Στο Τόκιο οι καταστάσεις, έτσι όπως εξελίχθηκαν, δεν ήταν αυτές που περιμέναμε…
Θέλαμε να ζήσουμε με τον Τάκη (σ.σ. Μάντη) τη γιορτή του αθλητισμού, αυτό που είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, και αγωνιστικά σίγουρα το χαρήκαμε, αλλά δεν χαρήκαμε όλο το υπόλοιπο.
Στην αρχή μας απογοήτευσε λίγο το αποτέλεσμα και η όγδοη θέση, γιατί ήμασταν έτοιμοι για πολύ καλύτερη διάκριση, απλώς στο άθλημά μας κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον καιρό. Δεν έκανε τις ιδανικές συνθήκες, τις αγαπημένες μας και αυτές για τις οποίες είχαμε προετοιμαστεί όλοι οι αθλητές, όχι μόνο εμείς.
Τελικά είχαμε λίγο αέρα και μαζί μια κακή στιγμή, μια ένσταση από την Ιαπωνική ομάδα που μας κόστισε αρκετούς βαθμούς και μείναμε λίγο πίσω για τα μετάλλια.
Εμείς ήμασταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση από ποτέ, και αγωνιστικά και ως ομάδα. Ήμασταν καλύτερα και από το Ρίο.
Παναγιώτης Μάντης και Παύλος Καγιαλής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016 / Photo by: Eurokinissi.
Το επίπεδο σε κάθε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι πολύ υψηλό και αυτό για το οποίο εμείς είμαστε ευχαριστημένοι από αυτούς τους Αγώνες είναι ότι τα καταφέραμε εκείνη την περίοδο όσο καλύτερα μπορούσαμε.
Φυσικά, με όλα τα προβλήματα που υπήρχαν για πολλούς αθλητές.
Αλλά εμείς αγωνιστικά ήμασταν στο 100%.
Ολοκληρώνοντας την προσπάθεια, με τον Τάκη ήμασταν πολύ καλά μεταξύ μας. Μπορεί να μην ήρθε το αποτέλεσμα που θέλαμε, αλλά οι αγώνες κύλησαν όμορφα, δεν υπήρχαν εντάσεις, ξέραμε ότι ήταν ο “τελευταίος μας χορός”, ο τελευταίος μας αγώνας, σε συμμετοχή σε Ολυμπιακούς.
Δηλαδή πόσο πιο ευχάριστα να είναι για κάποιον αθλητή, ο οποίος κλείνει την καριέρα του ως ομάδα σε αυτήν την κατηγορία με Ολυμπιακούς Αγώνες, με τη συμμετοχή του σε δεύτερους Ολυμπιακούς;
Και τελικά, όταν ηρεμήσαμε και ξεκουραστήκαμε και είχαμε πλέον καθαρή εικόνα, συνειδητοποιήσαμε πόσο μεγάλο ήταν αυτό που καταφέραμε, η όγδοη θέση, Ολυμπιονίκες ξανά, δύο στα δύο για εμάς.
Ήταν και μια πορεία που δεν της έλειψε τίποτα και που θα ζήλευαν πάρα πολλοί αθλητές.
Στο τέλος υπήρχε μεγάλη συγκίνηση. Μάζευα το σκάφος, ήταν το τελευταίο μάζεμα. Το συζητάγαμε με τον Τάκη και λέγαμε ότι «είναι η τελευταία μας φορά»… ό,τι κάναμε εκείνες τις μέρες.
Σίγουρα στο 470 δεν θα ξανακάνουμε αγώνες, προπόνηση, προετοιμασία που είχαμε μάθει είτε ως ομάδα είτε ως αντίπαλοι. Σ’ αυτήν την κατηγορία ήμασταν 20 χρόνια, μια ζωή ολόκληρη.
Οπότε υπήρχε συγκίνηση σε κάθε κίνηση και αυτό ήταν από την άλλη και το ανέκδοτο μεταξύ μας. «αυτό τελευταία φορά, αυτό δεν θα το ξανακάνουμε»!
Εγώ συνεχίζω λοιπόν με τα 49ers και ο Τάκης όχι. Αυτή η κατηγορία έχει κάποια δεδομένα, κάποιους σωματότυπους συγκεκριμένους, τα οποία ο Τάκης δεν θα μπορούσε να τα καλύψει σε ύψος και κιλά. Θέλει πολύ παραπάνω κιλά, οπότε δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί την κατηγορία με τίποτα, δεν ταίριαζαν οι σωματότυποί μας.
Είχαμε τον ιδανικό σωματότυπο για το 470.
Και άλλη διθέσια κατηγορία Αντρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν υπάρχει, η 49er είναι η μοναδική. Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να διαλέξουμε κάποια άλλη κατηγορία και αποφασίσαμε να μην τρέξουμε μαζί. Ήταν μονόδρομος, δεν ήταν επιλογή μας. Αν υπήρχε κάτι που να μπορούσαμε να τρέξουμε μαζί, φυσικά και θα το κάναμε.
Παύλος Καγιαλής και Παναγιώτης Μάντης σε εκδήλωση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, τον Ιούνιο του 2021 / Photo by: Eurokinissi.
Στο logo μας στα social media παραμένουμε «MantisKagialis».
Με τον Τάκη είμαστε ομάδα, έχουμε φτιάξει μια ιστιοπλοϊκή ομάδα και τρέχουμε ανοιχτή θάλασσα, τρέχουμε match-race, τρέχουμε με τη βοήθειά του την Ολυμπιακή κατηγορία και θα συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο όλοι μαζί σε όλα τα επίπεδα.
Στο θέμα του 49er, ο Τάκης παραμένει τεχνικός σύμβουλος, παραμένει στην οργάνωση της προπόνησης, τα logistics και όλα τα σχετικά. Είναι ένας άνθρωπος με φοβερή εμπειρία, με φοβερή πείρα, οπότε χωρίς τη βοήθειά του σίγουρα δεν θα μπορούσα να συνεχίσω μόνος μου σε αυτό το κομμάτι.
Όπως και στην ανοιχτή θάλασσα έχουμε μια ομάδα και υπάρχει μια παράλληλη ομάδα ανθρώπων με δικό μας σκάφος, έτσι και στο match-race (ομάδα τεσσάρων ατόμων) είμαστε και πάλι με τον Τάκη, είναι και πάλι η ομάδα μας. Η ιστιοπλοΐα μαζί του δεν σταματάει, απλώς στην Ολυμπιακή κατηγορία δεν θα είναι μέσα στο σκάφος αλλά απ’ έξω.
Στο βάπτισμα του πυρός με τον συναθλητή μου, τον Γιάννη Ορφανό, στον πρώτο μας αγώνα 49ers στον Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, γράψαμε στην ανάρτησή μας «στόχος ήταν να ολοκληρώσουμε χωρίς τραυματισμούς».
Είναι η πιο extreme αγωνιστική κατηγορία, είναι κάτι σαν την αντίστοιχη Formoula 1. Tο σκάφος είναι πάρα πολύ γρήγορο, απαιτεί φοβερή φυσική κατάσταση και από τους δύο αθλητές και εμείς τώρα είναι σαν να ξεκινάμε από το μηδέν.
Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μετείχαμε για να μπορέσουμε να “κλέψουμε” τεχνογνωσία από τις ξένες ομάδες, κάτι που αποτέλεσε μεγάλη ευκαιρία για εμάς.
Οπότε πρώτος μας στόχος ήταν να μην χτυπήσουμε, να μην κάνουμε κάποιο μεγάλο λάθος. Επιδιώξαμε με κάμερα και με υλικό να παρακολουθήσουμε τους ξένους, να πάρουμε όσο περισσότερα πράγματα γίνεται για να μπορέσουμε να δουλέψουμε όλον τον χειμώνα.
Γιάννης Ορφανός και Παύλος Καγιαλής / Photo by: MantisKagialis (IG).
Ξεκινάμε ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, εάν μάλιστα βάλουμε ως στόχο την πρόκριση και διάκριση στους Ολυμπιακούς του Παρισιού.
Και αυτό, διότι αυτή η μια χρονιά που λείπει ουσιαστικά από εμάς είναι το πιο σημαντικό πράγμα και είμαστε στην πραγματικότητα με την πλάτη στον τοίχο.
Βέβαια, είμαστε δύο πάρα πολύ έμπειροι αθλητές και έχουμε πάρα πολλά λυμένα “προβλήματα” που αντιμετωπίζουν άλλοι αθλητές σε διθέσια σκάφη. την φυσική κατάσταση, τον σωματότυπο, την εμπειρία να τρέχουμε αγώνες. Αυτά είναι τα προτερήματά μας.
Το μειονέκτημά μας είναι ότι έχουμε λίγες ώρες πάνω στο σκάφος. Θεωρούμε ότι με την εμπειρία που διαθέτουμε και οι δύο, και ως μονάδες και ως ομάδα, θα μπορέσουμε να καλύψουμε αυτό το κενό που ξέρουμε ότι είναι μεγάλο. Είναι ένας χρόνος χαμένος. 365 μέρες ισούνται με 230 μέρες προπόνησης, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσουμε να καλύψουμε όλο αυτό με τις προπονήσεις.
Το 49er είναι μια κατηγορία που ήθελα να κάνω πάρα πολλά χρόνια, γιατί μου αρέσει η ταχύτητα, μου αρέσουν τα extreme σκάφη, απλώς δεν έτυχε ποτέ. Είχε ήδη ξεκινήσει η πορεία μας με τον Τάκη, οπότε, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Κι έτσι συνεχίσαμε.
Η ηλικία μου για την ιστιοπλοΐα δεν είναι μεγάλη. Έχουμε παραδείγματα, και όχι μόνο στην ιστιοπλοΐα αλλά και σε άλλα αθλήματα, όπου ο μέσος όρος ηλικίας των αθλητών έχει μεγαλώσει πάρα πολύ. Το βλέπουμε στο ποδόσφαιρο, το τένις αλλά και αλλού. Στην ιστιοπλοΐα έχουμε παράδειγμα Χρυσού Ολυμπιονίκη στα 54 του χρόνια. Οπότε δεν θεωρώ, όσον αφορά σε εμένα, ότι υπάρχει πρόβλημα ηλικίας.
Αυτήν την στιγμή θεωρώ ότι το μόνο μας πρόβλημα είναι αυτός ο ένας χρόνος που έχουμε ήδη χάσει.
Γιάννης Ορφανός και Παύλος Καγιαλής / Photo by: MantisKagialis (IG).
Στο μυαλό μου, το μεγάλο σημείο αναφοράς της καριέρας μου είναι αναμφισβήτητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο και το Χάλκινο μετάλλιο. Ήταν ένα μοναδικό συναίσθημα στην πρώτη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς να μπορείς να κερδίσεις ένα μετάλλιο.
Άλλη κορυφαία περίπτωση ήταν στο Ευρωπαϊκό το 2010, όταν ακούσαμε τον Εθνικό ύμνο στην Κωνσταντινούπολη. Μια μοναδική εμπειρία. Ήταν το πρώτο μας Χρυσό μετάλλιο, όντες μόλις δύο χρόνια ομάδα.
Το 2021 μού επεφύλαξε και την εκλογή μου στην Επιτροπή Αθλητών των Ευρωπαϊκών Ολυμπιακών Επιτροπών. Είναι κάτι πολύ τιμητικό να σε ψηφίζουν οι συναθλητές σου και οι αθλητές τόσο υψηλού επιπέδου.
Κι εγώ είμαι ένας αθλητής που δεν ασχολούμαι μόνο με την προπόνησή μου, μόνο με τα αθλητικά θέματα, αλλά προσπαθώ για το γενικότερο καλό είτε του αθλητισμού είτε της κοινωνίας γύρω μας.
Με πειράζει πάρα πολύ το άδικο, θέλω τα πράγματα, όσο το δυνατόν, να γίνονται δίκαια. Ξέρω ότι δεν ζούμε σε έναν δίκαιο κόσμο, αλλά τα πιστεύω μου δεν θα αλλάξουν ποτέ και θα προσπαθώ να βάζω πάντα ένα λιθαράκι για ένα λίγο καλύτερο αύριο.
Και αυτήν την στιγμή υπάρχουν παντού αδικίες και όχι μόνο στον αθλητισμό. Δεν υπάρχει κατά την γνώμη μου διαφάνεια σε πάρα πολλά πράγματα. Δεν υπάρχουν ξεκάθαροι όροι.
Εμείς, στον αθλητισμό, έχουμε μάθει ότι όλα τα αθλήματα διέπονται από κανονισμούς ξεκάθαρους, στο ποδόσφαιρο, στην ιστιοπλοΐα, στην κολύμβηση κλπ. Θεωρώ όμως ότι στις διοικήσεις δεν παίζεται έτσι ακριβώς το παιχνίδι με ξεκάθαρους κανόνες.
Αλλά αυτό που πρέπει να πούμε είναι ότι, όσο περνούν τα χρόνια, είτε με τα καταστατικά των ομοσπονδιών, είτε με ανθρώπους, είτε με νομικούς, γίνεται όλο και καλύτερο. Και το ξέρω πάρα πολύ καλά, γιατί είμαι 30 χρόνια στον χώρο, ότι τα πράγματα ήταν πολύ-πολύ χειρότερα.
Απλώς θεωρώ ότι τώρα μπορούμε να τα φτιάξουμε λίγο καλύτερα ή, μάλλον, εγώ μπορεί να είμαι λίγο ανυπόμονος και να θέλω να γίνουν γρηγορότερα τα πράγματα πιο δίκαια.
Ο Παύλος Καγιαλής σε ημερίδα της Επιτροπής Αθλητών της ΕΟΕ / Photo by: Eurokinissi.
Βέβαια ο χώρος μου, ο χώρος της ιστιοπλοΐας, συγκριτικά με ό,τι ισχύει στο εξωτερικό, είναι αρκετά πίσω, υπάρχουν αρκετά λάθη που έχουν γίνει στο παρελθόν και είναι αυτά που ουσιαστικά πληρώνουμε τώρα.
Έχουμε μείνει πίσω και στις καινούργιες κατηγορίες αλλά και στους αθλητές. Δεν έχουμε αθλητές και αυτό είναι το κυριότερο πρόβλημα. Και, όπως βλέπω, τα επόμενα χρόνια θα έχουμε και πρόβλημα προπονητών.
Σίγουρα η κρίση στην Ελλάδα διήρκησε πάρα πολλά χρόνια και έχει επηρεάσει. Θεωρώ ότι λείπει μια ολόκληρη γενιά ιστιοπλόων. Δηλαδή δεν έχουμε ιστιοπλόους 25, 28, 30 ετών. Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, θα έπρεπε να έχουμε 20 και 25 χρονών αθλητές που να μπορούμε να “κερδίσουμε” ως χώρα για να είναι οι επόμενοι Ολυμπιονίκες. Και είναι πάρα πολύ λίγοι οι αθλητές μας.
Από την πλευρά μου, όταν ολοκληρώσω τον κύκλο μου ως αθλητής, θέλω κάποια στιγμή να προπονήσω άλλους αθλητές, να ασχοληθώ με την προπονητική. Είναι κάτι που με ευχαριστεί, υπάρχει πάρα πολύ γνώση, έχω δουλέψει πάρα πολύ, έχω συνεργαστεί με πάρα πολλές ομάδες στο εξωτερικό, με πάρα πολλούς ανθρώπους.
Είναι κάτι δελεαστικό το να μπορείς να μεταφέρεις την γνώση. Στη νέα γενιά που κάνει 470, είτε στον σύλλογό μας είτε σε άλλους συλλόγους ήδη βλέπεις ότι, όταν μεταφέρεις κάποια πράγματα που για εσένα είναι αυτονόητα, που τα έχεις χτίσει τόσα χρόνια, μεταμορφώνονται οι ίδιοι οι αθλητές.
Αλλά από την άλλη, βλέπω ότι στην χώρα μας υπάρχουν τόσο άξιοι αθλητές πριν από εμένα. Από ποιον να ξεκινήσω; Από τον Αντρέα Κοσματόπουλο, την Σοφία Μπεκατώρου, την Αιμιλία Τσουλφά, τον Ιορδάνη Πασχαλίδη που ακόμη αγωνίζεται. Δεν τους έχει, πιστεύω, δοθεί η σωστή ευκαιρία να μπορέσουν να μεταδώσουν τις γνώσεις τους και όλη την εμπειρία τους στους πιο νέους. Γιατί υπάρχει γνώση στην Ελλάδα. Ο Νίκος Κακλαμανάκης είναι τώρα προπονητής του Βύρωνα Κοκκαλάνη. Υπάρχει γνώση. Απλώς θεωρώ ότι την αφήνουμε και χάνεται εμείς και οι αρμόδιοι, οι οποίοι πρέπει να το δουν αυτό. Να υπάρχει εξέλιξη.
Και την προσωπική μου ζωή θέλω να την εξελίξω. Κάποια στιγμή θέλω κι εγώ να βρεθώ στην ίδια θέση που βρέθηκε ο Τάκης, ο οποίος παντρεύτηκε και ήμουν εγώ κουμπάρος. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας τη δημιουργία οικογένειας, τα παιδιά και τα σχετικά. Αυτήν την στιγμή ωστόσο δεν είναι προτεραιότητα. Έχω βάλει σε πρώτη προτεραιότητα το 49er ξεκάθαρα, αλλά ο στόχος μου κάποια στιγμή είναι αυτός.
Ειδικά μετά από τόσο πολλούς αγώνες σε τόση πίεση, σίγουρα θέλεις ένα σπίτι, μια οικογένεια και να “δέσεις” που λένε…
Photo by: 470 Olympic Sailing (FB).
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
CHECK IT OUT:
Αιμιλία Τσουλφά, ένα θηρίο πείσματος και σθένους