Μαύρο γυαλί ηλίου στο πρόσωπο, με πλευρικό κάλυμμα. Να μη φαίνονται από καμία γωνία τα μάτια του. Σοβαρός-σοβαρός, σχεδόν παράταιρος μέσα στο γενικό ξεφάντωμα κόσμου και αθλητών.
Ακόμα κι όταν η τηλεοπτική κάμερα εστιάζει πάνω του και το όνομά του αναγγέλλεται, τίποτα. Ούτε χαμόγελο. Ένα ράθυμο σήκωμα του δεξιού χεριού, εν είδει χαιρετισμού, άντε να τελειώνουμε. Να πάμε στο προκείμενο. Στο κυνήγι των τεσσάρων Χρυσών. Της ιστορίας.
Τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων του 1984. Ο Καρλ Λιούις στο έτος κατά το οποίο έχει βαλθεί να μιμηθεί το είδωλό του. Τον Τζέσε Όουενς, του τετραπλού χρυσαφιού στους Ολυμπιακούς του 1936. Ναι, θα τα καταφέρει. Αλλά όχι, αντί να μπει στις καρδιές των Αμερικανών, προκαλεί ειρωνεία. Αποδοκιμασία. Μέχρι και απέχθεια.
Θα γίνει ο κορυφαίος αθλητής του στίβου όλων των εποχών, θα σπάσει Παγκόσμια ρεκόρ σε διαφορετικά αγωνίσματα, θα γίνει ο «γιος του ανέμου». Σε καμία περίπτωση ωστόσο ο αγαπημένος αθλητής των συμπατριωτών του. Η συγκεκριμένη χρονιά συμπυκνώνει το αθλητικό μεγαλείο του κορυφαίου των κορυφαίων και ταυτόχρονα εξηγεί το παράδοξο της απόστασης (στην οποία κρατήθηκε) από τον μέσο Αμερικανό φίλαθλο.
Στο «Χίλια εννιακόσια ογδόντα τέσσερα» (έτσι, ολογράφως, κατά την πρωτότυπη γραφή του τίτλου του μυθιστορήματος), ο Τζορτζ Όργουελ περιγράφει μια δυστοπία. Ανθρώπους να βρίσκονται υπό συνεχή παρακολούθηση, τον «Μεγάλο Αδελφό» να… βλέπει. Για τον Λιούις, ήταν η παρακολούθηση της συμπεριφοράς του, της στάσης του, των επιλογών του που δεν τον κατέστησε αγαπητό.
Μεταξύ μας, καρφάκι δεν του κάηκε. Μπροστά στα αθλητικά του επιτεύγματα, τι είναι η… αλαζονεία; Γρήγορος σαν τον άνεμο στα σπριντ, αλτικός λες και αυτός ακριβώς τον παρέσερνε ολοένα και πιο μακριά στο μήκος. Μέχρι τα 10 Ολυμπιακά μετάλλια και τα άλλα τόσα (σε) Παγκόσμια. Με 17 εξ αυτών Χρυσά!
Εκατό μέτρα, 200, σκυταλοδρομία 4×100, μήκος. Οι τέσσερεις υποστάσεις του θεού του στίβου.
Big brother isn’t watching you!
Γεννηθείς την πρώτη μέρα του Ιουλίου του 1961 στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, μεγαλώνει στο Γουιλινγκμπόρο του Νιου Τζέρσεϊ. Αθλητική οικογένεια και δη στιβική. Από τη σχετική κατεύθυνση που ορίζουν οι προπονητές γονείς ξεφεύγει ο μεγαλύτερος αδερφός. Ο Κλιβ παίζει επαγγελματικά ποδόσφαιρο. Το δικό μας ποδόσφαιρο, soccer.
Ο μπαμπάς, Γουίλιαμ, και η μαμά, Έβελιν Λόουλερ, παλιά εμποδίστρια με ρεκόρ ΗΠΑ, “τρέχουν” έναν τοπικό σύλλογο, από τον οποίον θα αναδειχθεί και η κόρη. Η Κάρολ, του Χάλκινου μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1983 στο μήκος.
Τον Φρέντερικ Κάρλτον εκείνη δεν τον φωνάζει «Καρλ». Αν και μικρότερή του, τον αποκαλεί «Shorty». «Κοντούλη». Παίρνει απότομα ύψος στα 15 του, περπατάει μάλιστα με πατερίτσες για μερικές εβδομάδες, έως ότου αποδεχτεί ο οργανισμός του την αλλαγή.
Το 1968, οπότε ο Μπομπ Μπίμον “πετάει” στα 8.90μ. στο Μεξικό και κάνει το Παγκόσμιο ρεκόρ που όλοι λένε ότι θα μείνει για… αιώνες, ο Λιούις είναι επτά ετών. Έχει εκδηλώσει ήδη συμπάθεια για το άλμα εις μήκος, το οποίο θα γίνει το αγαπημένο του αγώνισμα. Το πιο απαιτητικό, κατά τη γνώμη του.
Τρία χρόνια αργότερα, το ’71, συναντά από κοντά και το ίνδαλμά του. Μαζί με έναν ξάδερφό του φωτογραφίζονται με τον Όουενς. Τον άνθρωπο που είχε πρωτεύσει στα 23 του, μπροστά στον Αδόλφο Χίτλερ στο Βερολίνο, σε 100, 200, 4×100 και μήκος. Σύντομα θα του καρφωθεί στο μυαλό να πετύχει κάποτε ό,τι και ο ζωντανός (όχι για πολύ ακόμη) μύθος.
Τον θέλουν τα καλύτερα κολέγια, ανάμεσά τους και το σχετικά κοντινό Βιλανόβα, της μεγάλης παράδοσης στον στίβο. Εκείνος επιλέγει το μακρινό Χιούστον, ώστε να είναι εντελώς ανεξάρτητος. Να δει πόσα απίδια πιάνει σε ένα ουδέτερο περιβάλλον, δίχως να έχει κοντά τους δικούς του.
Ο Καρλ Λιούις σε ηλικία 12 ετών (αριστερά) μαζί με τον μυθικό Τζέσε Όουενς (με το ανοιχτόχρωμο μπουφάν).
Γνωρίζει τον Τομ Τέλεζ, προπονητή του καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του στο εξής, πηδάει 8.35μ. Δεν είναι ούτε 19 ετών, μα κάνει σημαντικές επιδόσεις και στα σπριντ. Τέρας ταχυδύναμης και έκρηξης, πιάνει το όρια στο αγαπημένο του άλμα για τους Ολυμπιακούς της Μόσχας, στους οποίους ετοιμάζεται να συμμετάσχει και στη σκυτάλη. Μα έχουμε Ψυχρό Πόλεμο, οι ΗΠΑ μποϊκοτάρουν το μεγάλο αθλητικό ραντεβού.
Το 1981 πηδάει 8.62 και τρέχει το 100άρι σε 10 δευτερόλεπτα ακριβώς. Κορυφαία επίδοση όλων των εποχών… εκτός υψομέτρου. Εκείνη την εποχή τα Παγκόσμια ρεκόρ στα δύο συγκεκριμένα αγωνίσματα, αλλά και στα 200μ., είχαν σημειωθεί στο Μέξικο Σίτι! Κοντά στον… ουρανό.
Στο εθνικό Πρωτάθλημα των ΗΠΑ πρωτεύει σε 100άρι και μήκος, παρότι διεξάγονται ταυτόχρονα και αναγκάζεται να παρατήσει για λίγο το σκάμμα, ώστε να λάβει μέρος στην κούρσα.
Ο πιτσιρικάς μπορεί να απειλήσει μέχρι και το -ήδη- στοιχειωμένο ρεκόρ του Μπίμον. Στην Ιντιανάπολις το επόμενο έτος ένα οριακά άκυρο άλμα του υπολογίζεται ότι τον φτάνει 9.14μ. πέρα από τη γραμμή της βαλβίδας! Το 1983 διεξάγεται το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και ο Λιούις αρχίζει να χτίζει τον δικό του μύθο.
Ανεβαίνει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου σε 100, 4×100 και μήκος. Στο αλτικό αγώνισμα δεν έχει προκριθεί στο Ελσίνκι ο Λάρι Μάιρικς, ο τελευταίος άνθρωπος που είχε νικήσει τον Λιούις. Κερδίζει άνετα το νέο αστέρι, το ίδιο και στα 100μ. τον κάτοχο του Παγκόσμιου ρεκόρ, Κάλβιν Σμιθ. Το WR (World Record) συνοδεύει τον Καρλ στο 37.86’’ της σκυταλοδρομίας. Στα 200 δεν κατεβαίνει, παρότι με 19,75’’ λίγο νωρίτερα παραλίγο να σπάσει το Παγκόσμιο ρεκόρ του Πιέτρο Μενέα (19,78’’, σε υψόμετρο εκείνου).
Ο Καρλ Λιούις σε ανάρτησή του στο Instagram μνημονεύει την καθοριστική συμβολή του Τομ Τέλεζ στην καριέρα του.
Το 1984 ως ζέστη-κρύο
Στη χώρα του και στο δικό του Λος Άντζελες, ως αθλητής του Σάντα Μόνικα, ο Λιούις έχει ξεκάθαρο στόχο τα τέσσερα Χρυσά. Να γίνει ο σύγχρονος Τζέσε Οουενς. Στα 23 του και ο ίδιος. Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, η λαμπαδηδρόμος που μπαίνει στο Coliseum κρατώντας τη φλόγα και κάνει τον γύρο του σταδίου (προτού την αφήσει στον παλιό δεκαθλητή, Ράφερ Τζόνσον, για να ανάψει τον βωμό) λέγεται Τζίνα Χέμφιλ. Είναι η εγγονή του -μακαρίτη πλέον- Όουενς…
Έχοντας ασχοληθεί και με την υποκριτική και το τραγούδι (!), ο υπεραθλητής έχει απορρίψει τον ρόλο του ινδάλματός του σε μια τηλεταινία. «Θέλω τα πολλά λεφτά, ως πρωταγωνιστής», εξηγεί. Και αφοσιώνεται στον αθλητικό του, τετραπλό, ρόλο. Θέλει και την ησυχία του. Εξασφαλίζει συνεπώς πως δεν θα διαμένει μέσα στο Ολυμπιακό χωριό. Σχολιάζεται αρνητικά, ότι την έχει δει ντίβα.
Ξεκίνημα, με τα 100μ. Σχολιάζει με ύφος πως «περπατούσα σε όλη την κούρσα» για την πρώτη προκριματική. Άλλη μια διαδικαστική τρεις ώρες αργότερα, γρηγορότερος όλων στις ημιτελικές την επομένη, το ίδιο και στην τελευταία κούρσα.
Κατεβαίνει τα δέκα δεύτερα, παρότι υψώνει τα χέρια στο τέλος, στον τελικό με τη μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ πρώτου και δεύτερου. Ψηλός για 100άρης (1.88μ.), έχει εύλογα υποτονική εκκίνηση, μα σκορπάει τη σκόνη του χάρη στον μεγάλο διασκελισμό και επιταχύνοντας μετά τα 50μ.
Οι πανηγυρισμοί του (κατα)κρίνονται (ως) επιδεικτικοί. Σχολιάζεται αρνητικά το ότι παίρνει την αμερικανική σημαία από έναν στημένο επί τούτω φίλο του.
Όσο κάποιοι προσπαθούν να κάνουν την τρίχα τριχιά, αυτός δεν προλαβαίνει να πάρει ανάσα. Μερικές ώρες ύπνου, προκριματικά μήκους με 8.30 σχεδόν κοιμισμένος, δύο κούρσες 200μ. την επομένη.
Το απόγευμα ο τελικός στο μήκος. Η μεγάλη στιγμή των Αγώνων, η προσπάθειά του να σπάσει το 8.90μ. του Μπομπ Μπίμον. Έτσι έχει διαφημιστεί, τουλάχιστον.
Στην πράξη, ο Λιούις κάνει ό,τι και στα περισσότερα μίτινγκ. Άλτης με ελάχιστες άκυρες προσπάθειες ούτως ή άλλως, ξεκινάει με μία που κόβει τα πόδια των αντιπάλων του. Στα 8.54, εν προκειμένω. Κάνει άλλη μία (περιέργως άκυρη) και… τέλος. Δεν χρειάζεται να ξαναπηδήσει. Οι υπόλοιποι παλεύουν οριακά να ξεπεράσουν τα 8μ…
Δεν πά’ ο ίδιος ο Μπίμον να εμφανίζεται στην τηλεόραση πριν την έναρξη του τελικού και να λέει σε μαγνητοσκοπημένο μήνυμα «I hope you make it, kid»; Το… παιδί έχει μπροστά του άλλους δύο τελικούς και πάει πάσο σε τέσσερεις προσπάθειες, προκαλώντας το γιουχάισμα του κοινού. «Σοκαρίστηκα, αλλά, αν το καλοσκεφτείς, είναι κολακευτικό να σε αποδοκιμάζουν, επειδή θέλουν να σε απολαμβάνουν περισσότερο», την… φέρνει ωραία στον κόσμο.
Ανεβαίνει στο ψηλότερο σκαλί και με το 19.80’’ στα 200μ., τρίτη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών και Ολυμπιακό ρεκόρ. Παγκόσμιο στα 4×100 (37.83’’, χάρη στο δικό του 8.94’’), ως τελευταίος όπως πάντα στη σκυταλοδρομία, γράψιμο ιστορίας. Άλλο WR δεν σημειώνεται στους Αγώνες του Λ.Α.
Από το 1948 και την Ολλανδή Φάνι Μπλάνκερς-Κουν (μόνο σε δρομικά αγωνίσματα όμως και σε εποχή με πολύ μικρότερο ανταγωνισμό) είχε να εμφανιστεί αθλητής του στίβου με τέσσερα Χρυσά στους ίδιους Ολυμπιακούς. Ήταν και το έτος συγγραφής του «Nineteen Eighty-Four»! Άλλωστε, το 1984 επελέγη από τον Όργουελ ως αναριθμημένο το 1948…
Τα μάτια όλου του πλανήτη είναι πια στραμμένα πάνω του. Για καλό και για κακό. Παρακολουθούν κάθε κίνησή του και οι χορηγοί του, απ’τους οποίους πολλοί αποσύρονται! Την Coca-Cola την έχει απορρίψει ο ίδιος, πριν τους Αγώνες. «Μετά θα βρούμε καλύτερες χορηγίες. Η αξία του θα έχει φτάσει εκείνη του Μάικλ Τζάκσον», η ατάκα του ατζέντη του, Τζο Ντάγκλας. Πού να ‘ξερε…
2 + 2 = 5
Ενοχλεί το υφάκι του, η υποτίμηση των συναθλητών του, ακόμα και το εξεζητημένο ντύσιμό του, το οποίο παρομοιάζεται με καπετάνιου πλοίου που φοράει αθλητικά παπούτσια. Η Coca Cola αποσύρει την προσφορά της, η Nike (που τον έχει πελάτη από το 1981) τερματίζει τη συνεργασία τους στο τέλος του 1984!
Παράλογο, φαινομενικά. Σαν το «2 + 2 = 5» στην ομώνυμη δυστοπική νουβέλα. Η πράξη που δεν αποδεικνύεται μαθηματικά και που απαντάται από τον 18ο αιώνα (για να γίνει και κομμάτι από τους Radiohead) στον Όργουελ έχει να κάνει με την Αστυνομία της Σκέψης. «Στο τέλος το Κόμμα ανακοίνωσε πως 2 + 2 κάνει 5 κι εσύ έπρεπε να το πιστέψεις», γράφει ο Βρετανός.
Για τον Αμερικανό των… δύο συν δύο Χρυσών Ολυμπιακών μεταλλίων, το 1984 “κρύβει” και ένα πέμπτο σπουδαίο επίτευγμα. Το μοναδικό του Παγκόσμιο ρεκόρ που στέκει έως σήμερα. Το 8.79 στον κλειστό στίβο από τον Ιανουάριο της συγκεκριμένης σημαδιακής χρονιάς.
Στους Ολυμπιακούς αναδύεται και με τον πιο άκομψο τρόπο το ερώτημα για τη σεξουαλικότητά του. Ο Άγγλος Ντέιλι Τόμπσον κερδίζει (πάλι) στο δέκαθλο και πανηγυρίζει φορώντας ένα μπλουζάκι που γράφει μπροστά «Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος αθλητής του κόσμου γκέι;». Δεν κατονομάζει τον Λιούις, αλλά είναι σαφές πως τον υπονοεί.
«Δεν με ενδιαφέρει η άποψη του κόσμου, ποτέ δεν με ενδιέφερε», το μότο του Αμερικανού πολυαθλητή. Κι άσε τους άλλους να αναρωτιώνται για το τι κάνεις στο κρεβάτι σου, γιατί θέλεις να κερδίζεις πολλά λεφτά ως επαγγελματίας σε ένα ερασιτεχνικό αθλητικά περιβάλλον, γιατί δεν κάνεις το χατίρι του μέσου φιλάθλου στους αγώνες σου…
Ο Καρλ Λιούις στο εξώφυλλο του Sports Illustrated.
Πάντα μέσα σε αυτό το χορταστικό 1984, ο Λιούις επιλέγεται στο ντραφτ του ΝΒΑ από τους Σικάγο Μπουλς (!) και σε εκείνο του ΝFL από τους Ντάλας Κάουμποϊς. Δίχως να έχει παίξει ποτέ του μπάσκετ ή football! Οι άνθρωποι του αθλητισμού, αν μη τι άλλο, του τρέφουν την απόλυτη εκτίμηση.
Δεν απαρνιέται βέβαια τον στίβο και περνάει στην εποχή της μεγάλης κόντρας με τον Μπεν Τζόνσον. Ενώ στο μήκος δεν χάνει από κανέναν, ούτε από τον (απόντα λόγω σοβιετικού μποϊκοτάζ το ‘84) Ρόμπερτ Εμιγιάν, ο οποίος φτάνει να πηδήξει 8.86μ. σε υψόμετρο, στα 100μ. ο Λιούις βλέπει κάμποσες φορές την πλάτη του Καναδού.
Χάλκινος στο Λ.Α. (σε 100 και 4×100), ο Τζόνσον συντρίβει το Παγκόσμιο ρεκόρ στη Ρώμη το 1987. Τρέχει σε 9.83’’ στον τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, αφήνει στο 9.93’’ τον μεγάλο του αντίπαλο. Ο τελευταίος κατηγορεί ευθέως τον νικητή πως είναι ντοπαρισμένος, αφότου όμως τα έχει βάλει και με τους κριτές (που και καλά δεν χρέωσαν τον Τζόνσον με άκυρη εκκίνηση) και έχει προσθέσει πως… πόναγε η κοιλιά του.
Δικαιολογίες ενός bad loser; Όχι. Στους Ολυμπιακούς της Σεούλ, στην πιο βρόμικη κούρσα όλων των εποχών, με έξι φιναλίστ να εμπλέκονται (πριν, τότε ή μετά) σε υποθέσεις αναβολικών, ο Λιούις αποτυγχάνει… σε πρώτο χρόνο να εκπληρώσει την υπόσχεση στη μητέρα του. Την προηγούμενη χρονιά πέθανε ο πατέρας του και τον έθαψε, σφίγγοντας στο χέρι του το δικό του Χρυσό μετάλλιο από τα 100μ. στο Λος Άντζελες. «Μην ανησυχείς, θα πάρω κι άλλο», είπε στη μάνα του.
Το παίρνει με 9,92’’, παρότι ο Τζόνσον κάνει νέο Παγκόσμιο ρεκόρ με 9.79’’. Τρεις ημέρες αργότερα ο Καναδός πιάνεται ντοπέ. Του αφαιρείται μάλιστα και το Χρυσό στο Παγκόσμιο του ’87, με αποτέλεσμα ο Λιούις να καμαρώνει για τρία Χρυσά και στη Ρώμη (100, 4×100, μήκος).
Ο Καρλ Λιούις σε γύρο του θριάμβου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984.
Με happy (και τόσο ταιριαστό) end
Στη Νότια Κορέα είναι επίσης πρώτος στο μήκος και δεύτερος στα 200, αλλά δεν είναι και για να… καμαρώνει. Ο Γουέιντ Έξουμ, τότε Διευθυντής αντι-ντόπινγκ κοντρόλ της Αμερικανικής Ολυμπιακής Επιτροπής, αποκαλύπτει το 2003 ότι ο Λιούις είχε αποτύχει (όπως πολλοί συναθλητές του) σε τρία ντραγκ τεστ στα τράιαλς, πριν τους Αγώνες του 1988. Ανιχνεύτηκαν ουσίες που διατίθεντο ελεύθερα. Μέσα σε συμπληρώματα διατροφής και σε φάρμακα για αλλεργίες, αλλά απαγορευμένες στον χώρο του. Διεγερτικά ελάχιστα πάνω από το επιτρεπόμενο όριο, αλλά… από πάνω του.
Καθηγητές ιατρικής επιβεβαίωσαν ότι τέτοιες ουσίες σε τέτοια επίπεδα δεν βοηθάνε επί της… ουσίας έναν αθλητή να βελτιώσει την απόδοσή του, η IAAF ενημέρωσε πως είχαν ακολουθηθεί οι δέουσες διαδικασίες, τα δικά του ρεκόρ δεν ακυρώθηκαν. Ως διαπρύσιος κήρυκας πάντως της σχετικής καθαρότητας στον αθλητισμό, δέχτηκε ισχυρό πλήγμα μετά το τέλος της καριέρας του.
Ενόσω εκείνη βρίσκεται στα ντουζένια της, δέχεται πλήγμα στον εγωισμό του με την ήττα στον τελικό του μήκους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τόκιο. Θριαμβευτής και το 1991 σε 100 και 4×100, με Παγκόσμια ρεκόρ μάλιστα, σπάει επιτέλους κι εκείνο του Μπίμον. Ο Μάικ Πάουελ ωστόσο, στη «μέρα που οι άνθρωποι πέταξαν», πηδάει ακόμα μακρύτερα. Στα 8.95μ., έναντι 8,91!
Πάνε και τα 10 χρόνια του αήττητου που διατηρούσε (σε 65 διαφορετικούς αγώνες) στο άλμα εις μήκος, πάει και το 15-0 ειδικά επί του Πάουελ στις μεταξύ τους κόντρες… Στον βρόντο και τα τέσσερα συνεχή άλματα με πάνω από 8.80! Για πρώτη φορά σε World Championship ανεβαίνει σε διαφορετικό από το πιο ψηλό σκαλί του βάθρου. Του συμβαίνει και το ’93, όταν τερματίζει τρίτος στα 200μ. του Παγκόσμιου της Στουτγκάρδης.
Το 1992, στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης (όπου κερδίζει σε μήκος και 4×100), δεν έχει καταφέρει καν να περάσει στα 100μ. και τα 200μ. μέσω των αμερικανικών τράιαλς. Αρχίζουν και οι τραυματισμοί, χάνεται για χρόνια και πολύς κόσμος τον θεωρεί παλαίμαχο. Μέγα λάθος.
Το φινάλε το γράφει ο ίδιος, με τους δικούς του, θριαμβευτικούς, όρους. Σε Ολυμπιακούς Αγώνες πάλι στη χώρα του. Το 1996 στην Ατλάντα. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, με το 8.67 έναντι 8.64 του Πάουελ και τη ρεβάνς για την (ας την πούμε) αποτυχία του στο Τόκιο, έχει θεωρηθεί από πολλούς πως έχει γράψει το ιδανικό Ολυμπιακό τέλος στην παρουσία του στο σκάμμα.
Ο Καρλ Λιούις στο αγώνισμα του μήκους στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης.
Με πατημένα εν τέλει τα 35, τρίτος και καταϊδρωμένος στα τράιαλς (και για μια… νυχιά από τον τέταρτο), κατεβαίνει και στην Ατλάντα. Πριν την τελευταία του προσπάθεια στον προκριματικό είναι 15ος. Πίσω και από τον Σπύρο Βασδέκη. Η αθλητική του νεκρολογία, γραμμένη από χρόνια σε διάφορα Μέσα, είναι έτοιμη προς δημοσίευση.
Το «send» στους “παλαιολιθικούς” υπολογιστές δεν πατιέται ποτέ. Ο γερασμένος «γιος του ανέμου» παίρνει φόρα, πατάει καλά και στέλνει τον εαυτό του στα 8.29μ. Προκρίνεται ως πρώτος. Στον τελικό κάνει 8.50, ήτοι 21 εκατοστά περισσότερα από τον δεύτερο Τζέιμς Μπέκφορντ. Ο Πάουελ μένει πέμπτος και με τη μούρη μέσα στην άμμο. Μπρούμυτα πεσμένος μετά την τελευταία του προσπάθεια, αναλογίζεται τη δική του τελευταία -χαμένη- ευκαιρία.
Ο Λιούις, από την πλευρά του, μαζεύει μερικούς κόκκους μέσα σε ένα μπουκαλάκι, ως ενθύμιο για την τελευταία μεγάλη παράστασή του. Μέχρι και που δακρύζει αυτό το ρομπότ κατά την ανάκρουση του Εθνικού ύμνου. Μέχρι και που αποθεώνεται από ένα στάδιο γεμάτο από (τους τόσο δύσκολους ως προς τη γενικότερη αποδοχή του, εν αντιθέσει με το κοινό σε κάθε άλλο κράτος) συμπατριώτες του.
Τρίτος αθλητής με τέσσερα Χρυσά σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο ίδιο αγώνισμα, δεύτερος ως προς τον στίβο. Μονάχα ο θρύλος της δισκοβολίας, Αλ Έρτερ, το είχε… διαπράξει στο παρελθόν. Ένατο Χρυσό μετάλλιο, άρα και πρώτος μαζί με εκλεκτή παρέα (Νούρμι, Λατίνινα, Σπιτς), πριν τους ξεπεράσει ο Μάικλ Φελπς.
Αλλά… όχι, τι σόι Καρλ Λιούις θα ήταν, αν το τέλος της καριέρας του ερχόταν με δάκρυα χαράς και φιλάθλους να τον ραίνουν με λουλούδια, ζητωκραυγάζοντας το όνομά του; Ο τύπος θέλει κι άλλο, να είναι ο μοναδικός πρώτος (sic), να φτάσει τα 10 Χρυσά.
Πώς; Μα με το να συμμετάσχει και στη σκυταλοδρομία τέσσερεις ημέρες αργότερα. Και τι έγινε που την είχε παρατήσει χρόνια, που τέσσερεις συναθλητές του δούλευαν επίσης για χρόνια τις αλλαγές, ώστε να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους στο μέγιστο ραντεβού; Λεπτομέρειες, για τον ίδιο. Δεν του περνάει, τα ακούει μάλιστα δημοσίως από τον Τζον Ντράμοντ, τον οποίον και βλέπει μαζί με τους άλλους τρεις σπρίντερ να τερματίζουν δεύτεροι. Βλέποντας την πλάτη των -επιγόνων του Μπεν Τζόνσον– Καναδών…
Και έζησαν αυτοί καλά.
Κι εκείνος σίγουρα καλύτερα από αυτούς.
Αύγουστος 2004: Ο Καρλ Λιούις φωτογραφίζεται μπροστά από τον βωμό με την Ολυμπιακή Φλόγα, μετά το τέλος της επίσημης τελετής υποδοχής στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: