British Proud. Βρετανικό φλέγμα, βρετανική υπερηφάνεια. Με διττή ανάγνωση, όπως σε όλα τα εθνικής σημασίας και σημειολογίας ζητήματα.
Ο Τζέηκομπ Χάρι Μαγκουάιαρ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πρωτοπαλλήκαρο του Στρατηγού Τζον Γκορτ στην Εκκένωση της Δουνκέρκης, θα είχε σίγουρα δακρύσει, ακούγοντας την επική ομιλία του Τσώρτσιλ, πριν εκείνο το θαύμα που καθοδηγεί το βρετανικό έθνος από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και το… Brexit.
Δυο Χάρι, αρχηγός και υπαρχηγός των «Λιονταριών», ο Κέιν κι ο Μαγκουάιαρ, μπροστάρηδες στην πιο “αγγλική” από τις ιστορίες των Euro, μια διοργάνωση που η Αγγλία δεν κατόρθωσε να κατακτήσει ποτέ από καταβολής του θεσμού. Εξήντα χρόνια. Τόσα περικλείονται στην κραυγή του Μαγκουάιαρ, μετά την κεφαλιά που σφράγισε την πρόκριση στο φωτεινό Olimpico.
Στην Αγγλία, στο βικτωριανό περιβάλλον της τρέλας και των απίθανων απιθανοτήτων, στη Δουνκέρκη δεν έγινε καμία “εκκένωση”. Έγινε “Θαύμα”. Σαν αυτό που προσπαθεί να κάνει η ομάδα του Σάουθγκεϊτ, σαν αυτό που πιστεύουν ολοένα και περισσότερο στο νησί.
Ορμώμενοι όλοι από την τρέλα των “φλεγματικών” Μαγκουάιαρ. Των τύπων που είναι ικανοί να πλακωθούν στο ξύλο από ένα βαρύ μεθύσι στη Μύκονο, ενώ είναι οι πιο ακριβοπληρωμένοι άσσοι στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ναι, έτσι τον έμαθε τον Χάρι ο περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα: «Ο διεθνής Άγγλος ποδοσφαιριστής και αρχηγός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τα έσπασε στη Μύκονο».
Δεν είναι αυτό ο Μαγκουάιαρ, δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Γνήσιο παιδί του Σέφιλντ των Highlands, στο υπέροχα βρετανικό Γιόρκσαϊρ, με μπόι κατ’ ευθείαν για τη Βασιλική Φρουρά στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ. Ένα αυθεντικό, ατόφιο παιδί κατ’ ευθείαν για Foot Guard, Σωματοφύλακας Γρεναδιέρος, σαν εκείνους με τα ατσάλινα κράνη και τις καλοχτενισμένες αλογότριχες στο κεφάλι, εκείνους που κυνηγούν οι τουρίστες για μια φωτογραφία.
Αυτό ονειρευόταν να κάνει, άμα τη ενηλικιώσει του, αυτό έλεγε στα άλλα παιδιά στις ακαδημίες της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ και τον κοιτούσαν απορημένα. Το γραμμένο του ήταν το ποδόσφαιρο. Εκτός από μπόι, είχε και δύναμη, “τσαγανό”, άγνοια κινδύνου. Ο Μαγκουάιαρ είναι από τους ποδοσφαιριστές που, αν χρειαστεί, θα γίνουν «Τέρι Μπούτσερ», θα δέσουν τον επίδεσμο στο κεφάλι και με το αίμα να στάζει θα κυνηγούν τον αντίπαλο, προκειμένου «να σώσει ο Θεός τη Βασίλισσα».
Σέφιλντ, Χαλ, μια μικρή παρένθεση στη Γουίγκαν, Λέστερ. Μέχρι το 2019, όταν και έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος αμυντικός στην ιστορία της Premiership κι ολόκληρου του κόσμου. Ασύλληπτο. Πάνω από 90 εκατ. ευρώ για έναν στόπερ. Αδιανόητα νούμερα ακόμα και για το “βρετανικό” ποδόσφαιρο της υπερβολής και του υπερπληθωρισμού.
Δεν πλησιάζει καν στην «κλίμακα Βαν Ντάικ» ποδοσφαιρικά, είναι όμως Βρετανός. Είναι Άγγλος. Και το εγχώριο προϊόν είναι πάντα ανώτερο από τα εισαγόμενα, γιατί ο ντόπιος έχει ακούσει, έχει διδαχθεί, έχει γαλουχηθεί «με τη Δουνκέρκη».
Συνεπής και αδιαλείπτως συμμετέχων στην Εθνική από το 2017, πολύτιμο κομμάτι του πρότζεκτ αναδόμησης του βρετανικού ποδοσφαίρου, ένα σχέδιο που εκπονήθηκε δέκα χρόνια πίσω, ακριβώς για να βλέπουμε σήμερα στο χορτάρι τους Μαγκουάιαρ, τους Φόντεν, τους Σο, τους Πίκφορντ. Η επιτυχία δεν ήταν προαπαιτούμενο, σ’ αυτά τα παιδιά δεν έγινε εμμονή ένας τίτλος, μια υπέρβαση, μια “προδιαγραφόμενη τραγωδία”, όπως έγινε με τους Μπέκαμ, τους Λίνεκερ, τους Λάμπαρντ, τους Μπαρνς και τους Τζέραρντ.
Η Αγγλία επέζησε και επιζεί, ακριβώς επειδή παράγει ακόμα “Μαγκουάιαρ”. Επειδή είναι σε θέση να προκρίνεται σε ημιτελικό, με τρεις κεφαλιές, “βρετανικά”, με ολίγη από ιταλική άμυνα στο αλλοιωμένο από τους ξένους αστέρες υπερ-πρωτάθλημά της.
Αυτή την υπεραξία πλήρωσε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αυτή η “ατμόσφαιρα” παρασύρει τους Μαγκουάιαρ και καταδικάζονται ερήμην στα δικαστήρια της Σύρου. Αλλοίμονο. Άγγλος είναι και ο Λόρδος του Τσέστερ με το τουίντ three–piece και το βασιλικό κυνήγι της αλεπούς, Άγγλος και ο τουρίστας στο Φαληράκι που ξυπνάει μεθυσμένος πλάι σε μια ασβεστωμένη κολώνα και δεν θυμάται τί πραγματικά του συνέβη την προηγούμενη νύχτα.
Ο Χάρι Μαγκουάιαρ ξέρει τι του συνέβη. Έφυγε για ένα μονάχα παιχνίδι μακριά από το Wembley, ταξίδεψε στη Ρώμη μαζί με τους υπολοίπους, με κολλημένο τον τίτλο του φαβορί που δεν ήθελε ολόκληρο το Νησί, και επέστρεψε στο Borough of Brent, «για να τελειώσει τη δουλειά».
Το εμφαντικό 4-0 επί της Ουκρανίας του ορφανού του Λομπανόφσκι, Αντρέι Σεβτσένκο, έκανε και τους τρεις συνδιεκδικητές αυτού του υπέροχου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος να βγάλουν τον αστερίσκο της αυτοκαταστροφής δίπλα από την αγγλική αποστολή.
Harry Maguire’s game by numbers vs. Ukraine:
100% aerial duels won
100% ground duels won
97% pass accuracy
17 passes into the final third
10 attempted long passes
7 successful long passes
3 clearances
1 goal
0 x dribbled pastWhat a player. 🤩🤩🤩 pic.twitter.com/OHMs5VCHBi
— Statman Dave (@StatmanDave) July 3, 2021
Η Cinderella Δανία, η Sexy «Squadra Azzurra», η tiki taka Ισπανία και μετά… η Δουνκέρκη. Ξύπνησε ο Κέιν, ο Στέρλινγκ κάνει το πιο ουσιαστικό και ώριμο τουρνουά της καριέρας του, ο τρελο-Γκρίλις έρχεται από τον πάγκο και κάνει άνω-κάτω τα πλάνα των αντίπαλων προπονητών. Κι έρχεται, μετά, κι ο Μαγκουάιαρ, με το ράθυμο και παλιομοδίτικο τρέξιμο στα στημένα, «ο ψηλός από την άμυνα, για να πάρει την κεφαλιά».
Η αποθέωση της μίξης του παλιού με το καινούργιο στην ποδοσφαιρική πρόταση των Άγγλων. Το βρετανικό φλέγμα της συνταγής «που ανέκαθεν ξέραμε να κάνουμε καλύτερα απ’ όλους σας». Ο αρχηγός Χάρι μίλησε για πρώτη φορά περί «οράματος να κατακτήσουμε μια μεγάλη διοργάνωση». Ο υπαρχηγός βγήκε από τα αποδυτήρια του Olimpico, αφού είχε ξεστομίσει καμιά εικοσαριά φορές το «f-word», και η πρώτη ατάκα που είπε στον κολλητό Λουκ Σο, ήταν -ξεκάθαρα- βρετανική: «Bloody hell, we did it»!
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Zastro
ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ EURO 2020 :
