Ας ξεκινήσω με κάτι σαν… θεώρημα. Ίσως, το δικό μου θεώρημα. To μεράκι στον αθλητισμό σου εξασφαλίζει τη διάρκεια. Αυτό έχω καταλάβει, στα 44 μου, πια. Αν το αγαπάς, θα σε κρατήσει στον αφρό.
Διαπιστωμένο, πλέον, αυτό.
Εγώ συνεχίζω, τα τελευταία χρόνια, καθαρά ερασιτεχνικά, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνω.
Και να σας πω και κάτι;
Ακόμα και αν δεν έπαιζα στην ομάδα μου, για μπάλα θα πήγαινα με τους φίλους μου, με τους κολλητούς μου. Για την πλάκα μου, καθαρά, αλλά αποκλείεται να μην έπαιζα.
Στην ομάδα μου, είμαστε, πραγματικά, σαν οικογένεια. Οι άνθρωποι αγαπούν αυτό που κάνουν. Και μου αρέσει πολύ ο τρόπος που με προσέγγισαν. Γι’ αυτό και συνεχίζω, άλλωστε. Γι΄ αυτό και υποβάλλω το κορμί μου σ’ αυτήν τη «θυσία», αν θέλετε. Γιατί, κατά κάποιο, τρόπο είναι θυσία.
Το κορμί, κακά τα ψέματα, παραπονιέται κάποιες φορές. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Και λόγω της ηλικίας. Δεν τρέφω αυταπάτες… Όμως και εγώ, από την πλευρά μου, το προσέχω, όσο μπορώ. Και όταν λέω «το προσέχω», το εννοώ.
Καμιά φορά, ξέρετε, άλλα λέει το μυαλό και άλλα τα πόδια. Με την έννοια ότι το σώμα μπορεί να μην γίνεται να υπακούσει στις εντολές του μυαλού. Προς το παρόν, πάντως, τα πόδια μου με ακούν μια χαρά. Κι ας είμαι 44 ετών.
Στο κάτω-κάτω, παίρνω παράδειγμα από τον αδερφό μου. Είναι τρία χρόνια μεγαλύτερός μου και παίζουμε μαζί, στην ίδια ομάδα. Πώς εγώ τότε μπορώ να παραπονεθώ; Πολλά παιδιά, νεότερα από εμένα στην ηλικία, φυσικά, με ρωτούν πώς αντέχω ακόμα. Και τους εξηγώ ότι εκτός από θέμα κορμιού, είναι και θέμα ψυχής. Η ψυχή, έτσι και αλλιώς, είναι πάνω απ’ όλα.
Στο να αντέχω, εννοείται ότι βοηθά και η σύζυγος. Ευτυχώς, τα ταξίδια δεν είναι πολλά, πλέον. Μόνο δύο το χρόνο, στην Κω, αυθημερόν, και αυτό ήταν. Παλιότερα, όταν ήμουν επαγγελματίας, έλειπα πολύ από το σπίτι, αλλά αυτό ήταν λογικό.
Με τη φανέλα του Κλεόβουλου Λίνδου / Photo by: xxsports.
Πάντα αναζητώ, ακόμα και τώρα, τον ανταγωνισμό. Θέλω να παίζω σε επίπεδο ανταγωνιστικό, τηρουμένων των αναλογιών. Μου αρέσουν οι προκλήσεις και τις κυνηγάω. Αλλά και τώρα που τελείωσε το πρωτάθλημα, εδώ στη Ρόδο, πάμε και παίζουμε.
Οκ, μου λείπει ακόμα και τώρα η μπάλα, πρέπει να το παραδεχθώ…
Και να φανταστείτε ότι εφέτος είχαμε δύσκολη σεζόν. Κινδυνεύσαμε να πέσουμε κατηγορία αλλά τελικά μείναμε. Κάτι που μας χαροποίησε όλους. Πέρυσι, ήμασταν 5οι, πολύ πιο άνετοι. Του χρόνου ποιος ξέρει;
Ναι, του χρόνου, μην απορείτε! Θα συνεχίσω, όπως και να έχει, για μία σεζόν ακόμη. Βαστούν τα πόδια μου και βαστούν και του αδελφού μου που είναι, όπως σας είπα και πριν, τρία χρόνια μεγαλύτερος. Οπότε, γιατί όχι;
Από τότε που ξεκίνησα να παίζω μπάλα, με χαρακτηρίζουν ο ζήλος, το πάθος, η επιθυμία να πάω όσο πιο ψηλά γίνεται. Ίσως να μην είχα το ταλέντο άλλων παικτών, αλλά αυτά τα στοιχεία με διέκριναν.
Με τα χρώματα του Ολυμπιακού για δύο σεζόν (1995-97) / Photo by: ΙΝΤΙΜΕ.
Σήμερα, υπάρχουν ταλέντα. Πολλά και σπουδαία. Αλλά, δυστυχώς, το ταλέντο δεν φτάνει. Πολλά ταλαντούχα παιδιά δεν έκαναν καριέρα γιατί δεν είχαν ζήλο, αυτή τη φλόγα να πετύχουν και να θυσιαστούν γι’ αυτό.
Εγώ, ακόμη και το καλοκαίρι, κάνω πέντε φορές την εβδομάδα προπόνηση. Γιατί σκέφτομαι ότι αν σταματήσω, για δύο μήνες για παράδειγμα, πώς θα επανέλθω;
Τα πράγματα είναι απλά. Δεν θα μπορούσα να επανέλθω όσο και αν ήθελα…
Και να ξέρετε, επίσης, ότι την μπάλα τη συνδυάζω με το πρακτορείο ΟΠΑΠ που έχω εδώ στη Ρόδο, τα τελευταία χρόνια, και αυτό μου τρώει αρκετό χρόνο, να σας πω την αλήθεια.
Έχω 24ώρα φουλ αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Και διανύω, κάθε μέρα, 100 χιλιόμετρα για να κάνω προπόνηση. Όλα αυτά για να με… τρολάρει η 14χρονη κόρη μου, όταν χάνουμε!
Πάντα με παίρνει, μετά τα ματς, για να δει τι έχω κάνει και πάντα με ρωτάει αν έβαλα ή όχι γκολ. Αθλήτρια και αυτή από μικρή, τώρα παίζει βόλεϊ. Και με έχει φτάσει ήδη στο ύψος!