Η ανταμοιβή του Μάικ Μαλόουν

Το ΝΒΑ λένε πως είναι Players League. Μία «λίγκα των παικτών». Η αναμφισβήτητη επιτυχία ενός καλού προπονητή σε αυτό το διαμορφωμένο περιβάλλον είναι κάτι σαν μία συναδελφική ανακούφιση.

Σαν μία νίκη για όλους τους κόουτς.

Είναι πολύ σημαντικό για όλους μας να υπάρχει αναγνώριση στη δουλειά καλών προπονητών.

Διότι είναι αλήθεια πως στο ΝΒΑ παίζουν σημαντικό ρόλο οι παίκτες-προσωπικότητες, τόσο αγωνιστικά όσο και επικοινωνιακά.

Όταν το αμερικανικό πρωτάθλημα προσπαθεί να πουλήσει το «προϊόν» του παγκοσμίως, είναι λογικό να επιχειρεί να το κάνει με βιτρίνα τους σταρ των παρκέ.

Αυτό, βεβαίως, δεν πρέπει να παρερμηνεύεται. Καθώς ένας παίκτης, όσο καλός κι αν είναι, δεν μπορεί να αποδώσει σωστά χωρίς την καθοδήγηση ενός ικανού ανθρώπου από τον πάγκο.

Η σπουδαία πρόκριση των Ντένβερ Νάγκετς στους τελικούς της Δυτικής Περιφέρειας του 2020 είναι αναμφίβολα μία ανταμοιβή και για τον κόουτς Μάικ Μαλόουν.

Άλλωστε, είναι λάθος προσέγγιση του κοινού να πιστεύει ότι με καλούς παίκτες έχεις αυτομάτως μία αξιόλογη ομάδα. Η καλή ομάδα «χτίζεται» από καλούς αθλητές, αλλά και από καλό προπονητή, όπως είναι και ο Μαλόουν.

Τον Μάικ Μαλόουν τον γνώρισα το 2013 στο Λας Βέγκας, όταν είχε τη θέση του χεντ κόουτς του Σακραμέντο.

Ήταν ένα καλοκαίρι στο οποίο ήμουν μέλος του τεχνικού τιμ των Κινγκς για το σάμερ λιγκ, το οποίο η ομάδα κατόρθωσε να κατακτήσει.

Αναπτύξαμε μία εξαιρετική επαγγελματική και προσωπική σχέση, που βασίστηκε σε πολλές προπονήσεις και ατελείωτες συζητήσεις για μπάσκετ.

Ήταν μία μεγάλη εμπειρία για μένα, καθώς δεν ήταν απλώς αυτή καθ’ αυτή η αγωνιστική παράσταση και η συνεργασία, αλλά και ότι ήρθαμε πολύ κοντά.

Αν και πρώτος προπονητής από τότε, ήταν ανοικτός σε κάθε μπασκετική πληροφορία.

Είναι ξεχωριστό ταλέντο να αποκτά κάποιος την ικανότητα να ακούει τους συνεργάτες του και ο Μάικ γνωρίζει ότι έτσι μπορεί να βελτιωθεί και ο ίδιος.

Δίπλα του έμαθα πολλά πράγματα, σχετικά και με τη διαχείριση των παικτών και την ψυχολογική προσέγγιση μίας ομάδας.

Στο Σακραμέντο αγωνιζόταν τότε ο ΝτεΜάρκους Κάζινς, ο οποίος ως σταρ των Κινγκς δεν αγωνιζόταν στο σάμερ λιγκ. Ωστόσο, ήταν παρών σε όλες τις προπονήσεις και σε κάποια από τα δείπνα των προπονητών.

Είχα, συνεπώς, ζώντας την κατάσταση από μέσα, μία καλύτερη εκτίμησή της, για τον τρόπο και τη διαδικασία διαχείρισης μεγάλων παικτών και προσωπικοτήτων.

Το μπάσκετ αλλάζει συνεχώς.

Όσες εμπειρίες και συμβουλές κι αν είχε ο Μάικ Μαλόουν από τον πατέρα του, Μπρένταν -άλλοτε προπονητή των Τορόντο Ράπτορς και Κλίβελαντ Καβαλίερς και για χρόνια βοηθό σε πολλές ομάδες, κερδίζοντας και δύο τίτλους (1989, 1990) με τους Ντιτρόιτ Πίστονς– έμαθε και να προσαρμόζεται.

Αυτό είναι ένα πολύ δυνατό στοιχείο του: βελτιώνεται και προχωρά αντίστοιχα με αυτό που έχει να αντιμετωπίσει και να χειριστεί.

Μπορεί να προσαρμοστεί ανάλογα με τους παίκτες που διαθέτει, αναζητά διαρκώς τρόπους να πάρει το καλύτερο δυνατό από κάθε αθλητή του και πορεύεται όπως προχωρά και το άθλημα.

Σαφώς και κάθε προπονητής λαμβάνει ερεθίσματα και εικόνες από κάποιον και ο Μαλόουν το έκανε, αρχικά, με τον πατέρα του.

Αλλά, από την άλλη πλευρά, για να είμαστε σωστοί, το μπάσκετ αλλάζει γρήγορα και ενδέχεται να μείνεις στάσιμος αν διατηρήσεις εμμονές ή δεν έχεις τη διάθεση να προσαρμόζεσαι.

Το εκπληκτικό στοιχείο με τον κόουτς Μαλόουν, όπως φυσικά και με άλλους συναδέλφους του στις Η.Π.Α., είναι πως δουλεύει τόσο σκληρά ώστε να είναι μονίμως ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις και τις καταστάσεις που διαμορφώνονται.

Γι’ αυτό και οι ομάδες του, όπως ακριβώς με τους Νάγκετς, οι οποίοι ανέτρεψαν δις στα πλέι οφς του 2020 το μειονέκτημα του 3-1 στις σειρές με Γιούτα και Λος Άντζελες Κλίπερς, δεν τα παρατούν ποτέ.

Σημαντικός παράγοντας στη διαμόρφωση της προπονητικής φιλοσοφίας του Μάικ Μαλόουν είναι η σχέση που έχει αναπτύξει και διατηρεί με το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Έχει εικόνα και σέβεται ιδιαιτέρως τους Ευρωπαίους προπονητές.

Παρακολουθεί στενά το άθλημα στα μέρη μας και είχε συμφωνήσει να έχει και ρόλο συμβούλου στην Εθνική Σερβίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, οι οποίοι βεβαίως αναβλήθηκαν για το καλοκαίρι του 2021.

Μόνο και μόνο που παρά τη σπουδαιότητα της ιδιότητας και τη θέσης του θα καθίσει και θα ακούσει το παραμικρό που έχεις να του πεις, σου σου δίνει την ξεκάθαρη εικόνα ότι «απορροφά» τα πάντα.

Στα σάμερ λιγκ, οι ομάδες του ΝΒΑ έχουν συνήθως στο τεχνικό τιμ τους από έναν μην Αμερικανό κόουτς.

Θεωρητικά, η γνώμη ενός Ευρωπαίου δεν είναι βαρύνουσα, όμως ο Μάικ Μαλόουν μάς άκουγε όλους υπομονετικά.

Θυμάμαι πως η ομάδα δεν δούλευε σωστά στον τομέα της κυκλοφορίας της μπάλας. Μου ζητήθηκε να πω την άποψή μου πάνω στο πρόβλημα.

Όταν ανέφερα στον κόουτς ότι υπάρχει ένα σύστημα, δεν μου επέτρεψε να του το αναλύσω ιδιαιτέρως, αλλά με παρακάλεσε να το παρουσιάσω εγώ ο ίδιος στους παίκτες στην επόμενη προπόνηση!

Μετά την πρώτη συνεργασία μας στο Σακραμέντο, όταν το 2015 ο κόουτς Μαλόουν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία των Νάγκετς, παρακολούθησα από κοντά την προετοιμασία στο Ντένβερ.

Εκεί συνάντησα μία μεγάλη έκπληξη, όταν σε μία προπόνηση αντίκρισα στον πίνακα των συστημάτων εκείνη την άσκηση που είχα παρουσιάσει στο Λας Βέγκας. Μάλιστα, είχε ονομάσει το σύστημα «Z-Drill», από το αρχικό γράμμα του επωνύμου μου και τη φύση της άσκησης.

Αυτό επιβεβαίωσε τη διάθεσή του για συνεχή βελτίωση αλλά και τον σεβασμό και την αναγνώριση που επιδεικνύει σε έναν, έστω και προσωρινό, συνεργάτη του.

Έχοντας γνωρίσει από κοντά τον Μάικ, χαίρομαι πολύ για την επιτυχία της ομάδας του, η οποία αποτελεί μία επιβεβαίωση του ταλέντου και των ικανοτήτων όλων των μελών του οργανισμού που ονομάζεται Ντένβερ Νάγκετς.

Η ομάδα του αντανακλά τη δική του αυτοπεποίθηση, διότι και ο ίδιος πιστεύει πολύ και στη δουλειά και στους παίκτες του.

Είναι συνεπής, εργατικός και δεν πιστεύω ότι ακόμη και όταν οι Νάγκετς βρέθηκαν στο 1-3 από τους Τζαζ, στον πρώτο γύρο, αισθάνθηκε επιπλέον πίεση.

Γνωρίζει καλά πως συχνά ένα αποτέλεσμα κρίνεται από έναν απρόσμενο παράγοντα και δουλεύει πάντα ξέροντας πως έχει και θέλει να δώσει πολλά στην ομάδα του.

Δεν ήταν ούτως ή άλλως απολύτως σωστό να μιλάμε για μία κατάσταση «ασφαλούς κρίσης» για προπονητές και παίκτες στη «φούσκα» του ΝΒΑ, λόγω ιδιαίτερων συνθηκών και της απραξίας από την πανδημία του κορονοϊού.

Αυτό συνέβη στον πρώτο αντίπαλο του Μαλόουν στα πλέι οφς, τον Κουίν Σνάιντερ της Γιούτα, τον οποίο επίσης γνωρίζω προσωπικά.

Αμφότεροι είναι ένα ζωντανό δείγμα και ένα τρανό παράδειγμα ότι οι κόουτς μπορούν και πρέπει να παίζουν σημαντικό ρόλο σε μία ομάδα.

Και οι δύο, πάντα βεβαίως με έναν ολόκληρο μηχανισμό από πίσω τους, επιβεβαίωσαν πόσο σημαντικό είναι να έχεις τη δυνατότητα και τη χρονική ευχέρεια να «χτίσεις» μία ομάδα πρωταγωνίστρια και μάλιστα δίχως πρωτοκλασάτους αστέρες.

Το Ντένβερ δημιουργήθηκε πολύ προσεκτικά και αργά και ήμουν παρών στην πρώτη προετοιμασία του Νικόλα Γιόκιτς στην ομάδα.

Μετά το πρώτο φιλικό, εναντίον των Σικάγο Μπουλς, επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και ήρθε ο κόουτς και ρώτησε τι είδα, τι διαπίστωσα και ποιος παίκτης μού έκανε εντύπωση.

Γύρισα προς το μέρος του και του απάντησα με μια επιφυλακτικότητα πως «μπορεί να φανεί λίγο παράξενο, όμως, μου άρεσε ο Γιόκιτς», ο οποίος τότε δεν είχε δείξει ακόμη αυτά τα εκπληκτικά στοιχεία που παρουσιάζει στις μέρες μας.

Παρά τα περιττά κιλά του, φαινόταν πως είναι ένας πολύ «μπασκετικός» παίκτης, με ιδιαίτερη αντίληψη του παιχνιδιού.

Ο Μαλόουν έσκυψε στο αυτί μου και είπε χαμηλόφωνα και με χαμόγελο ότι «κόουτς, κι εγώ την ίδια άποψη έχω».

Έβλεπε και εκείνος την προοπτική του Σέρβου σέντερ, αλλά δεν μπορούσε ακόμη να το πει φωναχτά για έναν ρούκι από το Νο41 του ντραφτ.

Οι Νάγκετς «χτίστηκαν» χάρη και στην εξαιρετική δουλειά του πρώην τζένεραλ μάνατζέρ τους, του Λιθουανού Αρτούρας Καρνισόβας, ο οποίος πλέον είναι παράγοντας των Σικάγο Μπουλς.

Γενικά, το front office των Νάγκετς ήταν αποδοτικό για την ενίσχυση του ρόστερ και έδειξε ότι μία καλή δουλειά είναι πάντα αποτέλεσμα συνεργασίας πολλών ανθρώπων.

Το ευτύχημα είναι πως και ο κόουτς Μάικ Μαλόουν, ένας εξαιρετικός χαρακτήρας και ένας σωστότατος επαγγελματίας, ανταμείβεται για τη δουλειά και την αποτελεσματικότητά του.

Ο Μαλόουν έχει μεγαλώσει στην Αστόρια, στη Νέα Υόρκη, σε συνοικία με πολλούς Έλληνες και ξέρω πως έχει πολύ καλή σχέση και με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο.

Γενικά, ο χαρακτήρας του είναι τέτοιος που προσφέρει αγάπη στον συνεργάτη που είναι πλάι του και ενδιαφέρεται να μάθει και τις δικές σου καταβολές.

Σεβόταν πάντα ότι κάποιοι προπονητές ταξίδεψαν στην Αμερική και εκτός από τα δείγματα γραφής που είχαν δείξει, θέλουν συνεχώς να μαθαίνουν νέα πράγματα για το μπάσκετ.

Όπως θέλει να κάνει και ο ίδιος και είναι καταστάσεις και εμπειρίες που βοήθησαν και εκείνον στη σκέψη και την πρακτική του.

Η δουλειά του προπονητή δεν είναι μόνο στην προπόνηση ή τον αγώνα. Για κάποιους είναι καθήκον να ανταλλάσσουν ιδέες και να δουλεύουν πάνω σε αυτές τις ιδέες και να γίνονται καλύτεροι. Στις Η.Π.Α. αυτό είναι σύνηθες.

Ο Μάικ Μαλόουν, όπως κάθε κόουτς που εργάζεται σκληρά και αγαπά αυτό που κάνει, θα ζήσει σίγουρα μία ή και περισσότερες στιγμές ανταμοιβής.

Υπάρχουν περιπτώσεις που, ενδεχομένως λόγω τύχης ή άλλων κακών συγκυριών ένας προπονητής δεν θα φέρει μία (ακόμη και αναμενόμενη) επιτυχία…

Όσοι γνωρίζουν από μπάσκετ, όμως, καταλαβαίνουν αν ένας κόουτς έχει δουλέψει σωστά, είτε έχει έρθει το αποτέλεσμα είτε όχι.

Σήμερα μιλάμε για μία επιτυχία, στην προκειμένη του κόουτς Μάικ Μαλόουν.

Ωστόσο, και να μην είχε προκριθεί κόντρα στους Κλίπερς, το επίτευγμα θα ήταν η δημιουργία μίας ομάδας που ήταν ανταγωνιστική και αυτό δεν θα το άλλαζε ένα σουτ ή μία λάθος πάσα.

Το προσωπικό του κατόρθωμα δεν είναι απλώς νίκες. Είναι ότι παρέμεινε ανοιχτόμυαλος, προσαρμοστικός με διάθεση για διαρκή ευελιξία και δίχως ίχνος πείσματος σε κλασικές και ενίοτε απαρχαιωμένες ιδέες.

Δεν τα παρατά ποτέ και επιμένει να συμβουλεύει τους παίκτες του να κάνουν το ίδιο. Να πιστεύουν στους εαυτούς τους, όπως κάνει και ο κόουτς Μαλόουν. Η επιτυχία και ανταμοιβή τού αξίζουν.

Ο Ηλίας Ζούρος είναι προπονητής μπάσκετ.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ηλίας Ζούρος: «Ο Πάγκος Της Παράνοιας»

Αλέξανδρος Άνθης: «Οι Δαίμονες Του Coach-G»

Δημήτρης Παπαδόπουλος: «Ο Ζέλικο, όπως τον έζησα»

Γιάννης Σιούτης: «Ο πρώτος μου κόουτς»

Το Τορόντο είναι η «Ιθάκη» της μπασκετικής «Οδύσσειας» του Νικ Νερς

Η τραγωδία έκανε τον Στιβ Κερ να μην βλέπει τον κόσμο απλώς ως μπάλα

Τα γράμματα του Φρανκ Βόγκελ στον Ρικ Πιτίνο έγιναν οι συστατικές επιστολές του