Με ποιους να βγάλω άκρη;

Σάκης Τσιώλης 22 Οκτωβρίου, 2022

Εκτός Λάρισας, θυμάμαι πάντα τον Αντώνη Γεωργιάδη, δάσκαλό μου μεγάλο, τον οποίον βρήκα στον Πανηλειακό.

Ένας καταπληκτικός άνθρωπος και δάσκαλος
του ποδοσφαίρου, θεωρητικός τρομερός.

Δεν θα ξεχάσω επίσης τον αείμνηστο Κανελλάκη του Ιωνικού, ο οποίος μου είχε πει «Σάκη, εδώ δεν πρέπει να σε πληρώνω, πρέπει να με πληρώσεις, γιατί είναι σχολείο για εσένα».

Εκεί υπήρχαν 17 διαφορετικές εθνικότητες ποδοσφαιριστών και άντε τώρα να κάνεις “explain” σε τόσους ξένους.

Τι έκανα όμως τότε; Άρχισα να δουλεύω πολύ προπονητικά με τον προτζέκτορα και έδειχνα πάντα την προπόνηση σε ασκήσεις.

Ήταν λοιπόν όντως ένα σχολείο για μένα και για το πώς έπρεπε πλέον να διαχειριστώ ένα ρόστερ με τόσους ξένους, όπως για παράδειγμα του Άρη με 35 ξένους ή του Αστέρα Τρίπολης με 40.

Σάκης Τσιώλης και Μοσιμανέ Πίτσο, συμπαίκτες στον Ιωνικό από το 1989 έως το 1993. Ο Τσιώλης έπεστρεψε στον πάγκο του Ιωνικού ως προπονητής το 2005 / Photo by: Eurokinissi (Action Images)

Από τα χέρια μου πέρασαν βέβαια και σπουδαίοι παίκτες, αλλά μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει ο Ρούμπεν Ράγιος.

Ήταν ένας Ισπανός, ο οποίος, όταν πήγα στον Αστέρα Τρίπολης, δεν έπαιζε καν βασικός.

Αυτός με είχε μαγέψει. Ήταν ο παίκτης-κλειδί για εμένα, είχε βάλει και το γκολ στον Τελικό του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό.

Είχε μια πρόσληψη οξυγόνου από τις κορυφαίες στην Ευρώπη, έφτανε 64-65 η μέτρηση, μια έμφυτη ικανότητα. Μπορούσε μετά από 60-65 λεπτά να πάρει μια βαθιά ανάσα, να οξυγονωθεί το αίμα του και να παίξει ακόμα ένα παιχνίδι!

Μέσα σε ένα παιχνίδι ήταν δυνατόν να παίξει “11” αριστερά, δεύτερο φορ και, όταν είχα το αποτέλεσμα, δεύτερο αμυντικό χαφ.

Ήταν ο πιο προικισμένος και πολυτιμότερος παίκτης που είχα ποτέ στα χέρια μου, θα ήθελα πάρα πολύ να έχω τέτοιους ποδοσφαιριστές στην καριέρα μου.

Ρούμπεν Ράγιος εναντίον Μπράνα Ίλιτς υπό το βλέμμα του Σάκη Τσιώλη σε αναμέτρηση ΠΑΣ Γιάννινα – Αστέρας Τρίπολης, τον Μάρτιου του 2013 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Προσωπικά, είμαι γεμάτος από ενέργεια, από πάθος και θέλω να συνεχίσω, να συνεχίσω, να συνεχίσω.

Τι είναι όμως αυτό που με βγάζει έξω από το σύστημα; Πλέον με ποιους να “συνεννοηθώ” ώστε να μπορέσω να το διοχετεύσω όλο αυτό που έχω μέσα μου;

Τώρα πια τα περισσότερα τα κάνουν από μόνοι τους οι παράγοντες, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι καλό για τους ίδιους και τις ομάδες που διοικούν, αλλά για τους επαγγελματίες προπονητές είναι δύσκολα τα πράγματα.

Αυτό με κάνει να απομακρύνομαι σιγά-σιγά και να ψάχνω να βρω εναλλακτικές.

Και με πονάει, γιατί η δυσκολία δεν αφορά σ’ εμένα, σ’ εμάς. Εγώ έχω κάνει 750 παιχνίδια, έχω βαδίσει τις διαδρομές μου.

Τα νέα παιδιά που έρχονται πού θα πάνε, τι θα κάνουν, τι θα βρουν;