«Τίποτα δεν θα με σταματήσει».
Ο Κέιλιν Μπένετ δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ.
«Τίποτα δεν θα με σταματήσει».
Αν επιβίωνε τη στιγμή της γέννησής του, δεν θα έπρεπε καν να περπατάει.
«Τίποτα δεν θα με σταματήσει».
Πάσχει από αυτισμό. Και παίζει μπάσκετ. Όχι στην πίσω αυλή της κατοικίας του ή σε ένα ανοικτό γήπεδο, μαζί με τους φίλους του, αλλά στο NCAA!
Ο Κέιλιν Μπένετ γράφει ξανά τα… κιτάπια της ιστορίας. Καταρρίπτει στερεότυπα. Διαλύει προκαταλήψεις και ταμπού.
Και δε σκοπεύει να σταματήσει. Ακόμη βρίσκεται στην αρχή, όσων έχει βαλθεί να πετύχει.
Κάπου εδώ οι συστάσεις είναι απαραίτητες.
Ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας, ο Κέιλιν Μπένετ. Είναι 18 ετών, γέννημα θρέμμα της πόλης Λιτλ Ροκ, στο Αρκανσό. Το ύψος του φτάνει στα 210 εκατοστά. Και το βάρος κάπου κοντά στα 150 κιλά.
Πρόσφατα έγινε ο πρώτος αθλητής με αυτισμό, ο οποίος λαμβάνει υποτροφία για να αγωνιστεί σε μία ομάδα που συμμετέχει στο NCAA. Για να μπορέσετε να καταλάβετε το επίτευγμά του, σας λέμε πως κάθε ομάδα στο επίπεδο D1 του κολεγιακού πρωταθλήματος των Ηνωμένων Πολιτειών έχει δικαίωμα, ανά σεζόν, να προσφέρει 13 υποτροφίες . Και ο Μπένετ έλαβε τη δική του.
Ο ίδιος επέλεξε, ανάμεσα στις προτάσεις που είχε, το Κεντ Στέιτ. Για έναν και μοναδικό λόγο: σε αυτό το πανεπιστήμιο υπάρχει ένα ισχυρό σύστημα που στηρίζει μαθητές (και αθλητές) με αυτισμό. Την ίδια στιγμή, στο Κεντ επιμένουν πως η επιλογή του έγινε με αθλητικά κριτήρια και ουχί επειδή έπρεπε να τον αποκτήσουν.
Ο στόχος του δεν μόνο να ασχοληθεί (μόνο) με το μπάσκετμπολ. Αυτό θα αποτελέσει το μέσο του να εμπνεύσει και άλλους. Να τους βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν πως κανένα εμπόδιο δεν πρέπει να απροσπέλαστο. Και πως πρέπει να ξεπεράσουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Όχι μόνο για όσους ζουν με τον αυτισμό. Αλλά για όλους!
Η ζωή του ήταν – είναι και θα είναι – γεμάτη από δυσκολίες.
Ξεκίνησαν από την ημέρες που ακόμη βρίσκονταν στη μήτρα της Σόνια Μπένετ.
Τότε οι γιατροί, γνωρίζοντας πως έχει αυτισμό, δεν μπορούσαν να μιλήσουν με σιγουριά αν θα γεννηθεί ζωντανός!
Και αν αυτό το σενάριο επιβεβαιώνονταν, οι πιθανότητες να μη μπορεί να μιλήσει και να περπατήσει ήταν μεγάλες. Και εναντίον του.
Κόντρα σε όλα, προτού καν έρθει στον κόσμο μας. Και όμως…
Μολονότι ζούμε σε μία εποχή, όπου τα θαύματα σπανίζουν, όσα ακολούθησαν μπορούν μόνο να ξεκινήσουν την αφήγησή τους με αυτόν τον χαρακτηρισμό: θαύμα!
Θαρρείς πως ο μικρός Κέιλιν γεννήθηκε με έναν σκοπό. Να διαλαλήσει πως τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει. Και δεν μπορεί να σταματήσει κανέναν.
Με τη μητέρα του Σόνια.
Χρειάστηκαν ατελείωτες ώρες θεραπείας. Για να μπορέσει να αρθρώσει λέξεις. Για να δυναμώσει.
Και να περπατήσει. Να τρέξει. Να παίξει μπάσκετ.
Στις ομάδες που έχει αγωνιστεί τον χαρακτηρίζουν ως την «κόλλα», που κρατάει ενωμένο το σύνολο.
Αυτό έχει πει ο Ανταμ Ντόις. Προπονητής του σε αυτή την προπαρασκευαστική σεζόν, προτού ενταχθεί στο Κεντ Στέιτ με τα… μεγάλα παιδιά.
Ο αυτισμός είναι μία περίεργη πάθηση. Έχει μεταπτώσεις. Μερικές ημέρες είναι λουσμένες στο φως και στα χαμόγελα. Άλλες όχι.
Και στη ζωή του Κέιλιν Μπένετ τίποτα δεν είναι μοναχά χαρούμενο.
«Μερικές φορές μπορεί να μη… συλλάβει με την πρώτη αυτό που θα του πεις. Και να ρωτάει συνεχώς το ίδιο πράγμα. Αλλά θα το πιάσει. Και όταν συμβεί αυτό, το έχει… κλειδώσει», συμπλήρωσε ο Ντόις.
Ο Μπένετ, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι που ζουν με τον αυτισμό, έχουν αφοπλιστική ειλικρίνεια. Και δε διστάζουν να ρωτήσουν ή να υποδείξουν οτιδήποτε θεωρούν άξιο αναφοράς.
Όταν ο Μπένετ ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Λύκειο -και προτού διαλέξει το επόμενο βήμα του- θέλησε να κάνει κάτι τελευταίο.
Να μιλήσει με τη θεραπεύτρια που έκανε την αρχική διάγνωση. Εκείνη που έλεγε πως θα είναι βουβός. Και δεν θα έχει την ικανότητα του βαδίσματος.
Ο λόγος δεν περιελάμβανε κάτι βίαιο. Παρά μόνο μία κουβέντα. Όπου ο Μπένετ ήθελε να εξηγήσει τον αντίκτυπο που προκάλεσε εκείνο το διπλό και… βίαιο «όχι».
«Εσύ είσαι αυτή που είπε ότι δεν μπορώ να κάνω αυτό ή το άλλο;», τη ρώτησε. «Ναι, Κέιλιν, εγώ είμαι», ήταν η απόκριση που έλαβε.
«Η ερώτηση μου είναι αυτή: Ελπίζω να μην το έχεις πει σε κανέναν άλλον, γιατί μπορεί να του διαλύσεις τη ζωή».
Η θεραπεύτρια άκουσε το παράπονο του Κέιλιν. Και έμεινε σιωπηλή. Όπως είχε εκτιμήσει ότι θα περνούσε τη ζωή του.
Μόνο που εκείνος δεν το… βουλώνει με τίποτα. Έχει μεγάλα όνειρα. Που δεν εγκλωβίζονται στον κόσμο του μπάσκετ.
Αυτό θα είναι το «όχημα» σε αυτό που θέλει να πετύχει.
Βλέπετε, ο στόχος του δεν είναι να παίξει (μόνο) μπάσκετμπολ. Δεν επιθυμεί να πείσει, όσους περισσότερους μπορεί, να τολμήσουν. Αλλά θέλει να τους βοηθήσει πραγματικά.
Δημιουργώντας το δικό του φιλανθρωπικό ίδρυμα, το οποίο θα ενισχύσει άτομα με αυτισμό.
«Θέλω να δημιουργήσω ένα μέρος όπου τα αυτιστικά παιδιά θα μπορούν να έρχονται, θα διασκεδάζουν και δεν θα αισθάνονται φόβο να βρίσκονται γύρω από άλλους ανθρώπους», έχει πει σε παλιότερη συνέντευξή του στην ιστοσελίδα Bleacher Report.
Και πρόσθεσε: «Θέλω να είναι ικανοί να εκφράζονται. Να μπορούν να είναι ο εαυτός τους, χωρίς να προβληματίζονται για τις σκέψεις των άλλων ή πως πρέπει να επεξεργάζονται διάφορες καταστάσεις».