Προπονώντας Παγκόσμιες Πρωταθλήτριες στην Ολλανδία

Ήταν το 2013, όταν είχα τελειώσει στην Πάντειο το τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού, ενώ έπαιζα ακόμη πόλο.

Τότε αμφιταλαντεύτηκα μεταξύ τριών μεταπτυχιακών, ενός στο Λονδίνο, ενός στην Ολλανδία και ενός στη Γαλλία.

Η περίπτωση της Ολλανδία ήταν ουσιαστικά και η μοναδική που μου έδινε τη δυνατότητα να συνδυάσω και το πόλο παράλληλα, καθώς δεν ήθελα να σταματήσω ακόμη.

Στην Ελλάδα η τελευταία ομάδα στην οποία είχα αγωνιστεί ήταν το Αργοστόλι, καλή ομάδα τότε, είχαμε βγει τέταρτοι, θυμάμαι.

Την επόμενη χρονιά λοιπόν πήγα στην Polar Bears, συνδυάζοντας αθλητισμό και σπουδές, με προτεραιότητα το μεταπτυχιακό μου, ενώ το πόλο ήταν αυτό που μου έδωσε τη δυνατότητα να σπουδάσω στο εξωτερικό χωρίς να έχω έξοδα.

Επρόκειτο για ένα executive master, το οποίο ολοκλήρωσα μέσα σε ενάμιση χρόνο, καθώς ήταν part time, δηλαδή δεν το έκανα σε έναν χρόνο, αλλά μου πήρε λίγο περισσότερο.

Επίσης, οι σπουδές μου ήταν στα αγγλικά και, ενώ ήξερα την γλώσσα, ήταν δύο τελείως διαφορετικά πράγματα το να μιλάς απλώς από το να παρακολουθείς ένα πρόγραμμα που εκτός των άλλων έχει και ειδικές ορολογίες^. τους πρώτους τρεις μήνες μάλιστα δεν μπορούσα καν να παρακολουθήσω την γλώσσα.

Σε ό, τι αφορά στις επιδόσεις μου στην Polar Bears, να αναφέρω ότι το επίπεδο στο αντρικό πόλο της χώρας είναι λίγο χαμηλότερο από αυτό της Ελλάδας.

Εγώ έκανα full time προπόνηση στην Ελλάδα, ενώ στην Ολλανδία τέσσερεις-πέντε προπονήσεις την εβδομάδα, ήταν σαν να έκανα χόμπι!

Όταν ξεκίνησα στην ομάδα μου, βρισκόμουν σε πολύ καλό επίπεδο, αλλά μήνα με τον μήνα χειροτέρευα, πράγμα λογικό, αφού οι προτεραιότητες πλέον ήταν άλλες και ξόδευα πάρα πολύ χρόνο για το μεταπτυχιακό μου.

Ολοκλήρωσα τις σπουδές, πήρα το πτυχίο μου, ενώ η αγωνιστική σεζόν διαρκούσε μισό χρόνο επιπλέον.

Δεν ένιωθα ακόμη σαν το σπίτι μου και η πρώτη μου σκέψη ήταν «ok, ωραία ήμασταν, τώρα θα γυρίσω πίσω στην Ελλάδα».

Τότε γνώρισα και την κοπέλα μου, με την οποία είμαστε μαζί και έχουμε αποκτήσει και ένα παιδάκι. Γνωριζόμασταν καλά, όλοι στον ίδιο χώρο ήμασταν, είναι αθλήτρια, αλλά δεν έχει παίξει σε υψηλό επίπεδο, έχει αγωνιστεί σε χαμηλότερες κατηγορίες.

Άρχισα λοιπόν να “ψήνομαι” λίγο, είχα αρχίσει να μαθαίνω και την γλώσσα και σκεφτόμουν να ψάξω για δουλειά, κάτι σχετικό με το πτυχίο μου.

Ήθελα μάλιστα να κάνω πρακτική σε μια εταιρεία που διοργάνωνε αθλητικά events και έψαχναν κάποιον να κάνει πρακτική για κάποιους μήνες. Αν ήμουν καλός, θα μπορούσα να συνεχίσω να δουλεύω εκεί.

Αλλά τελικά ήμουν στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή. Η γυναικεία ομάδα της Polar Bears, ιστορική στην Ολλανδία, δεν έπαιζε πολύ καλά, δεν είχε καλή πορεία και μου πρότειναν να την αναλάβω προπονητικά.

Τότε εγώ είπα «όχι», αλλά το ξανασκέφτηκα και είπα να το κάνω, ενδιαφέρον ακουγόταν και θα έβλεπα πώς θα πήγαινε, από τύχη έγιναν όλα.

Οι αγωνίες και οι ανασφάλειες ήταν τότε τα κυρίαρχα συναισθήματά μου.

Μια αντρική με μια γυναικεία ομάδα πόλο έχουν τεράστιες διαφορές, είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι.

Η πρώτη μου σεζόν ήταν το 2015-2016 και, κοιτάζοντας πίσω, σκέφτομαι «τι έκανα τότε, ω Θεέ μου, ντρέπομαι».

Η επικοινωνία είναι πάρα πολύ σημαντική στις γυναικείες ομάδες και εγώ σε αυτόν τον τομέα δεν ήμουν πολύ καλός, δεν άκουγα για παράδειγμα.

Δεν είχα εμπειρία καθόλου, αντιθέτως είχα πολλές απορίες, oπότε, όταν ανέλαβα, συναντήθηκα με κάποιους διακεκριμένους προπονητές γυναικείων ομάδων, με τον αείμνηστο Γιώργο Κατσούλη στον Πειραιά και με τον Χάρη Παυλίδη, προπονητή της Εθνικής Κίνας, στα Starbukcs Φαλήρου, σαν χτες τα θυμάμαι, και τους ρωτούσα «πώς κάνεις αυτό», «πώς κάνεις το άλλο» κτλ.

Προσπαθούσα ουσιαστικά -και ακόμη δηλαδή το κάνω- να αναπληρώσω την απειρία μου μιλώντας με ανθρώπους που έχουν μεγαλύτερη εμπειρία στον χώρο από εμένα.

Δεν είχα καμία κρούση από ελληνικές ομάδες γυναικείου πόλο, ούτε μετά την επιτυχημένη πορεία με την Polar Bears ούτε πριν αναλάβω την Εθνική Νεανίδων της Ολλανδίας.

Δεν με πίστευαν πριν τους Ολυμπιακούς του Τόκιο, στην Ελλάδα με θεωρούσαν τον «Ευάγγελο που έπαιζε πόλο σε ένα καλό επίπεδο», με έβλεπαν στα τουρνουά και έλεγαν «α, ο Ευάγγελος είναι ακόμη εδώ» και είχε πολύ πλάκα.

Δεν υπήρχε λοιπόν καμία σκέψη, καμία νύξη για να γυρίσω στην Ελλάδα.

Ο τρόπος που λειτουργούμε στην Ολλανδία δεν έχει σχέση με αυτόν της Ελλάδας. Στη δεύτερη περίπτωση υπεύθυνοι για την εξέλιξη των αθλητριών είναι οι σύλλογοι, εκείνοι έχουν τις αθλήτριες όλον τον χρόνο, εκεί προπονούνται full time, λαμβάνουν κάποια χρήματα και συναντιούνται στις Εθνικές για δύο, άντε τρεις μήνες το καλοκαίρι για κάποιο τουρνουά.

Και όσον αφορά στους συλλόγους, οι διαφορές μεταξύ των δύο χωρών είναι κολοσσιαίες. Οι ελληνικοί είναι μίλια μπροστά, οι Ολλανδικοί είναι ερασιτεχνικοί, εν αντιθέσει με την Ελλάδα που οι πολίστριες κάνουν οκτώ-εννιά προπονήσεις την εβδομάδα, στην Ολλανδία περιορίζονται σε τρεις-τέσσερεις, την Ελλάδα φέτος θα εκπροσωπήσουν στην Ευρώπη πέντε ομάδες, ενώ την Ολλανδία μία.

Από την άλλη, το πρόγραμμα της Εθνικής ομάδας στην Ολλανδία είναι εβδομαδιαίο, δηλαδή κάνουμε κάθε πρωί προπόνηση, από την Δευτέρα έως και την Παρασκευή, όλον τον χρόνο, ενώ τρία απογεύματα οι αθλήτριες κάνουν επιπλέον προπόνηση με τους συλλόγους τους.

Εν τέλει, φτάνουμε στο ίδιο επίπεδο προπονήσεων με την Ελλάδα αλλά με διαφορετικό τρόπο.

Οι αθλήτριες στην Ελλάδα πληρώνονται από τους συλλόγους τους, ενώ οι διεθνείς Ολλανδές από την Ολυμπιακή Επιτροπή.

Έχουμε 18 πολίστριες με μισθό, απόλυτα ικανό για να ζήσουν, και μάλιστα οι 11 από αυτές θα αγωνίζονται στο εξωτερικό του χρόνου, Βαρκελώνη, Ελλάδα, Ιταλία, άρα θα έχουν δύο μισθούς, αυτόν από την Ολυμπιακή Επιτροπή και εκείνον από την ομάδα τους, στην οποία φυσικά δεν θα παίζουν τσάμπα.

Όλη μου η ζωή είναι το πόλο, μέχρι το 2008 ασχολήθηκα με το άθλημα σε αρκετά υψηλό επίπεδο, είχα και την τιμή να παίξω και αρκετά παιχνίδια με την Εθνική ομάδα.

Έπαιζα πόλο, ζούσα απ’ αυτό, αυτό μού έδωσε τη δυνατότητα μέσω των μικρών Εθνικών να μπω στο Πανεπιστήμιο και στη συνέχεια να κάνω το μεταπτυχιακό μου στην Ολλανδία δίχως έξοδα, αυτό μού γνώρισε τη γυναίκα της ζωής μου και σήμερα ζει την οικογένειά μου.

Θυμάμαι, πριν από αρκετά χρόνια είχα δουλέψει part time σε μια ασφαλιστική εταιρεία για έναν-ενάμιση χρόνο, αλλά πέρα από αυτό όλα είναι πόλο.

Πήγα από μικρός εκεί, κοινωνικοποιήθηκα, έκανα φίλους, οι καλύτεροί μου φίλοι είναι από τον χώρο, στο άθλημα μου οφείλεται η καλή μου ζωή μέχρι τα 25-26 μου, αν και βέβαια μετά έμεινα απλήρωτος για κάποιους μήνες και τότε ξύπνησα και κατάλαβα ότι τελικά δεν διαρκεί για πάντα.

Είμαι ταγμένος σε αυτό που κάνω, 24 ώρες τη μέρα αφιερώνομαι στο άθλημα που είναι όλη μου η ζωή! Πλέον υπάρχει βέβαια και το παιδί μας…

Για όσα έχω καταφέρει, για τις επιτυχίες και τα μετάλλια με την Polar Bears και τις Εθνικές Νεανίδων και Γυναικών της Ολλανδίας, όμορφη έκφραση το «μαγικό ραβδάκι», αλλά δεν είναι κλισέ να πω ότι δεν υπάρχει τέτοιο.

Με τις αθλήτριες έχουμε μια σχέση αλληλοσεβασμού και εμπιστοσύνης, μιλάμε και “εκτός νερού” για καθημερινά θέματα, υπάρχει όμως και απόσταση, δεν ξεπερνάμε κάποια όρια.

Το ταπεραμέντο το δικό μας είναι διαφορετικό από αυτό των Ολλανδών, εμείς είμαστε πιο έντονοι, πολλές φορές αντιδρούμε παρορμητικά, χωρίς μια δεύτερη σκέψη.

Οι παίκτριές μου στην Εθνική ομάδα και την Polar Bears γνωρίζουν από πού προέρχομαι και κάποιες φορές μάλιστα έχουμε κάνει και κουβέντες για θέματα ιστορικά, έχουμε αναφερθεί, για παράδειγμα, στην Τροία ή τους 300 του Λεωνίδα, κυρίως με αφορμή τις ταινίες, είχαν πάει να τις δουν και μετά με ρωτούσαν «αυτό είναι αλήθεια;», «αυτό πού έγινε, θα μας δείξετε στον χάρτη;».

Είμαι περήφανος για αυτό που είμαι, για την καταγωγή μου, και είναι και ένας λόγος που, αν και είμαι στην Ολλανδία από το 2013 και θα μπορούσα στην πενταετία να είχα πάρει και το Ολλανδικό διαβατήριο, ακόμη δεν έχω κάνει τα χαρτιά μου.

Επίσης, έχουν πολύ ενδιαφέρον τα παιχνίδια με αντίπαλο την Ελλάδα^. δεν είναι κάτι άβολο, γιατί, ναι, είναι η χώρα μου, είναι η οικογένειά μου, είναι τα πάντα μου, αλλά τη στιγμή του αγώνα όλα αυτά τα “παρκάρεις” έξω κι έχεις αντίπαλο μια ομάδα που ονομάζεται Ελλάδα.

Τα προηγούμενα χρόνια που αγωνιστήκαμε αντίπαλοι με την Ελλάδα, θυμάμαι ότι ήταν κόντρα σε μερικά από τα ινδάλματά μου.

Εγώ προέρχομαι από τη Βουλιαγμένη, έχω μεγαλώσει εκεί και μάλιστα δίπλα σε κάποια τοτέμ, όπως η Αλεξία Καμένου, ο Τεό Λοράντος, η οικογένεια Αφρουδάκη, η οικογένεια Μαυρωτά, οι οποίοι μάς είχαν κάνει “μαύρους στο ξύλο” για να μάθουμε. 

Ο Γιώργος Αφρουδάκης είναι πλέον Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας, ενώ με άλλους είμαστε αντίπαλοι, όπως για παράδειγμα με τον Δημήτρη Μαυρωτά (Εθνική Ισραήλ), τον Τεό (Εθνική Γαλλίας) ή την Αλεξία (Εθνική Ελλάδος).

Την ώρα του παιχνιδιού δεν υπάρχουν αυτές οι σκέψεις, αλλά, όταν αναλογίζομαι την πορεία σε ένα τουρνουά, με ποιους μπορεί να παίξουμε αντίπαλοι κτλ, λέω «πω πω, φοβερό!».

Η βασική συμβουλή που έχω δώσει στις διεθνείς αθλήτριές μου δεν τοποθετείται πριν τον Τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Φουκουόκα με την Ισπανία αλλά στο ξεκίνημα της διαδρομής μας.

«Εμείς ασχολούμαστε εδώ με το πόλο, αλλά το πόλο δεν είναι το τέλος του κόσμου»!

Και αυτό προέρχεται από την προσωπική μου εμπειρία.

Τους εξήγησα λοιπόν ότι, ναι, ασχολούνται με το πόλο, αλλά αυτό κάποια στιγμή θα τελειώσει, οπότε θα πρέπει να φροντίσουν να ετοιμάσουν το επόμενο βήμα στη ζωή τους.

Έτσι, θα ηρεμήσουν και θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους εις το έπακρο, όσο παίζουν.

Δεν θέλω να ζήσουν αυτά που έζησα εγώ που ήμουν 30 ετών και σπούδαζα ακόμη!

Όσον αφορά στις παραμονές του Τελικού της Φουκουόκα με την Ισπανία, εκείνο που τους είπα ήταν «ξεχάστε το περιτύλιγμα, τι σημαίνει αυτό το παιχνίδι και τι μπορεί να γίνει, αφήστε τα όλα εκτός, πάμε να παίξουμε και να κάνουμε αυτά που κάνουμε πάντα, χωρίς να ασχολούμαστε με το ποιος αγώνας είναι».

Το ίδιο τούς είπα και πριν τον ημιτελικό με την Ιταλία, όλος ο κόσμος ασχολούταν με το ποιος θα πάρει το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, με το ποιος θα περάσει στον Τελικό, τους είπα λοιπόν να παίξουμε το παιχνίδι μας και στο τέλος της ημέρας θα βλέπαμε πού ήμασταν, τι καταφέραμε και ποιο είναι το επόμενο βήμα.

Πριν από τη διαδικασία των πέναλτι, εκεί κρίθηκε ο Τελικός, χρειάστηκε να κάνουμε μια αλλαγή στις εκτελέστριες, γιατί μια αθλήτρια δεν αισθανόταν καλά και έπρεπε να την αντικαταστήσουμε^. είδα κι εγώ ότι δεν ήταν σε καλή μέρα.

Είπα και στα κορίτσια να με ενημερώσουν για το ποια και σε ποια σειρά θέλει να σουτάρει, άφησα να τα αποφασίσουν μόνες τους οι ίδιες.

Μετά κάθισα στον πάγκο μας ήρεμος, προσπάθησα δηλαδή, και είπα «κάτσε εδώ πέρα και απόλαυσέ το».

Αν δεν κάνω λάθος, η Ισπανία έχασε το τρίτο πέναλτι και εκεί λοιπόν δεν αντέδρασα καθόλου, σκέφτηκα «ok,  δεν έχουμε τελειώσει, δεν έχουμε λόγο να πανηγυρίζουμε, να δούμε τι θα γίνει και πόσο μακριά θα πάμε».

Αλλά και μετά τη νίκη ήμουν σχετικά ήρεμος, δεν είμαι των ακραίων αντιδράσεων.

Βέβαια, όλα αυτά τα “παρατράγουδα” με πετάγματα και βουλιάγματα στην πισίνα έγιναν, ήταν μια φοβερή εμπειρία.

Και το πιο φανταστικό είναι ότι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς πλέον! Η Ολλανδία κέρδισε το Χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1991 και μετά από 32 χρόνια το κατακτήσαμε ξανά μαζί.

Πλέον έχω μια δέσμευση ηθική με την Εθνική Ολλανδίας μέχρι το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού το 2024.

Μετά θα δούμε, το “βιβλίο της προπονητικής” θα συνεχίσει να γράφεται σίγουρα, αλλά για πόσα ακόμα χρόνια δεν ξέρω, πάντως δεν βλέπω τον εαυτό μου προπονητή μέχρι τα 70.

Πάντα με φώναζαν «Ευάγγελο», αυτό το όνομα μού έδωσαν οι γονείς μου, έτσι με φώναζαν πάντα στην οικογένεια κι έμεινε έτσι, κι όχι «Βαγγέλης» για παράδειγμα.

Στην Ολλανδία κόπηκε και έγινε «Εύα», γιατί το «Ευάγγελος» ήταν πολύ δύσκολο στην προφορά.

Ο γιος μας είναι Ολλανδός, δεν έχει κλείσει ακόμη χρόνο και θα πάρει και ελληνικό διαβατήριο.

Έχει ήδη το όνομά του, Μαξ (από τον Μαξ Φερστάπεν) Δουδέσης, και δεν θα βαφτιστεί.

Η μητέρα του του μιλάει μόνο ολλανδικά κι εγώ μόνο ελληνικά, οπότε ο Θεός βοηθός.

Οι γονείς μου βρίσκονται στα Βίλλια.

Έχω και έναν αδερφό, τον Πέτρο, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια ήταν προπονητής στον Εθνικό Πειραιώς στις μικρές ηλικίες κοριτσιών και βοηθός προπονητή στην ομάδα.

Αποφάσισε να κάνει και αυτός το βήμα στην Ολλανδία, μάλιστα θα αναλάβει τη γυναικεία ομάδα της Polar Bears, είναι οικογενειακό πια το θέμα!

Οπότε οι γονείς μας είναι πάρα πολύ χαρούμενοι, περήφανοι και γεμάτοι για εμάς!

Ο Ευάγγελος Δουδέσης είναι προπονητής πόλο, Παγκόσμιος Πρωταθλητής με την Εθνική Γυναικών της Ολλανδίας.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Σπύρος Καπράλος: Πρώτα μαθαίνεις να χάνεις

Αλέξανδρος Παπαναστασίου: Με το πόλο είμαι ευτυχισμένος

Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς: Σωστό Παράδειγμα / Συναντώντας τον Ομπάμπα

Χάρης Παυλίδης: Εγκλωβισμένος στην Κίνα

Γιάννης Γιαννουρής: Πάμε Μία Βόλτα Στη Βουλιαγμένη / Σενάριο Υπομονής

Γιώργος Μαυρωτάς: 511 σκαλοπάτια περηφάνιας / Εύη Μωραϊτίδου: Τίποτα δεν χαρίζεται

Αγγελική Καραπατάκη: Τα κλειδιά / Το τρίτο οκτάλεπτο

Νικόλας Δεληγιάννης: Η σημασία του Μέντορα

Μάνια Μπικόφ: Να μη ξεχαστεί από κανέναν / Μαρία Τσουρή: Ζήσε!

Ελευθερία Πλευρίτου: Ψυχολογία Πρωταθλητή

Σταυρούλα Αντωνάκου: Μεγάλο Νησί

Αλεξία Καμμένου: Αθλητισμός και Σκύλοι

Αλεξάνδρα Ασημάκη: Επόμενο Κεφάλαιο

Αλέξανδρος Κουμής: Η σημασία της χαράς του παιχνιδιού

Παναγιώτης Περπερίδης: Καλέ μου άνθρωπε, ξέρεις από πόλο;