Ταξίδια Στο Άγνωστο

Γιώργος Κυριαζής 11 Σεπτεμβρίου, 2021

Καλοκαίρι 2002. Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές που βρίσκονται και παίζουν στο εξωτερικό, είναι μετρημένοι.

Να ‘ναι δέκα; Τόσοι περίπου. Έμοιαζαν με εξαιρέσεις. Το να φύγει ένας Έλληνας ποδοσφαιριστής στο εξωτερικό, ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό σε σχέση με τώρα. Και δεν είχε να κάνει με την Ιταλία και τα εκεί πρωταθλήματα, αλλά συνολικά με την Ευρώπη. Εκείνη την εποχή, στην Ιταλία, ήταν ο Βρύζας και ο Λουμπούτης. Αυτοί. Η Ελλάδα δεν ήταν η χώρα, στην οποία κάποια ομάδα θα κοίταζε ποδοσφαιριστές. Δεν είχε δώσει ερεθίσματα.

Τότε, εκείνη την εποχή, δραστηριοποιούταν, στην Ελλάδα, ο Σαΐντ, ένας μάνατζερ ο οποίος είχε διασυνδέσεις με την Ιταλία. Είχε βοηθήσει τον Λουμπούτη να κάνει τη μεταγραφή στην Ιταλία. Γνωρίστηκα με τον Σαΐντ και ήταν τότε που η Κατάνια εκδήλωσε ενδιαφέρον για μένα. Άρχισε να ασχολείται με την περίπτωσή μου η συγκεκριμένη ομάδα. Εκείνος ήταν που έβαλε το όνομά μου στο μπλοκάκι τους. Η Κατάνια ήρθε στην Ελλάδα, με είδε και αποφάσισε να κινηθεί, για να με αποκτήσει. Δεν ήμουν ελεύθερος, είχα συμβόλαιο με τον Ηρακλή, οπότε δεν θα ήταν μια απλή περίπτωση, στην οποία βλέπεις έναν ποδοσφαιριστή να μην ανανεώνει και τον αποκτάς.

Ο Γιώργος Κυριαζής με τη φανέλα του Ηρακλή, σε ηλικία 16 ετών και 4 μηνών, τον Ιούλιο του 1996 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Η μεταγραφή μου έγινε, τελικά, τον Ιανουάριο του 2003, με τον Ηρακλή να παίρνει ένα σεβαστό ποσό.

Στα 23 μου, βρέθηκα στην Ιταλία και έμεινα, μέχρι το καλοκαίρι του 2010. Σχεδόν οκτώ χρόνια.

Για κάθε παιδί της ηλικίας μου, το να παίξεις στο εξωτερικό ήταν ένα όνειρο. Ειδικά, εκείνη την εποχή, με τις συνθήκες που επικρατούσαν, ήταν αρκετά δύσκολο. Μακρινό. Το ήθελες, ήλπιζες ότι μπορεί να γίνει, το φανταζόσουν, αλλά ήξερες πως δεν θα είναι καθόλου εύκολο.

Τελικά, έγινε, για μένα, μετά από επτά χρόνια στην Ηρακλή, στον οποίο είχα δώσει ό,τι είχα να δώσω. Λίγο μετά την μεταγραφή μου στην Ιταλία, ήρθε η κατάκτηση του Euro για την Εθνική, το 2004, και ο τρόπος, με τον οποίον κοιτούσαν και αντιμετώπιζαν τον Έλληνα ποδοσφαιριστή, άλλαξε… για δυο χρόνια και, μετά, πάλι στα ίδια.

Σταδιακά, άρχισαν να βλέπουν τον Έλληνα ποδοσφαιριστή, όπως ακριβώς και πριν την μεγάλη μας επιτυχία σε Εθνικό επίπεδο.

Ο Γιώργος Κυριαζής σε αναμέτρηση του Ηρακλή με τον Εθνικό Αστέρα, για το Κύπελλο Ελλάδος, τη σεζόν 2001-02 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Το γκολ μου κόντρα στη Γιουβέντους που δεν μέτρησε

Η κάθε χρονιά στην Ιταλία ήταν διαφορετική. Είχε τη δική της δυσκολία, τη δική της τρέλα, τη δική της… ροή. Κάθε χρονιά μου στην Ιταλία ήταν σα μια “καινούργια” χρονιά, όλα από την αρχή.

Η δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας είχε τη δική της τρέλα. Πάντα υπάρχουν ομάδες, ονόματα, πάντα έχει ξεχωριστές καταστάσεις και μάχες μέχρι το τέλος. Μιλάμε για δεύτερη κατηγορία, αλλά είναι ένα πρωτάθλημα που δεν χάνει ποτέ το ενδιαφέρον του.

Η πλέον χαρακτηριστική σεζόν είναι αυτή του 2006-2007. Η Ιταλία ζει απίστευτες στιγμές. Από τη μια, όλη η χώρα βγαίνει στους δρόμους και πανηγυρίζει “μεθυσμένη” τον θρίαμβο στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας και, ταυτόχρονα, η Γιουβέντους, η Νάπολι και η Τζένοα υποβιβάζονται στη δεύτερη κατηγορία. Χωρίς υπερβολή, η Serie B, εκείνη τη χρονιά, είχε το ίδιο -μην πω και μεγαλύτερο από την πρώτη κατηγορία- ενδιαφέρον για τους Ιταλούς. Και όχι μόνο για τους Ιταλούς, διότι όλοι ήθελαν να δουν μια ιδιαίτερη, μοναδική -όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα- χρονιά.

Η αναμέτρηση με τη Γιουβέντους, εκείνη τη χρονιά, ήταν αξέχαστη. Ο καθένας καταλαβαίνει πως ήταν μια μεγάλη στιγμή για την ομάδα. Στο γήπεδο δεν έπεφτε καρφίτσα. Όλη η Τεργιέστη ήταν στο πόδι. Δεν είναι μόνο ο αγώνας. Όλη εκείνη η μέρα θα μου μείνει αξέχαστη. Η προετοιμασία για το ματς, ο κόσμος και η ανυπομονησία που υπήρχε, το γήπεδο, σιγά-σιγά, να γεμίζει, μέχρι να βλέπεις παντού κόσμο. Το παλέψαμε το ματς, απέναντι σε μια σαφώς ανώτερη ομάδα.

Η Γιουβέντους προηγήθηκε. Πέτυχα γκολ, το οποίο, όμως, ακυρώθηκε και, τελικά, ηττηθήκαμε με 1-0.

Ήταν μια μεγάλη μέρα, μια μεγάλη μάχη, ένα ματς αξέχαστο που θα μπορούσε να είχε συνδυαστεί, για μένα, με ένα μεγάλο γκολ, το οποίο, τελικά, δεν μέτρησε…

Έλληνας ποδοσφαιριστής που έχει σκοράρει εναντίον της Γιουβέντους. Οκτώ γράμματα:

Κ – – – – – – ς

(hint: το γκολ δεν μέτρησε😄) pic.twitter.com/uuTjLQC5jO

— AthleteStories (@stories_athlete) September 10, 2021

Όχι άλλο… «ritiro», όχι άλλο ξενοδοχείο!

Αν το ματς με τη Γιουβέντους μπαίνει στην πλευρά της ζυγαριάς που δεν θα ήθελα να ξεχάσω και είναι γλυκιά ανάμνηση, στην πλευρά που μπαίνουν οι δύσκολες στιγμές, θα έβαζα τα αμέτρητα και ατελείωτα «ritiro» κάθε σεζόν.

Κάθε χρόνια, μα κάθε χρόνια, χωρίς πλάκα, είχαμε και μια περίοδο μέσα στη σεζόν, στην οποία έπιανε η τρέλα του «ritiro». Μόλις κάτι λίγο στραβώσει, κάτι δεν πάει καλά, ένα-δυο αποτελέσματα που δεν είναι αυτά που θέλουν, αμέσως πηγαίναμε ξενοδοχείο.

Λες και ήταν υποχρεωτικό να γίνει αυτό κάθε χρόνια, μην και το.. χάσουμε. Έφευγες από το ξενοδοχείο, για να πας στον αγώνα, έπαιζες, τα έδινες όλα, ήθελες να ηρεμήσεις, να γεμίσεις, να ξεκουραστείς με τους δικούς σου ανθρώπους και, αν δεν ήταν καλό το αποτέλεσμα, σου έλεγαν «παιδιά, κάντε βαλίτσες, πάμε ξανά ξενοδοχείο, για μια εβδομάδα». Στα οκτώ χρόνια στην Ιταλία, οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν αυτές. Πέρασα πολλές, πάρα πολλές μέρες σε ξενοδοχείο. Πάρα πολλές.

Και είναι και ένα μέτρο που, κατά την προσωπική μου άποψη, δεν ωφελεί, ειδικά με τον τρόπο, με τον οποίον γίνεται στην Ιταλία. Στην υπερβολή του, δηλαδή. Δεν μου άρεσε καθόλου ως ποδοσφαιριστή και δεν θα το έκανα ως προπονητής. Να υπάρχει μια ιδιαίτερη περίπτωση, να το δεχτώ, να γίνει. Αλλά είναι άλλο αυτό και άλλο να έχω ζήσει σεζόν με τέσσερα και πέντε «ritiro». Το πρόβλημα με το «ritiro» στην Ιταλία δεν είναι ότι γίνεται κατ’ εξαίρεση σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις. Δυο-τρεις ήττες ή στραβά αποτελέσματα; Ξενοδοχείο… Και το κάνουν όλοι. Έπαιξα σε αρκετές ομάδες, άλλαξα αρκετούς προπονητές. Δεν είναι ότι γίνεται σε δυο-τρεις ομάδες ή από τέσσερεις-πέντε προπονητές. Όλες οι ομάδες, όλοι οι προπονητές, λες και τα προβλήματα λύνονται με το «ritiro». Στην Ελλάδα, αν μια ομάδα κάνει «ritiro», είναι είδηση. Στην Ιταλία, όχι…

Ο Γιώργιος Κυριαζής με τις φανέλες των ομάδων, στις οποίες αγωνίστηκε στην Ιταλία, από το 2003 ως το 2010 (Κατάνια, Αρέτσο, Τριεστίνα, Σαλερνιτάνα).

Ο υποβιβασμός του Ηρακλή που σημάδεψε τη ζωή μου

Το 2010, επέστρεψα στην Ελλάδα για τον Ηρακλή και έπαιξα έναν χρόνο στην ομάδα. Ήταν η σεζόν που ο Ηρακλής έπεσε εξωαγωνιστικά. Από εκείνη τη σεζόν, θυμάμαι τα πάντα. Θέλω και θυμάμαι τα πάντα. Δεν μπορώ και δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα. Αν μπορούσα θα ήθελα να θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Γιατί; Διότι είναι μια χρονιά που στιγμάτισε, που άλλαξε τη ζωή μου.

Δεν είμαι από εκείνους που, όταν πάει κάτι “κατά διαόλου”, θέλω να το ξεχάσω. Όχι. Γιατί; Διότι από αυτές τις καταστάσεις έχεις πολλά να μάθεις. Σου έρχονται οι δυσκολίες, παλεύεις να τις αντιμετωπίσεις και, στο τέλος, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, πιο δυνατός.

Πώς είναι δυνατόν να πω ότι θέλω να ξεχάσω μια σεζόν που με στιγμάτισε, που μου άλλαξε τη ζωή, το μέλλον μου; Σε προσωπικό επίπεδο, το καλοκαίρι του 2010, υπέγραψα τριετές συμβόλαιο στον Ηρακλή, και, μετά από έναν χρόνο, στον οποίο πάλεψα, δούλεψα, μόχθησα, έμεινα ξεκρέμαστος, ενώ είχα άλλα δυο χρόνια συμβόλαιο. Δεν μιλάω για τα λεφτά. Μιλάω για το ότι με έπεισαν, γύρισα από την Ιταλία και, έναν χρόνο μετά, έπρεπε να μπω σε μια διαδικασία να βρω ομάδα, να δω τι θα κάνω, να βγω ξανά να ψάξω συμβόλαιο.

Αυτές οι καταστάσεις σε στιγματίζουν όχι μόνο επαγγελματικά αλλά και προσωπικά. Πώς να τα ξεχάσω όλα αυτά; Γιατί να τα ξεχάσω όλα αυτά; Κακά τα ψέματα, όλα αυτά είναι κομμάτι της ζωής και, δυστυχώς, είναι μέρος της δουλειάς μας. Τι να κάνω; Να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου;

Τι συνέβη; Ποιος έφταιξε; Όχι ο Ηρακλής ως σύλλογος, ως οργανισμός, αλλά σίγουρα κάποιοι μέσα από τον Ηρακλή. Το να καθίσουμε να πούμε ότι όλοι ήταν εναντίον μας, ότι κανένας δεν μας ήθελε και να κουνάμε το δάκτυλό μας προς πάσα κατεύθυνση, μπορεί να ακουστούν ως δικαιολογίες. Όπως ένα μικρό παιδί, όταν κάνει ζημιά και αρχίζει τα «όχι εγώ, ο άλλος με έσπρωξε, με έριξε, δεν το έριξα εγώ». Τέλος. Κάποιοι συγκεκριμένοι έφταιξαν και αυτοί θα μείνουν στην ιστορία ότι κατέστρεψαν τον Ηρακλή. Ναι, υπήρχαν και κάποια άτομα εκτός, τα οποία θέλανε το κακό του Ηρακλή, αλλά αυτό δεν αναιρεί αυτό που λέω. Το θέμα, όμως, ποιο είναι; Θα μείνουμε σε εκείνους; Όλες οι ομάδες έχουν ανθρώπους που τις εχθρεύονται και δεν θέλουν να πηγαίνουν καλά. Το θέμα είναι πάντα το τι κάνεις… Το πώς θωρακίζεις τον εαυτό σου.

Ο Γιώργος Κυριαζής στη δεύτερη θητεία του στον Ηρακλή, τον Μάρτιο του 2011 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Η απόφαση ζωής για το ταξίδι στην Αμερική

Η όλη περιπέτεια με τον Ηρακλή με έβαλε σε διαδικασία να αναζητήσω το μέλλον μου. Και, τελικά, βρέθηκα στην Αμερική. Δεν υπήρχε περίπτωση να μπω σε μια τέτοια διαδικασία, να βρεθώ στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αν δεν ήταν για κάποιον σοβαρό λόγο, να έχω κάτι “δυνατό”. Δεν είναι «φεύγω από τη Θεσσαλονίκη και πάω μέχρι τη… Λάρισα, για να δοκιμάσω και, αν δεν πιάσει, γυρίζω». Αν πας εκεί με αυτό το σκεπτικό, δεν θα πετύχεις, δε θα μείνεις. Μέχρι να πας, να δεις, να κάνεις, να καταλάβεις τι γίνεται, περνάνε έξι μήνες, ένας χρόνος. Δεν πας εκεί, για μόνο τόσο. Αν πας με αυτό το σκεπτικό, θα γυρίσεις σύντομα.

Στην Αμερική, και συγκεκριμένα στο Ρότσεστερ, βρίσκεται ένας παιδικός μου φίλος. Μεγαλώσαμε μαζί στη Θεσσαλονίκη. Βρέθηκε στο Ρότσεστερ και όλα τα χρόνια είχαμε επαφές. Πάντα μου έλεγε για την προοπτική να πάω εκεί, αλλά ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Δεν είχε προκύψει κάτι που να με έκανε να το σκεφτώ… Οι καταστάσεις άλλαξαν, κλήθηκα να πάρω αποφάσεις για το μέλλον μου και αποφάσισα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να το κάνω. Ξέρεις, όταν φτάνεις σε μια ηλικία 32 χρόνων, όπως ήμουν εγώ, όταν έγιναν όσα έγιναν, το καλοκαίρι του 2011, με τον Ηρακλή, αρχίζεις και σκέφτεσαι έντονα το “μετά”.

Κάποιοι δεν θέλουν να πιστέψουν ότι θα τελειώσει η καριέρα τους. Το φινάλε της ποδοσφαιρικής καριέρας είναι το πιο δύσκολο κομμάτι για έναν αθλητή. Καλείσαι να διαχειριστείς μια κατάσταση ζωής. Είσαι μεγάλος για αυτό που κάνεις, και νέος για όλα τα υπόλοιπα.

Εγώ είχα πάρει τις αποφάσεις μου. Είχα ξεκινήσει διαδικασίες απόκτησης διπλωμάτων προπονητικής και, στην Αμερική, τα έβαλα όλα σε μια σειρά. Βρέθηκα στο Ρότσεστερ, έπαιξα ποδόσφαιρο εκεί, έκλεισα την καριέρα μου εκεί και συνεχίζω ως προπονητής.

Η οικογένειά μου είναι στην Αμερική και προσπαθώ να βρω τις ισορροπίες μου, διότι πρέπει να βρίσκομαι και στην Ελλάδα. Τον περισσότερο χρόνο τον περνάω στην Ελλάδα. Ασχολούμαι με την προπονητική σε ομάδες γυναικών.

O Γιώργος Κυριαζής στον πάγκο της Εθνικής ομάδας γυναικών, τον Οκτώβριο του 2020 / Photo by: Eurokinissi.

Στην Αμερική τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Και λίγο να έχεις ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο γυναικών, το ξέρεις αυτό, το αντιλαμβάνεσαι.

Τα τελευταία χρόνια, γίνονται σημαντικές και σοβαρές προσπάθειες στην Ευρώπη, ώστε να αλλάξει το στάτους του ποδοσφαίρου γυναικών στην Ευρώπη. Η UEFA κάνει σωστές κινήσεις και τα μεγάλα κλαμπ στην Ευρώπη άρχισαν να επενδύουν σε αυτό. Φάνηκε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο πως αρχίζουν και εμφανίζονται στον “χάρτη” νέες Εθνικές ομάδες, πλην των παραδοσιακών δυνάμεων που ήταν οι βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες.

Εδώ, στην Ελλάδα, όπως σε πολλά, είμαστε πίσω, αλλά προσπαθούμε να πάμε μπροστά.

Τα… δυο τελευταία ματς της καριέρας μου

Το πρώτο μου παιχνίδι στην επαγγελματική μου καριέρα ήταν μια αναμέτρηση του Ηρακλή με τη Βέροια. Πώς να την ξεχάσω; Είχα να αντιμετωπίσω τον Όλεγκ Προτάσοφ, εγώ ως παιδάκι. Ξεχνιέται αυτό;

Όσο για το τελευταίο μου, δεν έχω ένα αλλά δύο.

Το 2013, τελείωσα την καριέρα μου και πέρασα στο προπονητικό τιμ της ομάδας του Ρότσεστερ. Έγινα βοηθός. Το 2016, ο προπονητής της ομάδας μού ζήτησε να υπογράψω συμβόλαιο και να παίξω για κάποια παιχνίδια, στο τέλος της σεζόν, λόγω ελλείψεων που είχαμε από τραυματισμούς. Και το έκανα. Έπαιξα πέντε αγώνες.

Ο τελευταίος μου αγώνας ήταν ο ημιτελικός Πρωταθλήματος, στη Νέα Υόρκη, απέναντι στους Νιου Γιορκ Μπουλς. Παίζαμε την πρόκριση στους τελικούς. Χάσαμε στα πέναλτι. Η τελευταία μου ποδοσφαιρική φάση είναι μια εκτέλεση πέναλτι. Ευτυχώς, ήταν εύστοχο. Δυστυχώς, δεν νικήσαμε. Ήταν το δεύτερο τελευταίο μου παιχνίδι.

Το πρώτο τελευταίο, του 2013, δεν το θυμάμαι. Απίστευτο, αλλά δεν το θυμάμαι. Θα πρέπει να ψάξω να το βρω. Λες και έχει φύγει από τη μνήμη μου…

Assistant Coach George Kyriazis enters the match to the pleasure of fans

#ROCvNY pic.twitter.com/VgYb6Kxx3T

— Rochester New York FC (@rnyfcofficial) September 10, 2016