλοπαρατήσει το σχολείο, η μαμά του θυμώνει. Ακόμα περισσότερο, όταν αντιλαμβάνεται ότι ο γιος της θα φύγει μακριά. Έχει επαφές με το κολέγιο Μαϊάμι στις ΗΠΑ, αλλά δεν βγάζει βίζα. Το 2000 πηγαίνει στην ιταλική Ρέτζο Καλάμπρια, από την οποία έχει μόλις “προαχθεί” στη Βίρτους Μπολόνια ο Τζινόμπιλι.

Παίζουν άλλοι τρεις συμπατριώτες του εκεί (Μοντέκια, Παλαντίνο, Τζιανέλα), θέμα προσαρμογής δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως θέμα με την έκδοση του ιταλικού του διαβατηρίου. Με τέτοιο παίζουν άλλωστε και τα πατριωτάκια του στη Serie A, δίπλα στο αστέρι του συλλόγου. Τον σέντερ Μπρεντ Σκοτ (Λάρισα πριν, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ μετά).

Δεν πειράζει. Είναι τόσο καλός ο πιο μικρός Αργεντινός, ώστε δηλώνεται στα 18 του ως ξένος στο Πρωτάθλημα. Ο δεύτερος νεαρότερος όλων των εποχών στη γείτονα, μετά από κάποιον Ντέγιαν Μποντίρογκα.

Ντεμπουτάρει απέναντι στην Σκαβολίνι με 18 πόντους και ένα τρομερό ανάποδο κάρφωμα, ολοένα και προοδεύει. Παίρνει και το διαβατήριο, κρατάει δύο χρονιές την ομάδα στην πρώτη κατηγορία, σημειώνοντας 13.5 πόντους στη δεύτερη σεζόν. Αυτός “προάγεται” στην άλλη ακμάζουσα ομάδα της Μπολόνια. Τη Φορτιτούντο, με την οποία φτάνει στον Τελικό της Ευρωλίγκας το 2004. Τραυματικός, με 118-74 τη διαλύει η Μακάμπι.

Στον ημιτελικό ωστόσο θριαμβευτής σε μία από τις μεγαλύτερες βραδιές της καριέρας του είναι ο Ντελφίνο: 27άρα και νίκη 103-102 στην παράταση, κόντρα στη Σιένα του Μιχάλη Κακιούζη της 23άρας. Τα χέρια του αδειανά και στους δύο ιταλικούς Τελικούς που παίζει στα ισάριθμα χρόνια του στην Μπολόνια.

Λεπτομέρειες, για τους Πρωταθλητές του ΝΒΑ. Τους Πίστονς, οι οποίοι τον καθιστούν τον πρώτο Αργεντινό που επιλέγεται στον πρώτο γύρο του ντραφτ. Ίσως στο καλύτερο όλων των εποχών. Νο.1 είναι ο ΛεΜπρον Τζέιμς. Μπορεί να μην το ξέρει ο «King», αλλά δεν είναι ο μοναδικός της φουρνιάς του που παραμένει ενεργός.

Έχει και Καρμέλο Άντονι, Κρις Μπος, Ντουέιν Γουέιντ παρακάτω. Και πολλούς δεινούς σουτέρ, όπως ο Σάσα Πάβλοβιτς, ο Τζέισον Καπόνο, πάνω απ’ όλα (μα κάτω από τους προηγούμενους) ο Κάιλ Κόρβερ.

Ο «κεφάλας» στην Αθήνα

Μέσα στα χρόνια που περνάνε, ο Ντελφίνο δεν κόβει φλέβες κιόλας για τον Τζέιμς. Δεν είναι φαν του, για να το πούμε κομψά. Σήμερα όμως ο γιος του, ο Κάρλος Ίταλο, έχει είδωλο τον ΛεΜπρον. Και ο Κάρλος Φρανσίσκο δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί!

Το σωτήριον έτος 2004 είναι επίσης αυτό στο οποίο το Ντιτρόιτ έχει μόλις κατακτήσει τον τρίτο και τελευταίο του τίτλο. Για τον Ντελφίνο, είναι αυτό στο οποίο έχει μόλις στεφθεί Ολυμπιονίκης. Στην Αθήνα φυσικά. Χώρια το ταπεινό, συγκριτικά, Χρυσό μετάλλιο πάντα το 2004 στο Πρωτάθλημα Νοτίου Αμερικής και δη μέσα στην Βραζιλία. Mε αυτόν πρώτη μούρη (15.8 π.).

Μεγάλο ταλέντο στα τέλη των ‘90s μεν, δίχως το φονικό τρίποντο που τον καθιερώνει αργότερα στο τοπ επίπεδο δε. Στο Παγκόσμιο Νέων το 2001, στο οποίο ο 19χρονος Ντελφίνο παίζει δίπλα στον Σκόλα και απέναντι σε άλλους 21χρονους, έχει μόλις 23% από τα 6.25μ.

Το δουλεύει όμως καθημερινά και δρέπει τους καρπούς. Έτσι βγάζει το ψωμί του, έτσι αγοράζει το πρώτο του αμάξι. Ένα μπορντό και μεγάλο σε μήκος Ford Sierra. Μεγάλο σαν βάρκα, εξού και το «Lancha». Έτσι αποκαλεί τους πάντες και ένας συμπαίκτης του στην Εθνική Νέων, ο Αντριάν Μπόστια. Ε, του κολλάει. Ακόμα περισσότεροι βέβαια ξέρουν τον Ντελφίνο ως «Cabeza»! «Κεφάλα»! Παραδέχεται ότι το έχει μεγάλο και… τετράγωνο το κεφάλι του.

Πίσω στην Αθήνα, ο άνθρωπός μας έχει ακόμη συμπληρωματικό ρόλο. Βάζει τα λιθαράκια του σε κάποιες νίκες, πανηγυρίζει έξαλλα το 89-81 επί των… προσεχών φίλων του (των ΝΒΑers των ΗΠΑ), πέφτει πάνω στους φίλους που έχει ήδη κάνει στον Τελικό. Στους Ιταλούς. Εν προκειμένω, στους Τζιανμάρκο Ποτσέκο και Τζιανλούκα Μπαζίλε.

Θυμάται ο Κάρλος, στην ιταλική ιστοσελίδα «Around the game», να κουβεντιάζουν πριν το τζάμπολ και να αναρωτιούνται ποιος θα είναι ο… τυφλοπόντικας. Έβλεπαν φανατικά ένα ριάλιτι με αποχωρήσεις παικτών, το «La talpa». Από το ΟΑΚΑ δεν φεύγει ο ίδιος ως… προτεινόμενος.

Στο Ντιτρόιτ, ο Αργεντινός γκαρντ-φόργουορντ παίζει επί μία τριετία κάτι παραπάνω από 10 λεπτά, ερχόμενος πίσω από τους Ριπ Χάμιλτον και Ταϊσόν Πρινς. Τα «Πιστόνια» κάνουν πρωταθλητισμό. Στη ρούκι χρονιά του χάνει τα πλέι οφ και την πορεία έως τους τελικούς (4-3 οι Σπερς) εξαιτίας ενός τραυματισμού στο γόνατο. Φτάνει να βάζει 5.2 πόντους το 2006-2007, ανεβαίνει στους 9 την επόμενη περίοδο ως παίκτης των Ράπτορς. Είναι πια παίκτης (επιπέδου) ΝΒΑ. Όταν μένει για ικανό χρόνο στο παρκέ, είναι συνήθως διψήφιος στο σκοράρισμα.

Υποτιμημένος ριμπάουντερ γενικότερα στην καριέρα του, έξυπνος αμυντικός. Πλέον ποστάρει δυνατότερους και ψηλότερους αντιπάλους στην κορυφαία λίγκα του πλανήτη, ενώ, όταν δεν “πυροβολεί” από μακριά, εφορμά προς το αντίπαλο καλάθι συνήθως κρατώντας την μπάλα με έκταση του δεξιού του χεριού. Αν πάρει τον αντίστοιχο διάδρομο, σπανίως κόβεται.

Κόβεται εντούτοις πρόσκαιρα η παρουσία του στις ΗΠΑ. Έχει προτάσεις, όχι όμως τόσο δελεαστικές οικονομικά όπως εκείνη της Χίμκι. Οι νεόπλουτοι Μοσχοβίτες τού δίνουν τριετές συμβόλαιο το 2008 και τον καθιστούν έναν από τους πιο ακριβοπληρωμένους παίκτες στην Ευρώπη. Έχουν στον πάγκο και τον ισπανόφωνο (Ιταλό) Σέρτζιο Σκαριόλο, παίρνουν από το Τορόντο και τον φίλο του «Κεφάλα», τον Ισπανό Χόρχε Γκαρμπαχόσα.

Γιατί, ρε Μαραντόνα;

Υπογράφει στη Χίμκι το λοιπόν ο Ντελφίνο και πάει Πεκίνο. Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους επιφυλάσσει την απόλυτη εκτέλεση στην Ελλάδα. Είναι καλά, τόσο καλά ώστε να σημειώνει 14.1 πόντους και να κατεβάζει 5.1 ριμπάουντ στο τουρνουά. Στον προημιτελικό είναι καλύτερα από ποτέ.

Η Εθνική μας έχει πολύ περισσότερες λύσεις από την Αργεντινή των ουσιαστικά έξι παικτών. Οι τελευταίοι βέβαια είναι ένας κι ένας. Όσο το παιχνίδι πηγαίνει πόντο-πόντο, η λογική λέει πως θα καταρρεύσουν οι λίγοι αριθμητικά. Όμως όχι. Ο Ντελφίνο το παίρνει πάνω του, με το σκορ ισόπαλο 53-53. Οκτώ αγωνιστικά λεπτά αργότερα, στο 71-68, έχει σημειώσει και τους 18 πόντους της ομάδας του. Όλους, συνεχόμενους!

Τρίποντο από τις 45 μοίρες δεξιά, με τον Δημήτρη Διαμαντίδη να πέφτει αργοπορημένα πάνω του λίγο πριν το τέλος της τρίτης περιόδου. Τρίποντο από την αριστερή γωνία, σε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό. Άλλο ένα από την πρώτη θέση, παίρνοντας σκριν, ήτοι χώρο και χρόνο από τον Σκόλα, ώστε να σουτάρει, προτού επανέλθει στο μαρκάρισμά του ο Νίκος Χατζηβρέττας.

Στις αλλαγές των μαρκαρισμάτων πέφτει πάνω του ο Αντώνης Φώτσης. Τον παίζει στα πόδια και πάει μέσα, σκοράροντας με σπάσιμο μέσης μπροστά στον Γιάννη Μπουρούση. Σειρά του Θοδωρή Παπαλουκά να τον αναλάβει, ποστάρισμα και καλάθι με fade away κίνηση. Τρίποντο πάλι από την αριστερή γωνία προ του Βασίλη Σπανούλη, δίποντο, παίζοντας πλάτη τον ψηλότερο Παναγιώτη Βασιλόπουλο.

Πέφτει πάνω του κυριολεκτικά όλη η Εθνική Ελλάδος. Επί ματαίω. Το ελληνικό υπερωκεάνιο, πληρέστατο, μπατάρει. Το διεμβολίζει μία βάρκα. Οι πόντοι του «Lancha» συνολικά 23, σε παιχνίδι που λήγει με το χαμηλό σκορ 69-64. Πού να ήταν και στο 100%…

Δύο μέρες νωρίτερα, κόντρα στη Ρωσία δύο άλλων (άμεσα) κατοπινών συμπαικτών του στη Χίμκι, γυρίζει τον αστράγαλό του. Γκαντεμιά, ήθελε να δώσει τον καλύτερο εαυτό του μπροστά στο παιδικό του ίνδαλμα. Λίγο μετά το τζάμπολ και με τον αγώνα σε εξέλιξη, δημιουργείται βαβούρα στις εξέδρες. Παύουν οι πάντες να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στον αγωνιστικό χώρο.

Όταν κατακάθεται ο κουρνιαχτός από τους αίφνης θορυβώδεις Κινέζους, αντιλαμβάνεται και ο λαβωμένος Ντελφίνο στον πάγκο ότι έχει έρθει να δει το ματς ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Οι «Gauchos» κερδίζουν 91-79, ο Ντιεγκίτο κατεβαίνει στα αποδυτήρια. Ξέρει τον Ντελφίνο με το μικρό του όνομα. Ρωτάει για το πόδι του. Αν ήταν άλλος μπροστά του, ο Κάρλος θα μιζέριαζε. Μπροστά στον «θεό» του, λέει ότι δεν είναι τίποτα και θα παίξει κανονικά στους «8». Όντως, έπαιξε…

Οι Αμερικανοί τούτη την Ολυμπιακή φορά δεν παίζονται, αλλά ρίχνει 20άρα στον μικρό Τελικό με τη Λιθουανία και ανεβαίνει ξανά στο βάθρο. Στα περίχωρα της Μόσχας υποχρεώνεται και σε άλλους χαμένους Τελικούς στη διασυλλογική του καριέρα. Θύτες η ΤΣΣΚΑ εντός και η Ρίτας (στο EuroCup, παρά τους 16 πόντους του) εκτός των τειχών.

Εκτός Ευρώπης, πίσω στο ΝΒΑ το 2009. Στο Μιλγουόκι του Σκοτ Σκάιλς, με τον άλλοτε πλέι μέικερ και προπονητή του ΠΑΟΚ να τον χρίζει αμέσως βασικό. Βάζει 11 πόντους στις δύο πρώτες σεζόν του με τους Μπακς, είναι εκεί κοντά και στην τρίτη (9 π.). Ρίχνει 30άρες σε Νικς και Κινγκς. Στο Χιούστον έχει Τζέιμς Χάρντεν στο “2” (πολύ προτού το γυρίσει σε scoring point guard) και Τσάντλερ Πάρσονς στα ντουζένια του στο “3”. Εκ νέου αναπληρωματικός μα σταθερά διψήφιος στο σκοράρισμα (10.6).

Αυτόν ξέρουν, αυτούς… εμπιστεύεται

Η καριέρα του δείχνει να απογειώνεται και στο ΝΒΑ. Απογειώνεται και για ένα κάρφωμα πάνω από τον Κέβιν Ντουράντ της Οκλαχόμα στον πρώτο γύρο των πλέι οφ, αλλά στην προσγείωση πατάει άσχημα και η καριέρα του στις ΗΠΑ ολοκληρώνεται άδοξα. Εκείνη την στιγμή βέβαια ούτε που του περνάει κάτι τέτοιο από το μυαλό.

Οι ενοχλήσεις αποδεικνύονται κάταγμα στο σκαφοειδές ταρσού του δεξιού ποδιού. Ένα οστό ζωτικής σημασίας για την σταθερότητα του κάτω άκρου, για την πελματιαία κάμψη του αστράγαλου, για τη γενικότερη ισορροπία. Καταλήγει να κάνει έξι ακόμα επεμβάσεις, να νοσηλευτεί ακόμα περισσότερες φορές.

Το 2013 υπογράφει με τους Μπακς. Επιστρέφει στο Μιλγουόκι, μα δεν λαμβάνει ποτέ το “πράσινο φως” ώστε να αγωνιστεί. Μένει πάνω από τρία χρόνια εκτός δράσης, έχει ξεχαστεί. Θεωρείται από πολλούς παλαίμαχος. Όσοι τον ξέρουν καλά, ξέρουν κι ότι δεν πρόκειται έτσι εύκολα να ρίξει τίτλους τέλους.

Από το πουθενά, καλείται και συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Τον επόμενο Μάρτιο συναντά στην Μπόκα Τζούνιορς τον 15 χρόνια μικρότερο αδερφό του, Λούσιο. Το καλοκαίρι λαμβάνει σήμα από τον συνοδοιπόρο του τόσα χρόνια στην Εθνική, Πάμπλο Πριχιόνι, να βοηθήσει στην προετοιμασία της Μπασκόνια. Ο «Παμπλίτο» έχει κρεμάσει τη φανέλα κι έχει γίνει προπονητής.

Όταν τραυματίζεται ο Τζόρνταν ΜακΡέι, πολύ αργότερα παίκτης της ΑΕΚ, ο 35χρονος Ντελφίνο βάζει τζίφρα και εμφανίζεται και σε δύο αγώνες της Ευρωλίγκας. Ο πρώτος εξ αυτών στην Ελλάδα με τον Ολυμπιακό. Μία από τις πρώτες μεγάλες εμφανίσεις του στη διοργάνωση, το 2003 (με νταμπλ-νταμπλ, με ρεκόρ καριέρας 11 ριμπάουντ), είχε λάβει χώρα στο κλειστό του Σπόρτιγκ κόντρα στον Παναθηναϊκό.

Ξαναχάνεται από το προσκήνιο, επανεμφανίζεται το 2018 στην Τορίνο. Μεγαλόπνοο πρότζεκτ που αποδεικνύεται φούσκα. Προπονητής στον σύλλογο της πρώτης κατηγορίας έχει αναλάβει ο θρύλος σε NCAA και ΝΒΑ, Λάρι Μπράουν, ο οποίος θυμάται τον παίκτη του στο Ντιτρόιτ. Τον Δεκέμβριο ο βετεράνος σμολ φόργουορντ υπερασπίζεται τους συμπαίκτες του μετά από μία εντός έδρας ήττα από την Αβελίνο. Πιάνεται στα χέρια με τον Αντιπρόεδρο, Φραντσίσκο Φόρνι, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει. Όχι για πολύ από την Ιταλία.

Κλείνει την χρονιά στη Φορτιτούντο, επιστρέφοντας μετά από μιάμιση δεκαετία. Την επαναφέρει στη Serie A, εκεί όπου ο ίδιος θα εμφανίζεται και την τριετία 2020-2023 με την Πέζαρο. Σε δαύτη τον έχει εμπιστευτεί ξανά ο Γιασμίν Ρέπεσα, προπονητής του στην Μπολόνια προ αμνημονεύτων ετών. Κανονικά, έχοντας ξεπεράσει προ πολλού τα 40, θα έπρεπε να σκέφτεται την απόσυρση.

«Διασκεδάζω να παίζω και αυτό είναι όλο. Δεν πρόκειται ποτέ να ανακοινώσω ότι σταματάω. Άλλωστε, από καιρό δεν παίζω για τα λεφτά. Όσο υπάρχει μία θέση για μένα οπουδήποτε, εγώ θα παίρνω μία μπάλα και θα σουτάρω, δίπλα σε νεαρά παιδιά που τυχόν χρειάζονται και κάποια συμβουλή», υπόσχεται.

Και έτσι είναι. Το 2021 επανέρχεται και στην Εθνική Αργεντινής, ύστερα από πεντέμισι χρόνια! Το 2023, στα 41 του, βάζει 12.8 πόντους στο Προολυμπιακό τουρνουά! Είναι μπροστάρης δηλαδή, όχι σκάντζα. Η πρόκριση στο Παρίσι δεν έρχεται, πλέον έκτοτε αρκείται να παίζει στην Μπενεντέτο Τσέντο, ομάδα της Serie B στην Ιταλία. Στα μέρη της συζύγου του, Μαρτίνα Κορτέζε.

Ποιος ξέρει τι άλλο να έχει στα σκαριά…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Adios Muchacho (Μανού Τζινόμπιλι) / Ο υπέροχος Μανού

Λουίς Σκόλα: Το πιο σπάνιο είδος της πάμπας

Πάμπλο Πριχιόνι: Οι ήρωες δεν έχουν επιλογή