Μεταξύ ποδοσφαίρου και στίβου

Από πολύ μικρή ηλικία ήμουν πολύ δραστήρια, όλη την ώρα έπαιζα μπάλα, ποδόσφαιρο, με τα αγόρια.

Γεννήθηκα στον Πύργο Ηλείας κι έμενα εκεί μέχρι τα 18 μου, οπότε και πέρασα στο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα.

Ήμουν καλή μαθήτρια, αλλά μετά το σχολείο, ειδικά στο Δημοτικό και στις αρχές του Γυμνασίου που δεν υπήρχαν ακόμη απαιτήσεις, τελείωνα τα μαθήματά μου μέσα σε μια ώρα, έπαιρνα το ποδήλατό μου και πήγαινα με τον μεγάλο μου αδερφό και τους φίλους μου έξω, βόλτα.

Είχα πολλή ενέργεια και ο μετέπειτα προπονητής μου, ο Σάκης Καίσαρης, ο οποίος έμενε στην ίδια πολυκατοικία, το έβλεπε αυτό, οπότε κάποια στιγμή μου πρότεινε να ξεκινήσω στίβο.

Μία πήγαινα και μία όχι, γενικά με άγχωνε, γιατί, ούσα ανταγωνιστική, πιεζόμουν.

Με έπαιρνε σε αγώνες, σε κάποια “χιλιάρια” ή σε ανώμαλους δρόμους, κέρδιζα, αλλά, επειδή ήθελα πάντα να είμαι πρώτη, με έπιανε άγχος.

Οι δικοί μου, επειδή δεν είναι πολύ σχετικοί με τα αθλήματα, πάντοτε με στήριζαν σε ό,τι μου άρεσε και με ευχαριστούσε. Ο μπαμπάς μου είναι σιδεράς-αλουμινάς και η μαμά μου δουλεύει ως καθαρίστρια, προσπαθούν και οι δυο τους πολύ να με βοηθούν και γι’ αυτό τους έχω και πάρα πολύ μεγάλη αδυναμία. Ο πατέρας μου μάλιστα ήθελε να αρχίσω στίβο, γιατί έβλεπε ότι μου άρεσε πολύ το ποδόσφαιρο και δεν πολυσυμφωνούσε με αυτό.

Ήμουν συχνά με τα αγόρια και με μια μπάλα στα πόδια, αλλά μπορεί να έπαιζα και μόνη μου, να χτυπούσα την μπάλα στον τοίχο. Έβλεπα ότι ήμουν καλή, αλλά δεν υπήρχε ομάδα στον Πύργο να ξεκινήσω.

Επιθυμία μου δηλαδή ήταν να παίξω ποδόσφαιρο, αλλά τελικά ξεκίνησα στίβο στη Γ’ Γυμνασίου, είπα «ας το δοκιμάσω». Μάλιστα είχα διάκριση αμέσως, είχα έρθει δεύτερη, στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κ16 στα 600μ., αγώνισμα που τότε ήταν Παγκορασίδων.

Από την Α’ Λυκείου και μετά έτρεχα κανονικά 800μ., είχα πανελλήνιες διακρίσεις κάθε χρόνο, μετάλλια όλων των χρωμάτων στην κατηγορία μου κι όλα αυτά με τον σύλλογό μου, τον Απόλλωνα Πύργου.

Έναν χρόνο μετά ξεκίνησα το ποδόσφαιρο (η θέση μου ήταν δεξί εξτρέμ) και ξεχώρισα.

Διοργανωνόταν Πανελλήνιο Σχολικό Πρωτάθλημα και είπαμε στο σχολείο μου να δημιουργήσουμε μια ομάδα και να διεκδικήσουμε μια καλή θέση.

Τα πήγαμε πολύ καλά, φτάσαμε τετράδα, αλλά μας κέρδισε μέσα στον Πύργο η πολύ καλή ομάδα της Κρήτης, πολλές από τις παίκτριες της οποίας μάλιστα έπαιζαν στον Εργοτέλη της Α’ Εθνικής.

Παράλληλα, μια φίλη μου ποδοσφαιρίστρια έπαιζε σε ένα χωριό έξω από τον Πύργο, το Τραγανό, και μου είπε να πηγαίνω για προπόνηση έστω μια φορά την εβδομάδα και να αγωνίζομαι στον κυριακάτικο αγώνα. Έτσι κι έγινε.

Πάντα σκεφτόμουν ότι στο ποδόσφαιρο ήμουν, είμαι και μπορώ να γίνω καλύτερη απ’ ό,τι στον στίβο, πιστεύω πιο πολύ στον εαυτό μου και θεωρώ ότι υπερτερώ.

Αν και ομαδικό, εάν είσαι καλός, θα ξεχωρίσεις, θα κάνεις τη διαφορά.

Ωστόσο, έχω και το ατομικό στοιχείο που απαιτείται στον στίβο και γι’ αυτό δυσκολεύομαι να κατασταλάξω, βρίσκομαι μεταξύ των δύο αθλημάτων.

Πέρασα λοιπόν πρώτη στο ΤΕΦΑΑ μέσω Πανελλήνιων εξετάσεων και, ερχόμενη στην Αθήνα, αποφάσισα να σταματήσω τον στίβο και να αφιερωθώ στο ποδόσφαιρο.

Εκτός των άλλων, στον στίβο δεν μπορούσα να έχω κάποιες οικονομικές απολαβές, στο ποδόσφαιρο τουλάχιστον έπαιρνα κάτι, ακόμα και στην πρώτη ομάδα μου την Αγία Παρασκευή αλλά και αργότερα βέβαια στον Παναθηναϊκό όπου αμειβόμουν με συνέπεια.

Μιλώντας για έξοδα, όταν ήρθα Αθήνα για να σπουδάσω, έψαξα και βρήκα σπίτι στους Αμπελοκήπους, Πανόρμου, ώστε να είμαι κοντά στη θεία και τη γιαγιά μου, πέφτοντας μάλιστα και σε πολύ καλό σπιτονοικοκύρη.

Από τη στιγμή που έπαιρνα κάποια χρήματα μέσω ποδοσφαίρου, δεν ήθελα να ζητάω από τους γονείς μου, αλλά οι ίδιοι πάντα ήθελαν να με βοηθούν, οπότε καλύπτονταν τα έξοδα, αν και ευτυχώς στη συνέχεια ήρθαν οι ξενώνες του ΟΑΚΑ.

Στην ομάδα της Αγίας Παρασκευής ξεχώρισα, με προσέγγισαν πολλές ομάδες Α’ Εθνικής, αλλά επέλεξα τον Παναθηναϊκό, γιατί είναι μια μεγάλη ομάδα και υπήρχαν στόχοι για άνοδο στην πρώτη κατηγορία.

Μάλιστα, μου έδωσαν από την ομάδα τη δυνατότητα να κάνω παράλληλα και στίβο μέσα στον σύλλογο κι εγώ αυτό το εισέπραξα ως υποστήριξη για όλα όσα ήθελα να κάνω.

Θεωρητικά, η σωματοδομή μου είναι κατάλληλη και για τα δύο, ποδόσφαιρο και στίβο, ίσως καταλληλότερη για το πρώτο, αλλά σιγά-σιγά το σώμα μου έχει αρχίσει και αλλάζει, κάτι που είναι λογικό, αφού κάνω προπόνηση για στίβο.

Ο στίβος και οι δεξιότητες που αναπτύσσει βοηθούν στο ποδόσφαιρο, ιδίως σε θέματα φυσικής κατάστασης. Τα 400μ. και 800μ. που κάνω δεν κοντράρουν τις δεξιότητες που χρειάζονται για το ποδόσφαιρο.

Ίσως να υπήρχε πρόβλημα, εάν έκανα μεγαλύτερες αποστάσεις. Αντίθετα, όταν κάνεις προπόνηση ποδοσφαίρου με τάπες, σουτ, αλλαγές κατεύθυνσης κτλ, τα πόδια σου σφίγγουν και είναι δύσκολο μετά να κάνεις πχ “χιλιάρια”, πρέπει να είσαι ελαφρύς και τα πόδια σου ξεκούραστα.

Θεωρώ ότι η απόφασή μου να επικεντρωθώ στον στίβο είναι σωστή, αλλά κάποια στιγμή στο μέλλον θα μπορούσα να επιστρέψω και πάλι στο ποδόσφαιρο.

Μάλιστα, μέσα από τις επιτυχίες μου έχω πλέον και οικονομικές απολαβές, μέσω του ΣΕΓΑΣ, της ομάδας μου και κάποιων χορηγών.

Ωστόσο, για να προχωρήσεις και να γίνεις “πιο” επαγγελματίας, χρειάζονται σκληρή δουλειά και περισσότερες διακρίσεις.

Ο Πρόεδρος του Παναθηναϊκού, ο κύριος Μαλακατές, μου είπε ότι, εάν ήθελα να συνεχίσω να κάνω παράλληλα και ποδόσφαιρο και στίβο, ο σύλλογος θα είναι στο πλευρό μου.

Ήθελα όντως να παίξω με τον Παναθηναϊκό στην Α’ Εθνική, αλλά σε τόσο υψηλό επίπεδο δεν γίνεται να συνδυαστούν ποδόσφαιρο και στίβος, πώς θα γίνονται οι προπονήσεις, οι προετοιμασίες, τα ταξίδια;

Στην αντίπερα όχθη, οι επιτυχίες μου στον στίβο ήταν ένας βασικός λόγος που έβαλα πίσω το ποδόσφαιρο.

Ήταν κάτι που δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, δεν το είχα στο μυαλό μου, ήταν κάτι δύσκολο να γίνει, αλλά τελικά το έκανα εύκολο, μόνο και μόνο επειδή είχα κάνει καλή προπόνηση και εμπιστευόμουν τον εαυτό μου και τον προπονητή μου, Μιχάλη Αναγνώστου, και είδα ότι έχω τις δυνατότητες να προχωρήσω.

Ταυτόχρονα, ας είμαστε ειλικρινείς, το ποδόσφαιρο γυναικών στην Ελλάδα δεν έχει ανέβει ακόμη όσο πρέπει, ενώ ο στίβος βρίσκεται σε άλλο επίπεδο, έχει μεγάλη ιστορία και επιτυχίες.

Η μεγαλύτερη στιγμή μου έως τώρα είναι το Χάλκινο μετάλλιο στα 800μ. του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κ23 στη Φινλανδία το 2023.

Ήξερα ότι είμαι καλά σωματικά και ψυχολογικά, χαλαρή, δεν σκεφτόμουν στην αρχή μετάλλια, απλώς ήθελα να τρέξω καλά, αν και πίστευα ότι μπορώ να είμαι τριάδα.

Παρεμπιπτόντως, δεν έκανα τίποτα από όσα είχαμε πει με τον προπονητή μου, ο οποίος με είχε συμβουλέψει να είμαι πίσω και να ακολουθήσω τον ρυθμό.

Εγώ όμως ξεκίνησα τον αγώνα, κλείστηκα και αγχώθηκα, είπα «δεν υπάρχει περίπτωση τώρα να αρχίσω να σπρώχνω», οπότε μπήκα μπροστά για να οδηγήσω εγώ την κούρσα.

Περάσαμε σε αργό τέμπο τα πρώτα 400μ., αλλά ξαφνικά γίνονται πέντε αλλαγές και βρίσκονται πέντε αθλήτριες μπροστά μου.

Όταν σε περνάνε, πρέπει να κρατηθείς, να μείνεις, γιατί διαφορετικά μπορεί να σε παρασύρει όλο αυτό και να πέσεις και ψυχολογικά, οπότε λέω «κρατήσου, ακολούθα αυτές τις αθλήτριες και στα τελευταία μέτρα να ανοίξεις».

Προσπάθησα να το κάνω στα τελευταία 200μ. πολύ δυνατά, αλλά πάλι μπήκε αθλήτρια μπροστά μου.

Εκεί ήταν πια πολύ δύσκολο, με έκοψε, μείωσα ταχύτητα, μπήκα στα τελευταίο “100άρι”, τα έδωσα όλα και ήρθα τρίτη.

Το 2023 είχα τρέξει μόνο σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και είχα έρθει δεύτερη, ενώ το 2024 ξεκίνησα τα απανωτά μίτινγκ κλειστού στίβου στο εξωτερικό.

Είναι πολύ καλό που μετέχω σε τέτοιες διοργανώσεις με τις καλύτερες αθλήτριες της Ευρώπης και του κόσμου, καθώς έτσι αποκτώ εμπειρία και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, εξάλλου στα 800μ. χρειάζονται πολλές κούρσες για να βρεις τον ρυθμό σου και να κάνεις ένα ρεκόρ.

Πρέπει επίσης να γίνονται και κάποια λάθη, ώστε να ξέρουμε και να είμαστε πιο προσεκτικοί την επόμενη φορά.

Βέβαια, επειδή δεν τα είχα συνηθίσει όλα αυτά μου, βγαίνει μια μικρή κούραση.

Στα μειονεκτήματά μου συγκαταλέγεται το ότι είμαι κάπως αδύναμη, δεν έχω πολύ καλή αντοχή και πρέπει να διαμορφωθεί το σώμα μου πιο… κοντά στον στίβο.

Μεγάλα μου πλεονεκτήματα όμως είναι η ταχυδύναμή μου αλλά και η καλή μου ψυχολογία, η οποία μου δίνει φτερά, γίνομαι χαλαρή και αυτό με βοηθάει πολύ.

Θεωρητικά, έχει μπει ένας βάρος στους ώμους μου με τις διακρίσεις που έχω φέρει, αυτό μπορεί να γίνει πιεστικό, οπότε πρέπει όντως να έχεις καλή ψυχολογία, να είσαι καλά με τον εαυτό σου.

Αν σκεφτώ ότι “πρέπει”, αυτομάτως μπαίνω σε μια πίεση, σ’ ένα άγχος που δεν μου κάνει καλό, οπότε προσπαθώ να το δουλεύω, να είμαι χαλαρή με τον εαυτό μου, να σκέφτομαι «από τη στιγμή που μπορείς, τρέξε εσύ καλά και αυτό θα κάνει καλό και σε όσους σε στηρίζουν», καθώς πρώτα πρέπει να τρέχεις για τον εαυτό σου και για εκείνους που σε στηρίζουν και μετά για τους υπολοίπους.

Στις εγκαταστάσεις του ΟΑΚΑ όπου προπονούμαι συναντάω όλους τους μεγάλους αθλητές και αθλήτριες, για παράδειγμα τον Μίλτο Τεντόγλου, τον καλύτερο αθλητή, τον οποίον και θαυμάζω πολύ^. είναι τόσο χαλαρός, ήρεμος και πάντα η ψυχολογία του είναι στα ύψη, δεν ακούει κανέναν, είναι πάντα ο εαυτός του.

Βλέπω επίσης τον Εμμανουήλ Καραλή, εγώ είμαι βέβαια με το γκρουπ μου με τον Μιχάλη Αναγνώστου, προπόνηση κάνουμε έξω και βάρη μέσα, ενώ στις αποστάσεις σέβομαι και θαυμάζω την Ανθή Κυριακοπούλου.

Τον ελεύθερο χρόνο μου μες στην ημέρα μού αρέσει να διαβάζω βιβλία της σχολής μου, όπως Εργοφυσιολογία, και να βγαίνω έξω με τις φίλες και τους φίλους μου μια βόλτα.

Παρακολουθώ επίσης ποδόσφαιρο γυναικών, είδα πχ πολλά παιχνίδια από το γυναικείο Μουντιάλ στο Κατάρ, αν και μεταξύ μιας μεγάλης διοργάνωσης ποδοσφαίρου και μιας αντίστοιχης στίβου θα επέλεγα εκείνη του στίβου.

Από ομάδες μού αρέσει πολύ η Ρεάλ Μαδρίτης και από ποδοσφαιριστές πιο κοντά στο στιλ μου είναι παίκτες τύπου Εμπαπέ, Βινίσιους, Μπέλινγκχαμ, οι οποίοι είναι αρκετά αθλητικοί δηλαδή.

Πρωτίστως όμως είμαι φαν του Κριστιάνο Ρονάλντο, είναι ασταμάτητος και ανεξάρτητα από την ηλικία αποδίδει εξαιρετικά, είναι το πρότυπό μου ως αθλητής, γιατί δεν έκανε απλώς ένα ευκαιριακό “μπαμ”, αλλά πέτυχε, παραμένοντας σταθερός και με διάρκεια στην κορυφή.

Σαφώς και ο αείμνηστος Μαραντόνα ήταν φοβερός ποδοσφαιρικά, το ίδιο και ο Ροναλντίνιο, αλλά δεν μπορώ να θαυμάσω τον τρόπο ζωής τους και κάποια στοιχεία του χαρακτήρα τους.

Φυσικά, επιθυμώ να περνάω και χρόνο με τους δικούς μου ανθρώπους.

Επισκέπτομαι λοιπόν συχνά την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τον Πύργο, εκεί όπου βρίσκονται ο μικρότερος αδερφός μου (ο μεγαλύτερος αδερφός μου βρίσκεται στη Γερμανία), με τον οποίον μας αρέσει να παίζουμε μαζί μπιλιάρδο, αλλά και οι γονείς μου, οι οποίοι είναι πολύ περήφανοι για εμένα και νιώθω ότι πλέον ό,τι τους πω έχει πιο μεγάλη βαρύτητα απ’ ό,τι παλιά, με υπολογίζουν αλλιώς, ακούν τα λεγόμενά μου με μεγαλύτερη προσοχή.

Αγαπώ τον τόπο μου, υπάρχουν πολύ καλοί άνθρωποι, με αναγνωρίζουν πλέον, αλλά θεωρώ ότι θα μπορούσα να έχω περισσότερη στήριξη.

Να μην μένουμε δηλαδή μόνο στα καλά λόγια και τα συγχαρητήρια, αλλά να υπάρχει και έμπρακτη βοήθεια, κυρίως από τις τοπικές επιχειρήσεις και εταιρείες που θα μπορούσαν ίσως να μου παρέχουν κάποιες χορηγίες, πράγμα απαραίτητο για τα έξοδα, τις προετοιμασίες, τη διατροφή κτλ ενός αθλητή.

Και όσον αφορά στο μέλλον μου, πάω βήμα-βήμα στη ζωή^. καταρχάς θέλω να τελειώσω τη σχολή μου και από εκεί και πέρα, πρώτα ο Θεός, όνειρο της ζωής μου είναι μια καλή πορεία στην αθλητική μου καριέρα!

Πάνω απ’ όλα εύχομαι να είμαστε υγιείς εγώ και οι άνθρωποί μου!

Η Γεωργία Δεσπολλάρη είναι παίκτρια ποδοσφαίρου και Πρωταθλήτρια στίβου.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: ΟΛΑ τα κείμενα για τον στίβο

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Αλέξανδρος Κατηκαρίδης: Οι πράξεις μας μένουν πίσω

Χαρούλα Δημητρίου: Μια γυναίκα όλα τα μπορεί

Τατιάνα Γεωργίου: Γιατί να μην παίζουμε μπάλα;

Δανάη-Ελένη Σιδηρά: Γεννημένη για την Μπάλα!

Ελένη Μάρκου: My way: Καστοριά – Έσσεν

Ιωάννα Χαμαλίδου: Μόνη στην Πόλη

Βεατρίκη Σαρρή: Τόλμα Να Ονειρευτείς

Ανθούλα Αρβανιτάκη: Σχεδιάζοντας στο τετράδιο / Μυρτώ Νούλα: Ταγμένη στην μπάλα

Γιώργος Κυριαζής: Ταξίδια Στο Άγνωστο / Μιχάλης Ξημεράκης: Η ώρα των Γυναικών