Βάλε τα δυνατά σου

Η πρώτη μου επαφή με το υγρό στοιχείο ήταν σε ηλικία επτά ετών.

Ως τότε, έπαιζα ποδόσφαιρο. Οι γονείς μου όμως αποφάσισαν να δοκιμάσω κάτι γύρω από την κολύμβηση. Ο πατέρας ενός φίλου μου, ο οποίος ήταν και προσωπικός φίλος της μητέρας μου, εργαζόταν ως προπονητής υδατοσφαίρισης. Έτσι γνώρισα το άθλημα για πρώτη φορά.

Γιατί πόλο κι όχι κολύμβηση; Εάν γραφόμουν σε κολυμβητική ομάδα, θα χρειαζόταν να πληρώνουμε μια γενναία μηνιαία συνδρομή. Ο προπονητής της υδατοσφαίρισης έδωσε λοιπόν τη λύση για εμένα και την αδερφή μου: «τα παιδιά, χάρη στο πόλο, θα κολυμπάνε δωρεάν», είπε στους γονείς μου, οι οποίοι αποφάσισαν ότι έτσι δεν είχαν να χάσουν κάτι και θα μπορούσαν να δοκιμάσουν ανέξοδα εάν όντως μας ταίριαζε ο υγρός στίβος.

Η αδελφή μου, Κοτορί Σουζούκι, είναι τρία χρόνια μεγαλύτερή μου. Ξεκινήσαμε σχεδόν μαζί την υδατοσφαίριση, όταν δηλαδή εκείνη ήταν 10 ετών. Η Κοτόρι πριν από το πόλο έκανε κολύμβηση κι έφτασε, όπως κι εγώ, να είναι αρχηγός της Εθνικής ομάδας της Ιαπωνίας.

Ο πατέρας μου στα νιάτα του έπαιζε ποδόσφαιρο. Όχι επαγγελματικά, αλλά ήταν από τους καλύτερους παίκτες στην περιφέρεια που μέναμε. Η μητέρα μου έπαιζε μπάσκετ και βόλεϊ, καθώς θεωρείται σχετικά ψηλή για τα γυναικεία δεδομένα στην Ιαπωνία.

Δεν ήταν όνειρο των γονιών μας να γίνουμε οπωσδήποτε επαγγελματίες αθλητές, ήθελαν απλώς να γυμναζόμαστε και να είμαστε κοντά στον αθλητισμό. Και κάπως έτσι έτυχε να μας ταιριάξει το πόλο, άλλωστε τόσο ο πατέρας μου όσο και η μητέρα μου έχουν παραδεχθεί «ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα σας ταίριαζε τόσο πολύ και στους δύο».

Βλέπετε, στην Ιαπωνία τα δημοφιλέστερα ομαδικά παιχνίδια είναι το μπέιζμπολ και το ποδόσφαιρο, ενώ πολύ κοντά έρχεται πλέον και το μπάσκετ. Το μπέιζμπολ είναι παραδοσιακά πρώτο, σίγουρα παίζει ρόλο και η παρουσία του Οτάνι Σιοουχέι στο MLB, την επαγγελματική λίγκα των ΗΠΑ, στην οποία αγωνίζεται με τους Λος Άντζελες Ντόντζερς. Σίγουρα αυτό τραβάει πολλά μικρά παιδιά στο άθλημα.

Από την Ιαπωνία στην Ελλάδα

Το 2022 η Εθνική ομάδα της Ιαπωνίας ήρθε στην Ελλάδα για καμπ προετοιμασίας. Κάποια στελέχη της ομάδας μού σύστησαν για πρώτη φορά τον Νίκο Καραμάνη, τον προπονητή του Υδραϊκού, ο οποίος τους είχε εκφράσει το ενδιαφέρον του για εμένα και τον συμπαίκτη μου, Μιτσούρου Τακάτα.

Όπως μου είπε εκ των υστέρων ο κόουτς Καραμάνης, με είχε δει να αγωνίζομαι σε τρία Παγκόσμια Πρωταθλήματα Νέων, το 2015, το 2017 και το 2019, και με είχε ξεχωρίσει. Έτσι, όταν το 2022 ήρθαμε στην Ελλάδα για προπονήσεις, μας προσέγγισε μαζί με τον υπεύθυνο ακαδημιών του Υδραϊκού, τον Μάρκελλο Σιταρένιο, με σκοπό να συμφωνήσουμε να αγωνιστούμε στο Ελληνικό Πρωτάθλημα.

Εγώ ήξερα φυσικά ότι η Ελλάδα έχει παράδοση στο άθλημα, έχοντας κατακτήσει και το Ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο. Πέρα από το πόλο όμως, γνώριζα και για τη χώρα, έχοντας διαβάσει Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, για τους 12 θεούς του Ολύμπου, τον Δία και τον Ποσειδώνα.

Πρέπει να ξέρετε μάλιστα ότι το προσωνύμιο της Εθνικής ομάδας πόλο της Ιαπωνίας εδώ και πολλά χρόνια είναι «Poseidon Japan»!

Μέχρι να έρθει αυτή η πρόταση, οι Ιάπωνες πολίστες δεν είχαμε πολλές ευκαιρίες να παίξουμε στο εξωτερικό. Ήμουν πολύ χαρούμενος λοιπόν που θα είχα την ευκαιρία να αγωνιστώ στην Ελλάδα και να εξελιχθώ ως παίκτης, ώστε να μπορώ να προσφέρω περισσότερα και στην Εθνική ομάδα της χώρας μου. Να βοηθήσω δηλαδή στην εξέλιξη του αθλήματος στο Ιαπωνία, αντλώντας εμπειρίες σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία είναι τόσο δυνατή στην υδατοσφαίριση.

Επιπλέον, η διαφορετικότητα της κουλτούρας, σε σχέση με την ιαπωνική, πιστεύω ότι συντελεί και στην ευρύτερη ανάπτυξή μου ως άνθρωπος. Πολλοί είναι εκείνοι που ταξιδεύουν, αλλά την εμπειρία του να ζήσεις, όπως εγώ, στο εξωτερικό για μεγάλο χρονικό διάστημα πιστεύω ότι την έχει μικρή μερίδα τυχερών ανθρώπων.

Η επικοινωνία, οι ανηφόρες και οι Ελληνίδες!

Η Ελλάδα δεν έχει τεράστια κτήρια σε σχέση με τη χώρα μου και σίγουρα η εικόνα που έχω, κυρίως από την Καστέλλα, την περιοχή όπου μένω και περνώ αρκετό από τον χρόνο μου, σε “ηρεμεί” κατά κάποιον τρόπο, απολαμβάνοντας την ομορφιά της ελληνικής θάλασσας που βρίσκεται στα πόδια σου.

Η πρώτη μας εμπειρία ωστόσο από την Ελλάδα ήταν περίεργη! Όταν φτάσαμε στην Αθήνα και πήραμε ταξί από το αεροδρόμιο για το ξενοδοχείο, ο οδηγός στη διάρκεια της διαδρομής είχε αναπτύξει υπερβολική ταχύτητα!

Κοιταχτήκαμε με τον συμπαίκτη μου κι αναρωτηθήκαμε αν ήρθαμε στην Ελλάδα για να πεθάνουμε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, πριν καν ξεκινήσουμε τις προπονήσεις μας! Ιδρώσαμε κι αρχίσαμε να ψάχνουμε τις ζώνες ασφαλείας! Τελικά φτάσαμε σώοι στο ξενοδοχείο, το οποίο σίγουρα είχε ωραία θέα αλλά όχι καλό φαγητό!

Εμείς δεν ξέραμε ελληνικά, οι συμπαίκτες μας δεν ξέρουν φυσικά ιαπωνικά, τα δικά μας αγγλικά ήταν τα απολύτως βασικά κι έτσι όλο αυτό κατέστησε την επικοινωνία μας με την ομάδα λίγο δύσκολη στην αρχή!

Θυμάμαι ότι ζήτησα από έναν συμπαίκτη μου το πρόγραμμα των αγώνων της ομάδας του Υδραϊκού στο Eurocup και εκείνος μου έστειλε το βιογραφικό του! Πότε τελείωσε το σχολείο, πότε πήγε στρατό, σε ποιες ομάδες πόλο έχει παίξει! Έστειλα το ίδιο ερώτημα και σε άλλο συμπαίκτη μου. Έλαβα ακριβώς τα ίδια. Κατάλαβα ότι κάτι ρωτούσα λάθος εγώ προφανώς, κάτι πήγαινε λάθος με τη μετάφραση! Είναι κάτι που θυμάμαι και με κάνει να γελάω ακόμη και τώρα!

Οι Έλληνες είναι ένας λαός με πολλή καλοσύνη μέσα του. Ειδικά οι γυναίκες.

Όταν μας έδωσαν αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις μας, στην αρχή δυσκολευτήκαμε αρκετά. Αυτοκίνητο με ταχύτητες (και όχι αυτόματο) είχαμε να οδηγήσουμε από τη σχολή οδηγών στην Ιαπωνία, όταν θα παίρναμε το δίπλωμα! Επιπλέον, ποτέ στη ζωή μας δεν είχαμε εμπειρία από ανηφόρες όπως αυτές της Καστέλλας και του Πειραιά!

Την πρώτη μέρα με αυτοκίνητο λοιπόν, ήμασταν σε μια απ’ αυτές τις ανηφόρες, οδηγούσε ο Μιτσούρου και προσπαθούσαμε απελπισμένα να παρκάρουμε, χωρίς όμως επιτυχία. Μια νεαρή κοπέλα μάς χτύπησε το τζάμι και μας έκανε νόημα να παρκάρει εκείνη το αυτοκίνητο αντί για εμάς. Το πάρκαρε πανεύκολα φυσικά, μας χαιρέτησε ευγενικά κι έφυγε! Γενικά, οι γυναίκες μάς παραχωρούν προτεραιότητα τακτικά, γι’ αυτό και τις θεωρούμε ιδιαίτερα ευγενικές!

Αυτό που μου αρέσει στους Έλληνες, βλέποντάς τους στη θάλασσα, στα Βοτσαλάκια της Καστέλλας, είναι ότι μοιάζει να μην τους απασχολεί τίποτα στη ζωή τους! Κάτι που φυσικά είναι αδύνατον να ισχύει, γιατί είμαι σίγουρος ότι φυσικά και θα τους απασχολούν πράγματα.

Αλλά είναι αυτή η αίσθηση ανεμελιάς που σου δίνει η θάλασσα. Παρατηρώ ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, παππούδες και γιαγιάδες, στην παραλία να απολαμβάνουν τον ήλιο και τη θάλασσα με τον τρόπο και τη ζωντάνια που το κάνουν οι νέοι.

Θα χρειαστεί να προσπαθήσω πάρα πολύ για να βρω κάτι που δεν μου αρέσει στην Ελλάδα! Όσο το σκέφτομαι, θα έλεγα, αστειευόμενος, τις πολλές ανηφόρες στους δρόμους!

Δεν μου αρέσει επίσης το ότι κάποιοι δεν σέβονται τους δημόσιους χώρους. Για παράδειγμα, οι τουαλέτες δεν είναι προσεγμένες καθόλου στους περισσότερους επισκέψιμους χώρους. Ούτε καν στα βασικά. Ούτε χαρτί δεν έχουν οι περισσότερες. Οι Ιαπωνικές τουαλέτες σε όλους τους δημόσιους χώρους είναι πεντακάθαρες.

Όσον αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι, κατά τη διάρκεια των αγώνων, όταν το ματς είναι σε κρίσιμο σημείο, πέφτει αρκετό “ξύλο”, πολλά χτυπήματα, και σίγουρα αυτό δεν μπορώ να πω ότι το απολαμβάνω! Μάλιστα, όταν φύγαμε για προετοιμασία με την Εθνική ομάδα της Ιαπωνίας για το Παγκόσμιο της Ντόχα, συνειδητοποίησα ότι είχα σπασμένα πλευρά! Αυτά όμως συμβαίνουν στους αγώνες.

Η μεγαλύτερη διαφορά στην κουλτούρα της Ελλάδας σε σχέση με εκείνη της πατρίδας μου είναι ότι στην πρώτη περίπτωση όλοι λένε τη γνώμη τους ελεύθερα. Εκφράζουν χωρίς δεύτερη σκέψη αυτό που θέλουν, τι τους αρέσει, τι δεν τους αρέσει. Ακόμα κι αν διαφωνούν, λένε αυτό που πιστεύουν.

Στην Ιαπωνία υπάρχει η Ιεραρχία και γενικά δεν παροτρύνεται η έκφραση διαφορετικής γνώμης, ειδικά προς κάποιον ανώτερο.

Προσωπικά λοιπόν, η ελληνική κουλτούρα μού ταιριάζει, δεν χρειάζεται να προσέχω ιδιαίτερα την κάθε μου λέξη, αλλά και συνολικά η προσαρμογή μου στην Ελλάδα είναι εύκολη, σε τέτοιον βαθμό που τη θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου!

Ο Υδραϊκός και το Ελληνικό Πρωτάθλημα

Αγωνίζομαι ως περιφερειακός στη δεξιά πλευρά, θέση στην οποία αγωνίζομαι και στην Εθνική ομάδα της Ιαπωνίας.

Το στιλ παλιχνιδιού που μου αρέσει είναι η κόντρα, δηλαδή η γρήγορη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση. Όταν έχω τη μπάλα, προσπαθώ να ψυχολογήσω τον αντίπαλο τερματοφύλακα, να σκεφτώ τι μπορεί να κάνει, και μετά προσπαθώ να σουτάρω. Εκείνη την ώρα δεν σκέφτεσαι τίποτα παραπάνω από το «τι καλά να μπει γκολ…».

Όσο για τα συναισθήματα, όταν η μπάλα καταλήξει στα δίχτυα…; Εξαρτάται από τη στιγμή. Αν είμαστε πολύ πίσω στο σκορ, δεν προκαλεί κανένα φοβερό συναίσθημα. Αλλά, εάν πρόκειται για ένα κρίσιμο γκολ που μπορεί να ανατρέψει το αποτέλεσμα ή να μας φέρει μια νίκη, τότε σίγουρα η αίσθηση που σου αφήνει είναι πολύ όμορφη.

Η παρουσία μου στην Ελλάδα είναι μια ευκαιρία, ένα σκαλοπάτι, να εξελιχθώ ως παίκτης. Παίζοντας εδώ, μπορώ να γίνω ευρύτερα γνωστός.

Για τη σεζόν 2024-2025 δεν έχω προσφορά ακόμη. Θα χαρώ πολύ, αν γίνει, όπως επίσης εξίσου θα χαρώ, αν έχω κάποια πρόταση είτε από άλλη ελληνική ομάδα είτε από ομάδα κάποιας άλλης χώρας. Αλλά σίγουρα αισθάνομαι ότι έχω να δώσω πολλά ακόμη εδώ και θέλω να συνεχίσω να παίζω στην Ελλάδα.

Οι συμπαίκτες μας, από την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε εδώ, μας έχουν φερθεί πολύ όμορφα. Για παράδειγμα, κάποια στιγμή μάς πήγαν να δούμε αγώνα μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Μαθαίνουν ιαπωνικές λέξεις να μας λένε, αντιγράφουν λέξεις που μαθαίνουν από άνιμε, τα ιαπωνικά κινούμενα σχέδια^. ομολογώ ότι μου έκανε εντύπωση, όταν είδα ότι κάποιος συμπαίκτης μου έχει κάνει τατουάζ το μάτι ενός χαρακτήρα άνιμε.

Στην Ιαπωνία σοκάρει κάτι τέτοιο, γιατί υπάρχει μία συγκεκριμένη κουλτούρα γύρω από αυτό. Όποιος έχει τατουάζ, για παράδειγμα, δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σε πισίνα ή δημόσια λουτρά και γενικά του απαγορεύεται η πρόσβαση σε κάποιους χώρους.

Στην Ιαπωνία το τατουάζ στο σώμα συνδέεται με την Γιάκουζα, την Ιαπωνική μαφία. Έτσι λοιπόν τρομάζει κάπως η ύπαρξή του, είτε είναι κάτι “χαριτωμένο” είτε όχι, και στη χώρα μου δεν είναι κάτι που συναντάς συχνά. Το αντίθετο θα έλεγα.

Το Ελληνικό Πρωτάθλημα είναι απαιτητικό. Οι πρώτοι Ιάπωνες που έπαιξαν σε αυτό ήμασταν εμείς, το 2022-2023, οπότε θέλαμε να αφήσουμε ένα θετικό στίγμα όσον αφορά στο επίπεδό μας. Το 2023-2024 οι Ιάπωνες που παίζουν πόλο στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί, είμαστε πλέον εννιά συνολικά σε διάφορες ομάδες.

Αυτό που είχα και έχω στο μυαλό μου ως παίκτης, ερχόμενος στην Ελλάδα, είναι η ευθύνη τού να παίζω με τέτοιον τρόπο ώστε η εκτίμηση που υπάρχει για τον Ιάπωνα παίκτη από τους Έλληνες να μεγαλώσει.

Οπότε, αναλογιζόμενος την προσπάθειά μου το 2022-2023, σκέφτομαι ότι έβαλα τα δυνατά μου και έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου.

Παράλληλα, με την παρουσία μας εδώ, αναπτύξαμε σχέση και με την ιαπωνική κοινότητα της Αθήνας. Νιώθω πολύ τυχερός. Τα μέλη της κοινότητας έρχονται και μας υποστηρίζουν και μας εμψυχώνουν στους αγώνες. Και πραγματικά νιώθω ευλογημένος γι’ αυτό και για τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στην Ελλάδα, οι οποίοι έχουν σχέσεις με την Ιαπωνία.

Θυμάμαι ένα παιχνίδι στο οποίο είχαν μαζευτεί πολλά μέλη της ιαπωνικής κοινότητας. Όλοι μαζί, μικροί και μεγάλοι, φώναζαν ρυθμικά «Γκάν-μπα-ρε, Γκάν-μπα-ρε!», το οποίο σημαίνει «βάλε τα δυνατά σου, επέμεινε, μην τα παρατήσεις!». Πλέον, το έχουν μάθει και οι συμπαίκτες μου και το λένε κι εκείνοι, «Γκάν-μπα-ρε, Γκάν-μπα-ρε!». Κι έτσι, όταν σκοράρω, ομολογώ ότι το συναίσθημα πολλαπλασιάζεται. Το να αγωνίζεσαι μακριά από τη χώρα σου αλλά ταυτόχρονα δίπλα σου να βρίσκονται συμπατριώτες σου, να σε παρακολουθούν και να χαίρονται με τη χαρά σου, είναι ένα συναίσθημα πολύ ξεχωριστό.

Αρχηγός στην Εθνική ομάδα

Πήρα το χρίσμα του αρχηγού της Εθνικής μας ομάδας, όταν ήμουν μόλις 22 ετών. Αυτό έγινε, παρότι είχαμε στο ρόστερ και μεγαλύτερους σε ηλικία παίκτες, κάποιους βετεράνους, και η αλήθεια είναι πως στην αρχή ένιωθα κάπως περίεργα. Με φώναξε κάποια στιγμή ο προπονητής μου και ανάμεσα σε άλλα μού είπε «θέλω να ηγηθείς της επόμενης γενιάς της ομάδας». Ήθελαν με αυτό τον τρόπο, με αυτό το μείγμα νέων και βετεράνων, να θέσουν τις βάσεις της επόμενης μέρας και εμείς, παίρνοντας το παράδειγμα από τους μεγαλυτέρους, να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.

Το ότι είμαι αρχηγός δεν με έχει αλλάξει, ούτε συμπεριφέρομαι διαφορετικά από τους υπόλοιπους παίκτες στην προπόνηση. Κυρίως έχει να κάνει με την εξωστρέφειά μας ως ομάδα, εκπροσωπώ την ομάδα στα ΜΜΕ και παράλληλα νιώθω την ευθύνη να αφήσω κάποια “κληρονομιά” με τις πράξεις μου.

Η Ιαπωνία δεν έχει μπει ποτέ στις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου. Οπότε αυτός είναι ο στόχος μου, ο δικός μου και της ομάδας. Αυτή είναι η…. δουλειά που πρέπει να κάνουμε. Το 2024 θα συμμετάσχουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Έχουμε έναν…. τοίχο μπροστά μας που μας χωρίζει από την οκτάδα. Αυτόν τον τοίχο λοιπόν πρέπει να τον ρίξουμε!

Έχω την εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα μου, όταν ακόμη ήμουν τεταρτοετής φοιτητής στο Πανεπιστήμιο, αγώνες που έγιναν όχι το 2020, όπως ήταν αρχικά προγραμματισμένο, αλλά το 2021 λόγω covid. Υπό μια έννοια, ήμουν λίγο… τυχερός σε αυτό το κομμάτι, γιατί, αν είχαν διεξαχθεί κανονικά, δεν θα είχα πάρει μέρος.

Έτσι, νιώθω ευγνώμων για την ευκαιρία, έστω κι αν παίζαμε χωρίς κόσμο στις κερκίδες.

Αντίθετα, η αδελφή μου, η οποία ήταν αρχηγός της Εθνικής ομάδας της Ιαπωνίας, θα έπαιζε το 2020, έχοντας αυτή την τιμητική θέση, αλλά το 2021 δεν αγωνίστηκε, καθώς ενδιάμεσα είχε αποσυρθεί.

Είναι κρίμα που τελικά δεν καταφέραμε να έχουμε και οι δύο ταυτόχρονη παρουσία σε αυτή την κορυφαία αθλητική διοργάνωση. Έτσι είναι η ζωή όμως και πάντα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε θετικά και με αίσθημα ευγνωμοσύνης γι’ αυτά που ζούμε.

Νιώθω τυχερός που έχω αγωνιστεί στην πατρίδα μου με την Εθνική ομάδα, τόσο σε Ολυμπιακούς Αγώνες όσο και σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αυτό που διεξήχθη στη Φουκουόκα. Δεν είναι κάτι που σου συμβαίνει τακτικά, δεν νομίζω ότι πολλοί αθλητές ζουν κάτι αντίστοιχο. Δυστυχώς κι εκεί δεν πετύχαμε τον στόχο μας, να μπούμε στην οκτάδα.

Το ίδιο έγινε και στο Παγκόσμιο της Ντόχα τον Φεβρουάριο του 2024, καθώς τερματίσαμε στη 13η θέση. Σίγουρα θα μπορούσαμε και καλύτερα, αλλά εξ αρχής ήταν πολύ δύσκολος ο όμιλος στον οποίον κληρωθήκαμε.

Ονειρευόμενος το μέλλον

Τα προσωπικά μου όνειρα είναι να γίνω ένας ευρύτερα γνωστός αθλητής του πόλο. Να καταφέρω κάποια στιγμή να αγωνιστώ σε μια κορυφαία ομάδα, κάτι που δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής κάποιος Ιάπωνας πολίστας. Και, φυσικά, να παίξω στο Champions League! Αυτοί είναι οι στόχοι και προς αυτήν την κατεύθυνση δουλεύω.

Η θέση του αρχηγού της Εθνικής ομάδας με βοηθά να χτίζω την αυτοπεποίθησή μου, έχοντας παράλληλα το βάρος της ευθύνης της θέσης μου. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ηγείται κανείς. Η προσωπική μου επιλογή είναι να ηγούμαι με παραδειγματισμό. Θέλω να δουλεύω πιο σκληρά από όλους, δείχνοντας έτσι, με τη στάση μου, τον δρόμο και στους συμπαίκτες μου.

Μακάρι κάποια στιγμή το άθλημα της υδατοσφαίρισης στην Ιαπωνία να γίνει τόσο δημοφιλές, ώστε να μπουν τα θεμέλια για να γίνει επαγγελματικό.

Ο Τόι Σουζούκι είναι αρχηγός της Εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης της Ιαπωνίας.

Επιμέλεια κειμένου: Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος

*Ευχαριστούμε θερμά την κυρία Ανδριάνα Κάλφα-Ubunuki, personal excellence coach με ιαπωνικές επιρροές και μεθοδολογίες, για την ουσιαστική συμβολή της στην πραγματοποίηση της συνέντευξης.

CHECK IT OUT: Βαγγέλης Ζιάγκος: Όσο υπάρχουν Ιάπωνες

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η Μεγάλη του Πόλο Σχολή