Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δύο λέξεις με χαρακτήριζαν, «υπομονή» και «επιμονή». Αυτό το οφείλω στον πατέρα μου. Γιατί, για μένα προσωπικά, η πρώτη λέξη προϋποθέτει την ύπαρξη της δεύτερης…
Έμαθα να δουλεύω σκληρά για να πετύχω και να κατακτήσω το οτιδήποτε στη ζωή μου.
Ακόμα περισσότερο στο ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό που τόσο αγαπώ και έχω αφιερώσει όλη την ύπαρξή μου.
Ένας πολύ αγαπημένος φίλος μου με έμαθε να μην κάνω όνειρα στη ζωή μου αλλά να θέτω στόχους και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.
Έτσι κι εγώ, από νωρίς έμαθα να έχω στόχους.
Στόχους που θα πετύχω.
Στόχους για τους οποίους θα έχω παλέψει, θα έχω μοχθήσει και σε πραγματικό χρόνο θα κατακτήσω, έχοντας μάθει μέσα από αυτό.
Γιατί πάντα μαθαίνω…
Και ο χρόνος που πέρασε ήταν για μένα το μεγαλύτερο μάθημα.
Μέχρι το επόμενο…
Photo by: Xristos Aravidis Official (FB).
Στις 4 Σεπτεμβρίου 2017 είχα στα χέρια μου αυτό που πάντα ήθελα, την πρόταση από ομάδα του εξωτερικού και συγκεκριμένα από την Α’ κατηγορία της Γαλλίας.
Οικονομικά ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να φανταστώ.
Κυρίως όμως αγωνιστικά θα άλλαζα επίπεδο, αγωνιζόμενος σε ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης.
Ένας μεγάλος στόχος μου είχε επιτευχθεί.
Να κάνω το επόμενο βήμα.
Αυτό για το οποίο δούλεψα σκληρά για να -το- πετύχω.
Αυτό που κανένας δεν μου χάρισε.
Αυτό που μόνο εγώ -μπορεί να- πίστεψα.
Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.
Και πώς να μην ήταν άλλωστε…
Τη μοιράστηκα μόνο με δύο ανθρώπους και αυτό την κάνει ακόμα πιο πολύτιμη.
Η θετική έκβαση των διαπραγματεύσεων ήταν αποκλειστικά στο χέρι μου και η υπογραφή μου στο συμβόλαιο θα ήταν η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, μόλις τους απαντούσα θετικά.
Η απόφασή μου όμως ήταν αρνητική.
Σκληρή πολύ αλλά χωρίς πόνο και δεύτερες σκέψεις.
Με μεγάλη αγάπη και πίστη πως κάνω αυτό που εγώ θεωρώ σωστό.
Πιθανότατα ελάχιστοι θα έπρατταν το ίδιο.
Αλλά δεν είχε καμία σημασία αυτό για μένα τη δεδομένη στιγμή.
Λέω «ΟΧΙ» στην καλύτερη στιγμή της έως τότε καριέρας μου, στο “πικ” της, όντας αρχηγός σε μια τόσο ιστορική ομάδα, όπως η ΑΕΚ, αλλά και ενεργό μέλος της Εθνικής ομάδας.
Photo by: Xristos Aravidis Official (FB).
Έχοντας κατακτήσει επάξια προσωπικές διακρίσεις, ως πρώτος σκόρερ δύο χρονιές σε αυτήν την ομάδα, αλλά και ομαδικές, όπως το Κύπελλο Ελλάδας, τον πρώτο τίτλο της ΑΕΚ στην επάνοδό της.
Μένω όμως εδώ και στηρίζω την επιλογή μου με αυταπάρνηση.
Ο αγαπημένος μου άνθρωπος, αυτός που -είμαι βέβαιος πως- για μένα θα έκανε το ίδιο αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας και αρχίζει έναν αγώνα που δεν γίνεται να χάσει.
«Πρέπει να είμαι στην Αθήνα. Να παλέψω και να δώσω τα πάντα με γνώμονα την υπομονή και την επιμονή μου αλλά κυρίως την αγάπη μου», έλεγα καθημερινά στον εαυτό μου.
Οι μέρες πέρασαν πολύ δύσκολα.
Κάθε πρωί ήταν μια προσωπική αναμέτρηση και υποχρεωνόμουν να ξεπεράσω τον ίδιο μου τον εαυτό…
Η προπόνηση μού ήταν απαραίτητη για να είμαι στη “ζωή” και να επιστρέψω έτοιμος, όταν θα μου δινόταν η δυνατότητα.
Αλλά το να προπονείσαι καθημερινά μόνος σου, ενώ ανήκεις σε ομαδικό άθλημα, το καθιστά βασανιστήριο κάποιες στιγμές.
Πολλές φορές ήταν δύσκολο ακόμα και να αρχίσει η εσωτερική προετοιμασία για να προπονηθώ, αλλά με… ξεπέρασα και σε αυτό.
Μετά από κάθε προπόνηση ένιωθα δυνατός.
Ένιωθα πως αυτή θα ήταν η τελευταία μου, πριν επιστρέψω στους αγώνες.
Ήταν η σκέψη μου, η δύναμή μου, ώστε να είμαι καλύτερος στην επόμενη, ακόμα και όταν ήμουν πάλι μόνος σε αυτήν.
Η καθημερινότητά μου είχε αλλάξει.
Έπρεπε να μετράω τις μέρες μία προς μία και να παρακολουθώ τηλεοπτικά όλους τους αγώνες, οι οποίοι παίζονταν, για να μπορώ να νιώθω ότι υπάρχω μέσα στις τέσσερεις γραμμές του γηπέδου.
Ο καιρός όμως πέρασε.
Έστω αργά και βασανιστικά.
Όλα δείχνουν να είναι καλύτερα και εγώ είμαι έτοιμος να επιστρέψω.
Το πρόβλημα υγείας υποχωρεί ως έναν βαθμό και μου δίνει τη χαρά να συνεχίσω.
Πιο δυνατός. Πιο αποφασισμένος. Νικητής σε όλα.
Στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι αποδέχτηκα τις συνέπειες της επιλογής μου.
Η αγορά δεν εξετάζει τι, πώς, ποιος…
Και για έναν περίεργο λόγο, όταν βλέπουν πως δεν είσαι αυτό που συνήθισαν, νομίζουν πως μπορούν να σε ρίξουν σε όλα τα επίπεδα.
Τότε πρέπει να κοιτάς πιο ψηλά.
Εκεί όπου είναι ο στόχος.
Μόνο εκεί.
Η επιθυμία μου θα γίνει πραγματικότητα.
Να πατήσω χορτάρι, να δώσω τα πάντα, να νικήσω.
Για αυτήν την στιγμή δεν έχασα ούτε προπόνηση.
Για αυτήν την στιγμή δεν άφησα ούτε μια μέρα τον στόχο μου.
Και τα κατάφερα.
Όλα δείχνουν καλύτερα και εγώ έτοιμος να συνεχίσω από εκεί όπου σταμάτησα.
Και μου έλειψε πολύ.
Να πανηγυρίσω. Με την καρδιά μου… Με την ψυχή μου…
Photo by: Xristos Aravidis Official (FB).
Στη ζωή μου έμαθα πως, όταν συναναστρέφομαι ανθρώπους, πρέπει να τους κοιτώ στα μάτια.
Να κατανοώ την “αλήθεια” τους και μόνο τότε να είμαι βέβαιος, καθώς οι ίδιοι μου απέδειξαν πως δεν μπορώ να βασίζομαι σε υπογραφές και συμβόλαια.
Ευτυχώς για μένα, τα μάτια που κοιτώ μετά από έναν χρόνο δεν είναι παρά τρία με τέσσερα ζευγάρια.
Με αυτά τα μάτια θα πορευτώ και τη δική τους “αλήθεια”.
Είναι τα μόνα που με στηρίζουν και στηρίζω.
Τα μόνα για τα οποία θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο και να αντιμετωπίσω όλους μου τους δαίμονες.
Όσες φορές κι αν χρειαστεί.
Είναι αυτά για τα οποία νιώθω ευγνωμοσύνη.
Και ποδοσφαιρικά είναι σα να μην έλειψα ούτε μια μέρα.
Βρίσκομαι και πάλι εδώ.
Με υπομονή, επιμονή και πίστη βγήκα νικητής.
Μέχρι να νικήσω και πάλι τις υπόλοιπες αναμετρήσεις που έμειναν.
Με το κεφάλι ψηλά και τις δικές μου μονάχα πλάτες.
Δεν με φοβίζει τίποτα.
Ο Χρήστος Αραβίδης είναι διεθνής ποδοσφαιριστής.
Κεντρική Φωτό: INTIME
(Σημείωση: Ο τίτλος του κειμένου του Χρήστου Αραβίδη είναι μια παραποίηση του τίτλου του θεατρικού έργου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Αγάπης Αγώνας Άγονος»).