Μεγάλο Νησί

Αθλήτρια και πολιτικός, είμαι και τα δύο, ο αθλητισμός και η πολιτική συνυπάρχουν μέσα μου.

Βέβαια, το πιο μεγάλο κομμάτι της ζωής μου είναι ο αθλητισμός, είναι παράσημα που δεν φεύγουν, δεν υπάρχει “πρώην” Παγκόσμιος Πρωταθλητής, δεν υπάρχει “πρώην” Ολυμπιονίκης.

Είναι παράσημα που μένουν στη ζωή μας και τα 18 χρόνια που έζησα στον αθλητισμό διαμόρφωσαν αυτό που είμαι σήμερα. Εκατό τοις εκατό με ακολουθεί όλο αυτό.

Όσα διδάχτηκα, όσα πήρα, όσα έμαθα μέσα από τον αθλητισμό αυτά τα χρόνια είναι πάρα πολλά.

Και δεν είναι το μετάλλιο που μένει, είναι όλη η διαδικασία για να φτάσεις σε μια διάκριση ή σε μια αποτυχία.

Απλώς από μικρή γενικότερα είχα μια τάση να ηγούμαι και στο σχολείο στην τάξη μου μου άρεσε να έχω ευθύνες καταρχήν.

Δεν είναι κάτι που το αποποιούμαι, γιατί σε πολλούς ανθρώπους δεν πολυαρέσει κάτι τέτοιο. Είναι άοκνοι εργάτες, δουλεύουν πάρα πολύ αλλά μέχρι ενός σημείου.

Εμένα μου αρέσει να “βγαίνω μπροστά”, για τα καλά πράγματα και για τα δύσκολα πράγματα.

Και το είχα κάνει αυτό ως αθλήτρια στις δύσκολες εποχές που φέρναμε επιτυχίες, όταν διεκδικούσαμε πράγματα του αθλητισμού κυρίως, όχι μόνο για εμάς.

Οπότε και τώρα όλο αυτό με ακολουθεί.

Είμαι Μανιάτισσα και εμείς οι Μανιάτες έχουμε κάποια χαρακτηριστικά.

Φυσικά, και ο Πειραιάς έχει παίξει τον ρόλο του στον χαρακτήρα μου, γιατί είναι η πόλη όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα, ζω και θα ζω, έκανα την καριέρα μου.

Είναι η θάλασσα, το λιμάνι, ο χαρακτήρας που έχουν διαμορφώσει οι Πειραιώτες.

Χαρακτηριζόμαστε γι’ αυτό, είμαστε λίγο σαν ιθαγενείς, μιλώντας γενικά για τα χαρακτηριστικά μας.

Είμαι ένα μείγμα πραγμάτων, παίζει ρόλο η καταγωγή, παίζουν όμως ρόλο και η οικογένεια και ο περίγυρος.

Αυτό που μου έδωσε η οικογένειά μου ήταν φυσικά μεγάλη υποστήριξη σε όλες τις αποφάσεις μου και ιδιαίτερα στον αθλητισμό.

Ειδικά στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, αν δεν έχεις την υποστήριξη της οικογένειάς σου, δεν μπορείς να φτάσεις πουθενά.

Αλλά οι δικοί μου μου έδωσαν και πάρα πολύ αγάπη και αυτοπεποίθηση.

Το τελευταίο νομίζω ότι ήταν το σημαντικότερο, ακόμα και κάτι να μην το πετύχεις, να το προσπαθείς, να μην νιώθεις ποτέ “υπό”, οπότε όλο αυτό ήταν προνόμιο για εμένα.

Τα κορίτσια πόλο του Ολυμπιακού τα πήραν όλα το 2021, Euroleague, Super Cup Ευρώπης, Πρωτάθλημα, Κύπελλο. Και back to back τον Μάρτιο του 2022 σήκωσαν και πάλι το Κύπελλο της Eurolegaue μέσα στο Παπαστράτειο.

Μας έκαναν πολύ υπερήφανους οι αθλήτριες και φυσικά ο Ολυμπιακός που αποτελεί για άλλη μια φορά τον μεγαλύτερο πολυαθλητικό σύλλογο, γιατί στηρίζει όλα τα αθλήματα του ερασιτεχνικού αθλητισμού και επενδύει διαχρονικά.

Συγκινήθηκα πολύ, όπως ένιωσα συγκίνηση και για τα κορίτσια του Εθνικού που κατέκτησαν κι αυτές το δεύτερο LEN Trophy Γυναικών στην ιστορία του συλλόγου.

Με τον Ολυμπιακό αγωνίστηκα και σε τέσσερα Final 4 Champions League, όμως δεν είχαμε τη χαρά να κατακτήσουμε ένα τρόπαιο και η αλήθεια είναι ότι ζήλεψα. Θα ήθελα πάρα πολύ να παίζω κι εγώ μαζί στον Τελικό!

Ωστόσο ένιωσα πολύ όμορφα και σκεφτόμουν «κοίτα τώρα πώς τα φέρνει η ζωή, αγωνιζόμουν τόσα χρόνια και τώρα είμαι στην οργανωτική επιτροπή και βλέπω την ομάδα μου να στέφεται Πρωταθλήτρια!».

Επιπλέον χαίρομαι που συνδράμαμε οργανωτικά, γιατί κάναμε σοβαρή δουλειά και όλοι αναγνώρισαν ότι ήταν μια πάρα πολύ καλή διοργάνωση.

Βλέποντας όλους τους αγώνες και τις κατακτήσεις του 2021, έκανα μια ανασκόπηση στα Final 4 που παίξαμε εμείς τότε, όπου πάντα από συγκυρία ή από μια λεπτομέρεια χάναμε τη δυνατότητα να μπούμε στον Τελικό.

Φυσικά, με την καλή έννοια “ζηλεύεις”.

Χαίρομαι πάρα πολύ, όταν υπάρχει μια επιτυχία, ειδικά στο γυναικείο πόλο.

Οι προηγούμενες δύο γενιές πριν από εμένα, η δική μου γενιά, η οποία ήταν στο ενδιάμεσο και τότε το πόλο άρχισε να αναπτύσσεται, και μετά, όλοι έχουν βάλει το λιθαράκι τους για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο και να λέμε ότι «το γυναικείο πόλο είναι το πιο επιτυχημένο ομαδικό άθλημα στη χώρα μας» με βάση τις επιτυχίες.

Έχω χορτάσει από επιτυχίες, ωστόσο έμεινε ανολοκλήρωτο το όνειρο χωρίς ένα Ολυμπιακό μετάλλιο.

Χάσαμε εκείνη την τεράστια ευκαιρία, όταν έξι μήνες πριν είχαμε πάρει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, μετά από τρεις μήνες πήγαμε Τελικό Ευρωπαϊκού και από ένα χιαστί παιχνίδι, μια ήττα που κάναμε στο προολυμπιακό, χάσαμε την πρόκρισή μας στους Ολυμπιακούς του 2012. Ήταν δεδομένο ότι εκείνη η ομάδα θα έμπαινε στην τετράδα. Ήταν ένας κακός αγώνας σε ένα διάστημα τριών ετών. Είναι φοβερό να χάνεις έτσι την πρόκριση στους Ολυμπιακούς και η αλήθεια είναι ότι εκείνη την στιγμή δεν το πίστευα, νόμιζα ότι κοιμάμαι, ότι έβλεπα εφιάλτη.

Αυτό μου έχει μείνει όχι ως απωθημένο αλλά μάλλον ως παράπονο, γιατί απωθημένα από τον αθλητισμό δεν μου έμειναν. Σταμάτησα πολύ γεμάτη από όλα, και από χαρές και από λύπες, και από προσπάθειες και από επιτυχίες.

Ήταν συνειδητή η επιλογή μου να σταματήσω σε μια καλή ηλικία, στα 32 μου, γιατί πάντα μένει η τελευταία εικόνα. Παρασυρόμαστε εμείς οι αθλητές και πολλές φορές παίζουμε μέχρι μια ηλικία προχωρημένη, κορεσμένη^. εγώ ήθελα να σταματήσω στο σωστό timing.

Και το ίδιο θα κάνω και στην πολιτική. Όταν θα νιώσω γεμάτη, ότι προσέφερα ό,τι μπορούσα, ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και ότι θα επέλθει η καμπή, το ίδιο θα κάνω.

Είναι κάτι που το είχα στο μυαλό μου από πολύ μικρή, ότι πρέπει να φεύγεις τη σωστή στιγμή και αφού νιώθεις εσύ μέσα σου πλήρης.

Η πολιτική στη χώρα μας σίγουρα έχει πάνω της ένα “μαύρο σύννεφο”, όπως όμως και ο πρωταθλητισμός.

Δεν θα έλεγα αν είναι καθαρός ή διεφθαρμένος χώρος, αλλά έχει πάρα πολλές δυσκολίες, δεν είναι πολλές φορές αυτό το λαμπερό που βλέπουμε.

Σίγουρα στην πολιτική είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, ενώ στον αθλητισμό είναι πολύ πια ξεκάθαρα.

Ένας αθλητής, ακόμα και να μην το αξίζει, αν έχει προωθηθεί για παράδειγμα, κάποια στιγμή στην πορεία του αυτό θα φανεί. Φαίνεται μες στο γήπεδο, φαίνεται μες στον στίβο, φαίνεται μες στην πισίνα.

Στην πολιτική υπάρχουν και άνθρωποι που προχωρούν και αργεί να καταλάβει ο κόσμος τι ρόλο παίζουν και το ποιόν τους.

Πάντα έχει να κάνει με πρόσωπα, έχει να κάνει με τους ανθρώπους^. η πολιτική δεν είναι μια άυλη κουβέντα, έννοια, λέξη, είναι άνθρωποι.

Άνθρωποι που ψηφίζονται από άλλους ανθρώπους και τους εκπροσωπούν.

Στην πολιτική δυσκολεύουν τα πράγματα, υπάρχουν θέματα διαφάνειας ή και το κατά πόσο κάποιος τελικά αξίζει αυτό το “δώρο” που του έκαναν. Γιατί πρόκειται για δώρο όταν κάποιος σε τιμά με την ψήφο του και σε στέλνει σε μια θέση.

Είμαστε στον Πειραιά, στο «μεγάλο νησί»… λέμε ότι είμαστε ένα «μεγάλο νησί», όπως άλλοι λένε «χωριό».

Οι γηγενείς Πειραιώτες γνωριζόμαστε όλοι, είτε έχουμε πάει στο ίδιο σχολείο, είτε γνωριζόμαστε “φατσικά”, είτε μιλάμε μεταξύ μας, συναντιόμαστε, ο Πειραιάς δεν έχει αυτό το “απρόσωπο” της Αθήνας.

Μιλούσα ως αθλήτρια με τον κόσμο, μιλάω και τώρα, με τη θέση που κατέχω. Και η θέση μου το ορίζει, γιατί θα μιλήσω πολύ περισσότερο με τον κόσμο, με γνωστούς ακόμα και με αγνώστους, θα ακούσω τον προβληματισμό τους, θα ακούσω μια πρόταση.

Όταν μπήκα στην πολιτική δεν γνώριζα πάρα πολλά πράγματα, κανείς δεν γνώριζε, δεν υπάρχει κάποιο πανεπιστήμιο που σε κάνει πολιτικό, Πρωθυπουργό, Περιφερειάρχη ή Δήμαρχο.

Ήθελα λοιπόν να έχω ανοιχτά αφτιά και ανοιχτό μυαλό.

Ο κόσμος γνωρίζει καλύτερα τα προβλήματα κι εσύ απλώς είσαι ο μάνατζερ που παίρνει κάποιες αποφάσεις, μανατζάρεις μια κατάσταση.

Μου αρέσει να ακούω, μου αρέσει να μιλάω και αυτό συμβαίνει πάρα πολύ συχνά στη ζωή μου στο “σπίτι” μου που λέγεται Πειραιάς.

Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία και προωθώ αθλητικά έργα, γιατί ξέρω και τις “αδυναμίες” που έχουμε στις αθλητικές εγκαταστάσεις, το έλλειμμα που υπάρχει στις περιοχές μας, στους πέντε Δήμους όπου είμαι Αντιπεριφερειάρχης, και είναι και κάτι που το γνωρίζω.

Φυσικά βάζουμε ως ομάδα προτεραιοποίηση για τα έργα που πρέπει να γίνουν, όπως αντιπλημμυρικά, έργα υποδομής, οδικό δίκτυο.

Αλλά το αθλητικό κομμάτι το ξέρω καλά, είναι κάτι που το βίωσα ως αθλήτρια, μετά διοίκησα τον αθλητικό οργανισμό του Δήμου Πειραιά, οπότε το είδα και από μια άλλη πλευρά.

Όλη αυτήν την εμπειρία λοιπόν που είχα όλα τα προηγούμενα χρόνια τη μετουσιώνω και καταλαβαίνω την αναγκαιότητα. Ίσως κάποιος πει ότι δεν είναι προτεραιότητα να έχουμε άλλον έναν αθλητικό χώρο ή όμορφους σύγχρονους και ασφαλείς χώρους. Όχι, είναι προτεραιότητα, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός είναι εφόδια πολύτιμα για τη ζωή των παιδιών αλλά και όλων των πολιτών χωρίς αποκλεισμούς ηλικιακούς.

Οπότε για εμένα είναι προτεραιότητα, φυσικά μαζί με τα έργα υποδομής, τις πλατείες, τις παιδικές χαρές κλπ.

Ξεκινήσαμε λοιπόν το έργο εκσυγχρονισμού και συντήρησης του Παπαστράτειου.

Προσωπικά είχε και συναισθηματικό χαρακτήρα, γιατί έζησα το κλείσιμό του το 2004, γιατί κάναμε ζέσταμα δίπλα, γιατί βλέπαμε αγώνες και ήξερα ότι επί 16 χρόνια όλοι έκαναν προσπάθεια, οι προκάτοχοί μου έκαναν προσπάθεια για να υλοποιηθεί, αλλά δεν γινόταν.

Πείσμωσα πάρα πολύ, λέω «δεν μπορεί να μην γίνεται, πρέπει να το εξαντλήσουμε», όλην την προσπάθεια του παρελθόντος την προχώρησε η ομάδα μας και τελικά τα καταφέραμε και ένιωσα πολύ-πολύ ωραία.

Μέσα σε οχτώ χρόνια πέρασα από όλα τα στάδια της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου ως εκλεγμένη. Δημοτική Σύμβουλος, Αντιδήμαρχος, Αντιπεριφερειάρχης, βουλευτής. Γενικότερα, αυτό το πράγμα με πάει μόνο του.

Στον αθλητισμό είχα τους στόχους, είχα το όνειρο να πάρουμε μετάλλια, να πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην πολιτική θέλω να δουλεύω σκληρά, να είμαι πολύ καλή σε αυτό που κάνω, συνεπώς αυτό με “πηγαίνει” μόνο του.

Πρέπει να βλέπεις, να ζυγίζεις πώς είναι ο κόσμος, πώς είναι τα πιστεύω σου, πώς είναι οι συνθήκες, οπότε εγώ δεν βάζω ταβάνι.

Ο κόσμος κρίνει αν πρέπει να συνεχίζεις ή όχι. Μέχρι τώρα είμαι ευλογημένη, μου έχουν δώσει πρωτιές οι πολίτες σε όλες τις εκλογές στις οποίες κατέβηκα.

Ο στόχος ο επόμενος θα έρθει μέσα από την κοινωνία και θέλω αυτό που αρχίζω να το τελειώνω, να μην αποπροσανατολίζομαι.

Ο κόσμος δίνει το στίγμα. Σε θέλει σε επόμενο βήμα, θα το ακούσεις, θα το ζυγίσεις μέσα σου και θα πάρεις την απόφασή σου.

Ο πρωταθλητισμός θέλει πάρα πολλές θυσίες, είναι θυσίες όμως που δέχεσαι, γιατί λατρεύεις αυτό που κάνεις.

Φυσικά και αγαπάω αυτό που κάνω στην πολιτική, απλώς υπάρχουν ημέρες που νιώθεις ότι η ψυχολογική πίεση και κούραση είναι πολύ επιβαρυντικές.

Και, όταν έχεις θέση ευθύνης, αν έχεις ενσυναίσθηση, σε επηρεάζουν όλα πάρα πολύ.

Γι’ αυτό θεωρώ πιο δύσκολο το κομμάτι της πολιτικής.

Αν έχεις ενσυναίσθηση των πραγμάτων, των αναγκών και όλων όσα βιώνουν οι συμπολίτες σου, επηρεάζεσαι πάρα πολύ. Δεν μπορείς να κοιμηθείς εύκολα, σκέφτεσαι την επόμενη ημέρα, πώς θα βρεις λύση σε πράγματα που φαντάζουν άλυτα και πάντα προκύπτει κάτι. Είναι σαν Λερναία Ύδρα, λύνεις ένα πρόβλημα, δημιουργείται ένα άλλο.

Πρέπει να έχεις όραμα…

Είναι πολύ πιο εξουθενωτική η πολιτική, με καθημερινή ψυχολογική πίεση.

Πλέον δεν κοιμάμαι ήσυχη, γιατί έχουμε και ένα κομμάτι της πολιτικής προστασίας, συνεπώς, με το που βρέχει ή έχουμε κακοκαιρία, μένεις άυπνος όλο το βράδυ.

Κοιμάμαι κατά μέσο όρο πέντε με έξι ώρες την ημέρα και είναι κάτι που με εξουθενώνει!

Από άποψη συνείδησης όμως είμαι ήσυχη και κοιμάμαι πάντα καλά!

Η Σταυρούλα Αντωνάκου είναι Παγκόσμια Πρωταθλήτρια με την Εθνική ομάδα πόλο.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Αλεξία Καμμένου: Αθλητισμός και Σκύλοι

Αλεξάνδρα Ασημάκη: Επόμενο Κεφάλαιο

Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς: Σωστό Παράδειγμα / Συναντώντας τον Ομπάμπα

Γιάννης Γιαννουρής: Πάμε Μία Βόλτα Στη Βουλιαγμένη / Σενάριο Υπομονής

Γιώργος Μαυρωτάς: 511 σκαλοπάτια περηφάνιας / Εύη Μωραϊτίδου: Τίποτα δεν χαρίζεται

Αγγελική Καραπατάκη: Τα κλειδιά / Το τρίτο οκτάλεπτο

Νικόλας Δεληγιάννης: Η σημασία του Μέντορα

Μάνια Μπικόφ: Να μη ξεχαστεί από κανέναν / Μαρία Τσουρή: Ζήσε!

Αλέξανδρος Κουμής: Η σημασία της χαράς του παιχνιδιού

Παναγιώτης Περπερίδης: Καλέ μου άνθρωπε, ξέρεις από πόλο;