Ο Ραχίμ Στέρλινγκ επανέφερε το ματς στην ισορροπία, όταν το Wembley είχε σιγήσει και ο εφιάλτης του αποκλεισμού πλανιόταν πάνω από όλο το Νησί.
Ο Χάρι Κέιν είχε το καθαρό μυαλό και, μετά το χαμένο πέναλτι, νίκησε τον συγκινητικό Κάσπερ Σμάιχελ.
Ο Κάιλ Γουόκερ “κατάπινε” χιλιόμετρα κι αρίστευε, όπου κι αν τον τοποθέτησε ο Σάουθγκεϊτ.
Όλα έδειχναν σαν να λειτουργούν μαγικά, η Αγγλία πίεσε, υποχρέωσε τη cinderella Δανία σε παθητικό ρόλο, ως διά μαγείας “έπνιξε” την πιο επιθετική ομάδα στο Euro.
Τα πάντα γίνονταν αθόρυβα, δίχως εμφανή επεξήγηση, χωρίς ξεκάθαρο μπροστάρη, ήρωα να πρωτοστατεί, ακόμα και El Cid. Τα «Λιοντάρια» κινούνταν στο χώρο, σαν να τα καθοδηγεί μια μαγική μπαγκέτα, ένας αφανής ιστός, μια νοητή διασυνδετική γραμμή.
Ο ακρογωνιαίος λίθος της πολυπόθητης πρόκρισης της Εθνικής Αγγλίας σε έναν Τελικό μετά από 55 ολόκληρα χρόνια ήταν ένας κεντρικός χαφ που έμεινε αφανής. Κι όμως, θύμισε τον ήρωα του 1966, τον Μπόμπι Μουρ, μια φυσιογνωμία, την οποία θυμούνται και γνέφουν καταφατικά μονάχα εκείνοι που έχουν ασπρίσει τα μαλλιά τους. Από τότε έχουν να δουν τέτοιον στην Αγγλία, τόσο αρχοντικό, τόσο απλό, με κάθετο παιχνίδι και ηγετικές ικανότητες.
Τον είπαν «Πίρλο του Γιόρκσαϊρ», είναι ο ποδοσφαιριστής που ξεχώρισε, όταν η Λιντς “κατάπινε” μια-μια τις κατηγορίες και επέστρεφε. Πηλός στα χέρια του «Loco», ο εκλεκτός για να στηθεί η ραχοκοκκαλιά αυτής της ομάδας, γιατί, εκτός από παικταράς, είναι “ψημένος” και υποψιασμένος.
«Είναι ο πιο ουσιαστικός παίκτης, ικανός να παίζει το πιο σύνθετο ποδόσφαιρο με τον πιο απλό τρόπο. Μεταφέρει εξαιρετικά τη μπάλα στον ελεύθερο χώρο που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει. Πάντα στον καλύτερο χώρο και αυτό είναι που εκπλήσσει. Βοηθά πάντοτε την ομάδα να αναπτυχθεί, τηρεί την ομαδική ισορροπία, όταν ανεβαίνουν οι ακραίοι, φροντίζει να καλύψει τα κενά, όταν οι αντίπαλοι ανακτούν τη μπάλα. Γι’ αυτό του έδωσα το περιβραχιόνιο».
Σπανίως, τοποθετείται με αυτόν τον τρόπο δημόσια ο Μαρσέλο Μπιέλσα. Ακόμα πιο σπάνια, δίνει το περιβραχιόνιο σε ένα νέο και άγουρο παιδί. Ο Κάλβιν Μαρκ Φίλιπς, όμως, δεν είναι ένα οποιοδήποτε παιδί. Γεννήθηκε στο Λιντς, γαλουχήθηκε στις ακαδημίες της θρυλικής Λιντς Γιουνάιτεντ, μεγαλούργησε και μεγαλουργεί στη μεγάλη επιστροφή αυτής της σπουδαίας ομάδας στην Premiership.
Ο Φίλιπς είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που οι οπαδοί “χαϊδεύουν” με αυτό το τρομερά βρετανικό πέπλο ειρωνείας, εκείνο που επιτρέπουν πρόσωπα, τα οποία μεταδίδουν αυτήν την ανεξήγητη αίσθηση οικειότητας. Είναι η αύρα, ο τρόπος, η “μανιέρα”.
Εκεί εδράζεται και το «Πίρλο του Γιόρκσαϊρ» που στην αρχή προκαλούσε θυμηδία. Πλέον, κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει τις ποδοσφαιρικές ικανότητες αυτού του παιδιού, τα ψήγματα ειρωνείας έδωσαν τη θέση τους στα επιφωνήματα θαυμασμού, στην καθολική αναγνώριση, στην αναγκαιότητα της συμμετοχής του σε μια μεσαία γραμμή, πάνω στην οποία στηρίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα του Σάουθγκεϊτ.
Στον ημιτελικό εναντίον της Δανίας, ο Φίλιπς δεν είχε να αντιμετωπίσει μονάχα τις φρενήρεις αλλαγές του ρυθμού, τα συντεταγμένα ανεβάσματα των αντιπάλων, το απίθανο παιχνίδι του τεράστιου Χόιμπιεργκ. Η Αγγλία σε αυτό το ματς έπαιζε την ύπαρξή της, σε ένα Euro με έξι από τα επτά παιχνίδια στο Wembley, με μια χώρα στο πόδι για το πικρά πολυτραγουδισμένο «it’s coming home».
Όσο τηλεθεατές και παριστάμενοι εκθείαζαν τις κούρσες του Στέρλινγκ και περίμεναν από τον Γκρίλις να κάνει “αυτό το κάτι” που αλλάζει τη ροή του ματς, ο Κάλβιν Φίλιπς “τακτοποιούσε” το κέντρο, πάλευε εναντίον των σκληρών και “απέθαντων” Δανών, οι οποίοι όχι μόνο προηγήθηκαν, αλλά άφηναν την αίσθηση ότι το ματς το ελέγχουν, το “έχουν”.
Ο Φίλιπς, ίσως καλά δασκαλεμένος από τον «Loco», ίσως επειδή αυτό το ποδόσφαιρο πρεσβεύει, έκανε αυτό ακριβώς που έκανε με τον Μπιέλσα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, ο Χάβι Μαρτίνεζ. Ο ίδιος Μαρτίνεζ που έγινε ακρογωνιαίος λίθος της Μπάγερν και οδήγησε τους Γερμανούς στην “βαυαρική άνοιξη”.
Σε κάποιες στιγμές, χρειάστηκε να γυρίσει πιο πίσω να βοηθήσει σαν αφανής στόπερ, σε κάποιες άλλες, προωθήθηκε -δίχως εντολή- πιο μπροστά, για να πάρει μέτρα η ομάδα, ήλεγξε το ρυθμό, έπαιξε εξάρι, οκτάρι, εσωτερικός, ήταν παντού.
Ο Μπέκαμ, μετά το ματς, τον χαρακτήρισε «lynchpin» («μεντεσέ» σε ελεύθερη μετάφραση) του παιχνιδιού της Αγγλίας . Έτσι λειτούργησε ο Φίλιπς στον ημιτελικό, ως ο συνδετικός κρίκος μεταξύ δυο πλαισίων που ανοιγόκλεινε ελεύθερα, για να επικοινωνούν μεταξύ τους.
Σε αυτόν οφείλονται οι ξαφνικές αντεπιθέσεις, η τακτική οπισθοχώρηση, όταν οι Δανοί κέρδιζαν μέτρα, η κάθετη διασύνδεση ακόμα και του Μαγκουάιαρ με την περιοχή του Σμάιχελ. Ένας αφανής «lynchpin», ένα αθόρυβο και αθέατο εξάρτημα που επέτρεψε σε όλους τους υπολοίπους να κινηθούν όπως θέλουν, όταν το ταλέντο και οι συνθήκες του ματς το επέτρεπαν.
We're tired just looking at it 😰
Sensational, @Kalvinphillips! pic.twitter.com/I4gKbi9drp
— England (@England) July 7, 2021
Δεν υπάρχει πιο σύγχρονος χαφ από αυτόν στο Νησί. Και το εκπληκτικό είναι ότι παραμένει αφανής, διότι τα φώτα είναι στραμμένα επάνω σε άλλους, πιο φαντεζί, πιο “εμπορικούς”, περισσότερο φιλικούς στο μάτι. Στα 25 του, βρίσκεται ενώπιον της πιο μεγάλης πρόκλησης της καριέρας του, ακόμα μεγαλύτερης και από την (επ)άνοδο της Λιντς στην Premier League.
Φανταστείτε μια ομάδα σαν σπονδυλική στήλη. Να αποτελείται από έντεκα οστά, έντεκα σπονδύλους, καθένας με την αποστολή και τον ανατομικό/στηρικτικό ρόλο του. Ο Κάλβιν Φίλιπς, στο βρετανικό ποδοσφαιρικό οικοδόμημα, είναι η δέσμη των νευρικών κυττάρων που επικοινωνεί με τον εγκέφαλο, εκείνων που περιέχουν τη λευκή και τη φαιά ουσία. Ο νωτιαίος μυελός, οι νευρώνες του οποίου είναι υπεύθυνοι για τα αντανακλαστικά, την κίνηση, τη στάση, την αλλαγή κατεύθυνσης, την αντίδραση.
Και το μεγαλύτερο μυστικό του νωτιαίου μυελού είναι ότι παραμένει αφανής.
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Zastro
ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ EURO 2020 :
