Με έχουν βαφτίσει «Φανή», αλλά, όσο μεγάλωνα, με φώναζαν «Φένια» στην οικογένεια.
Πλέον ακούω και στα δύο ονόματα.
Φανή είναι το όνομα της γιαγιάς μου, γιορτάζω των Φώτων.
Η ιστορία μου στο ταεκβοντό ξεκίνησε μέσω της αδερφής μου, της Κωνσταντίνας.
Ξεκίνησε το άθλημα στα επτά της χρόνια, όταν εγώ ήμουν τεσσάρων.
Και όσο περνούσε ο καιρός και την έβλεπα στις προπονήσεις, στο σπίτι, άρχισε να μου αρέσει κι εμένα.
Όπως όλα τα μικρά παιδιά, όταν μάθαινε κάτι καινούργιο, ερχόταν στο σπίτι και το έδειχνε σε εμάς και ενθουσιαζόταν.
Και το έβλεπα κι εγώ και πήγαινα σε διάφορες εκδηλώσεις που έκαναν για να πάρουν τις «ζώνες» και μου άρεσε.
Κι έτσι στην ηλικία των έξι αποφάσισα ότι θέλω να το δοκιμάσω κι εγώ.
Ο νονός της αδερφής μου ήταν παλιός αθλητής στον Σύλλογο Ολυμπιακών Αθλημάτων Τρικάλων, όπου βρισκόμαστε εμείς τώρα, και μέσα από εκείνον αποφάσισε και η αδερφή μου να το δοκιμάσει.
Η Κωνσταντίνα από κάποια χρονική στιγμή και μετά έπαιζε στην κατηγορία των Γυναικών στα -57κ. και, όταν έφτασε και εμένα η ηλικία μου να παίξω στις Γυναίκες, παίζαμε στην ίδια κατηγορία.
Οπότε αποφάσισε ότι θα “παραχωρήσει” την κατηγορία σε εμένα.
Σε ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα δεν παίξαμε τον ημιτελικό που επρόκειτο να παίξουμε μαζί αντίπαλες, μου έδωσε τον αγώνα και μπήκα εγώ στον Τελικό.
Photo by: Eurokinissi.
Πέρα από εκείνη τη φορά δεν έχουμε παίξει ποτέ μαζί σε αγώνα, απλώς μέχρι τότε προπονούμασταν μαζί.
Είχε γίνει συνεννόηση και κουβέντα πιο πριν με τον δάσκαλο, την αδερφή μου, τους γονείς μας κι εμένα.
Εμείς ξέραμε από πιο πριν ότι θα παίζαμε μαζί, καθώς ήμασταν στην ίδια κατηγορία, και μετά από την συζήτηση που είχαμε η αδερφή μου πήρε την απόφαση να μου δώσει τον αγώνα.
Εγώ τότε έμπαινα στις Γυναίκες και προσπαθούσα για την Εθνική, οπότε η ίδια αποφάσισε πως το καλύτερο ήταν να μου παραχωρήσει τον αγώνα.
Η αδερφή μου έπαιζε χρόνια στις Γυναίκες, εγώ μόλις έμπαινα, οπότε δεν μπορώ να συγκρίνω σε εκείνη την χρονική στιγμή ποια από τις δυο μας ήταν καλύτερη, ήταν διαφορετικές οι δυνάμεις μας και οι εμπειρίες μας.
Δεν μπορώ να κάνω λόγο για θυσία, αλλά η αδερφή μου το έκανε όλο αυτό από την καρδιά της, γιατί το ήθελε πραγματικά αυτό που έκανε.
Η Κωνσταντίνα ασχολείται τώρα προπονητικά στον σύλλογο που βρίσκομαι, δεν κάνει για τον εαυτό της προπονήσεις, αλλά βοηθά εμένα, όποτε το χρειάζομαι.
Ειδικά στην καραντίνα που μας είχαν κλείσει μέσα στο σπίτι με βοηθούσε, κάναμε ό,τι μπορούσαμε.
Photo by: Eurokinissi.
Δεν ήμασταν οι μοναδικές που κάναμε ταεκβοντό στο σχολείο μας.
Ήταν πολλά παιδιά που έκαναν αυτό το άθλημα και κάποια από αυτά ήταν φίλοι μου, οπότε ήταν κάτι σύνηθες και δεν υπήρχε κάποια περίεργη συμπεριφορά για κάτι το μοναδικό που διαλέξαμε.
Τα πρώτα χρόνια, όταν μάθαινα συνέχεια καινούργια πράγματα, έλεγα στο σπίτι «μαμά, μπαμπά, ελάτε να σας δείξω τι έμαθα».
Και ενθουσιαζόμουν γενικότερα που μάθαινα ολοένα και κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό, συγκριτικά μάλιστα με κάποια άλλα αθλήματα, πιο συνηθισμένα.
Όταν ήμουν παιδάκι δεν έλεγα ποτέ «έχω δύναμη», λόγω του αθλήματος, ποτέ μου δεν το έχω σκεφτεί αυτό και ποτέ δεν μου άρεσε να επιδεικνύομαι και να λέω «εγώ κάνω ταεκβοντό και μπορώ να είμαι πιο δυνατή από σας».
Στο χωριό μου, το Μεγαλοχώρι, και στα Τρίκαλα είμαι γνωστή, δεν θα έλεγα διάσημη, αλλά, επειδή έχω καταφέρει ό,τι έχω καταφέρει μέχρι στιγμής, έχω χτίσει κάποιο όνομα.
Ωστόσο το αντιμετωπίζω πολύ ταπεινά.
Έτσι όπως ήμουν και πριν, ό,τι έκανα πριν, ακριβώς το ίδιο κάνω και τώρα.
Οι έξοδοί μου και ό,τι μπορώ να κάνω για διασκέδαση είναι γενικά στα Τρίκαλα, γιατί δεν έχει κάτι εδώ στο χωριό.
Photo by: Eurokinissi.
Στην αρχή, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όσοι με έβλεπαν με ρωτούσαν για την εμπειρία μου, με ρωτούσαν πράγματα για τους αγώνες.
Ήμουν μαζεμένη, γιατί μου φαινόταν περίεργο όλο αυτό, αλλά σιγά-σιγά, όσο περνούσε ο καιρός, ήταν πιο νορμάλ, δεν υπήρχαν τόσο πολλές ερωτήσεις και ένιωθα κι εγώ πιο άνετα.
Δεν θα ήθελα να φύγω από τον τόπο μου, απ’ τα Τρίκαλα, εδώ είναι ο σύλλογός μου, εδώ σπουδάζω.
Δεν έχω κάτι στο μυαλό μου για να φύγω, μου αρέσουν τα πράγματα έτσι όπως είναι εδώ και όλα αυτά που έχω ζήσει.
Εδώ στον τόπο μου επίσης με έχουν υποστηρίξει πολλά άτομα, ο Δήμος μου έχει δώσει τόσα επάνω στον αθλητικό τομέα.
Θεωρώ ότι εδώ είναι μέρος όπου θα μπορούσα να κάνω πράγματα που έχω στο μυαλό μου και θα μπορώ να συμβαδίσω με αυτήν την πόλη.
Γα παράδειγμα, με την Αθήνα δεν θα μου ήταν τόσο εύκολο, γιατί δεν έχω συνηθίσει σε αυτόν τον τρόπο ζωής.
Σκέφτομαι ότι θα ήταν σαν όνειρο να ζήσω πράγματα με τους δικούς μου ανθρώπους, με την οικογένεια και τους φίλους.
Photo by: Eurokinissi.
Στο σχολείο ήμουν από τα τυχερά παιδιά, καθώς από τότε που ξεκίνησα τους αγώνες στην ηλικία του Γυμνασίου μέχρι και σήμερα είχα καλούς καθηγητές, με υποστήριζαν και με βοηθούσαν όλοι, με καταλάβαιναν και κατανοούσαν την κατάσταση και ειδικότερα όταν ταξίδευα στο εξωτερικό για μεγάλα διαστήματα.
Δεν είναι ότι μου “χάριζαν βαθμούς”, απλώς κατανοούσαν κάποιες καταστάσεις.
Ίσως όχι όλοι οι καθηγητές αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό.
Δεν θα έλεγα ότι ήμουν από τους top αθλητές.
Όσο προσπαθούσα ήμουν καλή, απλώς υπήρχαν κάποια κενά, επειδή ταξίδευα και έφευγα συχνά απ’ την Ελλάδα.
Οι γονείς μου είναι περήφανοι για εμένα, είναι και οι δύο άνθρωποι χαμηλών τόνων, δεν “δείχνονται” ούτε αυτοί, όπως ούτε εγώ.
Δεν μας αρέσει να κάνουμε διαφήμιση του ποια είμαι.
Είναι πολύ περήφανοι που έχω φτάσει έως εδώ και με στηρίζουν πάντα.
Η μητέρα μου είναι επισκέπτρια υγείας σε Κέντρο Υγείας στο Μουζάκι και ο μπαμπάς μου κάνει μεταφορές, εργάζεται σε πρατήριο και κάνει μεταφορές πετρελαίου.
Δόξα τω Θεώ, μπορούν και με στηρίζουν οικονομικά, όσο περισσότερο μπορούν.
Προσπαθούν και πάντα προσπαθούσαν να μην μας λείπει κάτι και πάντα έκαναν το καλύτερο για εμάς.
Οικονομικά ευτυχώς αυτό το διάστημα έχω δύο χορηγούς, ο ένας μάλιστα ήταν δίπλα μου, πριν πάρω την Ολυμπιακή πρόκριση, και με στήριξε όλο αυτό το διάστημα στην προετοιμασία μου.
Photo by: Eurokinissi.
Για την έβδομη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες μού πήρε λίγο καιρό να το συνειδητοποιήσω, ακόμα και το γεγονός ότι είχα πάρει την πρόκριση δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω, δεν πίστευα ότι το είχα καταφέρει.
Ήμουν ευτυχισμένη για όλο αυτό που είχα πετύχει, ήμουν περήφανη για τον εαυτό μου.
Και δεν πίστευα καν ότι είχα καταφέρει να παίξω στους Ολυμπιακούς και να πάρω την έβδομη θέση.
Μέχρι να γυρίσω πίσω Ελλάδα σκεφτόμουν ότι μπορούσα να είχα παίξει καλύτερα, να είχα καταφέρει παραπάνω πράγματα. Μετά, όσο περνούσε ο καιρός και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είμαι έβδομη, τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι όντως έχω καταφέρει στα 20 χρόνια μου κάτι τόσο μεγάλο.
Ωστόσο, δεν το άφησα αυτό να με περικυκλώσει, να με αγχώσει, ότι είχα καταφέρει κάτι τέτοιο για πρώτη φορά μετά από το 2012 που για τελευταία φορά η χώρα μου είχε εκπροσωπηθεί στο ταεκβοντό.
Το ότι βγήκα έβδομη δεν πάει να πει ότι έχω φτάσει στην κορυφή και δεν μπορώ να καταφέρω κάτι ακόμα.
Συνεχίζω να δουλεύω όπως δούλευα πριν και να πηγαίνω με τους γνωστούς μου ρυθμούς, να πιστεύω στον εαυτό μου και να πολεμάω όσο περισσότερο μπορώ.
Το ταεκβοντό έχει επηρεάσει θετικά τον χαρακτήρα μου και το πώς αντιμετωπίζω τη ζωή.
Μου έχει αλλάξει πολλά πράγματα στη ζωή μου προς το καλύτερο, έχει αλλάξει τον τρόπο σκέψης, έχω κερδίσει πάρα πολλά μέσα από αυτό το άθλημα και δεν θεωρώ ότι θα μπορούσε να μου δώσει κάτι αρνητικό όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι.
Με έχει βοηθήσει και έχει καλλιεργήσει την υπομονή μου.
Είμαι πολύ υπομονετική και στη ζωή μου και στο άθλημα, οπότε αυτό, κυρίως για το ταεκβοντό, είναι ένα πολύ καλό στοιχείο.
Και γενικά προσπαθώ να μην αγχώνομαι τόσο και να έχω έναν πιο καθαρό τρόπο σκέψης.
Photo by: Eurokinissi.
Στην εξωαγωνιστική ζωή μου, είμαι ένας κανονικός άνθρωπος, όταν δεν έχω αθλητικές υποχρεώσεις μπροστά μου, και ζω όπως ζει κάθε κορίτσι στην ηλικία μου.
Θα βγω και με τους φίλους μου και θα διασκεδάσουμε και, κυρίως όταν δεν έχω κάτι κοντινό ως υποχρέωση, αυτή η διασκέδαση θα είναι πιο “extreme”.
Δεν μπορώ να πω ότι δεν ζω πράγματα όπως θα ήθελα κάποιες φορές.
Αυτά όλα εκτός από το διάστημα που έλειπα επί ενάμιση χρόνο σερί στο εξωτερικό για αγώνες και άλλαζα χώρα κάθε δυο εβδομάδες.
Βέβαια, έχω και φίλους που με καταλαβαίνουν και μου συμπαραστέκονται, καθώς είναι και αυτοί του αθλητικού τομέα, οπότε δεν είναι τόσο δύσκολο όλο αυτό με τους περιορισμούς.
Θαυμάζω πολλές Ελληνίδες αθλήτριες, αλλά περισσότερο απ’ όλες την Άννα Κορακάκη.
Την είχα γνωρίσει πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων, μετά το Ρίο, και μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση ως αθλήτρια.
Και, όταν συναντηθήκαμε, διαπίστωσα ότι είναι ένας πολύ ανοιχτός άνθρωπος, πολύ καλός.
Είχε τη θέληση να επικοινωνήσει μαζί σου, να μιλήσει.
Μου έβγαλε πολύ θετικά πράγματα τόσο από τη συνάντηση που είχαμε όσο και από όλα όσα βλέπω στα social media της.
Συναντηθήκαμε πάλι στο Τόκιο, κυρίως στην τελετή έναρξης, καθώς είχε και αυτή τους αγώνες της και εγώ τους δικούς μου και δεν είχαμε το ίδιο πρόγραμμα.
Αυτή θαυμάζω περισσότερο απ’ όλες!
Photo by: worldtaekwondo.org.
Η Φανή Τζέλη είναι Χάλκινη Ολυμπιονίκης Νέων στο άθλημα του ταεκβοντό.
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Απόστολος Τεληκωστόγλου: Πίστευε στον εαυτό σου! / Μιχάλης Μουρούτσος: Η Μοναξιά του Πρωταθλητή
Ελισάβετ Τελτσίδου: Όλη η ζωή μου είναι Τζούντο
Μαρία Πρεβολαράκη: Δεν τα παρατάω ποτέ
Παύλος Καγιαλής: Τέλος Και Αρχή / Αριάδνη Σπανάκη: Κοινός Στόχος
Παναγιώτης Γκιώνης: Πέμπτος Κύκλος
Στέφανος Ντούσκος: Ζώντας Ένα Θαύμα
Άλκης Κυνηγάκης: Τα όνειρά μου ήταν ακριβώς αυτό που κατάφερα