Διαλογισμός στη μέση της θάλασσας

Ήμουν μικρή, στο νηπιαγωγείο, όταν ξεκίνησα κολύμβηση, με είχαν πάει οι γονείς μου έτσι απλώς για να είμαι ασφαλής και να έχω μια άνεση στο κολύμπι.

Είχα αρχίσει όμως να το βαριέμαι, γιατί συνέβαινε κάθε μέρα το ίδιο πράγμα, πολύ μονότονο, οπότε δεν μου άρεσε ιδιαίτερα.

Στη συνέχεια και για πολλά χρόνια έκανα μπαλέτο, το αγάπησα πολύ, ακόμη μου αρέσει, αλλά στην πορεία το σταμάτησα, γιατί με κέρδισε η ιστιοπλοΐα.

Ήμουν Δ’ Δημοτικού και μια φίλη μου που ασχολούταν με πίεζε να πάω μαζί της να δοκιμάσω και εγώ, μου έλεγε «έλα, έλα».

Στην αρχή σκεφτόμουν «πού να τρέχω τώρα μέσα στη θάλασσα τα Σαββατοκύριακα, αντί να κάθομαι με την οικογένειά μου!», σε κάποια φάση όμως σκέφτηκα να δω κι εγώ τι είναι αυτό.

Εν τέλει μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν πολύ όμορφο να είσαι μικρός και μόνος σε ένα βαρκάκι.

Τότε είχα πάει στο Καλαμάκι, αυτός αποτέλεσε και τον πρώτο μου Όμιλο, ήταν και πιο κοντά στο σπίτι μου.

Στην αρχή πήγαινα κάθε Σαββατοκύριακο, αλλά, όταν μπήκα στην προαγωνιστική ομάδα, έκανα προπόνηση και κάποιες καθημερινές, ενώ στη συνέχεια, ούσα πια στην αγωνιστική ομάδα, πήγαινα και πηγαίνω Τετάρτες, Παρασκευές και φυσικά Σαββατοκύριακο.

Οι γονείς μου θέλουν να είμαστε δραστήριοι εγώ και ο αδερφός μου, να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν.

Φυσικά έκαναν θυσίες, ακόμη και τώρα ο μπαμπάς μου είναι σαν “ταξιτζής”, μάλιστα τώρα πηγαίνω ακόμα πιο μακριά, στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Πειραιά.

Τους αρέσει όμως που ασχολούμαι με κάτι στο οποίο είμαι και καλή.

Γενικά, με ό,τι καταπιάνομαι θέλω να το κάνω πολύ καλά, πάντα ήθελα να εξελίσσομαι, είδα κι εγώ ότι ήμουν πολύ καλή, είμαι και αρκετά ανταγωνιστική, οπότε συνέχισα να προσπαθώ, να γίνομαι όσο πιο καλή γίνεται, και αυτό που συνέβη ήταν η φυσική συνέχεια όλων όσα έκανα τόσον καιρό. 

Είναι πολλοί οι παράγοντες που ίσως έπαιξαν τον ρόλο τους στις επιτυχίες.

Θεωρώ ότι μπορεί να είχα ταλέντο στην αρχή, να είχα και αυτήν την ιδιαίτερη κίνηση από το μπαλέτο, όπως και μια άνεση με τις κινήσεις μου.

Μπορεί να ήταν και θέμα αντίληψης, γιατί η ιστιοπλοΐα γενικά είναι ένα άθλημα που θέλει τακτική και σκέψη, δεν στέκεται μόνο στα τεχνικά κομμάτια.

Αλλά το πιο σημαντικό είναι η συνεχής προπόνηση, το ταλέντο σε πάει μόνο μέχρι ένα σημείο, από κει και πέρα πρέπει να το πάρεις και να το εξελίξεις με την προπόνηση.

Αρχικά έκανα όπτιμιστ, είναι η κατηγορία που κάνει κάποιος στο ξεκίνημα, αλλά βέβαια αυτή η κατηγορία έχει ένα ηλικιακό όριο, το οποίο όταν έφτασα, μαθήτρια της Α’ Λυκείου τότε, άλλαξα Όμιλο και πήγα στον Ιστιοπλοϊκό Πειραιά, ο οποίος διακρίνεται στην κατηγορία 420, οπότε αποφάσισα να κάνω το διθέσιο.

Είχα την επιλογή να κάνω και Lazer που είναι μονοθέσιο, αλλά δεν έχω τα κιλά και το ύψος, οπότε θα ήταν κάτι πολύ δύσκολο για εμένα σωματικά.

Ήμουν ήδη αρκετά καλή και στα όπτιμιστ, είχα συμμετάσχει σε Πανελλήνια, Βαλκανικά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, με καλές επιδόσεις μάλιστα.

Αλλά στα 420, ως πιο ώριμη βέβαια τόσο ηλικιακά όσο και ιστιοπλοϊκά, εκεί ήταν που φάνηκαν πολύ τα αποτελέσματα, ήταν σαν κάτι “ακαριαίο”^. μόλις τρεις μήνες μετά τη μετάβασή μου και κάποιες προπονήσεις στη νέα κλάση είδα αποτελέσματα, μετά από μόλις μισό χρόνο δουλειάς έτρεξα σε Πανελλήνιο και ήρθα δεύτερη!

Στα όπτιμιστ είχε πολύ πλάκα, ήταν στην ουσία τα πρώτα μου ταξίδια με μια ομάδα και η εμπειρία που σου μένει είναι αυτή ακριβώς, το να πας σε μια αποστολή με δέκα παιδιά ακόμα και να περάσεις πολύ ωραία.

Τα ταξίδια βέβαια εξακολουθούν και αποτελούν ένα πολύ μεγάλο μέρος των εμπειριών που με ενθουσιάζουν, με το δεδομένο ότι γνωρίζω και πολλά καινούργια μέρη, τότε ήταν και οι πρώτες μας εξορμήσεις εκτός σπιτιού, ήμασταν και μικρά παιδιά!

Στα 420 είδα ότι είμαι ικανή για πολλά πράγματα, κάτι που έδειχναν και τα αποτελέσματά μου, ό,τι είχα μάθει από τα όπτιμιστ μού χρησίμευσαν πολύ σε συνδυασμό με την ωριμότητά μου και ο στόχος ήταν να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερη.

Η γνωριμία μου με τη Δανάη Γιαννούλη έγινε μέσω του προπονητή μας, του Ανδρέα Παπαδόπουλου, ο οποίος ουσιαστικά είναι και εκείνος που φτιάχνει τα ζευγάρια για τα 420.

Στην αρχή έκανα προπονήσεις με άλλη κοπέλα, για να μάθω τα βασικά, και στη συνέχεια επέλεξε τη Δανάη για ζευγάρι μου, παρά το γεγονός ότι δεν είχαμε προπονηθεί αρκετά μαζί.

Της Δανάης της ήρθε πιο ομαλά, γιατί ήταν ήδη έμπειρη, και εν τέλει πρόκειται για ένα πολύ πετυχημένο ζευγάρωμα αναμφισβήτητα, έχουμε ταιριάξει πάρα πολύ καλά!

Δεν χρειάζεται να είσαι φίλη με τη συναθλήτριά σου, αν και με τη Δανάη είμαστε, ωστόσο μπορείς να προχωρήσεις έχοντας απλώς σεβασμό για τον άλλον, αυτό είναι το βασικό.

Οι πρώτες μας μεγάλες επιτυχίες ήταν το καλοκαίρι του 2022, όταν κερδίσαμε Χάλκινο μετάλλιο τόσο στο Ευρωπαϊκό όσο και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U17.

Σε εκείνους τους αγώνες πήγα με άγνοια κινδύνου, ήταν η πρώτη μου χρονιά για κάτι τόσο μεγάλο και δεν είχα ιδιαίτερη προσδοκία, τις πρώτες ημέρες των αγώνων όμως διαπίστωσα ότι το βάθρο ήταν κάτι το εφικτό, οπότε άρχισα να το έχω ως στόχο.

Υπήρχαν πολλές φορές που ήμασταν πίσω, συγκεντρωνόμασταν και περνούσαμε μπροστά!

Αλλά το πιο χαρακτηριστικό που είχε συμβεί εκείνο το καλοκαίρι τόσο στο Ευρωπαϊκό όσο και στο Παγκόσμιο ήταν ότι είχαμε πάρα πολλές άκυρες κούρσες^. ίσως, επειδή είχα αυτήν την άγνοια κινδύνου και μια σχετική απειρία, να έπαιρνα πολλά ρίσκα, να έκανα δηλαδή πράγματα παρακινδυνευμένα, όπως για παράδειγμα να βγω έξω στην εκκίνηση, να χρησιμοποιήσω πολύ το πανί κτλ, κάτι που ουσιαστικά προκαλούσε ακύρωση, οπότε εμείς κρατούσαμε ακυρωμένες κούρσες και αυτό κόστιζε πχ 30 βαθμούς^. αν τρέχουν πχ 30 σκάφη και ακυρωθείς, παίρνεις 30 βαθμούς, είναι σαν να έχεις βγει τελευταίος.

Είχαμε λοιπόν στενοχωρηθεί λόγω των πολλών ακυρώσεων και στις δύο διοργανώσεις.

Ωστόσο, είχαμε τόσο μεγάλη αφοσίωση και πείσμα για αυτό το μετάλλιο που, παρόλο που είχαμε “κρατημένη” κούρσα μια άκυρη (είχαμε πετάξει μια άλλη επίσης), ανεβήκαμε στο βάθρο, γιατί οι υπόλοιπές μας ήταν σταθερές και καλές!

Οι δικοί μου χάρηκαν πάρα πολύ για τις επιτυχίες μου, γύρισα και βγήκαμε όλοι μαζί να φάμε και να γιορτάσουμε, ενώ και στο σχολείο, επειδή δεν ήταν κάτι τόσο συνηθισμένο, οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές μου ήταν πολύ χαρούμενοι αλλά και πολύ υποστηρικτικοί, με “ανέβασαν” μάλιστα και στο σάιτ του σχολείου, γράφοντας για τις επιτυχίες.

Παγκόσμιο στη λίμνη Μπάλατον της Ουγγαρίας, Ευρωπαϊκό στη λίμνη Λαμούρα της Πορτογαλίας.

Είχε μπει και πάλι το μικρόβιο της πρωτιάς και ήθελα να χτίσω πάνω στην πολύ καλή βάση που υπήρχε, ώστε να τα πάω ακόμα καλύτερα.

Έτσι κι έγινε, μέσα από την πολλή δουλειά τον επόμενο χρόνο βγήκαμε πρώτες και στο Ευρωπαϊκό και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα!

Εκείνη τη χρονιά ο πρώτος αγώνας μας ήταν στο Σαν Ρέμο, όπου δεν τα είχαμε πάει καλά σε κάποιον προηγούμενο προπονητικό αγώνα, πράγμα που μας είχε απογοητεύσει πάρα πολύ.

Σε έναν απολογισμό που κάναμε με τον Ανδρέα Παπαδόπουλο, κάτι που κάνουμε πάντα μετά τους βασικούς αγώνες, έγινε η πρόταση να δουλέψουμε με αθλητικό ψυχολόγο.

Αυτό μας βοήθησε αρκετά να καταλάβουμε ότι δεν παίζει ρόλο μόνο το αποτέλεσμα σε έναν αγώνα, να το βγάλουμε λοιπόν από το μυαλό μας και γενικά να ξεαγχωθούμε, γιατί κάποιες φορές όντως μας μάγκωνε το άγχος.

Η υποστήριξη του ειδικού έφερε αποτελέσματα και έτσι αρχίσαμε να τρέχουμε πολύ πιο… ελεύθερα.

Τα Χρυσά μετάλλια στις δύο διοργανώσεις του 2023 σε Ουγγαρία και Πορτογαλία ήταν ένας θρίαμβος, για το βάθρο ειδικά του Παγκοσμίου ήμασταν πάρα πολύ χαρούμενες, κλαίγαμε από τη χαρά μας.

Και στους δύο αγώνες ήμασταν πρώτες καθ’ όλη τη διάρκεια και την τελευταία μέρα η διαφορά είχε ανοίξει.

Μάλιστα, στο Ευρωπαϊκό δεν κάναμε καν αγώνα την τελευταία ημέρα^. το πλοίο επιτροπής είχε σηκώσει τη σημαία ενημερώνοντας ότι δεν θα υπάρξουν κούρσες, ήρθε ο προπονητής μας και μας φώναζε πάρα πολύ χαρούμενος «πρώτες, πρώτες», οπότε ακολούθησε ο συνήθης πανηγυρισμός μας, πέσαμε στη θάλασσα και τουμπάραμε το σκάφος.

Το ίδιο όμως συνέβη και στο Παγκόσμιο, είχαμε συνεχές προβάδισμα, η διαφορά ήταν μεγάλη, συνεπώς δεν χρειάστηκε ούτε εκεί να αγωνιστούμε την τελευταία μέρα, ήταν ένας θρίαμβος!

Αντίθετα, τον Ιανουάριο του 2024 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ρίο Ντε Τζανέιρο είχαμε πολλά ανεβοκατεβάσματα και κρίθηκε η πρωτιά μας στην τελευταία κούρσα, η χαρά μου ωστόσο ήταν μεγαλύτερη για αυτή τη διάκριση, γιατί υπήρχε σασπένς μέχρι το τέλος!

Επιπλέον, μας είχαν γίνει ενστάσεις από την Ισπανική ομάδα, οι οποίες τελικά δεν έγιναν δεκτές.

Κάτι τέτοια δείχνουν ότι προσπαθούν να μας κάμψουν με άλλους τρόπους, αλλά εμείς ανεβαίνουμε σταθερά στο βάθρο σε κάθε μεγάλο αγώνα, δεν υπάρχει άλλη ομάδα που να βρίσκεται με τόση συνέπεια στις πρώτες θέσεις, γεγονός που ίσως να οδηγεί τους αντιπάλους μας, των οποίων είμαστε σαφώς ανώτεροι, σε τέτοιες τακτικές.

Προφανώς είναι θεμιτό το να θέλει κάποια ομάδα να διεκδικήσει το δίκιο της, δεν το κατακρίνω, γιατί οι αγώνες δίνονται και μέσα στη θάλασσα αλλά και έξω από αυτήν, αρκεί αυτό να συμβαίνει με κρίσεις και στοιχεία δίκαια, να μην είναι οι ενστάσεις χωρίς αιτιολογία.

Η κατηγορία μας, τα 420, δεν είναι Ολυμπιακή, οπότε δεν έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Έχουμε συζητήσει λοιπόν με τη Δανάη ότι από το 2025 θα πρέπει να περάσουμε σε άλλη κλάση, γιατί στην ουσία έχουμε εξαντλήσει το 420 και θα ήταν στάσιμο να παραμείνουμε.

Με την κατάλληλη καθοδήγηση των προπονητών μάλιστα θα δούμε και ποιο θα είναι το κατάλληλο σκάφος για εμάς, ώστε να επιλέξουμε.

Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεότητας στο Μπούζιους της Βραζιλίας βγήκαμε τρίτες, δεν αποδώσαμε τόσο καλά, είμαστε μεν ευχαριστημένες, αλλά προφανώς και θέλαμε την πρωτιά.

Από αυτό το ταξίδι όμως, όπως και από όλα τα ταξίδια που έχω κάνει με την ιστιοπλοΐα, κρατάω κάτι πολύ σημαντικό, την επαφή με καινούργιους ανθρώπους, το να μπορείς μέσα από τον πρωταθλητισμό να δημιουργείς παρέες και να περνάς ωραία.

Εκεί λοιπόν βρεθήκαμε με παιδιά από άλλες κατηγορίες, με τα οποία δεν είχαμε αγωνιστική επαφή σε προηγούμενους αγώνες, και περάσαμε πολύ ωραίο χρόνο μαζί παρέα.

Μέσω της ιστιοπλοΐας και όλων αυτών των ταξιδιών επίσης αναγκάζεσαι να είσαι μόνος σου, μαθαίνεις να λειτουργείς πιο ανεξάρτητα, πιο αυτόνομα, και να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, με αποτέλεσμα να γίνεσαι στο τέλος ωριμότερος, δυνατότερος και δυναμικότερος.

Πολλές φορές όμως, όταν γυρίζω από κάτι τέτοια ταξίδια, έχοντας συνηθίσει να μένω μόνη μου και να είμαι ανεξάρτητη, πάω σπίτι και όλα αλλάζουν, τα έχω όλα δίπλα μου, η -καθαρά Ελληνίδα- μαμά μου μου λέει «κάνε αυτό, κάνε εκείνο, φάε, δεν έχεις βάλει ζακέτα», πράγματα δηλαδή που ουσιαστικά με πνίγουν, ακριβώς γιατί έχω συνηθίσει στην ανεξαρτησία.

Πέρα από όλα τα υπόλοιπα, η ιστιοπλοΐα είναι όμως και μια μορφή διαλογισμού^. όταν είσαι πάνω σε ένα σκάφος στη μέση της θάλασσας και το μόνο που βλέπεις είναι τα κύματα και ο ουρανός, ξεχνάς τα προβλήματά σου, ξεφεύγεις!

Η Ιακωβίνα Κερκέζου είναι Παγκόσμια Πρωταθλήτρια της ιστιοπλοΐας.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Βιργινία Κραβαριώτη: Νέα Ζωή

Παύλος Καγιαλής: Τέλος Και Αρχή

Βύρων Κοκκαλάνης: Σανίδα Σωτηρίας

Αριάδνη Σπανάκη: Κοινός Στόχος

Αιμιλία Τσουλφά, ένα θηρίο πείσματος και σθένους