Επρόκειτο να ήταν η πρώτη μέρα της ενήλικης ζωής μου. Η πρώτη φορά ζώντας μόνη μου και παίζοντας μπάσκετ στο εξωτερικό. Έγινε, ωστόσο, η πρώτη μέρα της νέας, δεύτερης ζωής μου…
Ήταν 7 Σεπτεμβρίου 2013. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχα υπογράψει το πρώτο επαγγελματικό μου συμβόλαιο, στην Ούνι Γκιόρ της Ουγγαρίας. Ήμουν 19 χρονών και δεν ήμουν ποτέ τόσο μακριά από το σπίτι, μόνη μου.
Ο πατέρας μου ταξίδεψε και έμεινε μαζί μου για έναν μήνα, ώστε να με βοηθήσει να προσαρμοστώ. Θυμάμαι ακόμα τον ενθουσιασμό που είχα για να ζήσω επιτέλους μόνη. Πριν αναχωρήσει για το Βελιγράδι, με φωτογράφησε ενώ κρατούσα χαρούμενη τα κλειδιά του νέου διαμερίσματός μου.
Δυστυχώς, αυτή η χαρά δεν κράτησε πολύ. Λίγες ώρες αργότερα το λεωφορείο της ομάδας αναχώρησε για την πόλη Σοπρόν, για έναν αγώνα προετοιμασίας. Τη στιγμή της φωτογραφίας δεν μπορούσα να φανταστώ ότι λίγο αργότερα θα έπρεπε να τηλεφωνήσω στον μπαμπά μου και να του πω να επιστρέψει, για να με επισκεφτεί σε ένα νοσοκομείο…Πλέον, μισώ να προγραμματίζω. Πάντα έχω στόχους που επιθυμώ να πετύχω, όμως δεν κάνω πια μακροπρόθεσμα όνειρα. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί η ζωή και τι πρόκειται να συμβεί.
Τη μια στιγμή απλώς βλέπεις το όνειρό σου να παίξεις μπάσκετ να γίνεται πραγματικότητα και την επόμενη στιγμή είσαι στο νοσοκομείο και έχεις χάσει το πόδι σου…
Η Νατάσα Κοβάτσεβιτς στην Ουγγαρία, στις 7 Σεπτεμβρίου 2013 / Photo by: Screen shot από το ντοκιμαντέρ “Skok – The Leap”.
Είναι υπέροχο να κάνεις σχέδια, αλλά υποθέτω ότι η ζωή σού δείχνει μερικές φορές, με σκληρό τρόπο, ότι αυτά τα πλάνα πρέπει να είναι βραχυπρόθεσμα. Είναι σημαντικό να ζεις την κάθε στιγμή.
Θέλω να σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω αυτή τη μέρα, με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ, για να βελτιώσω τις ικανότητές μου. Αυτός είναι ο τρόπος σκέψης μου μετά το τρομερό τροχαίο της 7ης Σεπτεμβρίου 2013…
Επέζησα, όμως μου έκοψαν το αριστερό πόδι λίγο κάτω από το γόνατο. Ήταν η αρχή μιας διαφορετικής ζωής. Είναι ένα ταξίδι που ξεκίνησε με φρικτό τρόπο, αλλά αποδείχθηκε εκπληκτικό. Ξεκίνησε άσχημα, με πόνο, όμως δεν το άφησα να με καθορίσει ως άνθρωπο. Είναι πάντα πιο εύκολο να τα παρατήσεις, να το χρησιμοποιήσεις ως δικαιολογία και να αφήσεις τα πράγματα να κυλούν ως έχουν. Είμαι πεισματάρα και από την πρώτη μέρα του ατυχήματος δεν μπορούσα να παραιτηθώ και να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Θα ήταν πιο επώδυνο.
Ήθελα να ξεπεράσω αυτό το εμπόδιο. Ήμουν χαρούμενη που επέζησα και τώρα είμαι ευγνώμων που έφτασα μέχρι το τέλος. Ήμουν 19 ετών, όμως από τότε ήθελα τον τροχό της ζωής μου στα δικά μου χέρια.
Το λεωφορείο της Ούνι Γκιόρ, μετά το τροχαίο της 7ης Σεπτεμβρίου 2013 / Photo by: baschet.ro.
Καθόμουν στη θέση του λεωφορείου. Είχα φορέσει τα ακουστικά μου. Είχα τη Σαμάνθα ΜακΚέι, η οποία τώρα αγωνίζεται στην Ελλάδα, να κάθεται στο πίσω κάθισμα. Στη διπλανή θέση ήταν η συμπατριώτισσά μου, Μιλίτσα Ιβάνοβιτς.
Ξαφνικά, αισθάνθηκα το λεωφορείο να πηγαίνει από αριστερά προς τα δεξιά με μεγάλη ταχύτητα. Σκέφτηκα ότι κάτι θα συμβεί. Έβγαλα τα ακουστικά και προσπάθησα να δω καλύτερα.
Είναι μια στιγμή σαν αστραπή, ωστόσο νιώθεις ότι όλα κινούνται σε αργή κίνηση, Σε πολύ αργή κίνηση… Σε ένα δευτερόλεπτο ή κάτι τέτοιο, το λεωφορείο έπεσε στη δεξιά του πλευρά. Δεν είχα ποτέ τροχαίο στη ζωή μου και αναρωτιόμουν αν ήταν ένα κακό όνειρο.
Η Σαμάνθα πετάχτηκε από το παράθυρο, πριν το λεωφορείο προσγειωθεί σε ένα χαντάκι, δίπλα στο δρόμο. Όταν το όχημα σταμάτησε, εγώ και η Μιλίτσα προσπαθήσαμε να συρθούμε προς τα έξω.
Όταν το καταφέραμε, θυμάμαι τον εαυτό μου όρθια. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Μετά, είδα το πόδι μου να λείπει… Ακόμη και μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να εξηγήσω πώς στάθηκα όρθια, αλλά το έκανα. Υποθέτω ότι ήταν από την αδρεναλίνη.
Σε κανένα σημείο δεν έχασα τις αισθήσεις μου. Περιμέναμε το ασθενοφόρο για περισσότερο από μία ώρα και στο τέλος ήρθε ιατρική βοήθεια με ένα ελικόπτερο, γιατί ήμασταν στη μέση των δύο πόλεων.
Η Νατάσα Κοβάτσεβιτς με το προσθετικό πόδι της / Photo by: Natasa Kovacevic – Facebook.
Είχα συναίσθηση για όλα όσα είχαν συμβεί. Η Μιλίτσα ήταν μαζί μου. Στην Ουγγαρία περνούσαμε χρόνο μαζί, μαζί και με την Σαμάνθα ΜακΚέι.
Ήταν μια ζεστή μέρα. Η Μιλίτσα μού έφερε νερό, βρήκε το κινητό μου και μου το έδωσε. Ήθελα να πάρω αμέσως τηλέφωνο τον πατέρα μου.
Θα του ζητούσα να επιστρέψει. Δεν ήθελα να του πω όλη την αλήθεια, διότι ήταν στο αυτοκίνητό του και ίσως το άκουσμα της πραγματικής ιστορίας να τον έκανε να πάει οδηγήσει σαν μανιακός. Του είπα μόνο ότι είχαμε ένα ατύχημα και πως έσπασα το πόδι μου.
Η κατάσταση ήταν χαοτική. Οι κοπέλες ούρλιαζαν. Γύρω μας υπήρχε αίμα, καπνός. Κάποιες από τις παίκτριες, όπως η Σαμ, βγήκαν από το παράθυρο του λεωφορείου την ώρα της σύγκρουσης.
Το τραγικό νέο εκείνης της ημέρας δεν ήταν το γεγονός ότι έχασα το πόδι μου. Δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους… Ακόμα λέω ότι αν η κατάσταση ήταν δύσκολη για μένα, τι μπορούν να πουν οι οικογένειες του προπονητή Άκος Φούζι και του τζένεραλ μάνατζερ, Πέτερ Ταπόντι;
Εγώ είχα το κεφάλι μου στους ώμους μου, ήμουν ζωντανή και μπορούσα να ελέγξω τη ζωή μου.
Είχα ήδη αντικρίσει τον κόουτς να κείτεται κάτω από το λεωφορείο, στο μικρό χαντάκι όπου κατέληξε το πούλμαν. Ήταν μια τρομερή, τρομακτική σκηνή.
Προφανώς κατάλαβα ότι ήταν νεκρός, επειδή δεν κινούνταν… Αργότερα, στο νοσοκομείο, έμαθα ότι και ο Πέτερ Ταπόντι έχασε τη ζωή του στο σημείο του δυστυχήματος.
Ο σωματικός μου πόνος δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με τον ψυχικό, ακούγοντας για αυτές τις δύο απώλειες. Ήμουν στην ομάδα για λίγες μόνο εβδομάδες, αλλά αυτοί οι άνθρωποι σήμαιναν πολλά για μένα.
Ήταν πραγματικά δύσκολο να αναγνωρίσεις και να αποδεχθείς το γεγονός ότι είχαν φύγει από τη ζωή…
Η μεγάλη σε διάρκεια παραμονή στο νοσοκομείο μού έδωσε, αναπόφευκτα, πολύ χρόνο για να σκεφτώ. Δεν νομίζω ότι κατά τη διάρκεια του δυστυχήματος, όπως λένε, η ζωή μου, η καριέρα μου, τα όνειρά μου και οι αναμνήσεις μου πέρασαν μπροστά στα μάτια μου σαν φλας. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να ξαναπαίξω το άθλημα που λατρεύω. Ήταν κάτι δύσκολο, από την αρχή.
Έπειτα από την πρώτη νύχτα στο νοσοκομείο, όταν ξύπνησα, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πώς είναι οι γονείς μου. Ήταν αυτοί που υπέφεραν περισσότερο από εμένα και το εννοώ αυτό.
Ήταν πιο δύσκολο για εκείνους γιατί η κατάστασή μου ήταν ακόμα στην ευχέρεια και τη δύναμή μου. Αντιμετώπιζα αυτή την πρόκληση και το μόνο, σημαντικό φυσικά, πράγμα που μπορούσαν να κάνουν ήταν να παρακολουθούν και να στηρίζουν ενώ και οι ίδιοι πονούσαν μέσα τους.
Θυμάμαι τον πατέρα μου να στέκεται πάντα δίπλα μου, κάτι που σήμαινε πολλά. Ήθελα, από την πλευρά μου, να βοηθήσω την οικογένειά μου να χειριστεί την είδηση και το γεγονός ότι έχασα το πόδι μου.
Προέρχομαι από αθλητική οικογένεια. Ο μπαμπάς μου ασχολούνταν με το χάντμπολ, η μητέρα μου ήταν φημισμένη παίκτρια μπάσκετ, στον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου και την Εθνική Γιουγκοσλαβίας. Το 1979 κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, τη σημερινή Ευρωλίγκα. Έχω κι έναν μεγαλύτερο αδερφό που ασχολείται επίσης με το μπάσκετ.
Ήθελα να τους δείξω ότι αυτό που συνέβη δεν είναι κάτι σημαντικό! Μιλούσα με τον αδερφό μου, που είναι μάλλον τρελός σαν εμένα, και του έλεγα συνέχεια να προσέχει τη μητέρα μας στο Βελιγράδι, όσο εγώ θα φρόντιζα τον μπαμπά στην Ουγγαρία.
Στραφήκαμε στο χιούμορ, προσπαθώντας να μετατρέψουμε την κατάσταση όχι ακριβώς σε κάτι θετικό, αλλά σε κάτι που όλοι μπορούμε να ξεπεράσουμε. Κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να τα καταφέρουμε μαζί.
Είμαστε πάντα μια ομάδα. Συνηθίζαμε να παίζουμε μπάσκετ σε παιχνίδια δύο εναντίον δύο. Ήμασταν πάντα κοντά, αλλά αυτό το ατύχημα μάς έκανε ακόμη πιο δυνατούς. Η στήριξη ήταν αμοιβαία.
Δεν υπάρχουν ανόητες διαφωνίες στο σπίτι μας, πλέον. Με τον αδερφό μου τσακώνομαι όλο και λιγότερο και μάθαμε να εκτιμούμε τον χρόνο και με τον εαυτό μας και τη ζωή, γενικότερα.
Με τον πατέρα της, Βούκασιν Κοβάτσεβιτς / Photo by: Natasa Kovacevic – Instagran.
Τώρα δεν είμαι νευρική ή αγχωμένη για πολλά πράγματα και καταστάσεις. Δεν βλέπω προβλήματα στη ζωή μου, όπως παλιά. Ό,τι συμβεί, το θεωρώ ως πρόκληση.
Από τις καταστάσεις που σου αλλάζουν τη ζωή, μαθαίνεις να εκτιμάς και να απολαμβάνεις τις μικρές λεπτομέρειες. Πριν από το τροχαίο, θεωρούσα πολλά πράγματα δεδομένα.
Τώρα λατρεύω κάθε στιγμή, όπως το να πίνω καφέ με τους φίλους μου. Η χαρά είναι αυτά τα μικρά πράγματα. Φυσικά, όλοι έχουμε τα όνειρά μας, τις επαγγελματικές μας σταδιοδρομίες και προσδοκίες στις οποίες εστιάζουμε, όμως κυνηγάμε τους στόχους μας με πολλή βιασύνη.
Ξεχνάμε να μείνουμε στη στιγμή. Μερικές φορές πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να αναπνεύσουμε και να απολαύσουμε τη διαδρομή. Οι προτεραιότητές μου έχουν αλλάξει. Έπαψα να ορίζω τον εαυτό μου ως παίκτρια. Αλλά το μπάσκετ με είχε εκπαιδεύσει. Είχα τις αρχές μου από το σπίτι, από τους γονείς μου, αλλά πήρα μερικές ακόμα από το παιχνίδι.
Μερικές φορές νομίζω ότι το μπάσκετ με προετοίμασε για αυτό που συνέβη. Παίζοντας, μαθαίνεις πολλά σπουδαία μαθήματα, όπως το να παλεύεις μέχρι το τέλος, να μην αποδεχτείς ποτέ ότι το παιχνίδι έχει τελειώσει, ως το τελευταίο λεπτό.
Με τον (δεξιά) Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς, σε εκδήλωση της ομοσπονδίας μπάσκετ της Σερβίας / Photo by: Natasa Kovacevic – Facebook.
Αυτή η εμπειρία με έκανε πιο δυνατή και μετά το ατύχημα με βοήθησε να το ξεπεράσω. Ακόμα κι αν δεν είσαι ο καλύτερος παίκτης, η μορφή εκπαίδευσης από τον αθλητισμό είναι πολύτιμη και εκείνες τις στιγμές δεν καταλαβαίνεις τα μαθήματα που λαμβάνεις.
Μόνο μετά διαπιστώνεις ότι η κατάσταση του μυαλού σου «χτίζεται» με αυτό τον τρόπο, από αυτά τα διδάγματα.
Στο νοσοκομείο, κατά τη διάρκεια της δίμηνης αποκατάστασης, έψαξα μέσα μου και προσπάθησα να βρω τη νέα ταυτότητά μου. Ήταν μία πρόκληση. Ήταν, παράλληλα, και ενδιαφέρον, διότι είμαι άνθρωπος που του αρέσει να δοκιμάζει νέα πράγματα.
Θέλω να δω τι λειτουργεί πραγματικά για μένα. Όταν αποχώρησα από το μπάσκετ, εργάστηκα ως δημοσιογράφος, τελείωσα το μεταπτυχιακό μου στο Πανεπιστήμιο Northumbria στο Newcastle, δούλεψα ως πρόεδρος στην ομάδα γυναικών του Ερυθρού Αστέρα και στη FIBA και πλέον συνεργάζομαι με τη Σερβική ομοσπονδία μπάσκετ. Ήταν δύσκολο να βρω αυτή τη νέα ταυτότητα, αλλά ήταν επίσης απελευθερωτικό, λυτρωτικό. Δοκίμασα πράγματα που δεν θα δοκίμαζα αν παρέμενα στο μπάσκετ ως επαγγελματίας παίκτρια.
Έχω μία φίλη που σταμάτησε να παίζει επαγγελματικά πριν από λίγους μήνες και άρχισε να δουλεύει. Δεν είναι εύκολο να βγούμε έξω από τον «κόσμο» μας. Οι πρώην αθλητές συχνά αισθάνονται χαμένοι. Ο αθλητισμός είναι το μόνο που είχαν, το μόνο που έκαναν, για μια τόσο μεγάλη περίοδο ζωής.
Το να εμφανιστείς στον «κανονικό» κόσμο είναι δύσκολο. Έπρεπε να το ζήσω αυτό σε νεαρή ηλικία και αυτό αποδείχθηκε καλό για μένα. Σε κάθε άσχημη ή και φρικτή στιγμή και κατάσταση, υπάρχει πάντα κάτι καλό και αυτό δεν είναι απλώς εύκολα λόγια.
Η Νατάσα με θρύλους του παγκόσμιου μπάσκετ, όπως (από πάνω αριστερά, με τη φορά του ρολογιού) Ντέγιαν Μποντιρόγκα (1), Ντέγιαν Τομάσεβιτς και Χόρχε Γκαρμπαχόσα (2), Τόνι Πάρκερ και Μπορίς Ντιό (3) και Βλάντε Ντίβατς (4) / Photo by: Προσωπικό αρχείο της Νατάσα Κοβάτσεβιτς.
Βιώνοντας την προσωπική μου πρόκληση, είχα τόσο μεγάλη υποστήριξη από την οικογένειά μου, τους φίλους, αλλά και πολλά ενθαρρυντικά μηνύματα από φιλάθλους. Αυτή η ενέργεια ήταν ο «άνεμος» στην πλάτη μου που με ώθησε και με βοήθησε να προχωρήσω και να θελήσω να ανταποδώσω τη στήριξη.
Το Ίδρυμα Natasa Kovacevic που δημιουργήσαμε το 2014 ήταν μια ευκαιρία να δώσουμε λίγη από αυτή την ενέργεια πίσω και να βοηθήσουμε. Πριν από λίγους μήνες, ξεκινήσαμε μια καμπάνια με τίτλο «Βοηθήστε όλα τα παιδιά να πηδήξουν». Είναι από το ντοκιμαντέρ για την προσωρινή επιστροφή μου στο μπάσκετ, που έχει τίτλο «The Leap» (=«Το Άλμα»), που έκανε πρεμιέρα σε μια συμβολική ημερομηνία, στις 7 Σεπτεμβρίου 2021.
Προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε χρήματα για να αγοράσουμε ενεργά προσθετικά μέλη για παιδιά κάτω των 15 ετών, ώστε να μπορούν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή. Αυτός είναι ο νέος στόχος της ζωής μου.
Έχω πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι ίσως δεν μπορέσουμε να βοηθήσουμε όλα τα παιδιά, αλλά προσπαθούμε να τους δώσουμε την ευκαιρία να ζήσουν τη ζωή τους στο έπακρο και να μπορούν να αθλούνται.
Η τύχη παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή, όπως και στον αθλητισμό. Αλλά αν μοιραζόμαστε και έχουμε την προθυμία να βοηθήσουμε και να ανταποδώσουμε με καθαρή καρδιά, μπορούμε να «δημιουργήσουμε» τύχη και να μεγιστοποιήσουμε την προσπάθεια και τη βοήθειά μας.
Η ζωή σου είναι στα χέρια σου. Δεν είχα, επίσης, ποτέ καμία ενόχληση από το ατύχημα. Δεν φοβόμουν να μπω σε λεωφορείο ή να οδηγήσω. Μου αρέσει να οδηγώ.
Λίγους μήνες μετά το τρακάρισμα πήγα για πτώση με αλεξίπτωτο! Ξέρω ότι κάποιοι από τις τότε συμπαίκτριές μου είχαν αυτούς τους φόβους και τις δυσκολίες, ωστόσο δεν ήταν πρόβλημα για μένα. Άρχισα να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και το «μαγικό πόδι», όπως αποκαλώ το προσθετικό μέλος μου. Το 2015 επέστρεψα στο γήπεδο για να παίξω στον Ερυθρό Αστέρα και κερδίσαμε το Κύπελλο Σερβίας του 2016!
Στην πρώτη προπόνηση, ατομικά, είδα ότι μπορώ να τρέξω, να πηδήξω και ένιωσα άνετα στο προσθετικό πόδι. Μετά μπήκα στην ομάδα και η εξάσκηση ήταν εύκολη. Τίποτα δεν ήταν αδύνατο.
Η επιλογή να ξεκινήσω τη σεζόν ήταν δύσκολη, γιατί ήξερα ότι δεν θα είμαι η ίδια παίκτρια, όπως παλιά. Δεν ήθελα να καταστρέψω ή να αλλοιώσω την αρχική μπασκετική εικόνα μου.
Το άλλο μέρος του μυαλού μου μού είπε «δοκίμασέ το! Να δούμε πώς θα είναι». Δεν ήθελα να μείνω με την ιδέα, με το ερώτημα σε 20 χρόνια «τι θα γινόταν, αν;». Αποφάσισα να το κάνω και να δώσω όπως πάντα τον καλύτερό εαυτό μου.
Ο κύριος «Μπάτα» Τζόρτζεβιτς, πρώην προπονητής και πατέρας του προπονητή της Φενέρμπαχτσε, Σάσα Τζόρτζεβιτς, ήρθε για επίσκεψη στο νοσοκομείο και μου έφερε μία μικρή μπασκέτα και μια μπάλα του μπάσκετ για να σουτάρω, γιατί επρόκειτο να μείνω εκεί για δύο μήνες.
Μου είπε ότι με τη νοοτροπία που επέδειξα, θα επέστρεφα στο παρκέ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του και εκείνη την ώρα νόμιζα ότι ήταν τρελός.
Όταν γύρισα, έπαιξα με πάθος. Απόλαυσα το παιχνίδι, αλλά ήθελα να είμαι η καλύτερη που μπορώ και να βοηθήσω την ομάδα μου να κερδίσει. Στο πρώτο παιχνίδι νομίζω ότι οι συμπαίκτριές μου ήταν πιο νευρικές από εμένα!
Ήταν σαν να επέστρεφα στο σπίτι μου. Το πείσμα μου είχε νικήσει! Δεν επέλεξα ακριβώς τον χρόνο για να τελειώσω την καριέρα μου, όμως είχα την ευκαιρία να το κάνω με τον δικό μου τρόπο. Το μετάλλιο του Κυπέλλου Σερβίας εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο μου και η απόδειξη στον εαυτό μου ότι μπορούσα ακόμα να το κάνω. Αποχαιρέτησα το μπάσκετ με τους δικούς μου όρους.
Το ταξίδι ήταν γεμάτο προκλήσεις, αλλά συνάμα και υπέροχο. Ήταν ένας εντελώς νέος τρόπος σκέψης και προσέγγισης του παιχνιδιού. Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να κάνω όλα όσα ήθελα.
Έπρεπε να προσαρμοστώ. Ήξερα ότι θα ήμουν λίγο πιο αργή, αλλά ταυτόχρονα ήταν κάτι που με «γέμισε».
Όταν αποφάσισα να αποσυρθώ οριστικά, η εργασία εκτός του ίδιου του παιχνιδιού ήταν ένας νέος κόσμος. Μια τελείως διαφορετική οπτική του. Ως παίκτης νοιάζεσαι για το παιχνίδι και δεν μπορείς να κατανοήσεις τον όγκο της δουλειάς που χρειάζεται να κάνουν κάποιοι άνθρωποι για να διεξαχθεί ένας αγώνας.
Ήταν υπέροχο που είδα το μπάσκετ σε εντελώς άλλα φώτα και με άλλα μάτια. Το παιχνίδι το οποίο ερωτεύτηκα από το 2002, σε ηλικία οκτώ ετών, όταν παρακολούθησα τον Πέτζα Στογιάκοβιτς και την Εθνική Σερβίας να κατακτούν το Παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ιντιανάπολις.
Photo by: Natasa Kovacevic / Facebook.
Οι ψυχολόγοι που με επισκέφθηκαν στο νοσοκομείο στην Ουγγαρία είπαν στον πατέρα μου ότι υπήρχαν κάποια κρίσιμα σημεία που μπορεί να αντιμετωπίσω, κατά τη διάρκεια της αποκατάστασής μου. Ένα από αυτά τα σημεία ήταν η παρακολούθηση ενός αγώνα μπάσκετ. Δεν ήμουν, πάντως, από τους ανθρώπους που μετά από ένα ατύχημα που έδωσε τέλος στην καριέρα τους, δεν θα ήθελα να αγγίξω μπάλα ή να πάω σε έναν αγώνα.
Δεν είχα ποτέ καμία δυσκολία με αυτό. Πήγα να στηρίξω τις πρώην συμπαίκτριές μου, χωρίς το προσθετικό πόδι. Αλλά το να δουλεύεις γύρω από το μπάσκετ είναι διαφορετικό από το να παίζεις.
Και είναι ακόμα πιο δύσκολο να παρακολουθείς αυτό το όμορφο παιχνίδι ακόμα και ως παράγοντας ενός συλλόγου. Θέλεις ακόμα να αγωνιστείς, αν και αποδέχτηκα γρήγορα το γεγονός ότι δεν είμαι πια εν ενεργεία αθλήτρια.
Αντιμετωπίζω κάθε πρόκληση, αγάπησα το «άλμα» μου και, ταυτόχρονα, είμαι ακόμα ο παλιός μου εαυτός και ένας εντελώς νέος άνθρωπος!
Photo by: Natasa Kovacevic / Facebook.
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
THE ENGLISH VERSION: Natasa Kovacevic: “Don’t be afraid of your leap”
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Σαμάνθα ΜακΚέι: Ριμπάουντ Ζωής / Η παραίτηση δεν είναι επιλογή»
Παναγιώτης Κοντογιάννης: Αθλητές, όχι ήρωες / Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος
Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η αποδοχή αρχίζει από μέσα σου / Ανδρέας Κουτσούρης: Πέρα Από Τα Όρια
Ανδρέας Γλυνιαδάκης: «Όταν σβήνουν τα φώτα» / Κώστας Χαρίσης: «Η άλλη ζωή»
Στέλιος Μαλακόπουλος: Δεύτερη Ευκαιρία! / Η γοητεία της διαφορετικότητας της Κάρσον Πίκετ
Η Τζέσικα Λονγκ λάτρεψε τη μοναδικότητά της και στις τρεις ζωές της
Χέιβεν Σέπερντ, ένα «παιδί-θαύμα» που «δεν επρόκειτο να επιβιώσει» από μία ανατίναξη…
«Ποιος είπε ότι δεν μπορεί» ο Ρομπ Μέντεζ; / Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν (και) αληθινοί ήρωες
Ο Κέβιν Λάου πιστεύει πως τίποτα δεν είναι αδύνατο / Ο Βλάντε Ντίβατς έμαθε να πιστεύει στους ανθρώπους
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ / ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΓΥΝΑΙΚΩΝ