Όταν ανακοινώθηκε ότι ο Καρίμ Μπενζεμά θα χάσει το ραντεβού με το τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του, ο Ντιντιέ Ντεσάν, ένας άριστος εκλέκτορας κυρίως λόγω της ψυχολογικής υποστήριξης των ποδοσφαιριστών του, κάλεσε στο γραφείο του τον Ολιβιέ Ζιρού.
«Εσύ. Πάντοτε εσύ βγαίνεις στο προσκήνιο, ανέκαθεν ήσουν εσύ στο πλάνο».
Ο Ζιρού το εξέλαβε ως προφητεία, δεν ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα του εξάλλου που «λάμβανε σήματα του Θεού από τον Παράδεισο». Κάποτε χάλασε τη σίγουρη μεταγραφή του στην Έβερτον, επειδή ο αδελφικός του φίλος είδε ένα προφητικό όνειρο. Είναι βαθύτατα θρησκευόμενο άτομο ο Ζιρού, προτάσσει την εγγενή του εσωτερικότητα, τη δική του θεώρηση περί ζωής και ποδοσφαίρου. Κι αυτό εξηγεί πολλά.
Έχει δεχτεί κατ’ επανάληψη δριμύτατη κριτική, ότι «δεν κάνει», ότι είναι ρεζέρβα πολυτελείας, ότι είναι ο χαμάλης του Μπενζεμά, του Εμπαπέ, του Γκριεζμάν. Δεν τον υπολογίζουν ισότιμο, ισοϋψή τους. «Εγώ είμαι μονοθέσιο της Formula 1 και ο Ζιρού είναι ένα αυτοκινητάκι καρτ», είπε όχι και τόσο χαριτολογώντας ο Μπενζεμά μετά την παταγώδη αποτυχία στο Euro της Αγγλίας. Συμπτωματικά, μετά από εκείνη την τοποθέτηση του “βαρώνου” των αποδυτηρίων, ο Ολιβιέ βγήκε από το national pool των κλήσεων του Ντεσάν. Δεν πτοήθηκε.
Ένας άνθρωπος που πανηγύρισε με την ψυχή του κατάκτηση Champions League με την Τσέλσι, κι ας αγωνίστηκε λιγότερο από μισή ώρα -συνολικά- από τα προημιτελικά κι έπειτα, ένας ποδοσφαιριστής του διαμετρήματος και της αξίας του που δεν είχε πρόβλημα να μπει δυο φορές αλλαγή με λιγότερο από λεπτό για τη λήξη, δεν έχει ζητήματα διαχείρισης της κριτικής ή της απόρριψης.
Ο Ζιρού κλείνει τ’ αυτιά και παίζει. Ό,τι μπορεί, όσο μπορεί, όπως μπορεί. Δεν τον ενδιαφέρει και πολύ αν τον κατακρίνουν, αν τον αμφισβητούν, γιατί αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι το σχέδιο που έχει ο Θεός για αυτόν. Ένα σχέδιο που τον οδήγησε σε μια καριέρα που δεν φανταζόταν ποτέ και που εξακολουθεί να εμπλουτίζεται ακόμη και τώρα στα στερνά του.
Τα τατουάζ του όλα με πολύ συγκεκριμένο νόημα, συμπεριλαμβανομένου ενός ψαλμού από τη Βίβλο, πράγμα όχι πιο σύνηθες για Ευρωπαίους ποδοσφαιριστές του καιρού μας. Κάθε ζωγραφιά στο κορμί του αντιπροσωπεύει «τη μυστικιστική πλευρά του» – δικά του λόγια.
Στο εναρκτήριο παιχνίδι των Γάλλων με τους (πολύ) συμπαθείς και οργανωμένους Αυστραλούς, οι οιωνοί ήταν όλοι εκεί. Ο ποδοσφαιρικός πλανήτης σοκαρισμένος από την τεράστια έκπληξη της ήττας της Αργεντινής από τους Σαουδάραβες, το χαμένο πέναλτι του Λεβαντόφσκι, η αποτυχία των Δανών να λυγίσουν τους Τυνήσιους. Τα φαβορί στο καναβάτσο.
Την πεποίθηση ότι και οι Γάλλοι θα βρεθούν ενώπιον δυσάρεστων εκπλήξεων ενέτεινε και η ψυχρολουσία από το γκολ του Κρεγκ Γκούντγουιν, πριν συμπληρωθεί το 10λεπτο. Η Γαλλία ήταν με την πλάτη στον τοίχο, υποχρεωμένη να κυνηγήσει για 80 λεπτά συν τις όποιες καθυστερήσεις που σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μια σχετική έννοια.
Ευτυχώς για τους «Tricolore» ισοφάρισε ο Ραμπιό. Και μετά ανέλαβε ο Ολιβιέ. Με το συνήθη “μινιμαλιστικό” τρόπο. Με το λίγο που για κάποιον λόγο πάντα αποδεικνύεται πολύ. Ο Ζιρού είναι η κλασσική περίπτωση επιθετικού που θα βρει τον τρόπο να πρωταγωνιστήσει, παρότι σε όλες τις κριτικές μετά το ματς ο Τύπος υποβαθμίζει τη συνεισφορά του και χρησιμοποιεί τα κλασσικά κλισέ περί κακής μέρας και “ανωνυμίας” στο ματς.
Δεν “πουλάει”, δεν εξάπτει ο Ζιρού. Κι ας σκόραρε πριν λίγο καιρό το «γκολ Κρόιφ» στο San Siro. Με ένα αδιανόητο τίναγμα του ποδιού, με μια κίνηση που θα άφηνε οποιονδήποτε άλλον ποδοσφαιριστή στην ηλικία του τραυματία να σφαδάζει στο έδαφος. Δεν είναι ιεροσυλία, αυτό το γκολ το έχουν βάλει μονάχα ο Κρόιφ και ο Δεληκάρης. Δεν έχω δει κανέναν άλλον να κάνει τέτοια προβολή σε πρώτο χρόνο από αυτήν την απίθανη γωνία.
Τρομερή τεχνική κατάρτιση, απόλυτη αντίληψη χώρου και χρόνου, διαυγής ανάγνωση κατάστασης. Περίπου όπως εκτέλεσε τους Αυστραλούς, ξεκλειδώνοντας το παιχνίδι μετά την ισοφάριση του Ραμπιό. Στο πρώτο γκολ ξεγελάει η κενή εστία, οι περισσότεροι θα εμμείνουν στο τακουνάκι του Εμπαπέ. Η τοποθέτηση του ποδιού του Ζιρού, το “στρίψιμο” που κάνει στη φτέρνα την στέλνουν μέσα. Ειδάλλως η μπάλα μπορεί να κατέληγε και πλάγιο.
Το δεύτερο είναι το ιστορικό γκολ. Η καρφωτή κεφαλιά που τον τοποθετεί στην κορυφή των σκόρερ της Εθνικής Γαλλίας, πάνω από “τέρατα” που λογίζουμε απείρως καλύτερους επιθετικούς. Κι όμως, με το δεύτερο προσωπικό του γκολ ο Ολιβιέ Ζιρού -με τον δικό του, μυστικιστικό, τρόπο- ξεπέρασε τον Τιερί Ανρί και είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για τους «Blu». Κι ας μην τον παραδέχεται (σχεδόν) κανείς.
Όλα εκπορεύονται από την ταπεινοφροσύνη του. Η ταπεινότητα ενός ποδοσφαιριστή που, πριν φτάσει στο διεθνές επίπεδο, ανέβηκε ολόκληρη τη σκαλέτα, ξεκινώντας από τη δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας, έχοντας κατά νου απλώς να χαίρεται το ποδόσφαιρο και όχι να γίνει επαγγελματίας. Άλλωστε, γυμναστής σχεδίαζε να γίνει.
Έβλεπε τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Ρομέν, να παίζει στο πλάι του Ανρί και του Τρεζεγκέ στις μικρές Εθνικές ομάδες κι αργότερα να τον “καταπίνει” το σύστημα, οπότε δεν ήθελε “να μπλέξει”. Τελικά όχι απλώς “έμπλεξε”, αλλά τα κέρδισε όλα σε μια καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί από τους συμπαίκτες του που θεωρούν εαυτούς ανώτερους.
Σε ένα ποδόσφαιρο όπου τα αθλητικά και τα τεχνικά χαρακτηριστικά των ελίτ παικτών είναι απλώς αδιανόητα, ο Ολιβιέ Ζιρού χρειάζεται απλώς να εκτρέψει μια μπάλα που περνάει στην περιοχή για να σκοράρει. Είναι εκεί για να θυμίζει ότι στο ποδόσφαιρο την ουσία μπορεί να τη δώσει ένα άγγιγμα, μια κίνηση, ένα χάδι, μια φάση, μια φαινομενική σύμπτωση.
Όπως εκείνο το καρέ του Μπάστερ Κίτον κατά το οποίο ένας δυνατός αέρας αποσπά και παίρνει μαζί του την πρόσοψη του σπιτιού, εκείνος μένει στάσιμος και στο τέλος σώζεται, περνώντας ατάραχος από ένα παράθυρο. Η σκηνή είναι χορογραφημένη με μαθηματική ακρίβεια, ακριβώς όπως ο Ζιρού τακτοποιεί τις χαοτικές χορογραφίες του Εμπαπέ και γνωρίζει τα ακριβή βήματα για να ολοκληρωθεί το μιούζικαλ με πρόζα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: MUNDIAL 2022 | Faces: Ενέρ Βαλέντσια (Εκουαδόρ) / Κόντι Χάκπο (Ολλανδία)
