Ποτέ δεν μου άρεσε η «ταμπέλα» που αναφέρει «έμπνευση». Ειλικρινά, προτιμώ τον χαρακτηρισμό προς εμένα που λέει απλώς «προπονήτρια φυσικής κατάστασης». Κάποιες φορές είναι λυπηρό να θεωρείσαι έμπνευση, όμως κανένας να μην πιστεύει σε σένα…
Στον Λίβανο, μου ζήτησαν να γίνω «πρέσβειρα» για ένα γυμναστήριο. Ωστόσο, κάθε φορά που ζητώ μία ευκαιρία εργασίας, η απάντηση είναι πάντα «όχι». Δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου ως παράδειγμα όταν εκείνοι που με αποκαλούν έτσι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να με αντιμετωπίσουν ως προπονήτρια.
Υπάρχουν μόνο λίγοι που πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει μία κόουτς φυσικής κατάστασης με προσθετικό πόδι. Κάποιοι απορούν πώς γίνεται να είμαι προπονήτρια και, υποτίθεται, πως δεν μπορώ να τρέξω. Δεν με έχουν δει να τρέχω.
Νομίζουν πως δεν μπορώ να είμαι σαν εκείνους. Οι ίδιοι «κολλάνε» τις «ταμπέλες» σε αθλητές Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων και δεν αποδέχονται ότι είναι όλοι αθλητές.
Όλη η αρνητικότητα που αντιμετώπισα, πάντως, δεν με έκανε ποτέ να αμφισβητήσω τον εαυτό μου. Ίσως να το έκανα, ασυναίσθητα, για λίγα δευτερόλεπτα. Με συμβούλευσαν να αλλάξω τομέα σπουδών και επαγγελματικό κλάδο, λόγω έλλειψης ευκαιριών.
Δεν το έκανα και έμεινα πιστή σε μένα. Πιστεύω στον εαυτό μου και αυτό με βοήθησε να παλέψω περισσότερο και να εργαστώ σκληρότερα. Έτσι έλαβα την ευκαιρία να κάνω την πρακτική άσκησή μου ως προπονήτρια φυσικής κατάστασης στην ομάδα μπάσκετ της Φενερμπαχτσέ.
Η Νεσρίν Ακιούζ Αϊντίν / Photo by: Nesrin Akyuz Aydin personal files.
Μου είπαν να παραιτηθώ. Δεν τους άκουσα. Δεν το έκανα.
Αυτό έγινε όταν ήμουν δευτεροετής φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο. Μία από τις καθηγήτριές μου στο πτυχίο με ρωτούσε διαρκώς γιατί εξακολουθώ να μιλώ για σπορ. Θεωρούσε πως δεν πρέπει να αναζητώ όλη αυτή τη γνώση για το αντικείμενο, εξαιτίας του ακρωτηριασμένου ποδιού μου και της κατάστασής μου…
«Κάποιος με προσθετικό μέλος δεν γίνεται να εργαστεί στον τομέα του αθλητισμού. Δεν γίνεται να θέλεις να έχεις άποψη για το μπάσκετ». Αυτά τα λόγια είναι ακόμη στο μυαλό μου. Τα αισθάνθηκα ως ένα δυνατό «χαστούκι» στο πρόσωπό μου. Αποφάσισα να (επι)μείνω και της είπα ότι θα γίνω η πρώτη προπονήτρια με προσθετικό πόδι. Ήθελα από τότε να γίνω η πρώτη κόουτς φυσικής κατάστασης σε ομάδα της Ευρωλίγκα και επέλεξα να δώσω τη «μάχη» μου για το όνειρό μου.
Είμαι ακριβώς εδώ που θέλω να είμαι και εδώ που μπορώ να είμαι. Το πάθος μου για το μπάσκετ δεν θα μπορούσε να με οδηγήσει εκτός πανεπιστημίου. Η επόμενη επιθυμία μου ήταν να τους αποδείξω ότι κάνουν λάθος.
Και τα κατάφερα.
Έλαβα μία πρόσκληση για πρακτική άσκηση από τη Φενερμπαχτσέ τον Δεκέμβριο του 2018. Όταν αποκάλυψα το όνειρό μου για αυτή την ομάδα, με αποκάλεσαν ονειροπόλα και εκτός πραγματικότητας.
Έστειλα το βιογραφικό μου και έλαβα μία απάντηση από την κυρία Ντέφνε Πατίρ, τη Διευθύντρια Μπασκετικών Επιχειρήσεων της «Φενέρ».
Δεν είπα σε κανέναν ότι έγινα δεκτή μέχρι την ημέρα που ταξίδεψα προς την Κωνσταντινούπολη. Πίστευα πως κάτι θα πάει στραβά και θα χάσω την ευκαιρία μου…
Η κυρία Ντέφνε Πατίρ, Διευθύντρια Μπασκετικών Επιχειρήσεων της Φενερμπαχτσέ, με τον πρώην γκαρντ της ομάδας, Κώστα Σλούκα / Photo by: Defne Patir – Instagram.
Γυρίζω πίσω τον χρόνο…
Ήμουν δύο ετών. Ήταν ημέρα εκλογών στον Λίβανο. Κάθε φορά που έχουν εκλογές, οι νικητές πανηγυρίζουν με όπλα.
Βρισκόμουν στη βεράντα του σπιτιού της οικογένειάς μου και έπαιζα. Μία αδέσποτη σφαίρα ήρθε ξαφνικά και σφηνώθηκε στο δεξί πόδι μου. Η γάγγραινα ήταν το επόμενο που μου συνέβη… Οι γιατροί αποφάσισαν να προχωρήσουν σε ακρωτηριασμό.
Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Ήμουν ένα μικρό παιδί. Μεγαλώνοντας, είδα κάποιες φωτογραφίες. Ακόμη και στο νοσοκομείο η μνήμη μου είναι «ξεθωριασμένη».
Πέρασα τους υπόλοιπους έξι μήνες στην κλινική και άλλους τρεις, στη συνέχεια, για επαναλαμβανόμενες εξετάσεις.
Η ζωή μου άλλαξε με σκληρό τρόπο. Στο σχολείο, ωστόσο, «περικυκλώθηκα» από θετικούς ανθρώπους. Ήταν ένα ιδιαιτέρως υποστηρικτικό περιβάλλον.
Όλοι με βοηθούσαν. Με έκαναν να αισθάνομαι όπως τα άλλα παιδιά. Στην ηλικία των οκτώ ετών άρχισα να παίζω μπάσκετ με τους φίλους μου.
Τα προβλήματα, όμως, παρέμεναν εκεί, γύρω μου… Δεν ήμουν τόσο γρήγορη όσο οι υπόλοιποι. Δεν μπορούσα να τρέξω με σωστό τρόπο. Δύο χρόνια αργότερα, έσπασα το πόδι μου για πρώτη φορά. Το ακρωτηριασμένο πόδι μου.
Ήταν μία μελαγχολική υπενθύμιση ότι δεν έχω πόδι. Μετά την επέμβαση αποφάσισα να σταματήσω το μπάσκετ…
Σε παιδική ηλικία, στον Λίβανο / Photo by: Προσωπικό αρχείο Νεσρίν Ακιούζ Αϊντίν.
Σταμάτησα να παίζω, αλλά το πάθος μου για το μπάσκετ μεγάλωνε μέσα μου.
Όταν ήμουν νεότερη ήθελα να ιδρύσω μία οργάνωση για άτομα με αναπηρία, ώστε να τα βοηθήσω να μείνουν δυνατά, όπως εγώ. Αυτό ήταν το πρώτο κίνητρό μου για να συνεχίσω και να μην τα παρατήσω.
Η στήριξη από την οικογένειά μου, για να λάβω την απαραίτητη εκπαίδευση και να παραμείνω στα σπορ, ήταν το δεύτερο. Μου έδειξαν πώς να είμαι περήφανη για τον εαυτό μου.
Το πόδι που μου έλειπε έγινε η έμπνευσή μου. Δεν έδειχνα φυσιολογική. Όμως ένιωθα έτσι. Αυτό ήταν σημαντικό. Διότι κάθε μέρα που ξυπνάω και φορώ το προσθετικό πόδι μου, θυμάμαι τον λόγο που πρέπει να συνεχίζω να παλεύω και να ονειρεύομαι. Ήθελα να γίνω εκείνο το άτομο το οποίοι οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα θα έβλεπαν και θα έλεγαν «θέλω να γίνω σαν εσένα». Είμαι περήφανη κάθε φορά που κάποιος το λέει αυτό για μένα. Κάθε φορά που, εξαιτίας μου, κάποιος ή κάποια δεν παραιτείται από τη ζωή. Είναι καταπληκτικό να ξέρεις ότι έχεις επηρεάσει θετικά τη ζωή των άλλων.
Όταν με πυροβόλησαν, πολλοί πίστεψαν πως δεν θα τα καταφέρω, ότι θα πεθάνω. Όμως ο θεός μού έσωσε τη ζωή και αυτό για μένα ήταν ένα μήνυμα πως οφείλω να μοιραστώ την ιστορία μου και τη δύναμη για ζωή. Να είμαι δυνατή για να βοηθώ τους άλλους.
Πήρα μία δεύτερη ευκαιρία για να ζήσω, μία ακόμη ευκαιρία να είμαι εδώ και να μην την χαραμίσω. Αυτό με κράτησε θετική και πρόθυμη να δώσω κίνητρο στους άλλους.
Κάθε πράγμα συμβαίνει για έναν λόγο και δεν υπήρχε περίπτωση να μην διατηρήσω θετική στάση και να προσπαθώ ξανά και ξανά.
«Έπλασα» και διαμόρφωσα το δικό μου όνειρο, το δικό μου μονοπάτι.
Η οικογένειά μου ήταν πάντοτε πλάι μου. Πίστεψαν σε μένα. Νομίζω ότι… ξεπλήρωσα τον αδερφό μου βρίσκοντάς του εισιτήρια για τους αγώνες της Φενερμπαχτσέ, έτσι; Χαχα!
Εκείνος ήξερε ότι μπορώ να εργαστώ στην Ευρωλίγκα. Όλη η φαμίλια μου έδειξε συμπαράσταση. Στήριξη ότι οι σκέψεις μου δεν είναι απλώς όνειρα, αλλά μία πραγματικότητα.
Οι δικοί μου άνθρωποι ήταν η ισορροπία μου μετά τα προβλήματα που αντιμετώπισα στο πανεπιστήμιο. Στο δημοτικό σχολείο δεν βίωσα εκφοβισμό ή περίεργα βλέμματα στο πόδι μου. Στο κολέγιο, όμως, υπήρξε κακία, ενδεχομένως γιατί με έβλεπαν ως ανταγωνιστή, αλλά όχι και ως ίση.
Μία μέρα, έφεραν στην τάξη μία αθλήτρια του bodybuilding, να μιλήσει στους φοιτητές. Άρχισε να γελά μαζί μου… Μου έλεγε ότι είμαι υπέρβαρη και δεν έχω τα σωστά κιλά για να μπω στο γυμναστήριο και να προπονηθώ, αν και υπήρχαν δύο συμφοιτήτριες μου που είχαν περισσότερα κιλά από μένα. Εκείνη η αθλήτρια νόμιζε πως μιλώντας για το πόδι μου, θα με κάνει να νιώσω αδύναμη.
Έδωσε προσοχή μόνο στο ακρωτηριασμένο πόδι μου. Της απάντησα ότι είμαι σαν αυτή, ότι έχω τη νοοτροπία να μείνω δυνατή. Της είπα πως «πρέπει να δεις τον εαυτό σου στη φωτογραφία πριν τη χρήση στεροειδών και να μην μου επιτίθεσαι για την κατάστασή μου!».
Σταμάτησε να μιλάει, όμως έγινε έξαλλη μαζί μου. Λίγο αργότερα ισχυρίστηκε πως αστειευόταν, όμως αυτό ήταν ψέμα. Οι καθηγητές τόνισαν μεν ότι δεν αποδέχονται όσα λέει, αλλά στην ουσία δεν με υπερασπίστηκαν και ήταν σαν να μου γύρισαν την πλάτη.
Η Νεσρίν Ακιούζ σε προπόνηση της, φορώντας τη φανέλα του Έλληνα γκαρντ και πρώην παίκτη της Φενερμπαχτσέ, Κώστα Σλούκα / Photo by: Nesrin Akyuz Aydin – Instagram.
Βρήκα όλη την υποστήριξη που αναζητούσα στην πρακτική εξάσκησή μου στη Φενερμπαχτσέ.
Ήταν μία από τις καλύτερες περιπέτειες της ζωής μου, κυρίως γιατί γνώρισα τον κόουτς Ζέλικο Ομπράντοβιτς, το ίνδαλμά μου. Το να σταθώ απέναντί του για πρώτη φορά ήταν κάτι πολύ συγκινητικό.
Το καλύτερο ήταν πως παίκτες όπως οι Κώστας Σλούκας, Τζίτζι Ντατόμε, Νικ Μέλι και άλλοι, μου συμπεριφέρθηκαν ως προπονήτρια και όχι ως άτομο με προσθετικό πόδι. Αυτή ήταν η απαραίτητη ώθηση ώστε να πιστέψω ακόμη περισσότερο σε μένα. Την τελευταία μέρα της πρακτικής μου, ο κόουτς Ομπράντοβιτς μίλησε στην ομάδα για το όνειρό μου που έγινε πραγματικότητα. Μου είπε, επίσης, να μην χάσω την πίστη στον εαυτό μου και να παλεύω κάθε μέτρα για την φιλοδοξία μου.
Είπε μπροστά σε όλους πως μία μέρα θα εργαστώ ως προπονήτρια φυσικής κατάστασης και πλήρους απασχόλησης σε ομάδα της Ευρωλίγκας! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του.
Όταν είχα φτάσει εκεί, είχα πει στον Τζίτζι Ντατόμε πως όταν συναντήσω τον «Ζοτς», ίσως και να ξεχάσω το όνομά μου! Αλλά το θυμήθηκα. Του έσφιξα το χέρι και του είπα: «Είμαι η Νεσρίν».
Ήταν καταπληκτικά και νομίζω ότι ακόμη αδυνατώ να το περιγράψω με τις κατάλληλες λέξεις.
Ως μία κοπέλα από την Τουρκία που γεννήθηκε στο εξωτερικό, η Φενερμπαχτσέ ήταν πάντα για μένα κάτι περισσότερο από μία ομάδα που υποστήριζα. Είμαι οπαδός της και το να εργαστώ εκεί ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Πλάι στον κόουτς Ζέλικο Ομπράντοβιτς / Photo by: Nesrin Akyuz Aydin – Facebook.
Η «Φενέρ» ήταν επίσης η στιγμή που απέδειξα σε όσους με αμφισβήτησαν ότι έκαναν λάθος. Το ίδιο ήταν και η αποφοίτησή μου από το πανεπιστήμιο, ως η πρώτη κόουτς φυσικής κατάστασης με προσθετικό μέλος.
Υπήρχε πάντα ένας λόγος που δεν τα παράτησα. Ο καθένας έχει το δικαίωμα στην εκπαίδευση και τις ίσες ευκαιρίες.
Οι άνθρωποι με αναπηρία, κινητικά προβλήματα και με κίνηση σε αμαξίδιο έχουν τα ίδια δικαιώματα. Πρέπει να λαμβάνουμε τις ευκαιρίες μας να αποδείξουμε πως είμαστε ικανοί να εργαστούμε, βάσει του ταλέντου και της σκληρής δουλειάς μας.
Η ατμόσφαιρα στη Φενερμπαχτσέ ήταν ακριβώς αυτό που είχα φανταστεί. Ο Ντατόμε ήταν ο πιο ευγενικός από όλους, αλλά έλαβα υποστήριξη από όλους τους παίκτες. Η κυρία Ντέφνε Πατίρ ήταν πάντα πολύ υποστηρικτική, από την πρώτη μέρα. Κάθε φορά που επικοινωνώ μαζί της, με βοηθά πολύ.
Εκείνη με συμβούλευσε πώς να στείλω το βιογραφικό μου σε συλλόγους της Τουρκίας και της Ελλάδας, για κάποια πιθανή ευκαιρία εργασίας. Η Ντέφνε μού είπε πώς να το γράψω, με ποιον τρόπο να έρθω σε επικοινωνία, πώς να περιγράψω τον εαυτό μου και να δείξω τη δουλειά μου.
Ώστε να με δουν ως προπονήτρια φυσικής κατάστασης και να τους εξηγήσω πώς μπορώ να βοηθήσω μία ομάδα. Εκείνη και άλλα μέλη της Φενερμπαχτσέ επικοινωνούν ακόμη μαζί μου κατά περιόδους, μετά την πρακτική μου.
Έπειτα από την έκρηξη στη Βηρυτό τον Αύγουστο του 2020 , πολλοί παίκτες της «Φενέρ» μού τηλεφώνησαν για να δουν αν είμαι καλά και ασφαλής. Πλέον, όλοι τους είναι κάτι σαν οικογένεια για μένα.
Το καλοκαίρι του 2018 ήμουν μέλος του τιμ φυσικής κατάστασης της Εθνικής μπάσκετ του Λιβάνου, στην οποία ήταν προπονητής ο Λευτέρης Σούμποτιτς.
Εργάστηκα στην ομάδα κατά τη διάρκεια των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2019..
Ο κόουτς Σούμποτιτς ήταν πολύ ευγενικός μαζί μου. Εκτός από την επαγγελματική συνεργασία μας, ήταν εκείνος που με υπερασπίστηκε πολλές φορές, σε κάποιες προπονήσεις. Στάθηκε δίπλα μου όταν ένας γυμναστής άρχισε να γελά μαζί μου, ακούγοντας τον στόχο που είχα.
Γέλασε μαζί μου όταν του είπα, με λεπτομέρειες, το όνειρό μου να δουλέψω με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς…
Ο Λευτέρης Σούμποτιτς μού είπε πως πιστεύει ότι μία μέρα θα βρεθώ στην Ευρωλίγκα. Ήταν βέβαιος πως η θέση μου είναι εκεί, επειδή βλέπει πόσο σκληρά δουλεύω και πώς αγνοώ την αρνητικότητα και τον εκφοβισμό γύρω μου. Με συμβούλευσε κι εκείνος να μείνω προσηλωμένη στον σκοπό μου και πάντα να εμπιστεύομαι και το ταλέντο και την εργατικότητά μου.
Εκτίμησα απεριόριστα τις κουβέντες του και ξέρω ότι αν δεν ήταν ο κόουτς «Πίξι» θα ήταν πολύ δύσκολο για να μένα να είμαι μέλος της Εθνικής Λιβάνου.
Ο Λευτέρης διαπίστωσε τις ικανότητές μου και είδε το πάθος μου. Δεν με αντιμετώπισε ποτέ ως άτομο με αναπηρία και έχει τον απόλυτο σεβασμό μου.
Ο Λευτέρης Σούμποτιτς, ως προπονητής του Άρη, σε αγώνα στο Μαρούσι, τον Μάιο του 2011 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Ψάχνω ακόμη τη νέα ευκαιρία μου. Από όλα τα ηλεκτρονικά μηνύματα που έστειλα, πήρα απαντήσεις μόνο από ελληνικές ομάδες. Από τον Ολυμπιακό με ενημέρωσαν ότι το τιμ εκγύμνασης ήταν ήδη στελεχωμένο.
Μέλη του Παναθηναϊκού μού είπαν ότι εκείνη την περίοδο δεν έκαναν προσλήψεις, λόγω περικοπών στον προϋπολογισμό τους. Από τον Άρη Θεσσαλονίκης απάντησαν το ίδιο, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Αναζητώ μία νέα ευκαιρία να εργαστώ εκτός Λιβάνου, όπου με βλέπουν ως έμπνευση, όμως δεν μπορούν ή δεν θέλουν να με προσλάβουν.
Για παράδειγμα, στον Λίβανο, μου ζήτησαν να τους παρουσιάσω το βιογραφικό μου και τους ενημέρωσα για το προσθετικό πόδι μου. Καμία απάντηση για δύο εβδομάδες…
Όταν το έστειλα ξανά, δίχως να αναφέρω τη σωματική κατάστασή μου, μου τηλεφώνησαν και με κάλεσαν σε συνέντευξη. Όταν πήγα, ωστόσο, επικεντρώθηκαν στο πόδι μου.
Την επόμενη μέρα ισχυρίστηκαν ότι είχαν ήδη προσλάβει κάποιον, σε λιγότερο από 24 ώρες. Αυτό μου συνέβη αρκετές φορές. Ένα άλλο πρόβλημα, προφανώς, είναι το γεγονός ότι κατάγομαι από την Τουρκία. Ίσως, πια, να είναι και πολιτικό θέμα…
Ακόμη και όταν η ιστορία μου έγινε γνωστή στον διεθνή Τύπο, δεν φοβούνταν να παραδεχθούν πως στην Ευρώπη με βλέπουν ως προπονήτρια, αλλά στον Λίβανο η αντιμετώπιση είναι διαφορετική.
Υπάρχει ένα γυμναστήριο στον Λίβανο το οποίο μετά την πρακτική εξάσκησή μου στη Φενερμπαχτσέ και τη συνεργασία μου με τον κόουτς Ομπράντοβιτς, με κάλεσε και μου ζήτησε απευθείας να γίνω μάνατζερ.
Όμως, όταν είδαν το πόδι μου, άλλαξαν γνώμη…
Υπεύθυνος ενός άλλου γυμναστηρίου έλεγε ότι δεν έκανα στα αλήθεια την πρακτική μου στη «Φενέρ» ή ότι πλήρωσα την ομάδα να με φωτογραφίσει με τη φανέλα της. Ήταν κάτι πολύ σκληρό. Διαβάζουν για το υπόβαθρό μου, μαθαίνουν για την επαγγελματική εμπειρία μου και λένε ότι είναι περήφανοι για μένα. Όταν, πάντως αντικρίσουν το πόδι μου, η κατάσταση διαφοροποιείται.
Είναι αλήθεια ότι δεν με βλέπουν ως έμπνευση, όπως λένε, αλλά ως ένα άτομο με ένα πόδι… Αυτό είναι τελείως λάθος.
Δεν επιθυμώ να γίνει «υποχρέωση» να με προσλάβουν. Δείτε τη δουλειά μου, το ταλέντο μου και μετά μπορείτε να με κρίνετε, αφήνοντας το προσθετικό πόδι μου έξω από την ιστορία.
Ο γεμάτος κίνητρο χαρακτήρας μου είναι κάτι που μπορεί να βοηθήσει κάποιον να πιστέψει στον εαυτό του. Να του δείξει να μην τα παρατά ποτέ και να εργάζεται πάντα πιο σκληρά.
Μπορώ να τρέξω, μπορώ να κάνω οτιδήποτε κάνει ένας άνθρωπος χωρίς αναπηρία και κινητικά προβλήματα. Κοιτάξτε την εμπειρία μου. Διαπιστώστε το εργατικό πνεύμα μου, πώς παλεύω κάθε μέρα και δώστε μου μία ευκαιρία. Μπορώ να αποδεχθώ κάθε απόρριψη αφότου εργαστώ για μία ομάδα ή ένα γυμναστήριο. Αλλά όχι για το πώς είμαι ή πώς δείχνω…
Photo by: Nesrin Akyuz Aydin – Instagram.
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
THE ENGLISH VERSION: Nesrin Akyüz Aydin: “Giving Up Is Not An Option”
Κώστας Χατζηχρήστος: «Στον πλανήτη των γυμναστών»
Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η αποδοχή αρχίζει από μέσα σου
Ρέι Μπασίλ: «Αναγέννηση!» / Ανδρέας Κουτσούρης: Πέρα Από Τα Όρια
Παναγιώτης Κοντογιάννης: Αθλητές, όχι ήρωες / Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος
Στέλιος Μαλακόπουλος: Δεύτερη Ευκαιρία! / Σαμάνθα ΜακΚέι: Ριμπάουντ Ζωής
Η Τζέσικα Λονγκ λάτρεψε τη μοναδικότητά της και στις τρεις ζωές της
Χέιβεν Σέπερντ, ένα «παιδί-θαύμα» που «δεν επρόκειτο να επιβιώσει» από μία ανατίναξη…
Η γοητεία της διαφορετικότητας της Κάρσον Πίκετ
«Ποιος είπε ότι δεν μπορεί» ο Ρομπ Μέντεζ; / Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν (και) αληθινοί ήρωες