Ο Κώστας και ο Κώστας

Βρισκόμαστε, αν θυμάμαι καλά, στο 2002, κάπου εκεί. Είμαι υπεύθυνος της ακαδημίας μπάσκετ των Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη από το 1995.

Η ακαδημία, τα τμήματα υποδομής και η σχολική ομάδα των Εκπαιδευτηρίων μετρούν ήδη πολύ σημαντικές διακρίσεις, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος που διεξήχθη στα Ιεροσόλυμα το 1999. Κορυφαίοι παίκτες εκείνης της ομάδας, μεταξύ άλλων, ο Χάρης Μαρκόπουλος και ο Νίκος Ζήσης.

Μία παρέα νεαρών αθλητών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με πρωτοβουλία του πατέρα ενός εξ αυτών, με επισκέπτεται και εκδηλώνει την επιθυμία να γνωρίσει το πρόγραμμά μας.

Ο Πρόεδρος του σχολείου, Ευάγγελος Μαντουλίδης, επικοινωνεί άμεσα με τον φίλο και ομόλογό του στον Μέγα Αλέξανδρο, Γιάννη Πουρσανίδη, και με την έγκριση του τελευταίου τα παιδιά προπονούνται μαζί μας και τελικά εντάσσονται στην ακαδημία μας.

Για την ιστορία, τα ονόματα των αθλητών είναι Αδάμου, Χατζούδης, Παπαδόπουλος και… Σλούκας. Αυτά τα παιδιά, συνομήλικοι όλοι, ήταν τότε 12 χρόνων.

Το παιδί που ξεχωρίζει

Από την πρώτη στιγμή που ο Κώστας Σλούκας ακουμπά την μπάλα στην ομάδα Μίνι του Μαντουλίδη, φαίνεται ότι είναι κάτι ξεχωριστό.

Αν και μικρούλης, παίζει σε όλες τις θέσεις, κάνει ελάχιστα λάθη, καταλαβαίνει και διαβάζει το παιχνίδι.

Τα επόμενα χρόνια εξελίσσεται και εντάσσεται στα τμήματα υποδομής και τα αγωνιστικά. Προπαιδικό, Παιδικό, Εφηβικό και πολύ νωρίς για την ηλικία του αγωνίζεται και στην ανδρική ομάδα του συλλόγου.

Βελτιώνεται ημέρα με την ημέρα και καθιερώνεται, παίζοντας με ωριμότητα. Αμύνεται έξυπνα, έχει εξαιρετικές επιλογές στην επίθεση, κυρίως δημιουργεί και, όποτε χρειάζεται, σκοράρει κιόλας.

Εκείνη την εποχή παίζει κυρίως ως shooting guard, στη θέση “2”. Πρέπει να επισημάνω πως ο Κώστας ήταν πάντοτε χαμηλών τόνων, ταπεινός, σεμνός και ιδιαίτερα αγαπητός σε συμπαίκτες και αντιπάλους.

Ο “καταλύτης” Παναγιώτης Γιαννάκης

Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω, στο 1992, είχα την ευλογία να γνωρίσω μέσα στους αγωνιστικούς χώρους τον Παναγιώτη Γιαννάκη.

Ως assistant coach, παρότι μικρότερος σε ηλικία από εκείνον, ήμουν προπονητής του την χρονιά που κατακτήσαμε στο Τορίνο τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο του Άρη.

Με τον Παναγιώτη λοιπόν είχαμε αναπτύξει φιλικές και οικογενειακές σχέσεις, οι οποίες διατηρήθηκαν σε βάθος χρόνου.

Πέραν του θαυμασμού που έτρεφα προς το πρόσωπό του, υπήρχε και υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμός.

Μοιραζόμασταν την αγάπη μας για το μπάσκετ, κυρίως όμως είχαμε και οι δύο τεράστιο ενδιαφέρον για τις αναπτυξιακές ηλικίες.

Έξι χρόνια αργότερα, το 1998, με εισήγηση του Παναγιώτη και με ενέργειες του αείμνηστου Πέτρου Καπαγέρωφ, προσλήφθηκα στην Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης για τις μικρές Εθνικές ομάδες.

Άλλωστε, η συνεργασία μου με τον Μαντουλίδη δεν αφορούσε σε αγωνιστικά τμήματα αλλά μόνο την ακαδημία, οπότε ήταν συμβατή με τα καθήκοντά μου στην Ομοσπονδία.

Ανακαλύπτοντας τον δεύτερο Κώστα

Κατά τη διάρκεια της θητείας μου ως Ομοσπονδιακός προπονητής, είχα την ευθύνη των Εθνικών ομάδων Παίδων, Εφήβων και Νέων από το 1998 έως το 2007.

Το 2006 ανέλαβα την Εθνική Εφήβων, τη φουρνιά των παιδιών που ήταν γεννημένα το 1989 και το 1990.

Ανιχνεύοντας το έμψυχο υλικό των ηλικιών αυτών, άλλωστε είχαμε “οργώσει” όλη την Ελλάδα τότε από άκρη σ’ άκρη, εκτός των άλλων, είχα σημειώσει στο μπλοκάκι μου το όνομα του μικρού τότε, γεννημένου το 1990, Κώστα Παπανικολάου δύο χρόνια νωρίτερα, το 2004.

Ήταν αθλητής του Πρωτέα Γρεβενών. Η καταγωγή του ήταν από τα Τρίκαλα, αλλά ο πατέρας του υπηρετούσε στην πόλη που εδρεύει ο Πρωτέας.

Ήταν ένα ψιλόλιγνο παλληκαράκι, αριστερόχειρας, έπαιζε στην περιφέρεια, είχε καλή τεχνική, κυρίως όμως ήταν “μάγκας”. Το έλεγε η καρδούλα του και στα δύσκολα έβγαινε μπροστά.

Ήταν πολεμιστής και καλός αμυντικός. Αντιμετώπιζε σαν ίσος προς ίσους τους μεγαλυτέρους. Σε κάθε περίπτωση, πληρούσε απόλυτα τις προδιαγραφές του μοντέλου του κόουτς Κώστα Πολίτη, για ψηλούς περιφερειακούς παίκτες.

Αν θυμάμαι καλά, την χρονιά που τον καλέσαμε στα κλιμάκια, ήταν και εκείνη που με πρωτοβουλία του Αρειανού παράγοντα, του Γρεβενιώτη Ντίμη Παπαϊωάννου, μεταγράφηκε στον Άρη.

Στην εφηβική ομάδα των «Κιτρίνων» δεν είχε στο ξεκίνημα μεγάλη συμμετοχή και αγωνιστικά λεπτά και μάλλον δεν υπολογιζόταν ιδιαίτερα.

Η αλήθεια είναι ότι η επιλογή του Παπανικολάου στη δωδέκατη θέση του ρόστερ της Εθνικής Εφήβων ενόψει του Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας δεν προκάλεσε ρίγη ενθουσιασμού στο μπασκετικό σινάφι. Η δική μου άποψη ωστόσο ήταν ότι ο εντέκατος και δωδέκατος παίκτης είναι η “μαγιά” για την επόμενη χρονιά.

Νομίζω ότι δεν ήταν και πολλοί όσοι εκείνη την στιγμή μπορούσαν να φανταστούν τον δωδέκατο παίκτη της Εφήβων να παίζει αργότερα στο NBA, στην Μπαρτσελόνα και να γίνεται αρχηγός του Ολυμπιακού και της Εθνικής.

Ευρωμπάσκετ Εφήβων: Ατενίζοντας το μέλλον

Η ομάδα εκείνη, των γεννημένων, όπως είπα, το 1989 και 1990, δεν ξεκίνησε με μεγαλεπήβολες βλέψεις και αντίστοιχους στόχους. Άλλωστε, στην προετοιμασία είχαμε αρκετά αρνητικά αποτελέσματα.

Είχαμε καλούς περιφερειακούς, αλλά δεν ήμασταν τόσο δυνατοί στη ρακέτα. Η έλευση του Κώστα Κουφού, δέκα ημέρες πριν από την έναρξη των αγώνων, μας έδωσε την έξτρα ώθηση που χρειαζόμασταν.

Σε αυτό το τουρνουά για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε ο Σλούκας ως πλέι μέικερ. Λίγους μήνες μετά, όταν ρωτήθηκα σε μια συνέντευξη για το τελευταίο τεύχος του περιοδικού της FIBA το 2007, σχετικά με το ποια ιδιαιτερότητα είχε η ομάδα μας, απάντησα πως η πάσα εισαγωγής στην επίθεση κατά 90% ήταν στα αριστερά, μια κατάσταση που δεν είχαν συνηθίσει οι αντίπαλοι και τους δυσκόλευε.

Δεν θυμόμουν κι άλλη ομάδα να έχει τρεις αριστερόχειρες πλέι μέικερ. Σλούκας, Ματαλών και… Παπανικολάου.

Η ομάδα μας τελικά έκανε επτά συνεχόμενες νίκες. Νικήσαμε τη Γαλλία, με έναν καταπληκτικό Σλούκα να σκοράρει 10 πόντους στα τελευταία δυόμισι λεπτά, και νικήσαμε και τη Λιθουανία στον ημιτελικό.

Στο Τελικό με τους Σέρβους, παρότι είχαμε προβάδισμα μέχρι και την τρίτη περίοδο, μείναμε από δυνάμεις στο τέλος και ηττηθήκαμε με τρεις πόντους, κατακτώντας τελικά το Ασημένιο μετάλλιο.

Στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2007 ο Κώστας και ο Κώστας μαζί βέβαια με τον τρίτο Κώστα, τον Κουφό, και τους υπόλοιπους συμπαίκτες τους έδωσαν τα πρώτα δείγματα γραφής, βάζοντας υποθήκη για τις διακρίσεις που ακολούθησαν.

Έφτασαν εκεί που τους άξιζε

Αν με ρωτούσε λοιπόν κάποιος τότε αν πίστευα ότι μπορούν οι δύο αυτοί αθλητές να φτάσουν ψηλά, θα έλεγα χωρίς αμφιβολία «ναι».

Όχι τόσο για τα σωματικά ή αθλητικά προσόντα τους όσο για τα δύο “μυστικά” τους ταλέντα, τα διανοητικά και τα ψυχικά.

Λίγα χρόνια μετά, όταν κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική ομάδα Ανδρών ο Σλούκας, με πήρε τηλέφωνο ο Νίκος Ζήσης, τον οποίον έχω σαν δικό μου παιδί, και με ρωτάει: «Κόουτς, είναι τόσο καλός όσο λένε αυτός ο πιτσιρικάς;». Του απάντησα: «Νίκο, δεν θέλω να γίνω ιερόσυλος και να πω πως θα σε ξεπεράσει, αλλά σίγουρα θα έχει την ίδια λάμψη και ακτινοβολία με σένα. Θα γίνει πολύ μεγάλος παίκτης, είναι για το πάνω-πάνω ράφι».

Όσον αφορά στον Παπανικολάου, η απίστευτη δουλειά που έβγαλε στα γήπεδα και η καθημερινή βελτίωση που είχε, το πείσμα και το αγωνιστικό του θράσος τού επέτρεψαν να βρίσκεται από τα 17 μέχρι τα 35 του συνεχώς στην κορυφή.

Αυτή ήταν η τελευταία μου επαφή μαζί τους στις Εθνικές ομάδες, καθώς λίγες εβδομάδες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, παραιτήθηκα από την Ομοσπονδία.

Η μεταγραφή του Σλούκα στον Ολυμπιακό

Στα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη, είχε δημιουργηθεί μία τεράστια παράδοση αγωνιστικών διακρίσεων σε επίπεδο σχολείου αλλά και σωματείου.

Επτά Χρυσά σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα Παίδων και δύο σε Εφήβων, αλλεπάλληλα Πανελλήνια σχολικά Πρωταθλήματα και τρία μετάλλια, Χρυσό, Ασημένιο και Χάλκινο, σε Παγκόσμια σχολικά Πρωταθλήματα.

Το σημαντικότερο όλων όμως είναι πως από το σχολείο μας πέρασαν είτε ως μαθητές είτε ως αθλητές δεκάδες παιδιά με ξεχωριστές διακρίσεις. Σάββας Καμπερίδης, Χάρης Μαρκόπουλος, Νίκος Ζήσης, Σοφοκλής Σχορτσανίτης, Κώστας Σλούκας, Δημήτρης Κατσίβελης, Γιάννης Κουζέλογλου, Βασίλης Χρηστίδης, Διαμαντής Σλαφτσάκης, Ανδρέας Χριστοδούλου και πολλοί άλλοι ακόμα.

Όταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης ανέλαβε προπονητής του Ολυμπιακού το 2008 και εκτιμώντας τη δουλειά που γίνεται στα τμήματα υποδομής του Μαντουλίδη, εισηγήθηκε στη διοίκηση των «Ερυθρολεύκων» ένα πλαίσιο συνεργασίας. Στόχοι του αφενός η προκοπή των τμημάτων υποδομής του Μαντουλίδη, αφετέρου, σε περίπτωση που προέκυπτε μεταγραφικό σενάριο για κάποιον παίκτη του Μαντουλίδη, ο Ολυμπιακός, αν τον ενδιέφερε η συγκεκριμένη περίπτωση, απλώς να έχει τον τελευταίο λόγο.

Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν του 2008 ο Παναγιώτης μού τηλεφωνεί και μου λέει ότι ο Ολυμπιακός ενδιαφέρεται για την απόκτηση του Κατσίβελη. Είναι η εποχή που οι «Ερυθρόλευκοι» έχουν κάνει το “μπαμ” με την απόκτηση του Τσίλντρες από το NBA.

«Κόουτς, ο Κατσίβελης είναι σπουδαίο ταλέντο, αλλά δεν είναι ακόμη έτοιμος για Α1. Γιατί δεν παίρνεις τον Σλούκα; Είναι ένας παίκτης που μπορεί να περάσει την μπάλα από το μάτι της βελόνας και να βρει τον Τσίλντρες με κλειστά τα μάτια», του λέω.

«Μου έχουν πει ότι δεν είναι πολύ αθλητικός και δεν μπορεί να παίξει άμυνα». «Ποιος σου έχει πει τέτοιες σαχλαμάρες; Πάρε τον Σλούκα, στο εγγυώμαι. Θα με θυμηθείς», καταλήγω.

Μετά από δύο ημέρες ο Γιαννάκης, αφού έχει κάνει την έρευνά του, μου ξανατηλεφωνεί. «Θέλω τον Σλούκα», μου λέει.

Ωστόσο, για τον Κώστα υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για την απόκτησή του από τον ΠΑΟΚ. Μια ομάδα που είναι στην ίδια πόλη όπου έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει.

Όλη του η ζωή μέχρι τότε είναι σ’ αυτήν την πόλη και η αλήθεια είναι πως στο ευρύτερο περιβάλλον του παίκτη δεν ακούγεται κι άσχημο ως επιλογή για το επόμενο βήμα.

Ο πατέρας του Κώστα, ο Γιάννης Σλούκας, έχοντας εμπιστοσύνη στον γιο του, του είχε αφήσει εν λευκώ να χειριστεί τη μεταγραφή και να αποφασίσει για το μέλλον του.

Ο Γιάννης ήταν βετεράνος αρσιβαρίστας της ΧΑΝΘ, έτρεφε δε απεριόριστο σεβασμό και θεωρούσε μέντορά του τον Λάκη Τσάβα, θρύλο του ελληνικού μπάσκετ, επίσης αθλητή της ΧΑΝΘ και Κυπελλούχο Ευρώπης με την ΑΕΚ.

Η συζήτηση που έκανε με τον Τσάβα και τον Κώστα Μπογατσιώτη μάλλον ήταν καθοριστική για την τελική απόφαση.

Ο Κώστας υπέγραψε στον Ολυμπιακό για τέσσερα χρόνια. Πολύ γρήγορα η αξία του αναγνωρίστηκε και μέχρι σήμερα γράφει τη δική του μοναδική ιστορία.

Σήμερα, κι ενώ έχουν περάσει πάνω από 15 χρόνια από τότε και οι εποχές χαρακτηρίζονται πλέον από άκρατο επαγγελματισμό, η συμπεριφορά μεγίστης ευθύνης των δύο 35άρηδων πλέον Κωστήδων απέναντι στην Εθνική ομάδα περιποιεί μεγάλη τιμή για το μπάσκετ, τον ελληνικό αθλητισμό και την κοινωνία.

Ο Νίκος Κεραμέας είναι προπονητής μπάσκετ.

Επιμέλεια κειμένου: Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος

CHECK IT OUT: Νίκος Κεραμέας: Γονείς, μη βιάζεστε

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Κώστας Παπαδόπουλος: Καλοκαιρινά μετάλλια