Οι περισσότεροι φίλαθλοι πιστεύουν πως η ζωή ενός ποδοσφαιριστή είναι ρόδινη.
Δόξα, υψηλές απολαβές, μπόνους, υλικά αγαθά, γενικότερα, και εύκολες «κατακτήσεις» γυναικείων καρδιών.
Ισχύουν όμως αυτά στο μαγικό κόσμο της Β’ Εθνικής και των υπόλοιπων μικρών κατηγοριών;
Οι ιστορίες που ξεχωρίζω από τη δική μου διαδρομή είναι λίγο διαφορετικές…
Προετοιμασία στη θητεία
Τον Ιούνιο του 2005, μόλις είχα ορκιστεί, πήρα μετάθεση σε ένα στρατόπεδο στην Κρήτη, βγαλμένο από άλλη εποχή. Χωρίς σήμα για κινητά και σε περίοδο εμπλοκής.
Έφτασε 2 Αυγούστου για να πάρω την πρώτη μου άδεια. Εννέα μέρες!
Ο Τάσος Ρουσάκης σε ηλικία 20 ετών / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Η ομάδα μου, η Ηλιούπολη, είχε ξεκινήσει την προετοιμασία και μόλις είχε ανέβει στα 3-5 Πηγάδια για το βασικό στάδιο.
Πήρα το αεροπλάνο από τη Σητεία, έφτασα στο σπίτι στην Αθήνα, ίσα για ν’ αφήσω τα στρατιωτικά, να πάρω ρούχα και να φύγω με ταξί γρήγορα για να προλάβω το ΚΤΕΛ. Κηφισός-Νάουσα.
Έφτασα αργά το βράδυ μετά από πολλές ώρες ταξίδι. Εκεί με περίμενε άνθρωπος της διοίκησης για να με μεταφέρει στο αθλητικό κέντρο και να προπονηθώ στις 7 το πρωί κανονικά με την ομάδα. Έκατσα όλες τις ημέρες της άδειας μου και γύρισα στο στρατόπεδο με τον ίδιο τρόπο, ενώ η ομάδα θα παρέμενε στα 3-5 Πηγάδια για τις υπόλοιπες προπονήσεις.
Κόλαση στον Ωρωπό
Λίγα χρόνια νωρίτερα, στα 16 μου, είχα πάει δανεικός για έναν χρόνο στον Ποσειδώνα Γλυφάδας.
Εκείνη τη χρονιά ανέβαινε κατηγορία μόνο ο πρωταθλητής.
Πώς τα έφερε έτσι η σεζόν που φτάσαμε να παίζουμε τελευταίο παιχνίδι στον Ωρωπό. Πρώτοι με 56 βαθμούς εμείς, δεύτεροι εκείνοι με 55. Εκεί έκανα και το καλύτερο παιχνίδι μου στη χρονιά.
Όταν φτάσαμε με το πούλμαν στην πόλη και μέχρι να προσεγγίσουμε το γήπεδο, δεχόμασταν πέτρες και φωτοβολίδες. Στο γήπεδο είχαν στήσει γιορτή με μπαλόνια και τραγούδια.
Στ’ αποδυτήρια μάς ενημέρωσαν κιόλας ότι έχουμε ήδη χάσει. Αστυνομία δεν υπήρχε πουθενά φυσικά. Στο ζέσταμα μέσα στο γήπεδο, άνθρωπος της διοίκησης των αντιπάλων γρονθοκόπησε κι έριξε κάτω τον συμπαίκτη μου, Άλεξ Καστίγιο, τον αδερφό του Νέρι.
Η κάλυψη του Τύπου της εποχής για το ντέρμπι ανάμεσα στον Ωρωπό και τον Ποσειδώνα Γλυφάδας και τα επεισόδια που έλαβαν χώρα στο γήπεδο.
Το γήπεδο όχι μόνο ήταν γεμάτο αλλά είχε κόσμο και στις μάντρες.
Εγώ, έχοντας άγνοια φόβου λόγω και της ηλικίας, ήθελα όλο και περισσότερο να αρχίσει ο αγώνας.
Στο 85’ και με το ματς να είναι στο 0-0, άνοιξαν οι πόρτες των κερκίδων κι ο κόσμος ήταν κυριολεκτικά στις γραμμές του άουτ. Είχε νυχτώσει κι ο ρέφερι δεν σφύριζε.
Στο 90+10’ που το έληξε, αυτά που συνέβησαν δεν είχαν προηγούμενο.
Μετά από αρκετό τρέξιμο, τη γλίτωσα με λίγες μόνο κλωτσιές, αφού με πήρε αγκαλιά ο αρχηγός του Ωρωπού και με έβαλε στ’ αποδυτήρια. Ύστερα από λίγη ώρα, πετούσαν και τους συμπαίκτες μου μέσα, αιμόφυρτους, σαν τσουβάλια.
Ο Τάσος Ρουσάκης “μπανταρισμένος” σε επεισοδιακό εκτός έδρας αγώνα της Ηλιούπολης με τον Αιολικό.
Το μεγαλύτερο «κράξιμο» από συμπαίκτες
Όταν ακόμη ήμουν φαντάρος, περίμενα πώς και πώς τη μετάθεση για την Αθήνα.
Ωστόσο, έγινε η κλήρωση κι έβγαλε στις πρώτες αγωνιστικές τη μονομαχία της Ηλιούπολης με τον άλλον διεκδικητή του τίτλου, τον Φωστήρα Ταύρου, και δεν ήθελα με τίποτα να το χάσω.
Τελικά, κατάφερα να είμαι στην Αθήνα την εβδομάδα του αγώνα και με λίγες προπονήσεις ακολούθησα την αποστολή για να είμαι στον πάγκο.
Το γήπεδο ήταν γεμάτο. Πιθανή νίκη θα έδινε σημαντικό ψυχολογικό και βαθμολογικό αβαντάζ για την κατάκτηση του στόχου που ήταν η άνοδος στις επαγγελματικές κατηγορίες μετά από χρόνια. Δεν έβλεπα την ώρα να μπω.
Στο 80’, κι ενώ προηγούμαστε 0-1, είμαι στη γραμμή έτοιμος να περάσω στον αγωνιστικό χώρο, αλλά ο συμπαίκτης μου, λίγο πριν μου δώσει το χέρι, δέχεται δεύτερη κίτρινη για καθυστέρηση! Τελικά, αφού αντικατέστησε άλλον ο προπονητής, μπήκα περίπου στο 85’.
Στο 90’ έχουμε κερδίσει φάουλ κάπου στο κέντρο του γηπέδου. Όλη η ομάδα φώναζε να καθυστερήσουμε για να κερδίσουμε χρόνο, όμως εγώ είδα τους αμυντικούς του Φωστήρα να λογομαχούν. Δεν περίμεναν ποτέ ότι θα εκτελεστεί άμεσα. Έβαλα την μπάλα κάτω γρήγορα και με μεγάλη πάσα έβγαλα τετ-α-τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα έναν συμπαίκτη μου, ο οποίος έκανε το 0-2.
Αυτά που «άκουσα», βέβαια, μέχρι να φτάσει η μπάλα στο πόδι του και εν τέλει να σκοράρει, δεν έτυχε να τα «ξανακούσω» από συμπαίκτες μου σε όλα τα υπόλοιπα χρόνια της καριέρας μου.
Ο Τάσος Ρουσάκης σε νεαρή ηλικία με τη φανέλα της Ηλιούπολης, και το γκράφιτι με τη φανέλα του (αριστερά) ζωγραφισμένο από τους οπαδούς της ομάδας, το 2010.
«Αυτός δεν έχει τίποτα»
Σεζόν 2011-12. Η πρώτη μου στην Καλλιθέα. Εκπληκτική πορεία, διεκδικούμε την άνοδο στη Super League. Όλα τα ματς ήταν τελικοί, όμως από τον Ιανουάριο κι έπειτα είχα κάποιες ενοχλήσεις στο γόνατο που με οδήγησαν σε μαγνητική. Τα αποτελέσματα έδειξαν μερική ρήξη στον μηνίσκο.
Ο γιατρός της ομάδας μού έδωσε δύο επιλογές, τις οποίες συζήτησα με τον αείμνηστο πρόεδρο, Νίκο Σαλευρή.
Η μία ήταν να μπω στο χειρουργείο για αρθροσκόπηση, κάτι που σήμαινε ότι θα έχανα 1,5-2 μήνες.
Η άλλη να γυμνάζομαι συντηρητικά με 2-3 προπονήσεις την εβδομάδα και να παίζω κανονικά στους αγώνες, αλλά με το ρίσκο να γίνει ολική η ρήξη, να χειρουργηθώ και να χάσω τότε τους δύο μήνες.
Με τον πρόεδρο πήραμε την απόφαση να ακολουθήσουμε τον δεύτερο δρόμο.
Σε κάθε βήμα μου μετά από το 60ό λεπτό των αναμετρήσεων, ένα «κρακ» έφτανε στ’ αυτιά μου.
Εφόσον, όμως, οι ενοχλήσεις ήταν υποφερτές, δεν μου περνούσε από το μυαλό να βγω.
Ο Τάσος Ρουσάκης με τη φανέλα της Καλλιθέας / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Άντεξα έτσι για περίπου τρεις μήνες και μέχρι το τελευταίο ματς του πρωταθλήματος, βγάζοντας μόνο 90λεπτα! Ώσπου στον αγώνα με την Αναγέννηση στα Γιαννιτσά, έπειτα από ένα άλμα, ήρθε η ολική ρήξη.
Η ομάδα είχε μπει στα μπαράζ ανόδου που θα ξεκινούσαν σε τρεις εβδομάδες. Κατευθείαν οδηγήθηκα στο χειρουργείο για να μη χάνω χρόνο. Στις 20-25 μέρες μπήκα για προπόνηση με την ομάδα!
Θυμάμαι ακόμη την ατάκα του προπονητή, του κ. Παντέλη στον γιατρό που με χειρούργησε. «Ρε, μήπως δεν του έκανες χειρουργείο; Αυτός δεν έχει τίποτα». Πριν κλείσει μήνας, μπήκα αλλαγή σε επίσημο παιχνίδι (σ.σ. με την Παναχαϊκή), κάνοντας ένεση στ’ αποδυτήρια για να αντέξω.
«Γάμος» με δυο λάμες και κατάσταση – «Δράμα»
Υπάρχουν φορές, όμως, που ο πόνος είναι ανυπόφορος.
Κάποτε, κάνοντας τάκλιν σε αγώνα στο «Ελ Πάσο», μπλέχτηκε το δεξί μου χέρι στα πόδια του αντιπάλου. Τα δύο «κρακ» ακούστηκαν, κυριολεκτικά, στην εξέδρα.
Βλέποντας τις αντιδράσεις των συμπαικτών μου και το χέρι μου να έχει κρεμάσει, ήλπιζα ότι θα ξυπνήσω από εφιάλτη. Όμως, όχι, οδηγήθηκα κατευθείαν, όπως ήμουν, στο αυτοκίνητο του γιατρού και σε χρόνο-ρεκόρ στο «Metropolitan» του Φαλήρου.
Θυμάμαι ένα τσούρμο γιατρών πάνω μου, άλλοι να με κρατάνε και άλλοι να προσπαθούν να μου επαναφέρουν το χέρι. Εγώ ήμουν με την εμφάνιση, η οποία βγήκε αργότερα με ψαλίδι, τις επικαλαμίδες και τα ποδοσφαιρικά παπούτσια. Τους πόνους δεν χρειάζεται και δεν μπορώ να τους περιγράψω.
Συντριπτικό κάταγμα κερκίδας και ωλένης, τα δύο δηλαδή οστά που ενώνουν τον αγκώνα με τον καρπό. Αυτό που με απασχολούσε πάλι; Πότε θα ξαναπαίξω! Όλο το βράδυ από τους πόνους, κοιτούσα το ρολόι. Ανυπομονούσα να πάει 6 το πρωί για να μπω στο χειρουργείο.
«Παντρεύτηκα» και δύο λάμες, φυσικά.
Ο Τάσος Ρουσάκης σε αναμέτρηση της ΑΕΚ με την Καλλιθέα, τον Ιανουάριο του 2015 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Ένα περιστατικό ακόμη που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι από τη σεζόν 2012-13. Παίζαμε στη Δράμα με τη Δόξα και ο αντίπαλός μου, ο Ταραλίδης, μού έδωσε ένα σπρώξιμο, χωρίς να έχει πρόθεση, ενώ κάλυπτα την μπάλα για να καταλήξει πλάγιο.
Βρέθηκα μέσα σε έναν λάκκο από λάσπη εκτός της πλάγιας γραμμής, με συνέπεια να μου γυρίσει ο αστράγαλος. Ο πόνος ήταν πολύ έντονος. Δεν ξέρω, βέβαια, τι ήταν χειρότερο εκείνη την ώρα. Ο πόνος ή τα φτυσίματα και όσα άκουγα από τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας όσο ήμουν πεσμένος…;
Τα κλάματα και η τιμή στον Νίκο Σαλευρή
Τον Αύγουστο του 2013, βρισκόμασταν σε ξενοδοχείο στην Καστοριά για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας.
Ένα βράδυ, ύστερα από την απογευματινή προπόνηση, ο προπονητής μας, ο κ. Βαζέχα, μας ενημέρωσε πως το επόμενο πρωί θα είχαμε την ευκαιρία να ξεκουραστούμε. Κάναμε διπλές προπονήσεις επί αρκετές συνεχόμενες ημέρες και η κούραση ήταν μεγάλη.
Στις 9 το πρωί, αφού πήραμε το πρωινό, μας ζητήθηκε να περάσουμε στην αίθουσα που κάναμε τις ομιλίες. Υποθέσαμε ότι θα γίνει κάποια ενημέρωση για την ως τότε πορεία της ομάδας στην προετοιμασία. Τότε, ο γενικός αρχηγός μας ανακοίνωσε ότι από το προηγούμενο βράδυ ο Νίκος Σαλευρής δεν είχε δώσει σημεία ζωής και πως πριν από λίγη ώρα βρέθηκε πνιγμένος στη θάλασσα. Ξέσπασε σε κλάματα και μας ζήτησε να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή.
Μία εμβληματική προσωπικότητα για την ομάδα και την πόλη της Καλλιθέας.
Ο Τάσος Ρουσάκης με τα χρώματα της Καλλιθέας (στο μέσον της φωτογραφίας), εν μέσω «λασπομαχίας» / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Η αξία της βοήθειας στους νεότερους
Το τέλος της διαδρομής μου με βρήκε στα 33 μου.
Μετα από αφόρητους πόνους στον αστράγαλο,σε συνδυασμό με λάθος διαγνώσεις γιατρου, ανάγκαστηκα όχι μονο να σταματήσω το ποδόσφαιρο αλλά να αντιμετωπιζω προβλημα πλέον στην καθημερινότητά μου.
Με τις νέες μου ιδιότητες (σ.σ. γενικός αρχηγός της ομώνυμης ομάδας και ιδιοκτήτης γυμναστηρίου) βρίσκομαι συμβουλευτικά στο πλευρό πολλών ανθρώπων.
Καταλαβαίνω τη δίψα που έχουνε για να διακριθούν. Άλλωστε χωρίς αυτήν δεν μπορείς να κάνεις πρωταθλητισμο. Πρεπει όμως να καταλάβουν πως είναι εγκληματικό να διαπραγματευονται την υγεια τους.
Προσωπικά, έχω χαρεί με πολλές νίκες, με ανόδους, με ατομικές διακρίσεις…
Όμως, η βοήθεια προς τους άλλους και ειδικά σε νεότερους, έχει μεγαλύτερη αξία.
Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Επιμέλεια κειμένου: Μάνος Ανδρουλάκης, διευθυντής σύνταξης του Sport-Retro.gr
* Ο τίτλος του κειμένου είναι εμπνευσμένος από το ομώνυμο τραγούδι του Δημήτρη Πουλικάκου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Λευτέρης Παυλίδης: Θα το ξεπεράσεις