Στην ένωση γίνονται θαύματα

Από το 2008, οπότε και χορογράφησα για πρώτη φορά την τελετή Αφής και Παράδοσης της Ολυμπιακής Φλόγας, έως την τελετή εγκαινίων της «Opap Arena – Αγιάς Σοφιάς», ο δρόμος ήταν ατελείωτος, γεμάτος ευθύνη αλλά και με πολλές στιγμές χαράς, απερίγραπτης χαράς, ικανοποίησης και ολοκλήρωσης.

Η διαδρομή αυτή ξεκινά ακόμα παλαιότερα, από το 1988, οπότε και συμμετείχα στην Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας.

Μόλις είχα τελειώσει την Κρατική σχολή Ορχηστικής Τέχνης, δεν είχα φύγει ακόμη στο εξωτερικό, δεν είχα κάνει θέατρο, είχα σπουδάσει μόνο Μουσική και Χορό.

Συνολικά, οι σπουδές μου περιλαμβάνουν επιπλέον Θέατρο και Ιστορία της Τέχνης.

Ήθελα οτιδήποτε κάνω να το διαχειρίζομαι “ολιστικά”, από όλες τις πλευρές, ενώ επίσης δεν μπορούσα και να επιλέξω, μου άρεσαν όλα.

Από το 1988 μπήκα ως μια απλή Ιέρεια, το οποίο και ήταν ένα όνειρο άπιαστο, το να μετέχω στην τελετή, δίπλα στην αείμνηστη Μαρία Χορς. Αμέσως με ξεχώρισε, ήμουν ήδη καθηγήτρια στο Λύκειο των Ελληνίδων, εκείνη με είχε επιλέξει και αμέσως βρέθηκα βοηθός της.

Από το 2004 χορογραφούσα κομμάτια της Αφής, ήταν ένα δικό της μέρος και ένα δικό μου, την ευθύνη όλη βέβαια την είχε η Χορς.

Το 2006 το έκανα σχεδόν όλο μόνη μου, αλλά η Χορς ήταν ακόμη δίπλα μου.

Και φτάνουμε στο 2008, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, όταν και έφυγε τελείως και ανέλαβα εγώ όλην την ευθύνη.

Το 1995 μού είχε  ζητήσει να γίνω Πρωθιέρεια στην τελετή Αφής για το Ολυμπιακό Φεστιβάλ Ευρωπαϊκής Νεότητας.

Η Μαρία Χορς νόμιζε ότι θα πέσω κάτω, θα λιποθυμήσω, γιατί αυτός είναι ο μεγάλος ρόλος, αλλά, καθώς είχα κάνει και θέατρο, για εμένα αυτός ο ρόλος ήταν βατός. Τότε είχε γίνει στην Πνύκα.

Την ευχαρίστησα πολύ, αλλά το σπουδαίο για εμένα ήταν η χορογραφία της Αφής.

Και, εκτός των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων, πραγματοποιείται η τελετή τόσο για τους Χειμερινούς όσο και τους αντίστοιχους Αγώνες Νέων.

Σε ό,τι αφορά στην τελευταία που γίνεται στο Καλλιμάρμαρο, είναι διαφοροποιημένη, καθώς δεν απαγγέλλεται το αρχαίο κείμενο που λέγεται στο στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας. Λέμε ό,τι λέγεται στον Ναό της Ήρας, το πρώτο μέρος δηλαδή, για να διαχωρίσουμε λίγο και τους Αγώνες.

Η τελετή στην Αρχαία Ολυμπία χωρίζεται σε δύο μέρη.

Το πρώτο αφορά στην είσοδο των Ιερειών και αμέσως μετά της Πρωθιέρειας από τον Ναό της Ήρας, όπου κυκλώνουν το κάτοπτρο και πραγματοποιείται το άναμμα της Φλόγας και παραμένει σχεδόν το ίδιο. Δεν μπορεί να γίνει και κάτι διαφορετικό, απλώς περπατούν.

Μετά, στο άναμμα της Φλόγας, είναι λίγο διαφορετική η  χορογραφία, μια μικρή διαφοροποίηση που γίνεται μόνο με τη συνοδεία της μουσικής από φλάουτο.

Κάνω αυτές τις μικροαλλαγές, όπως έκανε και η Χορς, για το μάτι μας, την ψυχή μας και το “καινούργιο”. Μας αρέσει αυτό.

Δεν υπάρχει καμία μέρα, καμία ώρα, καμία στιγμή που να είναι ολόιδια με την προηγούμενη.

Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που μοιάζει απόλυτα με άλλον, ακόμα και οι δίδυμοι έχουν κάποιες διαφορές, εσωτερικά και εξωτερικά.

Με είχε βγάλει στο μπαλκόνι, θυμάμαι, και με ρωτάει «τι βλέπεις μπροστά σου;».

Ήμασταν στην Αρχαία Ολυμπία και μέναμε σε ένα ξενοδοχείο, γιατί ακόμη έφτιαχναν την Ακαδημία. Απαντάω λοιπόν «βλέπω βουνά, δέντρα, ουρανό», δεν ήξερα τι ήθελε να πω.

Και τότε λέει «δες τα δέντρα, δες τους θάμνους, βρίσκεις έστω και ένα που να μοιάζει, να είναι ολόιδιο με το διπλανό του;» και απαντάω πάλι «όχι, είναι όλα διαφορετικά και όλα μοναδικά».

Οπότε με συμβουλεύει, ήταν τότε που είχα ξεκινήσει να χορογραφώ, «έτσι θα κάνεις τις χορογραφίες σου από δω και πέρα, ποτέ δεν θα είναι τίποτα ίδιο, γιατί τίποτα δεν είναι ίδιο στη φύση, τίποτα δεν είναι ίδιο σε εμάς».

Κι εγώ το πάω παραπέρα, ποτέ δεν υπάρχει ολόιδια στιγμή. Στο ίδιο μέρος όπου πήγες και πέρασες φανταστικά, εάν πας μια μέρα μετά, ακόμα και μια ώρα μετά, πολλά έχουν αλλάξει, το φως, η ατμόσφαιρα, η ενέργεια.

Το πρώτο μέρος της Αφής ολοκληρώνεται με την πομπή και εκεί αλλάζω κάθε φορά το μέρος των Κούρων, το τι κάνουν. Αρχικά δεν υπήρχαν καν οι Κούροι κι αργότερα μπορεί απλώς να στέκονταν.

Στον λόφο πάντα είναι όλα καινούργια, μοναδικά και με νέα μουσική σύνθεση.

Επιλέγω τον συνθέτη, κάνω επιμέλεια στα μακιγιάζ και τις κομμώσεις, έχω την ευθύνη για τις χλαμύδες, τα σανδάλια και γενικά όλην την εμφάνιση.

Και, πάνω απ’ όλα, έχω την ευθύνη της επιλογής της Πρωθιέρειας, για την οποία πρέπει να συμφωνήσει και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, καθώς και την αποκλειστική ευθύνη όλης της ομάδας, αγοριών, κοριτσιών, Ιερειών και Κούρων.

Και αυτό είναι και το δύσκολο, γιατί ένας άνθρωπος αρκεί για να σου καταστρέψει τα πάντα.

Η επιλογή δεν έχει να κάνει με το εάν είναι κάποιος απλώς επαγγελματίας χορευτής/χορεύτρια/ηθοποιός, αλλά με το ήθος, την ενέργεια και την ποιότητά του.

Ανάλογα με την Πρωθιέρεια που έχω επιλέξει, μπορεί τα λόγια και το τελετουργικό να είναι ίδιο, δεν αλλάζει το τι θα κάνει, ωστόσο είναι μικρές λεπτομέρειες που μπορεί να επιφέρουν μια αλλαγή και μια ασύγκριτη ομορφιά, αρμονία ή μελωδία, ακόμα και στον τρόπο που θα απαγγείλει το κείμενο.

Τα κριτήρια επιλογής είναι ότι η ηθοποιός πρέπει να διαθέτει το αρχαιοελληνικό στίγμα, την αρχαιοελληνική παρουσία. Δεν θα ήθελα να πω να είναι ψηλή, αλλά έχει τύχει όλες οι Πρωθιέρειες που έχω επιλέξει να είναι ψηλές, η Μαρία Ναυπλιώτου, η Ινώ Μενεγάκη, η Κατερίνα Λέχου και η Ξανθή Γεωργίου.

Ψάχνω μία ηθοποιό με εμπειρία και εύρος φωνής σε ανοιχτό χώρο. Την παίρνω σε λόφο, σε βουνό, και δοκιμάζουμε τη δυνατότητα της φωνής της. Έχω απορρίψει πολλές ηθοποιούς λόγω αυτού. Όποια έχει επιλεγεί έχει “περάσει” μέσω εξονυχιστικών τεστ.

Και, πάνω απ’ όλα, δίνω έμφαση τόσο στο ήθος και την ποιότητα όσο και στο να μπορεί αυτή η γυναίκα, εκτός από εμένα που εκπροσωπώ από τη συγκεκριμένη θέση την Ελλάδα στο εξωτερικό, να έχει την αντίστοιχη δυνατότητα.

Μπορεί στην Ελλάδα να μην δίνουν μεγάλη σημασία σε όλο “αυτό”, το έχουμε ως κάτι δεδομένο, αλλά στο εξωτερικό είναι μεγάλο το ενδιαφέρον. Ειδικά οι Ασιάτες σε σέβονται όσο κανέναν!

Η συγκέντρωση της ομάδας, ποιοι θα την απαρτίζουν, ποια θα είναι η Πρωθιέρεια, ποιος θα είναι ο συνθέτης της μουσικής, ποιοι θα ασχοληθούν με τις ενδυμασίες, τις κομμώσεις κτλ, και η “συγκέντρωση” της ομάδας είναι τα σημαντικότερα στοιχεία, ειδικά η δεύτερη είναι και η πιο σπουδαία, διότι μέσα από αυτήν την συγκέντρωση, τη νοητική, την πνευματική, κατακτώνται όλα.

Από την στιγμή που είμαστε εθελοντές, πιστεύουμε με μεγάλη δύναμη στην Ολυμπιακή Ιδέα και σε ό,τι πρεσβεύει, άρα αυτή η συγκέντρωση της ομάδας είναι το παν και φέρνει και το άρτιο αποτέλεσμα .

Ακόμα και αν γίνει λάθος στη χορογραφία , ένα “χέρι”, ένα “πόδι”, αν αργήσει η Πρωθιέρεια να ανάψει τον βωμό, αν περάσει το σύννεφο, αν λιποθυμήσουν κάποιοι (έχουν συμβεί κι αυτά), η συγκέντρωση της ομάδας δίνει τέτοια δύναμη, ώστε όλα αυτά ξεπερνιούνται και δεν τα βλέπει κανείς.

Γι’ αυτό, πριν ξεκινήσουμε πίσω από τον Ναό της Ήρας, εκεί όπου παλιά ήταν το Πρυτανείο και έκαιγε η άσβεστη Φλόγα, κάνουμε έναν κύκλο. Τον κύκλο τον κάνουμε και στις πρόβες γενικά αλλά και στην προγενική και τη γενική πρόβα.

Ενωνόμαστε με τα χέρια μας, γειωνόμαστε και συνδεόμαστε με ό,τι μπορούμε να συνδεθούμε. Δεν το ονομάζουμε κάπως, δεν είναι ότι πιστεύουμε “κάπου αλλού”, συνδεόμαστε και γειωνόμαστε, για παράδειγμα, με τον ήλιο και με την ενέργειά του, με την Αρχαία Ελλάδα, με την φύση, με οτιδήποτε μπορούμε να συνδεθούμε.

Και το σημαντικότερο, συνδεόμαστε μεταξύ μας.

Και όλοι μαζί στέλνουμε θετική ενέργεια στην ψυχή της Πρωθιέρειας, για να της δώσουμε δύναμη. Η δάδα, η οποία ζυγίζει ένα κιλό, εκείνην την στιγμή είναι σαν να είναι εκατό. Πολύ μεγάλη ευθύνη. Συνδεόμαστε όλοι μαζί και με το βάρος της Πρωθιέρειας, ένα βάρος ευθύνης.

Ακόμα και στο όνειρά μου υπάρχει η Αρχαία Ολυμπία, εγώ ζω μέσα από αυτό τελικά. Στην Αρχαία Ολυμπία ζούμε υπερβατικές καταστάσεις ως αίσθηση.

Η Πρωθιέρεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016, η Κατερίνα Λέχου, με την οποία είμαστε μαζί τα τελευταία χρόνια κι έχουμε γίνει “αδελφές”, όχι απλώς φίλες, έλεγε πάντα με έντονο τρόπο και ως κάτι θετικό «εσύ ευθύνεσαι για αυτό!».

Εγώ δεν ευθύνομαι για τίποτα, απλώς έτσι το έμαθα από τη δασκάλα μου, Μαρία Χορς, η οποία ήταν δασκάλα μου στη ζωή.

Έτσι το δίνω κι εγώ στην ομάδα, συγκεντρώνοντας τους σωστούς ανθρώπους, οι οποίοι θα είναι μέσα σε αυτόν τον κύκλο, δεν θα μας κλείσουν τη ροή της ενέργειας, δεν θα μας πετάξουν απ’ έξω ή, αντίθετα, τους οποίους δεν θα πετάξουμε εμείς.

Για την κάθε τελετή προετοιμάζομαι περίπου δύο χρόνια πριν! Από το να ξεκινήσω την έρευνα, να βρω τον μουσικό, να του τραγουδήσω τους ρυθμούς, τις μελωδίες, έχοντας σπουδάσει και Μουσική.

Με την Πρωθιέρεια αναπτύσσουμε απίστευτους δεσμούς, όχι μόνο εγώ αλλά όλη η ομάδα. Υπάρχουν πλέον συνεννοήσεις με τα μάτια αλλά και… χωρίς καν αυτά.

Στην τελετή του 2016, με Πρωθιέρεια την Κατερίνα Λέχου, καθυστερούσε το άναμμα της δάδας από το κάτοπτρο. Της ψιθύρισα, της έδωσα δύναμη, ώστε να περιμένει και να ανάψει η δάδα με φυσικό τρόπο. Της είπα, τη βεβαίωσα ότι, εάν μείνει λίγο ακόμα, η Φλόγα θα ανάψει. Απλώς με μια λέξη, βλέποντας τον ήλιο.

Είμαι πάρα πολλά χρόνια, από το  1988, αισθάνομαι τον ήλιο στο δέρμα μου και ξέρω πότε θα ανάψει ή αν δεν πρόκειται να ανάψει. Γιατί είναι και κάποιες φορές που δεν έχει ανάψει. Στο δέρμα, στο χέρι, από την αίσθηση του ήλιου μπορώ να καταλάβω τι θα γίνει.

Βέβαια, εγώ έχω τη δυνατότητα να σηκώσω το κεφάλι και να δω τον ουρανό. Οπότε έβλεπα ότι “έρχεται”, αλλά αργεί. Και ψιθύρισα στην Κατερίνα να έχει πίστη και δύναμη ότι θα ανάψει.

Υπάρχουν αρκετά απρόοπτα περιστατικά, αλλά δεν τα έχουμε “βγάλει” εκτός της ομάδας, σχεδόν δεν έχουν φανεί στην τηλεόραση, ήδη στο μυαλό μού έρχονται κάποιες περιπτώσεις, περιστατικά πολύ δυνατά, ζωντανά, κι έχουν “σωθεί” στο πουθενά.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, για παράδειγμα, συνέβη ένα απίστευτο μπροστά σε όλον τον κόσμο, αλλά δεν θα το αναφέρω, επειδή δεν βγήκε, το καλύψαμε εμείς, το κάλυψε και η τηλεόραση.

Περιπτώσεις άλλες που αφορούν σε διαφορετικά μέρη της Αφής κάθε φορά. Έχει προκύψει θέμα μπροστά στον Ναό της Ήρας, έχει προκύψει την ώρα του Χορού, έχει προκύψει στο κατέβασμα, έχουν γίνει πολλά.

Αλλά όλα αυτά πάντα τα κρατούσαμε δικά μας και όλα σώθηκαν από τη δύναμη της ομάδας.

Η τελετή της Αφής και Παράδοσης της Φλόγας είναι το μοναδικό αναλλοίωτο και αλώβητο παγκόσμιο γεγονός, το μοναδικό που προβάλλεται διεθνώς, με τεράστια τηλεθέαση, και στο οποίο αναδεικνύεται η Ελλάδα. Πολλές φορές έχει έρθει πρώτη ή δεύτερη, συναγωνιζόμενη την πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Βιέννης.

Εκ των πραγμάτων, από όλη την πορεία και την καριέρα μου στον χώρο, η χορογράφηση και η υλοποίηση των τελετών Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας είναι αυτά που βαραίνουν περισσότερο το βιογραφικό μου.

Δεν μπορεί αυτό το πράγμα να το ξεπεράσει καμία παράσταση. Είναι τεράστιο, είναι εσωτερικό και μέσα μας είναι όλη η Ελλάδα.

Η ευθύνη είναι βαριά στους ώμους μας, στην πλάτη μου και τις πλάτες όλης της ομάδας, γιατί μόνη μου τι θα έκανα; Τίποτα δεν κάνει κανείς μόνος του και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε εμείς οι Έλληνες, ότι στην ένωση γίνονται θαύματα, πράγμα που μας το έχει δείξει το παρελθόν μας, είμαστε δυνατός λαός, με δυνατό dna.

Υπήρξε γεγονός την παραμονή της τελετής Αφής στην Αρχαία Ολυμπία τόσο δύσκολο σε διαχείριση που είδα την καταστροφή να ‘ρχεται. Δεν πρόκειται να αναφέρω τι ήταν, παρά μόνο ότι η ένωση αυτής της ομάδας μας έσωσε.

Μετά τη γέννηση των δύο αγοριών μου, τα οποία είναι βουτηγμένα μέσα σε όλο αυτό που κάνω, δεν υπάρχει τίποτα ανώτερο που να έχω κάνει στη ζωή μου.

Μετά από έναν γεμάτο χειμώνα, ένα τεράστιο καλοκαίρι και την ολοκλήρωση της τελετής εγκαινίων του γηπέδου της ΑΕΚ, ακολουθεί η τελετή Έναρξης του Αυθεντικού Μαραθωνίου. Με την ομάδα μου, «Χοροθέατρο ART», δώσαμε συνεχώς παραστάσεις, πήγαμε στο εξωτερικό, εκπροσωπήσαμε τη χώρα μας σε διεθνή φεστιβάλ με την παράσταση «Αμαζόνες», παρουσιάσαμε την παράσταση «Ξεριζωμός-Μνήμες Σμύρνης» και πολλά άλλα.

Μετά την αναγκαία ξεκούραση, έπεται έρευνα για την τελετή Αφής των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, με ιδέες να υπάρχουν ίσως κι από την ολοκλήρωση της προηγούμενης αντίστοιχης τελετής, συν κάποια καινούργια πράγματα.

Μια γλύκα στην ψυχή μου

Οι εικόνες έμπνευσης για την τελετή εγκαινίων του γηπέδου της ΑΕΚ ήταν ατελείωτες, από πού να το πιάσω! Η προσφυγιά στο επίκεντρο…

Ήταν δε πολύ συγκυριακό, απίστευτο, το γεγονός ότι έκανα με το «Χοροθέατρο ART» την παράσταση «Ξεριζωμός-Μνήμες Σμύρνης», για την οποία επί έναν χρόνο ολόκληρο διάβαζα, ερευνούσα, έβλεπα ταινίες, μιλούσα με ανθρώπους, άκουγα μαρτυρίες από τη Μικρά Ασία, από την Πόλη.

Όταν μου έγινε η πρόταση, ήμουν έτοιμη, είχα ολοκληρώσει σχεδόν όλην την έρευνα πάνω σε αυτό το κομμάτι της προσφυγιάς. Επρόκειτο για μια τρομερή σύμπτωση. Όταν μου το πρότειναν, είπα «πλάκα μου κάνετε!».

Παρόλο που στην τελετή εγκαινίων δεν χρησιμοποιήθηκε τίποτα απολύτως από την παράσταση. Ήταν εντελώς διαφορετικός ο τρόπος προσέγγισης με 15 άτομα και την Κατερίνα Λέχου στην αφήγηση, βλέπαμε την καθημερινότητα των Ελλήνων που ζούσαν στη Μικρά Ασία, με τους έρωτες, τα τραπέζια τους, τις φιλίες τους, τη βόλτα στην παραλία, τα τραγούδια τους, τους χορούς τους, ενώ στο τέλος βέβαια βλέπαμε την καταστροφή που ήρθε, τον θρήνο και πώς αντιμετωπίστηκε.

Ωστόσο, στην τελετή της Νέας Φιλαδέλφειας έκανα κάτι τελείως διαφορετικό. Ούτε μία εικόνα, ούτε μια κίνηση δεν ήταν ίδια.

Εγώ όμως είχα ήδη δουλέψει μέσα μου. Δεν χρειαζόταν να καθίσω εκ νέου να ψάξω, ήταν σαν ένα “ώριμο σύκο”. Απλώς έκοψα ένα άλλο… σύκο.

Όταν ανέβασα στα social μου την πρόσκληση ενδιαφέροντος σε ακρόαση, έγινε ο χαμός, αυτό δεν θα ήθελα να το ξανακάνω! Όταν με προσέγγισαν για να αναλάβω την τέλετη, μου ζήτησαν να δω εγώ όλον αυτόν τον κόσμο.

Συνολικά χρησιμοποίησα 300 χορευτές. 160 ήταν στην πρώτη χορογραφία, η οποία ήταν σαν “καμβάς” γύρω απ’ την αποτύπωση της ιστορίας της ΑΕΚ από την προσφυγιά και μετά σε βίντεο “mapping” και, εν συνεχεία, 300 χορευτές αναβίωσαν τα προσφυγικά βιώματα.

Το δεύτερο μέρος αφορούσε πλέον στο χαρούμενο γεγονός της ΑΕΚ, με τους σχηματισμούς που κάναμε επίσης με 300 συμμετέχοντες.

Έκανα δύο οντισιόν, με 10 βοηθούς από το χοροθέατρό μου, όλοι από την παράσταση της Σμύρνης, και ήρθε ατελείωτος κόσμος!

Αλλά το θέμα δεν είναι τι έγινε στις οντισιόν, όπου ήθελα να συμπληρώσω και κάποιους επιπλέον. Το θέμα ήταν με τα μηνύματα στα social, με τα τηλέφωνα, όλοι ήθελαν να έρθουν.

Το διαχειρίστηκα, αλλά ήταν πάρα πολύ δύσκολο κομμάτι.

Σε καμία περίπτωση δεν ήταν όλοι αυτοί ΑΕΚτσήδες, μπορεί να ήταν οι μισοί. Αλλά μπορεί και να έγιναν ΑΕΚ. Προς το τέλος, στις φλέβες τους κυλούσε κίτρινο αίμα. Ενωθήκαμε, έγινε ό,τι γίνεται στην Αφή, ενωνόμαστε. Με τους 300 στη γενική πρόβα ήταν το κορύφωμα και στην τελετή πλέον ήταν το αποκορύφωμα. Γίναμε ένα, γίναμε μια ψυχή. Εγώ έκλαιγα. Όλοι κλαίγαμε την ώρα της χορογραφίας της προσφυγιάς, με το που έβγαιναν στο γήπεδο, “βρύσες” τα δάκρυα. Αν δει κανείς τις φωτογραφίες, είναι όλοι “κάπως”.

Είχαμε να διαλέξουμε από πάρα πολλές μουσικές, δέχτηκα με μεγάλη χαρά το «Με αεροπλάνα και βαπόρια» από αυτά που μου πρότειναν και εν συνεχεία βρήκα την επόμενη μουσική που συνόδευσε τα δρώμενα, το «Εμβατήριο της Σμύρνης», το οποίο ταίριαξε απόλυτα τόσο με το πρώτο τραγούδι όσο και με το δυσκολότερο μέρος, δηλαδή με την κίνηση που ήθελα να βγάλω σε σχηματισμούς.

Όταν μου πρότειναν να αναλάβω, είπα ότι στην τελετή θα ασχοληθώ με την προσφυγιά.

Η ανταμοιβή μου ήταν η αγάπη της ομάδας αλλά και η αγάπη του κόσμου στις κερκίδες, ο ενθουσιασμός και το χειροκρότημα των φιλάθλων. Αυτό δεν συγκρίνεται με κανένα χρηματικό ποσό, είναι ανεκτίμητο.

Και είναι τόσο ωραίο να περπατάς στον δρόμο, να μπαίνεις σε ένα μαγαζί, να σου μιλάνε, να σου στέλνουν μηνύματα, να σου λένε όλοι «δακρύσαμε, συγκινηθήκαμε, ευχαριστούμε!», νιώθω πάρα πολύ ολοκληρωμένη και μια μεγάλη γλύκα μέσα στην ψυχή μου.

Και όλο αυτό έγινε με ελάχιστες πρόβες, δεν γίνονται τέτοιου εύρους τελετές με τόσο λίγες πρόβες.

Μπορεί η σκέψη μου να ήταν ώριμη για αυτά που ήθελα να παρουσιάσω μέσα στο γήπεδο, αλλά το να οργανώσω τα πάντα και να καθοδηγήσω 300 άτομα μέσα σε λίγες πρόβες ήταν ένας άθλος. Αυτό που κάναμε όλοι αυτοί οι άνθρωποι κι εγώ μαζί ήταν άθλος.

Και αναγνωρίστηκε από όλον τον κόσμο, από τον Πρόεδρο της ΑΕΚ και από τους ανθρώπους της ΠΑΕ ΑΕΚ.

Ο κύριος Μελισσανίδης με φώναξε κατευθείαν μετά την τελετή, με συνεχάρη και ήταν τεράστια η συγκίνησή του. Μεγάλη ήταν και η δική μου συγκίνηση απ’ τα λόγια που μου εξέφρασε. Απίστευτη αναγνώριση.

Μάλιστα, εγώ του είπα «Ακούστε, Πρόεδρε, εγώ γεννήθηκα μέσα στο γήπεδο, ο πατέρας μου ήταν ο αρχηγός της Δόξας Δράμας, ήταν και δεκαθλητής, όλα μου τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια έβλεπα ποδόσφαιρο. Γεννήθηκα Θεσσαλονίκη, ζω στην Αθήνα, αλλά η καρδιά μου χτυπάει στην Αρχαία Ολυμπία».

Και εξετίμησε τρελά τα λόγια μου, γιατί ήμουν ειλικρινής.

Γι’ αυτήν τη μεγάλη παράσταση δεν έκανα απλώς δυο-τρεις χορογραφίες, ήταν κάτι συνολικό, υπήρχαν κάποια κομμάτια που δεν ήταν δικά μου, αλλά είχα την επίβλεψη σχεδόν σε όλα.

Δεν είχα την χρονική δυνατότητα να διαμορφώσω κάτι σχετικά με την είσοδο και παρουσία των 23 μορφών της ΑΕΚ στο γήπεδο. Οι άνθρωποι είχαν φτάσει λίγες ώρες πιο πριν και βγήκαν κατευθείαν στον αγωνιστικό χώρο.

Ευχαριστήθηκα, γιατί η κούραση ήταν τεράστια. Ήταν σαν μια τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων.

Καταλήγοντας, θα ήταν ευχής έργο να ζήσω κάποτε εκεί, σ’ αυτόν τον ιερό τόπο, την Ολυμπία.

Είμαι επίτιμος δημότης Αρχαίας Ολυμπίας, μου έχουν κάνει τεράστια τιμή, όπως και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή με το βραβείο Δημητρίου Βικέλα που μου απένειμε, το ανώτερό της βραβείο.

Πραγματικά, θα ήθελα να ολοκληρωθεί η ζωή μου εκεί…

Η Άρτεμις Ιγνατίου είναι χορογράφος και Καλλιτεχνική Διευθύντρια των τελετών Αφής και Παράδοσης της Ολυμπιακής Φλόγας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ντάνιελ Γκόρντον: Υπόθεση 113

Παναγιώτης Φαφούτης: Το Στιγμιότυπο της Δόξας