Δεν είναι η «ξανθιά διαιτητής», ούτε αυτή που «ξεσηκώνει κερκίδα και παίκτες», ούτε εκείνη που «ζέστανε το γήπεδο με το σημαιάκι της».
Αυτοί είναι τίτλοι. Τίτλοι “εμπορικοί”, ένα… τυράκι για να μπει μέσα να διαβάσει ο φίλαθλος, να του κεντρίσει το μάτι και το ενδιαφέρον. Δεν είναι και οι φωτογραφίες… αυτές που την απαθανατίζουν σε ένα χαμόγελο ή σε μια γοητευτική κίνηση.
Γιατί η Χρύσα Κουρομπύλια δεν είναι αυτά. Μάλλον, είναι και όλα αυτά, αλλά ως μια ρηχή και επιπόλαιη αποτύπωση του “ποια είναι”.
Διότι το κορίτσι από το Καλλιφώνι Καρδίτσας, η οποία πρωτοέπαιξε ποδόσφαιρο στη Ροδόπη 87, ακολούθησε μια λαμπρή πορεία στον αντρικό στερεοτυπικό χώρο που λέγεται διαιτησία.
Και μπορεί η στήριξη στο πρόσωπό της από τους διαιτητές της Κομοτηνής στο βάπτισμα του πυρρός, στον πρώτο της αγώνα, να ήταν απόλυτη, ωστόσο χρειάστηκε πολύς χρόνος, διάβασμα, προπονήσεις και… αποδείξεις ώστε να κερδίσει την τόσο, μα τόσο δύσκολη εμπιστοσύνη στον ποδοσφαιρικό χώρο.
Αυτή «η εντυπωσιακή με κοστούμι Κουρομπύλια», σύμφωνα με τη λεζάντα, όταν μπαίνει στο γήπεδο είναι μόνο διαιτητής… και τίποτ’ άλλο. Και έχει τα μάτια της δεκατέσσερα να διαπιστώσει το οφσάιντ και το κόρνερ, έχοντας το επιπλέον βάρος του γυναικείου φύλου και όλα τα μάτια πάνω της να ψάχνουν την επιβεβαίωση: «Εντάξει τώρα, εμείς αμφιβάλλουμε για την επάρκεια μιας γυναίκας διαιτητή».
Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Η επιλογή της αναμφισβήτητα επηρέασε τον χαρακτήρα της, με τα στοιχεία της πειθαρχίας, της συγκέντρωσης, της αφοσίωσης, εκτός των άλλων, να ισχυροποιούνται. Ωστόσο, όπως εκμυστηρεύεται στους δικούς της, «καμία επιλογή δεν μπορεί να καθορίσει τα στοιχεία του χαρακτήρα σου, αν δεν προϋπάρχουν».
Η απόφοιτος του τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, που το 2008 πήρε το σήμα της FIFA και το 2010 μπήκε για πρώτη φορά στην Super League, έχει να λέει πολλά για όλα αυτά που έζησε, τους αμέτρητους αγώνες σε γήπεδα εγχώρια και μη, αυτά που άκουσαν τ’ αφτιά της και τα σχόλια που γράφτηκαν για το άτομό της.
Μόνο που η ρέφερι, η οποία θα μπορούσε να διαθέτει στους λογαριασμούς της χιλιάδες φίλους followers και τα συναφή, δεν έχει social media και δεν διαβάζει ποτέ “σχόλια”.
Μέτρο προφύλαξης; Επιλογή ηρεμίας; Αποφυγή επηρεασμών;
Όπως και να’ χει, σ’ αυτές τις εποχές που όσοι και όσες υπηρετούν έναν χώρο αποτυπώνουν μανιωδώς τις στιγμές τους, διαδρούν με διαδικτυακούς «φίλους» και απολαμβάνουν τα προνόμια της θέσης τους, αυτή η επιλογή δείχνει πολλά για τον χαρακτήρα. Και επιπλέον όλο αυτό το μοτίβο συνδέεται άμεσα με μια απόφαση: Να μη δίνει ποτέ συνεντεύξεις για αυτό που την έκανε “διάσημη” στο ακόμα και τώρα περιχαρακωμένο -τουλάχιστον στη χώρα μας- ανδροκρατούμενο ποδόσφαιρο.
Photo by: Eurokinissi.
Λένε ότι είναι σοφία και σύνεση τα βήματα ζωής να γίνονται αργά και σταθερά, χνάρια που ακολούθησε και ακολουθεί ακόμη η Χρύσα, καθώς από εκείνο το πρώτο παιχνίδι με την υποστήριξη των διαιτητών της Κομοτηνής κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Από τα σφυρίγματα στη Δ’ Εθνική πέρασαν 15 χρόνια για την αναρρίχηση στη μεγάλη κατηγορία. Και εκτός συνόρων μετρά μεταξύ άλλων νοκ άουτ ευρωπαϊκό ματς του Europa League (πρώτη γυναίκα μετά από 10 χρόνια που ορίστηκε σε τέτοιο επίπεδο), Παγκόσμιο Κύπελλο Κ20 Γυναικών, Champions League Γυναικών, Euro και Nations League.
Στον κορυφαίο ευρωπαϊκό διασυλλογικό αγώνα και τον Τελικό του Champions League Γυναικών μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της Λυών, η Ελληνίδα ρέφερι επιλέχθηκε ως η πρώτη βοηθός. Ήταν άριστη και… πέρασε απαρατήρητη, πράγμα που είναι και το ζητούμενο!
Πρέπει οι προβολείς να εστιάζουν στον/στην διαιτητή στις άριστες διαιτησίες; Μπορεί η UEFA να εμπιστεύεται γυναίκες να σφυρίζουν σε σημαντικά ματς της Ευρώπης, αλλά στη χώρα μας η συμπεριφορά απέναντι στις διαιτητές είναι διαφορετική. Είναι αυτό που λέμε «προκατάληψη». Πάντως, η Χρύσα Κουρομπύλια μετά τον Τελικό του Champions League απαθανατίστηκε με χαμόγελο χαράς στις καθιερωμένες φωτογραφίες. Και λίγο μετά, πήρε την ελληνική σημαία, την οποία έχει πάντα μαζί της σαν ένα ιερό αντικείμενο, και έκανε τον Σταυρό της, καθώς, όπως λέει στους δικούς της ανθρώπους, «της δίνει δύναμη».
Photo by: Eurokinissi.
Δύναμη ωστόσο δίνει και η επιβράβευση και η διαπίστωση ότι προσπάθειες, ικανότητα, δουλειά δεν είναι εις μάτην. “Κάποιοι” βλέπουν, κάποιοι κρίνουν και κάποιοι επιβραβεύουν!
Η επιλογή λοιπόν της UEFA, η Ελληνίδα ρέφερι να σφυρίξει στην τελική φάση του Euro Γυναικών το καλοκαίρι, αποτελεί ένα επιπλέον παράσημο. Και βέβαια, η Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας έσπευσε να τη συγχαρεί για την τιμητική επιλογή που αν μη τι άλλο αποτελεί ένα ακόμα επιστέγασμα πορείας.
Εκεί στο Καλλιφώνι Καρδίτσας οι κάτοικοι μόνο περήφανοι είναι με όλα αυτά. Το δικό τους… κορίτσι να δρέπει δάφνες σ’ αυτό το δύσκολο πεδίο. Αλλά η Χρύσα ποτέ δεν αποστασιοποιήθηκε από την ιδιαίτερη πατρίδα της, την αποκαλεί «η ρίζα μου» και δηλώνει ότι αποτελεί «την αρχή και το τέλος» της, με την περηφάνειά της να ξεχειλίζει!
Και καθώς, προς επιστέγασμα των πάντα χαμηλών τόνων, δεν έχει επίσης ποτέ μιλήσει για τα προσωπικά της, στη ζωή της πορεύεται με τον σύζυγό της, γενικό χειρουργό, έναν άνθρωπο που παρακολουθεί όλα της τα παιχνίδια, αποτελώντας μάλιστα και τον πιο αυστηρό κριτή της. Στα “ανθρώπινά της” και τα δώρα σε μικρά παιδιά των εμφανίσεων και του εξοπλισμού της!
Όχι, δεν είναι η «όμορφη διαιτητής» που σχολιάζεται, δεν είναι αυτή που «ξεσηκώνει τους φιλάθλους», όχι.
Είναι η Χρύσα Κουρομπύλια που θέλει να κρίνεται με βάση την απόδοσή της και όχι με βάση το φύλο της, που θέλει το αποτύπωμά της να συνδέεται με δίκαιες διαιτησίες, που επιθυμεί οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου να βλέπουν σε αυτήν τη διαιτητή και όχι τη γυναίκα.
Και τα ‘χει πετύχει όλα, σε μια μακρά και επίπονη διαδρομή, η οποία σύντομα θα φτάσει στον τερματισμό της, καθώς το 2023 ίσως να ήρθε η ώρα για την Χρύσα να κρεμάσει για πάντα την σφυρίχτρα της…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: