Όταν μου τηλεφώνησε ο προπονητής μου και μου πρότεινε να γίνω ζευγάρι στα 470 με την Αιμιλία Τσουλφά, δεν το περίμενα.
Είχα κατενθουσιαστεί, γιατί πάντα την είχα ως πρότυπο. Μαζί με την Σοφία Μπεκατώρου ήταν τα πρότυπά μου.
Τότε, στο τηλεφώνημα, είχα μείνει άφωνη.
Δεν είχα αγωνία για το πώς μπορεί να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο, να αγωνιστώ μαζί με την Αιμιλία, είχα μεγάλη σιγουριά, γιατί εμπιστεύομαι πολύ και τον προπονητή μου.
Δεν φοβόμουν τίποτα, ειδικά επειδή έψαχνα τότε πλήρωμα, οπότε δεν είχα και πολλές επιλογές.
Ο χρόνος ήταν πολύ λίγος. Είχαμε τότε την πρώτη πρόκριση, την πρώτη εσωτερική πρόκριση, που ήταν τον Μάρτιο και ξεκίνησα με την Αιμιλία τον Νοέμβριο του 2019.
Φυσικά δεν θα έλεγα και ποτέ όχι, εννοείται, αλλά δεν είχα και πολλές επιλογές.
Όταν γνώρισα από κοντά την Αιμιλία, το ίνδαλμά μου, διαπίστωσα ότι εκτός των άλλων ήταν και είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος, θα σε βοηθήσει ό,τι και αν ζητήσεις.
Μπορεί να της τηλεφωνήσεις και να της πεις «μπορείς να έρθεις να με πάρεις από αυτό το σημείο»; Και θα σου πει αμέσως «ναι, έρχομαι»! Τέτοιος άνθρωπος είναι!
Με εξέπληξε ο χαρακτήρας της τόσο πολύ και ευχάριστα για το ποια είναι.
Γιατί κάποιοι βλέπουν μόνο το Ολυμπιακό μετάλλιο και τις επιτυχίες και όλα αυτά και, όταν γνωρίζουν μεγάλους αθλητές, απογοητεύονται με αυτό που βλέπουν στην πραγματικότητα.
Με την Αιμιλία συνέβη το ανάποδο. Είναι ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος.
Ως ζευγάρι, ως πλήρωμα, λειτουργήσαμε όπως όλα τα ζευγάρια στον χώρο.
Μπήκαμε και οι δύο μέσα στο σκάφος ως ισάξιες. Μπορεί εγώ να μην είχα Ολυμπιακό μετάλλιο ή κάποια άλλη μεγάλη διάκριση, όπως η Αιμιλία, αλλά ήταν σαν να ήμασταν και οι δύο ίσες, αν και αυτή 48 κι εγώ 20 ετών. Ακολουθήσαμε τις οδηγίες του προπονητή μας και καταφέραμε να συνδυαστούμε πάνω στο σκάφος μεταξύ μας, σαν να αφήνουμε τελείως το παρελθόν στην άκρη και όλα τα πράγματα της… στεριάς. Μπαίνουμε σε ένα σκάφος, είμαστε ισάξιες, δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό και προσπαθούμε να συνεργαστούμε όσο πιο άρτια γίνεται.
Η Αιμιλία υπερτερεί στο ότι έχει πορεία με πολύ περισσότερη δουλειά, είναι πολύ πιο ψύχραιμη από εμένα. Εγώ, επειδή είμαι σχετικά νέα, πολλές φορές εκνευρίζομαι και χάνω την ψυχραιμία μου. Όχι τόσο ώστε να με επηρεάσει αρνητικά για τις αποφάσεις μου, αλλά τσαντίζομαι εύκολα. Τσαντίζομαι εύκολα. Η Αιμιλία είναι πολύ πιο ψύχραιμη.
Το δικό μου πλεονέκτημα είναι ότι, επειδή εκείνη είχε μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης σχεδόν 16 χρόνια, εγώ μπορούσα να παίρνω πιο γρήγορες αποφάσεις σε κάποιες αγωνιστικές περιπτώσεις.
Είναι πολύ παράξενο, παρά την ηλικία και τις διακρίσεις που μας χώριζαν, ήταν σαν να ήμουν με ένα πολύ κοντινό μου άτομο και να κάναμε αυτό που κάναμε πολύ ισάξια επαγγελματικά.
Κι εγώ, αν ήθελα κάτι να διορθώσουμε, της έλεγα «κάνε αυτό». Δεν τίθετο θέμα απ’ την στιγμή μάλιστα που είχαμε έναν κοινό στόχο. Αφήνεις όλα τα άλλα πίσω και συγκεντρώνεσαι μόνο σε αυτό.
Όταν πήραμε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και φτάσαμε Ιαπωνία, ένιωθα, θυμάμαι, πάρα πολύ καλά, ούτε αγχωμένη ήμουν ούτε τίποτα.
Είχα πάει με σκοπό να απολαύσω τον αγώνα, δηλαδή να πάρω ό,τι μπορώ από αυτήν την εμπειρία, και ήμουν πολύ χαλαρή, ήταν σαν να έτρεχα έναν οποιονδήποτε αγώνα.
Και δεν αισθανόμασταν (και η Αιμιλία δεν αισθανόταν) κάποιο βάρος ευθύνης, επειδή έχει υπάρξει Χρυσή Ολυμπιονίκης και στην κορυφή του αθλήματος. Κάποια στιγμή μου είχε περάσει από το μυαλό, παλιότερα.
Όλα αυτά, μετάλλια, διακρίσεις του παρελθόντος τα αφήσαμε στο παρελθόν.
Εξάλλου, ξαναλέω, η Αιμιλία είχε να μπει σε σκάφος 16 χρόνια, δεν κουβάλαγε ευθύνη για τόσα χρόνια μετά και εν πάση περιπτώσει δεν είμαι κι εγώ η Σοφία Μπεκατώρου ούτε οι καταστάσεις είναι οι ίδιες.
Πήγαμε λοιπόν να τρέξουμε έναν αγώνα με στόχο να φέρουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Βέβαια, θα μπορούσαμε να είχαμε φέρει και κάτι καλύτερο από τη 15η θέση.
Ήταν όμως παράξενες οι συνθήκες, το σκάφος μας ήρθε τελευταία στιγμή, είχαμε μόνο μια εβδομάδα περιθώριο για να το δούμε, δεν είχαμε πάει στην εγκατάσταση να δούμε και τον καιρό κλπ. Φυσικά, το τελευταίο ισχύει για όλους, αλλά εν τέλει ήταν όλα λίγο άνω-κάτω και λόγω κορωνοϊού.
Από την τελική κατάταξη δεν ήμασταν ιδιαίτερα ευχαριστημένες και συγκριτικά με το παρελθόν, αλλά εμένα η εμπειρία μού φάνηκε πολύ θετική και όλα αυτά που καταφέραμε και πιστεύω ότι και η Αιμιλία το ίδιο θα σας πει, αν την ρωτήσετε.
Εμένα δεν μου έμεινε κάτι πικρό ως αποτέλεσμα και η ίδια κέρδισε, πιστεύω, πάρα πολλά πράγματα για τον εαυτό της, τα οποία δεν ήξερε ότι μπορούσε να καταφέρει.
Και εδώ που τα λέμε, οι δύο μας δεν είχαμε και τις ιδανικές συνθήκες να προετοιμαστούμε ως πλήρωμα. Κάναμε δυο χρόνια, ούτε δυο χρόνια, μαζί… Εδώ, άλλοι είναι πέντε χρόνια και πάλι δεν είναι όπως πρέπει.
Δεν ήταν μια συνηθισμένη κατάσταση, όπως ήταν το 2004, για παράδειγμα.
Στο Τόκιο ήταν σαν να τρέχαμε σε έναν οποιονδήποτε αγώνα, δεν είχε αλλάξει κάτι. Απ’ έξω φυσικά και στον κόσμο φαίνεται κάπως αλλιώς.
Και πριν τις κούρσες των Ολυμπιακών λέγαμε για τα συνήθη, για τα πράγματα που έπρεπε να κάνουμε πριν την εκκίνηση ή όταν φτάσουμε στην πρώτη σημαδούρα. Λέγαμε διαδικαστικά πράγματα, ως συνήθως.
Εκεί είχαμε και πολύ στενή σχέση, όπως και γενικά. Μένουμε και πολύ κοντά και γνωριζόμαστε. Ξέρω τον άντρα της Αιμιλίας, τις κόρες της. Και τα τελευταία δύο χρόνια που κάνουμε μαζί ιστιοπλοΐα, έχουμε διαμορφώσει μια πολύ φιλική σχέση.
Το κεφάλαιο Αιμιλία Τσουλφά-Αριάδνη Σπανάκη σε αγωνιστικό επίπεδο, σε ιστιοπλοΐα τριγώνου για παράδειγμα, δεν μπορώ να υποθέσω αν θα έχει συνέχεια. Εδώ, η Αιμιλία ξαναμπήκε στο σκάφος μετά από τόσα χρόνια.
Ωστόσο, έως τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού του 2024, στην κατηγορία μας δεν θα μας δείτε ξανά μαζί.
Ίσως σε κάποιον αγώνα ανοιχτής θαλάσσης, όπου είναι πιο μεγάλα τα πληρώματα, ή σε αγώνα match racing μπορεί και να συνδυαστούμε.
Εγώ τώρα έχω ξεκινήσει να αγωνίζομαι με τον αδερφό μου, ο οποίος είναι 18 ετών, και είμαστε στην ίδια κατηγορία, στα 470.
Απλώς, οι κατηγορίες αντρών και γυναικών ήταν ξεχωριστές, πλέον αυτό έχει αλλάξει, έχει γίνει μεικτό, δηλαδή άντρας-γυναίκα, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να βρω κι εγώ κάποιον για να συνεχίσω και, επειδή ο αδερφός μου έκανε ήδη ιστιοπλοΐα, είπαμε να δοκιμάσουμε μαζί.
Βέβαια, είναι στη θέση που ήμουν κι εγώ, καπετάνιος δηλαδή, έναν χρόνο πήγε πλήρωμα στα 470 και πρόσφατα του πρότεινα να κάνουμε μαζί, να δούμε πού θα πάει.
Θα τρέξουμε λοιπόν κάποιους αγώνες, θα προσπαθήσω “να το πάω” αγωνιστικά, απλώς θέλω να δω λίγο το επίπεδο της κατηγορίας, γιατί ξαναλλάζει όλη, αλλάζουν και τα υλικά, οπότε θα υπάρχει μεγάλη αναταραχή.
Παράλληλα, θέλω να συνεχίσω και τις σπουδές μου, καθώς είμαι φοιτήτρια στους Ναυπηγούς στο Μετσόβιο, και θα δω πώς θα πάει όλο αυτό μέχρι και το Παρίσι. βλέπω πολύ μακριά βέβαια.
Έχοντας μετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες, τίποτα λιγότερο από τη συμμετοχή δεν θα είναι για εμένα αρκετό, αλλά η διαδικασία για να προκριθείς στους Ολυμπιακούς είναι το δύσκολο, είναι απ’ τις πιο δύσκολες διαδικασίες, θεωρώ ότι είναι πιο δύσκολο και από το να αγωνιστείς σε Ολυμπιακούς.
Υπάρχουν πολλά στάδια στο άθλημά μας. Πρέπει να πάρει πρόκριση η χώρα σου, μετά πρέπει να γίνουν κάποιες εσωτερικές προκρίσεις και μπορεί εν τέλει… να, όπως έγινε με τα κορίτσια, τις Μπόζη-Κλωναρίδου, οι οποίες είχαν πάρει την πρόκριση για την χώρα και τελευταία στιγμή σε έναν αγώνα έχασαν την πρόκριση από εμάς. Μέχρι τελευταία στιγμή είναι όλα στον αέρα.
Για εμένα η ιστιοπλοΐα είναι τρόπος ζωής, πλέον ό,τι και να κάνω είναι γύρω από αυτό. Τα έχω όλα συνδυάσει, ώστε να περνάω χρόνο στην θάλασσα, να κάνω αυτό που μου αρέσει. Είναι και αυτό ένα μικρό σχολείο. Μαθαίνω συνεχώς καινούργια πράγματα, είναι πολύ ενδιαφέρον. Η θάλασσα και ο άνεμος είναι κάτι ωραίο και εμένα μου αρέσει και η πίεση, μου αρέσει να είμαι στην πίεση.
Αν δεν σου αρέσει η πίεση δεν μπορείς να κάνεις πρωταθλητισμό, είναι συνδυασμός.
Και δεν εννοώ να είμαι αγχώδης και να με επηρεάζει αρνητικά, αναφέρομαι στην πίεση που σχετίζεται με την εκρηκτικότητα, το γεγονός ότι όλα κρίνονται στην λεπτομέρεια, αυτό που είσαι στο μεταίχμιο για να σου βγει το αποτέλεσμα.
Ο πρωταθλητισμός με έχει επηρεάσει πολύ και στη ζωή μου, σε θέματα πειθαρχίας και συνέπειας.
Στο Πολυτεχνείο, μέχρι και τους Ολυμπιακούς, παρακολουθούσα κανονικά και περνούσα μαθήματα, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω εμβαθύνει όσο θα ήθελα , αλλά είναι θέμα προτεραιοτήτων και είχα δώσει πιο πολύ βάρος στην ιστιοπλοΐα.
Γενικά πηγαίνω στη Σχολή μου, απλώς φροντίζω αμέσως μετά να πηγαίνω στον Όμιλο και να κάνω προπόνηση. Τα έχω συνδυάσει έτσι, βολεύει και το πρόγραμμά μου. Μπορώ και τα κάνω και τα δύο ταυτόχρονα και διαπιστώνω ότι πηγαίνει καλά. Το πρωί Σχολή και από το μεσημέρι και μετά στην θάλασσα.
Κάνω θυσίες για τον πρωταθλητισμό, βλέπεις όλα τα παιδιά γύρω σου να βγαίνουν, ας πούμε, τα Σάββατα σε κάποιο κλαμπ ή να πηγαίνουν σε κάποιο πάρτι κι εσύ να είσαι μετά την προπόνηση και να έχεις και την επόμενη ημέρα πρωί προπόνηση!
Εν μέρει είναι θυσίες για την ηλικία που είμαι, αλλά στο τέλος, επειδή και αυτό επιλογή είναι, αυτό που έχει προκύψει μέσα από όλες αυτές τις θυσίες δημιουργεί μεγαλύτερο όφελος από το να μην είχα ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο.
Έχω χάσει κάποια πράγματα της ηλικίας μου, χωρίς ωστόσο αυτό να με έχει επηρεάσει αρνητικά.
Έχω κάνει τις επιλογές μου και δεν μετανιώνω.
Η Αριάδνη Σπανάκη είναι Πρωταθλήτρια της ιστιοπλοΐας.
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
CHECK IT OUT:
Αιμιλία Τσουλφά, ένα θηρίο πείσματος και σθένους
Παναγιώτης Γκιώνης: Πέμπτος Κύκλος
Στέφανος Ντούσκος: Ζώντας Ένα Θαύμα
Άλκης Κυνηγάκης: Τα όνειρά μου ήταν ακριβώς αυτό που κατάφερα