Ζεις Μόνο Μια Φορά

Έχω ζήσει χαρές και ως Πρωταθλητής αλλά και με ό,τι έχω καταπιαστεί μετά το τέλος της καριέρας μου, στα realities, τις εκπομπές, τα shows, σε ό,τι έχω παρουσιάσει.

Είναι τελείως διαφορετική η χαρά στον αθλητισμό από εκείνη που σου δίνουν άλλες προκλήσεις και δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλεις τον εαυτό σου για να καταφέρεις κάποιον στόχο.

Βέβαια, μου λείπει ο πρωταθλητισμός, έχω νοσταλγία, νομίζω ότι όσο περισσότερο ασχολείσαι, και μάλιστα σε υψηλό επίπεδο, τόσο περισσότερο σου λείπουν η αδρεναλίνη, η ένταση, η καθημερνή δοκιμασία.

Είναι και σκληρό αλλά και πολύ ευχάριστο ταυτόχρονα, ειδικά όταν αναμετριέσαι καθημερινά με τον εαυτό σου σε δύσκολες και εξαντλητικές προπονήσεις και αγώνες.

Θυμάμαι, ήμουν 16χρονο παιδί, όταν μετείχα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ.

Θυμάμαι καλά την τελετή έναρξης αλλά και την πρώτη φορά που πήγα στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο^. εθνικό άθλημα των Αυστραλών η κολύμβηση.

Δεν είχα ξαναδεί ποτέ, ειδικά στην Ελλάδα ήμαστε δυστυχώς πίσω σε αυτό, ένα γεμάτο στάδιο, με φιλάθλους που χειροκροτούσαν και φώναζαν για τους αθλητές της χώρας.

Ήταν η στιγμή που αποφάσισα μέσα μου ότι θέλω να μοιάσω σε αυτούς που τερματίζουν πρώτοι, σε αυτούς που πρωταγωνιστούν, και να προσπαθώ για όσο αντέχει το σώμα μου.

Όταν πήγαινα στο Σίδνεϊ δεν ήξερα τι με περιμένει, στα 12 μου, στους προηγούμενους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, δεν είχα δει, δεν ήξερα τι είναι ακριβώς.

Φυσικά, ήξερα ότι οι Αγώνες ξεκίνησαν από τη χώρα μας, είχα γενικές γνώσεις, αλλά δεν είχα δει, μόνο θυμάμαι, ήμουν διακοπές, ήταν ανοιχτή η τηλεόραση και χάζευα λίγο.

Τότε με ένοιαζε αν θα παίξω με τους φίλους μου στην άμμο και πού θα πάμε να φάμε, πού θα πάμε μια βόλτα με την οικογένειά μου. Ως εκεί.

Και εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε η ενημέρωση που υπάρχει σήμερα, με παιδιά 12 ετών να κάνουν search στο internet και το tablet και να βρίσκουν οτιδήποτε θέλουν. Κι εγώ εφημερίδα στα 12 μου δεν διάβαζα.

Έκανα θυσίες…

Στα 16 μου, λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, ήταν η πρώτη φορά που δεν έκανα καλοκαιρινές διακοπές. Ήταν δύσκολο για ένα παιδί να πηγαίνει από το πρωί ως το βράδυ στο σχολείο, στην πισίνα και μετά διάβασμα. Θυμάμαι με είχε πειράξει αυτό.

Κάποιες διακοπές τα επόμενα χρόνια, έως το 2012 που σταμάτησα, έκανα διακοπές περίπου 10 μέρες. Δυο εβδομάδες δεν είχα γεμάτες ποτέ. Στερήθηκα πάρτι, φίλους, ξενύχτια, ωστόσο όλα αυτά δεν τα θεωρώ θυσίες, έκανα το όνειρό μου. Δεν κρύβω φυσικά ότι ήταν δύσκολο, γιατί έπρεπε να κολυμπήσω και την πρωτοχρονιά και σε γιορτινές μέρες.

Και τώρα, με τις δουλειές μου, με τις ενασχολήσεις μου, με τους τηλεοπτικούς «Θαλασσόλυκους», κάνω θυσίες, αφιερώνω προσωπικό χρόνο και έχω πάρα πολύ τρέξιμο, αλλά δεν το βλέπω έτσι, είναι τρόπος ζωής πλέον για εμένα να συνεχίζω να είμαι δημιουργικός και να κυνηγάω τα όνειρά μου.

Ταυτόχρονα, μέσα από την πορεία μου στον πρωταθλητισμό έζησα φοβερές στιγμές και εμπειρίες.

Αυτό που μου έχει μείνει μετά από τόσα χρόνια δεν είναι τα μετάλλια και οι διακρίσεις. Είναι η προσπάθεια και το ότι μπόρεσα να γυρίσω όλον τον κόσμο, να γνωρίσω κουλτούρες και ανθρώπους, να δω μέρη που άλλοι συνομήλικοί μου δεν είχαν διανοηθεί ότι μπορούσαν να δουν.

Ο πρωταθλητισμός επίσης με έκανε να σκέφτομαι διαφορετικά, ο τρόπος ζωής μου να είναι διαφορετικός και να μπορώ να χαίρομαι από κάτι πολύ μεγάλο αλλά και από κάτι πολύ μικρό.

Και όλα αυτά τα έζησα στην περίοδο που διαμορφώνεις χαρακτήρα, στην εφηβεία, με αποτέλεσμα αργότερα να μου ανοίξουν τους ορίζοντες και τον τρόπο σκέψης μου.

Έτσι έμαθα να αγαπάω το ταξίδι, όχι για το πού θα πάω αλλά για το τι θα συναντήσω εκεί και τι θα με κάνει καλύτερο ως άνθρωπο.

Αγαπάω πολύ την κολύμβηση και το στιλ της πεταλούδας.

Είχα κάνει επέμβαση σκωληκοειδίτιδας και λίγο καιρό μετά χτύπησα ένα τατουάζ από πάνω για να μην φαίνονται τα ράμματα. Γράφει «πεταλούδα στο νερό» και είναι στα κινέζικα, γιατί μου κάλυπταν καλύτερα την ουλή που ήταν σαν μαχαιριά.

Η «πεταλούδα στο νερό» είναι κάτι που με καθόριζε για πολλά χρόνια και συνεχίζει να είναι το αγαπημένο μου στιλ κολύμβησης.

Σκέφτομαι ότι όλη μου η ζωή είναι ταυτισμένη με το υγρό στοιχείο^. Πρωταθλητής κολύμβησης, πλέον με δίπλωμα ιστιοπλοΐας skipper, λατρεύω το kite surf, μετέχω σε κολυμβητικά events… Δεν έχω βρει ακόμη για ποιον λόγο έχω αυτό το πάθος με το υγρό στοιχείο, με τη θάλασσα. Μάλλον γιατί εκεί, όταν βρίσκομαι κοντά ή μέσα σε αυτό, είμαι ο εαυτός μου!

Νιώθω μεγαλύτερη γαλήνη στην ψυχή μου, βάζω το μυαλό μου σε σωστό τρόπο σκέψης, νιώθω πιο πολύ ότι είμαι “εγώ”.

Αλλά δεν έχω καταλάβει ακριβώς, τι γίνεται, γιατί συμβαίνει όλο αυτό τόσο έντονα στην ψυχή μου.

Η μητέρα μου με έστρεψε στην κολύμβηση από μικρό, γιατί θαύμαζε τον μεγάλο Μαρκ Σπιτς.

Εγώ δεν τον γνώρισα ποτέ από κοντά, αλλά γνώρισα πολύ καλά εκείνον που ξεπέρασε τον Μαρκ Σπιτς, τον Μάικλ Φελπς, οπότε είμαι “καλυμμένος”. Ήμασταν από την αρχής της καριέρας μας μαζί.

Πάντα ήταν κάποια μέτρα πιο μπροστά από εμένα, εκτός από μια φορά που τον πέρασα και νόμιζα ότι κάτι είχε πάθει. Τον είχα περάσει σε ένα μίτινγκ στο Σάρλοτ της Αμερικής^. ήταν δίπλα μου, άρχισα στα τελευταία μέτρα να προηγούμαι και νόμιζα ότι κάτι του έχει συμβεί, αλλά τελικά απλώς ήταν πολύ κουρασμένος.. Ναι, τα κατάφερα να τον περάσω.

Όλη η κολυμβητική μου καριέρα ήταν δίπλα στον μεγαλύτερο αθλητή όλων των εποχών και θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου. Ήταν ένας αθλητής με τρομερό ταλέντο, αλλά το μυαλό ήταν το πιο δυνατό στοιχείο του.

Μπορώ πλέον να πω ότι κάνω το χόμπι μου επάγγελμα, ότι αμείβομαι, κάνοντας αυτά που αγαπάω.

Αλλά όλα τα χρόνια του πρωταθλητισμού ήταν αλλιώς, οι απολαβές μου ήταν ελάχιστες, ήμουν σε ένα ερασιτεχνικό άθλημα, αν και είμαστε πιο επαγγελματίες από τους επαγγελματίες αθλητές!

Αυτό, πάντα σε σχέση με τις απολαβές που έχουν το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, χωρίς φυσικά να υποτιμώ την προσπάθεια των παιδιών που πρωταγωνιστούν εκεί, σε καμία περίπτωση. Είμαστε οι… ρομαντικοί του αθλητισμού.

Πλέον τα χρήματα τα κερδίζω με τη δουλειά που βγάζω και με το πόσο “τρέχω” μέσα στην ημέρα, δεν είναι εύκολα χρήματα. Φυσικά, τα κερδίζω και μέσα από τις γνώσεις που πήρα μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία.

Και πρέπει να είμαι alert για να ανταποκριθώ στις συνθήκες. Προσπαθώ σωματικά να παραμείνω στα στάνταρτ που είχα ως Πρωταθλητής. Προσέχω τι τρώω, το life style, to fitness, το wellness επίσης έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου. Μου αρέσει να είμαι υγιής και συνεχίζω με αυτόν τον τρόπο.

Μέσα σε όλα, είμαι και φυσιολάτρης, έχω ένα σπίτι στην Αρτέμιδα, είναι ο τόπος που έχω επιλέξει και συμπεριλαμβάνει και το κομμάτι της ησυχίας, της ηρεμίας.

Είμαι και φιλόζωος, έχω δύο σκυλιά, τα οποία ήταν αδέσποτα και τα μάζεψα, αλλά και κότες.

Οι κοτούλες προέκυψαν λόγω της άνεσης του χώρου, εκεί όπου μένω το κάθε σπίτι έχει στην αυλή του ή λίγο πιο δίπλα ένα μικρό κοτέτσι κι έχει κανείς την πολυτέλεια να μπορεί να τρώει φρέσκα αβγά.

Ήταν και μια περίοδος που δεν είχα πολύ δουλειά και έκατσα και το έφτιαξα μόνος μου. Έστησα το συρματόπλεγμα, έμαθα να φτιάχνω μπετόν και πώς να το στήνω, το έστησα και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό.

Ως αθλητής είχα ένα ηλικιακό όριο, όπως όλοι. Στο πεδίο όπου κινούμαι τώρα, μπορεί να υπάρχει, μπορεί και να μην υπάρχει.

Κάποιες προκλήσεις δεν έχουν ηλικιακό όριο και βλέπουμε, για παράδειγμα, στο «Survivor» ότι μετέχουν και άνθρωποι σε μεγαλύτερη ηλικία.

Εξάλλου, σημασία έχει πόσο νιώθεις, όχι πόσο είσαι.

Αν είναι κάτι που μπορώ να το υποστηρίξω με αξιοπρέπεια, γιατί να πω όχι; Μου αρέσει να θέτω τον εαυτό μου σε νέες δοκιμασίες. Δεν με ενδιαφέρει τόσο αν υπάρχει ή όχι προβολή, όσο αν μπορώ εγώ να μάθω κάτι, να πάρω κάτι από όλο αυτό.

Στα 38, υπάρχουν στιγμές που νιώθω 18, υπάρχουν και στιγμές που νιώθω 38.

Περνάω μια πολύ καλή φάση της ζωής μου, δημιουργική, όμορφη, οπότε, όσο μπορώ να εξελίσσομαι, νιώθω μικρός!

Πραγματικά δεν ξέρω σε πιο ηλικιακό γκρουπ ανήκω, σίγουρα βρίσκομαι κάτω από αυτό που είμαι στην πραγματικότητα, δεν έχω πει ποτέ ότι νιώθω 100 ετών.

Η ζωή είναι μικρή, το moto μου γι’ αυτήν είναι το «Y.O.L.O.», «You Only Live Once», «Ζεις Μόνο Μια Φορά» , είμαι “YOLO” ως άνθρωπος και γι’ αυτό προσπαθώ να κάνω συνέχεια καινούργια πράγματα και να βάζω τον εαυτό μου σε νέες δοκιμασίες!

Ο Γιάννης Δρυμωνάκος είναι Πρωταθλητής Ευρώπης στην κολύμβηση, στο στιλ της πεταλούδας.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Σπύρος Γιαννιώτης: Επιστροφή Στο Σχολείο

Καρολίνα Πελενδρίτου: Ενάντια Στις Πιθανότητες

Νέρι Νιανγκουάρα: Οξυγόνο / Η Αξία Του Αθλητισμού

Η στιγμή μου: Άλκης Κυνηγάκης / Άννα Ντουντουνάκη

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης: Ένας Ευτυχισμένος Άνθρωπος

Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η αποδοχή αρχίζει από μέσα σου

Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης: Από τον Έβρο μέχρι το Τόκιο

Απόστολος Παπαστάμος: Το Τέλος Της Εφηβείας

Ανδρέας Βαζαίος: Η τέλεια κούρσα!

Κέλλυ Αραούζου: Η θάλασσα μέσα μου

Σπύρος Χρυσικόπουλος: Επιμονή / Χωρίς Όρια / Πρόκληση / Στις παραισθήσεις των ονείρων