Ξεκίνησα την σκοποβολή γύρω στα 10 μου χρόνια και οι επιδόσεις μου ήταν πολύ καλές εξαρχής.
Είχα επιτυχίες στους αγώνες, εκεί, στις χαμηλές κατηγορίες, τους διασυλλογικούς, και από τα 12 μου είμαι Πρωταθλήτρια Ελλάδος επί 40 χρόνια.
Όταν ήμουν 10-12 ετών και ενώ σε κάποιους αγώνες είχα ήδη έρθει πρώτη, σε έναν αγώνα συνέβη ένα περιστατικό που με καθόρισε σκοπευτικά για όλα μου τη καριέρα.
Ρίχναμε σε “σειρές” και κάποια παιδάκια είχαν ρίξει πριν από μένα και είχαν καταγραφεί τα αποτελέσματά τους. Εγώ ήμουν στη δεύτερη σειρά. Ένα παιδί που είχε ρίξει στην πρώτη σειρά είχε ήδη κάνει μια επίδοση πολύ καλύτερη από αυτή που θα μπορούσα εγώ να κάνω. Και είχα στενοχωρηθεί με τη σκέψη «α, αυτό το παιδάκι δε πρόκειται να το φτάσω».
Πήγα καλά για τα δικά μου δεδομένα, αλλά εκείνο το παιδί ήταν καλύτερο, με κέρδισε και φυσικά στενοχωρήθηκα.
Και αυτό επαναλήφθηκε μια φορά ακόμα σε εκείνες τις ηλικίες.
Είπα λοιπόν στον εαυτό μου «τέρμα, δουλεύεις πολύ περισσότερο για να γίνεις πολύ καλύτερη».
Αυτό δεν μου το είχε πει κάποιος άλλος, ο πατέρας μου, για παράδειγμα, ο οποίος ήταν τότε και προπονητής μου. Δεν μου το είπε κανείς.
Και όντως, από τότε ξεκίνησα να κάνω πιο πολλές προπονήσεις και στην πορεία ερχόμουν συνεχώς πρώτη στην Ελλάδα και με μεγάλη διαφορά από τη δεύτερη σε όλα τα επόμενα χρόνια. Σε διαφορετικά μάλιστα αγωνίσματα.
Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Μικρή ξεκίνησα με τουφέκι και, μεγαλώνοντας, ενώ ήμουν ήδη εκεί Πρωταθλήτρια, έπιασα για πρώτη φορά πιστόλι και μου άρεσε τρελά.
Και, ενώ ήμουν ήδη στην Εθνική ομάδα με τουφέκια και καραμπίνες, έκανα προπονήσεις και μετά ήμουν πρώτη στην Ελλάδα και στο πιστόλι.
Αντίστοιχο περιστατικό συνέβη στο εξωτερικό, γιατί στην Ελλάδα, από την ηλικία των 12 μέχρι και που τελείωσα την καριέρα μου, είχα πολύ μεγάλες επιδόσεις για τα δεδομένα μας.
Ήμουν γύρω στα 16, μετέχω σε αγώνες στο εξωτερικό και βλέπω ότι εκεί τα νούμερα που έκανα δεν ήταν τίποτα το σημαντικό. Ήταν επιδόσεις για να καταταγώ 20ή, για παράδειγμα.
Ξαναπηγαίνω σε αγώνες στο εξωτερικό και διαπιστώνω και πάλι ότι με τις ανώτερες για την Ελλάδα επιδόσεις μου δεν μπορούσα να διακριθώ εκεί.
Και είπα στον εαυτό μου το ίδιο πράγμα, «θα δουλέψεις πολύ περισσότερο, μέχρι να γίνουν οι επιδόσεις σου αντάξιες του εξωτερικού. Αλλιώς δεν έχει νόημα να πηγαίνεις».
Αυτά τα περιστατικά με καθόρισαν σκοπευτικά.
Θυμάμαι μέχρι και σήμερα τα συναισθήματα και την απόφαση -χωρίς αμφιβολίες- που πήρα.
Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Δεκαοχτώ ετών λοιπόν είχα κάνει και πάλι Πανελλήνιο ρεκόρ στην Ελλάδα.
Γενικά, τα Πανελλήνια ρεκόρ ήταν δικά μου, κατέρριπτα τα δικά μου ρεκόρ.
Μετέχω στους Ευρωπαϊκούς Αγώνες Νεανίδων στη Δανία και κάνω εκεί Πανελλήνιο ρεκόρ, σπάζοντας πάλι το δικό μου, με διαφορά μάλιστα πάνω από 10 πόντους, και κατέκτησα το Ασημένιο μετάλλιο.
Ήταν η πρώτη μου σημαντική διάκριση στο εξωτερικό.
Θυμάμαι πώς ένα παιδάκι 11-12 χρόνων μπήκε σ’ αυτήν τη διαδικασία. Θα μπορούσα να παίζω και να μην κάνω κάτι άλλο.
Υπήρχαν στην πορεία μου μεγάλες δυσκολίες, αλλά, εδώ που τα λέμε, υπάρχει ζωή χωρίς δυσκολίες;
Βέβαια, ο πρωταθλητισμός που έκανα ήταν μια υπέρβαση και σαφώς εμπεριέχει πιο πολύ πόνο από τη ζωή κάποιου παιδιού που δεν κάνει πρωταθλητισμό.
Όλα αυτά όμως σε προετοιμάζουν για τη ζωή και σου μαθαίνουν αυτό που τελικά πρέπει να κάνουμε όλοι μας στη ζωή μας, είτε μας αρέσει είτε όχι, να αγωνιζόμαστε! Δεν γίνεται αλλιώς!
Η Άγη Κασούμη στο ξεκίνημα της διαδρομής της.
Πάρα πολλές φορές θύμωσα, πληγώθηκα, απογοητεύτηκα μέσα στον πρωταθλητισμό.
Κάποιες φορές, για παράδειγμα, που δεν μετείχα, ενώ θα έπρεπε, σε αγώνες με την Εθνική ομάδα. Και άλλες δυσχέρειες…
Η πρώτη αντίδρασή μου ήταν απίστευτη στενοχώρια, η δεύτερη αντίδραση ήταν “πολεμάω και αγωνίζομαι”.
Και αυτό τελικά έχει μείνει σε όλη μου τη ζωή, αυτό είναι που μαθαίνω τώρα κι εγώ στους δικούς μου αθλητές, αυτό είναι που έχει νόημα στη ζωή πάνω από τον αθλητισμό.
Το σημαντικό και το δικό μου καμάρι δεν είναι τα παιδιά που έχω, οι αθλητές μου, να γίνουν Πρωταθλητές, αν και στο συντριπτικό ποσοστό τους αναδεικνύονται πρώτοι και πρώτες.
Το δικό μου καμάρι είναι ότι τους μαθαίνω, ειδικά στα παιδιά που δουλεύουμε πιο πολλά χρόνια μαζί, να μην σταματούν να αγωνίζονται, να μην τα παρατάνε!
Προφανώς και θα στενοχωρηθούν κάποιες φορές από κάτι, ίσως θα πληγωθούν και θα πονέσουν, αλλά αγωνιζόμαστε πάντα και δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό κάθε φορά.
Πολύ σημαντικό ρόλο σε όλα τα θέματα της ζωής μου έπαιξε και η απόλυτη αυτοσυγκέντρωση που απαιτεί η σκοποβολή.
Έκανα mental training και meditation σε πάρα πολύ μικρή ηλικία, χωρίς να το έχω διαβάσει πουθενά, χωρίς να το έχω διδαχτεί, ήταν ένας χώρος που ούτε καν τον ήξερα, όταν ήμουν 13-14.
Δεν ήξερα ότι αυτά υπήρχαν και ότι θα αποτελούσαν αντικείμενα βιβλίων, μελετών, διδασκαλίας ή ότι θα τα εφάρμοζαν αργότερα όλοι οι Πρωταθλητές.
Τα έκανα μόνη μου και στην πορεία έμαθα ότι υπάρχει ένας τρόπος με τον οποίον γίνονται, κάποιες συγκεκριμένες τεχνικές.
Η Άγη Κασούμη σε νεαρή ηλικία.
Ήμουν μια Πρωταθλήτρια-μητέρα.
Είχα τα παιδιά μου και, όπως κάθε μανούλα, προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο γι’ αυτά.
Παράλληλα ήμουν εργαζόμενη, αρχικά στον ιδιωτικό τομέα και αργότερα στον δημόσιο, μια χωρισμένη εργαζόμενη μαμά.
Η δουλειά μου ήταν για να βιοποριστώ, καθώς από τη σκοποβολή δεν υπήρχε οικονομικό όφελος.
Εργαζόμουν στον ιδιωτικό τομέα ως δημοσιογράφος για πολλά χρόνια και αργότερα στον δημόσιο ως διοικητικός υπάλληλος στον Δήμο Αμαρουσίου.
Χωρισμένη μητέρα λοιπόν, εργαζόμενη και μέσα στον πρωταθλητισμό. Πόσο εύκολο μπορεί να είναι αυτό;
Βέβαια, εάν υπήρχαν οι απαραίτητες προϋποθέσεις, οι βασικές, οι οποίες ισχύουν στο εξωτερικό, σαφέστατα και θα ήταν καλύτερες οι επιτυχίες και οι επιδόσεις μου.
Ήταν άθλος και μόνο το γεγονός ότι έκανα όλα αυτά τα πράγματα μόνη μου ταυτόχρονα.
Και ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι τα παιδιά μου θα ανέκοπταν την ανοδική πορεία μου στον πρωταθλητισμό.
Όλα είναι δύσκολα για τις γυναίκες!
Στα 31 μου έκανα την κόρη μου, στα 37 τον γιο μου, δεν θα μπορούσα να το καθυστερήσω και πάρα πολύ.
Σαφέστατα οι γυναίκες αντιμετωπίζουμε διπλάσιες δυσκολίες και προκλήσεις από τους άντρες.
Σκόρπαγα τον εαυτό μου χίλια κομμάτια για να μπορέσω να τα καταφέρω όλα και ευτυχώς είχα και εγώ την ευλογία να έχω μια μάνα που με βοήθησε να τα καταφέρω. δεν ήμουν εντελώς μόνη μου είτε στο να συνεχίσω να κάνω πρωταθλητισμό είτε στην φροντίδα των παιδιών.
Απεριόριστες οι δυνάμεις μιας μάνας, είτε οι δικές μου προς τα παιδιά μου είτε της μητέρας μου προς εμένα.
Η Άγη Κασούμη σε ηλικία 32 ετών / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Από τους έξι Ολυμπιακούς Αγώνες που έχω μετάσχει, ξεκινώντας από αυτούς του Λος Άντζελες το 1984, μου έχουν μείνει χαραγμένοι εκείνοι του 2004, όχι μόνο για όλην αυτήν την ατμόσφαιρα που ζήσαμε οι Έλληνες αθλητές, τόσο μεγάλη αγάπη, στήριξη, ενθουσιασμός, ενέργεια, απερίγραπτη ατμόσφαιρα.
Το ιδιαίτερο για εμένα είναι ότι, όταν αγωνίστηκα, μεταξύ των θεατών που με παρακολούθησαν ήταν και τα δύο μου παιδιά, ο Δημήτρης, ο οποίος ήταν ενός έτους στο καροτσάκι, και η Εβελίνα, η οποία ήταν επτά και μάλιστα είχε έρθει και με τις συμμαθήτριές της!
Τους Τελικούς σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες τους έχασα μόνο για έναν πόντο.
Ενδέκατη θέση, για παράδειγμα, στη Βαρκελώνη και για έναν πόντο έχασα τον Τελικό.
Ωστόσο, θα μπορούσα να αποδίδω ακόμα καλύτερα, εάν είχα προπονητή, γιατί δεν είχα επί 30 χρόνια. Μόνη μου πήγαινα στο εξωτερικό, μόνη μου έκανα τα πάντα.
Και πάντα υπήρχε και το θέμα της εκτός χώρου δουλειάς μου, την οποία έπρεπε να κάνω, όπως ανέφερα και προηγουμένως, για να συντηρηθούμε τα παιδιά μου και εγώ.
Αν υπήρχαν άλλες συνθήκες, αν μπορούσα να αμείβομαι για τον πρωταθλητισμό, έχοντας και προπονητή, προφανώς και θα είχα και καλύτερες επιδόσεις.
Φυσικά, η περίπτωση μου δεν είναι μοναδική, πάρα πολλοί αθλητές σε πάρα πολλά αθλήματα θα έπρεπε να έχουν κάποια οικονομική βοήθεια, ώστε να μην αναγκάζονται να δουλεύουν σε οποιαδήποτε δουλειά μπορεί ο καθένας για τα προς το ζην.
Το ξέρουμε πολύ καλά ότι συμβαίνει, δεν είναι ανάγκη να αναφέρω ονόματα, καθώς πρόκειται για μεγάλους αθλητές που φέρνουν επιτυχίες στη χώρα μας.
Η Άγη Κασούμη με τον ενός έτους γιο της, Δημήτρη, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Όλα αυτά τα χρόνια συνέχιζα, και σε μεγάλη σχετικά ηλικία, επειδή αγαπάω πολύ τη σκοποβολή.
Όπως όταν αγαπάς έναν άνθρωπο ή σου αρέσει κάτι και μπορείς να αναφέρεσαι ώρες και ώρες σε αυτόν/αυτό.
Συνέχιζα, γιατί ήταν αυτό που αγάπησα.
Είναι απερίγραπτο το συναίσθημα, όταν καταφέρνεις μέσα από αυτήν τη διαδικασία του πρωταθλητισμού να ξεπερνάς τον εαυτό σου.
Είναι στιγμή συγκλονιστική να ξέρεις ποιος είσαι, ποια είναι τα όριά σου, να έχεις προσπαθήσει εκατοντάδες-χιλιάδες φορές να τα ξεπεράσεις, να έχεις βρει τους μηχανισμούς και την ψυχική δύναμη να το κάνεις και, τελικά, να καταφέρνεις να τα ξεπερνάς.
Την αυτοσυγκέντρωσή σου, εκεί που νόμιζες ότι την είχες φτάσει στα ύψη, καταφέρνεις και την εξελίσσεις κι άλλο.
Ξεπερνάς τους φόβους και τις αγωνίες σου.
Ξεπερνάς τους πόνους σου, με ένα χέρι που μπορεί να είναι τραυματισμένο και παρόλ’ αυτά να σηκώνεις το πιστόλι και να λες «δεν καταλαβαίνω τίποτα».
Περιπτώσεις που σε αγώνες να γίνεται “χαλασμός Κυρίου” πίσω σου, θόρυβος, φασαρία, κι εσύ να μην ακούς τίποτα, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, και να συνεχίζεις.
Είναι συγκλονιστικές οι στιγμές που ξεπερνάς τον εαυτό σου.
Ήταν 40 χρόνια, δεν έχει άλλο, θεωρώ ότι τα υπερκάλυψα όλα.
Και νομίζω ότι δεν υπάρχει κάπου στον κόσμο αθλητής ή αθλήτρια οποιουδήποτε αθλήματος που έχει πάρει 40 σερί Πρωταθλήματα.
Είχα φτάσει στο σημείο να πηγαίνω, για παράδειγμα, σε πάρτυ με τα παιδιά μου και έλεγα στους παρευρισκομένους «συγγνώμη, εμείς θα φύγουμε νωρίς, γιατί αύριο έχουμε αγώνες». Ρωτούσαν «α, τα παιδιά;» και απαντούσα «ποια παιδιά; Εγώ!».
Είχαν μεγαλώσει τα παιδιά, είχε φτάσει 20 ετών η Εβελίνα, για παράδειγμα, και να είμαι εγώ στην ηλικία που είμαι και να θέλω να γυρίσω σπίτι σχετικά νωρίς, γιατί την επόμενη είχα αγώνες!
Εντάξει, τα τελευταία χρόνια δεν έκανα πολύ προπόνηση, πήγαινα από αγώνα σε αγώνα, αλλά παρόλ’ αυτά έπρεπε να κοιμηθώ κάποιες “μίνιμουμ” ώρες.
Πόσο πια να έκανα πρωταθλητισμό! Είχα χορτάσει τους αγώνες, τα Πρωταθλήματα, την προσπάθεια, τα είχα κάνει όλα! Έζησα τα πάντα και αισθάνομαι ευλογημένη γι’ αυτό!
Έχω ιδρύσει το σωματείο «Άγη Κασούμη ΕΑΣΟ» και είμαι Ομοσπονδιακή προπονήτρια.
Η πρόκληση είναι μεγαλύτερη απ’ όταν ήμουν αθλήτρια, γιατί ανακάλυψα ένα κομμάτι που, αν και το είχα ήδη, δεν φανταζόμουν ότι ήταν τόσο έντονο.
Την εμπειρία της προσφοράς και του ονείρου να βγάλω καλύτερους αθλητές από εμένα.
Είμαι πολύ ευγνώμων που το βλέπω στα μάτια των αθλητών μου, είτε αυτοί είναι 11-12 ετών είτε 60 και 70 .
Αυτά που έχουν κερδίσει μέσα από την σκοποβολή, όλες αυτές οι εμπειρίες και η βελτίωση που έχουν δει στον εαυτό τους μέσα από τη δουλειά μας, μου δίνουν χαρά και ικανοποίηση και με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Αυτά που βλέπω στα μάτια των μαθητών μου και τα λόγια που μου έχουν πει είναι δώρο για εμένα.
Και βοηθούν να έχω ένα αποτύπωμα, έναν χαρακτηρισμό για τη ζωή μου, ότι υπήρξα μια αγωνίστρια με ήθος…
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Εμμανουέλα Κατζουράκη: Μόλις φύγει, ξεκίνα
Μάκης Μίτας: Απόλυτη ισορροπία
