Οι Ισπανοί πιθανώς να είναι και οι τελευταίοι των Μοϊκανών.
Είδαν, βίωσαν, βάσισαν μια ολόκληρη -την τελευταία ποδοσφαιρική- επανάσταση στο ότι το μέγεθος δεν μετράει. Μόνο η μπάλα. Μόνο οι επαφές. Μόνο η τεχνική. Δεν έχουν σημασία το μπόι, το πλάτος, ο όγκος, το εμβαδόν, αλλά το άγγιγμα, το κοντρόλ, η πάσα, το φάλτσο.
Κάθε σωματομετρική αδυναμία μπορεί να υπερκαλυφθεί από ένα τεχνικό πλεονέκτημα. Κανείς και ποτέ δεν κρίνεται, δεν αξιολογείται, δεν αντιμετωπίζεται με βάση το τι το κορμί του δείχνει και τι εκτιμάται πως μπορεί να δείξει.
Από τα εννιά του ήταν στις ακαδημίες της Μπέτις ο Φαμπιάν Ρουίθ. Στο ξεκίνημα της εφηβείας δεν ξεπερνούσε το 1.60. Προέκταση των ποδιών του η μπάλα, κολλημένη όπως και όποτε ήθελε σε δαύτα, αλλά για τους υπεύθυνους των φυτωρίων των «Béticos», παραδόξως, δεν έφτανε.
Όσο μεγάλωνε, τόσο μεγάλωναν και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στο γήπεδο από τους πιο ανεπτυγμένους συνομηλίκους του. Αυτός όμως εκεί. Και η μητέρα του, η Τσάρι, δίπλα. Ολημερίς στο μεροκάματο, στο όποιο μεροκάματο, του ποδαριού συνήθως, για να μπορέσει να φέρει βόλτα τους τρεις κανακάρηδες της.
Καλοκαίρι σε καλοκαίρι, από τα 14 στα 15, άλλαξαν τα πάντα. Δεν πήρε μπόι απλώς, γιγαντώθηκε. Σε έναν χρόνο ψήλωσε τριάντα πόντους και έφτασε -παρά έναν- στους 190. Αυτομάτως άλλαξαν και η θεώρηση, ο ρόλος, η θέση, τα πάντα. Διαφορετική και η οπτική με την οποία, πλέον, αντιμετωπιζόταν. Φάνηκε από την πρόσληψη της μαμάς ως καθαρίστριας στο προπονητικό των «Verdiblancos».
Από εκεί, μόνο ψηλότερα είχε. Στο γήπεδο πια. Αφού… επιβεβαιώθηκε το επαγγελματικό μονοπάτι του, ακολούθησε τα προβλεπόμενα. Δανεικός στην Έλτσε ένα φεγγάρι, για να συνηθίσει, να μάθει τις απαιτήσεις, να αντρέψει το ολοκαίνουργιο σώμα του, να δυναμώσει, να πλατύνει, να συνηθίσει στο ξύλο.
Επιστρέφοντας, για βασικός πια, στη Σεβίλλη, μια χρονιά μόνο χρειάστηκε. Η Νάπολι έδωσε 30 εκατ. ευρώ κατόπιν υπόδειξης του Κάρλο Αντσελότι και, ως Πρωταθλητή Ευρώπης U21 -με προπονητή τον νυν Ισπανό εκλέκτορα- μα και παράλληλα καλύτερο παίκτη της διοργάνωσης, τον πήρε στις παρυφές του Βεζούβιου.
Τέσσερα χρόνια πέρασε στο Campionato. Βίωσε τη μετάβαση των Ναπολιτάνων σε διεκδικητές του scudetto, το άγγιξε, εκτός όμως από ένα Κύπελλο δεν πανηγύρισε τίποτα. Το στάτους του όμως όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκε αλλά συνεχώς αναβαθμιζόταν.
Ισπανός χαφ στην τεχνική, στην οξυδέρκεια, στην κατάρτιση, Ισπανός χαφ με το ISO επάρκειας του διεθνή (ο νυν τεχνικός του στην Παρί Σ.Ζ., ο Λουίς Ενρίκε, ήταν και αυτός που τον κάλεσε για πρώτη φορά), προσαρμοσμένος όμως και σε μέτρα σωματικά όχι και τόσο συνήθη για τον τρόπο παιχνιδιού, την -έστω πρότερη- ποδοσφαιρική φιλοσοφία των «Rojiblancos».
Τόσο που σταδιακά έμοιαζαν αυτά υπέρτερα, ειδικά στο συνταίριασμα στο κέντρο των Ίβηρων με έναν άλλον… Γκιούλιβερ, τον ισοϋψή του Ρόδρι. Δεν λανσαρίστηκε συνεργασία στο Euro 2020, όπου μόνο από τον πάγκο ήρθε, όποτε ήρθε. Δεν λανσαρίστηκε ούτε στο Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου δεν πήγε καν.
Από τα προκριματικά όμως του Euro 2024 ακόμα και οι τελευταίοι των Μοϊκανών ακολούθησαν. Στην πιο κοντή ομάδα των γερμανικών γηπέδων είναι υπερ-απαραίτητος. Όχι γιατί κάνει, όπως κάποτε, κορδελάκια. Αυτά τα βρίσκουν πια από τους μπροστινούς οι Ισπανοί. Και -εδώ είναι η “εξέλιξη”- τους φτάνει να τα βρίσκουν μόνο από δαύτους.
Είναι και λογίζεται υπερ-απαραίτητος, γιατί έχει το εκτόπισμα, γιατί κρατάει τα μπόσικα. Έχει την τεχνική να προσφέρει την κάλυψη και την ισορροπία όπου και όπως αναζητείται. Και ας προέρχεται από τη χειρότερη σε επίπεδο χρόνου συμμετοχής σεζόν της καριέρας του (από τότε που έσκασε από το αβγό) στο Παρίσι.
Θα ήταν ακόμα χειρότερη, αν δεν συμμάζευε την κατάσταση στο δεύτερο μισό της χρονιάς. Ακόμα και έτσι, ακόμα και με προπονητή που τον λατρεύει, ακόμα και εκεί, στην «Πόλη του Φωτός», βρίσκεται, όχι γιατί είναι “Ισπανός χαφ” αλλά γιατί είναι ένας μέσος που μπορεί να ακολουθήσει τις αθλητικές νόρμες και τις απαιτήσεις του σύγχρονου ποδοσφαίρου, ανεξαρτήτως των καταλοίπων του «τίκι-τάκα».
Γκολ/ασίστ το 2023-2024 στους Παριζιάνους έδινε κατά μέσο όρο ένα ανά… έξι ημίχρονα. Στην πρεμιέρα του Euro χρειάστηκε σκάρτα τέσσερα λεπτά για να τα κάνει και τα δύο, προσυπογράφοντας εκεί, στο ημίωρο ουσιαστικά, τη νικηφόρο πρεμιέρα της Ισπανίας στη διοργάνωση.
Διάολε, χρειαζόταν. Για να διακρίνει, να θυμίσει, να τιμήσει. Το «8» φοράει…
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα για το EURO 2024