Δέκα αξέχαστες ημέρες

Ανυπομονούσα πάρα πολύ να ξεκινήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, γιατί εκτός όλων των άλλων το καλοκαίρι του 2023 το Παγκόσμιο δεν είχε πάει όπως το περιμέναμε και η πίκρα ήταν μεγάλη.

Όλες μας ήμασταν πολύ ανυπόμονες και ήταν καλό για εμάς που το Ευρωπαϊκό ήταν τόσο κοντά με το Παγκόσμιο.

Για τη διοργάνωση αυτή ένιωθα σίγουρα προσμονή, όχι όμως άγχος, έχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου σε ό,τι αφορά στον τομέα αυτόν και πλέον δεν με καταβάλλει κάτι, δεν έχω άγχος σχεδόν για τίποτα.

Έχω περάσει καταστάσεις κατά τις οποίες το άγχος με κυρίευε και, επειδή ένιωθα ότι θα τρελαθώ εντελώς, έπρεπε να κάνω κάτι, ώστε να μην το αφήνω να επιδρά έτσι πάνω μου.

Και στο σωματείο μου, τη Βουλιαγμένη, αλλά και στην Εθνική ομάδα μάς παρέχεται η δυνατότητα αθλητικού ψυχολόγου, πράγμα που το θεωρώ απαραίτητο, όχι απλώς σημαντικό.

Κατά κάποιον τρόπο μπορείς να κατευθύνεις κάποια πράγματα, όλες οι ημέρες δεν είναι οι ίδιες, μπορεί να ξυπνήσεις κάποια στιγμή και να είσαι καλά, αλλά κάποια άλλη να μην είσαι τόσο, να θέλεις να τα παρατήσεις όλα.

Είναι καλό λοιπόν να υπάρχουν δίπλα σου άνθρωποι με τέτοιες γνώσεις που δεν θα σου δείξουν μεν τον σωστό δρόμο, αφού ουσιαστικά τον γνωρίζεις λόγω της ενασχόλησής σου με τον πρωταθλητισμό, θα σε παρακινήσουν όμως και θα είναι εκεί για να σε βοηθήσουν να βρεις τον τρόπο ώστε να τον περπατήσεις και να φτάσεις στον στόχο σου.

Δίπλα μου φυσικά είναι και ο μπαμπάς μου, αλλά, επειδή γενικότερα πριν και μετά τους αγώνες δεν μου αρέσουν τα πολλά λόγια, δεν λέμε πολλά εκείνες τις στιγμές.

Συζητάω σε άκυρα χρονικά σημεία, όταν δηλαδή δεν είμαι σε κάποιο τουρνουά ή δεν έχω κάποιον σημαντικό αγώνα, οπότε εκεί παίρνω πολλές συμβουλές και από τον μπαμπά, ο οποίος είναι στον χώρο πολλά χρόνια, έχει κάνει πρωταθλητισμό και μπορεί να με καθοδηγήσει, όχι βέβαια συγκεκριμένα στο δικό μου άθλημα, γιατί εκείνος προέρχεται από διαφορετικό, αλλά γενικότερα όσον αφορά στην αντίληψη και την ψυχολογία.

Και η αλήθεια είναι ότι στα περισσότερα που μου έχει πει εν τέλει βγήκε αληθινός^. τη στιγμή που μου τα έλεγε, μπορεί να διαφωνούσα, ούσα πολύ αντιδραστική, αλλά στο τέλος τού έλεγα «εσύ μου τα είχες πει και είχες δίκιο!».

Γούρια μαζί μου στο Αϊντχόβεν δεν είχα πάρει, δεν πολυπιστεύω σε αυτά.

Επίσης, υπάρχουν κάποιοι αθλητές που κάνουν συγκεκριμένα πράγματα με συγκεκριμένο τρόπο πριν τους αγώνες, αλλά εγώ είμαι πολύ του αυθόρμητου, οπότε θα κάνω ό,τι θεωρώ τη δεδομένη στιγμή ως γούρι μου.

Και πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στην Ολλανδία ήμουν πολύ αισιόδοξη^. από τη στιγμή που πατήσαμε στην πισίνα, είχα ήδη “δει” την ομάδα μας στο βάθρο, είχα τρομερή πίστη αυτή τη φορά, τα συναισθήματα που με περιτριγύριζαν ήταν μόνο θετικά, υπήρχε χαρά και προσμονή σε τέτοιον βαθμό που τελείωνε ένα παιχνίδι και ήθελα να παίξω το επόμενο.

Ειδικά η πρεμιέρα με την Ουγγαρία, εκείνο το 14-12, περίμενα πώς και πώς να ξεκινήσει, αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα είχα τρομερή υπερένταση.

Στο δωμάτιο έμενα με τη Μαρία Πάτρα, με την οποία εκτός από συμπαίκτριες στη Βουλιαγμένη, παλαιότερα στη Γλυφάδα αλλά και στην Εθνική, είμαστε επίσης και πολύ φίλες, δεν μιλάω εύκολα, δεν μου αρέσει να ανοίγομαι, αλλά έχω κάποια άτομα μέσα στην ομάδα που μπορώ να εμπιστευτώ, να πω πράγματα, τι σκέφτομαι, πώς βιώνω κάτι, και μέσα σε αυτά είναι και η Μαρία.

Φυσικά, οι σχέσεις όλων μεταξύ μας ήταν εξαιρετικές, το κλίμα ήταν πολύ καλό, όπως πάντα, αλλά θεωρώ ότι στο Ευρωπαϊκό του 2024 ήμασταν ακόμα πιο δεμένες και αυτό φάνηκε και στο νερό.

Ταυτόχρονα, τις ήττες μας τις διαχειριστήκαμε πάρα πολύ σωστά, αν και σίγουρα μας πλήγωσαν, δεν ήταν αυτή η εικόνα της ομάδας.

Με την Ολλανδία παλέψαμε μέχρι το τέλος, με την Ισπανία το ίδιο, αν και αυτό ήταν το χειρότερό μας παιχνίδι, ενώ πριν από τον αγώνα με την Ιταλία στο πλαίσιο του μικρού Τελικού μαζευτήκαμε σε ένα δωμάτιο όλες μαζί, είπαμε ακριβώς τι νιώθουμε και τι θα πρέπει να κάνουμε, μαζέψαμε πολύ γρήγορα τα κομμάτια μας από τη βαριά ήττα των Ισπανών και παρουσιαστήκαμε έτοιμες.

Σε περίοδο αγώνων δεν βλέπω τι ανεβάζουν τα sites, μια γρήγορη ματιά μπορεί να ρίξω μόνο σε ό,τι τύχει να περάσει από μπροστά μου, ούτε και με τα social μου θέλω να ασχολούμαι, προσπαθώ να μπαίνω όσο το δυνατόν λιγότερο, δεν θέλω να μπαίνω σε τέτοιες διαδικασίες, όταν εκκρεμούν σημαντικοί αγώνες, αντιθέτως προσπαθώ να κάνω άλλα πράγματα για να είμαι πιο συγκεντρωμένη και πιο ήρεμη.

Γενικότερα όμως δεν μου αρέσει να ασχολούμαι με το κινητό μου, προτιμώ πχ να διαβάσω ένα βιβλίο, θέλω απλώς να έχω επικοινωνία με τους σημαντικούς για εμένα ανθρώπους που δεν είναι εκείνη τη στιγμή μαζί μου.

Ούτως ή άλλως, όταν θέλεις το καλύτερο για εσένα και την ομάδα σου, κάνεις αυτοκριτική και πρέπει να είσαι σκληρός με τον εαυτό σου. Έτσι κι εγώ για κάθε παιχνίδι, ακόμα κι αν συνολικά τα έχω πάει καλά, βλέπω τι θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά, στέκομαι στις λεπτομέρειες που θα με κάνουν καλύτερη.

Στο Ευρωπαϊκό επίσης, πριν από κάθε παιχνίδι δουλεύαμε πολύ και με την προπονήτριά μας, την Αλεξία Καμμένου, πχ στο κομμάτι της τακτικής βλέπαμε βίντεο, τα επεξεργαζόμασταν κι εκείνη με τη σειρά της μας κατηύθυνε, το κυριότερο όμως είναι ότι η Αλεξία, ως ένας χαρακτήρας πολύ έντονος και παθιασμένος, στις ομιλίες της έχει μια τρομερή ενέργεια και ένταση, ειδικά σε τέτοιου είδους παιχνίδια, με αποτέλεσμα να σου μεταφέρει αμέσως αυτό που νιώθει μέσω του λόγου της και των λέξεων που χρησιμοποιεί.

Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα γυναικείου πόλο άλλαξε τόπο διεξαγωγής το 2024, ήταν σε άλλη χώρα από το αντίστοιχο των αντρών, οπότε μας στρίμωξαν το πρόγραμμα σε μια εβδομάδα αντί για δύο που γίνεται συνήθως.

Έτσι, ο ελεύθερος χρόνος μας ήταν πολύ μετρημένος και σε αυτόν προσπαθούσαμε να ξεκουραζόμαστε, καθώς, όταν δεν παίζαμε αγώνα, είχαμε και διπλές προπονήσεις, οπότε πήγαμε το πολύ δύο βόλτες, δεν μπορέσαμε να βγούμε να δούμε λίγο την πόλη.

Ευτυχώς είχα πάρει μαζί μου τα βιβλία μου και έκανα ρεκόρ σε αποστολή, διάβασα τρία, δεν ασχολήθηκα ούτε με ταινίες ούτε με τίποτ’ άλλο.

Οι περισσότερες αποστολές, εκτός από την Ολλανδία, την Ιταλία και τη Γαλλία, οι οποίες είχαν καταλύσει αλλού, ήμασταν μαζί στο ξενοδοχείο, παρόλ’ αυτά συναντιόμασταν περισσότερο στις προπονήσεις.

Με τον Ευάγγελο Δουδέση, τον προπονητή της Ολλανδίας, ήταν δύσκολο να έρθουμε σε επικοινωνία μετά το τέλος του μεταξύ μας αγώνα, επειδή έπρεπε να φύγουμε απ’ τον χώρο, να έρθει η επόμενη ομάδα, ήταν το αντιντόπινγκ, ήταν οι συνεντεύξεις κτλ, αλλά τους βλέπαμε στις προπονήσεις, εκεί ήταν πιο εύκολο να μιλήσεις τόσο με τον Ευάγγελο όσο και με τα κορίτσια, δύο εκ των οποίων μάλιστα είναι και συμπαίκτριές μου στον σύλλογο.

Και με τον Τεό Λοράντο, ο οποίος κοουτσάρει αντίστοιχα την Εθνική Γαλλίας, έγινε ακριβώς το ίδιο.

Γενικότερα το κλίμα ήταν πολύ καλό, είμαστε επαγγελματίες και ό,τι μας χωρίζει είναι μέσα στο νερό, οι σχέσεις που έχουμε εκτός πισίνας είναι άλλη υπόθεση.

Τα βράδια ήταν λίγο περίεργα, ειδικά τις πρώτες μέρες, δεν με βόλευαν καθόλου και τα μαξιλάρια  που είχε το κρεβάτι, ένα πολύ μικρό και ένα πολύ μεγάλο, οπότε ήταν άβολα, το κυριότερο όμως ήταν ότι λόγω όλης αυτής της θετικής ενέργειας, της προσμονής και της αδρεναλίνης καθυστερούσαμε να κοιμηθούμε, ξαπλώναμε, συζητούσαμε, διαβάζαμε τα βιβλία μας, αφήναμε τα κινητά στην άκρη και δεν μπορούσε να μας πάρει ο ύπνος με τίποτα.

Το πρόγραμμα ήταν τέτοιο που μας ήταν δύσκολο να παρακολουθούμε τα άλλα παιχνίδια που μας ενδιέφεραν, τα βλέπαμε μέσω της εφαρμογής στο κινητό και στη συνέχεια αναλυτικότερα με το προπονητικό τιμ, ώστε να αναλύσουμε την τακτική που έπρεπε να ακολουθήσουμε.

Όσον αφορά στα δικά μας παιχνίδια, χάσαμε τον ημιτελικό και, σε περίπτωση που κέρδιζε η Ιταλία την Ολλανδία, η πρώτη θα περνούσε αυτομάτως, εμείς δεν είχαμε κάνει το καθήκον μας για να ξέρουμε ότι σίγουρα θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε τον Τελικό^. θυμάμαι που κατά τη διάρκεια του φαγητού παρακολουθούσαμε το αποφασιστικό παιχνίδι και περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει.

Πριν το παιχνίδι με την Ιταλία, κάναμε ό,τι συνήθως, το ζέσταμά μας όλες μαζί, ταυτόχρονα όμως μερικά κορίτσια παίζουμε και κάποια παιχνίδια προηγουμένως, παιχνίδια με και χωρίς την μπάλα, παιχνίδια συγκέντρωσης και κινητοποίησης του σώματος, περνώντας όμορφα και ενεργοποιώντας το σώμα μας.

Μιλήσαμε επίσης για το τι αισθανόμαστε, ώστε να βγάλουμε από μέσα μας και τα καλά και τα κακά που μπορεί να υπήρχαν, και παράλληλα δώσαμε έμφαση στο να καταλάβουμε τι αξίζουμε ως ομάδα και το τι έχουμε μπροστά μας.

Όλη η ομάδα ήταν αισιόδοξη, θέλαμε πάρα πολύ τη νίκη ήδη από την παραμονή, ενώ κι εμένα δεν μου πέρασε στιγμή από το μυαλό η ήττα, ήμουν τόσο σίγουρη για την ομάδα, ώστε απ’ την πρώτη στιγμή του αγώνα, με το που βγήκε η πρώτη άμυνα με την Ιταλία, λέω «η Ελλάδα σήμερα δεν θα χάσει».

Κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο εκτός από το πώς να δώσω το 100% μου, δεν μπορώ να περιγράψω τι ένιωθα, δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε, έχω βέβαια αναμνήσεις και πολλές εικόνες, θυμάμαι το πόσο πανηγυρίζαμε στην άμυνα, πόσο χαιρόμουν στον πάγκο και σηκωνόμουν στα μπλοκ και τα γκολ, όποιος ήταν δίπλα μου μάλιστα έτρωγε και καμία κατά λάθος, από την ένταση που είχα.

Η ύψιστη τιμή για έναν αθλητή είναι να αγωνίζεται με το εθνόσημο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, θυμάμαι τον εαυτό μου μάλιστα από πολύ μικρή να λέω ότι θέλω να τα καταφέρω, ότι θέλω κι εγώ να πάω εκεί.

Όταν λοιπόν το όνειρο έγινε πραγματικότητα, άρχισα να γελάω^. είδα τα βίντεο των πανηγυρισμών και δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω με την καρδιά μου, σε αντίθεση με άλλες συναθλήτριές μου που έκλαιγαν από τη συγκίνηση.

Η πρώτη φορά που έκλαψα εγώ ήταν κατά την επιστροφή μας στην Ελλάδα, όταν άνοιξαν οι πόρτες του αεροδρομίου και υπήρχε τόσος κόσμος εκεί που φώναζε και είχε κόρνες, από τα πιο συγκινητικά πράγματα που έχω βιώσει, να βλέπω τόσους ανθρώπους -σχετικούς αλλά και άσχετους με εμάς και με το άθλημα- να βρίσκονται δίπλα μας και να τους κάνουμε υπερήφανους.

Στο αεροδρόμιο είχε έρθει και ο μπαμπάς μου, μπήκα στην αγκαλιά του και δεν σταματούσε να τρέχει το δάκρυ, αλλά πολλές αγκαλιές έκανα και με τον σκυλάκο μου, τον Χαρίτο, όταν γύρισα σπίτι, γιατί μου είχε λείψει πάρα πολύ.

Με τον μπαμπά είχαμε μιλήσει φυσικά και στο τηλέφωνο τόσο την παραμονή όσο και μετά τον αγώνα^. πριν από αυτόν με ενθάρρυνε και μου είπε να διεκδικήσω αυτό που θέλω και αυτό για το οποίο παλεύω τόσα χρόνια, ενώ μετά το τέλος του αγώνα δεν ήξερα καν που ήταν το τηλέφωνό μου, τον κάλεσα εγώ την επομένη και η συγκίνησή του ήταν μεγάλη, πράγμα πολύ σπουδαίο για εμένα, το να ξέρω δηλαδή ότι έχω κάνει τους ανθρώπους μου περήφανους.

Σίγουρα αυτό το μετάλλιο, σημαίνοντας και την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, αποτελεί τη σημαντικότερη στιγμή της αθλητικής καριέρας μου.

Αυτό το τουρνουά δεν θα το ξεχάσω ποτέ από όλες τις απόψεις, για την ανυπομονησία, για την αισιοδοξία, για όλα τα θετικά συναισθήματα που αναδύθηκαν από μέσα μου, για το τι εν τέλει έγινε^. όλα ήταν τόσο έντονα και συνδυάστηκαν μοναδικά με αυτό το Ευρωπαϊκό του Αϊντχόβεν.

Η Έλενα Ελληνιάδη είναι διεθνής παίκτρια πόλο.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Η Μεγάλη του Πόλο Σχολή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Σταύρος Ελληνιάδης: Σορτσάκι και σακάκι