Τάσος Παπαναστασίου στο AS: «Τώρα, κλαίω μόνο από χαρά»!

Το καλοκαίρι του 1999, όταν κρέμασε το γαλανόλευκο σκουφάκι, μετά από 324 συμμετοχές, το μωρό του, ο Αλέξανδρος, ήταν ολίγων μηνών.

Και ο μπαμπάς, ο Τάσος Παπαναστασίου, ο επονομαζόμενος «πιλότος» έκλεινε, τότε, μια καριέρα με τόσους και τόσους σταθμούς και σημαντικότερους, ίσως, τις συμμετοχές σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες^. της Σεούλ (1988), της Βαρκελώνης (1992) και της Ατλάντα (1996). Και η έκτη θέση, στον τελευταίο Ολυμπιακό σταθμό της καριέρας του, αποτέλεσε έναν Εθνικό θρίαμβο, ο οποίος ξεπεράστηκε μόνο με την τέταρτη θέση των Ολυμπιακών της πατρίδας μας.

Μέχρι σήμερα, δηλαδή. Μέχρι σήμερα που ο εμβληματικός πολίστας είδε την Εθνική και τον -22χρονο, πλέον- γιο του να πανηγυρίζουν την επική κατάκτηση του Ασημένιου μεταλλίου, στους 32ους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτούς του Τόκιο. Μέχρι σήμερα που, στον Τελικό, το λαμπρό συγκρότημα κοίταξε στα μάτια την Χρυσή Ολυμπιονίκη του 2016, Σερβία, αλλά υπέκυψε με 13-10.

Πώς και τι μπορεί να νιώθει, λοιπόν, τι να λέει η καρδούλα του «πιλότου», όταν το κινητό χτύπησε -λίγο μετά την “ασημένια” απονομή και ενώ έβλεπε αχόρταγα την live μετάδοση- και ήταν ο παιδί του, ακόμη πάνω στο βάθρο, να μιλήσει με τους γονιούς του, να μοιραστεί τη χαρά του.

Το παιδί αυτό, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, που στις on camera δηλώσεις, ξεσπώντας σε γέλια, είπε: «Θα τρίψω το μετάλλιο στη μούρη του πατέρα μου!», συγκίνησε και γέμισε υπερηφάνεια τον μπαμπά του: «Σαν μπαμπάς, πιο υπερήφανος και χαρούμενος δεν μπορεί να γίνει. Νομίζω ότι αυτό το συναίσθημα δεν εξαγοράζεται με όλα τα λεφτά του κόσμου. Ο Αλέξανδρος μάς τηλεφώνησε πάνω από το βάθρο και μιλήσαμε ζωντανά. Νομίζω ότι ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη (γέλια)»!

Η άνευ προηγουμένου ιστορική επιτυχία του Ελληνικού πόλο, η οποία ήρθε με μια αήττητη πορεία στο Ολυμπιακό τουρνουά, αποτελεί το ύψιστο για το άθλημα, μαζί με το, επίσης, Ασημένιο μετάλλιο της Εθνικής πόλο γυναικών, η οποία, στους Ολυμπιακούς της πατρίδας μας, είχε, επίσης, ανέβει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου.

«Πιο περήφανος δεν γίνεται, πιο χαρούμενος και περήφανος δεν γίνεται. Ένα όνειρο ζωή για πολλές γενιές υδατοσφαιριστών έγινε πραγματικότητα και θα χαιρόμουν, και να μην ήταν ο γιος μου μέσα. Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου… Όταν ξεκινήσαμε, παλιά, η επιτυχία ήταν να μπούμε στην πρώτη οχτάδα, μετά στην εξάδα, στην τετράδα, τώρα φτάσαμε στο σημείο να… στενοχωριόμαστε για το Αργυρό μετάλλιο. Νομίζω ότι αυτό δείχνει πόσο έχει πλέον αλλάξει το επίπεδο και ο χαρακτήρας της Εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης. Ελπίζω σε ακόμα καλύτερα πράγματα και, στη συνέχεια, ανάλογες επιτυχίες και στο Παρίσι. Και νομίζω ότι θα τις έχουμε»!

Αυτό το Ασημένιο μετάλλιο, το τρίτο ασημένιο, ήταν και το δέκατο τρίτο -γούρικο, όπως αποδείχτηκε- συνολικά μετάλλιο σε όλες τις κορυφαίες διεθνείς διοργανώσεις. Ένα μετάλλιο που, ωστόσο, χρονικά επετεύχθη σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές για την χώρα μας, με την πύρινη λαίλαπα να κατακαίει δάση, καλλιέργειες, σπίτια, περιουσίες και να σημαίνει μια τεράστια οικολογική καταστροφή.

Η ανάρτηση του Τάσου Παπαναστασίου στα Social Media «Και τώρα ας μου πει κάποιος. Όταν, την ίδια στιγμή που η φωτιά μπαίνει στο σπίτι σου στην Αγ. Άννα, ο γιος σου κερδίζει μετάλλιο στο ΤΟΚΥΟ, κλαις από χαρά ή από λύπη ;;;;;», ράγισε καρδιές.

Ωστόσο, τελικά, το σπίτι της οικογένειας γλύτωσε…«Οι μικρές ζημίες διορθώνονται, αυτό είναι το λιγότερο… Έχουν καεί άλλων ανθρώπων τελείως τα σπίτια. Το δικό μας έπαθε ζημιές, αλλά δεν κάηκε. Έγραψα: «δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω από χαρά ή από λύπη», αλλά, τώρα, κλαίω μόνο από χαρά, σ’ αυτές τις περιπτώσεις επικρατεί η χαρά. Βέβαια, η λύπη υπάρχει σε πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού, είναι πολύς κόσμος που έχει χάσει περιουσίες, σπίτια, και νομίζω ότι η καταστροφή στη Βόρεια Εύβοια είναι ολοκληρωτική, πλέον. Από δω και πέρα, είναι πώς θα μπορέσει η πολιτεία να γιατρέψει αυτές τις πληγές. Επειδή έχω δει πολλές φωτογραφίες που μου στέλνουν οι γείτονες και φίλοι μου, δε νομίζω ότι θα το αντέξω να πάω στη Βόρεια Εύβοια. Όχι για το σπίτι το δικό μου αλλά γενικά για όλη την περιοχή. Όλη η Βόρεια Εύβοια δεν έχει πλέον ένα δέντρο. Η πιο πυκνόφυτη περιοχή της Ελλάδας δεν έχει ένα δέντρο»!

Με οκτάλεπτα 3-6, 4-2, 2-2, 1-3, ισοφαρίσεις και εξαιρετική εικόνα, η Εθνική φάνηκε αντάξια των προσδοκιών ενός Τελικού, με μόνο την εμπειρία να υπολείπεται, ίσως, για έναν “χρυσό” θρίαμβο. Οι δεκατρείς θρύλοι του Ελληνικού πόλο, τα παιδιά του Θοδωρή Βλάχου έφτασαν σε μια  πηγή και ήπιαν και αρκετό νερό… «Δυο φορές καταφέραμε και ισοφαρίσαμε το παιχνίδι, ενώ είχαν περάσει δύο και τρία γκολ μπροστά οι Σέρβοι. Εκεί, είχαμε ευκαιρίες με παίκτη παραπάνω, αλλά δεν κατορθώσαμε να  σκοράρουμε. Οι Σέρβοι είναι μια ομάδα πάρα πολύ έμπειρη, οχτώ με εννιά παίκτες από αυτήν την ομάδα σταματούν. Πήραν δυο συνεχόμενα Ολυμπιακά μετάλλια και σταματούν και λόγω ηλικίας. Και τους πετύχαμε -δυστυχώς- στην καλύτερή τους στιγμή. Στον τελικό μετράει πολύ και η εμπειρία. Εμείς έχουμε το ταλέντο, θέλει λίγο εμπειρία, νομίζω ότι στη συνέχεια θα τα συνδυάσουμε καλύτερα και θα φτάσουμε σε ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες.  Πλησιάσαμε και στο παρελθόν ένα μετάλλιο, το 2004 στην Αθήνα, δεν το καταφέραμε, το καταφέραμε στο Τόκιο».

 Ο 55χρονος βετεράνος, τρομερά έμπειρος στα του πόλο και της ζωής, έχει κι αν έχει δει το δημόσιο ενδιαφέρον αλλά και το ενδιαφέρον των ΜΜΕ να αναζωπυρώνονται, μόνο σε κάτι τέτοιες στιγμές θριάμβων.

Ωστόσο, η πολυετής πορεία των πρωταθλητών, με νύχια και με δόντια, είναι τις περισσότερες φορές αφανής, μένει στα παρασκήνια και ο ερασιτεχνικός αθλητισμός ασθμαίνει: «Θέλω αυτά τα παιδιά να μην τα θυμόμαστε, κάθε τέσσερα χρόνια ή όταν παίρνουμε το μετάλλιο. Οι ερασιτέχνες αθλητές έχουν την ανάγκη υποστήριξης από όλους, στο ενδιάμεσο μεταξύ των Ολυμπιακών αγώνων, γιατί εκεί φαίνεται η πραγματική βοήθεια».

«Τα παιδιά, στο αεροδρόμιο, δεν θέλουν κανενός την συμπαράσταση. Αλλά, μετά από αποτυχίες, πίκρες, κακουχίες, να μην έχουν χώρο να κάνουν προπόνηση; Εκεί, θέλουμε τη βοήθεια και την προβολή από τα ΜΜΕ. Και αυτά τα παιδιά θα πρέπει να προβληθούν ως πρότυπα για τη νεολαία.

Έχω κουραστεί, στην ηλικία των 55 ετών, να βλέπω να προβάλλονται τηλε-μαϊντανοί και… απόφοιτοι realities ως πρότυπα για τη νεολαία. Αξίζει τον κόπο να προβληθούν αυτά τα παιδιά που πήγαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και όχι μόνο αυτοί που πήραν μετάλλιο. Πέντε χρόνια έχουν περάσει τα πάνδεινα, για να φτάσουν εκεί. Και, για να φτάσουν εκεί 83 Έλληνες αθλητές, ήταν χιλιάδες οι αθλητές που προσπαθούσαν αυτήν την πενταετία. Αξίζει, λοιπόν, τον κόπο να τους προβάλλουμε, για να ξεσηκώσουμε τα παιδιά, να φύγουν  απ’ τον καναπέ, τις παιχνιδομηχανές, τα facebook, τα Instagram και να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Δεν θα γίνουν όλα Ολυμπιονίκες, αλλά θα κερδίσουν πολλά από την ενασχόληση με τον αθλητισμό. Αντετοκούνμπο, Τσιτσιπάς -να ξέρετε ότι- αποτελούν ένα τρομερό κίνητρο και επιτελούν μεγάλο κοινωνικό έργο με τις επιτυχίες τους και με την προβολή, της οποίας τυγχάνουν»!

CHECK IT OUT:

Γιώργος Αφρουδάκης στο AS: «Η μεγαλύτερη στιγμή του Ελληνικού πόλο, μέχρι την επόμενη»!

Γιάννης Γιαννουρής: Πάμε Μία Βόλτα Στη Βουλιαγμένη / Σενάριο Υπομονής

Γιώργος Μαυρωτάς: 511 σκαλοπάτια περηφάνιας

Εύη Μωραϊτίδου: Τίποτα δεν χαρίζεται

Αγγελική Καραπατάκη: Τα κλειδιά / Το τρίτο οκτάλεπτο

Νικόλας Δεληγιάννης: Η σημασία του Μέντορα

Μάνια Μπικόφ: Να μη ξεχαστεί από κανέναν

Μαρία Τσουρή: Ζήσε!

Αλέξανδρος Κουμής: Η σημασία της χαράς του παιχνιδιού

Παναγιώτης Περπερίδης: Καλέ μου άνθρωπε, ξέρεις από πόλο;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:👇