Γεννήθηκα στα Περιβόλια, ένα μικρό χωριό όχι πολύ μακριά από τα Χανιά.
Οι γονείς μου έμεναν αρχικά στη γιαγιά μου και, όταν γεννηθήκαμε ο αδερφός μου και εγώ, μετακινήθηκαν στο ακριβώς δίπλα σπίτι.
Ο μπαμπάς μου είναι πυροσβέστης στην αμερικανική βάση και η μαμά μου έχει μαζί με τον θείο μου το ξενοδοχείο «Santa Elena» στον Πλατανιά.
Όλη η οικογένεια βρισκόταν πάντα μέσα στον αθλητισμό. ο πατέρας μου έκανε μπόντι μπίλντιγκ παλιότερα και μάλιστα είχε βγει πρώτος σε αγώνες, η μαμά μου ασχολείται με το crossfit εδώ και πολλά χρόνια, ενώ ο αδερφός μου ξεκίνησε με καράτε κι αργότερα ακολούθησε τον δρόμο του μπαμπά και το μπόντι μπίλντιγκ.
Εγώ, όταν ήμουν μικρή, ασχολήθηκα με την ενόργανη στο αγωνιστικό, αλλά κάποια στιγμή έφυγαν οι προπονητές μου.
Εκείνο το διάστημα η μαμά μου έκανε προπόνηση crossfit σε κέντρο που διατηρούσε ο προπονητής μου της ενόργανης, με ζόρισε λίγο, μου είπε «έλα, δοκίμασε και, αν δεν σου αρέσει, φύγε και μην ξανάρθεις», με πήγε εκεί μια μέρα και από το πρώτο μάθημα μου άρεσε πολύ.
Το crossfit μεταξύ άλλων περιλαμβάνει άρση βαρών και μάλιστα μεγάλο μέρος της, οπότε κάναμε συνέχεια άρση και τελικά κόλλησα εκεί.
Μου άρεσε περισσότερο, είχε και πιο πολλούς αγώνες, κάποια στιγμή μου είπε ο Στέλιος Γιορνταμηλάκης, ο προπονητής μου, ότι διοργανώνονται κάπου αγώνες άρσης βαρών και πήγαμε, ξαναπήγαμε για να φτιάξει η τεχνική μου, συνέχισα να προπονούμαι και κατάλαβα ότι αυτό μου αρέσει να κάνω.
Όλο αυτό ξεκίνησε το 2022, μάλιστα το καλοκαίρι του ίδιου έτους στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Πολωνίας για κορίτσια 14-15 ετών δεν ανέβηκα στο βάθρο για πολύ λίγο, έμεινα τέταρτη, κι αυτό με στενοχώρησε.
Πριν πάρω τα μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, οι καθηγητές μου στο σχολείο δεν το είχαν πάρει και τόσο πολύ ζεστά, ήξεραν ότι, όταν έλειπα από το μάθημα, ήμουν σε αγώνες, αλλά η γνώμη τους συνήθως ήταν ότι «ένα τόσο μικρό κορίτσι δεν είναι για να κάνει άρση βαρών».
Τώρα όλο αυτό έχει αλλάξει πάρα πολύ, μετά την επιτυχία μου μου έδιναν συγχαρητήρια στο σχολείο, μου έλεγαν «μπράβο», κατάλαβαν ότι αυτό που κάνω μου αρέσει πολύ, οπότε άλλαξαν και οι ίδιοι στάση.
Οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές μου είναι πάρα πολύ καλοί και υποστηρικτικοί, όταν γύρισα στην τάξη από το Παγκόσμιο όλοι με συνεχάρηκαν και συγκινήθηκαν.
Σχετικά με τα μαθήματά μου, κάνω από πολύ μικρή ηλικία και ιδιαίτερα στο σπίτι, γιατί και παλιά με την ενόργανη και τις πολύωρες προπονήσεις έμενα πίσω στο σχολείο.
Μετά το σχολείο λοιπόν γυρνάω σπίτι, κάνω ιδιαίτερα, προσπαθώ κι εγώ να διαβάζω όσο μπορώ, αλλά δεν είμαι και η μαθήτρια του 20, κι από τις 18:00 μέχρις συνήθως τις 21:30 πηγαίνω για προπόνηση.
Το ύψος μου είναι 1.57, δεν ξέρω αν θα ψηλώσω άλλο, πάντως το άθλημά μου δεν επιδρά στη διαμόρφωση του ύψους, και γιατροί που έχω ρωτήσει μου έχουν πει ότι δεν σχετίζεται, δεν ισχύει δηλαδή όλο αυτό που λένε ότι τα κόκκαλα δεν θα αναπτυχθούν, πρόκειται για μια παλιά προκατάληψη.
Αγωνίζομαι στην κατηγορία των 49 κιλών, αλλά δεν μένω σε αυτά, γιατί είναι λίγα, φυσικά προσπαθώ να μην ξεφεύγω πολύ, προσπαθώ να μείνω μέχρι το 50.5, ώστε μετά στους αγώνες να μη μου είναι πολύ δύσκολο να τα χάσω.
Παλιότερα, έχοντας σχετικά πιο πολύ λίπος πάνω μου, σταματούσα να τρώω βλακείες, πρόσεχα και ήταν πιο εύκολο να χάσω κιλά, ενώ τώρα, μην έχοντας καθόλου λίπος, είναι πιο δύσκολο, γιατί χάνονται και μυς.
Η άρση βαρών είναι ένα πολύ δύσκολο άθλημα, είναι επώδυνο, έχει τραυματισμούς, όπως φυσικά και όλα τα αθλήματα.
Πιο πολύ επιβαρύνονται τα πόδια και η πλάτη, ενώ το σώμα που φτιάχνει η αρσιβαρίστρια μού αρέσει, κατά την άποψή μου δεν δημιουργεί ένα μη γυναικείο σώμα αλλά ένα ωραίο και γυμνασμένο, αν και σε πολλούς βέβαια δεν αρέσει, γούστα είναι αυτά!
Όσον αφορά στο Δυρράχιο και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να βγω και να το κάνω, τίποτε άλλο.
Δεν έκανα τον Σταυρό μου, πριν μπω μέσα, αλλά τον είχα κάνει πιο πριν και το προηγούμενο βράδυ.
Στη διάρκεια της προσπάθειάς μου άκουσα το «κράτα» του προπονητή μου. γενικότερα, όταν παίζω σε έναν αγώνα, όσοι και να φωνάζουν δεν τους ακούω, δεν αντιλαμβάνομαι τίποτα από αυτά που λένε όλοι οι υπόλοιποι, ο Στέλιος είναι ο μόνος που μπορώ να ξεχωρίσω και να ακούσω.
Επίσης, εκεί δεν υπήρχαν πολλοί Έλληνες στις κερκίδες, ήταν ουσιαστικά μόνο οι άνθρωποι της ελληνικής αποστολής.
Από το εξωτερικό δεν ήρθαν να με συγχαρούν ιδιαίτερα για τη διάκριση, ωστόσο εγώ έδωσα συγχαρητήρια σε άλλες αθλήτριες που διακρίθηκαν.
Γενικότερα, άλλες κοπέλες δεν με προσέγγισαν, εγώ χάρηκα όμως πολύ για την κοπέλα που κατέκτησε το Χρυσό μετάλλιο από την Τάιπεϊ, με την οποία ήρθαμε κάπως κοντά, μιλήσαμε περισσότερο και φάνηκε πολύ καλό παιδί, πολύ καλή προσωπικότητα, εκτός βέβαια από σπουδαία αθλήτρια.
Κατά την άφιξή μου από την Αλβανία οι γονείς μου με περίμεναν στο αεροδρόμιο, ήταν συγκινημένοι και μετά ήρθαν στο σπίτι φίλες μου και μου έφεραν γλυκά, γιατί ξέρουν ότι τα αγαπώ πάρα πολύ!
Αλλά και στο σχολείο, η κοπέλα στο κυλικείο, επειδή ξέρει ότι όλες τις ημέρες των αγώνων δεν κάνει να τρώω γλυκά, μου χάρισε μια τεράστια σοκολάτα!
Κάπως αναγνωρίσιμη θα έλεγα ότι έχω γίνει στον τόπο μου, αυτοί που ασχολούνται crossfit, άρση βαρών και παρόμοια αθλήματα με ξέρουν, μάλιστα μου έχουν στείλει αρκετοί μήνυμα, αλλά έτσι στον δρόμο να με αναγνωρίζουν όχι.
Δεν έχω συνειδητοποιήσει και πολλά για το τι έχω καταφέρει, την κατάκτηση του Ασημένιου και Χάλκινου μεταλλίου σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όλοι μου λένε «μπράβο» και «τι έχεις κάνει!», πολύ ωραία συναισθήματα όλα αυτά που νιώθω, αλλά ακόμη δεν έχω καταλάβει τι έχει συμβεί.
Ξέρω πολύ καλά ότι η άρση βαρών στη χώρα μας έχει γράψει μια τεράστια ιστορία, με τον προπονητή μου κάνουμε συνέχεια συζητήσεις για όλο αυτό και χαίρομαι, μου λέει πολλές ιστορίες για τα παλιά και για πολλούς αθλητές με διακρίσεις Ολυμπιακές, Παγκόσμιες και Ευρωπαϊκές.
Γνωρίζω πολύ καλά ποιος είναι ο Πύρρος Δήμας και τους θριάμβους του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. μάλιστα σε ένα περιφερειακό Πρωτάθλημα στην Αθήνα βρεθήκαμε και μιλήσαμε οι δυο μας, σε ένα άλλο περιφερειακό στα Χανιά επίσης είχε κατέβει και μας μίλησε, ενώ και στο μάθημα της Φυσικής στο σχολείο κάναμε για τον Πύρρο Δήμα και την… βαρύτητα!
Και εμένα το μεγάλο μου όνειρο είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ο μεγαλύτερός μου στόχος!
Δεν ξέρω αν και κατά πόσο είναι εφικτό, αν θα το καταφέρω ποτέ, μακάρι όμως να πάνε όλα καλά και να γίνει κάτι τέτοιο πραγματικότητα!
Η Μαρία Στρατουδάκη είναι Πρωταθλήτρια της άρσης βαρών στην κατηγορία Παίδων-Κορασίδων.
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Πύρρος Δήμας: Με την πόρτα ανοιχτή