Απόλυτη ισορροπία

Από πολύ μικρός πήγαινα για κυνήγι μαζί με τον παππού μου!

Ο πατέρας μου δεν είχε καμία σχέση με όλο αυτό, είναι Λυκειάρχης, ο εκπαιδευτικός της οικογένειας.

Έμενα και μένω στον Ωρωπό, έμαθα για το σκοπευτήριο της Μαλακάσας κι έτσι έγινε η αρχή.

Με ρωτάει ο παππούς μου «πάμε, ρε μικρέ;», του απαντάω «πάμε, ρε παππού» και κατευθείαν μου άρεσε πάρα πολύ.

Από μικρός κυνηγούσα κανονικά (πχ τσίχλες), ήμουν και πολύ γεροδεμένος, είτε στον Ωρωπό, είτε σε νησιά, είτε παντού, το κυνήγι ήταν ο μεγάλος μου έρωτας.

Στη συνέχεια όμως με κέρδισε η σκοποβολή και ο χρόνος μου είναι δυστυχώς πολύ περιορισμένος πλέον για να έχω… χόμπι.

Στην οικογένεια δεν είχαμε οπλοφοβία, ίσα-ίσα υπήρχε πολύ εμπιστοσύνη, ο παππούς ήταν πάρα πολύ τυπικός και προσεκτικός σε όλα, ποτέ δεν με άφησε να έχω πέρα από το κυνήγι και το σκοπευτήριο όπλο στο σπίτι, ούτε καν αεροβόλο δεν είχα μικρός και ήταν το παράπονό μου.

Υπήρχε μεγάλη προσοχή, γιατί σε εμάς το ατύχημα δεν έχει πισωγύρισμα…

Ο παππούς μου, ο οποίος έζησε και το Χρυσό μου μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Καζακστάν,  δεν κυνηγάει πλέον, γιατί δεν πάω εγώ παρέα του! Αν πήγαινα, θα ερχόταν μαζί μου κανονικά!

Όταν ξεκίνησα την σκοποβολή, κατάλαβα ότι είχα ταλέντο και αντίληψη με το όπλο.

Μάλιστα, στον πρώτο μου κιόλας αγώνα στο σκοπευτήριο έκανα πολύ μεγάλο νούμερο, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει κάτι, καθώς υπάρχει πολύ δουλειά από πίσω^. αν εφησυχάσουμε με το ταλέντο, δυστυχώς θα χάσουμε πολλά πράγματα.

Ταυτόχρονα, ήμουν τυχερός που ο φίλος μου, ο Γιάννης Κοτσίκος, ο οποίος και με μύησε στην σκοποβολή, ήταν στο σκητ, ξεκίνησα το αγώνισμα από μικρός και τελικά ήταν αυτό που μου άρεσε  περισσότερο, δοκίμασα και άλλα για λίγο, αλλά χωρίς πολύ ενδιαφέρον.

Το σκητ είναι και πιο κοντά στο κυνήγι και μου άρεσε πάρα πολύ η ρουτίνα, η διαδικασία του όλου αθλήματος, πώς προσεγγίζεις τον πήλινο στόχο, πού κινείσαι, με ενδιέφερε πολύ περισσότερο από το τραπ, το οποίο, κατά την άποψή μου, είναι κάπως μονότονο.

Καθώς λοιπόν ξεκίνησα την σκοποβολή νωρίς, έπρεπε να αλλάξω εντελώς και τον τρόπο σκέψης μου.

Έπρεπε να σκέφτομαι πολύ πιο σοβαρά και ώριμα, ώστε να καταφέρω να είμαι στον βατήρα έτσι όπως πρέπει προκειμένου να πετύχω τους στόχους μου.

Και από τη στιγμή που μπήκα στην Εθνική ομάδα, ενώ ήμουν ακόμη στο Λύκειο, ήταν λίγο δύσκολο να μπορώ να παίζω ως παιδί, να πω βλακιούλες, να τρέχω ξέγνοιαστος, δεν πήγα μονοήμερες, δεν πήγα τριήμερες, δεν πήγα πενθήμερες, δεν πήγα πουθενά.

Στην αλλαγή του τρόπου σκέψης μου συνέτεινε κι ο προπονητής που είχα τότε, ο αείμνηστος Τιμούρ Ματογιάν, ένας φοβερός Γεωργιανός τεχνικός, αυτός που ουσιαστικά έφερε την σκοποβολή στην Ελλάδα.

Ήταν ένας άνθρωπος που προσπάθησε να μας κάνει επαγγελματίες στο μυαλό, γιατί δυστυχώς τα εφόδια που έχουν άλλοι αθλητές του εξωτερικού δεν μπορούμε να τα έχουμε.

Οπότε προσπαθούσαμε να είμαστε δυνατοί εγκεφαλικά, ώστε να μπορούμε να κερδίζουμε επαγγελματίες αθλητές που έχουν πολλά υπέρ στη ζωή τους μέσω του αθλήματός τους.

Ήταν πολύ σημαντικός στη ζωή μου αυτός ο προπονητής.

Στην αρχή ήμουν απλώς ένα παχύ παιδάκι που άρεσε να τρώω και θυμάμαι ότι, όταν είχα ήδη βρεθεί στην Εθνική ομάδα ως έφηβος, μου είχε πει «αν δεν χάσεις κιλά και δεν ξεκινήσεις γυμναστική, δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ αθλητής παγκόσμιας κλάσης».

Κατάλαβα πόσο πολύ το ήθελα, γιατί τότε μου είχε πει να χάσω 10 κιλά και εγώ έχασα 27 μέσα σε έξι μήνες, μόνος μου, παιδάκι 14 ετών!

Ό,τι μου έλεγε το έκανα 150% και φάνηκαν τα αποτελέσματα, γιατί το 2000 μπήκα στην Εθνική και το 2001 έκανα την πρώτη μεγάλη διάκριση, κατέκτησα τη δεύτερη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων, κάτι που έως τότε δεν είχε έρθει ξανά στην Ελλάδα.

Οπότε κατάλαβα ότι ίσως και εγώ μπορώ να διακριθώ, πείσμωσα και δούλεψα παραπάνω, με αποτέλεσμα να έρθουν και οι πολύ μεγάλες επιτυχίες.

Οι συμμαθητές μου με θαύμαζαν πολύ, είχα βέβαια και πολύ καλές σχέσεις μαζί τους ούτως ή άλλως, ήμουν αγαπητός, Πρόεδρος του 15μελούς, πολύ ενεργός στα σχολικά θέματα.

Έρχονταν μαζί μου και στην προπόνηση για να με δουν.

Τότε ήταν κι αλλιώς τα πράγματα, δεν είχαμε κινητά, βρίσκαμε διεξόδους αλλού.

Και ως προς τα θέματα ασφαλείας μέσα στα σκοπευτήρια, δεν έχει γίνει τίποτα ποτέ, υπάρχουν κανόνες, σεβόμαστε το όπλο, πάντα προσέχουμε και έχουμε τον νου μας να μη γίνει κάποιο ατύχημα.

Ένας σκοπευτής που βλέπει πολύ καλά, έχει τρομερή αντίληψη και μεγάλη ικανότητα στο να συγκεντρωθεί, θα μπορέσει να έχει μια επίδοση καλύτερη από έναν άλλον.

Βέβαια, όλα αυτά δουλεύονται. Υπάρχουν αθλητές που μπορεί να μην έχουν το μέγιστο ταλέντο, αλλά με πολύ δουλειά και πολλούς κόπους να καταλήγουν εξαιρετικοί.

Εμένα, δόξα τω Θεώ, τα μάτια μου είναι πάρα πολύ καλά ακόμη, η όρασή μου είναι πολύ ανώτερη από έναν μέσο άνθρωπο, δηλαδή εγώ βλέπω «20 δέκατα» και κάποιος που βλέπει πάρα πολύ καλά βλέπει «10 δέκατα»^. αυτό συμβαίνει φυσικά μέσα από ασκήσεις.

Επιστρέφοντας στις διακρίσεις, δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που κατέκτησα το Χρυσό μετάλλιο και κατέρριψα δύο φορές το Παγκόσμιο ρεκόρ στο Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ.

Συγκεκριμένα μάλιστα για το Παγκόσμιο ρεκόρ, θεωρώ ότι πρέπει να είσαι ευλογημένος για να το πετύχεις, καθώς υπάρχουν αθλητές με πχ 15 μετάλλια που δεν το έχουν κάνει ποτέ.

Έκανα το απόλυτο, έχει γραφτεί στην ιστορία και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ! Συναισθήματα απίστευτα, το μυαλό δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει αυτό που είχε γίνει, πραγματικά είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ, όσο ζω και όσο ρίχνω! Ακόμα κι όταν σταματήσω, αυτό θα το θυμάμαι.

Ήταν δύο Παγκόσμια ρεκόρ, 125/125 και 150/150.

Τώρα βέβαια έχουν αλλάξει κάποιοι κανονισμοί στο άθλημά μας και δεν υφίσταται το 150, αλλά αυτήν την επίδοση την έχουμε κάνει συνολικά έξι άτομα σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ και το 125 10 άτομα παγκοσμίως.

Φυσικά, η μη επίτευξη αντίστοιχης επίδοσης δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να κερδίσεις έναν μεγάλο αγώνα^. ο Ιταλός που κέρδισε τους Ολυμπιακούς του 2016, για παράδειγμα, είχε επίδοση 121.

Γενικά στους μεγάλους αγώνες με πολλές συμμετοχές η διαδικασία μπορεί να κρατήσει και τρεις μέρες, με την αναμονή αυτή (μέχρι δηλαδή να έρθει ξανά η σειρά σου να ρίξεις) να είναι πολύ ψυχοφθόρα.

Παράλληλα, και ο καιρός αλλάζει, μπορεί και ανά λεπτό να είναι διαφορετικός, η ορατότητα το πρωί να είναι άλλη από εκείνη του απογεύματος, μπορεί κάποιος αθλητής να ρίξει με ηλιοφάνεια και κάποιος άλλος με βροχή, γι’ αυτό και λέμε ότι υπάρχει και ο παράγοντας της τύχης στο άθλημά μας, καθώς έχουμε να κάνουμε με εξωτερικό περιβάλλον.

Όταν περιμένω το πιάτο, τον πήλινο στόχο, προσπαθώ να έχω την απόλυτη ισορροπία μυαλού και σώματος^. είναι τόσα πολλά τα πράγματα που χρειάζονται για να μπορέσεις εκείνη την ώρα να σπάσεις τον στόχο.

Εγώ προσπαθώ να είμαι ήρεμος, να εστιάσω όσο μπορώ καλύτερα στο πιάτο και να κάνω τη βολή μου.

Φυσικά, περνούν σκέψεις από το μυαλό, το μυαλό από τη φύση του έχει δημιουργηθεί για να σκέφτεται, και εκεί καλούμαστε όλοι να το αντιμετωπίσουμε, γιατί μια αρνητική σκέψη που δεν μπορούμε να ελέγξουμε μπορεί να μας αφαιρέσει ένα πιάτο, το οποίο σε εμάς μπορεί να είναι πολύ σημαντικό.

Βέβαια, με την εμπειρία, την προπόνηση και τους πολλούς αγώνες μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι.

Προσωπικά, επειδή προπονούμαι καθημερινά, προσπαθώ να έχω το μυαλό μου σε έναν ρυθμό ίδιο τόσο στην προπόνηση όσο και στον αγώνα, ώστε η προπόνηση να είναι πιο δύσκολη και ο αγώνας πιο εύκολος, πιο “δικός μου”.

Δεν μπορεί στην προπόνηση να κάνεις χαβαλέ και να πας στον αγώνα να συγκεντρωθείς, θα γυρίσουν όλα ανάποδα. Πρέπει λοιπόν να κάνεις ακριβώς το ίδιο πράγμα και στα δύο.

Υπάρχουν κάποια στάνταρντς, πρέπει να κάνουμε επωμίσεις με το όπλο, πολύ γυμναστική, αλλά ο καθένας έχει και τη δική του ρουτίνα, τη δική του προετοιμασία, άλλος μπορεί να θέλει να τρέξει πριν τη βολή, άλλος να απομονωθεί για να συγκεντρωθεί, άλλος να μιλήσει για να εκτονωθεί κτλ

Εγώ προτιμώ να απομονώνομαι, να μη μιλάω πολύ, γιατί νιώθω ότι χαλάω ενέργεια, να είμαι πολύ ήρεμος και να μην αποσπώ την προσοχή μου σε τίποτα άλλο παρά μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι.

Ο πήλινος στόχος δεν είναι εχθρός. Όποτε έχω προσπαθήσει να το δω έτσι και να πω «θα μπω μέσα και θα σε σπάσω, θα σε διαλύσω», λειτουργεί τελείως ανάποδα.

Στο άθλημα αυτό δεν μπορείς να εκτονωθείς, είναι τρομερό αυτό το πράγμα. Αν νευριάσεις, οι πιθανότητες να χάσεις αυξάνονται κατά πολύ. Αν είσαι ήρεμος και αφεθείς, πάλι το ίδιο. Πρέπει να υπάρχει η απόλυτη ισορροπία, να είσαι 100% έτοιμος για κάθε πιάτο.

Επειδή έχω κυνηγήσει και αναγνωρίζω τη τροχιά και την ταχύτητα των πουλιών, το πιάτο συγκριτικά είναι πιο γρήγορο, έχει γύρω στα 90χλμ αρχική ταχύτητα.

Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι τα πιάτα βγαίνουν από δύο πυργάκια και δυστυχώς λόγω των καιρικών φαινομένων υπάρχουν διαφοροποιήσεις.

Αν ο αέρας είναι πολύ ψηλός, αλλάζει η πορεία τους κατά πάρα πολύ, είναι μια δυσκολία που έχουμε στο άθλημα του πήλινου στόχου.

Σχετίζεται και με το backround, τη φωτεινότητα, τι φόντο έχουμε πίσω, αν έχουμε ουρανό, αν έχουμε δάσος, αν έχουμε καμένα πεύκα, αλλάζουν πολύ τα δεδομένα.

Με τα χρόνια αυτό που σε κάνει και αντέχεις είναι η εμπειρία μέσα από κάθε αγώνα. Όσο μεγαλώνεις, σε κρατάει και σε κάνει να σπας το κάθε πιάτο κάτω από οποιαδήποτε κατάσταση.

Σίγουρα βαραίνουμε, μεγαλώνουμε, το σώμα μας πονάει, εγώ αντιμετωπίζω στον αυχένα και την πλάτη μου καθημερινό πόνο που προσπαθώ να βελτιώσω με τη γυμναστική.

Είναι πολύ σημαντικό το κομμάτι της εμπειρίας και της διαχείρισης κάθε κατάστασης, όταν σου παρουσιάζεται.

Κάθε πιάτο, κάθε σκοπευτήριο, κάθε ώρα που θα ρίξεις είναι τελείως διαφορετικά, δεν είναι ποτέ τα ίδια. Πόσο μάλλον απ’ τη στιγμή που και το σώμα μας και το μυαλό μας επηρεάζονται, για παράδειγμα από την κατάσταση που επικρατεί στο σπίτι μας, πώς θα είμαστε, πώς θα φύγουμε.

Εγώ έχω δυο παιδάκια, φεύγω μακριά τους, λείπω, είναι δύσκολα τα πράγματα κάθε φορά, είναι η γυναίκα μου σπίτι και τρέχει όλη μέρα μόνη της.

Ήταν ένα θέμα που με δυσκόλεψε ειδικά τα πρώτα τρία-τέσσερα χρόνια της ζωής των διδύμων (αγοράκι, κοριτσάκι), αλλά, όσο μεγαλώνουν, βρίσκω κι εγώ τις ισορροπίες μου, τα πατήματά μου και όλα γίνονται πιο ελεγχόμενα.

Τα παιδιά μου πλέον έρχονται και με βλέπουν που αγωνίζομαι, τα παίρνω μαζί μου στις προπονήσεις και σε αγώνες που γίνονται εδώ γύρω στο σκοπευτήριο της Μαλακάσας.

Χαίρομαι πολύ, όταν είναι εκεί, αλλά έχω και περισσότερο άγχος, με βγάζει λίγο από τις ισορροπίες μου, οπότε σε έναν πολύ σημαντικό αγώνα δεν είναι επιλογή μου να βρίσκονται από πίσω μου, γιατί δεν θα είμαι 100% συγκεντρωμένος.

Επίσης, υπάρχουν όπλα στο σπίτι, αλλά κλειδωμένα στο οπλοκιβώτιο, μόνο!

Το Χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Καζακστάν ήρθε με πάρα πολύ δουλειά, ήμουν συνέχεια δίπλα στους Τελικούς, είτε με ισοβαθμία είτε για ένα πιάτο ήμουν εκτός μεταλλίων, και περίμενα αυτό το ένα πιάτο παραπάνω, ώστε να μπω Τελικό και να παίξω για το μετάλλιο.

Ο Τελικός, έτσι όπως έχει γίνει τώρα, δεν είναι εύκολη διαδικασία και πάντα είναι όλα ανοιχτά, αλλά τελικά τα κατάφερα και πήρα το Χρυσό μετάλλιο, επειδή επιπλέον έχω κάνει παράλληλη προπόνηση και στο κομμάτι του Τελικού.

Ακόμη δυστυχώς παραμένω άνεργος και θα είχα σταματήσει τη σκοποβολή, αν δεν υπήρχε ο κύριος Σπύρος Καπράλος με το πρόγραμμα «υιοθετήστε έναν αθλητή», το οποίο μάς στηρίζει και μας παρέχει έναν μισθό στο δρόμο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024, είναι ο λόγος που συνεχίζω και ρίχνω.

Αν δεν ήταν ο κύριος Καπράλος και ο κύριος Παππάς που μας βοηθούν και μας δίνουν χρήματα, δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό το άθλημα, ένα άθλημα χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου! Και η στήριξη δεν είναι μόνο ηθική αλλά και έμπρακτη, με οικονομική ενίσχυση.

Ο κύριος Παππάς είναι ένας παλιός σκοπευτής και πλέον εφοπλιστής, ο οποίος μέσω της εταιρείας του παρέχει σε εμάς οικονομική επιχορήγηση, βοηθά εδώ και πολλά χρόνια τους αθλητές και τις αθλήτριες της σκοποβολής.

Πολύ σημαντικοί και οι χορηγοί μας με τα φυσίγγια, εγώ έχω την Clever και τον Γιώργο Γυαλιτάκη με το κατάστημα Artemis Sport στο Ηράκλειο Κρήτης^. μάλιστα, σε δύο αγώνες, στους οποίους η Ομοσπονδία δεν είχε καταφέρει να μας στείλει λόγω υπέρογκων εξόδων, με έστειλε ο ίδιος με δικά του έξοδα και τον ευχαριστώ πολύ.

Είναι πολύ μεγάλη και η συμβολή της Σκοπευτικής Ομοσπονδίας Ελλάδος και τον Πρόεδρό μας, κύριο Παπαγεωργίου, ο οποίος μας υποστηρίζει στις απαιτήσεις του αθλήματος και μας βοηθάει πολύ στις προπονήσεις μας.

Αγωνίζομαι πλέον με τα χρώματα του Παναθηναϊκού, καθώς είχα μια πολύ καλή πρόταση. Ο σύλλογος είναι στο πλάι μου από την πρώτη στιγμή και εύχομαι να συνεχίσουμε μαζί, ώστε να μπορέσω να χαρίσω στην ομάδα τίτλους και μετάλλια.

Το Παρίσι και οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι κοντά, νιώθω δυνατός, ξέρω ότι κάνω τα πάντα, δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω προκειμένου να πάρω αυτήν την πολυπόθητη πρόκριση που δεν κατάφερα να πάρω για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο, γιατί στο άθλημά μας πρέπει να πάρεις μετάλλιο σε Παγκόσμιο ή Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα για να μετάσχεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν υπάρχουν κάποια όρια, κάποια πρόκριση που σου επιτρέπουν να προκριθείς.

Υπάρχει περίπτωση να μπεις σε όλους τους Τελικούς και να μην καταφέρεις να πάρεις μετάλλιο.

Στους Ευρωπαϊκούς αγώνες που έγιναν στην Κρακοβία υπήρχε μόνο μια κάρτα-εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς και την πήρε ο πρώτος. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα προσφέρει τέσσερεις κάρτες.

Θέλω να πιστεύω ότι θα μπορώ να κάνω πρωταθλητισμό για πολλά χρόνια ακόμα, αλλά ένα πολύ σημαντικό κομμάτι είναι και η στήριξη. Αν δεν έχω κάποιες απολαβές, θα πρέπει να κάνω μια δουλειά, γιατί έχω και δύο παιδάκια που δεν μπορούν να τρώνε… φυσίγγια.

Και αυτό πρέπει να το διαχειριστώ πολύ μέσα στο μυαλό μου, γιατί και τώρα τα χρήματα που παίρνω είναι λίγα.

Συνεχίζω όμως, γιατί το αγαπάω πάρα πολύ και πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Αν δεν ήμουν σίγουρος για τις δυνατότητές μου, δεν θα παίδευα τον εαυτό μου, είμαι πολύ ρεαλιστής, θα είχα σταματήσει.

Όσο αντέχω και όσο μπορώ να το κάνω, θα συνεχίζω!