Υπάρχει μία λέξη η οποία συνδέει τον αθλητισμό με την υγειονομική κρίση που βιώνει εδώ και μήνες ολόκληρος ο κόσμος. «Πειθαρχία».
Είναι μία έκφραση, μία στάση ζωής με την οποία οι αθλητές μαθαίνουν από νεαρή ηλικία να πορεύονται.
Αυτή τη λέξη όφειλαν να έχουν στο νου τους οι υπεύθυνοι που αποφάσισαν με ιδιαίτερη ευκολία το νέο «λουκέτο» του (ερασιτεχνικού) αθλητισμού, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού…
Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα στο οποίο κατά τη διάρκεια και του πρώτου lockdown, την άνοιξη, τηρήθηκαν όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα, δίχως καμία παράβαση. Όλα έγιναν βάσει εντολών στους αγώνες όλων των κατηγοριών, πάντα χωρίς φιλάθλους στις εξέδρες ή παραπάνω αθλητές από το επιτρεπτό όριο.
Παρόλα αυτά, το μπάσκετ, εκτός της Basket League, έχει σταματήσει να παίζεται παντού, σε όλη τη χώρα.
Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τους λοιμωξιολόγους, τους οποίους σαφώς και πρέπει να ακούμε προσεκτικά. Είναι, όμως, δική τους απόφαση να μην συνεχιστούν τα πρωταθλήματα σε κάθε επίπεδο μπάσκετ, πλην της μεγάλης κατηγορίας.
Είναι δική τους απόφαση να ζητούν τεστ Covid-19 από όλα τα μέλη των ομάδων πριν από κάθε αγώνα, εβδομαδιαία. Η μόνη λίγκα που μπορεί να αναλάβει ένα τέτοιο κόστος είναι η Basket League, όπως έγινε με τη Super League στο ποδόσφαιρο.
Ξεκινώντας από τις ακαδημίες, οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν το πόσο κακό κάνει σε ένα παιδί, σωματικά και ψυχικά, να μην εκτονώνεται σε ένα ματς ή στην προπόνηση.
Ανδρέας Γλυνιαδάκης / Photo by: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου – Tourette Photography.
Είναι ιδιαιτέρως επιζήμιο για έναν νέο να μην χαίρεται τον αθλητισμό. Να μην έχει την ευκαιρία να αναπτύξει κι άλλες δεξιότητες και να αφομοιώσει κανόνες και τρόπους ζωής μέσα από αυτό.
Πόσο παράλογο είναι τα πιτσιρίκια που μπορούν να παίξουν στο διάλειμμα στο σχολείο, να μην έχουν τη δυνατότητα να κάνουν το ίδιο σε μία ομάδα, το απόγευμα. Παιδιά από την ίδια γειτονιά, συχνά από το ίδιο σχολείο, στα οποία απαγορεύτηκε η προπόνηση ακόμη και χωρίς επαφή.
Η ζημιά, φυσικά, επεκτείνεται στα ερασιτεχνικά σωματεία, τα οποία στηρίζουν αυτές τις ακαδημίες, αλλά και στους γονείς και τους προπονητές. Από το περασμένο lockdown ως τον Σεπτέμβριο του 2020, υπάρχουν ακαδημίες οι οποίες έχουν παρατηρήσει ότι μόλις τα μισά παιδιά επέστρεψαν, υπό τον φόβο της πανδημίας ή της έλλειψης χρημάτων των οικογενειών τους.
Κάποια παιδιά που ξεκίνησαν και τους άρεσε αρχικά, προτίμησαν κατά τη διάρκεια της μεγάλης αποχής να ασχοληθούν με κάτι άλλο.
Ούτως ή άλλως, το να φέρεις ένα παιδί κοντά σε ένα άθλημα είναι διαρκής αγώνας και τα παιδιά, πλέον έχουν πολλές άλλες επιλογές. Τα κινητά και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι πράγματα που κρατούν τη νεολαία μακριά από την άθληση και τον υγιεινό τρόπο ζωής…
Όπως πλήττονται τα οικονομικά των γονέων από την κατάσταση που βιώνουμε, έτσι πλήττονται και οι αμοιβές των προπονητών από την απόφαση για προσωρινό «λουκέτο». Τα σωματεία που θέλουν να στηρίξουν αυτές τις προσπάθειες απειλούνται επίσης με μεγάλες απώλειες…
Όλα θα είναι διαφορετικά μετά την άρση του δεύτερου lockdown και κάποιες «πληγές» μπορεί να μην επουλωθούν και ποτέ. Ωστόσο, είμαι αισιόδοξος ότι οι άνθρωποι που αγαπούν το μπάσκετ και έχουν μεράκι να διδάξουν σε παιδιά, θα βρουν τρόπους να τα φέρουν και πάλι στο γήπεδο.
Στιγμιότυπο από τον αγώνα μεταξύ Πανιωνίου-Ακαδημίας Αθηνών, για το Πανελλήνιο πρωτάθλημα Παίδων του 2016 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Στη δική μου γειτονιά, δεκάδες άνθρωποι παίζουν μπάσκετ μέχρι αργά το βράδυ, Μέχρι να σβήσουν τα φώτα.
Ο κόσμος αγαπά το άθλημα και δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν πολλά ερασιτεχνικά, ανεξάρτητα ή εργασιακά πρωταθλήματα. Αυτό δείχνει πολλά για τη λατρεία του κοινού για το παιχνίδι και την ανάγκη για εκτόνωση.
Όλα αυτά τα πρωταθλήματα, όμως, έχουν διακοπεί, όπως έχουν διακοπεί όλες οι εθνικές κατηγορίες, εκτός της Α1 ανδρών.
Οι εθνικές κατηγορίες είναι για πολλούς αθλητές το συμπλήρωμα των εισοδημάτων τους. Για άλλους, όπως στην Α2, είναι η βασική πηγή επαγγελματικής αμοιβής και το να μην γνωρίζουν πότε θα εργαστούν ξανά είναι δύσκολο και επίπονο.
Θα πρέπει επιτέλους να βρεθεί μία χρυσή τομή για τους αθλητές της Α2 και των μικρότερων κατηγοριών, ώστε παίκτες οι οποίοι είναι επαγγελματίες, αλλά δεν θεωρούνται επαγγελματίες -καθώς υπάγονται σε ένα ερασιτεχνικό σωματείο- να μπορούν να υπαχθούν σε ΚΑΔ και να λάβουν κι εκείνοι το επίδομά τους.
Το επάγγελμά τους κυριολεκτικά αναστέλλεται και δεν μπορούν όχι απλώς να αθληθούν, αλλά ούτε να ζήσουν τις οικογένειές τους.
Photo by: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου / Tourette Photography.
Το πρόβλημα είναι τεράστιο και βιοποριστικό για όλα αυτά τα παιδιά…
Ο ΠΣΑΚ ανακοίνωσε προ ημερών την πρόθεση οικονομικής ενίσχυσης των αθλητών -αρχικά της Α2-, με ένα ποσό 20.000 ευρώ.
Σκοπός του συνδέσμου είναι να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια, προκειμένου να επιστρέψουν οι παίκτες στους αγωνιστικούς χώρους, προσφέροντας το συγκεκριμένο ποσό από το ταμείο αλληλοβοήθειας, για να καλυφθεί ένα μέρος από τη διενέργεια των πρώτων τεστ.
Δυστυχώς δεν υπάρχει για τους αθλητές ένας ορίζοντας ή μία φωνή από την ομοσπονδία, η οποία θα ενθαρρύνει την επανεκκίνηση των πρωταθλημάτων.
Η Ε.Ο.Κ., ως θεματοτοφύλακας και υπεύθυνη για τη διοργάνωση όλων των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων, δεν έχει πάρει θέση… Είναι σε ένα ακόμη lockdown απούσα, με καμία πρόθεση να συζητήσει με τους ίδιους τους πρωταγωνιστές για το μέλλον τους.
Η ομοσπονδία δεν πήρε θέση ούτε στην πρώτη καραντίνα, όχι όμως γιατί σέβεται τις απόψεις και τις αποφάσεις των λοιμωξιολόγων.
Αλλά και διότι πολλοί πρόεδροι από τα ερασιτεχνικά σωματεία που εκπροσωπεί η Ε.Ο.Κ., βρήκαν μία νέα ιδανική ευκαιρία να μην καταβάλλουν σε παίκτες και προπονητές ποσά που έχουν συμφωνηθεί ακόμη και για αγώνες οι οποίοι έχουν ήδη διεξαχθεί.
Η μπάλα έχει σταματήσει να αναπηδά στα παρκέ της Α2, λόγω κορονοϊού. Εικόνα από τον αγώνα Παγκρατίου-Ψυχικού, τον Οκτώβριο του 2020, στο κλειστό του Μετς / Photo by: Eurokinissi.
Οι σύλλογοι της Basket League, ως ανώνυμες καλαθοσφαιρικές εταιρίες, έχουν τη δυνατότητα των τακτικών ελέγχων όλων των μελών των ομάδων και αυτός ήταν ο λόγος που έλαβαν την έγκριση να συνεχιστεί το πρωτάθλημα.
Ορθώς συνέβη αυτό, διότι τα υγειονομικά πρωτόκολλα τηρούνται, όσοι ζουν από το άθλημα διατηρούν τις εργασίες τους και ο κόσμος μπορεί να παρακολουθήσει, έστω και μόνο τηλεοπτικά, μπάσκετ.
Το μπάσκετ, όμως, είχε επηρεαστεί ιδιαιτέρως και από το προηγούμενο lockdown και θα συνεχίσει να επηρεάζεται. Ομάδες αποχώρησαν, χορηγοί έφυγαν.
Όταν η κοινωνία επηρεάζεται οικονομικά, ο αθλητισμός που αποτελεί κομμάτι της δεν μπορεί να είναι εξαίρεση. Το μερίδιο εσόδων μειώνεται και το πιο βασικό είναι ότι το να παίζεις σε ένα άδειο γήπεδο είναι χειρότερο από προπόνηση.
Κανένας αθλητής δεν θέλει να ζει κάτι τέτοιο, διότι δεν υπάρχει παλμός, συναίσθημα ή η ευχαρίστηση του να δώσεις πίσω ένα χειροκρότημα και να ευχαριστήσεις το κοινό που σε τίμησε με την παρουσία του, για να στηρίξει την ομάδα σου.
Μαζί με την οικονομική καταστροφή σε συλλόγους αθλητές, οι άδειες εξέδρες είναι η πιο δύσκολα διαχειρίσιμη επίπτωση του κορονοϊού.
Πανοραμική άποψη του κλειστού γηπέδου της Πυλαίας, σε παλαιότερη φωτογραφία / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Πιστεύω ότι θα έπρεπε σε όλα τα επίπεδα του μπάσκετ να επιτρέπεται τουλάχιστον η προπόνηση, έστω με ασφαλείς αποστάσεις ή ακόμη και με δύο αθλητές ανά καλάθι.
Κάτι τέτοιο θα τηρούσε την ασφάλεια της μη μετάδοσης του ιού. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα πρέπει να βρεθεί άμεσα μία λύση για όλα τα παιδιά που δεν μπορούν να μπουν σε ΚΑΔ, αν και είναι επαγγελματίες αθλητές.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Α1 Γυναικών στο μπάσκετ και την αντίστοιχη κατηγορία του βόλεϊ, εις βάρος παικτών και παικτριών που στην κυριολεξία ζουν από τον αθλητισμό.
Είναι αδιανόητο να μην έχουν τη δυνατότητα να λάβουν το ειδικό επίδομα για όσο διάστημα έχουν ανασταλεί τα πρωταθλήματά τους.
Όλη αυτή η κατάσταση είναι, επίσης, η αφορμή και η δικαιολογία πολλών προέδρων που, μην έχοντας έσοδα, αφήνουν απλήρωτους για μήνες τους αθλητές.
Είναι μία άλλη οπτική της εδώ και χρόνια οικονομικής κρίσης που έχει πλήξει και τα σπορ και, πια, άλλη μία ευκαιρία των παραγόντων να αφήνουν ομάδες και παίκτες με υπέρογκα χρέη…
Δεν αμφισβητούμε τις προθέσεις των λοιμωξιολόγων για την προστασία της δημόσιας υγείας. Τα σπορ, όμως, έχουν αποδείξει την πειθαρχία τους και την ευλαβική τήρηση των κανόνων ασφαλείας.
Η ίδια κατάσταση, με αναστολή του ερασιτεχνικού αθλητισμού, επικρατεί και στη Γερμανία, την Ισπανία και τη Γαλλία.
Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να είναι από μόνο του αιτία απλής αποδοχής. Η λύση της απραξίας δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Χρειάζεται διάλογος για να βρεθούν λύσεις και όχι μόνο «εντολές» και «διαταγές».
Θα έπρεπε να επιτραπούν οι προπονήσεις, γιατί είναι απίστευτα δύσκολο για μία ομάδα να μπορεί να αγωνιστεί και να βρει άμεσα ρυθμό έπειτα από καραντίνα τριών ή τεσσάρων εβδομάδων.
Κάθε αθλητής, οποιουδήποτε επιπέδου, δεν μπορεί απλώς να συντηρηθεί τρέχοντας σε ανοικτό χώρο ή γυμνάζοντας τον εαυτό του στο σπίτι του. Δεν μπορεί να του ζητηθεί μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων να μπει στο παρκέ και να παίξει άμεσα.
Η εμπειρία μού έχει δείξει ότι έπειτα από τέσσερις εβδομάδες απραξίας, ένας αθλητής χρειάζεται άλλες τέσσερις ως έξι εβδομάδες για να επανέλθει σε πλήρη αγωνιστική κατάσταση και να μην κινδυνεύει να τραυματιστεί.
Η άδεια για εκγύμναση ολιγομελών τμημάτων των ομάδων ήταν κάτι καθ’ όλα εφικτό. Θα μπορούσαν να εφαρμοστούν κάποια πιο χαλαρά μέτρα, καθώς ορισμένοι θα επηρεαστούν για πάντα από όσα εξαγγέλθηκαν και εφαρμόζονται.
Τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ επικίνδυνα και να μιλάμε σε λίγο καιρό για μία ακόμη χαμένη σεζόν για το ερασιτεχνικό μπάσκετ στην Ελλάδα.
Photo by: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου / Tourette Photography.
Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν πρόεδρος του Π.Σ.Α.Κ..
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Ανδρέας Γλυνιαδάκης: «Κυνήγησε το όνειρό σου» / «Ψυχοθεραπεία» / «Το Μπάσκετ Δεν Τελειώνει» / «Ευκαιρία για αλλαγή» / «Όταν σβήνουν τα φώτα» / «Πώς χρεοκοπούν οι αθλητές» / « «ΝΒΑ ντραφτ σημαίνει ευκαιρία» / «Τα δύο πρόσωπα της Ευρωλίγκας» / «Ο αθλητισμός που θέλουμε»
Βλάντο Γιάνκοβιτς: Το μπάσκετ είμαστε εμείς