Σερ Γκάρι Λίνεκερ

«Θα πολεμήσουμε στη Γαλλία, θα πολεμήσουμε σε θάλασσες και ωκεανούς.

Θα πολεμήσουμε με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους αιθέρες, θα υπερασπίσουμε το νησί μας, ό,τι και να μας κοστίσει, θα πολεμήσουμε στα χωράφια και στους δρόμους, θα πολεμήσουμε στους λόφους. Δεν θα παραδοθούμε ποτέ!».

Αυτά τα ιστορικά λόγια του Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας, του Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο Μπάρι από τα East Midlands, τα είχε κορνιζαρισμένα σε ένα από αυτά τα παλιά βρετανικά υφαντά που οι βεριτάμπλ Άγγλοι συνήθιζαν να κρεμάνε στον τοίχο.

Ο Μπάρι έβγαζε το βιός του δουλεύοντας σκληρά στο οπωροπωλείο της οικογένειας, ένα μανάβικο που από πάππου προς πάππου άνηκε στους Λίνεκερ. Ήταν στην κεντρική αγορά, δίπλα από το περίφημο ρολόι του Λέστερ που στέκει αγέρωχο από το 1868 και αποτελεί σημείο αναφοράς για την πόλη.

Εκείνο το πρωινό της 30ης Νοεμβρίου του ’60, ο Μπάρι έλειπε από το παζάρι γιατί η γυναίκα του η Μάργκαρετ είχε φέρει στη ζωή τον πρώτο τους γιο.

Ο πατέρας το θεώρησε θεόσταλτο σημάδι, 30 Νοεμβρίου είχε γεννηθεί και ο «Πατέρας της νίκης», ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Ο γιος του ήταν πολεμιστής. «Γκάρι Ουίνστον Λίνεκερ, καλωσόρισες στη ζωή».

Αυτή την ιστορία την άκουσε εκατοντάδες φορές (αρκετά παραλλαγμένη, όπως αρέσει στους ανθρώπους κάποιας ηλικίας) ο Γκάρι Λίνεκερ βοηθώντας στο μανάβικο του πατέρα του στο Leicester Market. Του έδειχνε το πλεχτό στον τοίχο και του εξηγούσε πόσο περήφανος πρέπει να είναι που είναι Άγγλος.

Ο μικρός ήταν από τα λίγα παιδιά στη γειτονιά που όταν έπαιζε στους δρόμους, δεν επέλεγε ομάδα, έλεγε πάντοτε ότι παίζει για την Εθνική Αγγλίας. Ποδόσφαιρο, ράγκμπι, κρίκετ. Ο μικρός είχε κλίση σε όλα τα αθλήματα με τα οποία καταπιανόταν και μόνον όταν κλήθηκε να επιλέξει κατέληξε στο ποδόσφαιρο.

Πήγε στο City of Leicester Boys‘ Grammar School πιο πολύ επειδή ήταν κοντά στο σπίτι του και θα είχε χρόνο να παίζει με τον δυο χρόνια μικρότερο αδελφό του, τον Γουέην. Κακός μαθητής, συλλέκτης O levels, απλούστατα γιατί η συγκέντρωση και η σπουδή του περιοριζόταν στο ποδόσφαιρο.

«Το ποδόσφαιρο δεν θα γεμίζει με φαγητό το τραπέζι του σπιτιού σου», ήταν η μόνιμη παρατήρηση των καθηγητών του κάθε που παρέδιδε μια κακή εργασία. Ο Γκάρι όμως το ήθελε πολύ, τόσο πολύ που έκανε τριπλές προπονήσεις στη νεοσύστατη Aylestone Park και στο δίλημμα ποδόσφαιρο ή σχολείο, επέλεξε το ποδόσφαιρο.

Στις ακαδημίες της μεγάλης Λέστερ πήγε να δοκιμαστεί στα 16 του, το 1977 τον είχαν ήδη στη β’ ομάδα και την επόμενη χρονιά τον έκαναν επαγγελματία. Το Filbert Street έγινε το σπίτι του, η ασπρόμαυρη μπάλα μοναδική προτεραιότητα της ζωής του.

Έμοιαζε σαν παραμύθι για τους σοβινιστές ντόπιους. Ο γιος του μανάβη με τη φανέλα της τοπικής ομάδας. Ένα δικό τους παιδί στην ομάδα της πόλης.

Έπαιζε στην επίθεση παρά το γεγονός ότι δεν ήταν ψηλός. Δεν είχε καν σώμα ποδοσφαιριστή, τουλάχιστον όπως το έχουμε κατά νου. Διέθετε όμως την άγνοια κινδύνου και το μεγαλύτερο προσόν ενός επιθετικού, από εκείνα που δεν διδάσκονται σε καμία ακαδημία: την αίσθηση του γκολ, το ταλέντο να βρίσκεται την ώρα που πρέπει στο σημείο που πρέπει.

Κέρδισε με τη Λέστερ την άνοδο στην πρώτη κατηγορία, επίτευγμα που πανηγυρίστηκε δεόντως απ’ άκρη σ’ άκρη της πόλης.

Ένα εικοσάχρονο παιδί με παραστάσεις από το σκληρό αγγλικό πρωτάθλημα και με απίστευτη θέληση να βελτιώνεται, ήταν περίπου βέβαιο ότι είχε έρθει για να μείνει και να απασχολήσει το αγγλικό ποδόσφαιρο για πολλά χρόνια.

Η σεζόν της εκτόξευσης ήρθε στα 21 του χρόνια. Η ομάδα είχε ξαναπέσει στη δεύτερη κατηγορία και στο εύλογο rebuilding του δόθηκε η φανέλα του βασικού. Εκείνα τα χρόνια το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι εντελώς διαφορετικό, μια ομάδα της δεύτερης κατηγορίας «είχε το δικαίωμα» παραγωγής star–players και να προχωρήσει στο κύπελλο Αγγλίας.

Ο Γκάρι σκόραρε 19 φορές, ήταν η κύρια αιτία της εκπληκτικής πορείας της Λέστερ μέχρι τα ημιτελικά του κυπέλλου Αγγλίας. Ο Λίνεκερ ξεκίνησε να απασχολεί μεγαλύτερους συλλόγους, οι σεζόν του ήταν όλες παραγωγικότατες και διαρκώς βελτιούμενες, ειδικά από τη στιγμή που πλάι του στην επίθεση είχε τον σπουδαίο Άλαν Σμιθ. 19-22-24 γκολ. Ήταν σαφές ότι το Filbert Street δεν τον χωρούσε πια.

Όταν η πρωταθλήτρια Έβερτον κατέθεσε την πρόταση των 800 χιλιάδων στερλίνων, ο Λίνεκερ είχε ήδη ενταχθεί στο national pool της Εθνικής Αγγλίας και βρισκόταν ένα βήμα από την πραγματοποίηση του ονείρου του. Να φορέσει δηλαδή τη φανέλα με τα τρία λιοντάρια.

Δεν ήταν εύκολο να αφήσει τη Λέστερ, ήταν το σπίτι του, εκεί ζούσε η οικογένειά του, εξακολουθούσε πού και πού να πηγαίνει στο μανάβικο του πατέρα του, να συνομιλεί με τον κόσμο, να πουλάει προϊόντα μαζί με τον αδελφό του.

Η μοίρα τα έφερε έτσι που το πρώτο παιχνίδι στο ντεμπούτο του με την Έβερτον, δόθηκε στο Filbert Street. Στο ημίχρονο έκανε λάθος, πήγε στα αποδυτήρια των γηπεδούχων, η κίνηση ήταν μηχανική, φυσιολογική. Θυμάται το ευτράπελο και χαμογελάει, δεν παύει να είναι ωστόσο μια ένδειξη της «ρομαντικής σύγχυσης» που επικρατούσε τότε στο Νησί.

Όχι ότι στα «ζαχαρωτά» δεν ήταν καταπληκτικός, απεναντίας.

Σκόραρε 40 γκολ σε 57 παιχνίδια συνολικά, από καλός φορ, σε μια σεζόν εξελίχθηκε στον κορυφαίο φορ της χώρας. Πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με τρία hat–tricks, πρωτεργάτης της θαυμάσιας πορείας των μπλε του Merseyside μέχρι τον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας.

Το Μουντιάλ του Μεξικό ήταν η κορωνίδα ίσως της πιο καλής χρονιάς της καριέρας του. Επιτέλους φορούσε τη φανέλα της Εθνικής, επιτέλους επρόκειτο να αγωνιστεί σε μια τόσο σπουδαία διοργάνωση, ένα τουρνουά-φετίχ για κάθε Άγγλο μέχρι σήμερα.

Όλη η χρονιά ήταν κομβική για την καριέρα και τη ζωή του εν γένει. Το 1986 γνώριζε τη γυναίκα του και μητέρα των τεσσάρων γιων του, τη Μισέλ, το 1986 έγινε παγκόσμιο αστέρι της μπάλας, το 1986 βγήκε πρώτος σκόρερ στο Μουντιάλ, το 1986 πήρε τη μεταγραφή στη Μπαρσελόνα.

Από το Παγκόσμιο Κύπελλο αποχώρησε μετά το ιστορικό παιχνίδι με την Αργεντινή του Ντιέγκο. Το παιχνίδι των Φώκλαντς, με το «χέρι του Θεού», αλλά και «το γκολ του αιώνα», όταν ο Μαραντόνα τους πέρασε όλους και χάρισε την πρόκριση στην Αργεντινή.

Ο Λίνεκερ σε εκείνο το από κάθε άποψη παιχνίδι-σταθμό στην ποδοσφαιρική ιστορία, πέτυχε το μοναδικό γκολ της Αγγλίας, ένα γκολ που του χάρισε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ και στο Mουντιάλ. Ήταν 26 χρονών και αναγνωρισμένος πρωταθλητής πια, συνεπώς τα σχεδόν 3 εκατομμύρια στερλίνες που ξόδεψε η Μπαρσελόνα για να τον αποκτήσει, φάνταζαν λογικό ποσό.

Στο Καμπ Νου βρήκε γνώρισμα πρόσωπα. Ήταν επιλογή του Τέρι Βέναμπλς, συνέθετε δίδυμο στην επίθεση με τον σπουδαίο Ουαλό φορ Μαρκ Χιούζ και η Βαρκελώνη ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Του έλειπε η επαφή με το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, εξ αιτίας της τιμωρίας των αγγλικών ομάδων για τη θηριωδία του Χέιζελ, δεν είχε μέχρι τότε την ευκαιρία να αγωνιστεί σε διεθνή διασυλλογική διοργάνωση.

Δεν ήταν κακή η εμπειρία του στη Μπάρτσα. Πιο πολύ δεν ταίριαξε στη φιλοσοφία της ομάδας, ειδικότερα από τη στιγμή που ανέλαβε ο Κρόιφ, ήταν εμφανές ότι παρά τα 21 γκολ της πρώτης σεζόν, δεν ήταν πρώτη επιλογή, επειδή το στυλ του παιχνιδιού του δεν πλησίαζε τα στάνταρ της ολλανδικής γεωμετρίας που είχε ο μεγάλος Γιόχαν στο μυαλό του.

Αργότερα έγινε γνωστό ότι το 1988 είχε προσβληθεί και από ηπατίτιδα, γεγονός που επεξηγεί και τις χαμηλές πτήσεις στο Euro της Γερμανίας, αλλά και τη μακρά περίοδο απουσίας από το ισπανικό πρωτάθλημα.

Έφυγε από τη Μπαρσελόνα μετά την κατάκτηση του κυπέλλου Κυπελλούχων το 1989. Είναι ένας τίτλος που δεν τον αναφέρει συχνά, γιατί δεν τον κατέκτησε ως απόλυτος πρωταγωνιστής. Βρέθηκε ένα βήμα από την υπογραφή στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Σερ Άλεξ επιθυμούσε διακαώς ένα δίδυμο ξανά με τον Χιουζ στην επίθεση, η τελική επιλογή του όμως ήταν η Τότεναμ.

Το είδε σαν καινούριο ξεκίνημα, σαν ευκαιρία για να κατακτήσει και έναν πολυπόθητο τίτλο στο Νησί. Με όραμα το Μουντιάλ της Ιταλίας, στο Λονδίνο δούλεψε σκληρά, όπως τα πρώτα χρόνια της καριέρας του και αγαπήθηκε στο White Hart Lane όσο λίγοι.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 ήταν και πάλι εκ των κορυφαίων, ίσως της τελευταίας old fashion Εθνικής Αγγλίας όλων των εποχών.

Είναι το Μουντιάλ του «ατυχήματος» κατά τη διάρκεια του αγώνα, όταν οι στομαχικές διαταραχές και η εφίδρωση «τακτοποιήθηκαν» επάνω στο γρασίδι. «Το θετικό αυτού του θλιβερού περιστατικού ήταν ότι μετά το συμβάν, οι αντίπαλοι με άφηναν ξεμαρκάριστο», είπε με το παροιμιώδες χιούμορ του.

Και σε εκείνο το Μουντιάλ, η Αγγλία δεν τα κατάφερε. Οι Βρετανοί διέθεταν μια πολύ καλή ομάδα, με σπουδαίους παίκτες και ατέλειωτη «αγγλική» περηφάνεια. Τους σταμάτησαν οι Γερμανοί στα ημιτελικά διαμορφώνοντας ένα δράμα που ο Λίνεκερ αποτύπωσε με μια ατάκα που αποτελεί σημείο αναφοράς στους άγραφους νόμους του ποδοσφαίρου.

«Το ποδόσφαιρο είναι ένα πολύ απλό παιχνίδι. 22 άνδρες τρέχουν 90 λεπτά πίσω από μια μπάλα και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί».

Από εκείνη την ατάκα κι έπειτα, αντιλήφθηκε το κοινό και τα media πόσο επικοινωνιακός είναι, πόσο ταιριάζει με το χώρο και θα μπορούσε να καταπλήξει ως σχολιαστής. Ανέκαθεν οι δηλώσεις του ήταν ενδιαφέρουσες, η ιστορία του ξεχωριστή, η ζωή του ταραχώδης και ο χαρακτήρας του ευαίσθητος.

Την εποχή που -ως πρωταγωνιστής- σήκωνε στον ουρανό του Γουέμπλεϊ τον πρώτο εγχώριο τίτλο τη ζωής του (το κύπελλο Αγγλίας με την Τότεναμ εναντίον της Νότιγχαμ Φόρεστ) διέρρευσε η πολύ σοβαρή κατάσταση υγείας του πρωτότοκου γιου του.

Ο μικρός έπασχε από μια πολύ σπάνια μορφή λευχαιμίας, υποβλήθηκε σε επίπονες θεραπείες στο Great Ormond Street Hospital στο Λονδίνο και ήταν αιτία, εκτός από τον ίδιο τον Λίνεκερ, να κινητοποιηθεί και πολύ μεγάλο μέρος του κοινού για έρευνες.

Ο Γκάρι εξ αιτίας του βιώματος σε όλη του ζωή υποστηρίζει φιλανθρωπικά ιδρύματα για την θεραπεία του καρκίνου στα παιδιά, εμφανίζεται σε διαφημιστικές καμπάνιες, ενθαρρύνει τους πολίτες να συμμετέχουν σε αιμοδοσίες και προσφέρει διαρκώς και οικονομική και κάθε άλλου είδους βοήθεια που του ζητείται.

Το ίδρυμα CLIC Sargent είναι ουσιαστικά δημιούργημα του ίδιου και της Μισέλ, οι οργανώσεις Fight for Life και το Κέντρο Ερευνών για τον καρκίνο του Ηνωμένου Βασιλείου, του χρωστούν πολλά. Τη δεκαετία του ’90 αυτές οι δράσεις δεν απολάμβαναν τη δημοσιότητα του σήμερα, η ενημέρωση και τα μέσα επικοινωνίας δεν είχαν τη δυνατότητα να προκαλέσουν την ευαισθητοποίηση σύγχρονων οργανώσεων.

Ο Λίνεκερ όμως, ανέκαθεν ήταν πρωτοπόρος και τολμούσε. Παρά το γεγονός ότι ο ποδοσφαιριστής δεν θεωρείτο ικανός για παράπλευρες δράσεις και συνήθως είχε κολλημένες άλλου είδους ταμπέλες, ο Λίνεκερ βοήθησε πολυεπίπεδα να αλλάξει αυτό το στερεότυπο.

Ακόμα και με την επιλογή του να αποδεχθεί τη μεταγραφή στην Ιαπωνία το 1991, επί της ουσίας άνοιξε το δρόμο για την αγορά της Άπω Ανατολής και πέρασε το μήνυμα σε πολλούς συναδέλφους του, ότι οι επιλογές δεν είναι ποτέ περιορισμένες.

Μην λησμονούμε ότι ακόμα δεν υφίστατο «νόμος Μποσμάν», δεν υπήρχε η ελεύθερη διακίνηση εργαζομένων στις χώρες της Ευρώπης και οι επιλογές των ποδοσφαιριστών ήταν περίκλειστες στα εγχώρια πρωταθλήματα.

Από την Εθνική Αγγλίας αποχώρησε στο Euro του 1992, εκείνο το «τρελό» τουρνουά που κατέκτησαν οι Δανοί και ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, μέχρι ασφαλώς το δικό μας θαύμα του 2004. Συμπλήρωσε 80 εμφανίσεις, σκόραρε 48 γκολ, μόλις ένα λιγότερο από το θρύλο Μπόμπι Τσάρλτον.

Στην Ιαπωνία ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς, δεν κατόρθωσε να μετατραπεί στον πρεσβευτή του ποδοσφαίρου που είχε στο μυαλό του όταν πήρε τη μεγάλη απόφαση να μετακομίσει στη Ναγκόγια, την πόλη της ΤΟΥΟΤΑ.

Ανακοίνωσε ότι σταματάει στα 34, πολύ νωρίς για έναν τόσο σπουδαίο παίκτη, σχεδόν ξεχασμένος από τα Μέσα της εποχής.

Ήθελε και επιζητούσε ένα τελευταίο συμβόλαιο στην Αγγλία, ιδεατά στη Λέστερ. Ζωηρό ενδιαφέρον είχαν επιδείξει η Μίντλεσμπρο και η Σαουθάμπτον, τα πόδια του και η μέση του όμως δεν του επέτρεπαν καν να προπονηθεί.

Συγκινημένος αποδέχθηκε το κλειδί της πόλης του Λέστερ το 1995, εν μέσω αποθέωσης βραβεύτηκε στο δημαρχείο σαν “Leicester’s favourite son”. Το καλύτερο παιδί του Λέστερ σε ελεύθερη μετάφραση. Στην τελετή ήταν παρέα με τον πατέρα του, πάντα με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο και αυτή την ευγενική φυσιογνωμία.

Είναι εξ ορισμού συμπαθής ο Γκάρι. Έχει αυτό το επικοινωνιακό χάρισμα, την άνεση του αυτοδημιούργητου ανθρώπου που κατάφερε πολλά στη ζωή του ξεκινώντας ταπεινά. Δεν έκρυψε ποτέ ότι είναι οπαδός της Λέστερ, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα ηγήθηκε προσπαθειών για τη σωτηρία της ομάδας.

Ξεχωρίζει εκείνη του 2002 όταν όργωσε την πόλη σε αναζήτηση πόρων, έκανε ραντεβού και συναντήσεις με πολλούς ντόπιους επιχειρηματίες και κατέληξε να βάζει και ο ίδιος 5 εκατομμύρια στερλίνες για να αποφύγει η ομάδα τον αφανισμό.

Η ομάδα σώθηκε, του απονεμήθηκε ο εφ’ όρου ζωής τίτλος του Επίτιμου Προέδρου της ομάδας και εξακολουθεί να είναι είδωλο για παιδιά και φιλάθλους που δεν τον θυμούνται καν να φορά τη φανέλα της ομάδας.

Η ζωή του είναι τόσο γεμάτη που δεν αρκούν μερικές αράδες για να τη συνοψίσουν. Τα έχει κάνει όλα, είναι μέσα σε όλα. Χώρισε με τη Μισέλ, παντρεύτηκε τη Ντανιέλ, χώρισε ξανά επειδή δεν ήθελε κι άλλο παιδί. Δεσπόζει στην αγγλική τηλεόραση, συμμετέχει σε δεκάδες εκπομπές, χαρίζει τρομερές ατάκες.

Το όνομά του πέρασε ακόμα και από τη λίστα των Paradise Papers, για μια υπόθεση φοροδιαφυγής, όταν είχε εγγράψει κάποια ακίνητα στα Μπαρμπέιντος και στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους. Το συμβόλαιο του BBC, κάθε χρονιά που δημοσιοποιείται προκαλεί έντονες συζητήσεις, συμβαίνει το εξής παράλογο, να κερδίζει περισσότερα χρήματα ως παρουσιαστής, σε σχέση με τα χρόνια που διέπρεπε στα γήπεδα.

Το 2017 έχασε τον πατέρα του. Μαζί του ουσιαστικά έφυγε και το κομμάτι της νιότης του που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να διατηρήσει ζωντανό. Του έγραψε ένα συγκινητικό Farewell, πέρασε μια βόλτα από το Leicester Market, εκεί που ξεκίνησαν όλα και κατέβασε το παλιό κάδρο με τη ρήση του Τσώρτσιλ.

Μεταξύ των αναρίθμητων ρητών και του «φεστιβάλ» ρήσεων, ο Σερ Ουίνστον είχε πει και κάτι ακόμα που ταιριάζει γάντι στον Γκάρι: «Τα προς το ζην τα κερδίζεις από αυτά που παίρνεις. Τη ζωή, όμως, την κερδίζεις από αυτά που δίνεις».

Πήρε πολλά, έδωσε πολλά, έζησε και ζει μια ζωή γεμάτη. Σερ Γκάρι Λίνεκερ.

CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Zastro