Σαν Οικογένεια

Θα με ακούσετε αρκετές φορές να αναφέρω τις λέξεις «ομάδα», «οικογένεια».

Ίσως γιατί, από τότε που “πάτησα” για πρώτη φορά το πόδι μου στην ΑΕΚ των Μπακαούκα, Καφφάτου, Τσαούση, Γεωργιάδη, Παπαδόπουλου κι άλλων πολλών σπουδαίων αθλητών, έμαθα ένα πράγμα:

Οι ομάδες δεν πρέπει απλώς να είναι και να λειτουργούν σαν οικογένειες μόνο στους αγωνιστικούς χώρους και μέσα στα αποδυτήρια. Οι ομάδες πρέπει να είναι και να λειτουργούν σαν οικογένεια κι έξω από αυτά.

Αυτό είναι η ΑΕΚ. Ομάδα! Οικογένεια!

Από ‘κείνες που, όταν περνάει η θύελλα και στέκονται ξανά στα πόδια τους, γίνονται πιο δυνατές! Πιο ισχυρές!

Από αυτές που τα μέλη της φροντίζουν να βρίσκουν τη λύση και να δίνουν τη βοήθειά τους, κάθε ώρα! Κάθε στιγμή!

Αυτό είναι το μήνυμα που προσπαθώ να περάσω κι εγώ ως αρχηγός στους παίκτες της ομάδας:

«Πρώτα απ’ όλα είμαστε οικογένεια», τους λέω, «μέσα και έξω από το γήπεδο! Πρέπει να υπάρχει αλληλεγγύη»!

Τα πρώτα χρόνια της παρουσίας μου στην ΑΕΚ, οι συμπαίκτες μου μου έλεγαν ότι αυτό που θα έβλεπα στην ομάδα δύσκολα θα το έβλεπα σε κάποιον άλλον σύλλογο.

Στην αρχή θεωρούσα ότι ήταν λίγο υπερβολικό.

Όταν όμως πέρασαν τα χρόνια, κατάλαβα τι εννοούσαν. Δεν ήταν υπερβολικοί! Περιέγραφαν απλώς την πραγματικότητα!

Υπήρξε μια περίοδος όπου η ΑΕΚ πέρασε πολύ δύσκολα.

Δεν είχε λεφτά, έψαχνε γήπεδο να προπονηθεί, γενικότερα είχε τεράστια οικονομικά προβλήματα.

Οι παίκτες ωστόσο δεν επηρεαστήκαμε. Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Μείναμε, γιατί έπρεπε να μείνουμε!

Αντέξαμε, γιατί είχαμε έναν στόχο. Έπρεπε να κρατήσουμε ενωμένη την οικογένεια! Και για να κρατηθεί ενωμένη, οφείλαμε πρώτα να βρίσκουμε τη λύση σε κάθε πρόβλημα. Όποιο και να ήταν. Να το ξεπερνάμε και στη συνέχεια να μπαίνουμε ως ομάδα μέσα στο γήπεδο και να κερδίζουμε.

Δεν είναι εύκολο για έναν αθλητή να μένει συγκεντρωμένος σε αυτό που θέλει και πρέπει να κάνει μέσα στο γήπεδο, όταν γύρω του υπάρχουν διάφορα θέματα. Αλλά προσπαθείς.

Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα για τα λεφτά. Υπάρχουν άνθρωποι. Και πρώτα πρέπει να κοιτάζεις τους ανθρώπους.

Αυτούς που σε αγκαλιάζουν από την πρώτη στιγμή.

Εκείνους που σε βάζουν στο σπίτι τους.

Αυτούς που προσφέρονται να σε βοηθήσουν.

Τους αφανείς, όπως τους λέω, ήρωες.

Και η ΑΕΚ είχε πολλούς ήρωες. Ανθρώπους που στήριξαν την ομάδα. Την οικογένεια. Αυτούς δεν πρέπει να τους εγκαταλείψεις, όταν έρχονται δύσκολα.

Προσωπικά δεν έχω μάθει να εγκαταλείπω στα δύσκολα. Δεν θέλω να εγκαταλείπω. Δεν το βάζω εύκολα κάτω.

Είχα όνειρα, στόχους. Και, από την στιγμή που μπήκε το χάντμπολ στη ζωή μου, ήμουν αποφασισμένος να τους πετύχω όλους.

Όταν ξεκίνησα στην Έδεσσα να ασχολούμαι με τον αθλητισμό, πέρασα από διάφορα αθλήματα.

Κάποια στιγμή γνώρισα την Ιωάννα Στεργιούλα, την πρώτη προπονήτριά μου στον Αερωπό Έδεσσας, η οποία μου πρότεινε να ασχοληθώ με το χάντμπολ.

Το βρήκα ενδιαφέρον και σύντομα εντάχθηκα στην ομάδα.

Αγωνίστηκα σ’ αυτήν αρκετά χρόνια, μέχρι την στιγμή που πέρασα στο Πανεπιστήμιο κι έπρεπε να μετακομίσω στην Αθήνα.

Πήρα μεταγραφή στον Δούκα, ο οποίος ήταν ο πρώτος σταθμός στην επαγγελματική καριέρα μου κι ένα πολύ καλά οργανωμένο σωματείο.

Κάθε προπόνηση, κάθε αγώνας, κάθε στιγμή στην ομάδα για μένα ήταν και μια ξεχωριστή εμπειρία.

Ήταν πολύ διαφορετικό να βρίσκομαι από έναν σύλλογο της περιφέρειας, τον Αερωπό Έδεσσας, στον οποίο οφείλω πολλά, σε μία ομάδα του κέντρου.

Ήμουν αποφασισμένος να πετύχω! Να δώσω το 100% του εαυτού μου!

Αυτό που με βοήθησε ήταν το γεγονός ότι ως άνθρωπος μπορώ και προσαρμόζομαι εύκολα.

Παρά τις δυσκολίες που υπήρχαν, δεν περίμενα να έρθουν όλα από μόνα τους.

Έψαχνα, αναζητούσα, μάθαινα.

Τα τέσσερα υπέροχα χρόνια της παρουσίας μου στον Δούκα βοήθησαν σημαντικά, ώστε να ανδρωθώ, και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.

Η ΑΕΚ μπήκε για πρώτη φορά στη ζωή μου το 2011.

Ήμουν στο Καρπενήσι με την Εθνική ομάδα Νέων και προετοιμαζόμασταν για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Σ’ ένα τηλεφώνημα που δέχτηκα ρωτήθηκα αν με ενδιέφερε να αγωνιστώ μελλοντικά στην ομάδα.

 «Εγώ στην ΑΕΚ;», σκέφτηκα από μέσα μου. Ναι, φυσικά!

Ήταν ωραία ως ιδέα να αγωνιστώ σ’ έναν μεγάλο σύλλογο. Ο στόχος άλλωστε, όταν έφυγα από την Έδεσσα, ήταν να παίξω χάντμπολ σε επαγγελματικό επίπεδο.

Θα μπορούσα, αν ήθελα, να το ‘χα κάνει και στο εξωτερικό.

Υπήρξε μια περίοδος στην οποία μου είχαν γίνει κάποιες προτάσεις.

Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα ήταν αρκετά δελεαστικές.

Ποτέ όμως δεν σκέφτηκα να φύγω από την Ελλάδα. Δεν ήμουν θετικός σ’ αυτή την προοπτική.

Δεν ξέρω γιατί.

Ίσως γιατί ποτέ δεν είχα ως κριτήριο επιλογής τα χρήματα που θα μου δώσει μια ομάδα.  Δεν λειτουργούσα με το σκεπτικό «εδώ παίρνω τόσα λεφτά, ας πάω εκεί όπου θα μου δώσουν περισσότερα». Μου αρκούσε να πάρω το ποσό με το οποίο θα κάλυπτα την πληρωμή του ενοικίου του σπιτιού μου και τα τρέχοντα έξοδα.

Ίσως γιατί βαθιά μέσα μου είχα την πίστη ότι κάποια στιγμή θα ανέβει το επίπεδο του χάντμπολ στην Ελλάδα. Κάτι που τελικά συνέβη.

Ίσως γιατί απλώς δεν ήθελα να αφήσω τη ζωή μου στην Ελλάδα. Ήθελα να παίζω εκεί όπου θα ένιωθα καλά. Εκεί όπου θα περνούσα καλά. Εκεί όπου θα χτυπούσε δυνατά η καρδιά μου!

Λίγα καιρό μετά από εκείνο το τηλεφώνημα που δέχτηκα, μίλησα με τον προπονητή της ΑΕΚ, Γιάννη Αρβανίτη, ο οποίος μαζί με τον Κώστα Σταματιάδη μεσολάβησαν να πάω στην ομάδα.

Μέσα από την κουβέντα μας διαπίστωσα ότι ο συγκεκριμένος σύλλογος μπορούσε να μου προσφέρει αυτά που ζητούσα κι έτσι αποφάσισα να ανοίξω έναν μεγάλο κύκλο.

Έναν κύκλο που είναι γεμάτος από χαρές, λύπες, δύσκολες στιγμές, τραυματισμούς… Ασήμαντους τις περισσότερες φορές αλλά και σοβαρούς.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία σε αυτούς. Ακόμα κι όταν παρουσιάστηκε το πρόβλημα στον ώμο, ήμουν σίγουρος ότι θα το ξεπεράσω.

Μέχρι που ήρθε η ρήξη χιαστού.

Δεν είναι εύκολο να μείνεις ανεπηρέαστος, όταν προκύπτει ένας τέτοιος τραυματισμός.

Ειδικά την στιγμή που βρίσκεσαι στην καλύτερη φάση της καριέρας σου και βλέπεις ότι τα όνειρα και οι στόχοι σου αρχίζουν να γίνονται πραγματικότητα.

Στην αρχή, όταν χτύπησα στον πρώτο αγώνα των τελικών με τον Ολυμπιακό, δεν τρόμαξα. Όπως πάντα, θεωρούσα ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό.

Όταν όμως μου ανακοίνωσαν ότι είχα πάθει ρήξη χιαστού, “πάγωσα”.

Γνώριζα κι από άλλους αθλητές πως ο συγκεκριμένος τραυματισμός θέλει χρόνο και υπομονή, μέχρι να αναρρώσεις.

Μετά την επέμβαση η ψυχολογία μου δεν ήταν η καλύτερη. Είπα ωστόσο «θα το ξεπεράσω»! Πείσμωσα και υποσχέθηκα πως όχι μόνο θα γυρίσω πίσω σύντομα αλλά και, όταν επιστρέψω, θα είμαι καλύτερος! Πιο δυνατός!

Σε ολόκληρο το διάστημα της αποθεραπείας μου ακολουθούσα πιστά το πρόγραμμα.

Μετά από έξι μήνες ήμουν έτοιμος.

Οι γιατροί δεν μου επέτρεψαν να επιστρέψω τόσο σύντομα, όμως εγώ ένιωθα έτοιμος, παρά το γεγονός ότι, όταν τελικά επέστρεψα στο γήπεδο, είχα τον φόβο μη μου τύχει ξανά.

Φοβόμουν μήπως κάνω ξανά την ίδια κίνηση που είχα κάνει σ’ εκείνο το παιχνίδι όπου τραυματίστηκα.

Στην αρχή την απέφευγα. Ακόμη και στις προπονήσεις.

Με τον καιρό άρχισα να το ξεπερνάω.

Έπαιρνα δύναμη κι από την ΑΕΚ.

Αυτή μου έδινε την ώθηση να ξεπερνάω τα πάντα. Οι συμπαίκτες μου. Ο κόσμος. Οι παράγοντές της.

Έχω δει πολλούς παράγοντες να περνούν από αυτήν την ομάδα.

Οφείλω να πω και να τονίσω όμως ότι  η σημερινή εικόνα της και η επιτυχία που έχει σημειώσει οφείλεται αρχικά στην στήριξη του Προέδρου της Ερασιτεχνικής, Αλέξη Αλεξίου, στις δύσκολες εποχές και στην πορεία στην τεράστια συμβολή του Σταμάτη Παπασταμάτη.

Δεν πίστευα ποτέ πως θα υπάρξει σε μια ομάδα ένας παράγοντας όπως ο κ. Παπασταμάτης.

Την πρώτη φορά που ήρθε στην προπόνηση και μας συστήθηκε, οι περισσότεροι ήμασταν λίγο επιφυλακτικοί.

Εκείνη την περίοδο η ΑΕΚ αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα και είχαμε δει και ακούσει πάρα πολλά πράγματα.

Κάποια στιγμή με πλησίασε και πιάσαμε την κουβέντα: «Παναγιώτη», μου είπε, «εγώ αυτήν την ομάδα κάποια στιγμή θα την κάνω να πετάξει πολύ ψηλά».

Απόρησα με τα λόγια του, αλλά προσπάθησα να μην το δείξω.

«Θυμήσου το», επανέλαβε, «θα την πάω πολύ ψηλά».

Προσπαθούσα να καταλάβω αν πίστευε αυτά που έλεγε.

Την απάντηση την πήρα λίγο καιρό αργότερα.

Τότε που είδα πόσο καλά οργάνωσε την ομάδα. Απέδειξε ότι δεν έλεγε “αερολογίες”. Ό,τι έλεγε, το πίστευε! Κι ό,τι ήθελε να κάνει, το έκανε!

«Το ‘πες και το ‘κανες!», του ψιθύρισα στο αφτί την ημέρα που κάναμε το Τρεμπλ.

Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι ο κ. Παπασταμάτης δεν θα σταματήσει εδώ!

Θα συνεχίζει να στηρίζει την ομάδα κυρίως γιατί υπεραγαπάει την ΑΕΚ!

Και το γήπεδο που λέει ότι θα φτιάξει είμαι σίγουρος πως μία μέρα θα το φτιάξει. Μπορεί να περάσει κάποιο διάστημα, αλλά θα το φτιάξει! Δεν πρόκειται να αφήσει το θέμα στην τύχη του.

Άλλωστε, από την στιγμή που μπήκε στην οικογένεια της ΑΕΚ, τίποτα δεν άφησε στην τύχη του.

Όλα ήρθαν μέσα από τη δουλειά, την οργάνωση, την επιμονή, την υπομονή και την πίστη.

Και το Τρεμπλ δεν προέκυψε από τη μία στιγμή στην άλλη.

Όταν εμφανίστηκε ο κορωνοϊός και όλοι υποχρεωθήκαμε να συμβιβαστούμε στις νέες συνθήκες, αναρωτηθήκαμε πώς ήταν δυνατόν να “χτίσουμε” την ομάδα με τρόπο τέτοιον ώστε στο τέλος να πετύχει τους υψηλούς στόχους που είχε θέσει. Γιατί από την αρχή της αγωνιστικής περιόδου οι στόχοι της ομάδας ήταν πολύ μεγάλοι.

Εντάξει, δεν ήταν το Τρεμπλ… Ο βασικότερος ήταν το Νταμπλ.

Βλέποντας όμως την οργάνωση που υπήρχε στο σύνολο του τμήματος του χάντμπολ, είπαμε γιατί να μην προσπαθήσουμε να διεκδικήσουμε κάτι περισσότερο;

Γιατί να μην κοιτάξουμε στα μάτια και τις ομάδες της Ευρώπης;

Γιατί να μην προσπαθήσουμε για κάτι παραπάνω από την στιγμή που όλα λειτουργούσαν «ρολόι» στην ομάδα;

Για να καταλάβει κάποιος πόσο καλά οργανωμένο ήταν το τμήμα, όταν στη διάρκεια της χρονιάς χτύπησαν δυο παίκτες μας, την επόμενη κιόλας μέρα είχαν έρθει δύο άλλοι.

Η δουλειά που έκαναν ο Ηλίας Χατσίκας (σ.σ. Γενικός Αρχηγός) και ο Στάθης Παπαχαρτοφύλης (σ.σ. Αθλητικός Διευθυντής) ήταν εντυπωσιακή!

Όπως εξαιρετική είναι και η δουλειά που έχει κάνει ο προπονητής μας. Ο Δημήτρης Δημητρούλιας.

Στο παρελθόν είχα συνεργαστεί στην ΑΕΚ με αρκετούς προπονητές. Ο καθένας είχε τη δική του φιλοσοφία.

Στην περίπτωση του κ. Δημητρούλια τού αναγνωρίζω και του βγάζω το καπέλο για το πείσμα του! Για το γεγονός ότι έχει τη νοοτροπία του νικητή.  Η ήττα δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό του!

Όταν έχεις έναν τέτοιον προπονητή, ανθρώπους-σύμβολα του χάντμπολ της ΑΕΚ όπως ο Αλέξης Αλβανός, ο Δημήτρης Καφφάτος, ο Σπύρος Μπαλωμένος, δυνατούς παράγοντες και γενικότερα ένα υγιές περιβάλλον και μια δυνατή ομάδα, μπορείς να στοχεύεις ψηλά!

Για μένα, το παιχνίδι-κλειδί στην πορεία προς την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού τίτλου ήταν η αναμέτρηση με την CSM Βουκουρεστίου (σ.σ. η ΑΕΚ είχε νικήσει με σκορ 29-23, εξασφαλίζοντας την πρόκρισή της στην προημιτελική φάση του EHF European Cup). Η στιγμή που ο τότε τερματοφύλακάς μας, Τόμας Μπάουερ, έκανε την απόκρουση στο τελευταίο σουτ του αντιπάλου και με τη λήξη του αγώνα όλοι “πέσαμε” πάνω του να πανηγυρίσουμε.

Επίσης, άλλη μία σημαντική στιγμή ήταν η ανατροπή του σκορ στον δεύτερο αγώνα με την Γκορένιε. Στο πρώτο ημίχρονο είχαμε πάθει “μπλακ άουτ”, αλλά στο δεύτερο όλα γύρισαν “τούμπα”, με τον Μόγια, ο οποίος πήρε πολλές πρωτοβουλίες, να βάζει πρώτος την σπίθα για να κάνουμε την ανατροπή.

Έχοντας κερδίσει δύο τόσο δυνατές ομάδες, φτάνοντας πια στον Τελικό, λες «δεν χάνω»! Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέραν της νίκης! Ήμασταν τόσο αποφασισμένοι και ενωμένοι, ώστε, ό,τι και αν γινόταν, θα κερδίζαμε την Ίσταντ!

Μετά από μια τόσο επιτυχημένη χρονιά, σίγουρα οι απαιτήσεις αυξάνονται. Δεν είναι δύσκολο να ανέβεις στην κορυφή. Δύσκολο είναι να διατηρηθείς σ’ αυτήν!

Η δυσκολία λοιπόν για εμάς θα είναι η διατήρηση της ομάδας στην κορυφή.

Σε κάθε παιχνίδι οφείλουμε να αποδεικνύουμε ότι δικαίως είμαστε οι κάτοχοι τριών τίτλων.

Πως, ανεξάρτητα από την επιτυχία που σημειώσαμε, οι στόχοι μας δεν αλλάζουν. Πως πάντα θα παραμένουν οι ίδιοι. Και πάντα πρέπει να τους κυνηγάμε.

Όχι μόνο για εμάς και την ομάδα αλλά παράλληλα και για τον κόσμο. Γι’ αυτούς τους “παλαβούς” που αφήνουν τις οικογένειές τους και μας ακολουθούν όπου και αν παίζουμε.

Το ιδανικότερο “σενάριο” για μένα θα ήταν να γυρίσουμε πίσω στην εποχή όπου τα παιχνίδια διεξάγονταν παρουσία των φιλάθλων και των δύο ομάδων.

Είμαι υπέρ της επιστροφής στον υγιή αθλητισμό.

Ξέρω όμως ότι αυτό δεν γίνεται. Θα μου το υπενθυμίζουν πάντα τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Παλατάκι το 2015.

Τι να την κάνεις τη φοβερή ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί στο γήπεδο, όταν τα πάντα επισκιάστηκαν από επεισόδια;

Ο Τελικός του Κυπέλλου θα έπρεπε να είναι η γιορτή κάθε αθλήματος.

Όσα συνέβησαν εκείνη την χρονιά αλλά και χρόνια πριν στη Λαμία κάθε άλλο παρά γιορτή θύμιζαν.

Όχι! Δεν είναι αυτή η εικόνα του αθλητισμού.

Ο αθλητισμός είναι ένα πραγματικό σχολείο. Είναι αυτό που σου μαθαίνει το «ευ αγωνίζεσθαι». Να μάχεσαι! Να μην τα παρατάς!

Αυτά έμαθε και σε μένα. Να παλεύω! Να διεκδικώ! Να μην τα παρατάω!

Ο Παναγιώτης Νικολαϊδης είναι διεθνής παίκτης του χάντμπολ και αρχηγός της ΑΕΚ.

Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή

Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Μυρτώ Νούλα: Ταγμένη στην μπάλα