Έξω Από Τη Ζώνη Ασφαλείας

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παρέα με τη δίδυμη αδερφή μου, την Κατερίνα, ήμασταν παντού μαζί.

Από το γηπεδάκι που ήταν απέναντι από το σπίτι μας και “ξημεροβραδιαζόμασταν”, παίζοντας μπάσκετ, με τη μάνα μας να μας ψάχνει συνεχώς, μέχρι τις Ακαδημίες του Αίαντα Ευόσμου, όπου μας πήγε ο προπονητής Σταύρος Γουναρίδης, και την ομάδα Άρη, όπου αγωνιστήκαμε αργότερα.

Όταν πήγαμε στον Άρη, ήμασταν ακόμη παιδιά. Δύο μαθήτριες του Γυμνασίου που “βουτήξαμε” αμέσως στα βαθιά και που κάθε προπόνηση και κάθε παιχνίδι ήταν ένα μάθημα για εμάς.

Μέχρι που, το 2019, πήραμε την απόφαση να φύγουμε για την Αμερική. Εγώ στη Φλόριντα και η Κατερίνα, πρώτα, στην Καρολάινα και, μετά, τη Μοντάνα. Μετά από δεκαεννέα χρόνια κοινής πορείας, είχε έρθει η στιγμή να τραβήξει καθεμία τον δικό της δρόμο.

Να συνεχίσουμε, μεν, να κάνουμε αυτό που θέλαμε και αγαπούσαμε, απ’ όταν ήμασταν παιδιά, αλλά χωριστά. Όσο κι αν αγαπιόμαστε, όσο κι αν ζούμε η μία για την άλλη, έπρεπε πια να γίνουμε ανεξάρτητες.

Το ταξίδι στην Αμερική ήταν ένα παιδικό όνειρο για εμάς. Θέλαμε να έχουμε περισσότερες ευκαιρίες στην ακαδημαϊκή μας μόρφωση και μεγαλύτερη εξέλιξη στον αθλητισμό. Να βρεθούμε στη θέση των κοριτσιών που βλέπαμε στους αγώνες του κολεγιακού πρωταθλήματος. Να αγωνιστούμε σ’ αυτό και να διεκδικήσουμε το καλύτερο που μπορούσαμε.

Προσωπικά, δεν με απασχολούσαν όλα, όσα έλεγαν οι γνωστοί και οι φίλοι μου για τις δυσκολίες που θα με περίμεναν στην Αμερική. Μη σας πω ότι, όσα άκουγα, θεωρούσα ότι ήταν κάπως υπερβολικά. Στην πραγματικότητα, βέβαια, όταν μετακόμισα στην Τάμπα, διαπίστωσα ότι όλα ήταν πέρα για πέρα αληθινά.

Εμένα, όμως, δεν με “άγγιζε” τίποτα. Ούτε η  κούραση, ούτε η πίεση που, πράγματι, ήταν μεγάλη. Είχα έναν στόχο και ήμουν αποφασισμένη να δουλέψω σκληρά, για να τον πετύχω. Μου αρέσουν, άλλωστε, οι προκλήσεις και αντέχω την πίεση.

Δεν τα παρατάω, μέχρι να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα. «You have to step out of your comfort zone» («πρέπει να βγεις από το περιβάλλον, όπου νιώθεις άνετα»), συνηθίζουν να λένε οι Αμερικανοί και έχουν απόλυτο δίκιο.

Για να πετύχεις, πρέπει να δοκιμαστείς!

Πάντα έβγαινα από αυτήν τη “ζώνη” και, στο τέλος, πάντα ανταμειβόμουν.

Την πρώτη μου χρονιά στο πανεπιστήμιο, κατάφερα, μέσα από τα λεπτά συμμετοχής που είχα, να κερδίσω την εμπιστοσύνη του προπονητή μου και, σταδιακά, άρχισα να παίζω ολοένα και περισσότερο. Στην συνέχεια, ήρθε μια πολύ καλή εμφάνιση σ’ ένα τουρνουά (στο Κανκούν) και, έτσι, κέρδισα μία θέση στη βασική πεντάδα.

Προσαρμόστηκα σχετικά εύκολα και σ’ αυτό βοήθησε το γεγονός ότι υπήρχαν πολλές Ευρωπαίες στην ομάδα, με τις οποίες είχαμε πολλά κοινά. Οι περισσότερες είχαμε ταξιδέψει χιλιόμετρα μακριά από τις πατρίδες μας, με σκοπό να κυνηγήσουμε τους στόχους και τα όνειρά μας.

Παράλληλα με την αθλητική εξέλιξή μου, προσπαθούσα να ανταπεξέλθω και στις απαιτήσεις των σπουδών μου. Επέλεξα την Ψυχολογία όχι μόνο γιατί θεωρώ ότι είναι μια ενδιαφέρουσα επιστήμη, αλλά, κυρίως, γιατί μου αρέσει να βοηθάω τους συνανθρώπους μου.

Αν καταφέρω να ολοκληρώσω τις σπουδές και να πάρω το πτυχίο μου, τότε μελλοντικά θα έχω τη δυνατότητα να κάνω την επιθυμία μου πραγματικότητα. Γι’ αυτό προσπαθώ να ανταποκριθώ όσο το δυνατό καλύτερα στα μαθήματα και να ξεπερνάω όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζω. Πιστεύω πως, στο τέλος, θα τα καταφέρω!

Το θετικό είναι πως, όπως στο αθλητικό κομμάτι, έτσι και στο ακαδημαϊκό, οι φοιτητές έχουμε την υποστήριξη όλων. Ακόμα και των προπονητών μας. Τους ενδιαφέρει πολύ η ακαδημαϊκή μας εξέλιξη και φροντίζουν να είναι υποστηρικτικοί.

Από την στιγμή, βέβαια, που βρίσκομαι στην Αμερική και αγωνίζομαι στο κολεγιακό πρωτάθλημα, ελπίζω, μελλοντικά, να έχω την ευκαιρία να παίξω και στο WNBA.

Είναι κι αυτό ένα όνειρο. Κοντικό και, ταυτόχρονα, μακρινό.

Αν δουλέψω σκληρά, ίσως τα καταφέρω. Αν έχω, όμως, στο μυαλό μου μόνο αυτό, στο τέλος μπορεί να μου γίνει “βάρος”. Για την ώρα, λοιπόν, ζω το παρόν. Δουλεύω γι’ αυτό, προσπαθώντας να βελτιώσω το παιχνίδι μου και, αν είναι γραφτό να παίξω στο WNBA, τότε θα έχω πάρει την ανταμοιβή μου για όλον τον κόπο και την προσπάθεια που κάνω σήμερα.

Ποιος ξέρει… Μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Άλλωστε, ποιος μπορούσε να φανταστεί, μερικά χρόνια πριν, ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα αγωνιζόμουν στο κολεγιακό πρωτάθλημα της Αμερικής και, μάλιστα, θα συμμετείχα με την ομάδα μου στην March Madness; Ούτε στα πιο “τρελά” όνειρά μου δεν φανταζόμουν αυτή την εξέλιξη! Αν μου το έλεγε κάποιος, όταν ήμουν 13-14 χρόνων, τότε που έβλεπα αγώνες του Όρεγκον και του Κονέκτικατ από την οθόνη του υπολογιστή μου, θα τον κοιτούσα περίεργα. Να, όμως, που μου δόθηκε η δυνατότητα να ζήσω την εμπειρία της συμμετοχής στο τελικό τουρνουά του NCAA από κοντά. Να νιώσω την προετοιμασία, την αγωνία, τις ομιλίες του προπονητή…

#OurShiningMoment #OurFairShot pic.twitter.com/CE1bz0GsAJ

— Elena Tsineke (@ETsineke) April 5, 2021

Όταν ήρθε η στιγμή να παίξουμε το πρώτο παιχνίδι, δεν το πίστευα! «Μου συμβαίνει πραγματικά;», αναρωτιόμουν. Δεν θα σας κρύψω ότι είχα λίγο άγχος. Όχι αυτό που σου “βαραίνει” τα πόδια και επηρεάζει αρνητικά την απόδοση του αθλητή , αλλά αυτό της προσμονής να παίξεις.

Ποιες ομιλίες και ποια προετοιμασία… Εγώ περίμενα πώς και πώς να μπω στον αγώνα! Να τον ζήσω με όλη μου την καρδιά! Είπαμε… Μου αρέσουν οι προκλήσεις! Και δεν λέω όχι σε αυτές. Ακόμα κι αν μου πουν να παίξω “μονό” μ’ έναν ΝΒΑer ή μία παίκτρια του WNBA, θα το κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση!

Θα ήταν τεράστια πρόκληση να παίξω π.χ. απέναντι στην Κόρτνεϊ Ουίλιαμς ή τον Κάιρι Ίρβινγκ. Ακόμα και απέναντι στον Γιάννη (Αντετοκούνμπο), κι ας είναι πολύ ψηλότερος από μένα! Θα έκανα ό,τι μπορούσα!

Και η πρόσκληση στην Εθνική ομάδα των Γυναικών ήταν κι αυτή μια πρόκληση. Ήμουν 18 χρόνων, όταν με κάλεσαν σ’ αυτήν για πρώτη φορά, και, από την πρώτη μέρα, προσπάθησα να κερδίσω όσο περισσότερα στοιχεία μπορούσα.

Είχα την ευκαιρία και την τύχη να συνεργαστώ με σπουδαίες αθλήτριες. Την Εβίνα Μάλτση, την οποία πάντα παρακολουθούσα, την Στέλλα Καλτσίδου… Δύο μεγάλες παίκτριες! Δύο πραγματικές αρχηγούς που ενέπνεαν σεβασμό σε κάθε νέο κορίτσι, το οποίο μόνο κερδισμένο θα μπορούσε να βγει μέσα από τη συνεργασία μαζί τους. Τις παρατηρούσα στις προπονήσεις και έβλεπα πόσο πολύ αγαπούσαν αυτό που έκαναν. Και οι δύο έβαζαν πάνω από όλα την ομάδα!

Ακόμη θυμάμαι τις ομιλίες της Καλτσίδου προς τις υπόλοιπες παίκτριες. Τον τρόπο, με τον οποίο μας ενθάρρυνε! Τα λόγια της ήταν συγκλονιστικά! Εμένα, τουλάχιστον, με άγγιξαν… Αυτό που πάντα τόνιζε ήταν πόσο σημαντικό είναι για έναν αθλητή να αγωνίζεται με τη φανέλα της Εθνικής και πόσο η ίδια αγαπούσε την ομάδα. Πόσο πολύ ήθελε να βοηθήσουμε όλες οι παίκτριες, ώστε το γυναικείο μπάσκετ της Ελλάδας και η Εθνική ομάδα να κάνει βήματα μπροστά. Είδα έναν άνθρωπο που τον ενδιέφερε πρώτα το καλό του συνόλου και η επίτευξη του στόχου, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την προσωπική του απόδοση.

Μπορεί να μην εκδήλωνα τότε τον θαυμασμό μου για τον τρόπο, με τον οποίον η Στέλλα και η Εβίνα τόνωναν το ηθικό και την αυτοπεποίθησή μας, έπαιρνα, όμως, όλα τα μηνύματα που μας περνούσαν. Με έμαθαν πολλά, χωρίς να το ‘χω πει, ποτέ μέχρι σήμερα, σε καμία από τις δύο. Κοιτούσα τον τρόπο, με τον οποίον δούλευαν και αντιμετώπιζαν το παιχνίδι, και μάζευα σημαντικά στοιχεία, τα οποία χρησιμοποίησα κι εγώ για την εξέλιξη του δικού μου παιχνιδιού.

Κλήθηκα να τις ανταγωνιστώ και, ως έναν βαθμό, νομίζω το πέτυχα.

Κάποτε, σε μία προπόνηση, ο κόουτς μάς είχε βάλει να κάνουμε μία άσκηση, τρέχοντας μέσα στο γήπεδο. Κάποια στιγμή, η Εβίνα άρχισε να με περνάει και, στον επόμενο γύρο, γύρισε προς το μέρος μου. «Ε! Τι κάνεις εσύ, εκεί; Είναι δυνατόν να βρίσκομαι μπροστά σου εγώ που είμαι μεγαλύτερη;», μου είπε. Εκείνη την ώρα, δεν απάντησα. Ντρεπόμουν, κιόλας… Σεβόμουν και θα σέβομαι πάντα τους σπουδαίους αθλητές. Κράτησα, όμως, την κουβέντα της και, από εκείνη την ημέρα και μετά, ήθελα πάντα να βρίσκομαι μπροστά! Η αλήθεια είναι ότι πάντα θέλω να είμαι “μπροστά”, γιατί είμαι φουλ ανταγωνιστική!

Εκείνη την περίοδο, όμως, δεν ξέρω γιατί, στις προπονήσεις της Εθνικής ήμουν πολύ “μαζεμένη” και αρκετά ντροπαλή. Χάρηκα, όταν τρία χρόνια μετά από εκείνη την πρώτη παρουσία μου στις προπονήσεις και τους αγώνες για την προκριματική φάση του Ευρωμπάσκετ 2019, βρέθηκα ξανά στην Εθνική ομάδα των Γυναικών, έχοντας αυτήν τη φορά την ευκαιρία να συμμετέχω στην τελική φάση μιας τόσο σημαντικής διοργάνωσης.

Συνεργάστηκα με παίκτριες που έχουν τεράστια εμπειρία και προσπάθησαν να βοηθήσουν τις νεότερες, και έπαιξα απέναντι σε δυνατές και ανταγωνιστικές ομάδες. Το γεγονός και μόνο ότι αγωνίστηκα απέναντι σε σπουδαίες αθλήτριες ήταν τεράστια τιμή.

Μπορεί να ήμουν νέα στην ομάδα, αλλά δεν φοβήθηκα σε κανένα παιχνίδι. Ζούσα κάθε αγώνα ξεχωριστά. Ανυπομονούσα να δώσω το 100% του εαυτού μου και, μέσα από την απόδοσή μου, να βοηθήσω το σύνολο.

Νιώθω ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι μέλος αυτής της ομάδας.

Στην Ελλάδα, το μπάσκετ Γυναικών έχει πολλές ταλαντούχες παίκτριες. Αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι πολλά κορίτσια, πλέον, αγωνίζονται στο εξωτερικό. Οι περισσότερες από εμάς κυνηγούν την τύχη τους εκτός, γιατί  θεωρούμε ότι, εκεί, θα βρούμε περισσότερες ευκαιρίες. Είναι αλήθεια. Εκτός Ελλάδας, υπάρχει μεγαλύτερη οργάνωση και περισσότερες ευκαιρίες εξέλιξης. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω γιατί, εντός της χώρας, στον χώρο του γυναικείου μπάσκετ, κάποια πράγματα παραμένουν ίδια.

Εκείνο που ξέρω σίγουρα, όμως, είναι πως υπάρχουν πολλές κοπέλες με ταλέντο και όνειρα!

Η Έλενα Τσινέκε είναι διεθνής καλαθοσφαιρίστρια.

Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Κατερίνα Σωτηρίου: Πορεία λύτρωσης

Ελεάννα Χριστινάκη: Διαδρομή Απελευθέρωσης / Στρατιωτική βάση για την επιτυχία

Εβίνα Μάλτση: Η Εβίνα χωρίς την Εθνική / Γιατί Πρέπει Να Τελειώνει; / Από τη Γουμένισσα στο Γκάρντεν

Ντάνι Σπηλιώτη: Κόντρα Σε Όλα

Κατερίνα Χατζηδάκη: Ενενήντα μέρες στην Τεχεράνη

Σαμάνθα ΜακΚέι: Αναζητώντας Ισορροπία / Ριμπάουντ Ζωής

Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος