Επιμονή

Δύο τηλεφωνήματα.

Ισάριθμα κίνητρα.

Δύο αγώνες που πρέπει και πάλι να δοκιμάσεις τα όριά σου.

Άλλη μία διαδικασία.

Μία ακόμη πρόκληση.

Με πείσμα, με επιμονή.

Με ενδιάμεσες δυσκολίες.

Με εμπόδια.

Αλλά το ξέρεις. πάντα το ξέρεις.

Τα πάντα στο μυαλό σου είναι ένα νέο κίνητρο.

Δεν θέλεις να φτάσεις το, υποτιθέμενο, ακατόρθωτο.

Θέλεις απλώς να ξεπερνάς τον εαυτό σου.

Ειδικά όταν λαμβάνεις έμπνευση από ανθρώπους γύρω σου.

Στο πρώτο τηλεφώνημα, από την Ινώ Στεφανή, είπα πολύ γρήγορα «ναι». Ήθελε να πραγματοποιήσει ένα σχεδόν «τρελό» όνειρό της.

Να συμμετάσχει και να ολοκληρώσει το «Rovaniemi 150», έναν αγώνα απόστασης 150χλμ. στη Φινλανδία, στον Αρκτικό Κύκλο και με θερμοκρασίες που έφταναν στους -30°C!

Ο κανονισμός της διοργάνωσης αναφέρει πως πρέπει να περάσεις από οκτώ σημεία ελέγχου, για να υπογράψεις.

Στα έξι από αυτά, επιτρέπεται ο ανεφοδιασμός νερού και, όπως καταλαβαίνετε, μέχρι αυτές τις, στιγμές οι γουλιές ήταν συχνά μετρημένες.

Σταθήκαμε μαζί στην αφετηρία, στις 23 Φεβρουαρίου 2019 και τερματίσαμε σε 39 ώρες και 54 λεπτά.

Κάθε μέρα που το φέρνω στο μυαλό μου δεν μπορώ να διανοηθώ τι κάναμε.

Ήμασταν τόσο κουρασμένοι που θέλαμε διακαώς να τερματίσουμε και όταν το πετύχαμε, κοιταχτήκαμε και είπαμε απλώς: «OK»!

Περπατήσαμε 150χλμ. με εξοπλισμό 15-20 κιλών σε ένα έλκηθρο που κουβαλούσε ο καθένας μας.

Σε κάποιο σημείο της διαδρομής, ζαλιζόμουν. Κατάφερα, ωστόσο, να σταθώ όρθιος. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, σε παχύ χιόνι, έβαλα λίγο μουσική στ’ αυτιά μου και αμέσως ζαλίστηκα…

Την έκλεισα και χρειάστηκε να καθίσω για λίγο κάτω, για να μπορέσω να συνεχίσω, καθώς έχασα προσωρινά την ισορροπία μου.

Αρχικά, είναι καταπληκτική εμπειρία, γιατί αντικρίζεις εξαιρετικά μέρη.

Παγωμένες λίμνες, παγωμένα ποτάμια, παγωμένοι δρόμοι και δύσκολα μονοπάτια μέσα στο δάσος, όπου τούμπαρε το έλκηθρο.

Εγώ, στις 30-31 ώρες, κουράστηκα πολύ και δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσουμε.

Εκεί, άρχισε η όλη δυσκολία του αγώνα και οι παραστάσεις που μένουν στο μυαλό σου.

Εκεί, ξεκινά η ομορφιά του αγώνα, βεβαίως.

Εκεί, ένιωσα το ultra, το να σταματάει το κορμί και να συνεχίζει το μυαλό.

Θυμάμαι το τελευταίο δίωρο καρέ-καρέ, όχι σαν λεπτομέρειες, αλλά εικόνα-εικόνα.

Σαν να βλέπεις όνειρο, με διαφορετική ταχύτητα.

Αλλάξαμε μπαταρίες στους φακούς και νόμιζα ότι απλώς ονειρευόμουν.

Δεν καταλάβαινα πολλά και απορούσα πώς κατάφερα και έβαλα το χέρι μου για να τις αλλάξω…

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, υπήρχαν στιγμές που με την Ινώ επικοινωνούσαμε μόνο με τα μάτια.

Δεν είναι μεν αγώνας που τρέχεις και είσαι με 180 σφυγμούς, ώστε να μην μπορείς να μιλήσεις.

Είναι γρήγορο περπάτημα και πονάς, αλλά μπορείς να πεις μία κουβέντα.

Θέλαμε να δώσουμε ο ένας στον άλλον ώθηση για τη συνέχεια.

Κάποιες στιγμές, συζητούσαμε για κάτι άσχετο, ώστε να χαλαρώσουμε.

Κυρίως, ενθαρρύναμε ο ένας τον άλλον.

Ελέγχαμε αν ο άλλος είχε φροντίσει να φάει και να πιει νερό.

Αν και, ακόμη και το να ανοίξουμε το φερμουάρ στον εξοπλισμό, φάνταζε πολλές φορές ακατόρθωτο.

Όταν έφτασα στο δωμάτιο, μετά τον τερματισμό, ήμουν τόσο κουρασμένος και «θολωμένος» που έκανα ένα βήμα και έπεσα μπροστά…

Δίχως να έχω την αντίδραση να βάλω μπροστά τα χέρια μου.

Εκείνη τη στιγμή, δεν σκεφτόμουν το -τραυματισμένο από τη διαδρομή- πόδι μου, αλλά όλη την κούραση.

Μια μέρα μετά τον αγώνα, λόγω του τραυματισμού, δεν μπορούσα να περπατήσω.

Δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος και έμενα πολλές ώρες ξαπλωμένος. Ήμουν για μέρες με πατερίτσες…

Υπήρχε μία γενική εξάντληση, η οποία χρειάστηκε καιρό για να ξεπεραστεί.

Αλλά, και πάλι, σκεφτόμουν μόνο ότι όλα είναι στο μυαλό.

Το σώμα καταπονείται, όμως περιμένεις να επανέλθει.

Αυτό που δεν πρέπει να επιτρέπεις στον εαυτό σου είναι να χάνει το μυαλό του.

Να μην απογοητεύεται.

Για να μην έχουν άγχος οι δικοί μας άνθρωποι, αποφασίσαμε με την Ινώ να μην πούμε σε κανέναν και τίποτα για το εγχείρημά μας.

Η Ινώ δεν ήταν συνηθισμένη σε κάτι τόσο ακραίο και εννοείται πως δεν ήθελε να το αποκαλύψει στους γονείς της. Συμφώνησα μαζί της και δεν το είπα ούτε εγώ στους δικούς μου.

Η μητέρα μου γνώριζε για τον συγκεκριμένο αγώνα, για την ύπαρξή του, και γι’ αυτό δεν της ανέφερα κάτι, ώστε να μην αγχωθεί.

Της είπα ότι θα είμαι σε άλλο μέρος.

Το αστείο είναι ότι η μητέρα μου με ρωτούσε πού θα πάω και της είχα ζητήσει να μαντέψει.

Μου είπε για Γαλλία, για Αγγλία, για Πολωνία και προσποιήθηκα ότι θα επισκεφθώ τον τελευταίο προορισμό.

Όταν άνοιξα το κινητό μου, διάβασα πολλά μηνύματά της με προτάσεις για το ποια μέρη να επισκεφθώ στην Πολωνία!

Τότε ήταν που την κάλεσα, ενεργοποίησα τη βιντεοκλήση και όταν το σήκωσε της αποκάλυψα ότι δεν ήμουν εκεί που είχαμε πει…

Και της έδειξα μέσω κάμερας το μετάλλιο!

Η Ινώ τερμάτισε με πολύ πόνο σε δάχτυλα, νύχια και, παρότι μείναμε δύο μέρες στη Φινλανδία για αποθεραπεία, το ταξίδι της επιστροφής ήταν μαρτύριο.

Τα πόδια μας είχαν πρηστεί και πονούσαμε.

Στο αεροπλάνο, νόμιζα πως, αντί για πόδια, κουβαλούσα μαζί μου δύο ταλαιπωρημένα ξύλα!

Λόγω και του τραυματισμού, έμεινα εκτός προπόνησης για έναν μήνα.

Μία τυπική ημέρα προετοιμασίας περιλαμβάνει πολλές ώρες κολύμβηση και γυμναστήριο.

Γιατί στόχος της προετοιμασίας είναι το κορμί να αισθάνεται και να μαθαίνει την κούρασή του.

Υπάρχουν μέρες που δεν θα πέσω στο νερό και θα κάνω τρέξιμο και βάρη.

Ή θα κάνω ολονύχτια προπόνηση στην πισίνα και την επόμενη μέρα θα ακολουθήσω κανονικά το πρόγραμμά μου.

Ο τραυματισμός άλλαξε, εύλογα, τον ρυθμό και τη ρουτίνα της προπόνησης.

Αλλά για λίγο.

Γιατί, παράλληλα, δεν άλλαξε ο στόχος.

Δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή να παρατήσω αυτό που σκεφτόμουν για το άμεσο μέλλον.

Κάθε χρόνο, την τελευταία διετία, πραγματοποιώ μία προπόνηση 24 ωρών συνεχούς κολύμβησης στην πισίνα.

Τον Μάιο του 2019, ήθελα να κολυμπήσω 100χλμ. χωρίς διακοπή.

Παρότι έμεινα εκτός προπόνησης έναν μήνα, αρχές Απριλίου, άρχισα την προπόνηση για το κατοστάρι.

Είπαμε, επιμονή…

Το κατάφερα, στις 20 Μαΐου.

Ακόμη και όταν τερμάτισα, καλύπτοντας τα 100χλμ. σε 29 ώρες, 16 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα, είχα ακόμη να δώσω.

Έναν χρόνο νωρίτερα, είχα κάνει 24 ώρες, καλύπτοντας 88,2χλμ. με χρήση wetsuit και είχα βγει σε πολύ δύσκολη κατάσταση.

Φέτος, σε αντίθεση με πέρσι, τερμάτισα σε πολύ καλύτερη κατάσταση.

Αν δεν είχα τραυματιστεί στο Ροβανιέμι, θα είχα πάει καλύτερα.

Το πείσμα, όμως, νίκησε τις αντιξοότητες.

Όπως πάντα, χωρίς όρια. 

Το κίνητρό μου ενισχύθηκε από ένα δεύτερο τηλεφώνημα…

Μία ημέρα πριν κολυμπήσω, μου τηλεφώνησε ο Γιάννης Κωτσιόπουλος.

Ultra κολυμβητής, ο οποίος το 2000 διέσχισε τη θρυλική διαδρομή Ντόβερ-Καλέ και σε ηλικία 52 ετών κατάφερε τον τριπλό διάπλου του Τορωναίου κόλπου!

Με ενθάρρυνε να πετύχω και άλλο Πανελλήνιο ρεκόρ στις 24 ώρες.

Το προηγούμενο ήταν 80χλμ..

Τα κατάφερα…

Όταν έφτασα τις 24 ώρες είχα διανύσει 82.550μ.

Αυτό μου έδωσε επιπλέον δύναμη για να ολοκληρώσω τα 100χλμ.

Τόση δύναμη, ώστε να πηγαίνω αδιάκοπα πάνω-κάτω, στην 50αρα πισίνα.

Η ποιότητα του νερού είναι καλύτερη, η θερμοκρασία σταθερή, δεν υπάρχουν ψάρια, όμως από ένα σημείο και μετά πονάς και μόνο που βάζεις συνεχώς τα πόδια σου στον τοίχο.

Ακόμη και όταν ήμουν στα 94-95χλμ., κάποιοι πόνοι ήταν αφόρητοι και έπρεπε να τους απομονώσω, για να συνεχίσω ως τα 100.

Την απόσταση την έβλεπα σε κάθε ανεφοδιασμό.

Δεν ήθελα να με αγχώνει.

Μπορεί να την «διάβαζα» και ενδιάμεσα, όταν κοιτούσα το ρολόι μου.

Στο φίνις, αισθάνθηκα μία τεράστια ικανοποίηση

Ένιωσα πολύ «γεμάτος» που ολοκλήρωσα το κατοστάρι.

Κατάλαβα τη δύναμη που είχα πάρει από το Ροβανιέμι.

Θέλω να δοκιμάσω και πάλι στο μέλλον το εγχείρημα Ρόδος-Καστελλόριζο.

Αλλά στην Ελλάδα δεν θα κάνω ξανά 100χλμ. στην πισίνα. Θα το επιχειρήσω  μόνο στο εξωτερικό, ίσως, γιατί εκτός χώρας θα είχε μεγαλύτερη προβολή.

Το 2019 δεν περιλαμβάνει, για μένα, κάποιο μεγάλο εγχείρημα σε ανοιχτή θάλασσα και προτίμησα τη συμμετοχή σε πέντε διαδοχικούς αγώνες.

Συμμετείχα στο KorfosMultirace, για κολύμπι και τρέξιμο.

Μετά ταξίδεψα στην Καστοριά, στο IsomanbyG, όπου έπειτα από χρόνια έκανα και πάλι τρίαθλο.

Η συνέχεια περιελάμβανε το Oceanman στο Οίτυλο, στη Μάνη, όπου κέρδισα τα 10χλμ..

Ήμουν καλά και μετά τη σκυτάλη την πρώτη μέρα, ένιωσα εξαιρετικά και δυνατός.

Έκανα μία πολύ έξυπνη κούρσα κόντρα σε έναν Ιταλό.

Κολυμπούσαμε όλη την απόσταση μαζί και τον πέρασα στα τελευταία 200 μέτρα!

Σειρά είχε το HappinesProject, μια κολυμβητική διάσχιση 5,5χλμ. Ληξούρι– Αργοστόλι, στην Κεφαλονιά.

Σκοπός ήταν να στηρίξουμε και να δώσουμε χαρά στα παιδιά του ορφανοτροφείου « ο ΣΩΤΗΡ», που κλείνει φέτος τα 100 χρόνια λειτουργίας.

Αμέσως μετά, συμμετείχα στον 49^ο Διεθνή Διάπλου του Τορωναίου κόλπου.

Ενώ δεν ήταν η πρώτη φορά που κολύμπησα σε αυτά τα νερά, καθώς το 2017 κάλυψα 104 χλμ. (τετραπλός Διάπλους Τορωναίου κόλπου), για πρώτη φορά συμμετείχα στον επίσημο αγώνα.

Ήμουν πολύ χαλαρός. Αν και στόχος μου ήταν να τερματίσω πρώτος.

Ξεκίνησα δυνατά.

Είχε καταπληκτικό καιρό, αν και στα τελευταία χιλιόμετρα είχαν κόντρα ρεύμα και ανέβηκε ο κυματισμός

Είναι μία κατάσταση τελείως διαφορετική από τα 104χλμ..

Ο αγώνας είναι 26χλμ. και πίεζα από την αρχή.

Για να ξεπεράσω και πάλι τα όριά μου.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω την υποδοχή του κόσμου στον τερματισμό μου. 

Μόλις βγήκα από το νερό, είπα ότι πρέπει να τολμάμε και να πραγματοποιούμε τα όνειρά μας.

Μακάρι να καταφέρω να συμβάλλω, έστω και λίγο, ώστε σε κάποια χρόνια στην Ελλάδα, οι αθλητές να έχουν τον σεβασμό που τους αξίζει.

Τερματίζοντας στον Τορωναίο, είχα στο μυαλό μου μία ατάκα που ξεστόμισε μία εβδομάδα νωρίτερα ένα παιδί από το ορφανοτροφείο στην Κεφαλονιά. «Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου!», μου είπε.

Πώς ήταν δυνατό να ακούσω κάτι τέτοιο και να μην πάρω δύναμη για τον Τορωναίο;

Πώς είναι δυνατόν να έχω ακούσει κάτι τέτοιο και να μην συνεχίζω να ξεπερνώ τα όριά μου;

Ο Σπύρος Χρυσικόπουλος είναι κολυμβητής ultra swimming και ο μοναδικός Έλληνας που έχει κολυμπήσει 100χλμ. σε πισίνα σε 29 και πλέον συνεχείς ώρες.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

CHECK IT OUT: Σπύρος Χρυσικόπουλος: «Χωρίς όρια».

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ